คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7: ผู้น่าสงสาร
ทวีปมหาอำนาที่4 อาาัริลลา
ท่ามลาวามโลาหลและวามสิ้นหวัอาวเมือิลลา เสียรีร้อ อผู้นที่ถูทหารัรวรริิโอเียส มหาอำนาลำับที่ 2 บุทำลายบ้าน เมือั้อทั่วเมือ วามน่าสสารอ ประานไร้ที่พึ่ปราัเมื่อเห็น ทหารม้าศัรูเ้ามารุมล้อมแท้วยหอ และยิปืนรไม่หยุยั้ ร่าอผู้นที่ ล้มายระัระายไปทั่วถนน เหลือ เพียเศษาแห่วามหายนะ
นายพลแห่ิลลา มอออไปนอ ำแพเมือาหออยที่สูที่สุ สีหน้า อเาเ็มไป้วยวามโรธเรี้ยว "ัรวรริิโอเียส มหาอำนาลำับที่ 2... พวมันล้ามารุรานเราอย่าไร้ ปราีเ่นนี้!" เาะโน้วยวามโรธ ร่าอเาสั่นเบิ้มไป้วยวามไม่พอใ ะเียวัน็รู้สึถึภาระหนัอึ้ใน ารปป้อบ้านเิเมือนอน
ทหารอิลลาที่เหลืออยู่ไ้รับำสั่ อย่าเร่่วน พลธนูำนวน 300 นาย ถู สั่ให้ไปยืนประำำแพเมือพร้อมับ ทหารถือหออี 100 นายที่อย สนับสนุน ในะที่ทหารม้าและพลโล่ 100 นาย ไ้ออไปเรียมป้อันาร บุโมีาอทัพัรวรริิโอเียส มหาอำนาลำับที่ 2 ที่ำลัรุเ้ามา ใล้ึ้นเรื่อยๆ
นายพลสั่าร้วยน้ำเสียเร่รึม "เรา ้อยืนหยัเพื่อปป้อเมือหลวแห่นี้ ไม่มีารถอย! ใรที่ลัวหรือิะหนีะ ถูประหารทันที! ปป้อิลลา้วย ีวิอพวเ้า!"
เหล่าทหาร่าอบรับำสั่อนายพล ้วยวามมุ่มั่น แ่ในใลึๆ อพว เา็เ็มไป้วยวามหวาลัวและ สสัยว่าพวเาะสามารถ้านทาน อทัพอัรวรริที่ยิ่ให่นานี้ ไ้หรือไม่
เมื่ออทัพอัรวรริิโอเียส มหาอำนาลำับที่ 2 ืบลานเ้ามา ใล้เมือหลว ภาพอทหารในุ เราะหนัและอาวุธทีู่ทันสมัยและทร พลัอพวเาทำให้เหล่าทหารอิล ลาถึับสะท้าน
เสียลอศึและแรเาสรามอ ัรวรริั้อไปทั่ว ทหารอ ัรวรริยับเ้าหาเมืออย่า้าๆ แ่ มั่น เมื่อพวเามาถึระยะยิ พลธนู อิลลา็เปิายิธนูเพื่อพยายาม สัารบุ ทว่าเราะเหล็หนาอ ทหารัรวรริลับทำให้ธนูอพว เาแทบไร้ผล
เสียปืนรัึ้นอีรั้ ระสุนระเบิ ทำลายำแพเมืออย่ารวเร็ว เศษหิน และอิระายไปทั่ว วามื่นระหน เ้ารอบำาวเมือและทหาร ทุน ่ารู้ว่าเวลาอิลลาำลัะหมล
เมื่อมาถึพระราวั เาไ้้าวเ้าไปในห้อบรรทมอษัริย์ ใบหน้าอเายัเปื้อนฝุ่นาสนามรบ วาเ็มไป้วยวามเศร้าสล เาุเ่าลและล่าว้วยเสียแผ่วเบา "พะยะ่ะ...เราพ่ายแพ้แ่ัรวรริิโอเียสแล้ว ารบุโมีอพวเารุนแรว่าที่เราาิไว้มา ้าออภัยที่ไม่อาปป้อประานอเราไ้"
พระราานั่นิ่อยู่อย่าเียบัน วาอพระอ์้อมอไปยัทหารผู้เหน็เหนื่อยรหน้า แ่ภายในหัวอพระอ์ลับิไปถึอนาอิลลาทีู่ะมืมนึ้นเรื่อยๆ
ในะเียวัน รัสภาิลลา็เ็มไป้วยเสียโหวเหวโวยวายาารถเถียันอย่าเร่เรีย สมาิสภา่าถเถียถึวิธีารรับมือับวิฤนี้ หลายนแสวามัวลว่าหายัปล่อยให้ัรวรริิโอเียสเ้ามารุราน่อไป ิลลาอาะล่มสลายไปลอาล
"เรา้ออวาม่วยเหลือาอาาัรบาฮานัท! พวเามีอทัพที่แ็แร่ หาเรายัยืนหยั่อไปเพียลำพั เราะพ่ายแพ้อย่าแน่นอน!" สมาิสภานหนึ่ลุึ้นเสนอวามเห็น
"แ่ถ้าพวเราอวาม่วยเหลือาบาฮานัท มัน็เหมือนยอมรับว่าเราไร้วามสามารถ พวเาอายึรออำนาในประเทศอเรา็ไ้!" อีฝ่ายหนึ่โ้ลับ้วยน้ำเสียไม่พอใ วามหวาลัวที่ะสูเสียเอราทำให้ฝ่ายนี้ไม่ยอมรับแนวิารอวาม่วยเหลือา่าาิ
"แล้วเราะทำอะไรไ้อีล่ะ? ะปล่อยให้ัรวรริิโอเียสบุเ้ามาทำลายทุอย่าหรือ?" ฝ่ายที่สนับสนุนารอวาม่วยเหลือล่าว้วยน้ำเสียร้อนแร "ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย เมือหลวอเราะ้อถูทำลายอย่าไม่้อสสัย!"
