คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
อุแว้ อุแว้ ~
เสียงทารกดังขึ้นในยามวิกาล พาเอาบุคคลหลายคนไม่ว่าจะพระราชาหนุ่มที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดพราวอยู่เต็มพระพักษ์ ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ตลอดจนทหารองค์รักษ์ ที่อยู่นอกห้องต่างก็เอะอะขึ้นมาทันทีอย่างยินดีปรีดา
ปัง
ผู้เป็นพระราชาเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วและได้พบกับราชินีของตนซึ่งตอนนี้ได้หลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ฉับพลันพระภักษ์ก็ตวัดไปที่หัวหน้าเฟร์รี่ และ หมอหลวง ซึ่งดูเหมือนจะรู้ทันว่าพระองค์กำลังมองหาสิ่งใดอยู่ จึงนำเด็กน้อยใส่พาลก่อนจะส่งให้ผู้ที่ได้เลื่อนขั้นอีกระดับหนึ่งมาทำหน้าที่ผู้เป็นพ่อ
"ยินดีด้วยเพคะ พระองค์ทรงได้รัชทายาทเป็นเจ้าหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูมากเพคะ" หัวหน้าเฟร์รี่พูดขึ้นอย่างนอบน้อม รอยยิ้มผุดพราวเต็มใบหน้า ซึ่งพระราชาหนุ่มเองก็ยินดีไม่แพ้กันเลย
เปรี้ยงงง
เสียงฟ้าร้องขึ้นมาโดยฉับพลัน ทำเอาบุคคลหลายคนที่อยู่ในวังพากันเงียบเสียงลงโคมไฟและคบเพลิงดับลงอย่างกระทันหัน แต่กระนั้นแล้วเจ้าหญิงที่เพิ่งประสูติมาได้หมาดๆกลับไม่ร้องออกมาสักนิด เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกเป็นระลอกๆ ทำให้ทุกคนต่างมองหน้ากันเลิกลัก ก่อนที่เสียงโวยวายจะดังกระหึ่มขึ้น สายลมที่อยู่ภายนอกพระราชวังส่งเสียงหวีดหวิว ราวกับจะหอบพระราชวังแห่งนี้ไปกับมันด้วย ชั่วขณะหนึ่งทั้งเสียงฟ้าร้องและเสียงสายลมที่อยู่ภายนอกก็เงียบกริบลง
"นั่นมันอะไรกันน่ะ" เฟร์รี่ตัวหนึ่งตะโกนขึ้นพร้อมกับบินออกไปนอกหน้าต่าง
ตูม
เสียงระเบิดดังขึ้น พร้อมกับร่างของเฟร์รี่ซึ่งแหลกกระจุยเป็นผุยผงเพียงชั่วพริบตา สร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้คนเป็นอย่างมาก จนนางกำนัลหลายคนถึงกับกรี๊ดร้องออกมาด้วยความตกใจ และทันใดนั้นทุกคนก็ได้เห็นการปรากฏตัวของแขกยามวิการซึ่งไม่ได้รับเชิญ อยู่ข้างๆหน้าต่างที่เฟร์รี่เคราะห์ร้ายตัวนั้นบินออกไป แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากภายนอกทำให้ทุกคนเห็นหน้าแขกผู้ไม่ได้รับเชิญนั้นถนัดตาขึ้น หญิงสาวผมสีดำยาวถึงหัวเข่า ใบหน้าเรียวตัดกลับ ดวงตากลมโตสีดำ จมูกที่โด่งได้รูป และริมฝีปากสีแดงสด เธออยู่ในชุดเสื้อเกาะอกแบบเปิดไหล่สีดำสนิท ซึ่งมันทำให้เธอดูกลมกลืนไปกับรัตติกาลยิ่งนัก
"ซินเธีย" หัวหน้าเฟร์รี่เผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ ทหารราชองค์รักษ์ต่างรีบชักดาบออกจากฟักอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ดีถึงภัยอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
"เจ้าสัญญากับข้าแล้วนี่ว่า เจ้าจะไม่มายุ่งกับเขตพวกเราอีก" หัวหน้าเฟร์รี่ประท้วงขึ้นอีกครั้ง ซึ่งทำเอาซินเธียหัวเราะขึ้นมาในทันที
"แล้วเจ้าคิดหรอว่าถ้า ข้าต้องการต้องการจะมาจริงๆ เฟร์รี่ตัวจ้อยอย่างเจ้าจะมาห้ามข้าได้" ซินเธียพูดอย่างท้าทาย ทำให้หัวหน้าเฟร์รี่ถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความแค้นที่เธอ มีกำลังและร่างกายด้อยกว่าซินเธียมากนัก
"แต่ยังไงซะข้าก็ต้องปกป้องทุกคน" หัวหน้าเฟร์รี่พูดอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะผิวปากเรียกพวกพ้องของตน แต่ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งสร้างความขบขันให้แก่ซินเธียซะมากกว่า ฉับพลันเหล่าเฟร์รี่น้อยใหญ่ก็มารวมตัวกันมากมาย ใบหน้าของพวกมันปรากฏความมุ่งมั่นที่จะทำลายซินเธียให้ได้ แต่ดูเหมือนว่าซินเธียจะเริ่มหัวเราะขึ้นอีกอย่างควบคุมไม่ได้
ตูม
เสียงระเบิดดังขึ้นเฉียดลำตัวตัวของเธอไปอย่างพอดิบพอดี ทำให้ซินเธียหยุดเสียงหัวเราะลงในทันที ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย้ยหยัน
