คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำที่ 1 อุบัติเหตุพานพบ
ยามเว่ย[1] มีเซียนผู้หนึ่งนั่งอ่านตำราอยู่โต๊ะหนังสือหลังเหยียดตรงอย่างสง่างามท่ามกลางแจ้งมีหิมะปกคลุมอยู่ทุกแห่ง ท่ามกลางความสงบร่มรื่น ด้านขวามือก็มีทิวทัศน์ของท้องฟ้าไกลหูไกลตาเนื่องจากอยู่บนภูเขาสูงเสียดฟ้าที่มนุษย์หรือเซียนธรรมดาบนโลกมนุษย์ไม่สามารถขึ้นมาได้
"อ๊ากกกก!"แต่แล้วความร่มรื่นก็ถูกทำลายเมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนจากใครสักคนที่หาตัวไม่เจอ
"อัก!/โอ๊ย!"เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกัน
ปรากฏภาพที่ไม่น่าดูท่ามกลางทิวทัศน์อันสวยงามเสียเท่าไหร่
"ไอ้นกบ้า! จะรีบไปดูใจภรรยาเจ้าหรืออย่างไร"ชายที่แต่งตัวชุดสีแดงตกลงมาจากฟ้าหล่นลงมาทับใครสักคนพอตั้งหลักได้ก็ลุกขึ้นตะโกนด่าไปบนฟ้าเสียงดังในขณะที่เท้าก็ยังคงวางไว้บนคนใต้ร่างอยู่
"เอาเท้าของเจ้าออกไป"เสียงเย็นจากชายใต้ร่างกล่าวบอกบุคคลที่ไม่เคยแม้แต่จะเจอหน้าที่ยังคงวางเท้าไว้ที่หน้าอกของตนอย่างระงับอารมณ์
"อุ้ย"ชายชุดแดงได้ยินเสียงพูดใต้เท้าตัวเองก้มลงมองก็เห็นสายตาฆ่าฟันจึงร้องอุทานรีบยกเท้าออกแล้วช่วยพยุงชายแปลกหน้าให้ลุกขึ้น
"พี่ชาย ข้าขออภัย ข้ากำลังบินอยู่แต่กลับถูกนกตัวหนึ่งบินตัดหน้าอย่างเร่งรีบ ข้าจึงได้เสียหลักตกลงมาทับท่านให้อภัยข้าสักครั้งเถิดหนา"ชายชุดแดงกล่าวเสียงถ่อมตนและขอร้องในที
"ไสหัวไป"เสียงเย็นเผยรังสีฆ่าฟันเอ่ยไล่ชายชุดแดงอีกครั้ง นัยน์ตาฉายแววฆ่าฟันคมกริบดั่งถือกระบี่จ่อคอ
"เช่นนั้นเดี๋ยวข้าไปหายามาให้ท่าน!"ชายชุดแดงที่ถูกไล่อย่างเลือดเย็นรีบตะโกนบอกแล้วกลายร่างเป็นหงส์เพลิงบินขึ้นฟ้าไป ส่วนชายรูปงามลุกขึ้นยืนจัดระเบียบชุดใหม่ก่อนที่จะนั่งอ่านตำราเช่นเดิมด้วยอารมณ์ขุ่นมัวก่อนจะสงบลงได้ในไม่นาน
"หลี เฟยหง!"หงส์เพลิงบินกลับมาที่บ้านของตนก็ถูกเสียงเรียกชื่อเต็มด้วยน้ำเสียงดังสนั่นน่าหวาดหวั่น
"ท่านพ่อ"ข้าพูดเสียงอ่อนเมื่อหันหลังกลับมาก็เห็นว่าพ่อกำลังยืนมองข้าด้วยสายตาแทบจะพุ่งเข้ามาตีข้าเดี๋ยวนั้น
"เจ้าดื้อใหญ่แล้ว! แอบหนีไปเที่ยวเล่นกลับมาเย็นป่านนี้ไม่รู้จักตั้งใจบำเพ็ญเพียรเสียบ้าง!"หลี เฟยจินดุว่าเฟยหงเสียงดังลั่น
"โธ่ ท่านพ่อข้าแค่ออกไปดูโลกภายนอกเรียนรู้ชีวิตเท่านั้น"เฟยหงกล่าวแก้ต่างถึงแม้จะดูไม่น่าเชื่อถือก็ตาม
"ยังจะมาเถียงอีก! เจ้าต้องเป็นหัวหน้าเผ่าคนถัดไปจากแม่ของเจ้าแต่เจ้ากลับทำตนเช่นนี้แล้วเผ่าเราจะไม่ล่มสลายหรืออย่างไรกัน"คนเป็นพ่อกล่าวดุด่าลูกอารมณ์พุ่งสูงยกมือง้างขึ้นสูงหมายจะขู่สักที
