[SF/OS BaekTae] Oreo Love Couple

ลำดับตอนที่ #3 : Doctor Oreo BaekTae : 3

หมอด้านจิตเวชมือใหม่ที่เก่งเกินคนทั่วไป เขาเก่งยิ่งกว่าหมอที่เป็นหัวหน้าแผนกซะอีก เขาจึงถูกเลื่อนตำแหน่งอย่างข้ามขั้นจากหมอธรรมดาๆคนหนึ่งกลายเป็นหัวหน้าแผนกจิตเวชซะงั้น

เขาเพิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลแห่งนี้มาได้แค่6เดือนกว่า ตั้งแต่หมอยันคนไข้ทุกรายก็ต่างตกหลุมรักหนุ่มขี้เล่น จอมซนคนนี้ เข้าไม่ได้ดุเหมือนหมอทั่วไปเพียงแค่เวลาเขาเครียดมากๆจะเก็บตัวคนเดียว


วันนี้เป็นวันประชุมหมอจิตเวชทั้งหมดเข้าจึงต้องมาสาธยายรายละเอียดให้แก่หมอภายในแผนกฟัง.......
 

ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส มีความสุขตลอด เขาจึงประชุมอย่างรวดเร็ว.....

 

เมื่อออกจากห้องประชุมมาก็ดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือทันที เนื่องจากต้องรีบไปตรวจคนไข้พิเศษ

เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำได้เพียง5ก้าวก็ตองหยุดชะงักเนื่องจากพยาบาลมาขวางเขาเอาไว้

"หมอแบคฮยอนคะ รีบไปที่ห้องตรวจคนไข้พิเศษห้อง9เลยค่ะ หมอเริ่มเอาไม่อยู่แล้ว"

"โอเคยุนอา เตรียมอุปกรณ์ให้เรียบร้อยเลยห้ามขาดแม้แต่อย่างเดียวนะ"

พยาบาลที่สวยที่สุดในโรงพยาบาลนี้พยักหน้าเข้าใจรีบวิ่งไปเตรียมของที่หมอแบคฮยอนได้สั่งไว้







วิ่ง วิ่ง วิ่ง......... นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของผมแล้วที่ต้องวิ่งแบบนี้ทุกวันตั้งแต่มีคนไข้ห้อง9เข้ามา
ชีวิตผมเหนื่อยขึ้นเยอะ      เธอเป็นคนไข้พิเศษครับ ชื่อ เอ่อ.......อะไร คิม คิม เนี่ยแหละ ช่างเถอะผมต้องรีบไปที่ห้อง9ก่อน




เฮ้อ ถึงซะทีห้อง9

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่เอา...ปล่อยเลยนะ..ฉันอยากกลับบ้าน..กรี๊ดดดดดดด ฮือ..ไม่เอาเข็มฉีดยาาาาา ฮึก ฮือ เอาออกไป ฮือ.."   พยาบาลต่างจับตัวคนไข้พิเศษที่จับยังไงก็ยังดิ้นไปมา    หมอที่กำลังถือเข็มฉีดยาระงับประสาทอย่าง หมอเซฮุน ทำท่าพร้อมฉีด แต่กลับฉีดไม่ได้เพราะคนไข้ไม่ยอมอยู่นิ่ง

ผมรีบวิ่งไปหยิบเข็มฉีดยาออกจากมือเซฮุนทันที แล้ววางมันไว้บนถาดเหล็ก
"เซฮุนขอบใจมากเดี๋ยวไปดูเคสห้อง2ก่อนทางนี้เดี๋ยวฮยองจัดการเอง" เซฮุนพยักหน้าให้ผมทีนึงแล้วรีบเดินออกไป 

ผมหยิบถาดเหล็กที่มีเข็มฉีดยาวางอยู่ออกไปแล้วยื่นให้พยาบาล
"ฝากเอาไปวางไว้ที่ห้องผมหน่อย ขอบคุณครับ"พยาบาลยิ้มให้แล้วเดินออกไป

ผมเดินกลับมาที่เตียงคนไข้ พยาบาลจับคนไข้เยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย....ต้องลงมือเองอีกแล้วหรอเนี่ย

