คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 สุสานต้องห้าม และ แคปปิคอน
- Nam Taehyun’s Part –
หึ่ยย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เปิดเรียนมาวันแรกก็.. ก็โดน.. โดนจูบอ่ะ.. ฮือออ ถามว่าคนจูบหล่อไหม.. มันก็หล่อ แต่นั่นมันจูบแรกของผมนะ! เขินเป็นบ้า..
ได้ยินจากเพื่อนๆของเขาเรียกเขาแล้วน่าจะชื่อซึงยูนสินะครับ ครูจียงบอกว่า ปกตินายนี่เค้าไม่เป็นแบบนี้หรอก ไม่ใช่โรคจิตหรืออะไร ไม่ต้องไปกลัว ฮ่าๆๆๆ งั้นก็หมายความว่าเค้าเป็นแบบนั้นกับผมคนเดียว? ....หว่ายย ผมมโนไปเองอีกแล้ว ตอนนี้เป็นตอนพักระหว่างคาบครับ ผมเลยว่าจะมาหาพี่จินฮวานที่ห้องพยาบาล แต่เหมือนจะมีคนอยู่ในห้อง
“ก็น้องครูน่ารักนี่หว่า..”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะจูบน้องฉันได้!”
“เดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง โอเคไหมครับ”
“รับผิดชอบยังไง?”
“ผมจะจีบน้องชายครูเอง”
หืม..นั่นมันเสียงพี่จินฮวานนี่นา
“พี่จินครับ...”
“แทฮยอน!” ทำไมดูมีซัมติง..
“สวัสดีนัมแทฮยอน” เสียงนักเรียนชาย4คนพูดขึ้นพร้อมกัน แน่นอนว่ามันคือพวกซึงยูนนั่นแหละครับ
“สวัสดีครับ” ผมพยักหน้ารับพร้อมทักทายกลับไป
“ฉันคังซึงยูน เรื่องในห้องเมื่อกี้..” ซึงยูนพูดขึ้นพร้อมยกมือเกาท้ายทอยตัวเอง มันดูมีเสน่ห์มากๆในสายตาผมเลยล่ะ มันทำผมรู้สึกร้อนๆเหมือนหน้าผมจะระเบิดเลย ให้ตาย..
“อ..อื่อ ช่างมันเถอะ”
“ช่างไม่ได้! / ไม่ได้!” ซึงยูนกับพี่จินลุกขึ้นโวยวายพร้อมกันทันที ทำไมจะไม่ได้ นี่มันอะไรกัน
“เอ่อ..”
“ผมจะรับผิดชอบเอง” พอพูดจบ ซึงยูนก็ลุกขึ้นจากเตียงพยาบาลมายืนตรงหน้าผม
“ร..รับผิดชอบยังไง?”
“มาเป็นแฟนฉันสิ” ห้ะ!!?
“เพี๊ยะ!!” วันนี้ผมตบไอบ้านี่เพราะทำผมเขินมาสองรอบแล้วนะ!! หึ่ย!! อะไรของมันเนี่ย บ้าจริงๆๆๆๆ
เห้ออ.. รู้ตัวอีกที ขาเรียวๆของผมก็พาร่างตัวเองมายืนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ครับ มันเป็นเหมือนป่าช้าเลย ถึงจะสว่างอยู่แต่ก็ไม่ทำให้ความน่ากลัวของที่นี่น้อยลง ทั้งหมอกควันจางๆ ป้ายหลุมศพชื้นๆสลักชื่อของผู้ที่ได้ล่วงลับไปแล้ว ต้นไม้ที่ล่วงลับไปแล้วก็มีเยอะมากเหมือนกัน55555
“แทฮยอน..” เสียงใครน่ะ?
“แทฮยอนลูก..” แม่หรอ.. เสียงแม่รึป่าว
“แทฮยอนมาหาแม่เร็ว..” ผมตัดสินใจเดินตามเสียงที่รู้สึกคุ้นเคย จากเดินก็เริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง แม้จะล้มลงกี่ทีผมก็ยังฝืนตัวลุกขึ้นมา ผมรู้สึกว่ามันเจ็บมากๆ แต่ผมก็หยุดไม่ได้
ไม่ไหวแล้ว..
.
.
“แทฮยอน!” ใครน่ะ.. แม่รึป่าวครับ?
ช่วยด้วย..
- Kang Seungyoon’s Part –
หลังจากที่ผมโดนแทฮยอนตบมาอีกทีก็รีบวิ่งตามแทฮยอนออกมา รู้สึกว่าตบคราวนี้ไม่ทำผมสลบแล้ว แต่ก็ทำเอาผมเสียเลือดเหมือนกันนะ - - คนอะไรตบเอาตบเอา
ทางที่แทฮยอนวิ่งมามันเป็นทางที่นักเรียนอย่างเราไม่สมควรไปอย่างยิ่ง โดยเฉพาะกับคนอย่างแทฮยอนที่ผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นเผ่าพันธุ์อะไร เพราะปลายทางของเส้นทางนั้นเป็นสุสานที่ใช้ฝังศพของคนที่หลงเข้าไปตรงนั้น ....
