ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Kagerou daze] Black Snake

    ลำดับตอนที่ #3 : 《CH.2》50%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 308
      5
      8 เม.ย. 58

    《CH.2》



    Welcome to my world Welcome to my heart

    .
    .
    .


     
      "นาย...คุโรฮะ" คิโดะที่พึ่งจะออกมาพูดขึ้นเมื่อมองเห็น'ตัวอันตราย'และมองด้วยสายตาที่ระแวงและแสดงให้เห็นถึงความไม่ไว้วางใจในตัวเขา 
      "ออกไปจากบ้านพวกเราซะ!"
      คุโรฮะทำเสียงฮึดอัดขึ้นจมูกอย่างเบื่อหนายก่อนจะมองไปเห็นมารีที่ตัวสั่นอยู่ข้างหลังเซโตะ เขาผุดยิ้มอย่างยินดีก่อนจะปล่อยมือจากร่างที่เขาลากมาด้วยก่อนจะเดินตรงไปหามารีโดนไม่สนใจใคร
      "อึก" มารีมองดวงตาคู่นั้นที่จ้องมาอย่างหวาดๆ
      "ไง ท่านราชินี ได้เจอกันอีกแล้วนะครับ" คุโรฮะโค้งเล็กน้อยก่อนจะเอือมจับมือมารีและกำลังจะประทับจุมพิตลงหลังมือเล็กๆนั้น 
     
      ผั๊วะ
     
      แต่ไม่ทันที่จะริมฝีปากเขาได้สัมผัสร่างของเขาก็ล้มลงเพราะแรงจะหมัดของเซโตะ คุโรฮะรับรู้ได้ถึงรสเลือดในปากของเขาก่อนจะใช้หลังมือปาดมุมปากข้างที่โดนต่อย เขาลุกขึ้นและแสยะยิ้มเล็กน้อยราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
      "อย่ามายุ่งกับมารี"
      "หึ อะไรกันๆ ยัยนี่เป็นคนปลุกฉันขึ้นมาเองเชียวนะ"
      "..."
      "ถึงตอนแรกจะไม่ค่อยแน่ใจก็เถอะนะ แต่พอเห็นจากสภาพของแต่ละคนแล้วก็พอเดาได้แล้วล่ะ หึหึหึ"
      "หุบปากไปซะ"
      "ถ้าไม่ล่ะ นายจะยังไง อ่านใจฉันหรอ"
      "แก..."
      ก่อนที่เซโตะจะต่อยคุโรฮะอีกครั้ง คิโดะก็เดินเข้ามาขวาง
      "พอก่อนเซโตะ หมอนี่อาจจะอธิบายเรื่องพวกนี้ให้เราได้"
      "..."
      "เซโตะ มารีกลัวนายแล้วนะ"
      เซโตะหันไปมองร่างเล็กๆที่สั่นกลัวยิ่งกว่าเดิมนั่นทำให้เขาจำเป็นต้องรีบสงบลงแต่โดยดี และพยายามปลอบเธอ
     
      เหลือเพียงคิโดะที่กำลงยืนประจันหน้ากับตัวอันตราย
      "นาย มาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร"
      "เฮอะ ฉันก็ไม่ได้มาทำอันตรายพวกเธอหรอกน่า"
      "แล้วพวกเราจะไว้ใจนายได้ยังไง"
      "เฮ้ ฉันก็กำลังลำบากเหมือนกันนะเฟ้ย ถึงจะดีใจนิดหน่อยก็ฉันกลับมาได้ก็เถอะ"
      "รับปากได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายพวกเรา"
      "ถ้าฉันทำร้ายพวกเธอฉันก็โดนยัยตัวเล็กนั้นฝังฉันอีกน่ะสิ อีกอย่างฉันก็โน้มน้าวอะไรพวกเธอไม่ได้อีกแล้ว"
      คิโดะจ้องเขม็งเพื่อจับผิดเขา แต่ดูท่าเขาจะกำลังหงุดหงิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ เธอจริงอนุญาตให้เขาเข้ามาได้และเดินนำไปที่โซฟาที่เซโตะกับมารีพึ่งจะมานั่งได้ไม่นานแต่เมื่อมารีเห็นคุโรฮะเธอก็หดขาขึ้นบนโซฟาและคว้าหมอนอิงใบเล็กๆมาบังไว้ราวกับมันเป็นเกราะป้องกัน เซโตะเบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจนักถึงแม้เขาจะเป็นคนที่ยิ้มแย้มตลอดเวลาแต่การที่มีตัวอันตรายที่ถึงพูดจี้ใจดำเขาได้รับอนุญาตเข้ามาในบ้านทำให้เขาไม่สมอารมณ์อย่างมาก
     
