อยากรู้ปะคราบว่าเรามีความสุขได้อย่างไร

เนื้อเรื่อง

เคยมีเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายคนหนึ่งพูดว่า

     หนูต้องนั้งรถเมล์ไปโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืดทุกวัน.... เพราะบ้านหนูไกลจากโรงเรียนมาก ตอนนั้งรถเมล์หนูจะรู้สึกหนาวและง่วงนอนแบบสุดๆ แต่หนูก็ต้องทนเพราะยังไงก็ต้องไปโรงเรียน

   กลางวันหนูไม่เคยได้กินของดีๆเหมือนเพื่อนๆเพราะหนูไม่มีเงินมากพอ แต่หนูก็จะซื้อข้าวราดแกงในโรงอาหาทุกวันและหนูก็อิ่มดีไม่มีปัญหาอะไรตอนเย็นกว่าหนูจะกลับถึงบ้านก็มืดแล้วเพราะนั้งรถเมล์กลับมาไกลมาก พอถึงบ้านก็ต้องรีบซักชุดนักเรียนเลยเพราะหนูมีแค่สองชุด ถ้าไม่ซักเดี๋ยววันเมื่อรืนไม่มีใส่ เสร็จแล้วก็รีบอาบน้ำ กินข้าว ข้าวที่บ้านก็มีแต่น้ำพริกทุกวัน แต่หนูก็ต้องทนกินทั้งๆที่เบื่อมากๆ

      พอเด็กคนนี้เล่าจบเลยถามต่อว่า  ...แล้วหนูคิดว่าทุกวันนี้มีความสุขกับชีวิตหนูมัย...

หนูรู้สึกว่าหนูมีความสุขทุกวันแหละค่ะ ไม่ว่าหนูจะจน จะเหนื่อยหรืออดอยากยังไง

แต่พอหนูได้กลับมาเจอหน้าแม่และหอมแก้มยายก่อนนอนหนูก็รู้สึกมีความสุขมากแล้ว

หนูรู้สึกดีใจมากที่หนูมีแม่กับยาย แล้วหนูก็สงสารเพื่อนที่รวยๆแต่ว่าที่บ้านไม่อบอุ่นหนูอยากให้พวกเขาโชคดีอย่างหนูบ้างค่ะ

นี้อาจจะเป็นประโยคที่น่ารักและน่าซึ้งใจที่สุดเท่าที่เราเคยได้ยินมาในชีวิตเลยก็ว่าได้  ผมเก็บคำพูดของเด็กคนนี้มาเล่าต่อให้เพื่อนๆ ฟัง มีบางคนบอกว่า

....เออนะที่จริงความสุขของคนเรามันก็ขึ้นอยู่ที่ความพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีแค่นี้เอง....

ถึงแม้ว่าชีวิตของเราจะเต็มไปด้วยปัญหาภาระ และความเครียด แต่ใช่ว่าเราจะมีความสุขไม่ได้

ความจริงเราสามารถนึกหรือคิดอะไรก็ได้

ที่ให้ตัวเองมีความสุข

ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเริ่มคิดได้หรือไม่


จุดประสงเพื่อให้เพื่อนคิดไม่ได้จะเปรียบเทียบ หรือ ว่าใครทั้งนั้นอ่านให้ซึ้งน้าคราบ