ฆาตกรรม อำ - หลอก - ลวง

ข้อมูลเบื้องต้น

 นิยายเรื่องนี้แต่งมาเพื่อความสนุกสนาน ไม่อ้างอิงถึงชื่อบุคลและสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น เป็นเรื่องสมมุติเพื่อความบันเทิงเพียงเท่านั้น

เนื้อเรื่อง

06.00

 วันนี้ท้องฟ้าช่างแจ่มใสผมยืนยิ้มมองดูดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาส่องแสงรับวันใหม่

อ่อ อย่าแปลกใจหรือได้คิดเอาเองเชียวว่า ทำไมผมถึงตื่นเช้า เป็นเพราะผมยังไม่

นอนต่างหาก ... ผมชื่ออะไรงั้นเหรอ ผมชื่อปาร์ก แต่ช่างเถอะ เพราะมันไม่สำคัญ

เท่าเรื่องที่ผมจะเล่าให้พวกคุณฟังต่อจากนี้หรอก ...


 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


  เย็นนี้พวกเรา PKP มีนัดกันที่ร้านอาหารป่าแห่งนึงย่านชานเมืองต่างคนต่างก็

แยกกันมาตามความสะดวกแต่ก็น่ากังวลเหมือนกันว่า ปุ้ย B8 จะไปรับพี่ปาต้า B6

มาทันไหม ................... หมายเลขพวกนี้มันอะไรน่ะเหรอ!! มันเป็นรหัสน่ะผมจะแนะ

นำให้รู้จักแล้วกัน คุณจะได้รู้เรื่องขึ้นมาหน่อย พวกเรารู้จักกันในเว้บบอร์ดแห่งนึง

เคยเจอกันได้ 2 - 3 หนแล้วล่ะ และวันนี้เราก็มีนัดกันอีก ตอนนี้เรามีสมาชิก อยู่ 8 คน

พี่นุช B1 พี่โฟม B2 เนย่า B3 พี่แอ๋ว B4 และผมปาร์ก B5 พี่ปาต้า B6 แนทตี้ B7 สุด

ท้ายก็ปุ้ย B8 และยังมีฉายาด้วยนะ พี่นุช_ตาโต พี่โฟม_ตาเล็ก เนย่า_ตาตี่ พี่แอ๋ว_

ตากลม ส่วนผม? ขอไม่บอกดีกว่า พี่ปาต้า_ตาหวาน แนทตี้_ตาแป๋ว และก็ปุ้ย_ตา

ใส  ผมมาถึงร้านตรงตามเวลานัดกับพี่แอ๋วไม่อยากเชื่อเลยว่าทุกคนจะมาพร้อมกัน

หมดแล้วเหมือนนัดกันไว้ แต่จะว่าไปก็นัดกันไว้นั่นแหละ เป็นร้านอาหารป่าที่ดูดีที

เดียวและมีพวกเราแค่โต๊ะเดียว แปลกเหมือนกันบางทีเราคงจะมากินกันไวไป บริเวณ

ร้านดูหรูหรามากๆจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นร้านอาหารป่าแถบชานเมือง ผมเดินมานั่ง

ข้างๆกับพี่แอ๋วเพราะมาด้วยกันนี่นา เหลือบมองเมนู เนย่ากับพี่ปาต้าแล้ว ก็แปลกใจ

ออเดิฟร้านนี้นี่หน้าตาแปลกๆ บ๋อยเด็กหนุ่มติดป้ายชื่อว่าแบงค์ เดินเข้ามาถามว่าจะ

สั่งเมนูอะไรดี "วันนี้ร้านเรามีเมนูพิเศษและคิดราคาพิเศษด้วยครับ" ผมมองดูเมนูชื่อ

แปลกๆแล้วชั่งใจว่าจะสั่งมาดีหรือไม่เพราะคงเอาท้องผมไปเทียบกับพวกพี่ๆไม่ได้ 

ดูชื่อแต่ล่ะเมนูซิ ตีนแพะเพื่อสุขภาพ, ตับไก่ดองยา, ยำคางคกบ้าคลั่ง ผมทำหน้าเบ้

ใส่ บ๋อย "ใครเป็นคนคิดชื่อเมนูกันเนี่ย"  "อ๋อ พี่ชาเจ้าของร้านอาหารนี้น่ะครับ"

