คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลำนำที่ 7 เที่ยวเล่นด้วยกันดั่งสหาย
ยามเหม่า (05.00 – 06.59 น.)
เฟยหงตื่นแต่เช้าตรู่ออกมาลานหน้าเรือนเพื่อนฝึกวิชา บิดาอย่างเฟยจินที่พึ่งตื่นออกมาสูดอากาศยามเช้าเห็นบุตรตนเองกำลังตั้งท่าร่ายเวทอยู่ก็เดินเข้าไปหา
"ปีศาจตนใดมาสิงสู่เจ้าจึงได้มาฝึกแต่เช้าตรู่เช่นนี้"เฟยจินถามบุตรเสียงดังยืนห่างออกไป
"ท่านพ่อ! ท่านเองก็แก่แล้วจึงได้ตื่นแต่เช้าออกมาสูดอากาศใช่หรือไม่"เฟยหงก็ไม่ยอมปากดีใส่บิดากลับไปจนบิดาไฟลุกท่วมตัวอย่างน่ากลัว
"เจ้ามาให้ข้าตีเสียเดี๋ยวนี้!"เฟยจินยืนชี้เรียกลูกตนเองอย่างมีอารมณ์โมโห
"ท่านพ่ออ ท่านหาว่าข้าก่อนหนา"เฟยหงพูดแล้วตั้งท่าเตรียมตัวหนีทันทีที่บิดาจู่โจม
"พ่อลูกทะเลาะกันแต่เช้าเสียจริง"มารดาอย่างเฟยฟ่งเดินออกมาจากเรือนแล้วเอ่ยแซว
"ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ท่านพ่อจะฆ่าข้าแล้ว"เฟยฟงพูดแล้วรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังมารดา
"เจ้าลูกคนนี้"บิดาเอ่ยทันทีที่เห็นบุตรตัวดีวิ่งไปหลบหลังมารดาเป็นเด็กๆ
"เจ้าเองก็อายุกว่าร้อยปีแล้วหาใช่เด็ก ถ้าเป็นที่โลกมนุษย์ก็ท่านทวดแล้ว"บิดาเอ่ยกับบุตรเพื่อให้เลิกเล่นเป็นเด็กๆแต่ถูกบุตรตนตรอกกลับเจ็บถึงทรวง
"แต่ท่านพันปีแล้ว ที่โลกมนุษย์ก็ถือว่าเป็นต้นตระกูลได้แล้วนะท่านพ่อ"เฟยหงพูด
"พอเถิด สองพ่อลูกแสดงความรักได้น่าตื่นตาเสียจริง"มารดาเอ่ยข้ามลูกชายและสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
"ท่านแม่จะทำขนมหรือ"เฟยหงพูดอย่างดีใจที่จะได้กินของอร่อย
"เปล่าเสียหน่อย ช้าแค่อยากอีกแล้วท่านแม่"เฟยหงพูดตอแยมารดาของตน
"อย่าไปรบกวนมารดาเจ้ามาก"บิดาก็เอ่ยฟ้าเฟยหงทันที
"เอาไว้เย็นนี้แล้วกันนะเฟยหง แต่เจ้าอยู่ฝึกกับแม่เถิดช่วงนี้ก็ไม่ได้ต้องไปฝึกกับสหายใหม่เจ้าหรอก"มารดาเอ่ยขออย่างน่าสงสัย
"ทำไมหรือท่านแม่"เมื่อสงสัยก็ไม่คิดจะเก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วถามออกไป
"ไม่อันใด ช่วงนี้ข้ารู้สึกอยากทำอาหารมนุษย์ก็ถ้าเจ้าอยู่ฝึกด้วยก็จะได้กิน"มารดาเอ่ยถึงอาหารบนโลกมนุษย์ทำเอาเฟยหงที่ชื่นชอบอยู่แล้วก็ยิ่งละทิ้งความสงสัยนั้นทิ้งไปแล้วตกลงทันที
"เจ้านกตละกะ กินมากเข้าก็บินไม่ขึ้น"บิดาเอ่ยเตือนที่ดูเหมือนจะเป็นประโยคด่าเสียมากกว่าแต่คนถูกด่าหาได้สนใจไม่
