ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 7 วันที่แสนทรมาน
7 วันข้างหน้าเรอะ เหอะ!! ฉันไม่กลัวหรอก อะไรกัน ทำเป็นวางอำนาจ พ่อแม่ใหญ่มาจากไหน เชอะ ยังไงๆ ฉันก็ไม่ยอมแพ้พวก
นายหรอก
\" ชิโย อีก 7 วันข้างหน้าเราจะทำยังไงดี ฉันกลัวเหลือเกิน \" อายะพูดพร้อมกับทำตัวขดกับเก้าอี้
ตอนนี้ถึงเวลาพักกลางวันแต่เรายังนั่งคุยกันอยู่ในห้อง
\" อายะ!! เธอไม่ต้องกลัวน่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะปกป้องเธอเอง \" ฉันพูดพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง
\" ชิโยเธอไม่ต้องคอยปกป้องฉันหรอก แค่เธออยู่กับฉันตลอดไป ฉันก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ขอบใจน่ะ \" อายะพูดพร้อมกับทำสีหน้าร่าเริง
\" อายะ ฉันสัญญาว่าเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป \" ฉันกุมมืออายะไว้พร้อมกับทำสีหน้าจริงใจ
วันที่แรกของการมาเรียนของพวกเรานั้น เหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะอะไรน่ะเหรอ
\" อายะ ชิโย เธอยกอันนี้ไปไว้ที่ห้องกิจกรรมหน่อยได้มั้ย พอดีพวกเราจะไปห้องน้ำน่ะ \" ชิราคาว่ะ เอรินะ หรือที่เพื่อนๆมักเรียกว่า เอริน
บอกให้พวกเรายกสมุดกองมโหฬารไปที่ห้องกิจกรรม โห!! นี่มันไม่ใช่เบาๆน่ะ ขืนยกกัน 2 คนแขนหักพอดี แล้วห้องน้ำน่ะ มันก็อยุ่ใกล้ๆ
กันเองไม่ใช่เหรอ
\" เอ่อ...เธอจะให้เรายกนี่ไป 2 คนจริงเหรอ นี่มันไม่ใช่เบาๆน่ะ \" อายะพูดขึ้น
\" อือ..ขอโทษจริงๆน่ะ แต่พวกเราจะไปห้องน้ำจริงๆ ไปก่อนน่ะ อย่าลืมยกไปด้วยล่ะ \" เอรินพูดทิ้งท้ายไว้แล้วรีบเดินหนีไป
\" อุ๊บ 55 เยี่ยมมาก เอริน ยัยพวกนั้นแขนหักแน่คราวนี้ สมน้ำหน้า อยากมาเด่นเกินหน้าเกินตาทำไม \" ยูโกะ เพื่อนสนิทของไอรินพูดขึ้น
\" คราวนี้มันยังน้อยไป คราวหน้ายัยพวกนั้นไม่รอดแน่ ฉันจะทำให้มันเจ็บ เจ็บจนต้องย้ายโรงเรียนหนีไปเลยล่ะ 55 \" เอรินพยิ้มให้กับผล
งานของตัวเอง
\" อายะไหวมั้ย ส่งมาให้เราถือก็ได้น่ะ \" ฉันพูดเพราะเห็นท่าทางโอนไปเอนมาของอายะ
\" ไม่เป็นไร เธอถือเยอะกว่าเราอีกน่ะ \" อายะปฏิเสธ
\" เอามาเถอะ เธอถือไม่ไหวแล้วไม่ใช่เหรอ \" ฉันพูดพร้อมกับหยิบสมุดที่อายะถือมาไว้ในมือตัวเอง
\" เอ่อ..เธอไหวแน่น่ะ ขอบใจมากจ่ะ \" อายะยิ้มแต่ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้
พวกเราเดินเล่นคุยไปคุยมา จน!!!!
