"เพื่อนรัก"

"กริ๊งๆๆ!!"

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเราที่บังเอิญเดินเข้ามาในบ้านพอดี เอ๊ะนี้โทรศัพท์แม่นิ

"แม่คะ คุณยายโทรมาค่ะ"

"ปริมรับให้แม่หน่อยเดี๋ยวแม่เดินเข้าไป"

"สวัสดีค่ะคุณยาย"

"อ่าวปริมหรอลูกยายขอคุยกับแม่เราหน่อย"

'ฮัลโหลค่ะแม่ว่าไงคะ!

เราก็ได้แต่มองว่าแม่กับยายคุยอะไรกันแล้วเราก็ไม่ได้สนใจอะไรคิดว่าน่าจะคุยกันเพราะคิดถึงหละมั้ง 55(คิดในใจ)

"ปลายที่แม่คุยกับเราว่าจะให้ปริมมาเรียนที่เชียงใหม่สรุปว่ายังไง"

"แม่คะ หนูต้องคุยกับลูกก่อนว่าเค้าอยากจะไปเรียนที่โน้นหรือป่าว'!

"ยาย: แกก็กลอมให้ใยปริมมาสิแม่อยากอยุ่กับหลานให้มาเรียนที่นี้หละ ไหนๆปริมก็เรียนจบม.6แล้วนิ 'ไว้เดี๋ยวหนูคุยให้นะคะแม่

"ยาย: แม่อยากได้คำตอบตอนนี้ถ้ายังไงโทรหาแม่ด้วย" 'ได้คะแม่"

วันต่อมา.....^_^

เย้ๆๆเรียนจบแล้วเว้ยชีวิตมอปลายของฉันมันชั่งผ่านไปไวมากเลย 'ตอนนี้ก็คิดแค่ว่าจะหาที่เรียนที่ไหนดี?

"ปริม"

เสียงที่เรียกเรานั้นคือเสียงของผู้ชายคนนึงที่คุ้นหูมาก ได้ยินทุกครั้งก็รู้สึกตื่นเต้นสุด ๆ !โอ๊ยปริมเก็บอาการเว้ย' นั้นคือเสียงของมาร์คเพื่อนสนิทเราตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่ของเราทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน นี้ก็คือจุดเริ่มต้นความรักของเรา

เสียงของแม่ดังขึ้นมา "ปริม "

"คะแม่"

"คือคุณยายอยากให้ลูกไปเรียนที่เชียงใหม่

"แม่คะ คือปริม คือว่า คือว่า"

"เสียงมาร์ค:  'ก็ดีเหมือนกันนะแกไปเรียนที่นั้นดีจะตาย แถมอากาศดีด้วยสถานที่ถ่ายภาพก็เยอะ 55

"แต่สำหรับฉันมันไม่ดีเลยที่จะต้องห่างจากแกไปไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงชอบแก?เฮ้อ ชั่งมันเถอะ (พูดในใจ)

'เราพากันมานั่งสนามหญ้ากลางหมู่บ้าน'

มาร์คพูดขึ้นมา ปริมแกควรไปเจอสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตนะลองไปเจออะไรใหม่ๆเพื่อนใหม่ ๆ

แต่มีสิ่งนึงที่ฉันจะบอกแก"อย่าลืมเพื่อนอย่างฉันนะเว้ย "ไอเพื่อนรักฉันยังเป็นเพื่อนแกเสมอ" (มาร์คพูดจบ)

มาร์คมองไปที่ท้องฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้าไป "เราที่นั่งมองหน้ามาร์คด้วยแววตาที่เศร้าเหมือนกับว่าทั้งชีวิตนี้ ฉันคงเป็นได้แค่"เพื่อนเท่านั้น " น้ำตาตอนนี้ที่กำลังจะเอ่อไหลออกมากับต้องห้ามมันไว้เพื่อไม่ให้มาร์ครู้เราจำเป็นต้องมองขึ้นบนท้องฟ้าแล้วห้ามมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา

มันทำให้เราตัดสินใจได้มากขึ้น

.................

"แม่คะ "

"ปริมตัดสินใจแล้วค่ะ"

T T

...................

ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ณที่นี้ด้วยนะค่ะ..^_^