"ทุกคนออกมาก่อ... เดี๋ยวผมจัดการเอง"   พยาบาลทุกคนหันขวับมามองหน้าผมแล้วก็พยักหน้ายืนแขนคนไข้ให้ผมจับไว้เผื่อคนไข้หนี  และ พยาบาลก็เดินออกไปปิดประตูห้องทันทีเนื่องจากไม่ต้องถามอะไรก็รู้อยู่แล้ว ผมจัดการได้ทุกเคส...ง่อวววว เท่ห์ป่ะล่ะ


เธอยังคงร้องไห้ไม่หยุดเลย เห็นแล้วก็น่าสงสาร

เธอร้องไห้ไปมองหน้าผมไป เท่าทีเคยดูประวัติ ผู้หญิงคนนี้ก็ 24แล้วหนิ ทำไมทำตัวเหมือนเด็กไม่มีผิดจริงๆ

ผมยิ้มให้เธอก่อน การเป็นหมอด้านนี้ต้องใจเย็นๆครับ

"ไหนชื่ออะไรนะครับ :)" ผมยิ้มบบเต็มที่แล้วนะ

"....ออกไปนะ!!" เสียงก็แทบจะไม่มีแล้วยังตะโกนได้อีก55555

"ไม่ต้องกลัวนะ ผมหน่ะใจดีที่สุดในโรงพยาบาลนี้แล้ว แล้วอีกอย่างผมไม่ใช้เข็มฉีดยาหรอก"

"จ..จริงนะ แต่นี่มันเป็นเวลาฉีดยาระงับประสาทไม่ใช่หรอ ฉัน...ไม่เชื่อนายหรอก แบร่:P" เธอแลบลิ้นให้ทีนึง

"มันก็จริงที่เธอต้องฉีดยา แต่ผมรู้หน่าว่าคุณกลัวเข็มจะตาย....แล้วนี่ชื่ออะไรเนี่ย"

"ใช่ฉันเกลียดมัน กรี๊ดดดดดดด ฮือ..อย่าพูดถึงมัน!! ฮือ.. " 

"โอเคใจเย็นๆนะ คุณตั้งสตินะ..ตอบคำถามผม" เธอพยักหน้าเบาๆ
"เธอ ชื่อ อะ ไร" ผมพูดอย่างเบาบางและที่ละพยางค์

"ฉัน ชื่อ คิม แท ยอน" เธอก็พูดทีละพยางค์ตามพร้อมกับจ้องมาที่ตาผม

"เธอคิดว่า เธอป่วยเรื่องอะไร"

"ฉันคิดว่า..ฉันป่วยเรื่อง.....จิตใจของฉัน"

"แล้วใคร จะช่วยรักษาเธอ  "  เธอนี่ก็น่ารักดีนะคิแทยอน บ้าจี้ตามผมง่ายมาก

"นาย" เธอใช้นิ้วชี้ชี้มาที่ผม

ผมพยักหน้าให้ทีนึงแล้วถามต่อ"แล้วเธอ รักใคร"

"ค...ครอบครัวของฉัน..."

"อยากกลับไป หาพวกเขามั้ย"

"..." เธอคิดมันนาน  ผมรู้แล้วว่าเธอถูกครอบครัวทำร้ายจิตใจมา

"เธอถูกพวกเขาทำร้ายเธอมารึป่าว"

"ใช่...ฉันไม่ได้ป่วย...ฉันไม่ได้ป่วย พวกเขาขู่ฆ่าฉัน พวกเขาป่วย พวกเขาป่วย!!!"

