รักใสใสของยัยนักเวทย์

ลำดับตอนที่ #6 : งานราตรีกะEตาโรคจิต

“ ตื่นๆ  จิน  ตื่น ”     

“ หึ   อารัย  ฉันพึ่งได้นอนไปแค่  15  นาทีเองนะ ”  เสียงสุดไพเราะของฉันเอง    ( กำลังง่วงมากด้วย )     

“ 15 นาที  บ้านเทอซิยะ  นี้  2  ชั่วโมงกับ 24 นาที  ใกล้จะถึงเวลาที่นัดไว้แล้ว ”

“ ขอนอนอีกนิดนะ  หนานน้า  หนานสุดสวย”

“ ฉันสวยตั้งแต่เกิดแล้วยะ  ตื่นเร็วๆตื่นๆๆๆ ”

“ ตื่นก็ตื่นฟะ  งั้นฉันไปล้างหน้า( อันสวยของฉัน )ก่อนนะ ”

“ อืม รีบๆไปนะ  เดี๋ยวจะไปห้องอาจารย์ใหญ่กันแล้ว  มาช้าไม่รอนะเฟ้ย ”

“ จ๊ะ  จ๊ะ  อ่อ แล้วเวลไปไหนอ่ะ ”

“ เวลหรอ  ไปเดินเล่น  บอกว่าเดี๋ยวอีก  5 นาทีจะขึ้นมา ”   ( มาบอกให้รีบ ทียัยเวลยังไปเดินเล่นซะสบายใจเลย )

ระหว่างทางไปห้องน้ำ  ฉันได้เจอกะยัยพวกโรงเรียนยักกอรี่ 

มองหน้าฉันกันทำไมฮะ  ทำเป็นแต่งชุดราตรีไปเหอะ  คิดว่าสวยหรอไง ทำเป็นเชิด โถ่เอ่ย                     ฉันคิดอยู่  แต่ไม่พูดค่ะ  เดี๋ยวเสียภาพพจน์หมด

ถึงห้องน้ำซะที  รู้สึกเบลอๆยังไงก็ไม่รู้  สงสัยเป็นเพราะนอนไม่เต็มทีมั่ง

“ อุ้ย  ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ” ฉันบังเอิญไปเยียบเท้าใครก็ไม่รู้เข้า

“ นี้เทอพึ่งตื่นหรอไงจ๊ะ ”   นายนั้นใครกันฟะ มากวนประสาทคนสวยอย่างฉันเนี้ย

“ ก็ขอโทษแล้วไง  นายจะเอายังไงกับฉันอีก ”  ฉันพูดกับนายนั้นโดยไม่มองหน้ามัน  เพราะฉันคิดอยู่แล้ว  นิสัยอย่างนี้ต่อหน้าตาไม่น่าดูแน่นอน

“ นี้เทอกะจะไม่มองหน้าฉันเลยใช่มะ ”

“ แล้วทำไมฉันต้องมองหน้านายด้วยฮะ ” ฉันถามแล้วก็เงยหน้าไปมองมัน

“ อ้าว นายเรียว  นายมาทำรัยแถวนี้อ่ะ ”  นายคนนั้นคือ นายเรียวนั้นเอง

“ ก็มาหาเทอล่ะซิถามได้ ”

“ มาหาทำไมอ่ะ  ก็นายบอกให้ไปเจอที่ห้องอาจารย์ใหญ่ไง ” ฉันถามเรียว

“ งั้นเดี๋ยวไปพร้อมกันนะ ”

“ อืม แต่ต้องไปบอกเพื่อนๆฉันก่อน  แล้วฉันก็จะล้างหน้าก่อนด้วย ”

“ งั้นเทอไปล้างหน้า  แล้วเดี๋ยวเราไปห้องเทอบอกเพื่อนๆเทอกัน ”

“ อืม ฉันไปล้างหน้าก่อน  รอตรงนี้นะ ”

ฉันรีบล้างหน้า  แล้วออกมา  แต่นายเรียวหายไปแล้ว  ฉันบอกแล้วนะให้รอตรงนี้

อ๋อ  นั้นไง  สงสัยถูกกลุ่มผู้หญิง  รุมอยู่แน่เลย  งั้นฉันไปที่ห้องเลยดีกว่า ^_^

“ นี้เดี๋ยวซิ  รอฉันด้วย ” เรียวดึงมือฉันไว้ว่าก็บอกลาพวกลูกเจี๊ยบทั้งหลาย ( เป็นชื่อที่ฉันใช้แทนพวกผู้หญิงที่ชอบ กรี้ดกราดค่ะ )

