คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อายุครบ 18 ปีบริบูรณ์
9:00 น.
กลางป่าแห่งใหญ่แห่งเดียวในดินแดนมีกระท่อมขนาดกลางตั้งอยู่หนึ่งหลัง ไม่ไกลจากตัวบ้านมีเด็กชายหน้าตาน่ารักอย่างมิเกลที่กำลังฝึกวาดวงเวทย์จากหนังสือเรียนที่แม่มาเรียมอบให้เรียนตั้งแต่จำความได้
วงเวทย์สีแดงปรากฏอยู่ตรงหน้าห่างไปประมาณ 1 เมตร แต่วงเวทย์ก็สลายไปเมื่อมาเรียเดินเข้ามาหา
"วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือไม่มีเกล"มาเรียเอ่ยถามมิเกลอย่างอ่อนโยน มาเรียเป็นแม่มดหญิงที่ยังคงสาวอายุ 345 ปีเท่านั้น
"ไม่มีอะไรที่ข้าอยากทานเป็นพิเศษเลยครับ"มิเกลตอบอย่างใสซื่อ
"เค้กล่ะ ไม่อยากเป่าเค้กหรือ"มาเรียถาม
"ม่ายยยย ข้าไม่ใช่เด็กเสียหน่อย"มิเกลตอบลากเสียง
"อืม งั้นเดี๋ยวแม่ไปเก็บสมุนไพรก่อนแล้วกันอย่าดื้ออย่าซนเชียว"มาเรียพูดเตือนทำให้มิเกลพองลมอย่างไม่พอใจ มาเรียยิ้มเอ็นดูก่อนจะเดินเข้าบ้านไปหยิบตะกร้าใบใหญ่ถือหายไปในป่า
มิเกลจึงกลับมาฝึกวาดวงเวทย์ต่อสักพักแล้วไปนั่งพักที่แคร่ไม้หน้าบ้านตน ตาก็มองวิวต้นไม้ป่ารอบๆบ้านที่เห็นทุกวันอย่างคุ้นชิน ในหัวก็คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย
"ทำอะไรดีนะ เบื่อแล้วอ่ะ"มิเกลบ่นอย่างเบื่อหน่าย
"ปรุงยาดีกว่า"มิเกลพูดแล้ววิ่งเข้าบ้านไปที่ห้องปรุงยาค้นหาตำราสมุนไพรที่ชั้นหนังสือแล้วเปิดกางที่โต๊ะกลางห้อง หายาที่น่าสนใจแล้วไปหยิบสมุนไพรที่ต้องใช้ครบแล้วก็เดินไปที่โต๊ะกลางห้องแล้วหยิบหม้อยาจุดเตาตั้งหม้อแล้วเริ่มทำตามวิธีในหนังสือ
"ใส่อันนี้ แล้วก็อันนี้ คนให้เข้ากัน มันจะระเบิดไหมเนี่ย"มิเกลพูดอย่างกังวลในประโยคหลังเพราะตัวเองไม่ค่อยถนัดการปรุงยาเสียเท่าไหร่ถ้าเรื่องแยกสมุนไพรก็มั่นใจพอตัว
"สีฟ้าหรอ มันก็ฟ้าอยู่นะ"มิเกลคนยาไปสักพักยาก็เริ่มเข้ากันจนเป็นสีฟ้าหันไปดูในหนังสือก็บอกว่าสีฟ้าก็ไม่รู้ว่าสีฟ้าแบบที่เราทำรึเปล่า จึงปล่อยคาหม้อไว้รอแม่มาเรียกลับมาค่อยถาม
มิเกลหยิบฝาหม้อปิดหม้อเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องไปที่ห้องนอนของตนหาหนังสืออ่านสักเล่ม ไปเจอหนังสือนิยายที่เคยอ่านเมื่อ 3 เดือนก่อน ก็อยากอ่านอีกจึงหยิบออกจากชั้นไปนั่งอ่านที่แคร่หน้าบ้าน
11:00 น.
