คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : โกลาหล
อนที่ 52 – โลาหล
พิมพ์พรรลับาห้าสรรพสิน้า แล้ว็เปิร้านายนมใหม่ หลัาพัไปั่วโมหนึ่ เธอัารเปิไฟามที่่าๆ อนนั้นเอลือพ็เ้ามาในร้าน
“อ้าว ุลือพ” เธอแปลใที่เามา “มีอะไรหรือเปล่าะ?”
“ผมแ่สสัยว่าใรเป็นนบอพวนรเรื่อแผนอเรา?” เาอบ
“ุสสัยันหรือะ?” เธอถาม
“ไม่รับ ไม่” ลือพรีบอบ “แ่นอาพวเราะมีใรอี?”
“ัน็ไม่รู้” เธออบามริ “ุมา็ีละ ่วยาาแฟหน่อยสิ ทำเป็นแล้วใ่ไหม?”
“รับๆ” ลือพอบ
“แล้วอย่าหายัวล่ะ” พิมพ์พรรย้ำ “ืนแเห็นแ้วาแฟลอยลาอาาศไ้ะยุ่”
“ไ้รับ” ลือพพยัหน้า พิมพ์พรรยิ้มให้เา
ไม่นานลู้า็มา ส่วนมาเป็นลู้าาประำทั้นั้น เพราะิใรสาิอเ้ับาแฟอร้านนี้ พอถึเวลาประมาบ่ายสี่โมเย็น น็เริ่มมาน้อยแล้ว
“ร้านนี้เปิปิี่ทุ่มรับ?” ลือพถาม
“เปิเ้าโมปิสอทุ่ม่ะ” เธออบ
“อ๋อรับ” ลือพพยัหน้า “ผมะไ้อยู่ทำวามสะอา”
“อ้าว อบแล้วหรือะ?” เธอถามยิ้มๆ
“มัน็สนุี” ลือพอบ “ร้านนี้้อไร้ี้ฝุ่น ไม่ั้นนไม่มาินหรอ”
“อบุนะะ” พิมพ์พรรยเ้ไปให้ลู้า อนนั้นเอ ไมพร็เินลมา ไม่มีใรเห็นเธอนอาพิมพ์พรรับลือพ
“อ้าว พี่ลือ” ไมพรทัทาย “มาทำไมอีอ่ะ?”
“เอ่อ” ลือพไม่รู้ะอบน้อสาวอย่าไร พิมพ์พรรเลยอบแทน
“เามาเป็นอาสาสมัรทำวามสะอาร้านน่ะ”
“หา?” ไมพรุน “หมายวามว่าไ?”
“็ามนั้น” ลือพอบ “พี่มา่วยุพิมพ์พรร”
“เหรอ?” ไมพรถาม “ปิไม่เห็นเยเห็นพี่วยเหลือใรมา่อนเลย”
ลือพหน้าแึ้นมา พิมพ์พรร็้วย ไมพรสัเเห็น
“หรือว่า...”
