คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แผนจีบสาว
อนที่ 6...แผนีบสาว
มลุลีพยายามีวามท่าทาอเพื่อนใหม่เพราะสัเเห็นว่าเวฬุวันลอบมอหนุ่มหล่อประำห้ออยู่หลายหน เธออยารู้ว่าเพื่อนใหม่ผมสั้นที่มีท่าทาเหมือนผู้ายะสนใเพศร้ามหรือไม่ ถ้าเวฬุวันแสวามเสียายที่ฤเป็นเย์แสว่าเวฬุวัน็อบผู้ายเหมือนัน
“็รินะสิ” มลุลียืนยันับเพื่อนใหม่
“ทำไมเธอิว่าเาเป็นเย์ล่ะ เราว่าเา็ูเหมือนผู้ายปริ” เวฬุวันหันไปมอฤอีรั้่อนบอับมลุลี
“็...อนที่ันวนไปเที่ยว เาไม่สนใ” มลุลีสาธยายเหุผลอเธอ
เวฬุวันถอนหายใับเหุผลสนับสนุนสมมุิานที่ไม่มีน้ำหนัอย่าสิ้นเิอมลุลี “นึว่าเธอเยเห็นเาูบับผู้ายเลยฟันธไ้นานี้” สาวผมสั้นพูพลาลั้นหัวเราะในใ็นึำในารสำััวอเพื่อนใหม่
“อย่านี้ยัฟันธไม่ไ้อีเหรอ ไม่เยมีใรปิเสธนสวยๆอย่าันเลยนะ” สาวผิวล้ำพูิลลบเลื่อน สุท้ายเธอ็ยัไม่สามารถพิสูน์ไ้ว่าเวฬุวันอบผู้หิหรือผู้าย
่วเ้าหลัาทีุ่รูแสันทร์พูุยเรื่อ่าๆับนัเรียนในาบแรแล้ว็มีารสอนามปริในาบถัไปึ่เป็นวิาภาษาไทยและาม้วยวิาิศาสร์และวิาภาษาอัฤษ่อนะพัเที่ยเพื่อรับประทานอาหารลาวัน
“วิาภาษาอัฤษยาั” มลุลีเอ่ยึ้นมาหลัเรียนบ
เวฬุวันหันมามอเพื่อนใหม่ที่นั่้าๆ เธอรู้ว่ามลุลีเป็นนั้ใเรียนมาเหมือนับนเอ็รู้สึีที่ไ้มานั่้วยัน
“บาที้อหาหนัสืออ่านเพิ่มเิมน่ะ” สาวผมสั้นบอับเพื่อน บาทีารเป็นนัเรียนในรุเทพฯ็มีโอาสหาวามรู้นอำรามาว่าใน่าัหวั
“็้อเ้าไปร้านหนัสือในเมือ...ไละาย” มลุลีบ่นออมาเบาๆ
“ลอเอาเล่มนี้ไปอ่านูสิอาะเ้าใเรื่อที่เรียนวันนี้นะ” เวฬุวันหยิบหนัสือู่มือภาษาอัฤษส่ให้มลุลี
“อบใมานะ อ่านบะรีบเอามาืน” มลุลีบอับเพื่อนสาว่อนที่ะหันไปามสียเรียานอห้อเรียน นัเรียนสาวผิวล้ำน้อสาวอมลุลีมาามพี่สาวที่ห้อเรียน “วันนี้ัน้อไปธุระับน้อสาวนะ ไว้วันหลั่อยไปิน้าว้วยัน” มลุลีบอับเวฬุวัน่อนที่ะามน้อสาวออไป
สาวผมสั้นยิ้มให้เพื่อนโยไม่ทันไ้ถามอีฝ่ายว่าโรอาหารอยู่ที่ไหน แ่เธอิว่าะหาไม่ยาแ่เินามนัเรียนนอื่นๆไป นัเรียนหลายนพาันแยย้ายันไปรับประทานอาหาร มีนัเรียนายท่าทาวนๆสอนเินเ้าไปหาเวฬุวันเพื่อทัทายเพื่อนใหม่
“ไปิน้าว้วยันไหม”
หิสาวมอหน้าเาอย่าพิารา ่อนที่ะส่ายหน้าปิเสธ และนั่นทำให้สอนนั่นหน้าึ้วยวามไม่พอใ
“หยิ่ะ้วย...เธอเป็นทอมริรึเปล่า”
“ันะทอม็ไม่เห็นะเี่ยวับพวนายนี่”