“ ไปกันเร็ว ” ตัวเองช้ายังมาเร่งฉันอีกดูซิ

พวกเราก็ไปถึงห้องฉันจนได้

“ นี้จินไปห้องน้ำแค่นี้  นานจังนะ ” เวลพูดโดยไม่ได้มองหน้าฉันด้วยซ้ำ

“ พร้อมไปห้องอาจารย์ใหญ่กันรึยังครับ ”

“ จิน  เทอไม่ต้องมาดัดเสียงทำเป็นผู้ชาย แกล้งฉันเลยนะ ” เวลคงยังไม่หันมามองอีก

“ เวล เทอลองหันมามองก่อนดีมะยะ ” ฉันบอกเวล

แล้วเวลก็หันมา  คงตกใจน่าดู 555  สมน้ำหน้า  อยากหาว่า ฉันดัดเสียงเป็นผู้ชายเอง

“ ตกลงพร้อมจะไปห้องอาจารย์ใหญ่ยังครับ ”

“ เหอะๆ  ไปกันเลยก็ได้ค่ะ ”  ยัยเวลหน้าแตกคร้า

แล้วเราก็เดินไปห้องอาจารย์ใหญ่กัน  แต่. . . . . . . . .

ทำไมอาจารย์ใหญ่ไม่อยู่น้า

“ เรียว  อาจารย์ใหญ่ไปไหนอ่า ”  ฉันพูดเอง

“ แล้วทำไมต้องหาอาจารย์ใหญ่ด้วยล่ะ ”  นายเรียวตอบแบบกวนๆ

“  ก็มาหาอาจารย์ใหญ่แต่ทำไมท่านไม่อยู่ล่ะ ”

“ แล้วใครบอกเทอล่ะว่า เราจะมาหาอาจารย์ใหญ่ ฉันแต่บอกว่า มาพบที่ห้องอาจารย์ใหญ่ ”

“ อืม ถ้านั้นแล้วจามาทำไมยะ ”

“ ดีมาก ที่ถามอย่างนั้น ( เห็นฉันเป็นอารัยเนี้ยทำเป็นชม ) เราก็เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า  คุณเวลก้า  คุณหนานเฉิน  และจิน  มีชุดรารตรีกันรึยังครับ ”

“ นี้ นาย  ทำไมนายไม่เรียกฉันแบบเวลกะหนานยะ ”

“ ไม่บอกหรอก ” พูดเส็ดก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ฉันอีก

 “ คุณเวลก้า ครับ ”

“ เอ่อ ฉันเอามาค่ะ ”

“ คุณหนานเฉิน ครับ ”

“ ฉันก็เอามาค่ะ ”

“ แล้วจินล่ะจ๊ะ ”

“ ไม่ได้เอามายะ ”  “ นี้หนาน เวล เทอเอาชุดรารตรีมากันก็ม่ายบอก ”ฉันกระซิบ

“ เทอไม่รู้หรอกหรอ ”เวลถาม

“ ไปที่อื่นก็ต้องเอาชุดราตรีไปเผื่ออยู่แล้วล่ะ ” หนานอธิบาย

“ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องล่ะ ”

“ ก็เพราะเทอไม่เคยฟังอาจารย์อย่างตั้งใจไงยะ ”เวลบอก

“ อืม ถ้านั้นงานราตรีคืนนี้ก็ไม่ต้องไปนะ ” นายเรียวพูด

“ ล้อเล่นจ๊ะ  เอาชุดราตรีชุดนี้ไป  ให้ ”

ฉันรับชุดราตรีชุดนี้มา  เป็นชุดราตรีที่สวยมากชุดหนึ่ง  เนื้อผ้าเป็นสีเงินประกาย  นุ่มมากเลย   เป็นชุดเปิดไหล่

“ เทอเตรียมตัวไปร่วมงานเลี้ยงได้แล้ว ” นายเรียวทำเป็นสั่ง

“ อืมๆ ”