ารถเถียเริ่มุเือมาึ้นเรื่อยๆ เสียโ้เถียอสมาิสภาัระมไปทั่วห้อ ทุน่ามีวามเห็นที่แ่าัน ทั้วามหวาลัว วามโรธ และวามสิ้นหวัประทุออมาเป็นำพูที่รุนแร แ่ยัไร้ึ่้อสรุป
เบื้อหน้าิลลาอนนี้ือทาเลือที่ยาลำบา ไม่ว่าะเป็นารอวาม่วยเหลือาบาฮานัท หรือยืนหยั่อสู้ับัรวรริิโอเียสเพียลำพั ทาไหน็เ็มไป้วยวามเสี่ยทั้สิ้น
ารถเถียในรัสภายัำเนิน่อไป เมื่อประเ็นเรื่อารอวาม่วยเหลือาอาาัรบาฮานัทลับลายเป็นหัว้อหลั สมาิบานเริ่มั้ำถามถึวามสามารถอบาฮานัทในาร่อรับัรวรริิโอเียส มหาอำนาลำับที่ 2
“้าสสัยว่าบาฮานัทะสามารถสู้ับัรวรริิโอเียสไ้หรือไม่? อย่าลืมว่าิโอเียสมีทั้อทัพอันทรพลัและอาวุธที่พันา ้าลัวว่าพวเาอาพ่ายแพ้เ่นัน!” สมาิสภานหนึ่ล่าว้วยน้ำเสียเป็นัวล
“แ่บาฮานัท็ไม่ไ้อ่อนแอ! พวเามีอทัพที่ให่และมีระบบารปรอที่มั่น อีทั้ยัเป็นประเทศที่มีวามสัมพันธ์ทาารทูที่ี เราวรให้โอาสพวเา่วยเหลือเรา!” อีนหนึ่โ้ลับ
“้าไม่แน่ใว่าวามสัมพันธ์ทาารทูเพียอย่าเียวะเพียพอ พวเราำลัเผิหน้าับมหาอำนาที่เ็มไป้วยอาวุธที่ทันสมัยและทหารฝีมือี หาบาฮานัทพ่ายแพ้ พวเรา็ะเสียทั้อาาัรและพันธมิร!” ฝ่ายั้านยัแสวามัวล
ารโ้เถียทวีวามรุนแรึ้น วามไม่แน่นอนปลุมทั่วทั้ห้อ สมาิหลายนเริ่มลัเลและหวั่นวิ ารัสินใรั้นี้ไม่ใ่เพียแ่เรื่ออารอวาม่วยเหลือ แ่มันอาหมายถึะารรมออาาัริลลา
หลัาารถเถียันในรัสภา อาาัริลลาึัสินใส่ำอวาม่วยเหลือไปยัอาาัรบาฮานัท หวัให้บาฮานัทส่อทัพมา่วยเหลือในาร่อสู้ับัรวรริิโอเียส มหาอำนาลำับที่ 2 นายพลอิลลาึไ้เ้าพบราา เพื่อออนุานำอทัพเินทาไปยับาฮานัท้วยนเอ
หลัาไ้รับอนุมัิ นายพลและเหล่าทหารไ้ออเินทา้วยม้า ผ่านทุ่ห้าและภูเาไลโพ้น พวเาเินทาไปหลายั่วโม นระทั่วอาทิย์เริ่มล้อย่ำ นายพลึสั่ให้อทัพหยุพัในพื้นที่ที่ร่มรื่นใ้้นไม้ให่
เมื่อทุนัเรียมที่พัเสร็แล้ว พวทหาร็เริ่มรวมัวันรอบอไฟ อาาศเริ่มเย็นล นายพลนั่ล้าอไฟพร้อมับเหล่าทหาร พลามอท้อฟ้าที่เ็มไป้วยวาว
"ท่านิว่าเราะไ้รับวาม่วยเหลือาบาฮานัทริหรือ?" ทหารนหนึ่ถามึ้นมาอย่าัวล
นายพลนิ่ไปรู่หนึ่่อนะอบ “้ามั่นใว่าบาฮานัทะ่วยพวเราไ้ พวเาเป็นประเทศที่แ็แร่และเป็นมิร่อเรา พวเรา้อแสวามล้าหาและั้ใที่ะเอานะศัรูให้ไ้”
ทหารอีนหนึ่พูเสริม “ถึแม้บาฮานัทะมา่วย แ่้า็ยัลัวว่าเราะไม่อา้านทานัรวรริิโอเียสไ้ พวเามีอทัพที่ยิ่ให่และอาวุธที่ทรพลั”
