ลำนำรักหงส์เพลิง (Mpreg)

ลำดับตอนที่ #8 : ลำนำที่ 8 ฝึกหนัก

ยามเฉิน (07.00 – 08.59 น.)

เช้าวันนี้เฟยหงตื่นมาก็ลุกไปอาบน้ำอาบท่าอยู่ที่น้ำตก ไม่นานก็กลับมาที่เรือน ท่านแม่ที่ปักผ้ารอเฟยหงอยู่หน้าเรือนก็ใช้เวทเคลื่อนย้ายผ้าและเข็มที่ปักไปเก็บไว้ในเรือนแล้วลุกขึ้นพูดกับลูกของตน

"แม่ทำอาหารคาวหวานไว้ให้ที่โต๊ะเจ้าไปกินเถอะ เดี๋ยวอีก 1 ชั่วยาม^[1]จะเริ่มฝึกอย่าชักช้า"เฟยฟ่งบอกกล่าวกับลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานใบหน้ายิ้มอ่อนโยน เฟยหงก็พยักหน้ารับแล้วรีบเดินเข้าเรือนไปดื่มด่ำกับอาหารโลกมนุษย์ฝีมือมารดาตัวเอง

ไม่นานก็จัดการอาหารคาวทั้ง 4 อย่างได้ในเวลาครึ่งชั่วยามกว่าๆ แล้วก็ต่อด้วยของหวานอย่างเซาปิ่ง 3 ชิ้น เฟยจินเดินผ่านมาพอดีก็เห็นจึงเดินมาดูใกล้ๆ

"เจ้ากินหมดนี่เลยหรือเฟยหง"เฟยจินถามบุตร

"ใช่สิท่านพ่อ"เฟยหงดื่มน้ำปิดท้ายมื้ออาหารแล้วตอบ เฟยจินมองหน้าบุตรตาโตทันที

"เจ้ากินเยอะขนาดนี้จะบินขึ้นหรืออย่างไรกัน!"เฟยจินถามเสียงตื่น ในหัวคิดมโนภาพถึงนกหงส์ตัวอวบอ้วนที่พยายามบินขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก

"ท่านพ่อ! ข้ารู้นะว่าท่านคิดเช่นไรอยู่! แต่ข้าไม่ได้กินเช่นนี้ทุกวันเสียหน่อย อีกอย่างนึงก็ข้าต้องฝึกกับมารดายังไงเสียน้ำหนักข้าก็คงลดลงอยู่แล้ว"เฟยหงพูดให้บิดาหยุดความคิดจินตนาการในหัว

"แล้วนี่เจ้ายังไม่เริ่มฝึกอีกหรือสายโด่งแล้วนะ"เฟยจินถามบุตรต่อ

"ก็กำลังจะเริ่มอย่างไรเล่าท่านพ่อ ท่านชวนข้าคุยเช่นนี้ข้าก็จะสาย"เฟยหงตอบแล้วเริ่มลุกจากโต๊ะเดินออกจากเรือนมาเห็นมารดากำลังนั่งสมาธิอยู่ที่ลาน เฟยหงจึงได้เดินเข้าไปหามารดาโดยการกระโจนกอดแต่อยู่ๆมารดาก็ลืมตาแล้วหายวับไป เฟยหงตกใจอย่างมากมองหาไปรอบตัวจึงได้เห็นมารดาอยู่ด้านหลังตนเองห่างออกไปไม่ไกล

"ท่านแม่ ข้าตกใจหมดเลย"เฟยหงพูดแล้วจะเดินไปหามารดาตน

"วันนี้ ข้าจะสอนให้เจ้าใช้เวทเคลื่อนย้ายให้ได้คล่องๆ"เฟยฟ่งบอกกล่าวบทเรียนที่จะสอนในวันนี้แก่ลูกศิษย์