\" ชิโย..!!!! ระวัง!!! \" อายะตะโกนเสียงดังออกมา
\" หือ..??? โครม!!!!! \"
โอ๊ย!!! เจ็บชะมัดเลย แต่เอ๊ะ ใครมานอนตรงนี้อ่ะ มารับฉันไว้เหรอเนี่ย ซึ้งจัง พอเขาหันหน้ามา ว้าว หล่อชะมัดเลย
\" เฮ้!! เธอจะนอนทับฉันอีกนานม่ะ \" ชายคนนั้นพูดขึ้น
\" อ๊ะ!! ขอโทษน่ะ ขอบใจมากน่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ \" ฉันขอโทษพร้อมกับถามชื่อเขาเผื่อว่าจะหาโอกาสตอบแทนบ้าง (เท่านั้นจริงๆ
น่ะ ) นายนี่หล่อชะมัดเลย สาบานได้เลยว่า เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนที่หล่อขนาดนี้เป็นครั้งแรก
\" ฉันชื่อ ยามาชิตะ โทโมฮิสะ แต่คนอื่นๆมักเรียกว่า ยามะพี เธอเนี่ยตัวหนักน่ะ ควรจะไปลดได้แล้วม้าง \" ยามะพีพูดและยิ้มอย่างมีเลศนัย
พูดจบเขาก็เดินจากไปส่วนคนแถวนั้นก็มองฉันด้วยสายตาอาฆาต นี่ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอเหรอ ถึงมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
กันถึงขนาดนี้ เฮ้อ..โรงเรียนนี้มันอะไรกันน่ะ
\" ชิโยๆ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย บาดเจ็บตรงไหนรึปล่าว ไปห้องพยาบาลมั้ย เอ๊ะ!! ทำไมหน้าแดงๆ เจ็บมากเหรอ \" อายะเข้ามาถามอาการด้วย
สีหน้าเป็นห่วง
\" อือๆ ฉันไม่เป็นไรหรอก \" ฉันตอบเธอไปแต่ในใจอยากจะตะโกนว่า เจ็บชะมัดเลย
\" ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เราไปกันเถอะ \" อายะพูดแล้วก็พยุงตัวฉันขึ้นมา
ในที่สุดเราก็ขนสมุดกองมโหฬารมาไว้ในห้องกิจกรรมหมดจนได้
วันที่สอง ของการมาเรียนห้อง 1-D วันนี้ครูให้แบ่งกลุ่มทำงานกัน
\" นี่!! กลุ่มไหนยังไม่ครบบ้างอ่ะ ขอพวกเราอยู่ด้วยสิ \" อายะตะโกนขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนๆเริ่มจับกลุ่มกัน
กลุ่มแรกที่เข้าไปถาม \" ขอโทษน่ะ เต็มแล้วจ่ะ หากลุ่มอื่นแทนแล้วกันน่ะ \"
กลุ่มที่ 2 \" อ๊ะ!! งั้นเหรอ ยังไม่มีกลุ่มเหรอ เรารับเธอไว้ไม่ได้หรอก กลุ่มนี้เต็มแล้ว \"
กลุ่มที่ 3 \" เธอไม่มีตารึไง ไม่เห็นรึว่ามันเต็มแล้ว \"
เมื่อเราเห็นว่าไม่มีกลุ่มอยุ่จึงไปถามอาจารย์
\" เฮ้!! ยัยปลาทอง กลุ่มนี่ยังไม่เต็ม มาอยู่นี่สิ \" นายโมจิเรียกฉันขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปหาครู
นี่นาย..นายช่วยให้ฉันมีกลุ่มเหมือนชาวบ้านหรือว่านายแกล้งฉันกันแน่ ทำไมน่ะเหรอ ก็สายตาที่พวกผู้หญิงในห้องมองสิ
\" ชิโย เราจะไปดีเหรอ \" อายะพูดพร้อมกับทำสีหน้ากังวล
\" ถึงแม้เราจะไม่อยากอยู่ แต่เราก็ต้องอยุ่อ่ะ \" ฉันพูดพร้อมกับจูงมืออายะเดินไป
\" มาก็ดีแล้ว ทำนี่ด้วยน่ะ นี่ด้วย นั้นด้วย \" นี่นายเป็นหัวหน้าห้องจริงเหรอเนี่ย อายูคาว่า ไทโย
