ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chess piece 3
"เจอตัวแล้ว "
Kanra: 'ถึงเธอไม่มา ฉันก็จะไปรับเธออยู่ดี'
ข้อความของคนคนนั้น พลุบขึ้นมาในหัวของเด็กสาวทันที ปฎิกิริยาของเธอเป็นไปตามอัตโนมัติ เด็กสาวกระชากมือปริศนาออกจากตัวเธออย่างแรง ก่อนจะใช้กระเป๋าหนังสีน้ำตาล ตวัดฝาดกับไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเป้าหมายแทน
"โว้ เว้อออ" เด็กชายผมที่ถูกย้อมเหลืองทองคนที่ชอบส่งเสียงดังที่เจอกันตอนปฐมนิเทศ ดูตระหนกตกใจกับท่าทางของเธอ
เด็กสาวไม่พูดอะไร ลดกระเป๋าลงจากหน้าของเด็กหนุ่ม เธอเห็นว่ามีเพื่อนร่วมห้องของเธอคนนึงมากับเขาด้วย เจ้าหนุ่มเหนียมอายนี้เอง พวกเขาทั้งสองได้พูดกับเธอแต่ว่าเพลงมันกลับกลบเสียงไปหมด เธอเลยต้องหยุดเพลงถอดหูฟังออก
"นี้ เธอได้ยะ-"
"มีอะไร" ชิยูกิพูดออกมาเสียงเรียบราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
"ยังจะมาถามว่ามีอะไร เมื่อกี้เธอเกือบฟาดหัวฉันด้วยกระเป๋านั้นนะ" ชายหนุ่มผมเหลืองเริ่มโวยวายชี้ไปที่กระเป๋าในมือเธอ
"ก็นายดันมาจับไหล่ฉันซะแรง ฉันก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา" เธอกล่าวเสียงเรียบคิ้วขมวดด้วยความรำคาญ
"หน้าเธอนิ่งๆที่ว่าคือตกใจ งั้นสิ" ยังจะต่อล้อต่อเถียงไม่เลิกอีก
"น่าๆ ทั้งสองคน เรามาเริ่มกันไหมเถอะนะ" เจ้าหนุ่มเหนียมอายยกมือมาห้ามศึกระหว่างเราคนทั้งสอง
"เอางั้นก็ได้เห็นว่า เธอน่าตาน่ารักจะยกโทษให้เป็นกรณีพิเศษก็แล้วกัน" ชายผมทองเอามือปัดผมไปด้านข้างพร้อมกับขยิบตาส่งให้ ทำท่าทางเหมือนกับนายแบบในโฆษณาทีวีแต่ทว่ามันดูเฉิ่มสำหรับหมอนี้ยังไงยังงั้น
'น่าจะฟาดให้หัวแตกรู้แล้วรู้รอด' เธอเบ้ปากออกด้วยความไม่พอใจ
"ฉัน คิดะ มาซาโอมิ หนุ่มสุดหล่อแสนเพอร์เฟ็คของสาวๆทุกคน ยินดีที่ได้รู้จัก" คิดะหรือชายผมเหลืองแนะนำตัวเองอย่างอลังการเกินเบอร์
"แค่นี้ใช่ม่ะ ไปละ" ชิยูกิหันตัวหนี แต่ก็ถูกคิดะเดินดักนำหน้าเธอไปก่อน
"เดี๋ยวสิๆ แบบนี้เธอเองก็ต้องแนะนำตัวด้วยสิ" เด็กสาวถอนหายใจบ่นเสียงจิจ้ะออกมาแสดงให้เห็นเลยว่าเธอกำลังไม่พอใจ ทำให้มันจบๆไปก็ได้ เธอคิด
"คิโนมิยะ ชิยูกิ ไปนะ" ชิยูกิเดินผ่านตัวคิดะไปแต่ดูเหมือนคิดะจะไม่พอใจกับการแนะนำตัวแค่นี้เขาจึงได้เดินมาขว้างเธออีกครั้ง
"อย่าพึ่งไปสิ รู้ไหมที่พวกเราทักเธอนะเพราะอะไร" เด็กสาวไม่ตอบคำถาม ได้แต่ทำหน้านิ่งไม่พอใจบวกกับความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้วตอนนี้มือเธอพร้อมที่จะใช้กระเป๋าฟาดทุกเมื่อ