"เหรอ อารมณ์ขันดี แล้วที่สั่งไปเรียบร้อยไหม" "เรียบร้อยแล้วครับพี่" บ๋อยตอบพาซื่อ

จนพี่แอ๋วหันมาถาม "อะไรเรียบร้อยพี่ยังไม่เห็นปาร์กสั่งอะไรเลย" "อ๋อ ผมสั่งนมไป

แล้วไงพี่" "รีบไปเอามาซิ แบงค์" บ๋อยแบงค์พงกหน้ารับแล้วเดินไปหลังร้าน 

บทสนทนาช่างเรียบง่าย เพราะเราต่างก็รอ อาหารเซ็ทใหญ่พิเศษของทางร้าน แต่

ก่อนจะเล่าถึงตอนนั้นผมขอบรรยายสภาะร้านแสนสวยนี้ก่อนจะดีกว่า มันสวยมากๆ

เลย ตรงที่พวกเรานั่งกินกันอยู่เป็นห้องโถงใหญ่มีระเบียงขนาบ 2 ข้างยาวไปจนถึง

บรรไดที่มาบรรจบกันและสามารถมองเห็นห้องโถงได้จากทั้งข้างบนและข้างล่าง

ด้านบนมีโคมไฟระย้าอันใหญ่ศิลปะแบบโบราณบ่งบอก

รสนิยมเจ้าของร้านได้ดีทีเดียว จนได้เวลาอาหารจานใหญ่ชุดพิเศษที่ทางร้าน

โฆษณา เด็กหนุ่มที่เป็นบ๋อยขนมาคนเดียว คงหลายรอบหน่อยล่ะผมนึกในใจ

"ต๊าย เจ้าของร้านออกใหญ่โตแต่ลูกจ้างแค่คนเดียวใช้งานคุ้มจริงๆนะ" เสียงเนย่า

กล่าวกับเด็กหนุ่ม แบงค์ยิ้มตอบกลับมาแบบขำๆ หลังจากขนเมนูชุดพิเศษมาแล้ว

แบงค์ก็อ่านชื่อแต่ล่ะ เมนูให้พวกเราฟัง "ยำคางคกดอง,ตับห่านย่างโรยด้วยไข่กบ,

ตีนหมูผัดพริกแกง,หอยนางรมเสียบไม้พันลำไส้เสือดาว" "พอๆไม่ต้องมากความได้

เวลาจัดการแล้ว หน้าตามันหน้ากินไม่เหมือนชื่อเลย" เสียงพี่ปาต้าขัดขึ้น ว่าแล้ว

พวกเราก็เริ่มจัดการอาหารตรงหน้า มีเพียงผมที่ฟังชื่อเมนูแล้วแทบไม่กล้าแตะ จึงได้

แต่ดื่มนมและสั่งมันเพิ่มอีกแก้ว จนเกิดเหตุไม่คาดคิด ...

 แหวะ!! เสียงเน แหวะอ้วกออกมาทีเดียวแล้วหน้าฟุบลงไปในชามซุปคางคก 

Nuch ; เน!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ ปาต้ารีบมาดูเนเร็ว ปาร์กไปตามตัวบ๋อยมาซิ

Pata ; ตายสนิท พวกเราอาจจะโดนวางยา หยุดกินอาหารเร็ว ( ตายแล้ว กรี๊ดๆ ฉันก็
กินไปเยอะนะเนี่ยจะทำไงดี )

Park ; ไม่มีใครอยู่เลยครับพี่หายไปกันหมด ไม่มีใครเลยซักคน 

Foamy ; ปุ้ยไปสตาร์ทรถซิ ไงๆก็ต้องพาเนมันไป โรงพยาบาล แล้วนี่ไม่มีใครพก

โทรศัพท์มาเลยรึไงนะ

Aeaw ; แถวนี้ไม่มีสัญญาณหรอกจ๊ะ พี่โฟม

เสียงพี่โฟมบ่นๆ แน่ล่ะอยู่ๆก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดแบบนี้ขึ้น ตู้มม!!! เสียงระเบิดดังขึ้น

รถที่จะพาพวกเรากลับระเบิดไม่มีชิ้นดี พร้อมๆกับร่างปุ้ย สาวนักแรลลี่ แต่กลับเป็น

แนทตี้ที่อยู่ๆก็ร้องไห้เสียใจ น้ำตาไหลดั่งน้ำเจ้าพระยาปีนี้ และรถของพวกเราโดนเจาะยางทุกคัน

