ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นที่แสนเจ็บปวด
\" ฮือๆ.... ฮือ....\"
\" อย่าร้องเลยน่ะ ฉะ...ฉันว่าท่านคงไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าท่านหรอก \" อายะปลอบฉันที่กำลังโศกเศ้รา
\" ฉะ...ฉันจะไม่ร้องได้ไงล่ะ นี่พ่อ..แม่..ฉันน่ะ ธะ..เธอ..ไม่เสียใจบ้างเหรอ ฮือๆๆ \"
\" เสียใจสิ ฉะ..ฉันก็นับถือท่านเหมือนพ่อกับแม่เหมือนกันน่ะ ฉันเสียใจสิ เสียใจมากเลย ฮือๆๆ \"
แล้วเราก็ระเบิดน้ำตาออกมา และโผเข้ากอดกัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะแม่ฉันถูกไอ่บ้าที่ไหนไม่รู้น่ะสิ ขับรถชน แค่นี้ฉันก็ช้ำใจ
จะตายอยุ่แล้วน่ะ แล้วทำไม ทำไม พ่อฉันต้องตามไปอีกคนด้วย ฮือๆ แล้วต่อไปฉันจะทำยังไง ฉันคิดถึงพ่อกับแม่น่ะ ได้โปรดเถอะ อย่า
ทิ้งหนูไว้คนเดียว แม่กับพ่อรักหนูใช่ไหมค่ะ งะ..งั้นก็เอาหนูไปด้วยคนสิค่ะ อย่าทิ้งภาระไว้กับหนู อย่าทิ้งความโดดเดี่ยวอ้างว้างไว้ให้หนู
อย่าปล่อยให้หนูอยู่คนเดียว ถ้าพ่อกับแม่ไป หนูก็จะไปด้วยได้ไหมค่ะ ได้ใช่ไหมค่ะ พ่อค่ะ..แม่ค่ะ..คอยหนูเดี๋ยวน่ะค่ะ หนูสัญญาค่ะ ว่า
หนูจะตามไป
\" อายะ ถ้าฉันไม่อยู่.....เธออยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย \" ฉันพูดพร้อมกับมองเธอด้วยความโศกเศร้า
\" ชิโย เธอพูดอะไรของเธอน่ะ ธะ..เธอพูดใหม่อีกครั้งสิ \" อายะทำหน้าตกใจ
\" ฉันพูดว่า ถ้าฉันไม่อยู่ เธอก็อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย \" ฉันถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง
\" ไม่น่ะ!! เธอคงจะไม่คิดตามพวกท่านไปอยู่หรอกน่ะ เราเหมือนเป็นพี่น้องกันน่ะ ถ้าเธอทิ้งฉันไป แล้ว ฉันจะอยู่ยังไง เธอคิดถึงฉันบ้างสิ
เธอจะให้ฉันอยู่คนเดียวงั้นเหรอ จะให้ฉันมีแต่ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง \"
นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ฉันคิดแต่เรื่องของตัวเองจนทำให้คนที่ฉันรัก เจ็บปวดเหรอ ฉะ..ฉัน นี่มันบ้า ในเมื่อตอนนี้ฉันยังเหลือ อายะอยู่
ทั้งคนหนิ ยังเหลือคนที่รักฉันมากถึงขนาดนี้ แล้วฉันจะทิ้งเธอไปได้ยังไง พ่อค่ะ..แม่ค่ะ..หนูคงทำตามสัญญาไม่ได้แล้วค่ะ ขอโทษด้วยน่ะ
ค่ะ เพราะหนูยังเหลือคนที่รักหนูมากอยู่ทั้งคนหนิ
\" บ้าน่า ฉันไม่ทิ้งเธอไปหรอกน่า อย่าคิดมากน่ะ ฉันล้อเล่นกับเธอเท่านั้นเอง \" ให้ตายซิ ถึงแม้ฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจแล้วฉัน
อยากจะตามพวกท่านไปเหลือเกิน
\" จิงๆน่ะ เธอคงไม่หนีฉันไปหรอกน่ะ \" ทำไมเธอถึงน่ารักอย่างนี้น่ะ (ฉันไม่ได้รักผู้หญิงด้วยกันน่ะ) แบบนี้แล้วจะให้ฉันทิ้งเธอคนเดียวได้ไง
