[Winner/iKon](Kangnam)Dragonvent Prince(Bjin-Junbin)

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ใกล้ และ ห้องพยาบาล

CR.SHL

- Nam Taehyun's Part -

"แทฮยอน เก็บกระเป๋าได้แล้วลูก" เสียงทุ้มต่ำที่เปี่ยมไปด้วยพลังเอ่ยขึ้นพร้อมตบบ่าแทฮยอนเบาๆ

"เก็บทำไมครับพ่อ?" ผมหันมองพ่อพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"ก็พ่อกำลังทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูกไง ไปเรียนที่YG" เพียงแค่ฟังจบประโยค ผมก็ยิ้มขึ้นทันทีและโผเข้ากอดพ่อไว้ด้วยความดีใจ

"ขอบคุณนะครับพ่อ!"

"ออกเดินทางพรุ่งนี้นะแทฮยอน พ่อบอกจินฮวานเอาไว้ให้แล้วล่ะ"

.

.

.

สวัสดีครับ ผมนัมแทฮยอน มีเผ่าพันธุ์เป็นนักปราชญ์ (Philosopher) สัญญาของผมกับพ่อเมื่อ3ปีที่แล้ว เกิดขึ้นเพราะผมเบื่อที่จะได้ยินความคิดแปลกๆของมนุษย์ธรรมดาทั่วไป พลังของผมคือการอ่านใจครับ แต่เพราะผมยังไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้  ทำให้ได้ยินทุกความคิด ผมเลยขอพ่อว่าจะไปเรียนที่ YG เป็นโรงเรียนของอมนุษย์ครับ ที่นั่นมีทั้งแวมไพร์  จอมเวทย์ ไปจนถึงมนุษย์หมาป่า และพ่อก็ยื่นข้อเสนอให้ผมว่า ถ้าผมควบคุมพลังของตัวเองได้ ก็จะยอมให้ไปเรียนที่นั่น และตอนนี้ผมก็ทำมันสำเร็จแล้วววว

@YG

เสียงของเรื่องดนตรีกับเสียงร้องเพลงของคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าเสน่ห์และเข้าถึงยากที่สุดในYGกำลังถูกบรรเลงอยู่บริเวณโต๊ะหินอ่อนชื้นๆใต้ต้นไม้ พร้อมทั้งสายตาที่แฝงไปด้วยความหลงใหลของสาวๆที่มองมา ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงแหบๆของชายผิวคล้ำหน้าตาดีคนหนึ่ง

“ซึงยูน มึงรู้เรื่องเด็กใหม่ที่จะย้ายเข้ามาเรียนวันนี้ยังวะ?”

“นี่คือ.. กูต้องรู้ด้วยหรอ?” สายตาเย็นชาผสมความน่ากลัวละออกจากกีตาร์คู่ใจมาจ้องมองเพื่อนสนิทของตน ถ้าไม่ติดว่า มิโน หรือ ซงมินโฮคนนี้อยู่ด้วยกันกับซึงยูนมาตั้งแต่เด็ก คงจะต้องก้มลงไปคุกเข่าขอโทษเขาแน่ๆ

“เอ้า! ก็ต้องรู้สิวะ เค้าว่ากันว่าโคตรน่ารักเลยนะเว้ย”

“อืมๆ แล้วจะมาพักหอไหน”

“แคปปิคอน หอมึงอ่ะ”

“โห่ ไรวะ.. นึกว่าจะได้คนน่ารักมาอยู่มูนไลท์กับกู” กูจุนฮเว เด็กหนุ่มหน้าเถื่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยความเสียดาย

“สาวมึงเยอะแล้วไอจุนเน่” คิมฮันบิน ท้วงขึ้นพร้อมยกมือขึ้นฟาดลงบนหัวอีกคนจนหัวโยก แต่จุนฮเวก็ได้แต่ซีดส์ปากระบายความเจ็บปวด เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าได้ ไม่ใช่กลัว..แต่ไม่กล้า ก็เพราะกลุ่มพวกเขามีกัน4คน ที่สำคัญ 2ใน4คนนี้เป็นถึงเจ้าชายน่ะสิ! คังซุงยูน เจ้าชายจากแดนเหนือ สืบเผ่าพันธุ์ที่หายากที่สุดจนแทบจะหาไม่ได้แล้ว ก็คือเผ่ามังกร (Dragonvent) ที่สามารถจำแลงร่างเป็นมังกรได้ และอีกคนคือ คิมฮันบิน เจ้าชายจากแดนใต้ สืบเผ่าพันธุ์แวมไพร์ มันโดนแดดได้ แต่วันไหนโดนแดดมากๆก็จะง่วงมากเป็นพิเศษ

“เยอะตรงไหนวะ..”