"ท่านพ่อใจเย็นๆเสียก่อน ข้ากำลังจะเริ่มฝึกจริงจังแล้วท่านอย่าพึ่งด่าข้า"คนลูกก็บอกกล่าวอยากให้ท่านพ่อใจเย็นลงเสียหน่อยแต่ดูแล้วจะไม่ได้ผลเสียเท่าไหร่
"เช่นนั้นข้าจะรอดู"ท่านพ่อกล่าวทิ้งท้ายไว้แล้วก็เดินหนีเข้าบ้านไป
เมื่อการทะเลาะของสองพ่อลูกจบลง เฟยหงจึงเดินเข้าบ้านไปหยิบเสื้อผ้าของตนแล้วเดินออกมาอาบน้ำที่ลำธารไม่ไกลจากหมู่บ้านเผ่าหงส์ อาบเสร็จก็เดินเข้าบ้านได้เวลาอาหารเย็นก็รีบวิ่งไปที่ห้องอาหารก็ได้รับรอยยิ้มของหัวหน้าเผ่าหงส์
"มาเถิด"หัวหน้าเผ่าหงส์เอ่ยเรียกลูกชายของตนให้มานั่งข้างๆตน
"เจ้าก็ตามใจเสียจริง ดูลูกเจ้าเสียว่าที่ผู้นำเผ่าแต่ยังไม่อยู่กับล่องกับลอยเช่นนี้จะไม่นำภัยมาสู่ตนและผู้อื่นหรืออย่างไร"สามีผู้นำเผ่าเจ้าระเบียบเอ่ยดุทั้งภรรยาตนและลูกชายที่นั่งกินข้าวสบายอารมณ์ทำหูทวนลม
"ท่านก็เอาแต่ดุลูกไปมีแต่จะถูกชังน้ำหน้า"ภรรยาเอ่ยพูดกับสามี แต่สามีมองตาขวาง
"ท่านก็อย่าไปคิดมากเถิด รีบกินข้าวเถิดก่อนที่ลูกเราจะกินจนหมด"ภรรยากล่าวกับลูกชายของตนที่กำลังขะมักเขม้นกินข้าวไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"พรุ่งนี้ก็อยู่ฝึกได้สักครึ่งวันเถอะนะลูก"มารดาอย่างหลี เฟยฟ่งเอ่ยบอกลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เจ้าลูกคนนี้จะเชื่อฟังหรืออย่างไร"คนเป็นพ่อพูดดุด่าลูกด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวดั่งธาตุในกายที่เป็นหงส์เพลิง แต่ก็ดุขัดแย้งกับเฟยฟ่งที่เป็นหงส์เพลิงเช่นกันแต่ใจดีและมีเมตราอ่อนโยนต่างจากธาตุประจำตัวอย่างน่าประหลาด
"ขอรับ ข้าจะต้องไม่ทำให้ท่านแม่ที่งดงามและใจเย็นดั่งเทพเซียนเช่นท่านแม่อย่างแน่นอน!!"เฟยหงรับคำอย่างหนักแน่นเสียงดังฟังชัดเจน
"เจ้าก็เอาใจแต่มารดาเจ้านั่นแหละเจ้าลูกคนนี้เอาตัวรอดเก่งนัก"บิดาเหน็บแนมคนเป็นลูกอย่างหมั่นไส้กับการอ้อนเอาอกเอาใจเอาตัวรอด
"ท่านพ่ออย่ามาปากหนักเลยขอรับ ท่านเองก็อยากให้ข้าอ้อนท่านใช่หรือไม่ขอรับ~"เฟยหงถามบิดาตนเองแซวทำหน้าทำตาจนบิดาแทบจะยกเท้ายันตกเก้าอี้
"ตั้งใจกินข้าวไปเถิดเจ้าน่ะ ก่อนที่ข้าจะเสกไฟเผาตูดเจ้า"บิดาข่มขู่ลูกแสนรัก (?) แล้วหันหน้าหนีไปกินข้าว ส่วนมารดาและคนลูกก็ยิ้มขำกับบิดาที่ปากหนักไม่รู้จะงัดปากหนักๆ นั่นด้วยวิธีไหนดี
ครอบครัวทั้ง 3 ก็นั่งกินข้าวด้วยกันอย่างครอบครัวทั่วไปที่รายล้อมไปด้วยความอบอุ่นและความสุขจนเสร็จเรียบร้อยมารดาก็เป็นผู้ใช้พลังเซียนจัดการก็เสร็จเรียบร้อย
ยามโหย่ว ( 17.00 – 18.59 น.)
