คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำนำที่ 3 เพื่อนร่วมฝึก(จำเป็น)ตัวป่วน
ยามเฉิน (07.00 – 08.59 น.)
เฟยหงเดินลิ่วๆมาแต่ไกลหลังจากรีบบินหนีท่านพ่อที่เดินมาเจอพอดีว่าเฟยหงกำลังจะบินออกจากหมู่บ้านจึงได้ตะโกนด่าไล่หลัง ดีที่ไม่ได้กลายร่างแล้วบินตามมาด้วย ตนเองคงไม่รอดเป็นแน่แท้
ถึงเรือนหลังงามก็ไล่ความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลายออกจากหัวแล้วเดินตรงไปยันเรือนหลังงาม รอบข้างยังคงเงียบสงัดมีเพียงเสียงย่ำเท้าบนหิมะที่ดูกระฉับกระเฉงเดินตรงไปถึงก็หันซ้ายหันขวาก็ไม่พบผู้ใดสักคนแม้แต่เจ้าของเรือนหรู
"ไปไหนกันนะ"เฟยหงหันมองหาคนจนคอจะหักก็บ่นอย่างหงุดหงิดใจ
เฟยหงยืนกอดอกหน้าบึ้งก่อนที่จะเหลือบไปเห็นโต๊ะที่ยังคงมีตำราเมื่อวานอยู่เฟยหงจึงฉุกคิดความคิดบางอย่างขึ้นมาได้
คิดเสร็จแล้วก็เดินตรงไปนั่งฝั่งตรงข้ามโต๊ะแล้วหยิบขึ้นมาอ่านในหน้าถัดไปแล้วเริ่มฝึกบ้างวาดมือไปมาในอากาศตามในตำราทีละท่าอย่างตั้งใจผ่านไป 2 ชั่วยาม[1]จนเฟยหงฝึกจนคล่องได้ไปเกือบสิบกว่าท่าก็หยุดพักปิดตำราแล้ววางไว้ที่เดิมก่อนจะเริ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ทุบไปตามตัวตามความปวดเมื่อยล้าร่างกายแล้วก็เริ่มหันมองหาคนอีกครั้ง
"เจ้าอีกแล้วหรือ ใยจึงได้มาอีกแล้ว"อยู่ก็มีเสียงพูดขึ้นด้วยจังหวะแสนเย็นชาเหมือนดั่งอากาศรอบกายจนเฟยหงสะดุ้งตกใจหันหลังไปมองอย่างรวดเร็วก็เห็นเป็นหวัง เทียนหลงที่ยืนอยู่แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะของตนอย่างเคย
"ใยเจ้าจึงมักโผล่มาที่หลังข้าเสียทุกที เจ้าทำอย่างไร"เฟยหงเลือกที่จะเมินนประโยคเย็นชาของเทียนหลงแล้วถามอย่างอยากรู้อยากเห็นถึงการปรากฏตัวอันเงียบเฉียบของเทียนหลง
อีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจหยิบตำราเล่มเดิมขึ้นมาอ่านต่ออย่างกับเฟยหงเป็นเพียงตุ๊กตาหิมะที่ถูกปั้นขึ้นและเสียงพูดคุยก็เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน
"สหาย เจ้าไม่คิดจะสอนสิ่งดีๆให้ข้าบ้างหรืออย่างไร!"เฟยหงถามอย่างขัดใจกับท่าทีหมางเหมินคนที่พึ่งรู้จักและอยากจะยกให้เป็นสหายอีกคน
"เวทเคลื่อนย้าย เป็นเวทที่เซียนบนโลกมนุษย์เองก็ยังสามารถทำได้แต่เจ้าเป็นหงส์ใยจึงได้มาถามข้ากัน"เทียนหลงตอบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาจากตำราสักนิด
"เช่นนั้นเจ้าสอนข้าได้หรือไม่"เฟยหงพูดร้องขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่มักจะใช้เมื่อต้องการขออะไรสักอย่างจากอีกฝ่าย
