คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Loading..0
องค์กร S.C.I. หรือ stability clime of investigation เป็นองค์กรที่มีหน้าที่ในการสืบสวนคดีใหญ่ต่างๆที่เกี่ยวข้องกับผู้มีอิทธิพลในประเทศ ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจ ดารานักแสดง ศิลปิน หรือ นักการเมือง นอกจากนี้ยังมีภารกิจพิเศษในการแทรกแซง และกำจัด กลุ่มผู้ก่อการร้าย หรือธุรกิจมืดช่วยรักษาความมั่นคงของประเทศ ทำให้สำนักงานใต้ดินขององค์กรนี้เต็มไปด้วยบุคคลที่มากด้วยความสามารถ และเป็นเลิศในสายงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น แพทย์ แฮคเกอร์ หรือสายลับ และภารกิจยิ่งใหญ่ครั้งนี้ก็คงหนีคนจากองค์กร S.C.I.
********************************************
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
เสียงวิ่งที่ดังก้องไปทั่วตรอกแคบแถวโกดังใกล้ท่าเรือ นั้นไม่ต่างกับเสียงหัวใจของร่างสูงที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ซึ่งตอนนี้ใบหน้าหล่อคมคาย ที่มีจมูกโด่งเป็นสันนั้นเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ปลายคิ้วเข้มมีเลือดซึมมาจากการต่อสู้ก่อนหน้า มุมปากหยักสวยได้รูปปริแตก บอกได้ว่าสภาพของชายหนุ่มตอนนี้นั้นอยู่ในเกณฑ์ย่ำแย่ แต่เขายังไม่สามารถหยุดพักตอนนี้ได้ เพราะพวกนั้นยังคงตามไล่ล่าเขาอยู่
กึกๆ แกร่ก! ตุ้บ!
“โถ่ เว้ย!”ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียเมื่อกระสุนแม็กซ์สุดท้ายของเขาได้หมดลง ก่อนจะโยนปืนที่ไร้ประโยชน์ทิ้งและวิ่งหนีต่อไปยังป่าที่เขาเห็นอยู่ข้างหน้าไกลริบๆ
ตึกๆๆ ตึกๆๆ
“เห้ย! มันหายไปไหนแล้ววะ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ที่ใบหน้าติดไปทางยุโรปพูดขึ้นอย่างหัวเสีย แน่สิถ้าจับไอ่สายลับนั่นไม่ได้บอสต้องเอาตายแน่ๆ
“กูจะรู้กับมึงมั้ยวะเวอร์นอน ก็วิ่งตามมันมาด้วยกัน” หนุ่มจีนที่มีใบหน้าหล่อคมคายอย่างจุน พูดขึ้นก่อนจะละสายตาจากกำแพงข้างหน้าและสอดส่องสายตาหาเป้าหมายที่ต้องตามจับ
“ยากแล้วว่ะมึง แม่งเป็นทางแยก เอางี้ จุนมึงไปซ้าย เดี๋ยวกูไปขวา”
“ฮั่นแน่~ จะหลอกให้กูไปอีกทาง เพราะจะเก็บมันเองล่ะสิ จะเอาหน้าคนเดียวแน่” จุนพูดขึ้นพร้อมทำหน้าตากรุ่มกริ่ม ตามนิสัยขี้เล่นของตน
“พ่องมึงดิ! รีบไปได้แล้วแยกกันหา เร็ว!” จุนยกมือยอมแพ้ให้กับความดุดันของเวอร์นอน ก่อนจะวิ่งแยกตัวไปทำตามหน้าที่ของตน ขืนแหย่มากกว่านี้เขาต้องโดนฆ่าก่อนเจอสายลับนั่นแน่ๆ
———————————-
“แฮ่กๆแฮ่กๆ” เสียงหอบหายใจดังถี่ขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่เขาวิ่งหนีมาได้สักพักจนเข้าเขตป่า สายคมคมเหลือมองไปด้านหลังเป็นระยะ เมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครตามมาเขาจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะมองหาที่ซ่อนตัว ร่างกายเขาไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถวิ่งต่อไปได้อีก เขาต้องหยุดพักซักหน่อย
“เฮ้อ! หวังว่าจะไม่ตามมานะ” ร่างสูงถอนหายใจพลางตรวจสอบตัวเอง บาดแผลไม่เพียงมีแต่บนใบหน้าเท่านั้น ยังมีรอยกระสุนถากที่ขาขวาที่เลือดยังคงไหลซึมออกมา เหอะ!ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ฝึกมาอย่างดีคงหนีได้ไม่ไกลขนาดนี้แน่
(ครืด ซ่าๆ)
[เฮ้ พี่เอสคุปส์ ได้ยินผมมั้ย เฮ้ๆ] เสียงใสของรุ่นน้องที่องค์กรดังก้องขึ้นในหู ผ่านเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กอย่างบลูทูธ ใช่แล้วเขาลืมมันไปแล้วเพราะมัวแต่ยุ่งกับการหนี
[ได้ยินๆ] ร่างสูงพูดอย่างเบาที่สุดอย่างที่จะเป็นไปได้ คงไม่ดีเท่าไรถ้าจะถูกจับตัวได้เพราะเรื่องนี้
[พี่เป็นไงมั่ง เป็นไรหรือป่าว ผมติดต่อพี่ตั้งนาน พึ่งติดต่อได้เนี่ย แล้วนี่พี่อยู่ไหนแล้ว ทำไมไม่มีสัญญาณเลยห้ะ!]
