[Fic SJ]•My Lover —•[Only yoU]•—

ลำดับตอนที่ #2 : Mission no.1 :: In the snow

ภารกิจที่ 1

In the snow

1 เดือน หลังจากนั้น

                หิมะสีขาวสะอาดล่องลอยมาจากท้องฟ้าสีดำสนิทในค่ำคืน ไอเย็นจากด้านนอกซึมเข้ามาแม้ว่าชายหนุ่มหน้าหวานจะไม่ได้เปิดบานหน้าต่างไว้ก็ตาม นัยน์ตาคู่สวยเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล รอยยิ้มหวานแย้มละไมระบายบนใบหน้า เมื่อนึกไปถึงใครบางคนเคยอยู่ข้างกาย และแม้แต่ตอนนี้ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าใครคนนั้นยังคอยเรียกเขาอยู่เสมอๆทั้งยามหลับฝัน และลืมตาตื่นสัมผัสอุ่นๆที่เคยมอบให้กับสัญญาของวันนั้นยังคงอยู่ในใจเขา แม้ว่ามันจะล่วงเลยมา 2 ปีแล้วก็ตาม…

                “อ้าวพี่ลีทึก ยังไม่กลับหรอ?” ฮยอกแจ ที่เพิ่งออกมาจากห้องจัดรายการถาขึ้นเมื่อเห็นพี่สาว(?)คนเก่งของเขายืนยิ้มเศร้าอยู่ริมหน้าต่าง...

                ...ใช่ รอยยิ้มนั่นน่ะยังดู เศร้า อยู่เลย...

                “อืม~มการรอคอยเนี่~ยมันก็...ทรมานเหมือนกันนะ” คำตอบลอยๆจากคนที่ (ตอนนี้) ไม่สนใจใคร ไม่สนว่ามันช่างเป็นคำตอบที่ไม่ตรงคำถามเอาเสียเลย ไม่สนแม้กระทั่งจะหันมามองคนฟังที่เกาหัวแกรกๆอย่างจนพูด ไม่รู้จะต่อประโยคอย่างไรดี เมื่ออาการตัดเพ้อของลีทึกเริ่มกำเริบทีละนิดๆ

                “ไม่เอาน่าพี่ป่ะ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”

“อ่า~าไม่เอาล่ะฉันไปนอนคอนโดกับพวกนายดีกว่า” ลีทึกทำหน้ามุ่ยๆเมื่อนึกไปถึงที่บ้านตอนนี้คงไม่มีใครอยู่

“แต่ผม...ไปเที่ยวต่อนะพี่” ฮยอกแจ พูดเกรงๆ

“แหมเดี๋ยวนี้ไปไหนกันไม่ชวนฉันเลยนะ” อาการงอนเล็กๆนั่นแหละที่ ฮยอกแจ ของเรากำลังกลัวว่าจะเกิดขึ้น

“อ่า...แหะๆ อย่างอนซิพี่ ลงไปข้างล่างดีกว่าเนอะ!” เจ้าตัวจึงรีบเถรออกนอกเรื่องอย่างรวดเร็ว

          .
          .
          .

“ฮาโหล...แจจิน แกอยู่ไหนเนี่ย” เสียงของหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆกรอกเสียงใส่โทรศัพท์พอย่างรวดเร็ว

((ทำงานอยู่!!...อย่าเร่งได้ไหมเนี่ย)) เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างหงุดหงิด

“ฮั่นแน่ ทำงานอยู่..หรือ..นั่งหวานอยู่กับ โฮริน กันแน่!!”  คำหยอกเย้าที่เจ้าเพื่อนปลายสายโวยวายกลับมา และดูเหมือนว่าผู้ที่ถูกพาดพิงถึงจะเข้ามาเคลียปัญหาเองซะแล้ว

((อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ ยูจิน!! เดี๋ยวเหอะแก!))

“ล้อเล่นน่า เมื่อไหร่จะมาอ่ะ มิน ยังซ้อมอยู่หรอ”

((ถามแปลกนะแก...แหงซิรอบสุดท้ายแล้วเดี๋ยวเค้ากับ ไอ้แจ จะไปประชุมทีมอีกแปบเดียว เดี๋ยวจะรีบลงไป))

“อื้มๆ ไวๆล่ะ” 

....

