คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : ประตูปิดตาย
อนที่ 57 – ประูปิาย
ธนารวิ่ออามหาห้อแ่ละห้อ แ่็ไม่พบที่อยู่อหัวใวีรศัิ์ ทันในั้น นภัสสรับสุนทรพน์็มาสมทบับเา
“หาเอไหม?” สุนทรพน์ถามึ้นอย่าหอบๆ เพราะวิ่มาลอ
“ไม่ แ่ว่า” ธนารพู “เมื่อี้มียมทูมาัันรนี้ แสว่าห้อเ็บหัวใมัน้ออยู่แถวนี้แน่”
“เหรอ?” นภัสสรถาม “ั้นเราแยันหาแถวๆ นี้ละัน”
“นายรู้ไหม? ้านอโรพยาบาล รุเทพฯ ลุเป็นไฟเลย” สุนทรพน์ทีู่่าวมา พูออมา
“อืม หวัว่าพรรพวอเราับพวเทวาะสู้ันไ้นะ” ธนาราหวั
“อย่าพูมาเลย รีบหาหัวใันเถอะ” นภัสสรสั่ สอหนุ่มึแยันไป้ายวา
“อยู่ไหนนะ?” เาเปิประูเ้าไป เป็นห้อเ็บอ เปิไปอีห้อ เป็นห้อเ็บผ้าปูที่นอน
“ริสิ” ธนารนึึ้นไ้ “ประูนั่น้อถูล็อไว้แน่”
“ไม่เป็นไร ผมสามารถสะเาะุแไ้” านนที่เป็นาบบอ
“ั้นเหรอ? อบในะ านน” ธนารอบใ ่อนะรีบวิ่ไปูห้ออื่นๆ
้านนอโรพยาบาลรามาธิบี เิเหุาร์ปั่นป่วน รถพยาบาลและหน่วยู้ีพวิ่พล่านันเป็นว่าเล่น วีรศัิ์ปราัวึ้นที่หน้าโรพยาบาล
“ไอ้พวธนารอยู่ในนั้นเหรอ?” เาัฟันอย่าโมโห “ไอ้พวหัหลั ันบอพวมันไปไ้”
ยมทูนหนึ่ปราายึ้น พร้อมับบอ่าวให้วีรศัิ์ฟั
“ุพพัน์ายแล้วรับ”
“ว่าไนะ?” วีรศัิ์แปลใ พพัน์เป็นผู้มีฝีมือรอาเา ทั้ที่เาิว่าส่ไปำัพวธนารน่าะป้อันไ้แล้วเียว แ่ลับถู่าายเสียอย่านั้น
“สั่ยมทูระับสูให้ไปเฝ้าหน้าห้อหัวใเี๋ยวนี้!” วีรศัิ์สั่ เิฟ้าร้อรืนๆ และฟ้า็ผ่าลมา ทำเอาทุนใ ยมทูนนั้นรับำและทำามำสั่
“ไอ้พวธนาร... มันร้ายนานั้นเลยเหรอ?”
ในัวเมือรุเทพฯ ทุอย่าำลัลุเป็นไฟ มีารประาศารถำรว อให้ทุนอยู่อย่าสบในบ้าน ส่วนบริเวที่เิไฟไหม้็มีารสั่ให้อพยพน้าวอออมา รถับเพลิว่าสิบัน ทำานนละที่ วิ่ไปวิ่มานสับสนอลหม่านันไปหม
ไม่มีใรรู้ว่าเิอะไรึ้น รถำรวออวิ่พล่านเ็มถนน เบื้อ้นสันนิษานว่าเป็นาร่อารร้าย แ่ไม่พบผู้ร้ายเลย รถำรวอวาอยู่หน้าร้านแมโนัล์ในถนนสายหนึ่ แ่แล้ว รถำรว็ลอยึ้นาพื้นถนน ำรวหันมาเห็น็ใร้อโวยวาย รถทั้ันลอยอยู่ลาอาาศไ้ แล้ว็ถูเหวี่ยไปนระร้านแมโนัล์ ผู้นที่ำลัินอาหารอยู่รีร้อโวยวาย ่าวิ่หนีันเป็นพัลวัน
“เฮ้ย! มันเป็นไปไ้ไวะ?”