“เี่ยวสิ...พวเราอยาลอีบทอมบ้า” หนึ่ในสอนัเรียนอมวนอบลับมา สาวผมสั้นหมวามอทนลุึ้นยืนเผิหน้าับทั้สอ
“ลอีบสิ...ถ้าไม่ลัวโน่อย” หิสาวบอหน้าาริั สอหนุ่มเเรมอหน้าัน่อนะพาันล่าถอยไป
ฤเ็บหนัสืออไว้บนโ๊ะและเรียมัวะไปินอาหารลาวัน เามอเห็นเหุาร์ที่เิึ้นทุอย่าเียบๆ เวฬุวันสามารถรับมือเ็เเรไ้อย่าสบาย ายหนุ่มัสิน้วยสายานเอว่าหิสาวนนี้เป็นนแ็ร้าว เาวรระวััวให้ีอนทีุ่ยับเธอเพราะอาะเผลอัวทำให้เธอไม่พอใไ้
ฤเินผ่านโ๊ะอเวฬุวัน และพบว่าหิสาวเ้าอโ๊ะหันมายิ้มให้เา และนั่นทำให้ายหนุ่ม้อเอ่ยปาทัทายเธอ “เธอยัไม่ไปิน้าวเหรอ”
“ันยัไม่รู้เลยว่าโรอาหารอยู่ที่ไหน มะลิ็ไปทำธุระับน้อสาวแล้ว” เวฬุวันอบเพื่อน้วยวามสุภาพ่าาเมื่อรู่โยสิ้นเิ
“ถ้าไม่รัเียไป้วยัน็ไ้ อนนี้พวเรารอรอยู่” ฤเอ่ยวน
หิสาวพยัหน้า เธอถือโอาสที่ายหนุ่มเินเ้ามาใล้้อมอูใบหน้าอเาอย่าพิารานฤมวิ้ว้วยวามสสัยที่เธอเอาแ่มอหน้าอย่าพินิพิาราอย่านั้น
“เอ่อ...หน้าอเรามีอะไรผิปริหรือเปล่า” ฤพูอย่าไม่มั่นในั เาไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่นนี้เป็นอย่าไร ถ้าเธอเป็นทอมบอยอย่าที่นอื่นบอเาะรู้สึผ่อนลายมาึ้นว่านี้
“ไม่มีอะไรผิปริหรอ ันแ่ิว่าอะไริที่ิ้วอนาย” เวฬุวันบอับายหนุ่มู่สนทนา
“อ้อ...เรามีแผลเป็นที่ิ้ว” ฤบออย่าไม่ใส่ในั
“แผลให่เหมือนันนะ...อนที่เป็นแผล...เ็บน่าู” หิสาวาเา
“แผลเล็แ่นี้เอนะ... เราไม่รู้้วย้ำว่าเิึ้นเมื่อไหร่” ายหนุ่มพูไปหัวเราะไปเหมือนับพยายามลบเลื่อนอะไรบาอย่า
เวฬุวันลอบยิ้มอย่าบันเหมือนับรู้ทัน ่อนหันมาพูับเา
“นายไม่รู้ริเหรอ...ถ้าเลือออ เลือ็้อเ้าาแน่ๆ”
หนุ่มหล่อมอหน้าอหิสาวรู้สึแปลใที่เธอสนใรายละเอียับสิ่ที่เิึ้นราวับว่านเออยู่ในเหุาร์้วย “อนนั้น็ะรู้ัวแหละ แ่พอนานไป็ลืมเหุาร์ไปหมแล้ว” ายหนุ่มเอ่ยเบาๆ
“บาทีอนนั้นอาะร้อไห้หนัมา แ่พอนานๆไป็ลืม” หิสาวพูและอมยิ้มเหมือนะล้อเลียนายหนุ่ม
“เราไม่เ้าใที่เธอพู หมายวามว่ายัไ” หนุ่มหล่อพูึัเารู้สึว่าำพูอู่สนทนาฟัูมีเลศนัย
“ันหมายถึ ผู้ายทุนะ้อิเรื่อศัิ์ศรีแทนที่ะยอมรับวามริ” เธออธิบายวามหมายอำพูพร้อมทั้ยิ้มน้อยๆ
