คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sweetmeat Baekhyun00-Intro
Sweetmeat Baekhyun
#ขนมหวานชานแบค
บทนำ
ร้านกาแฟขนาดเล็กใจกลางกรุงโซลยังคงเปิดไฟสว่างจ้าทั้งที่เป็นเวลากว่าสองทุ่มแล้ว ลูกค้าในร้านยังนั่งประปรายตามมุมต่างๆของร้าน ในขณะที่เจ้าของร้านยังคงง่วนอยู่กับการอบขนมและชงกาแฟอยู่อย่างนั้น เพราะมันเป็นเรื่องที่ชินชาไปเสียแล้วสำหรับผู้ชายตัวเล็กๆผิวขาวๆนามว่า'พยอน แบคฮยอน'ชายหนุ่มแห่งบูชอนที่เข้ามาเรียนมัธยมปลายในวันนั้นสู่การเป็นเจ้าของกิจการร้านกาแฟพ่วงร้านเบเกอรี่ในวันนี้ เขาไม่เคยเหนื่อยที่จะต้องทำอย่างเดิมซ้ำๆแบบนี้แทบจะทุกวัน หากแต่มันกลับตรงกันข้ามเพราะทุกวันนี้เขากลับมีความสุขดีเมื่อได้ทำแบบนี้โดยไม่มีใครมาคอยบงการชีวิตเขา
กริ๊ง!!
เสียงกระดิ่งที่ดังมาจากประตูร้านเรียกความสนใจของชายหนุ่มตัวเล็กที่กำลังจัดเรียงขนมที่อบรอบสุดท้ายพึ่งเสร็จได้เป็นอย่างดี
"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ?" คนตัวเล็กโค้งหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายลูกค้าตามมารยาทก่อนจะเอ่ยถามโดยที่ยังไม่ทันได้มองหน้าของผู้มาใหม่เลยแม้แต่นิดเดียว
"พุดดิ้งนมสดกับนมเย็นของโปรดของเจ้าของร้านแล้วกันครับ" สิ้นคำแบคฮยอนก็แทบที่จะเรียกได้ว่าเงยหน้ามองอีกคนแทบจะทันที
แน่นอนว่าคนที่รู้ว่าเขาชอบกินอะไรนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็มีเพียงคนเดียวในโลก...
"ชานยอล!!"
ผู้ชายคนนี้เพียงคนเดียว......
"ไง?"
…………………………………………………………...
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วมาถึงตอนไหน? ทำไมไม่บอกฉัน? แล้วรู้ได้ยังไงว่าร้านฉันอยู่ที่นี่?"
เจ้าของร้านกาแฟตัวเล็กรัวคำถามใส่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่ยั้ง หลังจากที่ดีใจกับการกลับมาของเพื่อนสมัยมัธยมจนสติหลุดไปเกือบนาทีจนคนที่อยู่อีกฟากของเคาน์เตอร์ต้องดีดนิ้วเรียกสตินั่นแหละเขาถึงได้บอกให้อีกคนหาที่นั่งรอให้เขาปิดร้านแล้วค่อยคุยกัน ในทีแรกเขาคิดว่าคนขี้เกียจที่จะรอคนอื่นแบบ'ปาร์ค ชานยอล'น่ะจะชิ่งหนีกลับบ้านไปก่อนเหมือนที่เจ้าตัวเคยทำด้วยซ้ำ แต่เขากลับคิดผิด เพราะในเวลานี้ ในเวลาเกือบสี่ทุ่มครึ่งแล้วหมอนั่นยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้เขาเข้าไปคุยด้วย
"เดี๋ยวนะ!ทีละคำถามได้ไหม? ฉันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนของนายก่อนแล้วเนี่ยแบคฮยอน" ร่างสูงยกมือปรามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าที่เอาแต่รัวคำถามแบบไม่ยั้งใส่เขา
"งั้นตอบคำถามแรกก่อน" พยอน แบคฮยอนกอดแขนไขว้กันไว้แล้ววางมันลงบนโต๊ะ
"ฉันพึ่งกลับมาถึงเมื่อเช้า กว่าจะจัดการอะไรเสร็จก็บ่ายแล้ว ฉันเลยนอนเอาแรงก่อนจะมาหานาย"ชานยอลบอก
"แล้วทำไมไม่โทรหาฉัน"
“อันนี้ฉันต้องเป็นคนถามนายเลยว่าทำไมไม่รับสายฉัน แถมปิดเครื่องหนีอีกต่างหาก”
"โห เรื่องนี้ฉันต้องถามนายเลยแบคฮยอน ฉันพยายามติดต่อนายตั้งแต่อาทิตย์แล้วก่อนจะกลับเกาหลีมาด้วยซ้ำ โทรจากอังกฤษมาเกาหลีหานายแทบจะทุกวัน นายเองเหอะที่ไม่เปิดมือถือเอง"
ปาร์ค ชานยอลว่าอย่างหัวเสีย เขาอุตส่าห์โทรหาอีกฝ่ายทันทีที่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเกิด แต่อีกฝ่ายดันมาปิดเครื่องใส่ แถมตอนนี้ยังมาบ่นเขาอีก มันน่านักพยอน แบคฮยอน
"ฉันทำแบบนั้นตอนไหนกัน...แต่เดี๋ยวนะ!!นายบอกว่าโทรหาฉันไม่ติดตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วเหรอ?"