ล่ะ
\" เอางี้น่ะ ถ้าเธอไม่เชื่อใจฉัน เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันดีกว่า ถ้าใครทิ้งอีกฝ่ายไปโดยไม่บอกกล่าวจะต้องกินเข็มพันเล่ม \"
\" อี๋ๆ น่ากลัวจัง เอาเป็นต้องอดข้าวเป็นเวลา 3 วัน \"
\" ปัญญาอ่อนจัง อิอิ \"
\" อย่ามาว่าแต่ฉันน่ะ \"
ฉันฟูจิวาร่า มิชิโย หรือมีชื่อเล่นว่า ชิโย และ นากาชิม่า อายากะหรือ อายะ เพราะพ่อและแม่ของพวกเรานับถือกันเหมือนญาติพี่
น้อง เราเลยมีโอกาสพบกันและกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน จนถึงเดี๋ยวนี้พ่อและแม่ของอายะต้องไปทำงานที่ต่างประเทศเลยฝากเธอให้พ่อแม่
ฉันดูแล แต่เพราะพวกท่านเพิ่งเสียไป เลยทำให้เราต้องขายบ้านเพราะเราไม่มีญาติพี่น้องอยู่ที่เมืองจิบะเลย เราจึงต้องดั้งด้นไปเมือง
โตเกียวเพื่อหาญาติๆ และเมื่อไปถึง
\" ขอโทษน่ะค่ะ นี่ใช่บ้านของฟูจิวาร่า ซาโตมิ หรือป่าวค่ะ \" เสียงสดใสของอายะพูดขึ้น
\" ใช่จ่ะ เธอมีธุระอะไรหรือป่าวจ่ะ \" ซาโตมิถามด้วยความแปลกใจ
\" เอ่อ.. คือว่าคุณใช่คุณอาของมิชิโยหรือป่าวค่ะ พอดีว่าพ่อและแม่ของเธอเพิ่งเสียไปน่ะค่ะ..\" อายะพูดอย่างตะกุกตะกักเพราะรู้ว่าฉันไม่
อยากได้ยินและกลัวทำให้ฉันเสียใจ
\" เอ๊ะ งั้นเหรอ เสียใจด้วยน่ะจ๊ะ ใช่จ่ะฉันเป็นคุณอาของเธอเอง เพราะพวกท่านเสียก็เลยจะมาอยู่นี่น่ะเหรอ \" ซาโตมิเริ่มขึ้นเสียง
\" เอ่อ.. อย่าหาว่าอย่างนู้น อย่างนี้เลยน่ะค่ะ เพราะพวกเราไม่มีที่อยู่จริงๆ เพราะงั้น กรุณารับเราไว้ด้วยเถอะค่ะ ได้โปรด.. \" อายะจึงอ้อน
วอนเพราะเธอไม่มีที่พึ่งจริงๆ
\" เดี๋ยวน่ะจ่ะ อาจะช่วยเรื่องนี้เอง แต่ว่าขออาพบหน้าหลานของอาหน่อยได้มั้ยจ่ะ \"
\" สวัสดีค่ะ คุณอาซาโตมิ \" ฉันพูดกระแทกเสียงขึ้น
\" สวัสดีจ่ะ อ๊ะ แต่ว่าพวกเธอคงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกน่ะ เพราะมันอยู่ไกลจากโรงเรียนมากเกินไป \"
\" เอ่อ ถ้าคุณอาไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ อายะไปกันเถอะ \" เหอะ ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้
พูดจบฉันก็จับมืออายะวิ่งหนีออกมา ฉันไม่ชอบยัยนั่นเลยจริงๆ คอยมายุให้ครอบครัวฉันแตกกัน กี่ครั้งแล้วที่แม่ต้องเจ็บปวดกับคน
แบบนั้น เมื่อกี้ก็คงอยากจะเห็นละซิ ว่าหน้าตาของฉันเป็นยังไง เห็นแล้วเป็นไงล่ะ สะใจพอหรือยัง
\" นี่ๆๆๆ ชิโย แฮ่กๆ จะวิ่งไปถึงไหนอ่ะ ฉันเหนื่อยแล้วน่ะ หยุดวิ่งซะทีเถอะ แฮ่กๆ \" เสียงอายะหอบ
\" เอ๊ะ ขอโทษน่ะ พอดีฉันไม่ชอบอาซาโตมิเท่าไหร่อ่ะ \" ไม่ซิ ฉันเกลียดเธอต่างหากล่ะ
\" ถ้าเธอไม่ชอบก็น่าจะบอกฉันน่ะ ไปเถอะ \" เสียงอันสดใสทำให้ฉันลืมเรื่องพวกนี้ไปได้