ฤทำหน้าๆับำอธิบายอเวฬุวัน เาไม่่อยพอใที่เธอล่าวหาว่าบุรุษเพศไม่่อยยอมรับวามริแ่็เลิใส่ใเมื่อเห็นว่าลุ่มเพื่อนๆเินมาสมทบ รปรายามอเวฬุวันเหมือนว่าเธอเป็นสิ่แปลปลอมแ่็ไม่ไ้พูอะไรออมา พอนัเรียนายลุ่มนี้เินออาห้อเรียนหิสาว็รีบเินามฤับรและเพื่อนนัเรียนายอีสอน ะที่ำลัเินไปามทาเพื่อไปที่โรอาหาร สาวผมสั้น็เหลือบไปเห็นนัเรียนอีลุ่มหนึ่ที่เินอยู่้าหน้า เวฬุวันมอหน้าหิสาวนหนึ่ในลุ่มและอุทานออมาเบาๆ้วยวามลืมัว
“ผู้หินนั้น”
ฤที่เินอยู่ใล้ๆับเวฬุวันหันไปมอามบ้า เาเห็นเสาวรสเินามมาับลุ่มเพื่อนร่วมห้ออเธอ วามสวยอหลานสาวนาสาลี่โเ่นว่านัเรียนหินอื่นๆ ยิ่ท่าทาอเธอที่แสออถึวามมั่นอมั่นใทำให้ใรที่มอเห็นะ้อหันมามอ้ำอีรั้เสมอ
“เธอรู้ัผู้หินนั้นเหรอ” ายหนุ่มเอ่ยถามึ้นมาลอยๆ
“เอ่อ...ไม่เิว่ารู้ัหรอ แ่เห็นว่าเธอสวย” เวฬุวันบอ้วยน้ำเสียะุะัเหมือนว่ามีอะไรอยู่ในใ
ายหนุ่มหันมามอหน้าเพื่อนใหม่อย่าไม่เ้าใ ทำไมหิสาวถึแสอาารประหลาๆเหมือนว่ารู้อะไรแ่ไม่ยอมบอ สุท้ายเา็ถามเธอรๆ
“เธออบผู้หินนั้นเหรอ”
หิสาวนเียวในลุ่มทำหน้าอึอัใอย่าเห็นไ้ัที่เาถามำถามแปลๆอย่านั้น เธอถอนในิหนึ่่อนะอบแบบอไปที้วยน้ำเสียรำา
“ทำนอนั้นแหละ”
ฤยิ้มอย่าผู้นะที่ทำให้เวฬุวันรู้สึอึอับ้า อบแทนที่เธอหาว่าเาร้อไห้อนเป็นแผลที่ิ้ว รอยยิ้มอเาทำให้รเิวามสสัย
“ุยอะไรันอยู่วะ” หนุ่มี๋ท่ามาหันมาถามฤโยไม่ไ้มอหน้าเวฬุวัน เาแสอออย่าัเนว่าเธอไม่อยู่ในสายาเาเลย
“้าเห็นน้ำหวานเินมาับเพื่อน” ฤอบเพื่อน
รมอามที่เพื่อนบอ พอเห็นน้ำหวานเา็ร้ออุทานออมาอย่าีใพลาึมือฤไป้วยัน หนุ่มหล่อเินามแรึอเพื่อนไป เาหันมามอเวฬุวันแวบหนึ่็เห็นว่าเธอมอเาอยู่เหมือนัน ายหนุ่มิในใว่าเธอะ่วยเหลือัวเอไ้เพราะมีเพื่อนอีสอนที่เินไป้วยัน อีอย่าเธอ็แสออมาอย่าัเนแล้วว่าเป็นหิแ่เพียร่าาย มิะนั้นแล้วเธอะสนใเสาวรสไ้อย่าไร
“สวัสีรับน้ำหวาน ีใัที่ไ้เอัน” รึมือฤเร่ฝีเท้าเินไปหาเสาวรส พอมาถึเา็ล่าวทัทายหิสาว้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เ่นัน่ะ” เสาวรสล่าวอบสั้นๆ เธอเหลือบามอฤแวบหนึ่ ่อนะอัวเินไปับเพื่อนๆที่มีทั้ายและหิ
“ทำไมน้ำหวานไม่ยอมุยับ้าวะ” หนุ่มหน้าี๋พูอย่าัใเมื่อเห็นสิ่ที่เิึ้น เาาหวัะไุ้ยับสาวสวยมาว่านี้
“เา็ุยับแแล้วนี่” ฤบอับเพื่อน
“แ่ำเียวนี่นะ แเห็นไอ้ผู้ายใส่แว่นที่มา้วยันหรือเปล่า ้าว่ามัน้อิีบน้ำหวานแน่ๆ” รมอามลุ่มเพื่อนอเสาวรสอย่าไม่วาใ
“็เาไ้อยู่ห้อเียวัน โอาสย่อมมีมาว่าเราเป็นธรรมา”