"ที่ฉันทักเธอก็เพราะเห็นเธอคุยกับมิคาโดะแล้วก็ดูเมื่อเธอจะไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไร ก็เลยจะมาทำความรู้จักกับเธอแล้วก็ชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันไงละ" คิดะกล่าวคำพูดออกมาที่มำให้คิ้วกับเท้าของเด็กสาวกระตุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าจะมีศึกขึ้นมา นายหนุ่มขี้อายจึงเดินมาแทรกกลางระหว่างเขากับเธอ
"ต้องขอโทษแทนคิดะคุงด้วยนะ คุณคิโนมิยะ อันที่จริงแล้วพวกเราก็แค่อยากจะทำความรู้จักกับเธอก็เท่านั้นเอง" นายหนุ่มเหนียมอายเริ่มพูดบ้าง
"อ่าห่ะ แต่ว่านายชื่ออะไรนะ" คนที่มาห้ามศึกถึงกับอ้าปากค้างกับคำถามเธอ
"ผม ที่อยู่ห้องเดียวกับคุณไง ริวงามิเนะ มิคาโดะไงครับแล้วก็ที่เจอกันตอนปฐมนิเทศตอนเช้าวันนี้ด้วยไง" มิคาโดะเริ่มอธิบายสถานะตัวเอง
อ่ามิคาโดะนายติดอ่างคนนั้นสินะ พอฟังชื่อแล้วเหมือนชื่อยี่ห้อเครื่องปรับอากาศเลยแหะ เด็กชายที่พึ่งจะเจอกันเมื่อเช้าแล้วแถมยังเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอ ยังถูกเมินได้ขนาดนี้ นี้เขาจะไร้ตัวตนขนาดนั้นเลยงั้นหรอมิคาโดะคิดในใจ
"ฮ่าฮ่าๆ ฉันก็รู้อยู่แล้วว่านายมันจืดชืดแต่ไม่คิดว่าจะจืดจนคนจำไม่ได้ขนาดนี้นะ" เพื่อนชายของมิคาโดะได้แต่หัวเราะยกใหญ่พลางตบหลังปลอบเพื่อนตัวเอง อะไรมันจะน่าสงสารขนาดนี้ แต่ถ้าไม่หยุดขำมีหวังได้โดนหมายหัวไว้อีกคนแน่
"โอเคๆ ฟู่~ สรุปแล้วคำตอบละ คนสวย" คิดะหยุดหายใจสักพักก่อนจะรอรับฟังคำตอบจากเด็กสาวตรงหน้า ยังไม่ทันที่ชิยูกิจะเปิดปากด่าอีกฝ่ายกับความดื้นรั้นนี้แล้ว ก็ได้มีบทสนถนาดังขึ้นมาขัดพวกเขาเสียก่อน
"กรุณารอก่อนค่ะ ยางิริคุงเธอคงกำลังลำบากใจอยู่ใช่ไหม" เสียงของเด็กสาวใส่แว่นผมสั้นสีดำพูดขึ้น ถ้าจำไม่ผิดเธอคนนี้ชื่อว่า โซระ อันริ สักอย่าง
เธอกำลังรั้งแขนของเด็กผู้ชายร่างใหญ่ที่เจ้าตัวบอกว่ามีภารกิจอันใหญ่ยิ่งต้องไปทำอยู่ คนรักงั้นหรอไม่น่าใช่ เพราะเรียกนามสกุล แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะรู้จักกันมาก่อน แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่สนใจสิ่งที่เด็กสาวพูดแม้แต่น้อย
"ฉันไม่รู้" ยางิริบอกแบบปัดๆไปเพื่อที่เธอจะได้ปล่อยเขาแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
"ตะ ตะ แต่ว่าจะขาดเรียนวันแรกแบบนี้เลยงั้นหรอ"
"ก็บอกว่าไม่รู้ไง" ยางิริสะบัดแขนให้พ้นจากเด็กสาวและได้รีบสาวเท้าออกมาอย่าไม่สนใจเธออีกเลย
'น่าเบื่อชะมัด การทะเลาะของหนุ่มสาววัยรุ่น ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจสักนิด' เธอคิดอยู่ในใจ ผิดกับเด็กชายทั้งสองที่ยืนฟังอย่างตั้งอกตั้งใจกว่าเวลาในห้องเรียนเสียอีก สุดท้ายคิดะที่กำลังมองสถาณการณ์ทุกอย่างอยู่ก็ได้เอยปากพูดทักเธอคนนั้นไป
"มีเรื่องอะไรกันหรอ" คิดะที่ดูเหมือนจะชอบจุ้นจ้านเรื่องคนอื่นก็เอยทักเธอไป แบบไม่กลัวเลยว่าจะโดนด่ากลับมาว่าสอดรู้เรื่องชาวบ้านรึเปล่า แต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ก็ได้