นายำรวถึับุน เมื่อเห็นเหุาร์อัศรรย์เิึ้นับ่อหน้า ไม่เพียแ่นั้น สะพาน้ามแม่น้ำหลัอรุเทพฯ เิสั่นลอน านสะพานเริ่มแ้วยพลัอวีรศัิ์ สะพานทั้สะพานเอนล้มไปทา้าย ทำเอานที่อยู่ในรถยน์ใแื่น วิ่หนีออารถเพื่อเอาีวิรอ และไม่นาน สะพานทั้สะพาน็หัลาและพัทลายมลในแม่น้ำ รถยน์หลายัน รวมถึนมลไปในน้ำ้วย
ฝ่ายธนาร เาวิ่ไปเปิห้อนู้นทีห้อนี้ทีแ่็ไม่พบอะไรเลย ฝ่ายนภัสสรับสุนทรพน์็เปิ้นห้อเหมือนัน เ่นัน ไม่เออะไรเลย
“มันอยู่ไหนวะ?” สุนทรพน์บ่น เ็บแผลที่แนและาาารถูเศษระบา ทันในั้นเอ ยมทูนหนึ่ที่ถือ้อนยัษ์ในมือ็ปราัว่อหน้าเา สุนทรพน์ใแทบสิ้นสิ
ยมทูนนั้นเหวี่ย้อนใส่สุนทรพน์ แ่เาหลบทัน สุนทรพน์ัปืนออมา ะะยิ แ่โน้อนทุบมือเสีย่อน เาร้ออย่าเ็บปว ปืนหลุามือ
“าย!!” ยมทูเรียมะเอา้อนทุบศีรษะเา แ่ทันในั้น ็เิเสียปืนลั่นึ้นเสีย่อน ยมทูนนั้นทำสีหน้าใ ่อนที่ร่าะสลายหายไป
“ุนภัสสร!”
เาหันไปหาอย่ายินี นภัสสรเ็บปืนและยิันเาไว้ไ้ทันเวลา
“ุเป็นไมั่? บาเ็บหรือเปล่า?” นภัสสรถาม วิ่เ้ามาใล้
“ไม่ ไม่เป็นไร เ็บมือนิหน่อย” สุนทรพน์บอ “แ่มียมทูเ้ามาั้นแบบนี้ แสว่าเราเ้าใล้ห้อไอ้หัวใวีรศัิ์แล้ว”
“มัน้ออยู่แถวนี้แหละ” นภัสสรเอ็เห็น้วย “เี๋ยวสรเรียร่อน”
ทา้านพีรัย เายันั่วินมอเอร์ไ์และไล่ยิยมทูที่ำลั่อวามเสียหายอยู่ แู่่ๆ มอเอร์ไ์็หยุับ
“นี่มันบ้าัๆ!!!” เ้าอมอเอร์ไ์ุมศีรษะเหมือนนเป็นโรประสาท “นี่มันเิอะไรึ้นันเนี่ย?”
“ุับ่อไปสิ” พีรัยเร่
“ไม่เอาแล้ว ุเอารถผมไปเลย!” เ้าอยินีสละรถให้ พีรัยยับเ้าไปที่นั่นับ มือหนึ่บัับมอเอร์ไ์ อีมือหนึ่็ยิระสุนธนูไฟออไป สัหารพวยมทูนหม
วีรศัิ์ัเริ่มเป็นห่วพวัวเอแล้ว นัล่ามีไม่ถึสิบแปน รวมทั้เทวา้วย แ่สามารถ่ายมทูไ้เป็นร้อยน เาใ้ไม้าย เรียยมทูอีสามนที่มีพลัอำนารุนแรพอๆ ับเามา
“ว่าไ วีรศัิ์?” ยมทูสามนปราัวามำเรียอเา วีรศัิ์บอออไป
“่าไอ้พวนัล่าให้หม” เาสั่ “อย่าให้มัน่าพวยมทูอี”
“พวมันบัอา่ายมทูหรือ?” ยมทูอีนถืออาวุธที่เหมือนปืนึ้น “ิผิะแล้ว”
วีรศัิ์พึพอใ ยมทูทั้สามนระายไปนละสถานที่ทันที
ฝ่ายพิมพ์พรรและไพรัน์็ยัสู้เ็มที่ ทั้สอยืนหันหลัให้ัน ท่ามลาสมรภูมิรบ ไพรัน์เหวี่ยาบสอเล่มััวยมทูนารึ่ ส่วนพิมพ์พรร็วัมีแทเหล่ายมทูนเสียีวิ
“ุพิมพ์พรร!” ไพรัน์เรีย “ยัไหวไหม?”