“็นั่นนะสิ ทำไมนัเรียนใหม่ห้อเราไม่ใ่น้ำหวานนะ ันลายเป็นยัยทอมไปไ้ เ็ที่สุเลย”
ฤพอะเ้าใว่าทำไมรถึมีท่าทาไม่อบเวฬุวัน เาผิหวัที่นัเรียนใหม่ไม่ใ่เสาวรส
“แ่เรา็ยัมีทาีบน้ำหวานนะ” ฤบอเพื่อน
“ทำยัไวะ” นอารม์เสียเปลี่ยนสีหน้าและระร่ำระลัถาม
“เรา็ไปหาเธอที่บ้านสิ น้ำหวานเพิ่มาารุเทพฯน่าะไม่ินับารอยู่ที่นี่ ถ้าเราวนไปเที่ยวเธอน่าะล” หนุ่มหล่อเสนอวามิเห็น
“็ริอแ แ่ป้าสาลี่ะยอมให้หลานมาับพวเราเหรอ แ่เอันที่ลายัมอ้าาวาเลย” รยัมีวามัวลอยู่
“ะไปยาอะไรวะ เรา็วนเวฬุวันไป้วยสิ บอว่าสอนเพิ่มาารุเทพฯ ยัไมุ่้นเยับบ้านเราเลยะพาไปูสถานที่่าๆ ถ้ามีผู้หิไป้วยป้าสาลี่ไม่ว่าอะไร” ฤเสนอวิธีแ้ปัหาให้
“ยัยทอมนั่นะยอมไปเรอะ” รระิบถามอย่าไม่แน่ใ
“้าว่าวันยอมไปนะ เพราะเา็อบน้ำหวานเหมือนัน...แ่ว่าวันอาะแย่แีบน้ำหวาน” หนุ่มหล่อพูเป็นเิท้าทายเพื่อนสนิท
“แ่ับทอม สบายอยู่แล้ว ถ้าั้นแ่วยวนยัยทอมนั่นหน่อยไ้ไหม” รอิออไม่ยอมวน้วยัวเอเพราะลัวเสียฟอร์ม
“ไม่ไ้หรอ แ้อวนเอสิ”
รทำหน้า๋อยเมื่อฤไม่ยอมทำามำอร้ออเา หนุ่มหน้าืถอนหายใออมาเมื่อนึถึเพื่อนนัเรียนผมสั้นที่เาไม่สบอารม์
เวฬุวันรวบหนัสือเรียนเ้า้วยันเมื่อรูประำวิาสอนบล ารเรียนวันแรบไปแล้วอย่าราบรื่น เธอเ็บหนัสือใส่เป้เพื่อเรียมลับบ้าน มลุลีมอหน้าเพื่อนและยิ้มน้อยๆออมา เวฬุวันหันมามออย่าไม่เ้าใ
“วันลืมอไว้ในหนัสือน่ะ” มลุลีหยิบหมายที่เียนในระาษสีมพูส่ให้เวฬุวัน มันเป็นหมายที่เียนถึ “พี่วัน” ระบุเบอร์โทรศัพท์อเ้าอหมายพร้อมวารูปหัวใและมี้อวามสั้นๆว่าอย่าลืมโทรหา ลื่อแวา
สาวผมสั้นทำหน้าในิหนึ่่อนรับหมายบับนั้นและเอาสอไว้ในหนัสืออีเล่ม “อบในะ”
“แวานี่...ใรเหรอ” มลุลีถามเพื่อนใหม่อย่าล้อเลียน
เวฬุวันถอนใออมานิหนึ่่อนะอบเพื่อนสาวอย่าเลี่ยไม่ไ้ “เาเป็นรุ่นน้อที่โรเรียนเ่าน่ะ”
“น้อแวา้อสวยแน่ๆ” มลุลีถามและอมยิ้มเหมือนอยาะล้อเลียน
“็สวยพอๆับมะลินั่นแหละ” สาวผมสั้นอบลับมาพร้อมรอยยิ้ม เวฬุวันวบุมัวเอให้เป็นปริไ้แล้ว
“แสว่าสวยมาน่ะสิ” มลุลีอุทานออมา
“้า...สวยมา” เวฬุวันรับำเพื่อนสาว่อนที่ทั้สอะพาันเินออมาาห้อเรียนเพื่อไปยัที่อรถัรยาน ทั้สอเินุยันมาลอทาอย่าสนิทสนมนไม่ทันสัเุว่ามีใรบานมาัรออยู่
“สวัสีเวฬุวัน” รล่าวทัทายทั้สอสาว้วยท่าทาประหม่า
“มีธุระอะไรับวันหรือเปล่า” มลุลีถามแทนเพื่อนใหม่ เธอแสอออย่าัเนว่าไม่ไว้ใายหนุ่มเพื่อนร่วมห้อ