Natty ; ฮึกๆ วิคตอเรียของแนท โฮๆ ไม่น่าให้รอในรถเลย 

เสียงแนทตี้ยังสะอึกสะอื้นอยู่กับการจากไปของวิคตอเรียพี่ปาต้าเดินกลับมาพร้อมกับจ้องดูนาฬิกาข้อมือของปุ้ย 

ขณะที่พวกเราต่างก็ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงเบื้องหน้า พี่แอ๋วเดินถือเศษกระดาษแผ่นนึงมายื่นให้พี่นุชอ่า

Aeaw ; เจอมันปักอยู่ตรงข้างๆบรรไดน่ะ พี่นุช

กินอาหารซะ มีแค่เมนูของเนย่าคนเดียวที่มียาใส่ไว้ พวกคุณออกไปไหนไม่ได้พักที่นี่ให้สบายแล้วพรุ่งนี้จะได้กลับบ้าน

Pata ; ทำตามความต้องการของมันไปก่อนเถอะ คอยดูเถอะจะต้องล้างแค้นให้ปุ้ยกะเนให้ได้ 

มีห้องเตรียมไว้ให้เท่าจำนวนพวกเราที่เหลืออยู่อย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ ใครกันที่วางแผนชั่วร้ายแบบนี้ ใครกัน ??

 ผมหลับไปได้ซักพักเมื่อรู้สึกตัวตื่นแล้วจึงไปล้างหน้า คิดว่าจะไปหาทุกคนแล้วถามว่าจะทำอย่างไงต่อไปดี

 เมื่อเปิดประตูห้องออกมา ผมต้องตกตะลึง!! จนขยับร่างกายไม่ได้ สิ่งที่ห้อยโยงไปมาระหว่างโคมไฟนั่น 

ปีกเหมือนนางฟ้าที่ชุ่มเลือดจนแดงฉาน พี่โฟม!! ผมตะโกนเสียงดังจนทุกคนออกมาดูและเห็นภาพอันน่าตกตะลึงเช่นเดียวกับผม

พี่โฟมถูกขึงไว้ระหว่างโคมไฟด้วยสายเปียโน ยังมีใครอยู่ที่นี่อีกนอกจากพวกเรา ไม่มีนี่ ผมตรวจดูเองแล้วไม่มีเป็นไปไม่ได้ 

Pata ; โดนสายเปียโนเหนียวๆนั่นรัดคอตายแน่ หลังจากนั้นจึงเอามีดกรีดแล้วเอาเลือดมาชโลมที่ปีกนางฟ้านั่น  ใครทำกัน ตอนไหนนะ

 ถึงแม้จะอยู่ห่างแต่พี่ปาต้าก็พอบอกสภาพการตายได้ ในตอนนี้เราทุกคนเริ่มมองหน้ากัน และกันอย่างหวั่นวิตก

Nuch ; พี่ว่าเราอยู่รวมกันไว้ดีกว่านะพวกเรา

Pata ; ใช่ ไปรวมกันที่ห้องใครซักคนก็แล้วกัน อยู่ตรงนี้ก็เห็นศพไปให้รู้สึกไม่ดีปล่าวๆ

ใกล้เที่ยงคืนแล้วความง่วงเริ่มเข้าครอบงำทุกคน ไหนจะเหตุการณ์พวกนี้อีกทำให้พวกเราเพลียมาก 

พี่แอ๋วและแนทตี้จึงอาสาไปที่ห้องครัวเพื่อชงกาแฟมาให้ทุกๆคนและพี่นุชขอตัวไปอาบน้ำอีกรอบ คืนนี้อากาศร้อนมาก

Park ; อาจารย์นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ผมถามด้วยเสียงและท่าทางสติแตกสุดๆ

Pata ; ใจเย็นๆ ไหนๆมันก็เกิดขึ้นมาแล้วค่อยๆวิเคราะห์เถอะ พี่สงสัยชื่อเจ้าของร้านที่บ๋อยบอก ชื่อชาน่ะ