"แต่ก่อนจะฝึกข้าอยากรู้ว่าต้องฝึกนานเท่าไหร่ท่านแม่"เฟยหงถามก่อนที่จะเริ่มเรียน

"สักครึ่งวันก็ไม่นานเสียเท่าไหร่"มารดาตอบ

"ข้าเห็นด้วย!"เฟยหงรีบพูดเห็นด้วยทันทีก่อนที่แม่ของตนจะเพิ่มเวลาเสีย

"เช่นนั้นเริ่มเลยดีหรือไม่ท่านแม่"เฟยหงถามมารดาเมื่อตกลงกันได้แล้ว มารดาก็พยักหน้ายิ้มๆ

"การสอนของข้านั้นง่ายมากแค่เจ้าต้องเคลื่อนย้ายไปไหนก็ได้ในบริเวณบ้านของเราเท่านั้นจนยามเว่ย^[2]ข้าจะมาทดสอบเจ้า ไล่ตามจับข้าให้ท่านขอแค่แตะให้ได้ปลายเสื้อก็พอ"เฟยฟ่งบอกกล่าวให้เฟยหงฝึกก่อนถึงเวลาจะเริ่มทดสอบ

"ท่านแม่ ข้าจะไปเก่งทันเวลาได้อย่างไร"เฟยหงโอดครวญ

"เจ้าอย่ามัวแต่พูดมาก รีบฝึกเร็วเข้าถ้าเจ้าแตะตัวข้าไม่ได้ในเวลาที่กลับกำหนดถือว่าไม่ผ่านต้องสอบซ่อมโดยการนั่งสมาธิเดินลมปราณเป็นเวลา 2 ชั่วยาม"มารดาก็หาได้สนใจเสียงคร่ำครวญของบุตรไม่ ยังคงบอกถึงผลการสอบไม่ผ่านนั้นจะต้องโดนสิ่งใดเป็นการข่มขวัญลูกศิษย์ตัวน้อยไปด้วย

"ท่านแม่~ข้าจะตายแน่"เฟยหงพูดเหมือนคนอดอะไรตายอยาก แต่สิ่งที่ได้จากมารดาก็มีเพียงรอยยิ้มอ่อนหวานที่เคลือบยาพิษสำหรับเฟยหง

เฟยหงรู้ว่ามารดาคงไม่ยอมจึงได้สะบัดก้นเดินไปฝึกอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่ได้ดี และไม่ได้แย่สักเท่าไหร่นัก เพราะเมื่อใช้เวทเคลื่อนย้ายไปยังจุดต่างๆนั้นเฟยหงก็ปรากฏด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผยไม่ได้ล้มก้นจ้ำเบ้าแต่อย่างใด มีเพียงแค่ไปโผล่ห่างจากจุดหมายที่ตั้งใจไว้เล็กน้อยเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถไปไล่จับมารดาที่มีอายุถึงพันกว่าปีได้อยู่ดีไหนจะรู้ใจบุตรผู้นี้เป็นที่สุดย่อมยากที่ทำได้ ไม่ต้องหวังพึ่งความเร็วในการร่ายด้วยซ้ำ แค่ตอนนี้ตนเองก็ยังมีนิ้วพันกันอยู่เลยตอนตั้งท่า บางทีข้าก็ไม่เข้าใจตนเองทำไมถึงได้มีบุญวาสนาเกิดเป็นสัตว์เทพและมีปราณเซียนไหลเวียนอยู่ในตัว แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็เป็นคนที่เรียนรู้ได้ช้ากว่าพวกเซียนจากโลกมนุษย์เสียอย่างนั้น นั่นค่อนข้างเป็นเรื่องที่ข้าเองก็หมดกำลังใจในการฝึกเช่นกัน

"เฮ้ออออ เหนื่อย ข้านั่งพักสักหน่อยแล้วกัน ยังไงเสียวันนี้ก็คงแตะไม่โดนแม้แต่ชายผ้าอยู่ดี"เฟยหงพูดอย่างเหนื่อยล้าเมื่อย้ายไปย้ายมาด้วยเวทเคลื่อนย้ายถึง 2 ชั่วยาม^[3]แล้วเดินหาโขดหินสักอันที่นั่งประจำพักเหนื่อยเดินลมปราณให้ปราณเพิ่มขึ้นเพราะใช้ไปเยอะใน 2 ชั่วยามติดต่อกัน