"แทยอน.." ผมจับไหล่ของเธอเขย่านิดหน่อย

"ตั้งสติๆแทยอน"

ผมโทรไปหาเบอร์เซฮุน
"ฮัลโหลขอเบอร์ญาติในประวัติคนไข้ คิม แทยอน แผนกจิตเวช"  ผมตัดสายทิ้งแล้วหันไปหาแทยอนต่อ  เธอกำลังสนใจโทรศัพท์ผมอย่างมากเลยแหละ


"อยากเล่นหรอ.." ผมถามพร้อมชูโทรศัพท์ขึ้น

เธอพยักหน้า

"อย่าโยนมันทิ้งนะ ถือไว้แน่นๆ" ผมวางลงไปบนมือแทยอนเบาๆ

ผมยืนมองข้างๆว่าเธอจะทำอะไร

เธอกดเข้าไปในเบอร์โทรศัพท์  จิ้มเลขอะไรสักอย่า น่าจะเป็นเบอร์เธอ

เมื่อพิมพ์เสร็จเธอกดตรง ใส่ชื่อ   'แทยอน ของ .....'  เธอเงยหน้าขึ้นมามองป้ายชื่อผมแล้วก้มลงไปเขียนต่อ
'แทยอน ของ หมอแบคฮยอน'  โอ้..ยัยนี่มีมุมมุ้งมิ้งเหมือนกันนะเนี่ย55555
เธอกดตรงใส่รูป แล้วเงยหน้ามองมาที่ผมอีกรอบ พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
สงสัยให้ถ่ายรูปให้มั้ง
"โอเค 1 2 3 แชะ...โอ๊ะ ไม่ชัดเลยอ่ะ" ก็แทยอนเอามือมาบังตาหน่ะสิ สงสัยมือเธอคงเผลอโดนแฟลชก่อนเอามาให้ผมถ่ายผมปิดแฟลชลง

"นาย..มันแสบตาอ่ะ...นายรู้จัก เซลฟี่มั้ย" เธอยื่นหน้ามาเหมือนจะกระซิบ แต่ผมว่าหน้าเธอใสมากขาวมากแก้มนี่อมชมพูนิดๆกำลังสวย  เฮ้ย เดี๋ยวๆไอ้แบคนี่คนไข้

"รู้จักสิ"

"ทำให้ดูหนอย:)" เธอกระพริบตาปริบๆ

"เอาสิ แต่มันก็ติดผมอ่ะดิ"

"ไม่เป็นไร เร็วๆ"

"1 2 3 แชะ"

"สวยๆ เอาภาพนี้แหละ"

"ห้ะ" ใช้เป็นโปรไฟล์เลยหรอ

"อื้อ"  ผมกด ตกลงเพื่อจะได้เซฟไปในตัว

"นอนพักนะ เดี๋ยวผมต้องไปแล้ว"

เธอขมวดคิ้วทิ้งปากยู่"ม..ไม่เอา นายอย่าไปนะฉันจะคุยกับใครล่ะ ง่า น..นายอย่าทิ้งฉันไป"

ผมแกล้งเดินมาหยุดอยู่หน้าประตู

ผมตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนี้ ก็นะผมมีงาน


งานอะไรน่ะหรอ สรุปแผนคนไข้คิมแทยอนว่าควรรักษายังไงหน่ะสิ
.
.
.
.





.
3เดือนผ่านไป


"เย้ กลับบ้านซะทีเฮ้ออยู่มาตั้งนาน คิดถึงบ้านชะมัด"

เมื่อแม่มารับฉันก็กลับบ้านทันทีทุกคนต้อนรับฉันดีเหมือนเดิมไม่มีปัญหาอะไรแล้วแต่แม่บอกว่าจะมีคนมาขอเช่าห้องบ้านเรา 2เดือน ฉันก็งง ก็เข้าใจนะว่าบ้านฉันเหลือห้อง1ว่างอยู่แต่ทำไมเปิดเช่าทั้งๆที่แม่ไม่เคยบอกอะไรเลย พอถามพ่อ พ่อก็ยิ้มแปลกๆ ถามพี่ๆก็ไม่รู้ ถามน้องน้องก็วิ่งหายไปไหนก็ไม่รู้ นี่ก็ใกล้25แล้วยังหาแฟนไม่ได้เลยแง้ พ่อบอกจะหาให้แต่ฉันไม่อาวววได้มั้ย พ่อบอกว่าไม่ได้ ฮือ.. พ่อบอกว่าคนนี้เราชอบ  นี่ก็เอะใจอยู่หลายวันมากค่ะ ฮือ


 

มีตอนหน้าต่อกันนะคะ
เนื่องจากเรื่องนี้ยาวมากค่ะติดตามด้วยนะ^^

 

◊ SQWEEZ