นายพลมอไปยัเหล่าทหารอนและพู้วยน้ำเสียมั่น “พวเ้าอย่าลืมว่า เรามีหัวใอนัรบ ไม่ว่าอุปสรระยิ่ให่เพียใ หาเราร่วมใัน สู้้วยวามล้าหาและปัา ้า็เื่อว่าเราะมีัย”
ารพูุยรอบอไฟยัำเนิน่อไป ท่ามลาวามหวัและวามลัวที่ปะปนันในิใอเหล่าทหาร ะที่พวเาเรียมัวสำหรับารเินทาที่ยัอียาวไล
ในะนั้น นายพลิลลาและเหล่าทหาริลลาประมา 10 น ที่ำลัพัอยู่ท่ามลาป่าเา ไ้ยินเสียัมาาท้อฟ้า เสียนั้นแหลมและัึ้นเรื่อยๆ พวเาหยุทุอย่าและเยหน้ามอึ้นไปบนท้อฟ้า ่อนะพบับสิ่ที่พวเาไม่เยเห็นมา่อน—เรื่อบิน F-35A Lightning II ออำลัป้อันนเอทาอาาศี่ปุ่น (JASDำลับินผ่านท้อฟ้าเบื้อบน้วยวามเร็วสู
นายพลิลลาและเหล่าทหาร่าพาันื่นใ หลายนิว่ามันเป็นมัรเหล็าำนานที่พวเาเยไ้ยิน นายพลหันไปมอทหารนหนึ่และพูึ้นว่า "นั่นมันอะไรัน? อาาัรบาฮานัทมีสิ่นี้้วยหรือ?" ทหารนหนึ่อบอย่าลัเล "้าไม่เยเห็นมันมา่อนท่านนายพล อาะเป็นอาวุธลับอพวเา"
แม้ะเ็มไป้วยวามัวล แ่พวเายัเฝ้ามอเรื่อบินนั้นบินผ่านไปอย่ารวเร็ว โยที่ไม่รู้เลยว่า ริๆ แล้วมันเป็นอี่ปุ่น ึ่ำลัรวสอบพื้นที่รอบอาาัรบาฮานัทเพื่อหาโอาสอใ้พื้นที่ทำารเษรเพื่อปลู้าว และเรียมวาแผนในารเรา่อไป
นายพลิลลา้อมอามเรื่อบินไปนลับสายา พร้อมับวามรู้สึแปลใปนัวล "ถ้าอาาัรบาฮานัทมีสิ่นี้ริๆ เราอาะ้อพิาราวามสามารถอพวเาใหม่แล้ว"
"เาอาาัรบาฮานัทอาะสู้ับัรวรริิโอเียสไ้็ไ้" นายพลิลลาล่าว้วยเสียที่เ็มไป้วยวามหวั เาหันไปมอเหล่าทหารที่ิามมา้วย ทั้หม่าพยัหน้าและมอไปทาเียวัน แม้ะยัมีวามัวลอยู่ในใ แ่ทุนรู้ว่าพวเามีวามหวัมาึ้นหาบาฮานัทมีอาวุธหรือเทโนโลยีที่เหนือว่าที่เยาิ
หลัานั้น นายพลิลลาและเหล่าทหารไ้ออเินทา่อ แม้เส้นทา้าหน้าะเ็มไป้วยอุปสรร ทั้สภาพอาาศที่เปลี่ยนแปลอย่ารวเร็ว พายุฝนที่โหมระหน่ำ และวามลำบาาาร้อเินทาผ่านป่าทึบ ในบารั้ พวเา้อ่อสู้ับสัว์ร้ายทีุ่่มโมีาเามื แ่้วยวามั้ใและวามสามารถออทหาร พวเา็ฝ่าฟันทุอุปสรรมาไ้
ในที่สุ หลัาารเินทาที่ยาวนานและลำบา นายพลิลลาและเหล่าทหาร็มาถึประูเมือออาาัรบาฮานัท ประูให่ที่สร้า้วยหินสูระห่านูแ็แร่และมั่น พวเารู้สึเหมือนับไ้เ้ามาในินแนที่เ็มไป้วยวามหวัใหม่ นายพลิลลามอไปยัทหารที่อยู่หน้าประูและล่าวเสียั “เรามาาอาาัริลลา! พวเรามาเพื่ออวาม่วยเหลือาบาฮานัท”
ความคิดเห็น