"เออดิ" ชานยอลมองแบคฮยอนที่ดูเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างได้
"แหะๆขอโทษนะ แต่มือถือเครื่องเดิมของฉันมันหายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วน่ะ..."เมื่อนึกขึ้นได้คนตัวเล็กก็เลยได้แต่ทำหน้าสำนึกผิด
"แล้วมันเป็นความผิดใคร?"
"เออ!!ความผิดฉันเองแหละ ขอโทษได้ไหมล่ะ โอ๊ะ!!" มือเล็กถูกยกขึ้นกุมหน้าผากโดยอัตโนมัติทันทีที่ถูกอีกฝ่ายดีดหน้าผาก ถึงมันจะไม่ได้แรงมากก็เถอะแต่มันก็แสบอยู่ดี
"ย่าห์!! มันเจ็บนะ!!"
"หยุดเลยนะ!!คนผิดมีสิทธิ์ถียงหรือยังไง?" ร่างสูงว่าก่อนจะเอนหลังพิงพนักของเก้าอี้
"แล้วนี่กลับมากี่วัน?" แบคฮยอนถาม
เพราะคนตัวสูงตรงหน้าได้ทุนของมหาวิทยาลัยโซลไปเรียนวิศวะคอมฯถึงอังกฤษตั้งแต่สามปีที่แล้ว เขากับชานยอลถึงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยเหมือนช่วงที่เรียนอยู่มัธยมปลาย ตอนนั้นแบคฮยอนเพิ่งย้ายมาจากบูชอนใหม่ๆ เด็กหนุ่มที่มาจากต่างจังหวัดมาอาศัยอยู่คนเดียวในเมืองที่กว้างใหญ่แบบโซลมันก็ต้องเหงาเป็นธรรมดา แต่โชคดีที่เขามีชานยอลเป็นเพื่อน เด็กหนุ่มตัวสูงที่เดินเข้ามาทักเขาก่อนหลังจากที่เรียนชั่วโมงพละเสร็จ เด็กหนุ่มที่เป็นกัปตันทีมบาส เด็กหนุ่มที่เป็นมือกีต้าร์วงดนตรีของโรงเรียน เด็กหนุ่มคนนั้นที่กลายมาเป็นเพื่อนกับเขาในวันนี้ เด็กหนุ่มคนที่ชื่อปาร์ค ชานยอล
"อืม..."ปาร์คชานยอลทำท่าครุ่นคิด"ฉันคงไม่กลับไปอีกแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะ?" แบคฮยอนเองรู้สึกตกใจกับคำพูดของอีกเสียไม่ได้ "นายจะไม่กลับไปได้ยังไงกันชานยอล นายต้องกลับไปเรียนให้จบสิ จะบ้าเหรอที่จะมาหยุดเรียนกลางคันแบบนี้ นายเป็นนักศึกษาทุนนะไอ้บ้า!!"
ว่าคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย ให้ตายสิ!! ปาร์คชานยอลคิดอะไรของเขาอยู่นะ
"แล้วฉันบอกหรือยังว่าฉันจะไม่เรียน"
"หมายความว่ายังไง?"