Park ; แต่ไม่มีวี่แววใครอยู่ที่นี่นอกจากพวกเรา 

Pata ; มันก็ไม่แน่ถ้านี่เป็นแผนของนายชาหรือไม่ก็พวกเราคนใดคนนึง ไม่ต้องกลัวไป  

ผมพงกหน้ารับรู้ความคิดของอาจารย์คารมดีของผม แต่ผมก็มั่นใจเพราะยังไงก็คิดว่าน่าจะผ่านเรื่องร้ายๆนี้ไปได้ พี่ปาต้าเองก็มีปืนพกมาด้วยนี่

นานมากแล้วเราจึงแยกกันไปดูทั้งพี่นุชที่ไปอาบน้ำและอีก 2 คนที่ไปชงกาแฟ เราแยกกันไปผมไปตามพี่นุชและพี่ปาต้าไปดูในครัว

ผมเคาะประตูห้องพี่นุชอยู่นานแต่เมื่อพบว่ามันไม่ได้ล็อคผมจึงเดินเข้าไปดู ภาพพี่นุชจมน้ำในอ่าง ทั้งเสื้อผ้า 

ผมตกใจมากรีบวิ่งไปทางห้องครัวพบพี่ปาต้ากำลังวิเคาระห์สภาพศพพี่แอ๋วและแนทโดนมีดปักนอนกับพื้นเลือดไหลนอง

ที่เสื้อของแนทมีร่องรอยเขียนไว้ด้วยเลือด "อีกศพเดียวเท่านั้น" 

 ผมและพี่ปาต้าเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน ใครกันที่กล้าทำแบบนี้นะ

 Pata ; พี่นุชล่ะ พี่นุชหายไปพร้อมพวกนี้พอดีนี่ 

Park ; พี่นุชจมน้ำในห้องน้ำ ผมพูดและส่ายหัวหน้าเศร้าหมอง

งั้นก็รู้แล้วว่าใครฆ่า ปาต้ายิ้มกริ่มชักปืนพกออกมา "ในเมื่อตายกันหมดเหลือแค่ 2 คนก็มีแต่แกนั่นแหละปาร์ก" 
 
ปัง !! ผมหลบได้กระสุนเฉียดไป แต่ที่ตกใจกว่านั้นคือผมไม่คิดว่าจะถูกยิงจริงๆ 

Park ; พี่ยิงผมทำไม พี่ใช่ไหมที่เป็นคนทำเรื่องทั้งหมด

Pata ; อย่ามาทำไก๋ แกอาจจะวางแผนนี้ไว้กับชามันก็ได้ 

ผมทำท่าจะวิ่งหนี ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ปัง! ปัง! ปัง! 3 นัดติดต่อกัน เปร๊งๆๆ กระสุนสะท้อนมีดมากมายที่ปักอยู่ในห้อง พุ่งตรงเข้าหาร่างคนยิง

"อีกศพเดียว" ผมรำพึงกับตัวเอง จบเสียทีค่ำคืนอันยาวนานคืนนี้ผมก็ไม่ได้นอนอีกเช่นเคย

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

05.30

 เด็กหนุ่มขับรถมาแถวชานเมืองในเวลาเช้ามืด หาว 2 ที ก่อนจะเลี้ยวรถในจุดลับตาคนไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านอาหารแห่งนึง

"จัดการได้" เสียงชายหนุ่มใส่แว่นกล่าวอย่างเนือยๆ เพราะเพิ่งผ่านคืนอันไม่น่าจดจำมา

"ok ไหมพี่" เด็กหนุ่มสวมเสื้อคอกลมติดป้ายชื่อว่าแบงค์ถามยิ้มๆ 

"เออ ตามแผน"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


06.00  

 ทุกอย่างจบแล้ว ผมนั่งรอจนในที่สุดมีรถคันนึงขับมาจอดที่ด้านหน้าร้าน ผมเดินผ่านบริเวณที่รถเกิดระเบิด

กลิ่นเนื้อวิคตอเรียไหม้นี่ช่างไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย

"ไงปาร์ก เรียบร้อยไหม" เจ้าของรถและแผนการณ์ทั้งหมดกล่าวยิ้มๆ 

"ชัวร์พี่ เพอร์เฟ็ค แต่ก็เล่นเอาเหนื่อย" ผมกล่าวตอบไปด้วยใบหน้าที่บรรยายไม่ถูก

"งั้นไปกันเลยดีกว่าแต่ก่อนไปต้องเก็บกวาดล่ะนะ" เจ้าของแผนกล่าวอารมณ์ดี

"เอาเลยพี่ ขอผมกดได้ได้ไหม" พี่ชายื่นปุ่มน่าสงสัยมาให้แล้วขับรถออกมา ผมหันไปมองร้านอาหารอีกครั้งก่อนกดปุ่ม ..