พูดจบเราก็เดินทางหาที่พัก หาไปเรื่อยๆ ในที่สุดเราก็ได้ที่พักที่ใกล้กับโรงเรียนเซนัน ซึ่งเป็นโรงเรียนสห และ ติดกับโรงเรียนชิโรคิน
ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วน
\" อืม.. ดูจากประวัติแล้ว เธอ 2 คนเป็นคนเรียนดีน่ะ แต่ว่าห้องเด็กเรียนมันเต็มแล้ว เธอต้องไปอยู่ห้องท้ายๆหน่อยน่ะ \" ตาหัวล้านเอ่ยขึ้น
\"....\" ฉันกับอายะทำหน้างง
\" ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะเป็นห้องท้ายๆ แต่ก็มีเด็กเรียนเหมือนกัน อย่าคิดมากน่ะ เดี๋ยวรอครูแปปนึงน่ะ \" อาจารย์รีบพูดอย่างรวดเร็วเพราะเห็น
สีหน้าไม่ค่อยพอใจของฉันกับอายะ
และแล้วตาหัวล้านก็เดินไป
\" เฮ้อ.. ห้องท้ายๆใครจะอยากไปอยู่ล่ะ คงจะมีแต่เด็กเกอ่ะดิ \" อายะพูดพร้อมถอนหายใจ
\" อือ ฉันก็ว่างั้น \" ฉันเห็นด้วยกับเธอจริงๆ เพราะไม่ว่าใครก็อยากอยู่ห้องเด็กเรียน
\" เอาล่ะ ไปกันเถอะ เธออยุ่ห้อง 1-D น่ะ \" ตาหัวล้านเดินเข้ามาพร้อมกับนำทาง
\" ค่ะ..\" เรา 2 คนพูดขึ้นพร้อมกัน
เมื่อไปถึงครูก็ให้เรายืนอยู่ข้างนอก และบอกว่าจนกว่าครูจะเรียก ถ้าไม่เรียกห้ามเข้าไป
\" ทำไมนานจังเลย ปวดขาหมดแล้วน่ะ \" อายะเริ่มบ่น
\" เอาล่ะ วันนี้เราจะแนะนำสมาชิกใหม่น่ะ เป็นเด็กผู้หญิง 2 คน เอาล่ะ เข้ามาสิ \"
\" อย่าร้องเลยน่ะ ฉะ...ฉันว่าท่านคงไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าท่านหรอก \" อายะปลอบฉันที่กำลังโศกเศ้รา
\" ฉะ...ฉันจะไม่ร้องได้ไงล่ะ นี่พ่อ..แม่..ฉันน่ะ ธะ..เธอ..ไม่เสียใจบ้างเหรอ ฮือๆๆ \"
\" เสียใจสิ ฉะ..ฉันก็นับถือท่านเหมือนพ่อกับแม่เหมือนกันน่ะ ฉันเสียใจสิ เสียใจมากเลย ฮือๆๆ \"
แล้วเราก็ระเบิดน้ำตาออกมา และโผเข้ากอดกัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะแม่ฉันถูกไอ่บ้าที่ไหนไม่รู้น่ะสิ ขับรถชน แค่นี้ฉันก็ช้ำใจ
จะตายอยุ่แล้วน่ะ แล้วทำไม ทำไม พ่อฉันต้องตามไปอีกคนด้วย ฮือๆ แล้วต่อไปฉันจะทำยังไง ฉันคิดถึงพ่อกับแม่น่ะ ได้โปรดเถอะ อย่า
ทิ้งหนูไว้คนเดียว แม่กับพ่อรักหนูใช่ไหมค่ะ งะ..งั้นก็เอาหนูไปด้วยคนสิค่ะ อย่าทิ้งภาระไว้กับหนู อย่าทิ้งความโดดเดี่ยวอ้างว้างไว้ให้หนู
อย่าปล่อยให้หนูอยู่คนเดียว ถ้าพ่อกับแม่ไป หนูก็จะไปด้วยได้ไหมค่ะ ได้ใช่ไหมค่ะ พ่อค่ะ..แม่ค่ะ..คอยหนูเดี๋ยวน่ะค่ะ หนูสัญญาค่ะ ว่า
หนูจะตามไป
\" อายะ ถ้าฉันไม่อยู่.....เธออยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย \" ฉันพูดพร้อมกับมองเธอด้วยความโศกเศร้า
\" ชิโย เธอพูดอะไรของเธอน่ะ ธะ..เธอพูดใหม่อีกครั้งสิ \" อายะทำหน้าตกใจ
