ดวงใจข้ามีเพียงเจ้า"ซิ่วอิง"

จางเหว่ยบุตรชายเพียงคนเดียวที่มีอายุ20ปี จากตระกูลหยาง ที่บิดาเป็นถึงประมุขจักรพรรดิและมีมารดาเป็นฮองเฮา จางเหว่ยมีนิสัยสุขุมเป็นคนฉลาดรู้ทันคน ในระหว่างทางกลับวังดันเจอหญิงสาวผู้หนึ่งที่กำลังต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัว การต่อสู้ของหญิงสาวผู้นั้นเหมือนวิชาวูซูที่ใช้ในการฝึกทหาร แต่ยุทธลีลาที่แสดงออกมาช่างน่าหลงใหลนัก...

ณ เวลานั้นช่างเหมือนโดนมนต์สะกด แต่หากมองลีลาท่าทางการต่อสู้อยู่อย่างนั้น คงมิได้กลับวังไปหามารดาเป็นแน่.

"วูซู"

[เป็นกีฬาศิลปะการต่อสู้ของชาวจีน และเป็นศิลปะทางวัฒนธรรมที่มีความยาวนาน และมีบทบาทสำคัญในทุกยุคสมัยที่มีการรบทัพจับศึกของประเทศจีนแต่โบราณกาล คำว่า วูซู แปลตรงตัวว่า วิทยายุทธ ในภาษาของชาวพื้นเมือง วูซู เรียกว่า กังฟู ต่อมาเมื่อจีนเปิดประเทศ และได้ให้การพัฒนาวิชาวูซูเป็นกีฬา จึงได้ให้การเรียกขานให้ถูกต้องว่า วูซู (WUSHU) วิชาวูซูยังเป็นวิชาต้นแบบของวิชาต่อสู้ป้องกันตัวที่มีชื่อในหลายวิชาของทวีปเอเชีย

จากนั้นประเทศไทยได้นำวิชาวูซู เข้าสู่ประเทศมาตั้งแต่โบราณ และมีการฝึกสอนและถ่ายทอดกันเฉพาะแก่ลูกหลานชาวจีน จึงไม่เป็นที่แพร่หลาย แม้แต่ปัจจุบัน คนไทยรู้จัก วูซู เพียงแค่การรำมวยจีนเพื่อสุขภาพเท่านั้น

บทสรุปจะเป็นยังไง เรามารอติดตามกันนะคะ^^ (ไรท์แต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่2 และไม่เคยอ่านเกี่ยวกับยุคจีนโบราณมาก่อน ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของไรท์เตอร์ หากคำไหนที่ไรท์พิมพ์ไม่ถูกต้องหรือแต่งไม่ถูกใจ ก็ต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็นติชมได้นะคะ ขอแค่ไม่มีคำหยาบ ให้เกียรติซึ่งกันและกัน และก็อย่าแรงเกินนะคะ เพราะไรท์ก็มีหัวใจ>< ฮรุก!)

(ลงไว้ให้อ่านกันนิดหน่อยก่อน เดี๋ยวพอเรื่องแรกจบเราจะมาต่อนะคะ เปิดไว้จองชื่อเรื่องก่อน5555)