"นะ สหาย นะๆ น้าาาาา เจ้าสอนข้าหน่อย หรือเจ้าเขียนใส่กระดาษมาให้ข้าก็ได้เดี๋ยวข้าฝึกเองไม่รบกวนเจ้าอ่านตำราแล้ว"เฟยหงไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นชันเข่าแล้วโน้มตัวไปใกล้เทียนหลงใช้แขนทั้งสองข้างค้ำโต๊ะแล้วออดอ้อนอีกครั้งอย่างที่ทำกับท่านพ่อของตนเพียงแต่ไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวด้วยรู้ดีว่าคนเย็นชาเช่นเทียนหลงต้องเอ่ยไล่ตนเป็นแน่
และเหมือนเทียนหลงก็จะไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำนัก[2]เสียขนาดนั้นวางตำราแล้วหยิบกระดาษเปล่ามาวางไว้ที่หน้าตนเองเอื้อมตัวไปหยิบพู่กันแล้วมองหน้าเฟยหง เฟยหงก็ไม่เข้าใจจนเทียนหลงมองไปที่แท่นหมึกเฟยหงก็เข้าใจแล้วชูนิ้วชี้ข้างขวาชี้ไปที่แท่นหมึกก็เกิดเปลวเพลิงเผาหมึกที่ถูกฝนแห้งแข็งกลายเป็นน้ำหมึกที่ใช้การได้เหมือนเดิม เทียนหลงจึงได้จุ่มพู่กันแล้วมาวาดเขียนบนกระดาษอย่างตั้งใจบรรจงไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา[3] ก็ยื่นกระดาษมาให้เฟยหงตรงหน้า เฟยหงรีบรับมาแล้วลุกขึ้นเดินห่างออกจากโต๊ะไปหลายจั้ง[4]
เมื่อเฟยหงเว้นระยะห่างจนพอใจก็เริ่มวาดมือตามกระดาษที่มีการวาดภาพและบรรยายเอาไว้อย่างเข้าใจง่าย เฟยหงค่อยๆเริ่มฝึกวาดมือก่อนจนคล่องจึงได้เริ่มหันไปรอบตัวไม่ไกลมีก้อนหินขนาดเล็กจึงได้เริ่มใส่ลมปราณวาดมือโดยส่งพลังพุ่งเป้าไปที่ก้อนหินก้อนนั้น ซึ่งแน่นอนว่ามันกลับหายวับ
"อ๊ะ!"แล้วหล่นใส่หน้าผากตัวเองแทนโดยตนเองตั้งใจว่าจะย้ายมันมาไว้ที่มือข้างขวาของตนแต่กลับผิดคาดไปเสียหน่อยจนต้องลูบหน้าผากตนเองป้อยๆอย่างน่าสงสารน่าเอ็นดู
เฟยหงนิ่งคิดอยู่ครู่นึงก็เริ่มใหม่อีกครั้งโดยหินก้อนเดิมที่ที่หล่นอยู่ที่ปลายเท้าตนจุดหมายปลายทางของหินก้อนนี้ในคราวนี้คือห่างจากตัวเองออกไปอีกโดยกะประมาณเอา
คิดแล้วก็เริ่มตั้งท่าวาดมืออีกครั้งเพ่งจิตกับหินก้อนเดิมมากขึ้นอย่างตั้งใจสุดๆแล้วเริ่มเคลื่อนย้ายหินก้อนนั้นก็หายวับไปก่อนที่จะหายไปไหนก็ไม่ทราบได้ เฟยหงตกใจรีบสอดส่ายสายตามองหาหันรีหันขวางไปรอบตัวก่อนจะเห็นมันห่างออกไปในทางฝั่งหน้าผาที่มีพระอาทิตย์กำลังใกล้จะตกดิน
"เย็นขนาดนี้แล้วหรือนี่ ข้าควรรีบกลับได้แล้ว"เฟยหงเห็นหินเจ้าปัญหาก็เลิกสนใจแล้วหันไปสนใจพระอาทิตย์ดวงใหญ่แล้วแทนก็บ่นพึมพำตัวเองอย่างนึกขึ้นได้แล้วก็จะไปลาสหายเทียนหลงเสียก่อนแต่ขาที่กำลังก้าวเหยียบย่ำลงบนหิมะไปได้ 3-4 เก้าก็หยุดชะงักกะทันหันเมื่อนึกขึ้นได้ถึงแผนการบางอย่างก็เยิ้มเผยรอยยิ้มสวยแสนร้ายกาจแล้วกลับมายืนตรงแล้วเริ่มตั้งท่าวาดมือร่ายเวทเคลื่อนย้ายร่างเฟยหงก็หายไปก่อนที่จะไปโผล่อยู่ที่ตักของเทียนหลงอย่างงงๆ