วันที่สาม ขณะที่ฉันและอายะกำลังเปิดล็อคเกอร์ออกมานั้นก็พบว่า
\" หือ?? ชิโยทำไมในตู้ฉันถึงมีจดหมายเยอะขนาดนี้น่ะ อ้าว..ของเธอด้วยเหรอ แปลกน่ะ \" อายะอุทานออกมาเมื่อพบว่าในตู้ของตนมี
จดหมายนับ 10 ฉบับ เมื่อเปิดออกมาดู
\" ยัยบ้า ไปตายซะ \"
\" อย่าทำตัวเด่นน่ะ นังบ้า \"
\" หน้าตาอย่างเธอน่ะเขาไม่คิดอะไรด้วยหรอก หัดเจียมตัวซะบ้างสิ \"
\" งี่เง่า ชีวิตเธอไม่สงบสุขแน่ ยัยโง่ \"
\" ถ้ายังใกล้เขาอีกล่ะก็..เธอตายแน่ \"
นี่มันอะไรกันน่ะ บ้าชะมัดเลย ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอน่ะ ปัญญาอ่อนสิ้นดี
วันที่สี่ ขณะที่ฉันเดินเข้าห้อง
\" เฮ้!! พวกเธอน่ะ อย่าทำตัวเด่นล่ะ ระวังชีวิตจะไม่สงบสุข \" เอรินตะโกนขึ้น อ้อ.ที่แท้ยัยนี้เป็นคนเอาจดหมายบ้าๆ นั่นไปใส่ใว้สิน่ะ
\" ทำไมฉันต้องทำอย่างที่เธอบอกด้วยล่ะ อีกอย่าง ฉันยังไม่ได้ทำตัวเด่นเลยน่ะ บ้ารึป่าว \" ฉันตอกกลับ
\" เหอะ ปากดีนักน่ะ ระวังตัวไว้เหอะ \" เอรินยังคงพูดอยู่จนฉันรำคาญเลยลากตัวอายะออกมาจากห้อง
วันที่ห้า ตอนพักเที่ยง
\" นี่!! เธอใช่มิชิโยกับอายากะ รึปล่าว \" หา..มีใครมาเรียกเราน่ะ อ่อ อยู่ปีสองเหรอ
\" เอ่อ..ใช่ค่ะ มีอะไรหรือปล่าวค่ะ \" อายะถามขึ้น
\" ปล่าวหรอก แค่อยากจะบอกว่า อย่าทำตัวเด่น โดยเฉพาะเธอ \" เธอชี้มาที่ฉัน
อะไรกันน่ะ อย่าทำตัวเด่นอะไรกัน ฉันทำตอนไหน
วันที่หก พวกเราทนไม่ได้ที่มีคนมาด่าว่า อย่าทำตัวเด่น เลยเดินไปห้องพักครู
\" ขอโทษน่ะค่ะ \" ฉันพูดขึ้น
\" มีอะไร \" ตาหัวล้านเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินฉันพูด
\" คือ..หนูมีเรื่องที่จะมาถามน่ะค่ะ \" อายะพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้ากลุ้มใจ
\" มีอะไร ว่ามาสิ \" ตาหัวล้านพูดขณะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ ราวกับไม่อยากฟัง
\" คือว่า....\" ขณะที่อายะกำลังจะเล่า ก็...
\" เด็กห้อง 1-D เหรอ ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ เฮ้อ!! ออกไปไป๊ \" ครูคนหนึ่งส่งเสียงไล่พวกเราออกไปและที่เราเจ็บใจที่สุดก็คือ ตาหัวล้านทำ
หน้าแบบว่า ออกไปเถอะ
นี่มันอะไรกันเนี่ย ทั้งนักเรียนทั้งอาจารย์ ทำไมถึงเป็นอย่างี้น่ะ เพราะว่าเราอยู่ห้อง D เหรอ (ห้อง D ขึ้นชื่อว่าเป็นห้องที่ก่อวีรกรรม
มากที่สุด หรือเรียกว่า เป็นห้องที่มีแต่เด็กเกเร ) แล้วถ้าเกิดเราเป็นอะไรขึ้นมา อาจารย์จะรับผิดชอบมั้ยค่ะ ฮือๆๆ คราวนี้เราจะเป็นยังไงต่อ
ไปน่ะ
และแล้วก็ถึงวันที่ 7 วันที่เราจะต้องโดนกิจกรรมต้อนรับน้องใหม่จากห้อง 1-D
\" 55 ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะทีน่ะ ต้อนรับน้องใหม่ \" รองหัวหน้าห้อง ยามาชิตะ โทโมฮิสะ