เด็กสาวที่เห็นว่ามีคนกำลังจ้องมองมาที่บทสนถนาของเธอกับยางิริ ดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูก ก้มหัวตามแบบมารยาทญี่ปุ่นก่อนจะเดินจากไป
"เขามีเรื่องอะไรกันหรอ" มิคาโดะถามคิดะ
"หึๆๆ ฉันเป็นผู้ชายบาปหนาจริงๆ" คิดะอยู่ดีๆก็พูดอะไรแปลกๆขึ้นมาซังั้น
"ห่ะ" คิดะที่เริ่มพูดแปลกๆนั้นทำให้ทำให้มิคาโดะเหงื่อยตกเลยจริงๆ
"ดูเหมือนว่าจะมีเธอจะตกหลุมรักฉันซะแล้วสิ สีหน้าของเธอบอกเลยว่า ควรจะ Fall in love with a bad boyอย่างฉันคนนี้ดีไหม อย่างเนี้ยสิ แล้วก็แม่สาวกระเป๋าหนังที่จู่โจ่มฉันเมื่อกี้ก็เพื่อแก้เขินตอนที่ฉันทักแน่ๆเลย"
"โทษนะนายช่วยพูดภาษาคนกับฉันได้ไหมเนี้ย" มิคาโดะถึงกับเหนื่อยใจกับคำพูดคำจาที่พูดเพ้อไม่รู้เรื่องของเจ้าตัว
"แหมๆ ช่วยไม่ได้งั้นวันนี้ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเองนะ ชิยูกิจัง เอะ อ่ะ อ้าว หายไปไหนแล้วละ" เมื่อคิดะหันมาหาเด็กสาว ก็กลับไม่เจอใครตรงหน้าเลยสักคน
ชิยูกิใช้โอกาศที่สองคนนั้นสนใจอย่างอื่นเดินหนีมา และตอนนี้เธอก็ได้อยู่หน้าตึกคอนโดสีขาวสไตล์โมเดิลสวยแต่ดูจากราคาแล้วไม่น่าจะสวยสักเท่าไร ภายในตัวตึกของแต่ละชั้นก็ใหญ่พอสำหรับบ้านหลังนึงได้
มีลิฟต์สองตัวคือ ตัวนึงไว้ขนส่งรถขนาดใหญ่ของแต่ละชั้นส่วนอีกอันจะไว้สำหรับคน แต่ละชั้นจะมีเจ้าของแค่คนเดียวหรือต่อหนึ่งครอบครัว พูดง่ายก็คือบ้านนั้นแหละแต่อยู่ในรูปแบบของตึกใหญ่ในเมือง
ชิยูกิเดินเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มที่ชั้นห้าซึ่งเป็นชั้นบนสุด ไฟที่ระบุตัวเลขของแต่ละชั้นก็ค่อยๆไต่ขึ้นไปยังชั้นจุดหมาย
ประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงที่หมายเธอเดินออกมาแล้วหันไปมองตรงที่จอดรถ แต่ก็ไร้ซึ่งสิ่งใด 'ยังไม่กลับมาสินะ'
มือเรียวหยิบกุญแจไขประตูเปิด ทางเดินขนาดเล็กกับอพาร์ทเม้นท์สีขาวครีม ชิยูกิเดินเข้าไปในตัวห้อง ถอดรองเท้าให้เป็นที่เป็นทาง ใส่รองเท้าแตะสำหรับเดินในบ้านแทน
"กลับมาแล้วหรอชิยูกิ" เสียงของชายหนุ่มวัย23-24ปีพูดดังมาจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับเสียงทีวีที่เปิดไว้อยู่ เจ้าตัวได้ลุกจากโซฟาก่อนจะเดินไปต้อนรับเด็กสาวที่พึ่งมาเยือนได้ไม่นาน
เธอมองเงยหน้ามองคนตรงหน้า เขาที่ไว้ผมสั้นสีน้ำตาลที่เหมือนกันกับเธอแต่ทว่ากลับเข้มกว่า ส่วนปลายผมก็ดัดขึ้นเล็กน้อย ที่ใบหน้ามีแว่นตากลมโตประดับไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรและที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุดคือตัวชุดที่ใส่ เสื้อกาวน์สีขาวของคุณหมออยู่ ที่ยาวเกือบจะละพื้น
"กลับมาแล้ว"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น