คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01: New student
New student
คำว่าโรงเรียนของหลายๆคนอาจจะคิดว่าเป็นสิ่งที่เอาไว้สอนให้เด็กๆรู้วิชารู้ภาษาก่อนที่พวกเค้าเหล่านั้นจะออกไปชีวิตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว และสถานศึกษาชื่อดังของเมือง Gotham ก็คงไม่พ้นชื่อของ "Gotham Academy"
ไม่ว่าจะเทคโนโลยีหรือการสอนที่ล้ำสมัย เป็นสถาบันการศึกษาที่ผู้ปกครองหลายคนอยากจะให้ลูกหลานของตัวเองมาเรียนที่นี้เพื่อเป็นเกียรติแก่ครอบครัว
สำหรับเด็กสาววัย16ปที่เพิ่งเข้ามาเรียนที่นี้ปีแรก มิลลี่ แอนเมอร์สัน คำว่าโรงเรียนสำหรับเธอมันคือสังคมเล็กๆสังคมนึงที่รวมตัวของคนหลายประเภทเข้าไว้ด้วยกันไม่ว่าจะ แก็งสาวสวยควีนบีที่ป็อปปูล่าที่สุดในโรงเรียนคู่กับแก็งนักกีฬาหนุ่มฮอต พวกกลุ่มวงดนตรีที่เปิดเพลงเสียงดังไม่สนใจสถานที่ กลุ่มเด็กฉลาดเป็นกรดแต่อ่อนด้านกีฬา
สิ่งเหล่านี้น่าจะพบเจอได้ในโรงเรียนไฮสคูล ชาวAmericanทั่วไปทุกคนล้วนมีกลุ่มเป็นของตัวเองทั้งสิ้น
แล้วสำหรับตัวเธอเธออยู่กลุ่มไหนนะเหรอ แน่นอนว่าต้องเป็นกลุ่มคนธรรมดา เธอไม่ชอบความวุ่นวายหรือต้องการเป็นคนโดดเด่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้นกลุ่มคนธรรมดาปกติชนน่าจะเหมาะสำหรับเธอมากที่สุด ท่ามกลางเสียงวุ่นวายตามโถงทางเดิน เธอยืนอยู่หน้าล็อคเกอร์เก็บของของตัวเอง กำลังหยิบหนังสือวิชาที่จะต้องเรียนในคาบแรกของวันนี้ก่อนที่จะเดินเข้าห้องเรียนของตัวเองตามปกติ
ห้องเรียนของเธอเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยที่ดังของนักเรียนหลายคนไปทั่วห้องแต่วันนีัอาจจะเสียงดังกว่าปกติเพราะว่าจะมีเด็กใหม่นิรนามย้ายเข้ามาซึ่งหัวข้อที่ว่านี้ถูกตั้งเป็นประเด็นตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว
ช่วงที่เด็กใหม่นิรนามคนนี้ย้ายเข้ามาเป็นช่วงกลางเทอมพอดีและโรงเรียนชื่อดังเรื่องกฎระเบียบที่เข้มงวดก็แทบจะไม่รับเด็กเข้าเรียนในช่วงเวลานี้สักเท่าไร
หลายคนต่างตั้งสมมติฐานไปต่างๆนานๆ นักเรียนที่ย้ายมานั้นอาจจะเป็นลูกหลานของคนใหญ่คนโตที่มีปัญหาและใช้เงินยัดเข้ามาเรียนที่แห่งนี้ หรือเป็นพวกที่ย้ายมาจากต่างประเทศไม่ก็เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยแบบผิดกฎหมายเลยต้องจำใจหนีความผิดมาอยู่ที่เมืองนี้
แต่สำหรับเด็กสาวแล้วความคิดเรื่องพวกนั้นแทบจะไม่ได้อยู่ในสารานุกรมในสมองเลย เพราะมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวเธอแม้แต่น้อย ใครจะย้ายก็ย้ายมา จะมีอดีตยังไงก็ชั่ง ขอแค่อย่าทำให้ตารางชีวิตอันแสนสงบของเธอต้องวุ่นวายก็พอ