[ใจเย็นๆนะ พี่น่าจะอยู่แถวโกดังร้างริมท่าเรืออะ พี่หนีพวกมันอยู่ นายหาพิกัดพี่แล้วก็เส้นทางหนีให้ที หาทางเข้าเมือง ถ้าพี่เข้าไปที่ตัวเมืองได้น่าจะปลอดภัย]
[รับทราบ! พี่ช่วยกระพริบถี่ๆสามครั้งนะ คอนแทคเลนส์ที่ผมให้พี่ใส่อ่ะ มันสามารถส่งภาพที่พี่เห็นอยู่มาให้ทางผมได้]
[อือ] ร่างสูงครางรับในลำคอก่อนจะทำตามที่รุ่นน้องบอก แล้วภาพที่เห็นถูกแทรกขึ้นด้วยภาพแถบสีเขียว กับตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ทำให้เขารู้ได้ว่า ตอนนี้เจ้ารุ่นน้องคนเก่งอย่าง บู ซึงกวาน กำลังทำการเชื่อมต่อสัญญาณอยู่ ไม่นานนักแถบสีเขียวก็หายไปและเสียงของซึงกวานก็ดังขึ้น
[จากที่ผมเช็คพิกัดจากเครื่องส่งสัญญาณใต้รองเท้าพี่ ตอนนี้พี่อยู่ที่ป่าแถวท่าเรือที่เป็นแหล่งโกดังใหญ่ ของเอสคอปเปเรชั่น ผมดูภาพจากดาวเทียมประกอบกับภาพที่ได้จากพี่]
[ยังไงพี่ต้องไปไหน เร็วหน่อยซึงกวาน] ร่างสูงเร่งด้วยน้ำเสียงร้อนรนที่รุ่นน้องไม่ยังบอกเส้นทางมาซักที่
[เอางี้ พี่หันขวา90องศาแล้ววิ่งไปเรื่อยๆสุดเขตป่าจะเป็นเมือง จะตัดผ่านท่าเรือพอดี ลดความเสี่ยงที่เจอพวกมันดักได้เยอะ]
[โอเคพี่ขอบใจนายมากซึงกวาน] หลังจากร่างสูงพูดขอบคุณรุ่นน้องเสร็จก็เริ่มออกวิ่งทันที
(ต่อก แต่ก ต่อก แต่กๆ)
[อีกนิดนะพี่คุปส์ ผมลิ้งค์สัญญาณบอกเส้นทางให้พี่แล้ว ขึ้นมั้ยๆ]
[ขึ้นแล้ว พี่ขอบใจนายอีกที] เอสคุปส์ตอบรับรุ่นน้องทันทีที่เห็นแสงไฟสีเขียวตามทาง ปรากฏขึ้นในระยะสายตา
[ครับพี่ ถ้าต้องการคนช่วยบอกผมทันทีนะพี่]
[อืม!]