ช่วงฟ้ากำลังมืดครึ้ม เฟยหงก็ได้ทำการแอบลักกระปุกยาแก้ฟกช้ำตามร่างกายแล้วย่องออกจากเรือนไม้หลังใหญ่อย่างเบาหวิวเมื่อเดินออกมาไกลพอแล้วหันมองซ้ายมองขวาไม่พบผู้ใด เฟยหงก็เริ่มกลายร่างเป็นหงส์สีแดงเพลิงบินออกไป
เฟยหงบินร่อนลงที่เรือนสง่างามราคาแพงสถานที่ที่ตนได้ไปสร้างเรื่องให้เซียนท่านหนึ่งบาดเจ็บเพราะตน รอบข้างเงียบสงบไร้ผู้คนแม้แต่เจ้าของเรือนก็ไม่เห็น เฟยหงจึงได้ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อแล้วหยิบกระปุกยาขนาดเล็กออกมาถือไว้แล้วเดินไปวางไว้ที่หน้าประตูไม่ลืมที่จะเคาะเรียกคนด้านในมาเอาเพื่อไม่ไปรบกวนคนด้านใน
ก๊อก ก๊อก
เมื่อเคาะเรียบร้อยก็หันหลังเดินจากมาไกลจากตัวเรือนแล้วเริ่มกลายร่างเป็นหงส์สีแดงเพลิงเช่นเดิมบินกลับเรือนไม้ตน
ส่วนคนในเรือนไม้ก็เดินมาเปิดประตูออกมามองหาคนที่มาเคาะประตูเรียกตอนที่ตนกำลังนั่งสมาธิรวบรวมลมปราณอยู่ก็เห็นไม่เห็นผู้เคาะแต่เมื่อก้มหน้าก็เห็นกระปุกยาขนาดเล็กวางอยู่จึงได้หยิบขึ้นมาแล้วถือเข้าเรือนไป
เฟยหงเองก็บินร่อนลงพื้นแล้วกลายร่างกลับมาเป็นมนุษย์แล้วรีบเดินย่องเข้าเรือนไม้อย่างไม่พลาดให้ผู้ใดได้รู้
ยามจื่อ (23.00 – 24.59 น.)
ขณะที่เฟยหงกำลังนั่งทำสมาธิรวบรวมปรับลมปราณเซียนเพื่อเพิ่มระดับขั้นพลังเซียนอยู่นั้นก็ลืมตาตื่นขึ้นแล้วจัดหมอนและผ้าห่มนอนทันที
เฟยหงบินร่อนลงที่เรือนสง่างามราคาแพงสถานที่ที่ตนได้ไปสร้างเรื่องให้เซียนท่านหนึ่งบาทเจ็บเพราะตน รอบข้างเงียบสงบไร้ผู้คนแม้แต่เจ้าของเรือนก็ไม่เห็น เฟยหงจึงได้ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อแล้วหยิบกรปุกยาขนาดเล็กออกมาถือไว้แล้วเดินไปวางไว้ที่หน้าประตูไม่ลืมที่จะเคาะเรียกคนด้านในมาเอาเพื่อไม่ไปรบกวนคนด้านใน
ก๊อก ก๊อก
เมื่อเคาะเรียบร้อยก็หันหลังเดินจากมาไกลจากตัวเรือนแล้วเริ่มกลายร่างเป็นหงส์สีแดงเพลิงเช่นเดิมบินกลับเรือนไม้ตน
ส่วนคนในเรือนไม้ก็เดินมาเปิดประตูออกมามิงหาคนที่มาเคาะประตูเรียกตอนที่ตนกำลังนั่งสมาธิรวบรวมลมปราณอยู่ก็เห็นไม่เห็นผู้เคาะแต่เมื่อก้มหน้าก็เห็นกระปุกยาขนาดเล็กวางอยู่จึงได้หยิบขึ้นมาแล้วถือเข้าเรือนไป
เฟยหงเองก็บินร่อนลงพื้นแล้วกลายร่างกลับมาเป็นมนุษย์แล้วรีบเดินย่องเข้าเรือนไม้อย่างไม่พลาดให้ผู้ใดได้รู้
ยามจื่อ (23.00 – 24.59 น.)
ขณะที่เฟยหงกำลังนั่งทำสมาธิรวบรวมปรับลมปราณเซียนเพื่อเพิ่มระดับขั้นพลังเซียนอยู่นั้นก็ลืมตาตื่นขึ้นแล้วจัดหมอนและผ้าห่มนอนทันที
จบแล้วจริงๆ
เจอกันตอนหน้าจ้าาา
พระเอกค่าตัวแพงหน่อยชื่อยังไม่โผล่มา
ความคิดเห็น