แล้วฉัน( ร่วมเพื่อนๆด้วย )ก็เดินออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่

“  นี้จิน  ท่าทางเรียวเขาจะชอบเทอนะ ”หนานพูดท่าทางจริงจัง

“ ฉันก็ว่างั้นแหละ ” เวลพูดเห็นด้วย

“ พวกเทอจะบ้าหรอ  นายนั้นนี้นะจะมาชอบฉัน คิดมากไปกันป่าวเนี้ย ”

“  ฉันดูออกนะ ว่าเขาชอบเทอ ”หนานยังคงพูดต่อ

“ หนานอย่าไปพูดกะคนหัวแข็งอย่างนี้เลย  ให้เห็นเองดีกว่า ”เวลพูด

“ เอ่อ แล้วฉันจะค่อยดู ”

พอเราเถียงกันเส็ดฉันก็เข้าไปแต่งตัวในห้อง

“ อ้าว  หนาน เวล แต่งตัวกันเส็ดแล้วหรอ ”

“ อืม  เส็ดแล้ว ”

“ เวล จิน  ฉันไปหาอารัยในงานเลี้ยงกินก่อนนะ ” หนานจอมเขมือบคนเดิมพูดขึ้น

“ อืม/เอ่อ ” ( พูดพร้อมกัน )

“ เวลเทอเส็ดแล้วไม่ใช่หรอ  ไปในงานก่อนเลยก็ได้นะ ”

“ ม่ายเป็นรัย  ฉันจะรอเทอ  จะได้ไปพร้อมกันไง ”

“ อย่าเลย  ฉันคงอีกนาน ”

“ อืมถ้านั้น  ฉันไปก่อนนะ แน่จะว่าจะไม่ให้ฉันรอ ”เวลถามอีกครั้ง

“ อืม ”  แล้วเวลก็เดินไปที่งาน

“ เฮ้ย ฉันให้เพื่อนลงไปงานหมดแล้ว  ฉันจะทำไงกะทรงผม และ ชุดดีหว่า ”

เอางี้ดีกว่า ปล่อยผมแล้วก็ติดกิ๊บตรงข้างหน้าดีกว่า ส่วนชุดก็ใส่ชุดของอีกตานั้นแหละ  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . 

“ ทำไมมีคนมองฟะ ” ฉันพึมพำกับตัวเองอย่างเช่นเคย

“ จิน  ไปทำรัยมาอ่ะ ” เวลถามขึ้น

“ ยังกะนางฟ้าเลย ”  หนานพูดต่อ

“ จริงอ่ะ ”

“ อืม นักเรียทุกคนฟังทางนี้หน่อย  ขอให้นักเรียนแต่ละคนเลือกคู่เต้น เพราะจะเริ่มงานแล้ว เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ  ”

“ คุณครับมีคู่เต้นรำรึยังครับ  ” มีผู้ชายคนนึง หน้าตาหล่อดี ^_^ มาขอเราเต้นรำ ( ใส่คำว่าเรา เพราะไม่รู้ว่ามาขอใครกันแน่ )

“ (-_- )(-_-)( -_-) ” ส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก พร้อมกัน

“ เอ่อ แล้วคุณผู้หญิง ที่ใส่ชุดสีเงินล่ะ มีคู่เต้นรึยังครับ ” ผู้ชายอีกคนเดินมาถามฉัน ลืมบอกเวลใส่ชุดสีดำ ส่วนหนานใส่สีชมพู

“ (-_- )(-_-)( -_-)”

“ อะแฮ่ม ” ผู้ชายคนที่ถามฉันเมื่อกี้ทำหน้าตกใจ เมื่อเห็นคนที่เดินมาอีกคนก็คือคนที่ อะแฮ่มนั้นแหละ

“ ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่เต้นของผม มีอะไรรึป่าว ”

“ เอ่อ โทษทีครับ ผมไม่ทราบ ต้องขอโทษด้วยผม ”ผู้ชายที่ถามฉันพูดขอโทษเป็นการใหญ่  แล้วเค้าก็เดินไปขอหนานเต้น ส่วนคนแรกที่มาถามอ่า เส็ดเวลไปเรียบร้อยแล้ว ( พูดซะหน้าเกลียดเลย จิน >> เวล )