“บ้างานกันจริ๊ง~ง” เสียงหวานๆเอ่ยพร้อมรอยยิ้มรอยบุ๋มตรงข้างแก้มยิ่งทำให้เธอดูน่ารัก ดวงหน้าหวานละมุนเงยหน้ามองไปยังตึกที่สูงเสียดฟ้า มองไปยังห้องที่เปิดไฟอยู่สองห้อง เงาของกลุ่มคนไม่ต่ำกว่าเจ็ดกำลังซักซ้อมท่าเต้น ถัดมาก็กำลังประชุมงานกันขะมักเขม้น ผมยาวสีดำสนิทคลอเนินอกพลิ้วไปตามสายลมหนาวเช่นเดียวกับชายกระโปรงสีน้ำตาลแก่สั้นแค่เข่า

หญิงสาวอมยิ้มเล็กๆกับภาพที่เห็นเพื่อนของเธอดูตั้งใจมาก และมั่นใจว่าพวกเขาเองก็ทำได้ดีไม่แพ้รุ่นพี่คนก่อนๆเช่นกัน

...เพราะเขาคนนั้นซินะ..ขอบคุณจริงๆเลย...

ครั้งแรกที่รู้ข่าวว่า L.T.G สามารถตั้งตัวขึ้นมาได้อีกครั้งหลังจากอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน เธอก็ดีใจจนอดไม่อยู่ พอเห็นพวกนี้บ้างานกันที่ไหร่มันก็พลานนึกไปถึงวันเก่าๆที่ L.T.G รุ่น8 และเด็กผึกอย่างพวกเธอได้ทำงานเป็นทีมร่วมกัน ครั้งนี้ต้องขอบคุณเขา ดาราคนนั้น คังอิน แต่...ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเขาเจอที่ไหนยังไงก็อยากขอบคุณเขาอยู่ดี...

............

“รอตรงนี้นะพี่ อย่าเพิ่งงอนหนีไปล่ะ” เจ้าตัวดีแหย่พลางตั้งท่าหลบมะแหงของพี่ชายตรงหน้าเต็มที่

“ไปเลยๆ รีบไปเอารถมา...เร็วๆด้วยหนาว!” ลีทึก ยิ้มขำๆกับท่าทางของ ฮยอกแจ ที่พยายามหลบมะแหงฟ้าประธานของเขาดูยังไงๆก็เหมือนลิงไม่มีผิด เมื่อเจ้าลิงตัว (?) นั้นไม่อยู่แล้วบรรยากาศที่หน้าตึกก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม นัยน์ตาคู่สวยกวาดมองไปยังที่ต่างๆตอนนี้หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเขาเองก็เริ่มหนาวแล้วซิ พลันนัยน์ตาก็เบิกกว้างไม่ใช่ตกใจที่หิมะตกหนัก แต่หากเป็นเพราะหญิงสาวอีกฝั่งของถนน

ผมยาวสีดำสนิทพลิ้วไปตามสายลมตัดกับสีหิมะในค่ำคืน...นัยน์ตาเรียวเล็กมองไปยังบนตึกใบหน้าหวานละมุนกำลังแย้มรอยยิ้มละไม ใบหน้าที่เขาไม่เคยลืม... 

...ยูอา...

ขาของเขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว เขาเดินออกไปยังถนนด้านหน้าเพื่อข้ามไปอีกฝั่งของถนนเพื่อไปหาเธอคนนั้น ทั้งๆที่ไม่มั่นใจซักนิดว่าเธอคนนั้นคือคนเดียวกันกับที่เขาคิดถึงรึเปล่า…แต่เหมือนเหลือเกิน เหมือนกับ ยูอา

แต่อย่างนึงที่เขารู้คือดวงตาของเขามีเพียงภาพของหญิงสาวคนนั้นและเขาตอนนี้ก็หยุดตัวเองไม่ได้ซะแล้ว...

หากไม่ใช่เพราะมือของ ลิงฮยอกแจ เข้ามาคว้าต้นแขนและดึงเขากลับมา รถเก๋งคันงามอาจจะพาไป ทัวร์สวรรค์โดยไม่คิดตังค์ก็เป็นได้

“พี่ทำอะไรของพี่น่ะ!!” ฮยอกแจ ตะคอกใส่

ถ้าเมื่อกี้ถ้าเขาวิ่งมาไม่ทันล่ะก็...เขาคงต้องเสียงพี่คนนี้ไปแล้ว แต่พอเห็นนัยน์ตาใสๆกระพริบตาปริบๆเหมือนพี่แกเพิ่งรู้สึกตัวก็...โกรธไม่ลง ทั้งๆที่พี่แกน่าจะทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่แต่บางครั้ง...ก็ทำตัวเหมือนเด็ก ยิ่งกว่าคนอื่นๆเสียอีก ทั้งที่หัวหน้าวงคือคนที่ถูกกำหนดมาเพื่อควบคุมและดูแล (ความบ๊อง) ลูกทีมแต่คงไม่ใช่กับพี่คนนี้...นี่แหละน๊า~าพี่ลีทึกของพวกเรา

“เฮ้อ~อผมว่าพี่อาการหนักแล้วนะ รีบไปกันดีกว่า” มือหนากุมมือของพี่สาว (?) คนสวยไว้แน่นเกรงว่าหากเขาปล่อยให้เดินไปเองนางฟ้าของเอสเจอาจจะบินหนีไปไหนอีก

          .
          .
          .