'กริ้งงงงง'
เสียงกริงส่งสัญญาณเข้าห้องเรียนดังขึ้น เด็กทุกคนต่างเดินต่างวิ่งเข้าห้องเรียนร่วมถึงคุณครูเองก็ด้วย หลังจากนักเรียนได้เดินเข้าที่เข้าทางแล้ว คุณครูสาววัยกลางคนในชุดสูทกระโปรงสีน้ำเงินเข้มก็ได้เดินตามเข้ามาในห้องเรียนติดๆ เธอวางหนังสือและอุปกรณ์ไว้บนโต๊ะเสียงดังเรียกความสนใจเหล่าลูกศิษย์ทั้งห้อง
มิสโจแอน คินตั้น ครูสอนประวัติศาสตร์เกรด10และควบตำแหน่งครูประจำชั้น เธอมองเหล่านักเรียนที่น่ารักพร้อมกับรอยยิ้ม อาจารย์สาวเดินออกมาจากหลังโต๊ะพร้อมกลับเดินมายังกลางกระดาษหน้าห้องเรียน
"อรุญสวัสดิ์ทุกคน ครูเชื่อว่าพวกเธอทุกคนคงจะได้ข่าวคร่าวเกี่ยวกับนักเรียนใหม่ที่จะย้ายเข้ามาในวันนี้แน่นอนและคงไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรมาก" เธอหันหน้าไปที่ประตูที่ยังเปิดค้างไว้ก่อนจะกวักมือเรียกใครบางคนเข้ามา
"เข้ามาสิ"เธอเอ่ยเรียก
ร่างปริศนาของชายหนุ่มร่างใหญ่ สาวเท้าเดินเข้ามาในห้องเรียน ใบหน้าของเค้าเรียบนิ่งสนิทเหมือนรูปปั้น
เมื่อผู้มาเยือนใหม่นั้นได้ก้าวเข้ามานั้นทำให้นักเรียนทุกคนต่างส่งเสียงซุบซิบเสียงดังกันเป็นแถวโดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่ดูท่าจะสนอกสนใจเป็นพิเศษ
เด็กชายผิวสีแทนน้ำผึ้ง ใบหน้าหล่อคมกับปากที่ดูเชิดหยิ่งตลอดเวลา หุ่นร่างกายดูแข็งแรงที่เข้ากับชุดเครื่องแบบของโรงเรียนอย่างลงตัวและดวงตาสีมรกตที่สามารถสะกดคนให้ผู้คนหลงใหลแค่ช่วงพริบตา ทั้งหมดนี้เป็นต้นแบบของแฟนหนุ่มในอุดมคติของสาวหลายๆคนก็ว่าได้
มิลลี่ที่นอนเท้าคางอย่างเซ็งๆที่มองแค่ครึ่งเสียงของเด็กหนุ่มคนนั้น เธอยันตัวขึ้นนั่งตัวตรงเพื่อมองหน้าของเด็กหนุ่มชัดๆอีกที เธอเชื่อเลยว่าไม่ว่าจะผู้หญิงในเกินครึ่งห้องได้หลงเสน่ห์ของชายคนนี้เป็นที่เรียบร้อยซึ่งเธอก็ขอพูดเลยว่า ชายคนนี้มีหน้าตาที่ดูดีจริงๆ
"เอาละๆ ใจเย็นไว้ก่อนสาวๆ ให้โอกาสเค้าได้พูดหน่อย แนะนำตัวเธอสิ" มิสโจแอนได้บอกให้เด็กชายแนะนำตัวซึ่งเค้าเองก็ทำสีหน้ารำคาญเล็กน้อยก่อนจะพูดชื่อของตัวเองออกมา
"เดเมี่ยน เวนย์" การแนะนำตัวสั้นๆนั้นทำให้คนทั้งห้องตะลึงเมื่อได้ยินนามสกุลอันเลื่องชื่อ เสียงกระซิบรอบสองก็ดังขึ้น ซึ่งมันกว่ารอบแรกเสียอีกทำไมนะเหรอ ก็นั้นมันนามสกุลของชายผู้เป็นมหาเศษฐีระดับโลกที่ชาตินี้ไม่สิอีกกี่สิบชาติยังไงก็ใช่เงินไม่หมด
ส่วนคำถามที่ทุกคนถามว่าคนแบบไหนที่เข้ามาช่วงกลางเทอมก็ได้ให้คำตอบเป็นที่เรียบร้อยเพราะบริษัทเวนย์เอนเตอร์ไพร์เป็นบริษัทที่คอยสนับสนุนและให้ทุนโรงเรียนแห่งนี้จึงไม่แปลกที่เด็กใหม่แบบเค้าจะเข้ามาได้สบายๆ