ยืนยิ้มแฉ่งให้มารดาของตนเองเหมือนอยู่กันสองคน
"แต่ถึงอย่างนั้น วันนี้ข้าจะไปหาสหายใหม่เจ้านั่นเสียหน่อย เมื่อวานหายไปเป็นวันข้าไม่เห็นแม้แต่เงาหรือเสียงข้ากลัวเจ้านั่นจะตายเอา"เฟยหงบอกมารดาตน
"เจ้านั่นที่เจ้าเรียกคือมังกรทองที่เกิดมาจากไข่เองและเป็นศิษย์ของเทียนจวินและที่สำคัญเลยคือ เทียนหลงผู้นั้นอายุน้อยกว่าข้าแค่สามพันกว่าปีเท่านั้น เจ้าแทบต้องเรียกเค้าว่าท่านอาเสียด้วยซ้ำ"มารดาเอ่ยบอกเรื่องที่เกี่ยวกับเทียนหลงให้เฟยหงได้รู้เอาไว้เสียบ้าง
"โอ้ ข้านับถือเป็นสหายไปเสียแล้วจะให้เรียกว่าท่านอาก็ออกจะเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะท่านแม่"เฟยหงได้รู้ถึงอายุของคนที่ตนนับเป็นสหายก็ไปไม่เป็น
"ช่างเถอะ เจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอันใดเสียหน่อย"มารดาพูด
"เช่นนั้นข้าไปก่อนนะท่านแม่"เฟยหงได้จังหวะก็บอกลามารดาแล้ววิ่งไปอีกทางทางออกหมู่บ้านที่หน้าผาแล้วกลายร่างเป็นหงส์เพลิงสยายปีกบินขึ้นสู่ฟ้า
ยามเฉิน (07.00 – 08.59 น.)
หงส์บินร่อนสูงพื้นดินแล้วกลายร่างเป็นมนุษย์ก้าวเดินอย่างมั่นคงตรงไปที่เรือนหรูหลังงามตรงหน้าที่เงียบสงัดดั่งทุกวัน เท้าก้าวเดินด้วยความมั่นใจด้วยจังหวะเท่ากันไปจนถึงประตูเรือน
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงมือเฟยหงตีไปที่ประตูด้วยแรงปานกลางหวังปลุกคนในเรือนให้ตื่นมาเปิดประตูเนื่องจากไม่สามารถเปิดประตูเข้าไปได้
"นี่!! เจ้าอยู่หรือไม่!"เฟยหงตะโกนถามเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่ก็ไร้การตอบรับจากอีกคน
"นี่!"
ปัง! ปัง!
"ให้ตายเถอะ หลับเป็นตายหรือไม่อยู่กันแน่นะ"เฟยหงหงพูดอย่างหงุดหงิดและใช้ความคิดอย่างพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุด
เฟยหงตัดสินใจเลิกเคาะแล้วหันหลังเดินจากมาแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นไหสุราที่กำลังตั้งเรียงเอาไว้อยู่ต้นไม้ใหญ่ที่ลานที่เทียนหลงมักนั่งอ่านตำรา
"หรือว่าจะเมา"เฟยหงพูดสันนิตฐานเมื่อเห็นหลักฐานอันน่าสงสัยก็หันหลังเดินกลับเข้าไปเพื่อถีบประตูเข้าไปซะค่อยซ่อมใหม่ก็ยังได้
"มาทำอันใด"แต่พอเฟยหงหันหลังกลับมาก็เห็นเทียนหลงยืนอยู่หน้าประตูและยิงคำถามใส่ด้วยสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก
"ก็มาหาเจ้าอย่างไรเล่า เดี๋ยวข้าจะต้องฝึกกับท่านแม่แล้วไม่ได้มีเวลามาหาเจ้าบ่อยๆ"เฟยหงพูดธุระที่มาที่นี่แล้วเดินเข้าไปคุยกับเทียนหลงใกล้ๆ
"แล้วนี่แอบร่ำสุราไม่ชวนข้าเสียได้"เฟยหงเอ่ยประโยคแซวอีกฝ่าย เทียนหลงถูกจับได้ก็กระแอมในลำคออย่างกับทำเรื่องผิดมา
"สหายข้าชวน"เทียนหลงตอบกลับไป
"งั้นก็แนะนำข้าให้รู้จักบ้างสิ"เฟยหงได้ยินว่าเทียนหลงมีสหายคบหาอยู่บ้างก็อยากจะทำการผูกมิตรหาสหายเพิ่มขึ้นจึงได้บอกเทียนหลงด้วยดวงตาเป็นประกาย
"เจ้าไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับข้างั้นหรือ"เทียนหลงเห็นปฏิกิริยาตื่นเต้นของเฟยหงก็ถามกลับ
"น้อยใจงั้นหรือ"เฟยหงถามพร้อมรอยยิ้มจับผิด เทียนหลงตีหน้านิ่งอย่างรวดเร็วเหมือนยามปกติ
"มีสหายเพิ่มเยอะๆก็ดีออก"เฟยหงพูด
"แต่สหายเยอะก็ใช่ว่าจะเป็นสหายที่ไว้ใจได้เสียทุกคน"เทียนหลงสั่งสอนเฟยหง
"เรื่องนั้นข้ารู้ แต่คนที่คบคนอย่างเจ้าเป็นสหายได้ต้องไม่เลวเป็นแน่"เฟยหงตอบด้วยรอยยิ้มสดใสด้วยความรู้สึกดีใจที่จะได้มีสหายดีๆเพิ่มอีก
"คนเช่นข้ามันทำไม"แต่เทียนหลงเหมือนจะเข้าใจผิดมหันต์
"ไหนๆเจ้าก็พึ่งดื่มสุราที่โลกมนุษย์มาเมื่อคืน เช่นนั้นวันนี้พวกเราก็ไม่ที่โลกมนุษย์กันเถอะ!"เฟยหงพูดพร้อมกับยื่นมือไปเกาะแขนของเทียนหลงจะลากไปที่โลกมนุษย์ด้วยกันแต่ร่างกายของเทียนหลงกลับไม่ขยับ
"ทำไมเล่า"เฟยหงถามเมื่อเทียนหลงขืนตัวไม่ยอมไป
"ข้ายังจัดการตนเอง"เทียนหลงตอบ เฟยหงจึงได้สติใช้สายตามองเทียนหลงตั้งแต่ปลายเท้ายันใบหน้าและผมเผ้าของเทียนหลงที่ยุ่งเหยิงอย่างกับรังนก
"เมื่อคืนคงจะเมาหนักมากสินะ แต่ข้าจะรอที่ลานนั่นแล้วกัน"เฟยหงบอกเทียนหลงและยอมปล่อยมือหันหลังเดินไปที่ลาน ส่วนเทียนหลงก็ปิดประตูหันหลังเดินเข้าไป
ครึ่งชั่วยาม (1 ชั่วโมง)
ในที่สุดเวลาอันยาวนานสำหรับของเฟยหงก็หมดไปเมื่อเทียนหลงเปิดประตูเดินออกมาจากเรือนด้วยสภาพเพียบพร้อมในที่สุด เทียนหลงเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเฟยหง
"ไปกันเถิด!"เฟยหงเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นยืนพรวดพราดแล้วดึงแขนเทียนหลงเตรียมจะวิ่งทันทีแต่เทียนหลงกลับถามเสียก่อน
"ไปไหน"เทียนหลงถามจบ เฟยหงก็หันมามองหน้าเทียนหลงด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ
"เมื่อกี้ข้าพึ่งพูดเจ้าสมองฝ่อแล้วหรือ"เฟยหงตอบ
"ข้าต้องฝึกไม่ว่างไปเที่ยวเล่นกับเจ้า"เทียนหลงตอบกลับแล้วดึงแขนตัวเองที่ถูกเฟยหงจับไว้กลับมาแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านตำราตัวประจำ
"นี่ข้าจะไม่ได้มาหาเจ้าแล้วพวกเราก็ควรไปเลี้ยงฉลองส่งข้าเสียหน่อย!"เฟยหงยกเหตุผลไร้สาระขึ้นมาพูด
"นะๆ ไปกันเถอะ"เฟยหงพูดขอส่วนเทียนหลงก็อ่านตำราไม่สนใจเฟยหงที่เหมือนอากาศไปแล้ว
"แต่ข้าไม่ใช่สหายเจ้าหรือเทียนหลง ไปเถิด"เฟยหงพูดโน้มน้าวอีกครั้งไม่ยอมแพ้ แต่เทียนหลงก็เงยหน้าขึ้นจากตำราทั้งคู่มองสบตากันครู่ใหญ่โดยที่เฟยหงก็ส่งผ่านสายตาอย่างไม่ลดละ
เทียนหลงหลบสายตาก่อนคนแรกแล้ววางตำราลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืน เฟยหงจึงได้ลุกขึ้นยืนบ้างพร้อมเผยรอยยิ้มหวานอย่างมีความสุข
"พาข้าไป"เทียนหลงเดินออกจากโต๊ะตำราและกล่าวบอกคนที่เดินตามมาด้านหลัง
"แต่ข้าลงไปโลกมนุษย์ด้วยการแปลงกายนะ"เฟยหงบอกถึงการลงไปของตนเอง
"เจ้าไม่ได้ใช้เวทเคลื่อนย้ายอย่างนั้นหรือ"เทียนหลงถาม
"อื้อ พวกข้าลงไปด้วยการแปลงกายเป็นนกกระจิบบินไปที่ป่าแล้วค่อยกายร่างกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดา"เฟยหงเล่า
"เช่นนั้นเจ้าควรจะฝึกเวทเคลื่อนย้ายให้มากๆมันมีประโยชน์เสียยิ่งกว่าการลงไปเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์"เทียนหลงกล่าวบอกพร้อมกับเหน็บแนมไปเบาๆจนเฟยหงทำหน้าหงุดหงิแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเทียนหลงแปลงกายเป็นนกเฟยหงก็รีบแปลงกายเป็นนกเช่นกันแล้วเริ่มบินนำทางเทียนหลงที่ไม่เคยลงไปโลกมนุษย์
เมื่อแปลงกายกลับมาเป็นมนุษย์เรียบร้อยก็พากันเดินออกจากป่า
"ไปกันเถิด ข้าอยากกินน้ำแข็งไส"เฟยหงกล่าวเร่งคนเดินท่าทางสง่างามแต่มันช่างเชื่องช้าสำหรับเฟยหงจนต้องเอ่ยเร่ง
ทั้งคู่เดินมาไม่นานก็ถึงเมืองเมืองหนึ่งผู้คนเดินกันไม่เยอะมากแต่ก็มีประปรายตาให้ไม่ดูรกล้าง เฟยหงที่ลงมาโลกมนุษย์ครั้งนี้ก็เพื่อกินน้ำแข็งไสในช่วงฤดูคิมหันต์[1]เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ต้องการให้เพื่อนหน้าตายที่เดินตามอยู่ด้านหลังได้มาเที่ยวด้วยกัน
"ทำไมจึงได้ชอบลงมาเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์"เทียนหลงที่เดินตามหลังเองก็สังเกตเห็นว่าเฟยหงมักมีท่าทางตื่นเต้น มีความสุขและดีใจเมื่อได้ลงมาเล่นที่โลกมนุษย์