"ไปไหนกันแล้วนะ"เฟยหงนั่งอยู่ก็นึกถึงมารดาและบิดาขึ้นมาเมื่อเห็นมาตลอดการฝึกซ้อม

"หรือจะแอบไปหวานกันสองต่อสองนะ"เฟยหงพูดเองเออเองอยู่คนเดียว แต่ก็สะบัดไล่ความคิดนั้นออกไปนั่งขัดสมาธิรวบรวมลมปราณโดยเร็วเพื่อฝึกซ้อมต่อ

ไม่ถึงชั่วยามก็ลืมตาขึ้นเมื่อผ่านมาสักพักก็ได้เวลาซ้อมต่อเสียที เฟยหงเริ่มตั้งท่าร่ายเวทเคลื่อนย้ายอีกครั้ง 

.

อีกครั้ง

.

อีกครั้ง

.

อีกครั้ง

เหมือนเริ่มจะคล่องมากขึ้น เร็วมากขึ้น และลงตามจุดที่ตนเองตั้งใจได้มากขึ้นมีบ้างบางครั้งที่มันคลาดเคลื่อนแต่ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นมากอยู่

และอยู่ๆท่านแม่ก็โผล่มาตรงหน้าเฟยหงจนสะดุ้งตกใจ

"ท่านแม่! ถึงเวลาแล้วหรือขอรับ"เฟยหงถามอย่างตื่นเต้นแต่ก็แอบกังวลใจอยู่บ้าง

"อืม มาเริ่มเลยเถิด 1 ก้านธูป"เฟยฟ่งกล่าวเสียงแข็งท่าทางขึงขังจริงจังก่อนที่แขนขวาจะคว้างธูปไปปักกับพื้นดินห่างออกไปหลายจั้ง^[4]

เฟฟยหงตั้งท่าเตรียมวิ่งไล่จับมารดาเต็มที่ สองแม่ลูกต่างผลุบๆโผล่ๆตรงนั้นที ตรงนี้ทีเป็นการวิ่งไล่จับที่ถ้าคนธรรมดามาเห็นจะต้องคิดว่าเป็นผีอย่างแน่นอน เฟยฟ่งเองก็ยิ้มสนุกชอบใจที่เห็นลูกไล่จับไม่ได้เสียทีจนธูปมอดไปครึ่งก้านเฟยหงก็ยังไม่เฉียดโดนแม้แต่ชายผ้าที่ปลิวผิ้วไสว

"เหนื่อย!"เฟยหงพูดเสียงดังระบายความรู้สึกขณะที่กำลังร่ายเวทเคลื่อนย้ายตัวเองไล่ตามมารดาให้ทัน

"สู้ๆลูกแม่"เฟยฟ่งบอกลูกตนเองเสียงสนุกไม่เหมือนกำลังให้กำลังใจสักนิด แต่สองแม่ลูกก็ไล่จับกันจนหมดเวลาธูปมอดดับหมด

"แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!"เสียงหอบเหนื่อยของเฟยหงดังอย่างต่อเนื่อง เฟยหงอยู่ในสภาพเหงื่อเปียกไปทั่วกายยืนก้มตัวเอามือทั้งสองข้างเท้าหัวเข่าหอบเหนื่อยก่อนที่จะนั่งลงกับพื้น

ในขณะที่มารดาอย่างเฟยฟ่งนั้นอยู่ในสภาพที่ดูดีพร้อมใบหน้าประดับรอยยิ้มอ่อนหวาน

"ท่านแม่ ข้าเหนื่อยมาก"เฟยหงบอกกล่าวพร้อมกับมองมารดาที่ยิ้มอ่อนหวานให้ตน

"ข้าไม่คิดว่าท่านจะเคร่งเช่นนี้ ข้าต้องคิดผิดเป็นแน่"เฟยหงพูดอย่างท้อแม้ใจ

"เจ้าอย่ามัวแต่ท้อแท้ใจไป ฝึกหนักเจ้าเองก็เก่งขึ้นไม่ดีหรืออย่างไร"เฟยฟ่งพูดปลอบใจที่ไม่เหมือนปลอบใจ

"เอาเถอะ วันนี้พอแค่นี้เดี๋ยวยามซวี^[5]ค่อยมานั่งกับข้า"เฟยฟ่งบอกกล่าวนัดล่วงหน้า