“เห้อ.. พอเลยพวกมึง เข้าเรียนได้แล้ว” ซึงยูนก็ยังคงเป็นซึงยูนที่เย็นชาและมีสาระพึ่งพาได้เสมอ

“เออๆๆๆๆๆๆๆ”

- Kang Seungyoon’s Part –

สวัสดีครับ ผมคังซึงยูน สืบเผ่าพันธุ์มังกร พ่อกับแม่ของผมเป็นจอมเวทย์ (Wizard) หรือพ่อมดแม่มดนั่นแหละครับ คงจะสงสัยว่าทำไมผมไม่เป็นพ่อมดใช่ไหม? เผ่าพันธุ์ของพวกเราไม่ได้สืบกันจากบรรพบุรุษครับ แต่สืบทอดมาจากอุปลักษณ์นิสัยของตัวเอง และจะสามารถรู้เผ่าพันธุ์ของตัวเองได้ก็ต่อเมื่ออายุครบ13ปี ในYGจะมีทั้งหมด6เผ่ามาเรียนที่นี่ อย่างฮันบินที่เป็นแวมไพร์ (Vampire) มิโนที่เป็นนักรบ (Warrior) หรือ จุนฮเวที่เป็นมนุษย์หมาป่า (Werewolf)

กลับมาตอนนี้นะครับ ผมกับเพื่อนอีก3คน หรือ เดอะแก๊ง ของผมกำลังเดินไปเรียน พูดถึงสถานที่ก็เป็นอาคารที่ทำจากหินสีดำทั้งตึก ประดับด้วยกรอบรูปที่มีแต่กรอบตลอดทางเดิน มันดูแปลกใช่ไหมครับ? มันแปลกตั้งแต่พวกผมแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ห้องเรียนของพวกผมคือ 6A หมายถึง เกรด6 ระดับเอ พอเดินเข้ามาในห้องก็จะเจอกับพวกนักเรียนที่นั่งเม้ามอยกันอย่างหรรษา บางคนก็กินขนม รวมไปถึงบางคนก็ฝึกฝนพลังประจำตัว

“เห้ย ครูจียงมาแล้ว!” เสียงเพื่อนร่วมห้องนิรนามตะโกนขึ้นมา ทำให้นักเรียนทุกคนรีบวิ่งกลับเข้าประจำตำแหน่งของตัวเองทันที

“อะแฮ่มๆ! สวัสดีนักเรียน รู้ใช่ไหมว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาน่ะ?” ครูจียงพูดด้วยโทนเสียงปกติ แต่กลับฟังดูมีพลังอำนาจ เพราะครูจียงสืบเผ่าพันธุ์มังกรเหมือนกับผมครับ ทำให้ทุกคนดูเกร็งๆ

“นัมแทฮยอน เข้ามาสิ” ครูจียงพูดพลางยิ้มๆ เป็นการเชิญชวนให้เด็กใหม่คนนั้นเข้ามา

คนตัวเล็กค่อยๆเดินก้มหน้างุดๆเข้ามา แต่ท่าทางไร้ความมั่นใจแบบนั้นกลับหยุดสายตาของผมเอาไว้ จนไม่สามมารถมองไปทางอื่นได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนแสกกลางที่ปิดใบหน้าของเขาไว้เกือบครึ่งยิ่งทำให้ผมรู้สึกราวกับถูกสะกดเอาไว้ ผมรู้สึกอยากเข้าไปใกล้..

ใกล้..

.

.

ใกล้กว่านี้..

.

.

อ่า.. ผมเริ่มเห็นหน้าของเขาชัดขึ้นแล้วล่ะ..

.

.

อยากเข้าไปใกล้อีกจัง

.

.

โอโห.. ใกล้มาก.. ใกล้จนผมเห็นริมฝีปากสีชมพูน่าจูบของเขา

.

.

แล้วผมก็..

.

.

เพี๊ยะ!!!  นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน พร้อมความเจ็บที่แล่นเข้ามา - -..

- Kim Hanbin’s Part –

คิมฮันบินคนหล่อครับผม เมื่อกี้เกิดเรื่องตลกๆขึ้น คืองี้ พอนักเรียนใหม่มันเดินเข้ามา ไอ้ซึงยูนมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินพรวดพราดเข้าไปหาเค้า แล้วอยู่ๆมันก็จูบเค้าไงครับ จากนั้นก็กลายเป็นแบบนี้ ไอ้ซึงยูนมันโดนเด็กใหม่ตบสลบจนกลายเป็นภาระให้พวกผมแบกมันมาห้องพยาบาล แต่ทุกคนยินดีครับ เพราะไอมิโนกับจุนฮเวมันไม่อยากเรียนอยู่แล้ว ส่วนผมก็ชอบห้องพยาบาลมากๆ เพราะ ‘ครูจินฮวาน’ ไงครับ

“เกิดอะไรขึ้นกับซึงยูนเนี่ย?” คนตัวเล็กของผมเอ่ยถามขึ้นหลังจากผมโยนร่างของเพื่อนภาระลงบนเตียงพยาบาลสีขาว