\" ฉันพูดว่า ถ้าฉันไม่อยู่ เธอก็อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย \" ฉันถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง
\" ไม่น่ะ!! เธอคงจะไม่คิดตามพวกท่านไปอยู่หรอกน่ะ เราเหมือนเป็นพี่น้องกันน่ะ ถ้าเธอทิ้งฉันไป แล้ว ฉันจะอยู่ยังไง เธอคิดถึงฉันบ้างสิ
เธอจะให้ฉันอยู่คนเดียวงั้นเหรอ จะให้ฉันมีแต่ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง \"
นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ฉันคิดแต่เรื่องของตัวเองจนทำให้คนที่ฉันรัก เจ็บปวดเหรอ ฉะ..ฉัน นี่มันบ้า ในเมื่อตอนนี้ฉันยังเหลือ อายะอยู่
ทั้งคนหนิ ยังเหลือคนที่รักฉันมากถึงขนาดนี้ แล้วฉันจะทิ้งเธอไปได้ยังไง พ่อค่ะ..แม่ค่ะ..หนูคงทำตามสัญญาไม่ได้แล้วค่ะ ขอโทษด้วยน่ะ
ค่ะ เพราะหนูยังเหลือคนที่รักหนูมากอยู่ทั้งคนหนิ
\" บ้าน่า ฉันไม่ทิ้งเธอไปหรอกน่า อย่าคิดมากน่ะ ฉันล้อเล่นกับเธอเท่านั้นเอง \" ให้ตายซิ ถึงแม้ฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจแล้วฉัน
อยากจะตามพวกท่านไปเหลือเกิน
\" จิงๆน่ะ เธอคงไม่หนีฉันไปหรอกน่ะ \" ทำไมเธอถึงน่ารักอย่างนี้น่ะ (ฉันไม่ได้รักผู้หญิงด้วยกันน่ะ) แบบนี้แล้วจะให้ฉันทิ้งเธอคนเดียวได้ไง
ล่ะ
\" เอางี้น่ะ ถ้าเธอไม่เชื่อใจฉัน เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันดีกว่า ถ้าใครทิ้งอีกฝ่ายไปโดยไม่บอกกล่าวจะต้องกินเข็มพันเล่ม \"
\" อี๋ๆ น่ากลัวจัง เอาเป็นต้องอดข้าวเป็นเวลา 3 วัน \"
\" ปัญญาอ่อนจัง อิอิ \"
\" อย่ามาว่าแต่ฉันน่ะ \"
ฉันฟูจิวาร่า มิชิโย หรือมีชื่อเล่นว่า ชิโย และ นากาชิม่า อายากะหรือ อายะ เพราะพ่อและแม่ของพวกเรานับถือกันเหมือนญาติพี่
น้อง เราเลยมีโอกาสพบกันและกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน จนถึงเดี๋ยวนี้พ่อและแม่ของอายะต้องไปทำงานที่ต่างประเทศเลยฝากเธอให้พ่อแม่
ฉันดูแล แต่เพราะพวกท่านเพิ่งเสียไป เลยทำให้เราต้องขายบ้านเพราะเราไม่มีญาติพี่น้องอยู่ที่เมืองจิบะเลย เราจึงต้องดั้งด้นไปเมือง
โตเกียวเพื่อหาญาติๆ และเมื่อไปถึง
\" ขอโทษน่ะค่ะ นี่ใช่บ้านของฟูจิวาร่า ซาโตมิ หรือป่าวค่ะ \" เสียงสดใสของอายะพูดขึ้น
\" ใช่จ่ะ เธอมีธุระอะไรหรือป่าวจ่ะ \" ซาโตมิถามด้วยความแปลกใจ
\" เอ่อ.. คือว่าคุณใช่คุณอาของมิชิโยหรือป่าวค่ะ พอดีว่าพ่อและแม่ของเธอเพิ่งเสียไปน่ะค่ะ..\" อายะพูดอย่างตะกุกตะกักเพราะรู้ว่าฉันไม่
อยากได้ยินและกลัวทำให้ฉันเสียใจ
\" เอ๊ะ งั้นเหรอ เสียใจด้วยน่ะจ๊ะ ใช่จ่ะฉันเป็นคุณอาของเธอเอง เพราะพวกท่านเสียก็เลยจะมาอยู่นี่น่ะเหรอ \" ซาโตมิเริ่มขึ้นเสียง