    "เอาล่ะ นายช่วยอธิบายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นหน่อยได้ไหม"
      คิโดะพูดขณะที่คุโรฮะทิ้งตัวลงนั่งอย่างสบายๆราวกับเป็นเจ้าบ้าน
      "อันที่จริงก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ว่ามันเป็นผลจากลูปของยัยนั่น ฉันหมายถึงมารีน่ะ"
      "แล้วตอนนายรู้สึกตัว นายอยู่ที่ไหน ที่ที่เราเจอนายตอนนั้นรึเปล่า"
      "ไม่ๆ ฉันตื่นมาในห้องนอนของไอ้ขี้เซานั่น" เขาพูดพลางชี้ไปที่โคโนฮะที่กำลังกลับอยู่บริเวณทางเข้า
      "น่าขนลุกชะมัด ฉันดันตื่นมาแล้วเจอตัวเองนอนข้างเจ้าบ้านั่น แล้วปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น เลยพยายามตามหาพวกเธอเนี่ยหายากเป็นบ้านแต่ก็โชคดีที่เจอเจ้าชุดวอร์มวิ่งมาถึงนี่ ถึงจะเกือบๆคลาดกันก็เถอะ"
      เขาพูดอย่างเบื่อหนายก่อนจะยกขาวางบนโต๊ะรับแขกอย่างไม่เกรงใจ
      "แล้วที่นายบอกว่าลำบากคือการตามหาพวกเรางั้นหรอ"
      "เปล่า ฉันตื่นมาแล้วฉันไม่มีที่ซุกหัวนอน"
      คิโดะมองอย่างไม่เชื่อในคำพูดที่ดูเป็นเรื่องเล็กน้อยที่โคตรจะไม่น่ากังวลเท่าการที่ไอ้เชี่ยนี่ตื่นขึ้นมา
      ห่วงเรื่องแค่เนี้ย
      "แล้วทำไมนายไม่อยู่กับโคโนฮะล่ะ"
      "ถ้าพวกแก่ๆที่อยู่บ้านนั้นเห็นนฉันเข้าไม่ยิงฉันทิ้งเลยล่ะ อยู่ดีดีมีคนแปลกๆหน้าตาไม่น่าไว้ใจเข้ามาอยู่ในบ้านเนี่ย"

      ด่าตัวเองก็เป็นด้วยแหะ
     
      "แล้วทำไมต้องมาบ้านนี้ล่ะ"
      "ก็ฉันไม่รู้จักใครแล้วนี่หว่า แล้วบ้านนี้ก็ดูเหมือนจะมีคนที่คุยรู้เรื่องอยู่ด้วย เผื่อจะช่วยฉันได้สักหน่อย"
      "งั้นก็ได้ ฉันให้นายอยู่ที่นี่"
     
    คำพูดนั้นทำให้เซโตะถึงกับหันมามองอย่างไม่เชื่อหูตัวเองและทำให้มารีแทบจะเป็นลมเมื่อนึกถึงว่าต้องอยู่กับคนที่เคยพยายามจะมาขายตรงให้เธอ
      "คิโดะ เธอบ้าไปแล้วหรอ"
      "ฉันมีเหตุผลพอน่า เซโตะ"
      "เหตุผลบ้าอะไรเอาคนที่เกือบฆ่าพวกเรามาอยู่ด้วย"
      "ไอ้หมอนี่กลัวโดนมารีฝังอีกรอบนะ แล้วก็เขารับปากไว้แล้วว่าจะไม่ทำร้ายพวกเรา"
      "แล้วเธอเชื่อคำพูดหมอนี่หรอ"
      "เพราะฉันไม่เชื่อไง ถึงต้องให้อยู่ในสายตาพวกเรา เพื่อจะได้ไม่ไปเดินขายความฝันให้คนอื่นอีกไง"
      "แต่..."
      "ฉันคิดมาดีแล้ว เชื่อใจฉันสิ"
      "แล้วมารีล่ะ"
      "ฉันจะพูดกับมารีเอง และฉันเชื่อว่านายจะไม่ปล่อยให้มารีโดนทำร้ายหรอก ใช่ไหม"
      "..."
      "..."
      "งั้นก็ได้"
     
    ☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

    06/05/58

    up1%

    08/05/5
    up50%
    ใจจริงอยากปูเรื่องให้ยาวกว่านี้ก่อน
    แต่กลัวว่าจะเบื่อกันเลยขอรวบรัดหน่อยละกันนะคะ ;w;


     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×