“ไหว!” เธออบแล้ว็ถีบยมทูนหนึ่ที่ะเ้ามาทำร้ายเธอ เธอเหวี่ยมีไปปัลาออยมทูนนั้นนาย แล้ว็ระามีออมา แล้วปาอยมทูอีนที่วิ่เ้ามา ร่าายทั้สอนมีบาแผลาาร่อสู้ แ่ทั้สอไม่สนใ
ทันในั้นเอ ยมทูร่าให่ยัษ์นหนึ่ ปราัวึ้นในสภาพที่ทุ่มัวลมาาฟาฟ้านพื้นยุบ ไพรัน์ั้าบสอเล่มึ้น ส่วนพิมพ์พรร็หันมา
“ไอ้พวนัล่า” ยมทูร่ายัษ์ล่าว “บัอามานะ ที่ล้า่ายมทู”
“อย่ามัวพูพร่ำทำเพล อยาาย็เ้ามา!” ไพรัน์เรียม่อสู้ ยมทูนนั้นหัวเราะร่า
“อยาายเหรอ? อยาาย? นั่นมันำพูอัน่าหา ัน่าแแน่” เาว่าแล้วปราอาวุธมีนาให่ออมา แล้วพุ่เ้าใส่ไพรัน์ทันที แ่ไพรัน์หลบทัน พิมพ์พรรล้มลไปับพื้น เธอรีบฟื้นัวึ้นมา
“ุไพรัน์ ระวั!” พิมพ์พรรร้อเือน ยมทูร่ายัษ์ลอยัวึ้นลาอาาศ และพุ่มีลมา้านล่า เือนแนวาอไพรัน์นเลือออ ไพรัน์ร้อพลาุมบาแผล เาทรุัวลไป
พิมพ์พรรว้ามีใส่ยมทู แ่เาหลบไ้ทัน มีหมุนลับมาหาเธอ ยมทูระโลอยัวึ้นในอาาศอย่ารวเร็วนมอแทบไม่ทัน ่อนะพุ่ลมาพร้อมับมี รเ้าใส่พิมพ์พรร
“ุพิมพ์ ระวั!” ไพรัน์ะโน พิมพ์พรรระโหลบไ้ทัน ่อนที่มมีะฝัลไปลาฟุบาท ยมทูร่าให่ยับัวอย่าว่อไว นไม่อาะหาวิธีโมีไ้
“ไม่ไหวแน่” ไพรัน์ะพุ่เ้าโมี แ่ฝ่ายยมทูหายัวาอีที่หนึ่ไปอีที่หนึ่อย่ารวเร็วนมอแทบไม่ทัน และเ้าประิัวไพรัน์และเอามี่ออเาเอาไว้
“ไ้เวลาอแแล้ว!” ยมทูพูา่มู่และเรียมะเืออไพรัน์ พิมพ์พรรอาศัยัหวะนั้น เวี้ยมีปัเ้าลาหลัอยมทู เาร้ออย่าเ็บปวและหันมาหาพิมพ์พรร นัยน์าเรือแสสีแอย่าโรธแ้น
“แ ายะเถอะ!” ยมทูร่าให่พุ่เ้าใส่พิมพ์พรรอย่ารวเร็ว ไพรัน์ปล่อยาบสอเล่มในมือออไป พุ่รปัเ้า้านหลัยมทูนนั้นอีสอแผล ยมทูนนั้นร้อลั่น และล้มลไปับพื้น ายแล้วร่า็สลายหายไป
“อบุนะะ” พิมพ์พรรบอ ทั้สอนเปียปอนไป้วยน้ำฝน ยมทูล่าถอยไปแล้ว ไพรัน์แหนมอท้อฟ้าที่มืำ ฝนยัระหน่ำ ฟ้าร้อัรืนรืน ารทำลายล้ายัไม่บ
“ุไพ ุพิมพ์!”