————————————-
“โถ่เว้ย! หายไปไหนของมันว่ะ” น้ำเสียงของเวอร์นอนตอนนี้ทำให้รู้ดีว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหนที่เขาวิ่งตามทางมาซักพักแต่ยังไม่พบเงาของเป้าหมาย แต่แล้วมุมปากของเขาก็กระตุกยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะเขาเจอกระบอกปืนตกอยู่ข้างทาง ไม่ผิดแน่ไอ่สายลับนั่นมาทางนี้แน่นอน
(ครืดๆ ซ่าๆ)
[เฮ้ย! จุนกูเห็นปืนมันตกอยู่ฝั่งนี้มึงวิ่งตามไปดักมันที่ป่าแถวท่าเรือ ]
[เออเค!]
แฮ่ก แฮ่กๆ
หลังจากที่เวอร์นอนวิ่งตามมาได้ซักพักจนถึงเขตป่าแต่เขาก็ยังไม่เจอเป้าหมายเจอแค่เพียงจุนที่ยืนพิงต้นไม้หอบหายใจเช่นเดียวกับเขา
“แฮ่กๆ มึงเห็นมันปะวะจุน”
“ฮึ ไอ่สัส กูไม่เห็นแม้แต่เงา”
“เวรเอ๊ย! มันไม่น่าหนีไปได้ไกลป่าววะ ป่านี้ก็โคตรกว้างมันไม่น่าหาทางออกได้”
“เอางี้ปล่อยมันทิ้งไว้ในป่ามั้ย ให้มันอดตาย”
ผลัวะ!
“มึงคิดไรโง่ๆวะจุน มันเป็นสายลับแม่งเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” เวอร์นอนตบหัวเพื่อนชาวจีนอย่างแรงที่เสนอวิธีสิ้นคิด ถ้าเขาทำงั้นต้องโดนบอสฆ่าแน่ๆ แต่เดี๋ยวนะมันเป็นสายลับมันน่าจะเพื่อนหรือคนค่อยช่วยอยู่ ที่แน่ๆต้องมีพวกเครื่องส่งสัญญาณแหละ อย่างงี้ก็แฮคซะก็สิ้นเรื่อง หลังจากที่เวอร์นอนคิดได้ก็แสยะยิ้มมุมปาก
“มึงยิ้มไรวะ คิดออกแล้วไง”
“แน่นอน สายลับอย่างมันต้องมีเครื่องส่งสัญญาณไรซักอย่างแน่ๆ”
“มึงแฮคเป็น?”
“ไม่”
“เอ๊า! กูก็นึกว่ามึงแฮคเป็นพูดมาซะดิบดี”จุนพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เสียเวลาที่เขาตั้งใจฟังจริงๆ แต่พอจะหันกลับไปว่ามันซักหน่อย เวอร์นอนก็เงยหน้าจากโทรศัพท์เครื่องสวยและยักคิ้วให้อย่างกวนๆเชิงว่าให้เขาจับตาดูสิ่งที่มันทำ
(ตรู๊ดด ตรู๊ดดด)
[นั่นใคร?] น้ำเสียงทุ้มเอื่อยๆดังขึ้นจากปลายสายอย่างตั้งคำถาม
[ฉันเองเวอร์นอน ช่วยแฮคหรือจับสัญญาณสัญญาณตรงป่าแถวท่าเรือที ตามหาคนอยู่]
[ได้] เสียงตอบรับจากปลายสายดังขึ้น พร้อมกับเสียงรัวแป้นพิมพ์ที่ดังตามมาติดๆ
[ถ้าเจอตำแหน่งมันละส่งมาด้วย] เวอร์นอนบอกกับปลายสายพร้อมยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกคนพูด
[อือ เจอละ กำลังส่งไป บาย] เสียงตัดสายดังขึ้นพร้อมแชทที่ส่งลิ้งค์ติดตามและระบุตำแหน่งของเป้าหมายที่เขาต้องการ จากนั้นอีกฝ่ายก็ส่งเลขบัญชีตามมา แน่นอนหลังจากจบงานเขาจะโอนให้ทันที
(ครืดๆ ครืดๆ ซ่าๆ)
[แย่แล้วๆๆ ...ครืดๆ... พะ ...พี่คุปส์. .ครืด..ซ่าา.. ผมโดนแฮค!!! ]
[ห้ะ! ว่าไงนะ ซึง..]
ติ๊ด.....
--การเชื่อมต่อล้มเหลว--
ความคิดเห็น