“ นี้นายเรียวใครไปบอกนายมิทราบว่า ฉันจะเต้นคู่กับนายฮะ ” ผู้ชายคนที่พูดก็คือ นายเรียวนั้นเอง

“ ฉันบอกเองแหละ  ทำไมหรอ ยังไงเทอก็ต้องเต้นกะฉันอยู่ดี ”ยังมีหน้ามาพูดอีก

“ แล้วนายรู้ได้ไงว่า ฉันต้องเต้นกับนาย ”

“ เพราะเดี๋ยวอาจารย์ก็ประกาศให้เริ่มงานเต้นรำ แล้วเทอกับเพื่อนๆก็ต้องไปเต้นเป็นกลุ่มแรก ในฐานะแขกของผม และผู้ชนะเลิศในการซ้อมใหญ่ เชื่อซิ ”

“ ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วยอ่า ”

“ นักเรียนที่ชนะเลิศในการซ้อมใหญ่ กรุณามาตรงกลางลานหน่อย พวกเทอจะเริ่มเต้นนำเป็นกลุ่มแรกนะ ” อาจารย์พูด

“ เห็นไหมฉันบอกแล้ว ”

“ จิน เทอเต้นกับเรียวเถอะ ยังไงก็ดีกว่าไม่มีคู่เต้นนะ ” เวลพูดขึ้น

“ ใช่ เพราะตอนนี้ทุกคนก็มีคู่กับหมดแล้วนะ ”หนานเสริม

“ อืม อืม ก็ได้ ” นายเรียวยิ้มอย่างผู้ชนะ

“ ไปกันเลยครับ คุณผู้หญิง ” คิดว่าใครพูดล่ะ แน่นอนนายเรียว

แล้วพวกเราก็เดินไปตรงกลางลานเต้น  แล้วเพลงก็เริ่มบันเลง เพลงแรกเป็นเพลงช้า แบบซึ้งๆอ่า ฉันหันไปดูหนานกับเวลที่เต้นอยู่กะคู่ของตัวเอง ท่าทางจะเคลิ้มกันหน้าดู อิ อิ  อยากถ่ายวิดิโอเก็บไว้จัง ^_^

“ นี้เทอ มัวแต่มองอะไรเนี้ย ไม่ดูคู่เต้นตัวเองเลยน้า เมื่อกี้เกือบเยียบขาฉันแนะ ”

“ เหอะๆ โทษทีนะ ” ฉันพูดเส็ดก็หันไปมองหน้าเค้า พอมองหน้าเค้าใกล้ๆแล้วดูน่ารักดีแฮะ หน้าเรียวได้รูป  คิ้วเข้ม ตาสองชั้นสวย ดวงตาคมกริบ ผมสีดำแซมเทาก็ยังดูเซอร์เหมือนวันแรกที่เจอกัน

“ นี้เทอจามองหน้าฉันอีกนานไหม  - ///- ” o_o ถ้าฉันมองไม่ผิด เหมือนเมื่อกี้ฉันเห็นหน้าเค้าแดงด้วย อิ อิ

“ อายหรอ ^_^ ”

“ เปล่า ไม่อยากให้เทอจ้องมาก เดี๋ยวหน้าหล่อๆของฉัน มันจะเสื่อมสภาพหมด ”

“ อิ อิ ดู 2 คนนั้นซิ ปากบอกไม่ชอบเค้า ยิ้มหวานซะเยิ้มเลย ”เสียงหนึ่งดังมาจากข้างฉัน  ฉันหันไปมอง เห็นคู่ยัยเวลกะยัยหนาน เต้นขนานกันอยู่ แล้วหัวเราะคิกคัก อย่าให้จำได้นะ แม่จะบีบคอให้ตายทั้งคู่เลย  ( -_-^^  >> ผู้แต่ง )

“ เทอเมื่อยยังอ่า ”

“ ทำไมหรอ ”

“ ก็ฉันเมื่อยแล้วอ่า ไปนั่งทานอาหารกานน้า น้า *_* ”( หน่อยแน่ มาทำตาหวาน คิดว่าหล่อหรอไงยะ )( ก็เขาหล่อจิงๆอ่า >> ผู่แต่ง ) ”   