"กี่ยามท่านแม่ ข้าจะได้เตรียมใจ"เฟยหงก็ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

"1 ชั่วยามเท่านั้นเพราะงั้นเจ้าจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ไปเถิด"เฟยฟ่งบอก เฟยหงจึงค่อยมีสีหน้าดูดีขึ้นมาหน่อย

"เช่นนั้นข้าไปก่อนหนาท่านแม่!"เฟยหงลุกพรวดขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

"ไปเถอะ แต่ถ้าเจ้ามาไม่ตรงเวลาเจ้าจะต้องถูกเพิ่มเวลานะเฟยหงและเจ้าคงหนีแม่ไม่ทันหรอกลูกรัก"เฟยฟ่งพูดกำชับเจ้าลูกตัวดี ใบหน้าอ่อนหวานเหมือนตนถึงแม้จะเป็นบุรุษแต่ถึงใบหน้าจะเหมือนมารดาแต่นิสัยกลับซุกซนไม่มีความสุภาพอ่อนหวานเรียบร้อยเสียเท่าไหร่

"ขอรับ ท่านไม่ต้องกังวล!"เฟยหงพูดรับคำเสียงดังหนักแน่นก่อนที่จะเดินออกห่างจากมารดาแล้วกลายร่างเป็นหงส์เพลิงบินออกจากภูเขาไป

ยามเว่ย (13.00 – 14.59 น.)

เฟยหงในร่างหงส์บินร่อนลงพื้นดินและกลายเป็นมนุษย์อย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่ลานกว้างมีเทียนหลงนั่งอยู่ วิ่งไปถึงโต๊ะของเทียนหลงก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามมองเทียนหลงกำลังนั่งอ่านตำราอย่างเช่นเคย

"เจ้านั่งอ่านมานานหรือยัง ลุกเดินกับข้าไหม"เฟยหงถามคนตรงหน้าที่ไม่สนใจเฟยหงสักนิด

"นี่ นั่งนานๆเจ้าก็จะเส้นยึดนะ"เฟยหงยังคงพูดต่อทั้งที่เซียนอย่างเราๆอยู่มาหลายหมื่นปีก็ไม่มีทางเส้นยึดเหมือนพวกมนุษย์ได้

"เจ้าอย่าพูดไร้สาระ ไหนว่ามีฝึกกับมารดาใยจึงได้มีเวลามาก่อกวนข้าได้"ในที่สุดเทียนหลงก็ยอมเปิดปากพูดในที่สุด

"ก็เจ้านั่งอ่านนานๆร่างกายไม่เมื่อยหรือ ข้าน่ะแค่นั่งสมาธินานๆก็เริ่มเมื่อยแล้ว"เฟยหงพูดตามความเป็นจริงแล้วตนเองแค่ทำสมาธินานขนาดนั้นไม่ได้

"เจ้าอย่ามากล่าวอ้าง ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าน่ะจะเมื่อยกับแค่เวลาไม่นาน เจ้าเป็นสัตว์เทพที่สมาธิสั้นเหมือนเด็กเล็กเสียมากกว่า"เทียนหลงพูดเสียงเรียบแต่แทงใจเฟยหงอย่างมาก

"เจ้าเป็นสหายข้าได้ไม่ถึงปีใยจึงรู้ทันเสียได้!"เฟยหงถามเสียงดังด้วยความหงุดหงิด

"อย่าพูดไร้สาระ ข้าต้องอ่านตำรา"เทียนหลงบอกกล่าวแล้วก้มหน้าอ่านตำราต่อไป

"โธ่ เจ้านี่ชีวิตจืดชืดเสียจริง"เฟยหงกล่าวแล้วเท้าแขนมองเทียนหลงอย่างเบื่อหน่าย

"เช่นนั้นข้าอ่านตำราเจ้าได้หรือไม่ ข้าจะไม่พูดรบกวนเจ้าแม้เพียงครึ่งคำ"เฟยหงหาข้ออ้างอ่านตำราของศิษย์เอกจากเทียนจวินทันที