\" เอ่อ.. อย่าหาว่าอย่างนู้น อย่างนี้เลยน่ะค่ะ เพราะพวกเราไม่มีที่อยู่จริงๆ เพราะงั้น กรุณารับเราไว้ด้วยเถอะค่ะ ได้โปรด.. \" อายะจึงอ้อน
วอนเพราะเธอไม่มีที่พึ่งจริงๆ
\" เดี๋ยวน่ะจ่ะ อาจะช่วยเรื่องนี้เอง แต่ว่าขออาพบหน้าหลานของอาหน่อยได้มั้ยจ่ะ \"
\" สวัสดีค่ะ คุณอาซาโตมิ \" ฉันพูดกระแทกเสียงขึ้น
\" สวัสดีจ่ะ อ๊ะ แต่ว่าพวกเธอคงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกน่ะ เพราะมันอยู่ไกลจากโรงเรียนมากเกินไป \"
\" เอ่อ ถ้าคุณอาไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ อายะไปกันเถอะ \" เหอะ ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้
พูดจบฉันก็จับมืออายะวิ่งหนีออกมา ฉันไม่ชอบยัยนั่นเลยจริงๆ คอยมายุให้ครอบครัวฉันแตกกัน กี่ครั้งแล้วที่แม่ต้องเจ็บปวดกับคน
แบบนั้น เมื่อกี้ก็คงอยากจะเห็นละซิ ว่าหน้าตาของฉันเป็นยังไง เห็นแล้วเป็นไงล่ะ สะใจพอหรือยัง
\" นี่ๆๆๆ ชิโย แฮ่กๆ จะวิ่งไปถึงไหนอ่ะ ฉันเหนื่อยแล้วน่ะ หยุดวิ่งซะทีเถอะ แฮ่กๆ \" เสียงอายะหอบ
\" เอ๊ะ ขอโทษน่ะ พอดีฉันไม่ชอบอาซาโตมิเท่าไหร่อ่ะ \" ไม่ซิ ฉันเกลียดเธอต่างหากล่ะ
\" ถ้าเธอไม่ชอบก็น่าจะบอกฉันน่ะ ไปเถอะ \" เสียงอันสดใสทำให้ฉันลืมเรื่องพวกนี้ไปได้
พูดจบเราก็เดินทางหาที่พัก หาไปเรื่อยๆ ในที่สุดเราก็ได้ที่พักที่ใกล้กับโรงเรียนเซนัน ซึ่งเป็นโรงเรียนสห และ ติดกับโรงเรียนชิโรคิน
ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วน
\" อืม.. ดูจากประวัติแล้ว เธอ 2 คนเป็นคนเรียนดีน่ะ แต่ว่าห้องเด็กเรียนมันเต็มแล้ว เธอต้องไปอยู่ห้องท้ายๆหน่อยน่ะ \" ตาหัวล้านเอ่ยขึ้น
\"....\" ฉันกับอายะทำหน้างง
\" ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะเป็นห้องท้ายๆ แต่ก็มีเด็กเรียนเหมือนกัน อย่าคิดมากน่ะ เดี๋ยวรอครูแปปนึงน่ะ \" อาจารย์รีบพูดอย่างรวดเร็วเพราะเห็น
สีหน้าไม่ค่อยพอใจของฉันกับอายะ
และแล้วตาหัวล้านก็เดินไป
\" เฮ้อ.. ห้องท้ายๆใครจะอยากไปอยู่ล่ะ คงจะมีแต่เด็กเกอ่ะดิ \" อายะพูดพร้อมถอนหายใจ
\" อือ ฉันก็ว่างั้น \" ฉันเห็นด้วยกับเธอจริงๆ เพราะไม่ว่าใครก็อยากอยู่ห้องเด็กเรียน
\" เอาล่ะ ไปกันเถอะ เธออยุ่ห้อง 1-D น่ะ \" ตาหัวล้านเดินเข้ามาพร้อมกับนำทาง
\" ค่ะ..\" เรา 2 คนพูดขึ้นพร้อมกัน
เมื่อไปถึงครูก็ให้เรายืนอยู่ข้างนอก และบอกว่าจนกว่าครูจะเรียก ถ้าไม่เรียกห้ามเข้าไป
\" ทำไมนานจังเลย ปวดขาหมดแล้วน่ะ \" อายะเริ่มบ่น
\" เอาล่ะ วันนี้เราจะแนะนำสมาชิกใหม่น่ะ เป็นเด็กผู้หญิง 2 คน เอาล่ะ เข้ามาสิ \"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น