"เอ๊ะ!"เฟยหงอุทานอย่างงงงวยเมื่ออยู่ๆก็มานั่งอยู่ที่ตักของเทียนหลงเสียอย่างนั้น
ส่วนเทียนหลงที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็ถึงกับชะงัก สมองหยุดการประมวลผลไปกะทันหันเมื่อนั่งอ่านตำราอยู่ดีๆก็มีคนโผล่มานั่งตักตนเอง
ทั้งคู่สบตากันปริบๆ เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆของทั้งคู่บ่งบอกว่าเรื่องราวความสัมพันธ์กำลังจะเปลี่ยนไป
จนเฟยหงรีบพลุดลุกขึ้นยืนแล้วอ้ำๆอึ้งๆเมื่อแผนการที่วางไว้คือจะหายไปโผล่หลังเทียนหลงเพื่อแกล้งจ๊ะเอ๋ให้ตกใจเล่นแต่กลายเป็นว่าตนเองดันมานั่งตักของเทียนหลงเสียได้
"ข..ข้....ข้ากลับแล้ว! เจ้าก็รีบเข้าเรือนได้แล้วอากาศเย็นลงมากร่างกายเจ้าคงทนไม่ได้! แผลที่ข้าทำเจ้าจะหายช้า ข้าไปแล้วนะ!!"เฟยหงว่าตะคอกเสียงดังด้วยท่าทีแปลกๆแล้วก็รีบวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าผาแล้วกลายร่างเป็นหงส์เพลิงบินลับไป
เทียนหลงมองเฟยหงลุกจากตักแล้วพูดๆเสร็จก็วิ่งไปก่อนจะกลายร่างกลายเป็นหงส์บินไปจนลับสายตาแล้วยกมือขวาขึ้นช้าๆวางแนบไปที่หน้าอกด้านซ้ายที่กำลังเต้นระรัว
"ข้าเป็นเซียนไม่จำเป็นต้องใช้ยาไม่ทันข้ามวันก็หายแล้ว"เทียนหลงพูดลอยๆเมื่ออีกฝ่ายล่กจนพูดไปทั่วเสียอาการอย่างเห็นได้ชัดเกินไปถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินก็ตาม
ส่วนเฟยหงส์ที่รีบบินกลับมาร่อนลงพื้นดินในป่าที่ห่างไม่ไกลจากเรือนตนไม่กี่จั้งแล้วก็เหม่อลอยนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าแล้วยกมือขวาขึ้นแนบอกด้านซ้ายฟังเสียงหัวใจเต้นระรัวที่ตนเองก็ไม่เคยพบเจอสักครั้งตลอด 100 ปีที่ผ่านมานี้นึกคิดในใจว่าตนต้องได้รับผลกระทบจากการใช้เวทเคลื่อนย้ายกับตนเองเป็นแน่แล้วสบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่านออกจากหัวแล้วเดินเข้าเรือนอย่างร่าเริง
"เย็นป่านนี้แล้วเฟยหง"มารดาอย่างเฟยฟ่งเห็นลูกเดินเข้าเรือนก็บ่นขณะที่ตนเองกำลังทำงานของหัวหน้าเผ่าอยู่
"ข้าเข้าห้องแล้วนะขอรับ!"เฟยหงพูดแล้วก็เดินเข้าห้องตนทันที
"หรือจะเริ่มมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกันนะ คงจะใกล้เข้ามาทุกที ข้าคงต้องแอบไปหาเสียบ้าง"เฟยฟ่งพูดอยู่คนเดียวในเรื่องที่รู้อยู่ผู้เดียว
เชิงอรรถ
1. 2 ชั่วยาม 1 บาท - 2 ชั่วโมง 2 ชั่วยาม = 4 ชั่วโมง
2.ใจไม้ไส้ระกำ เพิกเฉยไม่มีเมตตากรุณาและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ใคร
3.หนึ่งถ้วยชา = 15 นาที
4. จั้ง = วัดเป็นเมตรค่ะ 1 จั้ง = ประมาณ 2.5 เมตร
ความคิดเห็น