"เอาไปแค่เล่มเดียวห้ามนำกลับ"เทียนหลงตอบอนุญาตโดยไม่เงยหน้าจากตำรา

"ว้าววว เจ้านี่เป็นสหายที่ดีอะไรอย่างนี้!"เฟยหงได้รับอนุญาตก็กล่าวอย่างดีใจและชมไป ส่วนคนถูกชมก็ยังคงนิ่งเฉยตามปกติ

เฟยหงจึงได้ยื่นมือไปหยิบตำราที่กองเป็นชั้นๆอยู่ที่โต๊ะของเทียนหลงหาตำราที่น่าสนใจอ่านมาหนึ่งเล่มแล้วเริ่มอ่านอยู่คนเดียวเงียบๆ บรรยากาศที่มีเสียงเจื้อยแจ้วของเฟยหงก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งเมื่อทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์ตำรา

ผ่านไป 2 ชั่วยาม

เฟยหงวางตำรากลับไปที่เดิมแล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย มองไปรอบๆและท้องฟ้าก็ตัดสินใจว่าจะกลับแล้วหันมามองคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะที่ยังคงอยู่ในตำราไม่ขยับ

"ข้าไปแล้วนะเทียนหลง เจ้าเองก็อย่าเอาแต่อ่านเพลินเล่า พักผ่อนด้วย"เฟยหงกล่าวลาแล้วเดินไปที่หน้าผาสูงก่อนที่จะกลายร่างเป็นหงส์บินขึ้นทะยานสู่ท้องฟ้ากลับภูเขาลูกหมูบ้านของหงส์ทันที

"มาแล้วก็ไปแต่งตัวเถิด"เฟยฟ่งที่นั่งปักผ้ารอบุตรหน้าเรือนเมื่อเห็นว่ากลับมาแล้วก็สั่งแล้วตนเองก็เตรียมตัวรอ

เฟยหงเดินเข้าเรือนพร้อมเสื้อผ้าก่อนที่จะลองฝึกตั้งท่าร่ายเวทเคลื่อนย้ายพาตัวเองไปที่น้ำตก แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ต้องผิดหวังเพราะตนเองมาโผล่อยู่ห่างจากน้ำตกหลายก้าวแต่ก็ดีที่ไม่ได้ไกลมากกว่าที่คิดไว้ เร่งรีบฝีเท้าเดินไปอาบน้ำอาบท่าเย็นๆชื่นใจเสร็จแล้วก็แต่งตัวตั้งท่าหลับตาร่ายเวทย์อย่างตั้งใจแต่ตนเองดันมาโผล่อยู่ห้องท่านพ่อและท่านแม่เสียอย่างนั้น โชคดีที่ท่านทั้งสองไม่อยู่จึงได้ไม่ถูกดุเสียก่อนนำเสื้อไปเก็บไว้ที่ห้องของตัวเองก็เดินออกมาที่ลานหน้าบ้านที่มีบิดาและมารดานั่งรออยู่

"มาแล้วก็เริ่มเลยเถอะ"เฟยฟ่งเห็นว่าเฟยหงมาแล้วก็กล่าวเริ่มแล้วหลับตาลง

"ท่านก็ร่วมด้วยหรือท่านพ่อ"เฟยหงหันไปถามเฟยจินที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ทำไม ข้าอยากนั่งกับแม่เจ้าแล้วมันทำไม"เฟยจินก็ตอบด้วยการถามกลับ เฟยหงจึงได้เลิกสนใจแล้วหลับตาลงทำสมาธิเริ่มเดินลมปราณของตนเอง

ไม่มีฉากหวานเท่าไหร่

เศร้ากันไหมคะ55555555555

เชิงอรรถ

1. ^{^} 1 ชั่วยาม 2 ชั่วโมง
2. ^{^} ยามเว่ย คือ 13.00 – 14.59 น.
3. ^{^} 1 ชั่วยาม2 ชั่วโมง2 ชั่วยาม 4 ชั่วโมง
4. ^{^} จั้ง  1 จั้ง = 10 ฉื่อ ประมาณ 2.5 เมตร
5. ^{^} ยามซวี คือ 19.00 – 20.59 น.