คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 ความสุขของฮันบิน ความเจ็บปวดของจุนฮเว
-Kim Hanbin’s Part-
สวัสดีครับ ผมคิมฮันบินเป็นแวมไพร์ครับ เท่ล่ะสิ ตอนนี้ซึงยูนกับแทฮยอนวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลแล้ว ทิ้งเอาไว้ก็แต่ผม จุนฮเว มิโน แล้วก็ครูจินฮวาน ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่มองตาม2คนนั้นออกไปจนผมรู้สึกว่าควรจะดึงพวกเค้ากลับมาสักที เพื่อที่ผมจะได้จีบครูจินฮวานต่อ อิอิ
“อะแฮ่มๆๆ..” ได้ผล ทุกคนหันมามองหน้าผม
“ตีนติดคอหรอ?” จุนฮเวเซด
“หรือว่าเจ้าชายของกระผมทรงพระกระหายน้ำหรือเพคะ” ผมขมวดคิ้วให้กับคำราชาศัพท์ที่มันฟังดูขัดๆที่ออกมาจากปากของไอ้มิโน
“หรือว่าซีรีเบลั่มของนายมันนิ่มจนไหลลงมาทำให้นายคันคอ?” อันนี้ครูจินฮวานด่าว่าผมสมองนิ่ม - -
“.....” พูดไม่ออกสิครับ ผมไม่ได้หยิ่งถือว่าตัวเองเป็นเจ้าชายหรืออะไรนะครับ แต่แบบนี้มันก็..ออกจะเกนไปหน่อย
“เอ่อ..กูลืมไปว่ามีนัด บาย” ผู้รอดชีวิตคนแรก ซงมินโฮลุกขึ้นวิ่งจู้ดออกจากห้องพยาบาลไป
“ห้องแคบ มึงคงร้อนเนอะฮันบิน กูไปละ ตากแอร์ให้เย็นสบายนะมึง” จุนเฮวลุกขึ้นโบกมือเป็นเชิงลา แล้ววิ่งตามมิโนออกไป ปล่อยให้ผมกับครูจินฮวานอยู่ด้วยกัน2คน และนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ
ครูจินฮวานมองตามเด็กนักเรียนสองคนนั้นออกไปด้วยสายตาหมดหวังราวกับถูกเพื่อนทรยศ555555
“งั้นผมขอตัวนะครู” ผมแสร้งทำหน้านิ่งๆกำลังจะลุกออกไป มันเป็นการลองใจที่เสี่ยงมากๆสำหรับผม เพราะถ้าครูจินไม่ยื้อผมไว้คงจะมองหน้ากันไม่ติดก็ได้ ก็ผมเป็นถึงเจ้าชายแล้วผมก็(แกล้ง)งอนเค้าที่ด่าผมแบบนั้น
“ฮื่อ ฮันบินนา..” ครูจินฮวานเม้มปากแน่นก่อนที่มือเล็กรีบฉวยโอกาสจับข้อมือหนาเอาไว้ก่อนที่เจ้าของข้อมือนั้นจะเดินหนีเค้าไป
“ครับ?” ผมแกล้งทำหน้าโง่มองตามมือเล็กๆนั่น
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะด่าว่านายสมองนิ่มนะ” ครูจินฮวานก้มหน้าลงพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ พร้อมเปลี่ยนสรรพนามระหว่างผมกับเค้าเป็นแบบที่เราใช้กันสองคน
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวนะ” แน่นอนว่าผมยังทำหน้าโง่เหมือนเดิมแล้วแสร้งหันไปทางอื่นเพื่อที่จะปกปิดรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้
“ไม่เอา ฮันบินนา พี่ขอโทษนะ ไม่โกรธพี่ได้ไหม?” ไม่พูดเปล่า พี่จินฮวานลุกขึ้นยืนขวางหน้าผมพร้อมจ้องตาผมด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง ดูเหมือนว่าการเล่นละครของผมจะสำเร็จนะครับ
“…หอมแก้มก่อน”
“ย่าส์! เรื่องแบบนั้นใครจะไปกล้าทำ..” พี่จินฮวานยกมือขึ้นชกแผงอกของผมเบาๆ พร้อมก้มหน้างุดๆเรียกรอยยิ้มของผมได้เป็นอย่างดี
ผมแอบรักพี่จินฮวานมาตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่ ใช้วิธีสารพัดเพื่อที่จะเข้าหาพี่จินฮวาน ถึงแม้ว่ามันจะค่อยเป็นค่อยไปจนแทบจะไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย ผมเข้าเรียนที่นี้พร้อมกับซึงยูน มิโน รวมถึงจุนฮเวด้วย พวกเราเข้าเรียนตั้งแต่อายุ13 เพราะเราต้องฝึกพลังของเราตั้งแต่เนิ่นๆ