\" ทุกคนฟัง!! \" นายนี่มีอำนาจขนาดนี้เชียวเหรอ ถึงขนาดสั่งให้ทุกคนในสายเงียบได้ด้วย \" วันนี้จะให้ทุกคนต้อนรับน้องใหม่วิธีใดก็ได้ ใคร
ทำได้ดีที่สุด จะมีรางวัลให้ \" นายเห็นพวกเราเป็นของเล่นรึไง ถ้านายพูดยังงี้ เราก็ตายกันพอดีอ่ะดิ ทำไมทุกคนถึงมองด้วยสายตาแบบนั้น ราวกับว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เธอตายแน่ ฮือๆ..ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
นายหรอก
\" ชิโย อีก 7 วันข้างหน้าเราจะทำยังไงดี ฉันกลัวเหลือเกิน \" อายะพูดพร้อมกับทำตัวขดกับเก้าอี้
ตอนนี้ถึงเวลาพักกลางวันแต่เรายังนั่งคุยกันอยู่ในห้อง
\" อายะ!! เธอไม่ต้องกลัวน่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะปกป้องเธอเอง \" ฉันพูดพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง
\" ชิโยเธอไม่ต้องคอยปกป้องฉันหรอก แค่เธออยู่กับฉันตลอดไป ฉันก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ขอบใจน่ะ \" อายะพูดพร้อมกับทำสีหน้าร่าเริง
\" อายะ ฉันสัญญาว่าเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป \" ฉันกุมมืออายะไว้พร้อมกับทำสีหน้าจริงใจ
วันที่แรกของการมาเรียนของพวกเรานั้น เหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะอะไรน่ะเหรอ
\" อายะ ชิโย เธอยกอันนี้ไปไว้ที่ห้องกิจกรรมหน่อยได้มั้ย พอดีพวกเราจะไปห้องน้ำน่ะ \" ชิราคาว่ะ เอรินะ หรือที่เพื่อนๆมักเรียกว่า เอริน
บอกให้พวกเรายกสมุดกองมโหฬารไปที่ห้องกิจกรรม โห!! นี่มันไม่ใช่เบาๆน่ะ ขืนยกกัน 2 คนแขนหักพอดี แล้วห้องน้ำน่ะ มันก็อยุ่ใกล้ๆ
กันเองไม่ใช่เหรอ
\" เอ่อ...เธอจะให้เรายกนี่ไป 2 คนจริงเหรอ นี่มันไม่ใช่เบาๆน่ะ \" อายะพูดขึ้น
\" อือ..ขอโทษจริงๆน่ะ แต่พวกเราจะไปห้องน้ำจริงๆ ไปก่อนน่ะ อย่าลืมยกไปด้วยล่ะ \" เอรินพูดทิ้งท้ายไว้แล้วรีบเดินหนีไป
\" อุ๊บ 55 เยี่ยมมาก เอริน ยัยพวกนั้นแขนหักแน่คราวนี้ สมน้ำหน้า อยากมาเด่นเกินหน้าเกินตาทำไม \" ยูโกะ เพื่อนสนิทของไอรินพูดขึ้น
\" คราวนี้มันยังน้อยไป คราวหน้ายัยพวกนั้นไม่รอดแน่ ฉันจะทำให้มันเจ็บ เจ็บจนต้องย้ายโรงเรียนหนีไปเลยล่ะ 55 \" เอรินพยิ้มให้กับผล
งานของตัวเอง
\" อายะไหวมั้ย ส่งมาให้เราถือก็ได้น่ะ \" ฉันพูดเพราะเห็นท่าทางโอนไปเอนมาของอายะ
\" ไม่เป็นไร เธอถือเยอะกว่าเราอีกน่ะ \" อายะปฏิเสธ
\" เอามาเถอะ เธอถือไม่ไหวแล้วไม่ใช่เหรอ \" ฉันพูดพร้อมกับหยิบสมุดที่อายะถือมาไว้ในมือตัวเอง
\" เอ่อ..เธอไหวแน่น่ะ ขอบใจมากจ่ะ \" อายะยิ้มแต่ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้
พวกเราเดินเล่นคุยไปคุยมา จน!!!!