ตูม!! ร้านระเบิดลุกไปไฟตามด้วยเสียง ตูมเบาๆอีก 2 - 3 หน ผมมองเห้นพี่ชายิ้มมองดูเปลวไฟที่ลุกโชนอย่างอารมณ์ดี 

"น่าเสียดายโคมไฟนะพี่" ผมพูดอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย

 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บทเฉลย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ  บ้านหลังใหญ่ใจกลางกรุง ฮืมม ตอนนี้ต้องให้อลันพูดแบบนี้แล้ว ก็ทำท่าทางแบบนี้ เสียงชายหนุ่มเจ้าของแผนการข้างต้น บ่นกับตัวเอง

บ๊ะ!! คิดไม่ออก อู้ดีกว่า สบายใจจริงๆ ไม่มีพวก PKP ที่เหลือมาก่อกวน 555+

ฟุบ ! ไฟฟ้าในตัวบ้านดับพรึ่บ "ปัดโธ่ ไอ้ที่แต่งไว้เมื่อกี้ก็ไม่ได้เซฟ ซวยจริงๆ" 

เสียงหมาหอนโหยหวน ได้พักเดียวแล้วก็เงียบไป แต่สิ่งที่มาแทนที่คือกลิ่นเลือดและบรรยากาศเย็นยะเยือก

"ไม่น่าผีมีจริงซะที่ไหนกันเล่า"  ท่านชารำพึงกับตัวเองก่อนจะหันมาเจอกับภาพที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เสียงโหยหวนอันน่าเศร้า ไม่มีใครได้ยินหรือรับรู้

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ที่ห้องอาหารสุดหรูแห่งนึง

Nuch ; ชนแก้วๆ สำเร็จตามแผน เปี่ยมสุขค่าทุกท่าน

Pata ; บรรเจิดจ๊ะ อิอิ

Fomay ; เอ้าไชโยๆ ดื่มๆ กินๆ 

Natty ; โอ้โหแผนพวกเรานี่ยอดเยี่ยมสมบุรณ์แบบ

Aeaw ; ใช่ๆยังนึกภาพหน้าชาตอนนั้นออกเลย 55+ ทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเห็นผี

Pui ;  55+  สมน้ำหน้าจริงๆ

Pata ; เอ้าๆปาร์กเวลาแบบนี้มันต้องซักกรึ๊บซิ 

Park ; ไม่ล่ะพี่ ผมกินเป็นแต่ นม

Nyah ; แผนนี้สำเร็จเพราะน้องแบงค์ด้วย เดี๋ยวพี่เน ต้องให้รางวัล

ปวดท้อง โอ๊ยๆ เสียงพี่ปาต้าอุทาน โอ๊ยๆ ผมหันซ้ายหันขวา อาหารเป็นพิษกันหมดทุกคนยกเว้นผม ผมเรียกรถพยาบาลมาก่อนจะพาทุกคนส่ง โรงพยาบาล

05.00

ทุกคนฟื้นหายมาจากอาการอาหารเป็นพิษ  นั่งมองหน้ากัน  โดยเฉพาะพี่ปาต้ากับ เนที่กินไปหนักที่สุด  "ก็ผมบอกพวกพี่แล้วให้ กินแต่นม"

Park ; มีเทปเสียงส่งมาจากหลังคาแดง ที่นายชาให้การน่ะครับ

Nuch ; เปิดๆ อยากฟังจริงจริ๊ง
 
นายชา ; ... ผม .. ผมถูกหลอก จริงๆนะหมอ หมอเชื่อซิ

แพทย์หลังคาแดง ; ใครทำอะไรเธอรึ?

นายชา ; พวกมัน พวกมันน่ะ มันรวมหัวกันหลอกผม ผม.. ฆ่าไปแล้วหมอ ผมฆ่าพวกมันไปแล้ว

แพทย์หลังคาแดง ; คุณฆ่าคนงั้นรึ !? ใครที่ไหนล่ะ

นายชา ; พวก PKP หมอมันเป็นแก๊ง มีคนนึงมันหลอกผม มันให้ผมเสนอแผนแล้วบอกว่าจะฆ่าทุกคนให้หมด ผม ...