และแน่นอนว่าคนประเภทนี้จะเป็นคนที่ไม่ยอมมาพูดคุยกับคนอย่างมิลลี่ แอนเมอร์สันเป็นแน่นอน
"นี้ๆ เงียบๆกันหน่อยเก็บเรื่องคุยไว้ค่อยไปคุยกันคาบพัก งั้นคุณเวนย์เธอไปนั่งข้างคุณแอนเมอร์สันนะแถวที่สองถัดจากริมหน้าต่างตรงที่ว่างตรงนั้นแหละ" มิลลี่ยกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าที่นั่งของเค้าอยู่ไหน
"ส่วนคุณแอนเมอร์สัน"มิสโจแอนเรียกชื่อเธอขึ้น
"วันนี้ครูของฝากหน้าที่เธอพาคุณเวนย์ทัวร์รอบโรงเรียนหน่อยนะ" มิลลี่ไม่ตอบ เธอพยักหน้ารับก่อนที่จะรับรู้สายตานับสิบกำลังมองมาที่เธอ
สายตาของผู้หญิงในห้องหันมามองเธอ นี้ถ้าเป็นลูกกระสุนป่านนี้ตัวเธอคงพรุนเป็นที่เรียบร้อย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจกับสายตาพวกนั้นมาก แค่พาทัวร์เองไม่ได้จะพาขึ้นห้องสักหน่อยไม่ต้องส่งสายตาจิกขนาดนั้นก็ได้ เธอคิด
เด็กใหม่หรือเดเมี่ยน เวนย์ได้เดินตรงที่นั่งของตัวเอง สายตาของคนในห้องต่างจับจ้องไปที่เค้า แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่ได้สนใจสักเท่าไร จนกระทั้งช่วงเวลาขณะนึงที่เค้าหันมามองเธอด้วยความบังเอิงสายตาสีเขียวขจีนั้นได้มาสบตาสีฟ้าท้องทะเลของมิลลี่
จู่ๆก็มีความรู้สึกหวิวๆเบาๆตรงช่วงท้องของเธอมันเป็นความรู้สึกที่แปลกแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก พวกเค้าจ้องกันอยู่สักพักจนเป็นฝ่ายตัวเธอเองที่เป็นคนเบนหน้าหนีหันไปมองหน้ากระดานดำแทน
ทุกอย่างกลับเข้าที่เข้าทางและการเรียนคาบแรกจึงได้เริ่มต้นขึ้น
การเรียนของที่นี้จะเป็นการเดินเรียนที่ต้องเปลี่ยนห้องไปตามแต่ละวิชาซึ่งคาบเช้าส่วนใหญ่เธอจึงไม่จำเป็นต้องแนะนำอะไรเด็กใหม่มากนั้นเพราะตารางเรียนของวันนี้จะอยู่ในห้องเดิมเป็นส่วนใหญ่ และอีกฝ่ายก็ไม่ได้ถามเธออะไรเลย
การมาเยือนของชายหนุ่มหน้าใหม่อาจจะทำให้คนในชั้นสนใจเพราะหน้าตาของเค้าบวกกับนามสกุลมากอยู่แล้วแต่ทว่ามันสมองของเค้าเองเรียกได้ว่าพอๆกับหน้าตาของเค้าเองเลยก็ได้ เดเมี่ยน เวนย์สามารถตอบคำถามของอาจารย์แต่ละคนได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ขนาดมิสคาเร็น ซินวาลอาจารย์สาวชาวอังกฤษวัยสี่สิบต้นๆที่ชอบกดคะแนนวิชาฟิสิกส์ เด็กจนจมดินก็ยังยอมรับคำตอบของเค้าโดยปริยาย เรียกได้ว่าทั้งหน้าตามันสมองและทรัพย์สมบัติที่รวยล้นฟ้าแล้ว คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดชัดๆ
เวลาคาบเช้าก็ได้หมดไปเข้าสู่ช่วงพักกลางวันมิลลี่ได้เก็บกระเป๋าและหันไปมองโต๊ะข้างๆ เดเมี่ยน เวนย์เองก็กำลังเก็บกระเป๋าอยู่เช่นกัน เธอถอนหายใจเล็กน้อย เอาน่ะทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อยจะเป็นไรไป ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้เอ่ยทักทายไป กลับมีร่างของใครหันหลังใส่มาบังเธอ เมื่อสังเกตจากทรงผมหางม้าสีบลอนด์ยักโศกกับกลิ่นน้ำหอมฉุนกึกก็รู้ได้ทันที