.
.
อย่าเป็นอะไรไปนะแทฮยอน
.
.
ผมตัดสินใจที่จะเสี่ยงเข้าไปในสุสานต้องห้าม ผมไม่รู้ว่าทำไมผมรู้สึกเป็นห่วงเด็กคนนั้นขนาดนี้ ทั้งๆที่มันอาจจะทำให้ผมเป็นอันตรายไปด้วยก็ได้ หมอกควันสีขาวหม่นๆนี้มีคุณสมบัติที่จะทำให้คนที่หายใจเอามันเข้าไปเสียการควบคุมตัวเอง เว้นแต่เผ่ามังกรอย่างผมที่จะได้รับผลกระทบเพียงครึ่งเดียว
“แทฮยอน!” ผมเห็นเงาของคนคนหนึ่งกำลังพยายามจะลุกขึ้นมาแล้ววิ่งไปต่อ ผมไม่แน่ใจว่าใช่แทฮยอนรึป่าว เพราะหมอกมันหนามาก ผมได้แต่ตะโกนเข้าไปหวังว่าจะเป็นเค้า แต่แล้วอยู่ๆเงานั้นก็ล้มฟุบลงไป
“แทฮยอน!!” พอวิ่งไปถึงเงานั้นก็พบว่าเป็นแทฮยอนจริงๆ ผมรีบใช้พลังของผมจำแลงร่างเป็นมังกรเพื่อพาแทฮยอนและตัวผมเองออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ผมเองก็จะเสียการควบคุมตัวเอง ควันสีดำทมิฬพุ่งออกมาจากมือและลอยวนรอบร่างกายของผม เล็บมือยาวออกเป็นกงเล็บแหลมคม ผิวหนังเปลี่ยนเป็นสีดำนิลและมีเกร็ดแข็งเพื่อป้องกันอันตราย ดวงตาสีแดงฉานเพิ่มความดุร้ายยิ่งขึ้นไปอีก หางที่ยื่นออกมามีสันที่คมราวกับมีด และปีกสีดำใหญ่กระพือขึ้นเพื่อยกร่างขึ้น และรีบบินกลับไปยังหอแคปปิคอนทันที
.
.
.
“เห้อ..ปวดหัวฉิบหายเลย” พอผมกลับร่างเป็นมนุษย์ก็รู้สึกได้ถึงความปวดมึนๆในหัว คงเพราะผมหายใจเอาควันพวกนั้นเข้าไปแน่ๆ
ผมวางร่างของแทฮยอนลงบนเตียงของผมเบาๆเพราะกลัวว่าคนตรงหน้านี่จะตื่นขึ้นมาน่ะสิ หอของผมชื่อแคปปิคอน จะมีแค่เผ่ามังกรเท่านั้นที่อยู่หอนี้ รวมๆแล้วก็มีแค่2คน คือผมกับครูจียง แต่ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่กันนะ? ทั้งๆที่ไม่ใช่เผ่ามังกรเหมือนกับผม
“เห้ย!! ไอ้โรคจิต!!!! ” อยู่ๆแทฮยอนก็ตะโกนขึ้นพร้อมโยนหมอนและผ้าห่มใส่ผม
“ใจเย็นดิวะ โรคจิตอะไร” อยู่ๆก็มาด่าผมโรคจิต นี่ผมไปช่วยเค้าออกมานะเว้ย
“ก็..ก็นายแก้ผ้าอยู่นี่หว่า!!” แทฮยอนเอามือปิดหน้าปิดตาตัวเองแต่ก็เว้นช่องนิ้วเอาไว้และมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ผู้ชายเหมือนกันอายทำไม” ถามว่าผมอายไหม? โคตรอายครับ แต่ก็ต้องทำเป็นไม่อายกลบเกลื่อน -/- ก็เวลาแปลงร่างเป็นมังกรแล้วเสื้อผ้ามันก็จะขาดหมดเลยนี่ครับ แล้วผมก็ลืมไปเลย...
พอพูดจบผมก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงขาสั้นเสมอเข่าสีขาวมาใส่
“หายโรคจิตยัง?” ผมหันกลับมามองแทฮยอนที่ยังจ้องผมไม่วางตา
“อือ ใส่เสื้อด้วยสิ” แทฮยอนพูดพร้อมลุกขึ้นเดินไปเก็บหมอนและผ้าห่มของผมให้กลับมาเป็นระเบียบเหมือนเดิม
“ใส่ให้หน่อย” ผมโยนเสื้อไหมพรมสีขาวให้แทฮยอน ใส่เองมันก็ได้ แต่ใส่ให้หน่อยจะดีกว่า
“พิการหรอครับ” แทฮยอนรับเสื้อที่ผมโยนให้แล้วมองผมด้วยหางตา อือหือ..โดนใจผมเลย ผมยกยิ้มแบบเจ้าเล่ห์แล้วเดนเข้าไปนั่งบนเตียงข้างๆแทฮยอน
“ถ้าพิการแล้วนายจะใส่ให้.. ฉันยอม”
“งั้นจนกว่าจะนอนห้ามถอดออกนะ” ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่จากแววตาที่แทฮยอนมองมามันทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆยังไงไม่รู้ - -
“อืม ตกลง” ผมพยักหน้าแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้น
แทฮยอนหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะหันหลังไปทำอะไรยุกยิกๆก็ไม่รู้ เสร็จแล้วก็สวมเสื้อไหมพรมให้ผม
“เยี่ยมไปเลย คังซึงยูน” แทฮยอนยิ้มกว้างให้กับผลงานที่ตนเองทำ
.