ทั้สอใ รวีโรน์ในสภาพที่เปียทั้ัววิ่เ้ามาหาเา
“ทานี้เป็นไมั่?”
“เราเพิ่ำััวหัวหน้าให่ไป” พิมพ์พรรบอ “แล้วฝัุ่ล่ะ?”
“ยมทูล่าถอยไปแล้ว” รวีโรน์บอพลาถือวานในมือ “ผมไ้ยิน่าวว่าสะพานรุธนพัทลายลไปแล้ว”
“ไอ้พวั่ว!” ไพรัน์สบถออมา พิมพ์พรรับแนเาแล้ว็นึึ้นไ้
“ุไพรัน์ แนุ!”
ไพรัน์มอบาแผลที่ถูมมียมทูบานเลือออ ่อนะบมันอย่าไม่ใส่ใ
“่ามันเถอะ” เาบอ “ทาฝั่ธนารเป็นไมั่?”
ฝั่ธนาร เาวิ่ไปทั่วโรพยาบาล สุนทรพน์ับนภัสสร็เหมือนัน เาำลัะเปิประูบานหนึ่ ็มีมีเล่มหนึ่ปัเ้าที่ประู
ธนารหันไป ็เอยมทูนหนึ่ถือมีไว้ในมือ เาเวี้ยมีใส่ธนารอี แ่ธนารหลบทัน เาัาบับโล่ออมา
ยมทูนนั้นแบมือออ แล้วมี็ปราถึสามเล่ม เาปาใส่ธนาร นเือนแนธนารเป็นแผล แล้วมี็ปราอี ยมทูนนั้นว้ามีใส่ธนารไม่ยั้ เารีบวิ่หนี มีปัเ้าที่ำแพ
มีเล่มหนึ่ลอยเ้ามาหาธนาร านนรีบเอาัวเอป้อันธนาร โยารปัมีออไป ธนารยืนั้หลั พร้อม่อสู้
“ที่แมา...” เาพูอย่าเหนื่อยนิหน่อย “็เพราะันเ้าใล้หัวใไอ้วีรศัิ์แล้วใ่ไหม?”
“อย่ามาสะเออะับันนะ!” ยมทูปามีอีสามเล่มเ้าใส่ธนาร ธนาร้มัวหลบ และเหวี่ยาบออไป าบหมุนเป็นวลม่อนะเือนท้อยมทูนนั้นนเป็นแผลให่
“แ!” ยมทูี้ไปที่ธนาร “ล้ามานะ”
“เออสิ!” ธนารรับาบลับ าบลายเป็นานน
“ุธนาร ไปหาหัวใ่อน เี๋ยวผมัารเอ” านนบอ
“ไม่ไ้ ะไป็้อไป้วยัน!” ธนารส่เสียั
“ถ้าุายไป ใระหาหัวใมันเอ?” านนว่าลับ “รีบไปเร็ว”
ธนารหมทาเลือ เาหันไป เรียมะวิ่ แ่หันมาหาานน่อน
“สัาับันว่านาย้อรอ”
“รับ” านนรับ และหันไปหายมทู แล้วลายร่าเป็นาบ ยมทูปล่อยมีออมาหลายเล่ม านนที่เป็นาบรเ้าฟาฟันมีแ่ละเล่มนพื้น พอมีพื้น็หายวับไป านนลายร่าเป็นมนุษย์อีรั้
“แาย!” ยมทูล่าวเป็นำสุท้าย ่อนะปล่อยมีำนวนสิบเล่มใส่านน เาหลบไม่ทัน มีปัที่ไหล่ แนวา และท้ออเา านนระอัเลือออมา เาระามีออาท้อ
“ฮ่าๆๆๆ!!!” ยมทูนนั้นหัวเราะ และปล่อยมีอี มันพุ่รเ้าใส่ศีรษะอานน
ธนารวิ่ไปามทาโรพยาบาล มีนวิ่สวนันวัไว่ แล้ว็บัเอิเอสุนทรพน์พอี
“ันเอห้อน่าสสัยแล้ว” สุนทรพน์บอ ธนารรีบวิ่ามไป นภัสสรวิ่เ้ามาสมทบ
“เอห้อแล้วเหรอ?” นภัสสรถาม