แบรนด้า ทอร์เรส แก็งสาวฮอตประจำโรงเรียนกับเพื่อนเธออีกสามคนได้เดินรุมล้อมเดเมี่ยน ฉากแบบนี้มันลอกมาจากหนังเรื่องมีนเกิร์ลชัดๆ แบรนด้าที่ยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะของเด็กหนุ่ม วางแขนสองข้างก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย
"ว่าไงเด็กใหม่สนใจไปกินข้าวกลางวันกับพวกเราไหม" น้ำเสียงใสเอื้อนเอยมาจากลิปสติกสีชมพูกับสายตายั่วยวน
ทว่าอีกฝ่ายก็ได้แค่มองคนตรงหน้านิ่งๆ มิลลี่เห็นแบบนั้นเองก็คงไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรเด็กใหม่เพราะได้มีอาสาสมัครมาทำแทนเธอแล้วและอีกอย่างตัวเธอเองก็ไม่อยากจะไปมีเรื่องกับแบรนด้าอยู่แล้ว
สาวล่าสุดที่ไปหือกับเธอ โดนเธอจัดการซะไม่มาโรงเรียนเป็นเวลาอาทิตย์นึงได้ มิลลี่เลยเลือกที่จะหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
"ไม่ละ" นั้นคือคำตอบจากเด็กหนุ่มและลุกจากที่นั่งเดินออกจากห้อง ไม่เว้นช่องว่างให้แบรนด้าพูดอะไรต่อ นั้นเป็นการหักหน้าเธอจังๆ คนทั้งห้องเองก็แอบขำคิกคักเล็กน้อยกับความมั่นหน้าของเธอ แบรนด้าหันมามองตาเขียวใส่คนทั้งห้องจนทุกคนต้องเงียบกันตามไป
ในขณะเดียวกันหลังจากมิลลี่ที่เก็บของเข้าล็อคเกอร์เสร็จก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารของโรงเรียน เธอก็ได้สังเกตเห็นเดเมี่ยนที่กำลังเดินออกมาจากห้องเรียน นึกว่าจะไปกับแบรนด้าซะอีก เธอคิด
เดเมี่ยนหันซ้ายหันขวาก่อนจะเห็นเธอที่ยื่นอยู่ห่างออกมา เมื่อเห็นมิลลี่เค้าจึงเดินเข้ามาหา มิลลี่ทำตัวไม่ถูกจึงยื่นอยู่กับที่พร้อมกับกอดกระเป๋าที่อก
"เธอ แอนเมอร์สันใช่ไหม" น้ำเสียงทุ้มนุ่มพูดถามเธอ
"ใช่ฉันเองแหละ มีอะไรให้ช่วยไหม" เธอตอบเค้ากลับไป
"โรงอาหารไปทางไหน" น้ำเสียงเรียบนิ่งพูด มิลลี่เรียบเรียงความคิดสักพักก่อนจะตอบอีกฝ่ายไป
"เอ่อ นายต้องลงไปชั้นสองเลี้ยวซ้าย อยู่สุดทางเดินจะเจอประตูใหญ่อยู่ ถ้านายไปไม่ถูกเดี๋ยวฉัน-" เธอชี้ทางพร้อมกับอธิบายไป แต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบเค้าก็ได้เดินออกจากเธอทันทีไปยังจุดหมายอื่น โดยไม่สนใจกับสิ่งที่เธอกำลังจะพูด เด็กสาวกระพริบตาปริบๆมองตามแผ่นหลังใหญ่
เธอถอนหายใจกับการกระทำเอามือป้องปากไว้
"ยินดีช่วยจ้าาาา" เธอฉีกยิ้มกรอกตา ประชดเสียงดังไม่มากแต่ก็พอจะให้ชายที่เดินจากเธอไปได้ยินทิ้งท้าย
มารยาทงามจริงๆ
"you're welcome "
ความคิดเห็น