“ใ่แล้ว ันับุลือพ เราำลับันอยู่” พิมพ์พรรพูเบาๆ เพราะลัวนในร้านไ้ยิน พอไมพรไ้ยิน็อ้าปา้า
“เป็นไปไ้ไน่ะ?” เธอถามอย่าสสัยเ็มที่
“มันเป็นไปแล้ว” พิมพ์พรรบอ “่ามันเถอะ”
“ยินี้วยนะะ พี่ลือ” ไมพรล่าวออมาาใริ “อใหู้่ันนานๆ นะ”
“อบในะ” ลือพอบุน้อสาว แ่ในะที่ทุนำลัยินีอยู่นั้นเอ ็มีสายลมพัรรโรุนแรอยู่หน้าร้าน ทำเอาผู้นใ
“หืม?” พิมพ์พรรไ้ยินเสียระิ่เพราะลมพัประู เธอเลยเินไปหน้าร้าน แล้ว็เอวีรศัิ์ยืนอยู่
“ุ....” พิมพ์พรรี้ไปที่วีรศัิ์ ลือพับไมพรเินเ้ามา้วย พอเห็นวีรศัิ์็ใ
“ใเหรอ? ไอ้พวนัล่า” วีรศัิ์ล่าวเสียเยือเย็น ูน่าลัว พิมพ์พรรเป็นห่วนในร้านที่ไม่รู้เรื่ออะไร้วยเลย
“ไม่้อใ ันไม่ทำอะไรพวลู้าแหรอ” เาล่าว “แ่ันะมาประาศสราม อี 3 วันเท่านั้น พวแรู้แล้วสินะ”
“ใ่ ันรู้แล้ว” พิมพ์พรรบอออมา ทำเอานในร้านหันมามอ เพราะไม่มีใรมอเห็นวีรศัิ์ ลือพับไมพรเรียมัวสู้เ็มที่
“ไม่ เรายัไม่สู้ันอนนี้” วีรศัิ์บอ “แ่ันะมาบอว่า ‘ุเริ่ม้น’ อสรามะอยู่ที่อนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ”
“แะึ้นมาารนั้นเหรอ?” ลือพถาม วีรศัิ์พยัหน้า
“พวอันะึ้นมาที่อนุสาวรีย์และทำลายอนุสาวรีย์ะ” วีรศัิ์พู “ันมาบอแ่นี้ พวแเรียมัวสู้ับันไว้ให้ีล่ะ”
“เราเยไปทำอะไรให้แไม่พอใเหรอ?” ไมพรถามอย่าสุทน “ทำไมแถึ้อทำนานี้?”
“ฮ่าๆๆๆ” วีรศัิ์หัวเราะร่า ทำเอาทั้นและเฟอร์นิเอร์ที่อยู่ในร้านระเ็นไปนละทิศนละทา เิวามโลาหลภายในร้านเล็ๆ เศษเ้ับาแฟหเรี่ยราพื้น
“ันำลัสนุ อย่ามาัวามสนุัน!”
“แ่านไม่รู้สึผิบาปเลยหรือไ?” ลือพถาม ร่าเาระเ็นไปนผนั ะที่ลู้านอื่นๆ รีบวิ่หนีออาร้าน
“ไม่ ันไม่รู้สึผิสันิ” วีรศัิ์พู แล้ว้าวอภายในร้าน็ลอยึ้นาพื้น โ๊ะัวหนึ่พุ่ใส่พิมพ์พรร แ่ลือพเ้ามาวาไว้ ึโนศีรษะเ้าเ็มๆ
“ุลือพ!” พิมพ์พรรใ “ทำไม? ทำไมแ้อทำแบบนี้?”
“เพราะันสนุน่ะสิ” วีรศัิ์ล่าว “สนุับารไล่ล่า”
“ุเสียสิไปแล้ว” ไมพรพูออมาบ้า เธอ่อยๆ ลุึ้นาพื้น “ไม่รู้ัวหรือไ?”
“ไม่ ันยัสิีอยู่” วีรศัิ์ว่า “แเป็นแ่อาวุธเล็ๆ ธรรมาๆ ล้า่อรับันเหรอ?”
“ถึะเล็แ่เล็พริี้หนูนะเว้ย” ไมพรลายร่าเป็นมี พุ่เ้าใส่วีรศัิ์ แ่วีรศัิ์หลบทัน และใ้พลัปัเธอนระเ็นไประแทผนั
“โอ๊ย!” ไมพรลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเิม ร้อโอรว ลือพหมวามอทน เาลายร่าเป็นปืนลและยิระสุนนับไม่ถ้วนใส่วีรศัิ์ แ่ไม่โนวีรศัิ์เลยเพราะมีเราะป้อันไว้
“แทำอะไรันไม่ไ้หรอ” วีรศัิ์พู “ไอ้อาวุธห่วยๆ”
แล้ววีรศัิ์็ถือปืนเล็ไปที่พิมพ์พรร ลือพรีบผลัเธอให้ไปที่อื่นทันที แสเลเอร์ที่มีวามเ้ม้นรุนแร ยิสาไปทั่วร้านนทำเอาำแพทลาย ู้ใส่เ้ระแเละเทะไปหม วีรศัิ์หัวเราะอย่าสะใ พลายิแสเลเอร์ใส่พวลือพ
“หนี่อน!” ลือพว้าทั้พิมพ์พรรและไมพรออาร้าน ะที่วีรศัิ์ยัไม่หยุลั่ เาใ้พลัอเา ทำลายร้านทั้หลันพัทลาย
“ายแล้ว ร้านัน!” พิมพ์พรรร้อ ะที่ลือพรีบโบแท็ี่ และพาพิมพ์พรรและไมพรึ้นไป
“เราะไปไหน!?” พิมพ์พรรถามลือพ
“บ้านุยยุทธ” ลือพหันลับมาอบ “ุลับบ้านไม่ไ้แล้วล่ะ”
“ทำไมมัน้อทำถึนานี้้วยนะ?” พิมพ์พรรถามริั “ทำไมมันั่วนานี้?”