"เจ้าคงไม่รู้ว่าท่านแม่ของข้าเติบโตที่โลกมนุษย์"เฟยหงเองก็ตอบอย่างไม่ปิดบังแล้วเปลี่ยนมาเดินอยู่ข้างกายเทียนหลง
"ทำไม"เทียนหลงถามคนเดินข้างกายต่อ
"ท่านแม่บอกว่ามันคือโชคชะตาของท่านแม่ที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้นอกจากผู้ให้กำเนิดที่จะเปลี่ยนมัน"เฟยหงตอบเหมือนไม่ใช่ความลับใหญ่หลวงอะไรโดยการเดาประโยคคำถามของเทียนหลงว่า 'ทำไม' น่าจะหมายถึง 'ทำไมหงส์เพลิงถึงได้มาเกิดที่โลกมนุษย์'
พอเฟยหงตอบไปแบบนั้นเทียนหลงก็ไม่ถามอีกเลย เราสองคนเดินอยู่ข้างกันโดยที่เฟยหงสอดส่องสายตามองไปรอบๆตัว ในขณะที่เทียนหลงใบหน้าตรงดิ่งไม่ว่อกแว่กซ้ายขวามีบ้างที่หันมองแต่ในที่สุดก็เจอร้านขายน้ำแข็งไสเฟยหงรีบหันไปกระตุกชายเสื้อของเทียนหลงแล้วชี้ไปที่ร้านเล็กๆข้างถนนแล้วเฟยหงก็เดินนำทางไปที่ร้าน
"เถ้าแก่! ข้าขอน้ำแข็งไสสีแดง 2 ถ้วยขอรับ!"เฟยหงสั่งอย่างชำนาญแล้วเดินนำไปนั่งที่โต๊ะที่ว่างอยู่เทียนหลงก็เดินไปนั่งตรงข้ามเฟยหง
เฟยหงนั่งมองคนเดินผ่านไปผ่านมาฆ่าเวลา ส่วนเทียนหลงก็นั่งมองเฟยหงอีกที
"เจ้าไม่คิดจะมองรอบตัวบ้างหรือ เอาแต่มองหน้าข้าอยู่ได้"เฟยหงทนไม่ไหวเพราะอึดอัดที่ถูกเทียนหลงจดจ้องด้วยใบหน้าสลักน้ำแข็งเช่นนี้
"ไม่มีอะไร"เทียนหลงตอบพร้อมกับหันหน้าหนี เฟยหงก็เลิกสนใจเทียนหลงแล้วมองไปรอบๆเหมือนเดิม ไม่นานถ้วยน้ำแข็งไสก็มาวางให้ถึงโต๊ะแล้วเดินจากไป ส่วนเฟยหงก็รีบหยิบช้อนมากินทันทีไม่รอช้าเข้าไปคำแรกก็ทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม
"อร่อยหรือไม่เล่า"เฟยหงถามเทียนหลงที่ตักเข้าไปคำบ้าง
"อืม"เทียนหลงตอบในลำคอ
ทั้งคู่นั่งกินด้วยกันอยู่นานสายตาก็มองสอดส่องไปรอบๆตัว มีบ้างที่เฟยหงชวนเทียนหลงคุยไม่อยากให้โต๊ะเงียบเกินไป จนหมดถ้วย
"พวกเราไปเดินเล่นกันต่อเถอะ"เฟยหงพูดชวนเทียนหลงแล้วลุกเดินไปลากชายเสื้อของเทียนหลงกลัวเทียนหลงจะแอบหนีกลับเสียก่อน ส่วนคนโดนลากก็เต็มใจเดินตามแต่โดยดี เฟยหงพาไปจ่ายค่าน้ำแข็งไสทั้งสองถ้วยแล้วเดินเล่นต่อ สายตาของเฟยหงก็เอาแต่สอดส่องหาของกินไปเรื่อย
"เจ้าเอาเงินโลกมนุษย์มาจากไหน"เทียนหลงถามเฟยหง ตามจริงเทียนหงเองก็สงสัยสหายทั้งสามเช่นกันที่เอาเงินที่ไหนมาซื้อของในโลกมนุษย์มาฝากตนเองกัน