แพทย์หลังคาแดง ; ฮืมม PKP นี่มันอะไรล่ะ เพิ่งจะเคยได้ยิน อ่อ คุณพยาบาลบันทึกไว้ด้วยว่าคนไข้มีอาการสับสนทางจิตอย่างรุนแรง

นายชา ; ไม่นะหมอไม่ ผมปกติ ผมปกติ ผมยังไม่บ้า ผมรู้ว่าพวกมันทำ พวกมันหมอ เชื่อผมซิ เชื่อผม

แพทย์หลังคาแดง ; อ่อ ไหนลองเล่าซิ พวกเขาทำอะไรคุณ

นายชา ; มันตายไปแล้วครับ ทุกๆคนเลย ผมวางแผนไว้ ผมวางยาในอาหารแล้วยังระเบิดทิ้งอีกนะหมอ ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ

แพทย์หลังคาแดง ; ดูไว้นะคุณพยาบาล นี่เป็นกรณีศึกษา คุณเชื่อปลาใช่ไหม โชคดีมากเลยนะ นานๆจะมีคนไข้บ้าหลุดโลกแบบนี้มาซักคน

แพทย์หลังคาแดง ; เอาล่ะคุณชา แล้วพวกเขาทำอะไรคุณล่ะ หรือว่าปล่าวทำคุณเป็นยังงี้เองแต่แรกแล้ว

นายชา ; ทำครับหมอ ทำผมหันหลังมาแล้ว ... ท่ามกลางความมืดมิดนั้น ผมเห็นสายตานั้น ตาโตๆที่จ้องมาอย่างน่ากลัว

ตาเล็กๆที่มองเหมือนจะกินเลือดเนื้อผม ผมจะถูกฆ่านะหมอ แล้วๆ ตาตี่ๆชั่วร้ายนั่นอีก ดวงตาแต่ล่ะคู่ จ้องผม ตากลมนั่นแฝงไปด้วยความคิดอันร้ายกาจ

ผมแอบเห็นเขี้ยวคมๆด้วยครับ  หมอต้องเชื่อผมนะ แจ้งตำรวจ!! ไม่ ไม่ได้ พวกมันอาจแฝงตัวอยู่ อ๊ากก ยังหมอ ยังเหลือตาอีก 3 คู่

ตาหวานๆที่จ้องมองผมอย่างเลือดเย็น ในความมืดนั้นหมอคิดดูการที่มีดวงตาถึง 7 คู่จ้องมองด้วยสายตาน่ากลัวหมอจะไม่ให้ผมประสาทกินได้ไง

แพทย์หลังคาแดง ; โฮ่ คุณเป็นบ้าเพราะถูกจ้องด้วยลูกตา เนี่ยนะ!??

นายชา ; เชื่อผมเซ่ !!! 

พลั่ก เสียงเท้าพยาบาลปลาอัดโครมเข้าที่หน้าของคนไข้ที่พยายามจะทำร้ายหมอ

แพทย์หลังคาแดง ; ขอบคุณมาก เห็นได้ชัดว่าคนไข้ เพ้อหนัก และบ้าหลุดโลก ปกติพวกนี้เราจะให้ยาและปล่อยให้อยู่ในโลกส่วนตัวไปวันๆ จดไปด้วยนะอย่าลืม

นายชา ; เดี๋ยวซิหมอ หยดก่อนผมยังไม่ได้เล่าภาพตาอีก 2 คู่เลย หมอ ...

ปึ้ก .. เสียงเทปหยุดลง พวกเราทุกคนมองหน้ากันยิ้มกริ่ม

PKP ; จงเจริญ ดื่มๆ  ( นม )

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เป็นไงล่ะ !! ...... อ๊ะ ปล่าวนะผมปล่าววางยาทุกคนตอนท้าย อาหารเป็นพิษกันเองจริงๆนะ ก็ผมบอกแล้วว่าให้ดื่มนมๆ

ช่างเถอะ ผมไปนอนดีกว่า เช้านี้สดชื่นนะและก็น่านอนด้วย แต่ก็นั่นแหละ ใครจะรู้ .. ว่าตอนสุดท้ายผมไม่ได้วางยาจริงๆ เพราะงั้นคุณควรดื่มนมนะรู้ไหม