"เจ้าคงจะรู้นะว่าวิธีเก่าๆของเจ้าทำร้ายข้าไม่ได้อีกต่อไปแล้ว" ซินเธียพูดเสียงดูหมิ่น ทำให้หัวหน้าเฟร์รี่ต้องขบฟันอีกรอบหนึ่งด้วยความเคียดแค้น ก่อนจะพูดด้วยความมุ่งมั่น
"แต่ใครจะไปรู้ว่านอกจากเจ้าจะมีพลังเพิ่มขึ้นได้ แล้วทำไมข้าจะมีพลังที่มากกว่าเจ้าไม่ได้"
"งั้นดูพลังของใหม่ของข้าให้ดี" สีหน้าของซินเธียยังคงเย้ยหยันอยู่เช่นเดิม ก่อนที่เธอจะเริ่มร่ายมนต์ประหลาดๆออกมา เป็นเพียงช่วงนาทีสั้นๆแต่นั่นกลับนำความหายนะมาให้กับทุกคนในพระราชวังรวมไปถึงชาวเมืองเฟเซียแข็งเป็นหินไปในชั่วพริบตา เมื่อผลงานของเธอประสบความสำเร็จเรียบร้อย เธอจึงขยับรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะร่ายมนต์อีกครั้ง หมอกควันสีขาวเริ่มแทรกเข้ามาทางช่องหน้าต่างทีละน้อยๆก่อนจะเริ่มเป็นหมอกที่หนาทึบและปกคลุมไปทั่วพระราชวังและเมืองเฟเซีย
"และนี่ก็คืออวสานของเมืองเฟเซีย" ซินเธียพูดก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง พลันสายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างของทารกที่เพิ่งประสูติเมื่อไม่นานมานี้ และเป็นชีวิตเดียวที่รอดพ้นจากมนต์สาปของเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอเองก็ไม่มีทีท่าแปลกใจอะไรแม้แต่น้อย ที่เธอไม่ได้แปลกใจอะไรนั่นก็คือเธอรับรู้ถึงพลังของเจ้าหญิงองค์น้อยแล้วนั่นเอง ซินเธียจ้องมองทารกซึ่งบัดนี้กำลังหลับสนิทไม่รับรู้เรื่องราวภายนอกเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะอุ้มขึ้นมาแล้วหายตัวไป
...........................................................................
ต๊อก ต๊อก
เสียงร้องเท้าของหญิงสาวคนหนึ่งดังก้องไปทั่วทั้งปราสาทของ ชั่วครู่เธอก็เห็นเงาของใครบางคนวิ่งผ่านไปมา เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยมากระทบหูของเธอ ก่อนที่ร่างของหญิงสาวสามคนจะปรากฏตัวขึ้น คนแรก หญิงสาวรูปร่างอรชรดูเป็นกุลสตรี นัยตากลมโตสีดำลับกลับใบหน้าเรียว ริมฝีปากสีแดงกลีบกุหลาบ ผมสีดำเช่นเดียวกับดวงตาของเธอยาวเหยียดจรดหัวเข่า หญิงสาวคนที่สองรูปร่างและหน้าตาดูสุภาพเรียบร้อย ดวงตากลมโตสีฟ้าเป็นประกายตัดกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากอมชมพูดูน่ารัก ผมสีขาวบริสุทธิ์ดุจแพรไหมของเธอยาวเหยียดถึงหัวเข่า และหญิงสาวคนสุดท้าย เธอมีดวงตาสีแดงสดที่ออกจะดูรั้นและริมฝีปากสีแดงเข้มดุจเลือด และเช่นเดียวกันเธอมีผมสีแดงสดยาวเหยียดถึงหัวเข่า
"ไปไหนมา" หญิงสาวคนที่สามถามด้วยแววตากึ่งเล่นกึ่งโมโห ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ที่เด็กทารกคนหนึ่งที่อยู่ในอ้มแขนของซินเธีย "โอ้...เด็กเหรอ ท่าจะน่าอร่อย"
"นี่ไม่ใช่ของกินเล่นยามว่าง เซเลศ " ซินเธียพูดเสียงเย็นชา แล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวผมดำคนแรก พร้อมกับยื่นทารกที่อยู่ในอ้อมแขนให้พร้อมกับอธิบายยาวเหยียด "เด็กนี่ให้ข้าจะมอบให้อยู่ภายในการดูแลของเจ้าเซเรีย เมื่อครบ2เดือนให้เจ้านำเด็กคนนี้ไปหมั้นกับเจ้าชายฟินตันที่เพิ่งเกิดได้เมื่อเดือนที่แล้ว เมื่อครบ4เดือนให้ไปวางไว้ที่หน้าประตูบ้านเพื่อนข้า แล้วพวกเขาจะรับเด็กคนนี้ไปเลี้ยงดู ถึงแม้จะไม่ใช่การเลี้ยงดูที่อยู่อย่างสุขสบายนักแต่ก็ เอาเถอะ และเมื่อครบ15ข้าจะไปรับเด็กคนนี้มาเอง"
"แล้ว..."เซเรียทำท่าจะแย้งแต่ซินเธียก็ขัดขึ้นอีกครั้ง
"แล้วเราจะมาดูกันว่า เด็กของข้า เด็กของเซเรด เด็กของซินเวย์ กับเด็กที่อยู่ภายใต้การดูแลของเจ้า ใครจะเหนือกว่ากัน" พูดจบรอยยิ้มเหี้ยมก็ปรากฏบนใบหน้าของซินเธีย ก่อนที่เธอจะหายตัวไปพร้อมกับหญิงสาวอีกสามคน ปล่อยให้เซเรียต้องรับผิดชอบคนเดียวเท่านั้น
..................................................................................................
ความคิดเห็น