"ก็เสกมา"เฟยหงตอบตามตรงอย่างทุกครั้งที่ทำ
"เจ้าคงไม่ได้เสกมาจากใบไม้ใช่หรือไม่"เทียนหลงถาม สีหน้าที่ดูแล้วถ้าเฟยหงตอบว่าใช่ละก็ต้องถูกดุเป็นแน่
"เปล่าเสียหน่อย ข้าเสกโดยที่ให้เวทมันไม่คลายต่างหาก"เฟยหงตอบโดยมองไปรอบๆแทน
"ถึงอย่างไรก็เป็นเงินที่มนุษย์ไม่ได้ผลิตย่อมต้องส่งผลกระทบไม่มากก็น้อย"เทียนหลงเองก็เริ่มดุขึ้นเริ่มต้นทันที เฟยหงเริ่มรู้สึกลำบากใจ
"ข้าไม่ได้มาบ่อยๆแล้วนะเทียนหลง ข้าต้องถูกท่านแม่ฝึกหนักหลังจากวันนี้แล้วเจ้าไม่ต้องดุข้า"เฟยหงพูด
"ข้าว่าพวกเรากลับกันเถิดข้าเบื่อแล้ว"เฟยหงรีบบอกเพื่อพาตัวเองหนีจากการถูกเทียนหลงสวดเสียก่อน
"เจ้าไม่เที่ยวต่อแล้วหรือ"เทียนหลงถาม เฟยหงจึงได้ไขว้เขวเล็กน้อย
"เจ้าจะไม่ดุข้าใช่หรือไม่"เฟยหงแกล้งก้มหน้าสองมือประสานกันไว้หน้าขาถามด้วยน้ำเสียงสลด
"ไม่ ข้าดุเจ้าไม่ได้แต่เทียนจวินดุเจ้าได้"เทียนหลงตอบพร้อมกล่าวถึงบุคคลที่ 3 ที่มีอำนาจในการลงโทษ
"เทียนหลง~"เฟยหงพูดเสียงอ้อนและกระตุกปรายเสื้อเทียนหลงเหมือนเด็กๆเมื่อตัวเองเหมือนจะเสียเปรียบ
"ครั้งนี้จะปล่อยผ่านไปก่อน"เทียนหลงหันหน้าหนีแล้วตอบ
"สมกับเป็นสหายข้า!"เฟยหงเงยหน้าขึ้นมามองเทียนหลงแล้วพูดขึ้นเสียงดังอย่างดีใจที่รอดตัวไป
"แต่เจ้าไม่ต้องกังวลนะว่าจะเหงา เดี๋ยวข้ามาหาเจ้าได้แน่นอน!"เฟยหงพูดอย่างให้คำมั่นสัญญาหนักแน่น
"เจ้าไม่มาก็ไม่รบกวนการฝึกของข้า"เทียนหลงก็ยังคงตอบโดยไม่มองหน้าเฟยหงเช่นเดิม
"ท่านแม่ข้าบอกว่าเจ้าอายุกว่าพันปีไปแล้วยังต้องฝึกอีกหรือ"เฟยหงถามอย่างสงสัย
"เช่นนั้นเด็กอย่างเจ้าควรเรียกข้าว่าท่านอา"เทียนหลงพูดกลับ
"แต่ข้ายกเจ้าเป็นสหายไปแล้ว"เฟยหงตอบกลับทันทีเทียนหลงหันมามองหน้าเฟยหง เฟยหงเองก็ไม่เข้าใจว่าเทียนหลงมองหน้าตนทำไม
ทั้งคู่เดินกินขนมตามถนนเรื่อยเปื่อยโดยมีแค่เฟยหงที่กินอยู่ผู้เดียว ส่วนเทียนหลงก็ไม่ได้กินอะไรนอกเสียจากเฟยหงเสนอให้เทียนหลงลองชิมดูจนยามเว่ย[2]เทียนหลงจึงได้บอกให้กลับเสียที
เมื่อถึงภูเขาบ้านของเทียนหลงเฟยหงจึงได้กล่าวลาเทียนหลงแล้วบินกลับบ้านตนบ้าง
ไม่หวานเลยอ่ะ
ความสัมพันธ์ก็คือไม่เหมือนเพื่อนและไม่เหมือนแฟนเอาซะเลย5555555 อาจจะเรื่อยๆหน่อยนะคะ แต่จริงๆพี่แกแอบตามใจน้องอยู่เหมือนกัน
ช่วงนี้ยังไม่เข้าเรื่องหลักค่ะอีกเกือบสิบตอนถึงจะเริ่มเรื่องจริงจัง
เชิงอรรถ
ความคิดเห็น