*5ปีที่แล้ว*
“จุนฮเวดูนี่สิ พลังของเราน่ะ” ฮันบินวิ่งไปรอบๆด้วยความเร็วสูง เพราะเผ่าพันธุ์ของฮันบินคือแวมไพร์ ความสามารถพื้นฐานก็คือความเร็วที่เหนือกว่าทุกเผ่าพันธุ์
“สุดยอดเลยครับ เจ้าชายน้อยของผม” จุนฮเวมองตามร่างของผู้เป็นนายพร้อมรอยย้มที่แสดงถึงความปลื้มใจและดีใจไปกับเจ้านายด้วย
“อ๊ะ!! ตุ่บ!!” ร่างของเจ้าชายฮันบินวิ่งชนกับกำแพงของตึกเรียนเข้าอย่างจัง เพราะสายตาของเค้ามัวแต่จับจ้องไปที่คนคนนึง จนไม่ได้มองทางข้างหน้า จากเหตุการณ์นี้ก็เรียกให้ผู้ติดตามเจ้าชายน้อยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่วิ่งไปหาร่างของผู้เป็นนายทั้งเขย่าทั้งตะโกนเรียก
“เจ้าชาย! เจ้าชาย!! คิมฮันบินฟื้นสิ ใครก็ได้ช่วยเจ้าชายด้วย!!” จุนฮเวที่กำลังตกใจที่เห็นเจ้านายตัวเองหมดสติไปก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ เพราะความเป็นเด็กจึงยังไม่รู้ว่าการวิ่งชนกำแพงแค่นี้ไม่สามารถทำให้เจ้าชายน้อยตายได้
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?” ร่างโปร่งบางวิ่งเข้ามาดูเด็กน้อยสองคนด้วยสายตาเป็นห่วง
“เจ้าชายวิ่งชนกำแพงครับ ช่วยเจ้าชายด้วยนะครับ” จุนฮเวพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาคู่สวย
“ฮ่าๆๆๆ แค่นี้ไม่ทำให้เจ้าชายของนายตายหรอกนะ พาเจ้าชายของนายตามฉันมาสิ” ร่างโปร่งยิ้มตาหยี แล้วเดินนำเด็กน้อยไปที่ห้องพยาบาล
นั่นคือครั้งแรกที่ฮันบิน จุนฮเว และ จินฮวานเจอกัน วันนั้นฮันบินเป็นเด็กชายที่มองแต่เค้าจนวิ่งชนกำแพง และเค้าก็เป็นครูห้องพยาบาลที่ตกใจแทบตายตอนที่เห็นเด็กชายที่ดึงดูดสายตาเค้าเอาไว้วิ่งชนกำแพง
*4ปีที่แล้ว*
“จุนฮเวช่วยกูหน่อยดิวะ” ฮันบินเขย่าแขนเพื่อนรักหรือคนติดตามนั่นแหละ สรรพนามที่พวกเค้าใช้เปลี่ยนไป เพราะฮันบินไม่อยากให้ครูจินฮวานอึดอัดเวลาที่พวกเค้าใช้คำราชาศัพท์คุยกัน
“ทำไมกูต้องช่วย”
“เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของมึงกับกูหน่อยสิ”
“อืม” จุนฮเวตอบรับออกไปทั้งที่ตัวเองไม่ได้เต็มใจ แต่เค้าจะขัดใจคนที่เค้าแอบ’รัก’ได้ยังไง
วันนั้นจุนฮเวใช้ความสามารถของสายพันธุ์ตัวเองแปลงร่างเป็นกระต่าย เพื่อที่จะให้ฮันบินอุ้มเค้าเข้าไปหาจินฮวาน และหลอกว่ากระต่ายป่าตัวนี้ป่วย
.
.
.
“กระต่ายเป็นยังไงบ้างครับพี่จินฮวาน” ฮันบินใช้โอกาสที่จินฮวานกำลังเช็คว่าเจ้ากระต่ายน้อยเป็นอย่างไรบ้างยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหวังว่าอีกคนเงยหน้าขึ้นมาแล้วจะได้รับจุมพิษแสนวิเศษที่เค้าวางแผนมานาน แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่คิด อยู่ๆเจ้ากระต่ายน้อยก็คืนร่างเป็นจุนฮเวแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จินฮวานนั่งเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยถามฮันบิน
“นี่หมายความว่ายังไงหรอฮันบิน?”
