ผมเนี่ยเเหละ นางพญา😏

"เฮ้ยมึงๆๆๆๆ นั่นไงพี่ไฟๆหล่อโฮกกก"

"มึงก็!! สนิทกับพี่เขาหรือไงไปเรียกชื่อเล่นเขา"

"เดี๋ยวก็โดนพี่เขาสั่งฆ่าหรอกมึง555"

"มึงดูดิอิจฉาอีเป็ดขี้เเหล่ว่ะ!"

"ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นน้องพี่ไฟนะ!!"

"ทำไมมึงจะทำอะไรมันได้วะ555"

"หึ้ยย ขี้เเหล่ก็ขี้เเหล่ยังกล้ามายืนข้างพี่ไฟของกูอีก!"

"เขาเป็นของมึงตอนไหน555"

 น่าเบื่อ น่ารำคาญ 

เสียงจอกเเจกจอเเจยังดังขึ่นไม่หยุดเมื่อผมกับพี่ 'ไฟ เพลิงภพ อริยอินท์ธนนต์' พี่ชายคนรองของผม

ก็ครับคนที่หลายๆคนต่างกรี๊ดกร๊าดเกรียวกราวเเน่นอนว่าไม่ใช่ผมเเต่เป็นพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆผม คนที่กำลังทำหน้านิ่งเบื่อโลกพอๆกับผม คำนินธาเเบบเนี่ย ผมได้ยินมันจนชินชาไปเเล้วเเหละ 

หึ เป็ดขี้เเหล่ น่าตลกสิ้นดี  ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าผมเเบบตรงๆซักครั้งเเต่กลับมาบอกว่าผมขี้เเหล่ 

   เพราะอะไรละ ผมใส่เเมสปิดหน้าปดตางั้นหรอ? เเอ๊ะ! หรือว่าเพราะผมเป็นน้องชายของพี่ไฟ เหอะ!!

ขยะ

"อย่าไปฟังนะ เฟย์ของพี่น่ะน่ารักที่สุด????"

 เเละนี่ก็เป็นเสียงปลอบนับร้อย บางทีอาจจะเกินด้วยซ้ำ.... ทุกครั้งที่ออกมาข้างนอกก็มักจะเป็น    เเบบนี้เสมอ ทุกครั้งที่โดนนินธา พี่ผมจะหันหน้ามาปลอบผม กอดผมเเละปิดหูผมเอาไว้ 

ผมรู้ รู้ว่าพี่ไฟน่ากลัวขนาดไหน เขาเป็นเเค่เด็กม.6ที่ฆ่าคนมานับไม่ท่วน 

กรึก

เเละผมก็รู้อีกเเหละว่านั่นเสียงอะไร นั่นคือเสียงขึ่นนกปืน ทุกครั้งก็มักจะเป็นเเบบนี้ถ้าพี่มันหมดความอดทน กดผมลงเเนบอกเเล้วชี้ปลายกระบอกปืนออกไปหาพวกขี้นินธาทั้งหลาย เเละจบด้วยลูกกระสุนที่วิ่งผ่าขึ่นไปบนฟ้า สร้างเสียงกรี๊ดมากมายจากพวกปากหอยปากปู

     เเต่สำหรับผม มันก็เเค่เรื่องธรรมดา ไม่ต่างจากเสียงบีบเเตรรถบนถนนซักนิด ก็นะ คนที่ถูกเลี้ยงมาด้วยลูกปืนอย่างผมน่ะ เเค่นี้ไม่ระคายหูด้วยซ้ำไป

ออกจะรื่นหูกว่าเสียงคำพูดพวกนั้นซ่ะอีก