มาเรียเดินกลับบ้านพร้อมตะกร้าที่มีผักและเนื้อเดินมาทางป่ามาที่บ้าน มิเกลที่รู้ว่ามีคนมาจึงเงยหน้าจากหนังสือเห็นมาเรียเดินมาก็วางหนังสือแล้วเดินไปช่วยถือตะกร้า
"ท่านเก็บสมุนไพรไปขายหรอกหรือข้านึกว่าท่านจะเก็บมาไว้ใช้เองเสียอีก"มิเกลถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นเนื้อและผักแทนสมุนไพรที่มาเรียบอกว่าจะไปเก็บ
"เก็บแล้วไปขายไงเล่า เนื้อสดหมดแล้ว"มาเรียพูด ทั้งสองคนเดินไปที่ครัวหลังบ้าน มิเกลวางตะกร้าไว้ที่โต๊ะ
มาเรียเริ่มหยิบจับอุปกรณ์ วัตถุดิบทำอาหารมื้อเที่ยงเมนูง่ายๆ โดยมีลูกมืออย่างมิเกลคอยช่วยหยิบจับจนเสร็จก็พากันนั่งกินสองคน
"ท่านแม่ ข้าลองปรุงยาสูตรใหม่ที่ยังไม่ได้เรียนอยากให้ท่านไปดูให้หน่อย ไปเถอะ!"มิเกลพูดอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อยที่อยากให้ผู้ปกครองชม
"ไม่ระเบิดหรือนั่น ไปเร็วเข้าสมุนไพรชั้นสูงทั้งนั้นเลย!"มาเรียแสดงท่าทางตกใจร้อนรนกลั่นแกล้งมิเกล เด็กน้อยพองลมแก้มป่องก่อนจะพากันไปที่ห้องปรุงยา
"นั่น! หม้อนั่นน่ะข้าปรุงเองเชียวนะท่านจะต้องปรบมืออย่างแน่นอน"มิเกลชี้ให้ดูอย่างตื่นเต้น มาเรียเดินไปเปิดฝาดูพิจารณาแล้วก็ปกติดีก็หันไปถามมิเกลเรื่องตัวยาให้แน่ใจ
"ปรุงยาอะไรกัน"
"ยาเพิ่มพลังเวทย์ระดับ 3!"มิเกลตอบอย่างตื่นเต้นรอคอยคำชมจากมาเรีย
"ทำได้ดีเชียว ฝีมือพัฒนาได้ดี"มาเรียชมอย่างที่มิเกลคาดหวังไว้
"แน่นอน ข้าโตเป็นหนุ่มแล้วนะ"มิเกลพูดอย่างภูมิใจพลางยืดอก
"อืมเด็กน้อยโตเสียแล้ว"มาเรียพูดเสียงเศร้า
"ทำไมหรือ ถ้าข้าโตแล้วท่านจะตายหรือยังไงทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นกันยายเฒ่า"มิเกลเองก็สังเกตเห็นจึงพูดจาหยอกล้อหวังคลายความเศร้าของมาเรียบ้าง
"ปีนี้อายุ 18 ปีแล้ว ถึงเวลาแล้วมิเกล"มาเรียพูดอีกครั้งด้วยเสียงหนักแน่นขึ้นแต่สีหน้าก็ไม่ได้ยิ้มแย้ม แต่เป็นสีหน้าที่กังวล
"ท่านหมายความว่าอย่างไร"มิเกลถามอย่างงงงวย ไม่เข้าใจ
"ถึงเวลาที่เธอต้องออกไปเรียนที่วิคตอเรียแล้วล่ะ"มาเรียพูดขึ้น มิเกลเองก็ไม่รู้ว่าโรงเรียนที่ว่านั้นมันอยู่ที่ไหน
"เรียนหรอ ข้าอ่านหนังสือพวกนั้นเยอะมากแล้วนะยังต้องเรียนอีกหรอ"มิเกลถามอย่างสงสัย เพราะหนังสือพวกนั้นที่เรียนมันก็ระดับสูงพอควร