“ อืม ก็ได้แล้วจาไปนั่งที่ไหนอ่า  ”

“ เอ่อน่า ฉันมีที่ดีให้เรา 2 คนแล้วกัน ”

“ ใครบอกว่าเราจะไปกัน 2 คนไม่ทราบยะ ฉันจะไปกับเพื่อนๆของฉัน ถ้านายจะพูดถึงรางวัลที่ฉันได้ในการซ้อมใหญ่นะ เพื่อนๆฉันก็ได้รางวัลเหมือนกัน ”

“ แล้วแต่เทอและกันนะ แต่ฉันคิดว่าพวกเขาคงไม่ไปกะเราหรอก ”
นายเรียวพูดแล้วก็ยักไหล่ให้ฉัน

“ หนาน  เวล   ” ฉันตะโกนเรียกหนาน กะ เวล

“ อารัยหรอจิน ตะโกนซะดังเลย ไม่อายคนอื่นบางหรอไง ” หนานเริ่มต่อว่า

“ อืม โทดทีที่ตะโกนดังไปหน่อย  ก็แค่จะมาถามว่า จะไปกินอาหารด้วยกันรึป่าว เรียวเขาจะเป็นพาไป ไปด้วยกันเถอะนะ เวลด้วย  ” 

“ อืม เรียวจะเอาคู่เต้นของพวกเราไปด้วยได้ป่าวอ่ะ ”

“ ต้องได้อยู่แล้วครับ  ”

“ อืม พูดแบบเป็นกันเองก็ได้ สนิทกับจินก็เหมือนสนิทกับพวกเรานั้นแหละ ”

“ เวลใครบอกเทอว่า ฉันไปสนิทกับนายนั้น ”

“ ก็เพราะฉันเห็นว่าพวกเทอออกจะสนิทกันไง  ”

“ พอเถอะ พอ เดี๋ยวมีมวย   ”

“ ไปกันได้เลย ตามผมมา   ”

เรียวเดินนำพาลงบันไดหินขัด ลงไปสู่ห้องใต้ดิน เป็นห้องของพวกนัก
เรียนปรุงยา หรือว่านายเรียวจะพาฉันมาเพื่อเอายาพิษกอก แล้วเส็ดก็ทำให้พวกคนอื่นๆสลบ พอพวกนั้นตื่นก็บอกว่า จินหายไป ทางที่ดีฉันต้องไปอยู่ใกล้ๆหนานไว้ เพราะหนานมีคาถาแปลกๆติดตัวไว้เสมอ

ฉันมัวแต่คิดอะไรอยู่เนี้ย ตอนนี้พวกเราเดินมาถึงอุโมงมืดๆ น่ากลัวมาก.....คิดแล้วสยอง แล้วต้องมีตัวอะไรต่อมิอะไรอยู่เยอะแยะแน่เลย >_<

ตอนนี้ฉันเดินอยู่ข้างๆหนานอยู่ อุโมงน่ากลัวมากและแล้วก็มีเสียงนึงดังขึ้น

“ จี๊ บ . . . จี๊ บ . . .  ” 

นั้นไงฉันบอกแล้ว นายเรียวนะนายเรียว ถ้าฉันรอดชีวิตไปได้ฉันจะไปฟ้องศาล ข้อหาพยายามฆ่า  แต่ตอนนี้ หนานจ๋า ช่วยด้วยจ้า

“ อ๊าก ! ! ! อ๊าก. . . ”

“ นะ....หนาน ฉันช่วยด้วย ฉันกะ...กลัวอ่า ” ฉันพูดเส็ดก็กอดหนาน

“ อ๊าก หนานอยู่ไหนอ่า ช่วยด้วย ”เสียงเวล เวลต้องหาหนานอยู่แน่เลย อิ อิ
ฉันอยู่กับหนาน ก่อน 5 5 5

“ เฮ้ย อารัยกันฟะ กรี๊ดอยู่นั้นแหละ โอ้ยเสียพลังงานอาหารหมดเลย ”

