คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กลับไทย!!! (1)
นิยาย เรื่อง Love Me ‘ Is You รักของกูคือมึง!
Chapther 1
Pinkgo’ say
“คุณน้าครับ” ผมเอ่ยเรียกน้าเสียงแผ่วเบา “มีอะไรรึเปล่าพิ้งค์” น้าวางของที่ถืออยู่ลงแล้วหันมาหาผม “คือ คุณน้าครับ ผมขอกลับไปอยู่ที่ไทยซักระยะได้มั๊ยครับ?” สิ้นคำพูดของผมคุณน้ามองหน้าผมด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง “แน่ใจแล้วเหรอพิ้งค์…ถ้าแน่ใจแล้วน้าจะไม่ห้ามนะ แต่น้าขออะไรอย่างได้มั๊ย?” คุณน้าถามผม “ได้ครับถ้าคุณน้าอยากให้ผมทำอะไรก็พูดมาได้เลยครับ”
ผมบอกคุณน้าเสียงหนักแน่น “น้าอยากให้พิ้งค์พาคาอิไปด้วยได้มั๊ย? น้าเป็นห่วงพิ้งค์จริงๆ”
คุณน้าขอผมด้วยเสียงที่สั้นเครือราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา “ได้ครับพาคาอิไปด้วยก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี้ครับผมจะได้มีเพื่อนด้วย” ผมตอบคุณน้าพร้อมรอยยิ้มที่ทำเป็นประจำ
“แล้วจะไปอยู่ที่ไทยนานมั๊ยหรือแค่ไปเที่ยวแล้วกลับ?” คุณน้ายิ้มน้อยๆแล้วพูดต่อด้วยท่าทางดีขึ้น
“อาจจะอยู่นานหน่อยครับแต่น่าจะไม่ถึง4เดือน” ผมพูด “อืม แล้วแต่พิ้งค์เลยล่ะกันโทรหาน้าบ้างนะ น้าคิดถึง” น้าบอกด้วยสีหน้าเหมือนจะกลับไปร้องไห้อีกครั้ง ทำไมน้าเราขี้แยจังเลยแหะ? “ครับ งั้นวันจันทร์หน้าผมจะไปเลยนะครับ” ผมบอกกำหนดการเดินทางให้คุณน้าทราบ
“จ๊ะ ขึ้นไปนอนได้แล้วดึกแล้วนะเนี่ย” น้าพูดพร้อมผลักไหล่ผมเบาๆให้เดินไปข้างหน้า “ฝันดีครับ”
ผมบอกก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองแล้วล้มตัวนอนบนที่นอนทันที
เช้าวันจันทร์…
“รีบขึ้นเร็วเดี๋ยวตกเครื่องแล้วจะแย่เอา เร็วๆสิพิ้งค์” คาอิผลักหลังผมให้เดินไปขึ้นเครื่องเร็วๆ
คุณน้าติดประชุมด่วนเลยไม่สามารถมาส่งผมขึ้นเครื่องได้ “ถ้าเราตกเครื่องก็เป็นเพราะนายนั้นแหละคาอิ ตื่นก็สายขี้เซาเอามากๆกว่าจะตื่นกินข้าวอาบน้ำแปรงฟันได้เห็นมั๊ยนานมากกก”
ผมลากเสียงยาวเชิงล้อเลียน “ไม่ต้องมาล้อเลยก็เราลืมนิว่าต้องออกเดินทางวันนี้อ่ะ” คาอิงอลผมอีกแล้ว แต่เอ๊ะ? ผมต้องงอลคาอิไม่ใช่เหรอ แต่ช่างเถอะเอาไว้ถึงไทยเดี๋ยวก็หายงอลเองแหละ ผมคิดในใจแลวนั้งลงที่เก้าอี้พร้อมคาอิ
ณ ประเทศไทย
“ถึงซักทีนั้งจนเมื่อยเลย” คาอิบ่นออกมาไม่จริงจังนักก่อนจะขนของออกมายืนหน้าสนามบินแล้วโบกแท๊กซี่ไปส่งที่คอนโดเก่าของผมที่ไม่ได้ไปมาเกือบ5ปีแล้วหลังจากที่เสร็จงานเผาศพคุณพ่อและคุณแม่ น้าก็พาผมมาอยู่ที่ณี่ปุ่นเลย “ถึงแล้วๆ คอนโดพิ้งค์ทำไมน่ารักจัง”
คาอิพูดพร้อมกับเดินสำรวจห้องผมไปด้วย อะไรกันแค่ผนังห้องสีชมพูเข้มกับตุ๊กตาพิคเล็ตวาง
ตามมุมต่างๆของห้อง “มันเป็นความชอบส่วนตัวคาอิ” ผมพยายามแก้ตัวแต่คาอิก็มัวแต่หัวเราะผม
อยู่ได้ “คิก คิก โอ๋ๆไม่หัวเราะแล้วๆ คิก คิก” ไม่หัวเราะแล้ว แต่หัวเราะอยู่ ผมเดินเข้าห้องนอนมาพร้อมล้มตัวลงนอนที่เตียงด้วยความเพลีย ************************************************************************************************ หากผิดดพลาดหรือไม่พอใจยังไงติชมได้นะฮะ
ฝากติดตามกันด้วยนะฮะ อย่าทิ้งนัทนะ!!!
ความคิดเห็น