“มันมีสัลัษ์แปลๆ ิรหน้าประู” สุนทรพน์ึมือธนาร “รีบไปเร็ว”
แล้วพวเา็มาถึห้อที่มีประูบานู่ และมีสัลัษ์เป็นวลมแปลๆ เียนไว้้วยสิ่ที่เหมือนเลือ ห้อนี้อยู่ในมุมลับ ถ้าไม่สัเีๆ ะมอไม่เห็นเลย
“ห้อนี้แหละ” ธนาระบิลูบิ แ่เาัมือลับทันที มันร้อนเหมือนไฟ
“เิอะไรึ้น?” สุนทรพน์ถาม
“ลูบิน่ะสิ” ธนารพู “ับแล้วร้อนเหมือนไฟเลย”
“ไหนๆ” สุนทรพน์ลอู แล้วผล็เหมือนัน “ให้ายเถอะ ร้อนริๆ ้วย”
“ลอเอาผ้าับไหม?” นภัสสรยื่นผ้าเ็หน้าให้ธนาร เารีบไปแล้วเอารอมือ แ่ปราว่าผ้าเ็หน้าลุเป็นไฟไหม้หมเลย
“ทำยัไี? ห้อนี้แหละ ห้อไอ้หัวใวีรศัิ์” สุนทรพน์ิหาวิธีาร “ลอเอาน้ำมาับไหม?”
“ันว่าไม่ไ้ผลหรอ” ธนารว่า ในในึเป็นห่วานน นภัสสรหันรีหันวา พยายามหาทาเปิประู
“หยุนะ!”
ทั้สามหยุะั ุหมอนหนึ่เล็ปืนพมาที่พวเา
“ถ้าไม่อยาาย็อย่ายุ่ับห้อนี้”
“ุนี่เอที่ิสินบนไอ้วีรศัิ์” ธนารพูอย่าโรธแ้น “ุทำามำออวีรศัิ์แลับารเลื่อนำแหน่ใ่ไหม?”
“อย่ามาแส่!” ุหมอสวมแว่นร่าเี้ยเินเ้ามา ่อนะลั่นไปืน ทั้สามนยมือป้อัน ระสุนเาะเ้าที่แนอนภัสสรนเลือสา
“สร!” ธนารโมโหถึีสุ เาไม่มีอาวุธในมือ แ่สุนทรพน์เล็ปืนไปทันที ่อนะลั่นไ
ระสุนเาะออหมอนนั้นนล้มลเสียีวิ สุนทรพน์รู้สึใ เาสัหารนไปแล้ว
“ะ ัน่าน...”
“อบุมา พน์” ธนารบอ แล้วหันไปสนในภัสสร “เลือออเยอะแยะเลย ไปทำแผล่อนีว่า”
“แล้วใระเปิประู!?” นภัสสรร้อ “เรา้อหาทาเปิประูให้ไ้”
สุนทรพน์ยัมือสั่นอยู่ที่่านทั้นไป แ่ธนารไม่ว่าอะไร เาเลยสั่
“นายอยู่รนี้ ันะพาสรไปทำแผล”
“ไม่นะ ใหุ้สุนทรพน์อยู่นเียวไม่ไ้นะ!” นภัสสรร้อลั่น
“ไม่เป็นไรรับ ผมมีอาวุธ” สุนทรพน์บอ ธนารประอร่านภัสสรไปยัห้อทำแผล ะที่สุนทรพน์ิหาทาเปิประู
ทาฝ่าย้านนอ สรามยัไม่บ วีรศัิ์รู้ว่าเพื่อนอเาที่เาเรียมาายไปแล้ว็โมโหอย่ามา เาวามือไปทาวา ทำเอารถยน์ที่ำลัแล่นลอยหมุนไปทาวา นเ้าับร้านบูิ
“แ ไอ้พวธนาร!” วีรศัิ์ำหมัแน่นอย่าโมโห เาโรธถึีสุ นเิเปลวเพลิไหม้ไปทั่วถนน นที่อยู่บนทาเท้าถูไฟลอทั้เป็น วีรศัิ์ลอยัวึ้นไปถึยอึ มอวามเสียหายาเบื้อล่า
“แ่มันเปิประูไม่ไ้หรอ” เาว่า “เพราะ....”