.
.
ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันทำไม แต่พอผมรู้เท่านั้นแหละ ผมก็รู้เลย -*- ที่แทฮยอนหันหลังไปทำอะไรยุกยิกน่ะ เขากลับด้านเสื้อผมจากด้านในเป็นด้านนอก ไม่พอแค่นั้น ตอนใส่ให้ผมก็กลับหน้าหลังให้อีกต่างหาก แสบจริงๆ
“ย่าห์! นายนี่มัน..” ผมลุกขึ้นเตรียมถอดเสื้ออก แต่แทฮยอนกลับจับมือผมเอาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ผมต้องยอมจำนน
“นายสัญญาแล้วนะคังซึงยูน..” แทฮยอนก้มหน้าทำเสียงเศร้าราวกับว่าถ้าผมถอดออกเข้าจะร้องไห้เดี๋ยวนี้เลย
“เออๆ ไม่ถอด แต่ขอนายอย่างนึงสิ” เรื่องอะไรผมจะยอมเสียเปรียบ ไหนๆก็อายแล้ว ขอหากำไรจากครั้งนี้หน่อยเถอะครับ
“อะไรหรอ?”
“หลับตาก่อน”
“อื่อ” แทฮยอนพยักหน้าแล้วหลับตาลงช้าๆ พอผมเห็นคนตรงหน้าหลงกล ผมก็ลุกขึ้นจับคางของอีกคนให้เชยขึ้นเบาๆพร้อมประกบริมฝีปากเข้ากับอีกคน ไม่มีการลุกล้ำใดๆ จากผม แต่มีการลุกล้ำจากอวัยวะเบื้องล่างของแทฮยอน..
“ผลั่กกก!!”
“อั่คค” แทฮยอนยกเท้าขึ้นถีบน้องชายของผมอย่างแรง จนผมต้องยอมถอยลงไปกองกับพื้น กุมน้องชายตัวดีเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด
“ทำอะไรกันน่ะพวกนาย” เสียงคุ้นเคยของครูจียงเรียกสติของผมกลับมาแทบจะทันที
“ทำความรู้จักกันนิดหน่อยครับ..” ผมตอบครูจียงไปทั้งๆที่ยังนอนกุมน้องรักอยู่
“ดีแล้วซึงยูนนา พี่ฝากแทฮยอนให้นอนห้องนายด้วยนะ” ครูจียงเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกระหว่างผมกับครู เพราะพวกผมสนิทกันพอสมควร เนื่องจากอยู่หอเดียวกันที่มีกันอยู่แค่2คน
“ทำไมให้อยู่ห้องผมล่ะ?” ก็หอเรามีเป็น100ห้องนี่ครับ - - ทำไมต้องให้มาอยู่ห้องผม แต่มันก็ดีนะ จะได้ใกล้ชิดกันหน่อย....แทฮยอน.........
“นายก็รู้ว่าหอเราอันตราย แถมแทฮยอนก็ไม่ใช่มังกรแบบเรา” พี่จีดีพูดเสียงแผ่วพร้อมหันมองแทฮยอนที่นั่งทำหน้าเหมือนกระต่ายเหงาอยู่บนเตียงของผม
“แทฮยอน นายเป็นนักปราชญ์หรอ?” ผมพูดถามแทฮยอนขึ้น เพราะผมก็รู้อยู่แล้วว่าเค้าไม่ใช่มังกร ไม่อย่างนั้นคงไม่สลบไปที่สุสานต้องห้ามเร็วขนาดนั้น
“ใช่ พลังของแทฮยอนคือการอ่านใจน่ะ” พี่จีดีพูดยิ้มๆและแทฮยอนก็พยักหน้ายิ้มๆเสริมให้ว่าพี่จีดีพูดถูกแล้ว
“อ่านใจ........” งั้นก็แปลว่า.. แทฮยอนมันรู้ทุกอย่างว่าผมจะทำอะไร-*-
“นี่นาย..-*-” แทฮยอนยักคิ้วทำหน้ากวนๆให้ผม
“ฉันรู้หมดแหละว่านายจะทำอะไรฉันน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!
-talk-
มันสนุกไหมเนี่ย... ขอบคุณทุกเมนต์นะง้าบบ ขอกำลังใจหน่อยเนอะ5555
ความคิดเห็น