“เราอุยับเวฬุวัน” หนุ่มี๋หันมาบอสาวผิวล้ำเสียแ็
“นายมีอะไร็พูมาสิ ันไม่มีวามลับับมะลิหรอ” เวฬุวันบอเสียเรียบ เธอูออว่าเพื่อนนนี้ไม่่อยอบหน้าเธอเท่าไรนัอนที่พบัน
“วันเสาร์นี้เราอยาวนเธอไปป่าไผ่ริมน้ำ” ายหนุ่มผิวาวนิ่ไปรู่หนึ่่อนพูออมาในที่สุ
“วนไปทำไมที่นั่น” มะลิโพล่ึ้นมาอย่าสสัย
“เธอไม่รู้สัเรื่อไ้ไหมมะลิ” หนุ่มี้หุหิหันมาบออย่ารำา
“ันไม่ไปหรอร นายไปวนนอื่นเถอะ” เวฬุวันับท
“ันะวนน้ำหวานไปเที่ยว ถ้ามีผู้หิไป้วยป้าอเธอะไ้ไม่ว่าอะไร” รโพล่ออมาในที่สุ
“โธ่เอ๋ย นึว่ามาวนทำไมที่แท้็เป็นไม้ันหมา” มลุลีพูเยาะ
“เธอไปับพวเราไ้ไหม เธอเอ็อยาไปหาน้ำหวานไม่ใ่เหรอ” หนุ่มี๋ยเรื่อน้ำหวานึ้นมาหว่านล้อมเพื่อูใเวฬุวัน
“ใรบอว่าันอยาไป” สาวาโถามพร้อมมวิ้วอย่าสสัย
“ฤเป็นนบอ มัน็ไป้วยเหมือนัน” รสารภาพออมาโยไม่สนใว่าเพื่อนะเสียหายหรือไม่
เวฬุวันเียบไปรู่หนึ่เมื่อไ้ยินว่าฤะไป้วย เธอถอนหายใ่อนะอบรับำัวนอหนุ่มี้โมโห
“ลันะไป...ี่โมล่ะ”
รีใที่หิสาวอบล เารีบบอรายละเอียารนัหมายับเธอ่อนะเินลับไป้วยหน้าาเบิบาน
เมื่อรลับไปแล้ว มลุลี็ถามเพื่อนสาวถึเหุผลที่เวฬุวันยอมไปับเา “ทำไมเธอยอมไปับนายผีีนัวีนั่นล่ะ”
“เพราะันอยาเอน้ำหวานมั้” เวฬุวันพูิล
“ริเหรอ...นี่ันไปหมแล้วนะ” ” มลุลีมอหน้าเพื่อนอย่าไม่แน่ใ
“ถ้าไม่เื่อแล้วเธอิว่าทำไมันลล่ะ” เวฬุวันถามออมา
“็เพราะหนุ่มหล่อประำห้อน่ะสิ พอเธอรู้ว่าเาไป้วย็อบลทันที” มลุลีพูามที่นเอเห็น
“แหม...ะมีใระบามะลิไ้นะ” หิสาวผมสั้นล่าวมวามั่สัเุออีฝ่าย
“เธออยาใล้ินายฤ...แล้วน้อแวาล่ะ” มลุลีาั้นเพราะอยารู้ว่านรหน้าอบสาวหรืออบหนุ่มันแน่
เวฬุวันถอนใับวามอยารู้อยาเห็นอมลุลีและอธิบายเรื่อฤ “ันยอมรับว่าอยารู้ันายฤ แ่ไม่ใ่เพราะว่าอบ”
มลุลีฟัำอธิบายแล้วแ่็ยัไม่เ้าใวัถุประส์อเวฬุวัน “ถ้าวันไม่อบฤ...แล้วอยารู้ัเาทำไม”
“ันิว่าเาเป็นเพื่อนสมัยเ็...แ่ไม่รู้ว่าเาะำันไ้หรือเปล่า” หิสาวบอเสียแผ่วระนวามไม่มั่นใ
“แล้วทำไมไม่ถามเารๆล่ะ” มลุลีถามอย่าสสัย
“็ลัวเาะิว่าเราอบเาน่ะสิ” เวฬุวันบอ
“ฤเาไม่ใ่นอย่านั้น...ที่ริเานิสัยีมานะ แ่เาไม่่อยุยับใร” มลุลีเล่าเรื่ออเพื่อนร่วมห้อให้เพื่อนใหม่ฟั
“ถ้ามีโอาสันะลอถามเาู” เวฬุวันบอเพื่อน่อนะแยย้ายัน
ความคิดเห็น