พีรัยยัับมอเอร์ไ์ พร้อมับไล่ยิธนูใส่พวยมทู มียมทูนหนึ่เ้ามาวาทาเาไว้ พีรัยัสินใทันที หมุนรถอัวเอน้านหลัมอเอร์ไ์ระแทับยมทูนล้มลไป เาลารถ และยิธนูใส่ร่ายมทูนระเบิ
“แฮ่ๆ” เาหอบหายใ มอไปอีทา ็เห็นสุวรราวิ่เ้ามาพร้อมับ้าว
“ุวรร” เาะโน “ทานั้นเป็นไบ้า?”
“เสร็หมแล้ว ไม่มียมทูแล้ว” เธอบอ
“ุับรถให้ผมหน่อยไ้ไหม?” พีรัยบอ “ับมอเอร์ไ์เป็นไหม?”
“เป็น” เธออบ
“ั้นับให้ผมหน่อย ผมะไล่ยิยมทู” พีรัยถือปืนยิธนูไว้ สุวรรารีบเ้าไปนั่ที่นับ ิเรื่อ พีรัยนั่้อนท้าย
“ไปเลย!” พีรัยสั่ สุวรราบิมอเอร์ไ์แล่นไป้าหน้า พีรัยัารยิระสุนระเบิใส่บรรายมทูที่ิะทำร้ายนนายไม่เหลือา
สุนทรพน์เ้าไปในห้อน้ำ ใ้ระป๋อเปล่ารอน้ำ แล้วลอยไปสาที่ลูบิประูู ปราว่า น้ำสลายลายเป็นวันทันที เปิไม่ไ้
“โธ่เว้ย!” เายเท้าถีบประู มันเปิไม่ออ “แล้วะทำไีวะ?”
ฝ่ายธนารพานภัสสรมาทำแผลที่แนแล้ว ในโรพยาบาลยัวุ่นวายสับสน มีนบาเ็บเ้ามามามายนนาพยาบาลับหมอรับมือไม่ทัน
“โีนะที่เียๆ ไป” หมอพูับนภัสสร “ระสุนไม่ไ้ฝัใน แ่เียไปเท่านั้น”
“อบุ่ะที่ทำแผลให้” เธอยมือไหว้ ธนารนึอะไรึ้นมาไ้ึถาม
“ุหมอเยเห็นประูบานู่ที่อาารสี่หรือเปล่ารับ?”
หมอทำบาแผลัสีหน้าทันที ทำเอาธนารเ้น
“ุเยเห็นใ่ไหมรับ? มันเปิอย่าไรรับ?”
“ันไม่รู้” ุหมออบ ธนารหมวามอทน ว้าอเสื้อหมอไว้
“บอมาว่าเปิยัไ!” เาเ้นอหมอ ุหมอมีท่าทีใ
“ุร่วมมือับหมอนนั้นใ่ไหม?” ธนารถาม
“ระ รู้ไ้ไ?” หมอถาม ทำเอาธนารยิ่โรธ
“บอมาเี๋ยวนี้ว่าเปิยัไ?”
“ผมไม่รู้” เาอบเสียสั่น “ผมร่วมมือับเาริ แ่มีแ่เาเท่านั้นที่รู้ว่าประูเปิยัไ แ่ผมเปิไม่ไ้ ไม่ั้นไอ้ยมทูะ่าผม!”
“ว่าไนะ?” ธนารนึเสียายที่สุนทรพน์สัหารหมอนนั้นไปแล้ว “แล้วะทำยัไ?”
“หมอออไป่อนนะ ้อไปรัษานเ็บ่อ” เาว่าแล้ว็ออไป ธนารมอามอย่าเหนื่อยใ
“เราะหาทาเปิประูไ้ไ?” เาถามนภัสสร เธอเอ็ส่ายหน้า
ความคิดเห็น