\" ชิโย..!!!! ระวัง!!! \" อายะตะโกนเสียงดังออกมา
\" หือ..??? โครม!!!!! \"
โอ๊ย!!! เจ็บชะมัดเลย แต่เอ๊ะ ใครมานอนตรงนี้อ่ะ มารับฉันไว้เหรอเนี่ย ซึ้งจัง พอเขาหันหน้ามา ว้าว หล่อชะมัดเลย
\" เฮ้!! เธอจะนอนทับฉันอีกนานม่ะ \" ชายคนนั้นพูดขึ้น
\" อ๊ะ!! ขอโทษน่ะ ขอบใจมากน่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ \" ฉันขอโทษพร้อมกับถามชื่อเขาเผื่อว่าจะหาโอกาสตอบแทนบ้าง (เท่านั้นจริงๆ
น่ะ ) นายนี่หล่อชะมัดเลย สาบานได้เลยว่า เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนที่หล่อขนาดนี้เป็นครั้งแรก
\" ฉันชื่อ ยามาชิตะ โทโมฮิสะ แต่คนอื่นๆมักเรียกว่า ยามะพี เธอเนี่ยตัวหนักน่ะ ควรจะไปลดได้แล้วม้าง \" ยามะพีพูดและยิ้มอย่างมีเลศนัย
พูดจบเขาก็เดินจากไปส่วนคนแถวนั้นก็มองฉันด้วยสายตาอาฆาต นี่ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอเหรอ ถึงมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
กันถึงขนาดนี้ เฮ้อ..โรงเรียนนี้มันอะไรกันน่ะ
\" ชิโยๆ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย บาดเจ็บตรงไหนรึปล่าว ไปห้องพยาบาลมั้ย เอ๊ะ!! ทำไมหน้าแดงๆ เจ็บมากเหรอ \" อายะเข้ามาถามอาการด้วย
สีหน้าเป็นห่วง
\" อือๆ ฉันไม่เป็นไรหรอก \" ฉันตอบเธอไปแต่ในใจอยากจะตะโกนว่า เจ็บชะมัดเลย
\" ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เราไปกันเถอะ \" อายะพูดแล้วก็พยุงตัวฉันขึ้นมา
ในที่สุดเราก็ขนสมุดกองมโหฬารมาไว้ในห้องกิจกรรมหมดจนได้
วันที่สอง ของการมาเรียนห้อง 1-D วันนี้ครูให้แบ่งกลุ่มทำงานกัน
\" นี่!! กลุ่มไหนยังไม่ครบบ้างอ่ะ ขอพวกเราอยู่ด้วยสิ \" อายะตะโกนขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนๆเริ่มจับกลุ่มกัน
กลุ่มแรกที่เข้าไปถาม \" ขอโทษน่ะ เต็มแล้วจ่ะ หากลุ่มอื่นแทนแล้วกันน่ะ \"
กลุ่มที่ 2 \" อ๊ะ!! งั้นเหรอ ยังไม่มีกลุ่มเหรอ เรารับเธอไว้ไม่ได้หรอก กลุ่มนี้เต็มแล้ว \"
กลุ่มที่ 3 \" เธอไม่มีตารึไง ไม่เห็นรึว่ามันเต็มแล้ว \"
เมื่อเราเห็นว่าไม่มีกลุ่มอยุ่จึงไปถามอาจารย์
\" เฮ้!! ยัยปลาทอง กลุ่มนี่ยังไม่เต็ม มาอยู่นี่สิ \" นายโมจิเรียกฉันขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปหาครู
นี่นาย..นายช่วยให้ฉันมีกลุ่มเหมือนชาวบ้านหรือว่านายแกล้งฉันกันแน่ ทำไมน่ะเหรอ ก็สายตาที่พวกผู้หญิงในห้องมองสิ
\" ชิโย เราจะไปดีเหรอ \" อายะพูดพร้อมกับทำสีหน้ากังวล
\" ถึงแม้เราจะไม่อยากอยู่ แต่เราก็ต้องอยุ่อ่ะ \" ฉันพูดพร้อมกับจูงมืออายะเดินไป
\" มาก็ดีแล้ว ทำนี่ด้วยน่ะ นี่ด้วย นั้นด้วย \" นี่นายเป็นหัวหน้าห้องจริงเหรอเนี่ย อายูคาว่า ไทโย
วันที่สาม ขณะที่ฉันและอายะกำลังเปิดล็อคเกอร์ออกมานั้นก็พบว่า
\" หือ?? ชิโยทำไมในตู้ฉันถึงมีจดหมายเยอะขนาดนี้น่ะ อ้าว..ของเธอด้วยเหรอ แปลกน่ะ \" อายะอุทานออกมาเมื่อพบว่าในตู้ของตนมี
จดหมายนับ 10 ฉบับ เมื่อเปิดออกมาดู