 พอหนานพูดจบก็ท่องคาถาออกมา แต่นี้เป็นคาถาเรียกไฟนิ    ฉันก็รู้คาถานี้นิ ทำไมฉันไม่ใช่คาถานี้ตั้งแต่แรกนะ เฮ้ย ชั่งมานเถอะ มาดูสถานการณ์ตอนนี้ดีกว่า ตอนนี้คนที่เวลน่าจะคิดว่าเป็นหนาน และเวลก็กำลังกอดอยู่ก็คือ โรม         ( เป็นชื่อคู่เต้นรำของเวลเป็นคนแรกเลยที่เดินมาเข้ามาหาในกลุ่มเรา )  ส่วนตอนนี้หนานกำลังโอบแขนของ โคร ซึ่งหนานกำลังทำหน้าตกใจมากแล้วผลักโคร ออก สงสัยหนานต้องคิดว่าเป็นฉันไม่ก็เวลแน่เลย เดี๋ยวนะ ถ้าคนที่หนานโอบแขนเป็น โคร แล้วฉันกอดใครอยู่ล่ะเนี้ย

“ อ๊าก ! ! ! โทษทีคิดว่าเป็นหนานอ่ะ  - /// - ”

“ - /// -  เอ่อ ไม่เป็นรัย ”  ฉันไปกอดกับใครไม่กอดดันไปกอดกับนายเรียว

“ แหม ดู 2 คนนั้นซิ หวานกันใหญ่ ” ยัยเวล ทำเป็นพูด ไม่ดูตัวเองเลย กอดกับโรมซะแน่น

“ -////- เอ่อ. . .เราจะไปกันต่อเลยไหม ” ดูหน้าเรียวยซิ แดงแจ๋เลย ( เทอก็เหมือนกันนั้นแหละน่า >>> เรียว )

“ อืม ไปต่อเลย  หิว”  คิดว่าเสียงคัยล่ะ เรื่องกินต้องหนานแน่นอน

“ นี้เทอเดินดีๆหน่อยซิ เดี๋ยวก็หลงหรอก  มานี้เลย ” เสียงนายเรียว จอมจุ้น พูดแล้วก็มาจับมือฉัน ไอ้ผู้ชายโฉยโอกาศ

“ นี้นายฉันเดินเองได้ยะ ”

“ ไม่ต้องเลย ฉันขี้เกียจ เดินตามหาเทอ  ”  E ตาบ้า ยังจะจับมือฉันอีกแน่ะ แต่มือนายนี้ก็นุ่มดีนะ นุ่มมากเลย คิดแล้วก็อาย ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ ทำไมมือสากจัง T^T 

“ ว้าว O_O สวยจังเลย ” เสียงมาจาข้างหลัง อารัยสวยไหนฉันขอดูหน่อยซิ

“ ว้าว O_O นายหาที่สวยๆแบบนี้มาได้ไงอ่ะ ”

“ คนมันเก่งก็เงี้ย ” ไม่น่าได้ชมมันเลย สงสัยกันล่ะซิว่า อารัยที่มันสวย  ก็คือ ที่ที่นายเรียวพาพวกเรามาทานอาหาร โต๊ะอาหารตั้งอยู่บนลำธารเล็กๆที่มีน้ำใสมากจนเห็น เหล่าฝูงปลาน้อยใหญ่  ว่ายไปว่ายมาอยู่ในสายน้ำ  และรอบๆลำธารนั้นก็มีทุ่งดอกไม้หลายสี สวยงาม แต่มีต้นไม้ต้นนึงที่สูงตระหง่า และมีโพรงใหญ่อยู่ ในนั้นมีแสงสีเหลืองนวลอ่อน สว่างไสวอยู่ในนั้น วันนี้เป็นในพระจันทร์เต็มซะด้วยสวยมากเลย

“ นายเรียว ในโพรงใหญ่ๆนั้นอ่ะ ที่มีแสงอยู่ในนั้นมีอารัยหรอ ” ก็คนมันอยากรู้ว่า ก็ต้องถามคนที่พามาถึงจะถูกจิงมะ

“ อยากรู้หรอ เอาอารัยเป็นขอแลกเปลี่ยนดีล่ะ ล้อเล่น ถ้าอยากรู้ก็ไปดูด้วยกันซิ ”

“ นายจะบ้าหรอ ลำธารเป็นน้ำนะ ไม่ใช่น้ำแข็ง จะเดินข้ามไปได้ไง ”