"นายคิดว่าคนฉลาดๆอย่างฉันจะเรียนสักกี่ปีกันแบคฮยอน ไม่คิดเหรอว่าสี่ปีสำหรับฉันมันนานเกินไป"
"งั้นก็หมายความว่า..."
"ใช่!!ฉันเรียนจบแล้ว จบตั้งแต่ปีสองครึ่งด้วยซ้ำ แต่ฉันอยากอยู่เที่ยวที่โน่นก่อนเลยพึ่งกลับมา"
แบคฮยอนนิ่งไปครู่หนึ่ง สิ่งที่ชานยอลพูดมามันถูกทั้งหมด หมอนั่นเรียนเก่ง เก่งชนิดที่ง่าทุกคนในห้องต่างก็สงสัยว่าเขาไปเรียนเสริมที่ไหนมาหรือเปล่าหมอนั่นฉลาดเป็นกรด สอบได้ท็อปของห้องประจำทั้งๆที่ไม่เคยอ่านหนังสือเลย ถามว่าทำไมแบคฮยอนถึงรู้งั้นเหรอ ก็เพราะเขาเคยขอให้คนตัวสูงตรงหน้านี้ติวหนังสือให้ทุกครั้งก่อนสอบยังไงล่ะ ปาร์ค ชานยอลน่ะสามารถทำให้เขาเข้าใจได้โดยไม่ต้องเปิดหนังสือประกอบการติวสักเล่มด้วยซ้ำ
"แล้วนายล่ะ เมื่อไหร่จะจบ?"
"ใครเขาจะไปเก่งเหมือนนายเล่า?" คนตัวเล็กยู่ปาก
"นี่อยู่ปีสามแล้วใช่ไหม? แล้วเป็นยังไงบ้างเรียนยากมั้ย?"
"เรียนคหกรรมอ่ะไม่ยากหรอก มันอยู่ที่ความตั้งใจมากกว่า"
"แล้วนี่ไม่เหนื่อยหรือยังไงที่เลิกเรียนแล้วยังต้องมาเปิดร้านต่อจนดึกดื่นป่านนี้อ่ะ?"
"ไม่หรอก ฉันเรียนถึงสี่โมงเย็นส่วนร้านก็เปิดถึงสี่ทุ่มเองแค่นี้ไม่เหนื่อยหรอกน่า"
แบคฮยอนบอกตามความเป็นจริง เขาเปิดร้านกาแฟตอนเขาอยู่ปีสองโดยมีเงินทุนคือไปกู้เขามาอีกที ทุกวันนี้หลังจากที่เขาเลิกเรียนเขาจะมาเปิดร้านจนถึงสี่ทุ่ม บอกแล้วว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันมีความสุขดี
"แล้วเสาร์อาทิตย์นี้ว่างไหม นายต้องเปิดร้านหรือเปล่า?"
"ฉันปิดร้านวันอาทิตย์ ทำไมเหรอ?"
"ก็ไม่มีอะไร ก็ไม่ได้กลับโซลซะนานอยากชวนนายไปเที่ยวเป็นเพื่อนก็แค่นั้นอ่ะ" คนตัวสูงบอก
"ได้ดิ!กี่โมงอ่ะ เดี๋ยวฉันออกไปหานาย"
"เห้ย!ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปรับนายเอง นี่ป๋าครับ เพื่อนคนเดียวฉันไปรับได้"
"อ่อ เอางั้นเหรอ"
แบคฮยอนรู้สึกหน้าเจื่อนลงไปนิดนึงกับคำพูดของคนตรงหน้า แต่มันก็แค่นิดเดียวจริงๆนะ เพราะเขาเองรู้ดีแก่ใจมาตลอดว่าจะนานแค่ไหนที่เขากับชานยอลรู้จักกัน คนตรงหน้าก็คิดว่าเขาคือเพื่อนเสมอผิดกับเขาที่คิดกับคนตัวสูงตรงหน้าไปไกลมากกว่านั้นแล้ว...
พยอน แบคฮยอนน่ะชอบปาร์ค ชานยอลมากกว่าคำว่าเพื่อนแล้วด้วยซ้ำ
............TBC............
ไม่ทอร์คนะ อ่ะล้อเล่นนนนนนนนนนนนน เอาบทนำมาลงให้แล้ว ช่วยเอ็นดูแบคฮยอนคนนี้ด้วยนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-P_Hyun6104-
ความคิดเห็น