มือเล็กๆปัดเอาเกล็ดหิมะที่เกาะตาเสื้อผ้าและเส้นผมออกไป

...ไหนว่าแปบเดียว ยังไม่มาอีก!... ยูจิน คิดอย่างหงุดหงิด แต่แล้วมือนุ่มอุ่นๆของคนชอบแกล้งชาวบ้านก็เข้ามาบดบังการมองเห็นของเธอ คนที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร...

“ไอ้แจจิน!!” ยูจิน แกะมืออุ่นๆของเพื่อนตัวเองออก พลางหันหน้าไปมองเขม็งไอ้คนที่ชอบแกล้งคนอื่นไปทั่ว เรือนผมสีดำเช่นเดียวกับนัยน์ตาละกรอบแว่นพลิ้วลงมาปรกดวงตาก่อนที่มันจะถูกเสยขึ้นไป

“ไง ขอโทษนะคร๊าบ~บที่ให้รอนาน” เสียงของเพื่อนอีกสองคนที่วิ่งตามหลังมาดังมาแต่ไกล ออกจะแปลกไปนิดหากใครได้ยินเสียงของหญิงสาวผมสีน้ำตาลแก่ซอยสั้นประบ่าเข้ามาเกาะไหล่ของเธอ ส่วนผู้หญิงอีกคนก็เข้ามาเกาะไหล่อีกข้างของเธอเช่นกัน

“นานมาก~ก” ยูจิน ลากเสียงคางยาน

“ก็ โฮริน น่ะซิซักไซ้กับกรรมการอยู่แหละว่าทำไม่เป็นอย่างโน้น ทำไมไม่เป็นอย่างนี้” แจจิน ว่าพลางโบกมือไปมาล้อเลียน โฮริน สาวเจ้าถึงประทานมะเหงเข้าเต็มๆหัว แล้วเชิดหน้าอย่างไม่ยอมความ

                “ก็ฉันเป็นผู้จัดการ!!!” แล้วสงครามย่อยๆก็บังเกิดขึ้น

                “พอเหอะน่า! ตกลงจะไปกินเลี้ยงหรือจะไปตีกันห๊!!!” ยูจิน ตะโกนเข้าไปขวางทั้งคู่

♪♫~…I wanna hole your hands ~ Everytime I'm thinking about you ~…♫♪

                และก่อนที่ทัพทั้งสองจะโดนทัพที่สามตีแตก เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวผมสีน้ำตาลนามว่า จีมิน หรือที่เพื่อนๆเรียกว่า ‘มิน’ ดังขัดจังหวะเสียงก่อน

((ฮาโหล...มิน...อยู่ไหนแล้วอ่ะ))

“อ่า...โทษทีนะยังอยู่หน้าตึกอยู่เลย เดี๋ยวพวกเค้าจะรีบไปนะ”

((จ้าๆ))

 ....

“เอ้ารีบไปกันเหอะเดี๋ยวพวก อึนฮวา จะรอนานนะ” จีมิน หันมายิ้มให้ก่อนจะเดินนำหน้าไป

          .
          .
          .

“เป็นอะไรไป พี่เงียบตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เสียงพูดลอยๆของ ฮยอกแจ เรียกสติของเขากลับมา

“ป่าวหรอกคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” คำตอบที่เขาได้แต่เหล่ตามอง

...เฮ้อ~อเมื่อไหร่จะได้เจอกันน๊า~า ‘เธอ’ คนนั้นน่ะ

                                           คนที่ทำให้พี่ของเขา ยิ้มด้วยความสุขเสียที...



          .
          .
          .
          .
          .

มาต่ออีกนิดนึง 
หลังจากตอนนี้อาจจะเว้นช่วงไปหน่อยนะคับ
เพราะชีวิตของผมตอนนี้เริ่มยุ่งๆอีกแล้วซิ^^"
เฮ้อ~อ
...


B.KanG