"เธอไม่อยากเจออะไรใหม่ๆหรือมิเกล ออกไปผจญภัยท่องโลกกว้างไง ออกไปหาซื้อหนังสือแปลกใหม่อ่าน เจอสัตว์อสูรใหม่ๆ"มาเรียพูดโน้มน้าวเด็กน้อย เหตุผลที่มิเกลต้องไปเรียนไม่ใช่แค่เพราะมาเรียอยากให้มิเกลไปเจออะไรใหม่ๆอย่างเดียวแต่ถึงเวลากงล้อแห่งโชคชะตาได้โลดแล่นแล้วต่างหาก มาเรียเป็นแม่มดที่มีความสามารถพิเศษในการเห็นอนาคต
อนาคตอันสดใสของมิเกล
"ท่านเห็นอะไรอีกแล้วใช่ไหมท่านแม่มาเรีย"มิเกลถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิด
"ป—เปล่าเสียหน่อย"มาเรียปฏิเสธทั้งที่รู้ว่ามิเกลคงจะไม่เชื่อแต่ก็ยังเลือกที่จะปฏิเสธออกไป
"ท่านไม่เนียนเอาเสียเลย แต่ถ้าท่านว่าอย่างนั้น ข้าไปก็ได้แต่ท่านต้องไปเยี่ยมข้าอาทิตย์ละ 1 ครั้งท่านแม่มดไม่ต้องมาปฏิเสธเพราะท่านมีเวทย์เคลื่อนย้ายอยู่นะ"มิเกลพูดต่อรองกับแม่มดเพราะยังไงก็ไม่เชื่ออยู่ดีว่าแม่มาเรียไม่เห็นอนาคต
"อืม ได้สิข้าไม่ขัดเจ้าหรอกลูกรัก"มาเรียพูดและยิ้มอย่างอ่อนโยน
"แน่นอนข้าเชื่อท่าน แล้วบ้านของท่านพ่อกับท่านแม่อยู่ที่ไหนหรือ"มิเกลถามอย่างสงสัย
"เอาไว้เดี๋ยวข้าพาไปนะ"มาเรียพูดอย่างใจดีแต่แววตานั้นเศร้า
"ท่านไม่ต้องเสียใจไป โชคชะตาเป็นเช่นนี้ถ้าท่านเปลี่ยนมันสำเร็จกว่าหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะดีหรือแย่ลงกันแน่เพราะงั้นท่านไม่ต้องเศร้าไปส่วนเรื่องแก้แค้น...ข้าไม่มีทางอยู่เฉยๆแน่"มิเกลที่มักจะน่ารักสดใสเมื่อเอ่ยประโยคนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน สีหน้าและแววตานิ่งเรียบเยือกเย็น
"ไปเถอะ ไปเก็บของได้แล้ว"มาเรียพูดอย่างตื่นเต้นถึงแม้จะเศร้าแต่ชีวิตของมิเกลที่ได้เห็นในนิมิตนั้นช่างน่าสนุกจนยายแก่อย่างข้าเองก็ยังอิจฉา
"จะไปเย็นนี้เลยหรือ!!"มิเกลที่ถูกไล่ให้ไปเก็บของก็ตกใจถามเสียงดัง
"เปล่าหรอก เจ้าต้องเดินทางพรุ่งนี้ต่างหากเล่า"มาเรียพูดแก้ความเข้าใจผิดของมิเกล
"อื้ม!"มิเกลตอบรับอย่างสดใสอีกครั้ง แล้วเดินจากไปจากห้องนั่งเล่นไปที่ห้องนอนไปเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นต้องการจะเอาไปด้วย
ขออธิบายเพิ่มเติมลักษณะนิสัยของตัวละครมิเกลมีนิสัยน่ารักโดยสันดานเพียงแต่ถ้าทำให้โกรธล่ะก็เปลี่ยนไปเป็นคนที่เยือกเย็น เย็นชา ไร้ความปรานี เรากลัวว่าจะสื่อออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร
ความคิดเห็น