วันนั้นจบลงด้วยน้ำตาของทั้งจุนฮเวที่ต้องทนเห็นฉากสีชมพูของเจ้านายกับครูห้องพยาบาล และน้ำตาของฮันบินที่ครูจินฮวานบอกว่าผิดหวังในตัวฮันบินมาก
*3ปีที่แล้ว*
หลังจากที่จินฮวานยกโทษให้ฮันบินเพราะจุนฮเวมาขอร้องโดยให้เหตุผลว่าฮันบินยังเด็กและนี่ก็เป็นความผิดของเค้าด้วยที่ยอมทำตามคำขอของฮันบิน
แต่ฮันบินก็ไม่ได้หยุดแค่นั้น ทุกๆวันฮันบินจะหาทางทำให้ตัวเองได้เข้าห้องพยาบาล ไม่ว่าจะแกล้งหกล้มให้ตัวเองเป็นแผล หรือแกล้งหาเรื่องพวกเด็กผู้ชายคนอื่น
“จุนฮเว ต่อยกูทีดิ”
“ไม่”
“ไม่งั้นกูต่อยมึงนะ”
“เมื่อไหร่มึงจะพอสักที!! มึงโตแล้วนะเว้ย! ไม่มีวิธีที่เป็นผู้ใหญ่กว่านี้รึไง” เส้นความอดทนของจุนฮเวขาดลงและพาลตะคอกใส่ผู้เป็นนาย
วันนั้นจบลงด้วยความเงียบของทั้งคู่ ไม่ใช่เพราะฮันบินโกรธจุนฮเว แต่เจ้าตัวกำลังทบทวนว่าสิ่งตนทำลงไปมันเป็นอย่างที่เพื่อนของเขาว่าจริงหรือไม่ และเขากำลังคิดวิธีที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นตามที่อีกคนบอก
*ปัจจุบัน*
จนมาถึงวันนี้จุนฮเวก็ต้องทนดูวิธีเป็นผู้ใหญ่ของฮันบินต่อไป ด้วยการจีบครูจินฮวานแบบหน้าด้านๆ เค้าไม่รู้ว่า3ปีที่แล้วนั้น เค้าทำถูกรึป่าว เพราะดูเหมือนว่าครูจินฮวานก็เริ่มมีใจให้ฮันบินแล้วสิ
.
.
.
-Ku Junhoe’s part-
“ย่าส์! เรื่องแบบนั้นใครจะไปกล้าทำ..”
“งั้นผมไปนะ” ผมมองฮันบินผ่านกระจกใสบนบานประตูห้องพยาบาล เพราะผมเป็นผู้ตดตามนี่ครับ ผมจะทิ้งฮันบนได้ยังไง และที่กล้าหนีฮันบินออกมาแบบนี้เป็นเพราะพวกเรารู้ดีว่าฮันบินไม่ได้โกรธพวกเรา ฮันบินไม่เคยโกรธใคร
“ฟอดดด” ภาพที่ผมเห็นคือรอยยิ้มของฮันบินที่มีให้ครูจินฮวานเพียงคนเดียว กับครูจินฮวานที่หอมแก้มฮันบินพร้อมก้มหน้างุดๆแบบน่ารักๆ ผมไม่แปลกใจเลยถ้าฮันบินจะหลงรักครูจินฮวาน เพราะครูเค้าน่ารัก ไม่เหมือนผมที่ไม่มีอะไรน่ารักเลย ออกจะหล่อกว่าฮันบินด้วยซ้ำ
“สวัสดีจุนฮเว” เสียงหวานๆดังขึ้นข้างหลังผม เรียกให้ผมต้องหันหลังกลับไปมองทันที
“นาอึน?” ผู้หญิงตรงหน้าของผมคือนาอึน เธอเป็นแม่มดสาวที่สวยมากๆเลยล่ะ เธอมักจะโดนจิ้นกับมิโนอยู่เสมอ ก็มโนมันหน้าม่อนี่ครับ55555555
“อื่อ มิโนอยู่ในห้องไหม?” ดูๆไปแล้ว จากมิโนมันจะโดนคาถามัดใจจากแม่มดสาวจะกลายเป็นว่าแม่มดสาวจะหลงไอ้มโนเข้าแล้วล่ะ
“ไม่ มันไปไหนไม่รู้ พักนึงแล้วล่ะ” ผมบอกปัดๆไป เพราะผมไม่ชอบที่จะยุ่งกับพวกแม่มดเท่าไหร่ และฮันบินยังอยู่ในห้องพยาบาลกับครูจนฮวาน2คน ถ้าใครมาเห็นต้องแย่แน่ๆ
“ไม่จริง หลบไปหน่อยสิ นาอึนจะเข้าไปดูในห้อง”
พลั่กก!!
“เห้ย!”
----------------------------------------------
หายไปนานเลยขอโทษนะคะ555555 ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์มากนะคะ มีกำลังใจขึ้นมามากเลย จะรีบมาอัพต่อนะคะ ช่วงนี้ต้องทำพาร์ทไทม์ไปด้วย ถ้าอัพช้าไปหน่อยก็อย่างเพิ่งทิ้งกันนะคะ
ความคิดเห็น