มาเฟียหัวใจทมิฬ

ลำดับตอนที่ #2 : ถูกชะตา

“เธอเป็นคนช่วยฉันไว้งั้นหรือ?”

“อืม ใช่” เธอตอบในลำคอ ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าคอม

“เธอเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว”

   โดมินิคทำเนียนหลอกถามข้อมูลของหญิงสาว เมื่อมองไปรอบกายแล้วเจอแต่ต้นไม้นานาชนิด

“ทอฝัน…ฉันชื่อทอฝัน ประกายดาว อาจจะยาวหน่อยถ้าเทียบกับชื่อของชาวต่างชาติแบบคุณ แต่ช่างเถอะ คุณไม่ต้องจำชื่อฉันหรอก” เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบในท้ายประโยค ก่อนจะหยิบปิ่นโตที่วางอยู่ข้างกายส่งไปให้ชายหนุ่ม

“กินสิ คุณคงจะหิวตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว” เธอเอ่ย

    โดมินิครับปิ่นโตมาแบบงงๆ ภายในใจก็นึกระแวงกลัวว่าหญิงสาวจะใส่อะไรลงไปด้วย แต่สุดท้ายก็ยอมทานโดยดีจนหมดเกลี้ยง เมื่อได้ลิ้มรสในคำแรกแล้วอร่อย

“ขอบคุณมากนะ”

   เป็นประโยคขอบคุณประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากชายหนุ่ม เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาถูกสอนมาเสมอว่าอย่าก้มหัวให้ใคร ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เขาก็มักจะทำมันด้วยตัวเองเสมอ สิ่งไหนที่ทำเองไม่ได้เขาก็จะใช้เงินเข้าแลก

“ไม่เป็นไร คุณเข้าไปนอนพักต่อเถอะ แผลคุณยังไม่หายดี”

   ทอฝันเอ่ยด้วยความเป็นห่วง แน่นอนว่าไม่ใช่กับทุกคนที่เธอจะใจดี แต่กับชายหนุ่มตรงหน้า เธอเห็นว่าเป็นชาวต่างชาติและยังได้รับบาดเจ็บ เธอจึงยื่นมือไปช่วยเหลือและไม่ได้นึกระแวงอะไร

   แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจกับคำพูดของทอฝัน นอกจากจะนั่งจ้องมองใบหน้าเนียนของเธอไม่กะพริบตา ภายใต้ใบหน้านิ่ง

“คุณมีอะไรสงสัยอยากจะถามฉันหรือเปล่าคะ”

“เปล่า ผมแค่ไม่อยากนอน” เขาตอบทั้งที่ยังจ้องมองหญิงสาวอยู่อย่างนั้น

“ถ้าอย่างนั้นคุณหันไปมองทางอื่นได้หรือเปล่าคะ ฉันทำงานต่อไม่ได้จริงๆ ถ้าคุณยังจ้องฉันอยู่แบบนี้”

   ทอฝันเอ่ยร้องขอ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็นั่งพักตามสบายนะคะเดี๋ยวฉันจะกลับไปเอาอาหารกับเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้”

   พูดจบ เธอก็เตรียมจะลุกออกจากเก้าอี้ทันทีเพื่อจะกลับบ้านใหญ่ เมื่อเห็นว่าคำพูดของเธอไม่ได้เข้าหูชายหนุ่มเลยแม้แต่คำเดียว

“ไม่เป็นไร"

  โดมินิคเอ่ยขึ้น พร้อมทั้งถือวิสาสะจับแขนเล็กของหญิงสาวให้ลงมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

   เป็นอะไรของเขาเนี่ย…

   เธอตั้งคำถามในใจ เมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งพิมพ์งานของตนเองต่อไปจนจบบท ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามชายหนุ่ม เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

“จริงสิ…คุณเป็นคนที่ไหน มาที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมถึงนอนหมดสติอยู่บนพื้นแบบนั้นได้ล่ะ อยากให้ฉันติดต่อญาติคุณให้มารับมั้ย?”

“ไม่ต้อง!” เขาเผลอตอบเสียงแข็ง ด้วยกังวลว่าจะทำให้หญิงสาวได้รับอันตรายไปด้วย หากศัตรูที่ตามฆ่าเขาอยู่ รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนและใครเป็นคนช่วยไว้

   ท่าทีและสีหน้าที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม ทำให้ทอฝันเลือกที่จะไม่ถามต่อ

“ขอโทษ”

   โดมินิคเอ่ยขอโทษเสียงเบา หลังรู้ตัวว่าเผลอแสดงท่าทีที่ทำให้หญิงสาวกลัว

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ คืนนี้คุณก็นอนพักที่นี่ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะให้คนนำอาหารกับเสื้อผ้ามาให้”

   ทอฝันบอกชายหนุ่ม ขณะที่กำลังปิดเครื่องโน๊ตบุ๊คขนาดเล็กของตนเอง แม้ว่าตอนนี้จะเพิ่งบ่ายโมง แต่เธอก็เลือกที่จะกลับบ้านใหญ่เร็วกว่าทุกวัน ด้วยกังวลว่าจะเกิดอันตรายกับตัวเอง เพราะดูจากอารมณ์และสีหน้าที่ไม่คงที่ของชายหนุ่มแล้ว คงจะไม่เป็นผลดีกับเธอมากนัก แม้ว่าเขาจะดูเหมือนไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรก็ตาม

“ผมจะได้เจอคุณอีกหรือเปล่า”

   คำถามของชายหนุ่ม ยิ่งทำให้ทอฝันระแวงเขามากกว่าเดิมอีกเท่าตัว แววตาของเขายามมองมาที่เธอนั้น ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอเลย จะต่างกันก็ตรงคำพูดของเขาที่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ว่าชอบเธอ

“แน่นอนสิ ถ้ามีโอกาสเราคงจะพบกัน”

   เธอพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึก เพราะไม่ว่าจะตอนไหนหรือเมื่อไหร่ เธอก็ยังยืนยันกับตัวเองเหมือนเดิมว่าจะไม่เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับความรักพวกนั้นเด็ดขาด…ความรักจากคนในครอบครัวและจากตัวเธอเอง แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับเธอ

“ผมจะรอ…รอวันที่คุณอยากเจอผม”

   โดมินิคพูดขึ้น ภายใต้แววตาที่เปล่งประกาย แต่น่าเสียดายที่หญิงสาวไม่ได้ยินประโยคนั้นเพราะเดินหันหลังออกไปตั้งแต่ที่เธอพูดจบแล้ว








                                                                 ••••