“ เทอนี้ไม่เคยสังเกตเลยใช่มะ ว่าทำไมโต๊ะมันถึงอยู่บนผิวน้ำได้  ก็เพราะฉันร่ายคาถาคลุมไว้แล้ว ”

“ นายเรียวลองเดินไปก่อนซิ  แล้วฉันจะเดินตามไป ”

“ เทอจะไปดีๆพร้อมฉัน หรือจะไปแบบอื่น ”

“ ไม่แน่นอน คาถานายนายก็เดินไปก่อนเซ่ ”

“ เทอต้องการอย่างนี้ใช่ไหม ”

“ !!! กรี้ด !!! ”

“ กรี้ดทำไม ”

“ แล้วนายทำอารัยฉันล่ะ ”

“ ก็อุ้มเทอนะซิ ”

“ E ตาบ้าเอ๋ย ”

“ นี้เบาเสียงหน่อยซิ เดี๋ยวปิกซี่ก็ตื่น ”

“ มันหลับอยู่หรอไง นายถึงบอกว่าเดี๋ยวมันตื่น ”

“ ป่าวมันเป็นคำเปรียบเทียบ --;; ”

[ปิกซี่ คือ ภูตตัวเล็กๆที่มีลักษณะเหมือนคนแต่ตัวเล็กกว่าเยอะ และมีแสงสีเหลืองออกมาจากตัวคล้ายหิ่งห้อย มักอาศัยอยู่ที่โพรงต้นไม้ จะพบมากในสภาพธรรมชาติที่สวยงาม (เป็นจินตนาการ) >>> ผู้แต่ง ]

“ พวกมันทำอารัยกันอยู่ ฉันขอดูบ้าง ”

“ มาดูนี้ซิ ”

“ ว้าวพวกมันกำลังเต้นรำกันอยู่ เป็นคู่ๆเลย สวยจังเลยนะว่ามะ ”

“ อืม ”

“ จิน เรียว อย่ามัวแต่จู๋จี้กัน มากินอาหารเร็ว เดี๋ยวไม่มีกินไม่รู้นะ เพราะดูหนานกินซิ ” เสียงเวลนั้นเอง

“ ฉันไม่ได้จู๋จี้กะนายนี้นะ ”

“ อืมๆ มากินเร็ว ”

“ อ่ะ โคร กินนี้ซิ อร่อย ” หนานกำลังจู๋จี้จะโครอยู่

“ อืม จิน เป็นแฟนกับฮันตะ เรียว จริงหรอครับ ”โรมคู่ยัยเวลนิถามขึ้น

“ ก็จริงซิครับ มีอารัยหรอ ” E ตาเรียวบ้า

“ ไม่จริงใช่ไหมครับ คุณจิน คุณไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้คุณเรียวใช่ไหม ”

“ มะ.... ” เอามือมาปิดปากฉันทำไมเนี้ย

“ เดี๋ยวฉันจะพาไปดูนางเงือก ถ้าเทอไม่พูดอารัย Ok มะ ” เสียงกระซิบข้างหูฉัน จั๊กจี้เป็นบ้าเลย

“ นางเงือกหรอ  ” ขอเสนอนี้น่าสนใจนะ นางเงือกหายากมากที่จะเจอในเมจิก

“ ก็ใช่นะซิ ”

“ Ok ก็ได้ ”

“ กระซิบอารัยกันครับ  ”

“ ------- ”

“ เป็นความจริงหรอ คุณจิน ”

 “ ------- ”

“ โอ้ พระเจ้าช่วย ถ้วยเดินได้ ” ดู้ดู คำอุทานของมาน

“ เวลตักอาหารให้โรมเยอะๆ คงหิวมาจนบ้าไปแล้วมั่งครับ ”

“ คุณเวลครับ ช่วยบอกคนที่พูดเมื่อกี้ด้วยนะครับว่าผม ไม่ได้บ้า แต่เขานะซิบ้า ”

“ เวลช่วยบอกเขาด้วยว่า เขาชอบทำตัวเหมือนคนบ้า เลย ทำให้ผมมองเขาว่า เขาเป็นคนบ้า ”

“ ผมไม่ ดะ...... ”

“ โอ้ย พอเลย ทั้งคู่  ฉันไม่ใช่นกฮูกส่งข้อความ ”