“โดนเด็กใหม่ตบสลบมา” จุนฮเวตอบแล้วทิ้งตัวตู้มมลงบนเตียงพยาบาลถัดจากเตียงของซึงยูน

“ฮ่ะๆ งั้นนอนพักแปบเดียวก็หาย พวกนายไปเรียนได้แล้ว” ครูจินฮวานปัดมือเป็นเชิงไล่พวกผมออกไป แต่เสียใจด้วยครับ.. มันไม่มีประโยชน์

“ถ้าซึงยูนไม่ฟื้น พวกผมไม่กลับหรอก เป็นห่วงมัน” อันนี้เป็นคำโกหกครับ ถ้าพวกผมเป็นห่วงมันเพราะมันโดนตบสลบ ก็เผาโรงเรียนนี้ทิ้งไปได้เลย พวกผมแค่ไม่อยากไปเรียน

“อื่อๆ รักษาให้ก็ได้” เอ้า!! รายนี้ก็เชื่อด้วยวุ้ย

ครูจินฮวานไม่พูดเปล่า เดินเข้าไปใกล้ๆซึงยูนแล้วยกมือขึ้นวาดเป็นวงกลม ทำให้เกิดเป็นแสงขาวๆรอบตัวซึงยูนขึ้นมา

“...โอย เกิดอะไรขึ้นวะ?” ไอ้ซึงยูนลุกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองพร้อมมองไปรอบๆ

“ไอฟาย มึงไปทำเอี้ยอะไรมาอ่ะ” จุนฮเวลุกขึ้นนั่งมองหน้าเพื่อนที่เพิ่งได้สติ

“กูหรอ กูไปทำอะไรใคร?”

“เออ มึงคิดดีๆ” ไอมิโนพูดเสริม

“กูจำได้ว่ากูนั่งอยู่ แล้วครูจียงก็เรียกเด็กใหม่เข้ามา แม่ง..โคตรน่ารัก แล้วกูก็อยากเห็นหน้าเค้าชัดๆ แล้วกูก็อยากจูบเค้า แล้วกูก็เลยมโนว่าจูบกับเค้า เสร็จแล้วก็สลบไปไง” ซึงยูนเหล่ตามองเพดาน นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“มโนห่าไรล่ะ! มึงอ่ะจูบเค้าหน้าห้องเลย ฟายเยอร์” จุนฮเวยกมือขึ้นฟาดหัวเพื่อนไปหนึ่งป้าบพร้อมส่ายหน้าและถอนหายใจ

“โอ้ย เดี๋ยวมึงเจอดี” ไอซึงยูนลุกขึ้นเตรียมวีนใส่เพื่อนตัวสูง

“กูไม่กลัว กูมีฮันบิน~” จุนฮเวลุกขึ้นแลบลิ้นใส่ซึงยูนพร้อมวิ่งมากอดแขนผม

“กูจะสั่งเนรเทศมึงก่อนเลยไอ้บ้านี่” ผมง้างมือเตรียมฟาดไอ้จุนฮเว เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคน ยกเว้นคนนึง

“เอ่อ.. ซึงยูน เด็กใหม่ที่นายจูบ ชื่อนัมแทฮยอนรึป่าว?” ครูจินฮวานขมวดคิ้วพร้อมเดินเข้ามาจ้องหน้าซึงยูนของพวกผม

“ใช่ครับ ทำไมรู้จัก?”

“เพี๊ยะ!!!”

“เห้ย!!”

.

.

- Kim Jinhwan’s Part –

ให้ตายเถอะพระเจ้าครับ.. เด็กซึงยูนนี่มันจูบน้องชายสุดรักสุดหวงของผม! งั้นให้เค้าหลับต่อไปเถอะครับ ชิส์..

“ครูตบเพื่อนผมทำไม๊!” เพื่อนๆของซึงยูนทั้ง3คนลุกโวยวายใส่ผม

ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ นัมแทฮยอนน่ะ เป็นเด็กชายน่ารักๆของผมแล้วก็พ่อ ผมกับพ่อ เราช่วยกันดูแลแทฮยอนมาอย่างดี มดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แต่นี่มาจูบน้องชายของผมซะงั้น!! นายต้องรับผิดชอบนะซึงยูน

“ก็เพื่อนพวกนายมาจูบน้องชายของฉันทำไมล่ะ!?”

“ก็..เอ่อ...” พอฮันบินเห็นผมโมโหก็เริ่มไปไม่เป็น เพราะฮันบินรู้ดีที่สุดว่าเวลาผมโกรธจะเป็นยังไง

“เอ่อ อะไร!!”

“ก็น้องครูน่ารักนี่หว่า..” อยู่ๆไอ้เด็กซึงยูนที่สลบไปก็ลุกขึ้นมาลูบหน้า พูดเสียงอ่อยๆ

“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะจูบน้องฉันได้!”

“เดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง โอเคไหมครับ?” จะรับผิดชอบอะไรของมัน -*-

“รับผิดชอบยังไง?”

“ผมจะจีบน้องชายครูเอง”