\" ยัยบ้า ไปตายซะ \"
\" อย่าทำตัวเด่นน่ะ นังบ้า \"
\" หน้าตาอย่างเธอน่ะเขาไม่คิดอะไรด้วยหรอก หัดเจียมตัวซะบ้างสิ \"
\" งี่เง่า ชีวิตเธอไม่สงบสุขแน่ ยัยโง่ \"
\" ถ้ายังใกล้เขาอีกล่ะก็..เธอตายแน่ \"
นี่มันอะไรกันน่ะ บ้าชะมัดเลย ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอน่ะ ปัญญาอ่อนสิ้นดี
วันที่สี่ ขณะที่ฉันเดินเข้าห้อง
\" เฮ้!! พวกเธอน่ะ อย่าทำตัวเด่นล่ะ ระวังชีวิตจะไม่สงบสุข \" เอรินตะโกนขึ้น อ้อ.ที่แท้ยัยนี้เป็นคนเอาจดหมายบ้าๆ นั่นไปใส่ใว้สิน่ะ
\" ทำไมฉันต้องทำอย่างที่เธอบอกด้วยล่ะ อีกอย่าง ฉันยังไม่ได้ทำตัวเด่นเลยน่ะ บ้ารึป่าว \" ฉันตอกกลับ
\" เหอะ ปากดีนักน่ะ ระวังตัวไว้เหอะ \" เอรินยังคงพูดอยู่จนฉันรำคาญเลยลากตัวอายะออกมาจากห้อง
วันที่ห้า ตอนพักเที่ยง
\" นี่!! เธอใช่มิชิโยกับอายากะ รึปล่าว \" หา..มีใครมาเรียกเราน่ะ อ่อ อยู่ปีสองเหรอ
\" เอ่อ..ใช่ค่ะ มีอะไรหรือปล่าวค่ะ \" อายะถามขึ้น
\" ปล่าวหรอก แค่อยากจะบอกว่า อย่าทำตัวเด่น โดยเฉพาะเธอ \" เธอชี้มาที่ฉัน
อะไรกันน่ะ อย่าทำตัวเด่นอะไรกัน ฉันทำตอนไหน
วันที่หก พวกเราทนไม่ได้ที่มีคนมาด่าว่า อย่าทำตัวเด่น เลยเดินไปห้องพักครู
\" ขอโทษน่ะค่ะ \" ฉันพูดขึ้น
\" มีอะไร \" ตาหัวล้านเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินฉันพูด
\" คือ..หนูมีเรื่องที่จะมาถามน่ะค่ะ \" อายะพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้ากลุ้มใจ
\" มีอะไร ว่ามาสิ \" ตาหัวล้านพูดขณะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ ราวกับไม่อยากฟัง
\" คือว่า....\" ขณะที่อายะกำลังจะเล่า ก็...
\" เด็กห้อง 1-D เหรอ ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ เฮ้อ!! ออกไปไป๊ \" ครูคนหนึ่งส่งเสียงไล่พวกเราออกไปและที่เราเจ็บใจที่สุดก็คือ ตาหัวล้านทำ
หน้าแบบว่า ออกไปเถอะ
นี่มันอะไรกันเนี่ย ทั้งนักเรียนทั้งอาจารย์ ทำไมถึงเป็นอย่างี้น่ะ เพราะว่าเราอยู่ห้อง D เหรอ (ห้อง D ขึ้นชื่อว่าเป็นห้องที่ก่อวีรกรรม
มากที่สุด หรือเรียกว่า เป็นห้องที่มีแต่เด็กเกเร ) แล้วถ้าเกิดเราเป็นอะไรขึ้นมา อาจารย์จะรับผิดชอบมั้ยค่ะ ฮือๆๆ คราวนี้เราจะเป็นยังไงต่อ
ไปน่ะ
และแล้วก็ถึงวันที่ 7 วันที่เราจะต้องโดนกิจกรรมต้อนรับน้องใหม่จากห้อง 1-D
\" 55 ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะทีน่ะ ต้อนรับน้องใหม่ \" รองหัวหน้าห้อง ยามาชิตะ โทโมฮิสะ
\" ทุกคนฟัง!! \" นายนี่มีอำนาจขนาดนี้เชียวเหรอ ถึงขนาดสั่งให้ทุกคนในสายเงียบได้ด้วย \" วันนี้จะให้ทุกคนต้อนรับน้องใหม่วิธีใดก็ได้ ใคร
ทำได้ดีที่สุด จะมีรางวัลให้ \" นายเห็นพวกเราเป็นของเล่นรึไง ถ้านายพูดยังงี้ เราก็ตายกันพอดีอ่ะดิ ทำไมทุกคนถึงมองด้วยสายตาแบบนั้น ราวกับว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เธอตายแน่ ฮือๆ..ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น