“ นี้ นายเรียว นายอย่าไปทำให้เวลโกรธนะ น่ากลัวมาก ” ฉันสะกิดนายเรียว

“ แล้วถ้าทำให้เทอโกรธล่ะ ”  เรียวพูดแล้วทำหน้า หื่นๆ

“ อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ มันสยองอ่ะ เอานี้ไปกินเลยจะได้ไม่พูดมาก ” ฉันพูดแล้วก็ตักอาหารบนโต๊ะให้นายเรียว

“ โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยมีปีก ” ดู้ดู แฟนยัยเวล มันอุทาน ( ไม่ใช่แฟน -////- แค่คู่เต้นนะ >>> เวล )

“ เฮ้ยโรม เป็นรัยของแกฟะ รำคาญนะเว้ย ” ( โคร ผู้ไม่ได้พูดมานาน >> ผู้แต่ง )  ( ก็เพราะเทอนั้นแหละไม่ยอมให้บทฉันซะที่ งอนแล้ว >> โคร ) ( โอ๋ ล้อเล่นนะคนดี เดี๋ยวเขียนบทให้จ๊ะ อย่างอนนะ >> ผู้แต่ง ) ( ก็ได้หายงอนก็ได้ >> โคร)

“ ถ้ากรูจะพูด มึงจะทำไม ”

“ กรูก็จะ จะ กอดหนาน หนานช่วยด้วย ”

“ เรียว ทำไมโครต้องทำแบบนี้ด้วย ทำยังกะ ”  ฉันกระซิบเรียว

“ ยังกะกลัวใช่ไหม ก็เพราะพ่อของโรมเป็นเพื่อนกับพ่อของโคร ”เรียวกระซิบกับ

“ แล้วมันเกี่ยวรัยกันอ่ะ ”

“ อย่าพึ่งพูดแทรกซิก็กำลังจะเล่าให้ฟังอยู่ ”

“ …… ”

“ โครก็เป็นเพื่อนสนิทกับโรม แล้วเวลาโรมกับโครทำผิดก็จะทำด้วยกัน แต่พอโครทำให้โรมไม่พอใจ โรมก็จะไปฟ้องพ่อของโคร ”

“ แล้วทำไมโครไม่ไปฟ้องพ่อของโรมบ้างล่ะ ”

“ ก็เพราะพ่อของโรมตามใจโรมมาก  โรมถูกเลี้ยงตามใจมาตั้งแต่เด็ก ฐานะบ้านของโรม ถ้าจะถือว่าเป็นเศรษฐีก็ใช่เลย แต่ฐานะบ้านของโครก็ไม่ต่างจากบ้านของโรมซักเท่ารัย แต่พ่อกับแม่ของโครไม่เลี้ยงโครแบบตามใจ จะเลี้ยงให้อ่อนน้อม และพยายามทำให้คนอื่นดูว่าตัวเองไม่เก่งอะไร ”

“ หรอ มิน่าถึงเป็นเพื่อนกันได้ ”

“ แหม จู๋จี้กันใหญ่เลยนะยะ 2 คนเนี้ย ” ยัยหนาน

“ ยัยหนาน เทอกินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวหิวอีกหรอก ”

“ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะยะ ทำเป็นให้หนานกินข้าวจะเปลี่ยนเรื่องก็บอกมาเถอะ ” ยัยเวลอีกแล้ว

“ เรียว เราไปดูนางเงือกที่นายว่ากันเถอะ รีบๆไปเลย -///- ” ฉันกระซิบเรียว

“ อืม ถ้านั้นเราไปเลย ”

“ 2 คนนั้นจะไปไหนกันนะ กิ้วๆ ”

“ เวลอย่าไปล้อจินซิ เดี๋ยวจินกกับเรียว เค้าก็อายหมด ”

“ นายเรียว เราไปกันเถอะ ”

“ -///- นี้เทอจะจับมือฉันอีกนานมะ -/////- ”

“ อืม โทดที -///- ”

“ แล้วเทอรู้หรอว่านางเงือกอยู่ไหน ? ”

“ อืม ไม่รู้  ”

“ นั้นเทอจะลากฉันไปไหน ”

“ นายก็เดินนำเซ่ ”

“ อ่ะ ถึงแล้ว ”