ู่ๆ รถ็วิ่ส่ายไปมาเหมือนนับรถเมายา ทุนในรถใ พิมพ์พรระโนถาม
“เิอะไรึ้นะ?”
“ไม่เป็นไรนะรับ” โเฟอร์หันมาบอ “ผมะปป้อุเอ”
“หา?” พิมพ์พรรุน แล้วู่ๆ โเฟอร์็ลายร่าเป็นเทวาในุสีาว ทำเอาเธอใ
“ุเป็นเทวาเหรอ?”
“รับ” เทวานนั้นอบ “ไอ้วีรศัิ์มันใ้พลัวบุมพวมาลัย แ่ไม่เป็นไร ผมรับมือไหว”
ลือพหันลับไป้านหลั ็เห็นวีรศัิ์ลอยัวอยู่ลาอาาศ ใล้เ้ามาที่รถแท็ี่
“มันมาแล้ว!” ลือพบอ
“ไม่เป็นไรรับ” เทวาที่ับรถ ับเ้าอยเล็ๆ ไปอย่ารวเร็ว เิสายลมเหมือนพายุพั น้าวอามพื้นลอยระเ็นไป
“มันใ้พลัอีแล้ว” พิมพ์พรรว่า “ุระวันะ”
“ไม่เป็นไรรับ” เทวาบอ “ผมิถูละที่ปลอมเป็นโเฟอร์มารับพวุ”
รถยน์แล่นออมาลาถนนให่อีรั้ สายลมพัรุนแรมา ฟ้ามืรึ้ม และไม่นานฝน็
“เป็นฝีมือมันรับ” เทวาบอ “มันทำให้ฝนไ้”
“ทำไ้นานั้นเลยเหรอ?” พิมพ์พรรถามอย่าออะทึ่
รถลับมาเป็นปิี แ่วีรศัิ์ที่ลอยามมา ใ้พลัอเา ทำรถยน์นันแล้ว็พลิว่ำไปลาถนน ยรถยน์สอันึ้นลาอาาศแล้ว็เหวี่ยไปนอาารนประูระแระายทั้ๆ ที่มีนอยู่ในนั้น านั้น็ทำรถนแ๊สแล่นส่ายไปมาและพลิว่ำ
“เฮ้ย! ระวั” ลือพะโนลั่น รถแ๊สพลิว่ำ านั้น ไม่ถึสอวินาที็ระเบิเป็นำแพไฟลุท่วมปิถนนทั้สายไว้ เทวาที่ับรถเบรรถทันที เปลวไฟโหมระหน่ำเผาไหม้รถหลายันนเิระเบิ่อเนื่อ ถนนทั้สายลุเป็นไฟ แรระเบิ ทำทั้นทั้รถลอยไประแทผนัอาาร เิวามเสียหายเป็นำนวนมา
“เรียรถับเพลิเร็ว!” ลือพพูแล้วพิมพ์พรร็ใ้มือถือโทรหาำรวทันที
“ุำรว ือ...”
รถยน์ิไฟันหนึ่ลอยเ้ามาระแทพื้นถนนใล้ๆ รถอพวเา พิมพ์พรรหวีร้อ เทวาพารถอัวเอับผ่านเปลวไฟไป นมาถึถนนปิ
“ฟู่ว” เาถอนหายใแบบโล่อ “พวุไม่บาเ็บใ่ไหม?”
“ไม่่ะ” พิมพ์พรรอบ แล้วหันไปหาลือพ “ุลือพ! หัวุ”
“่าเถอะรับ” ลือพยมือับเลือที่ศีรษะ ที่โนโ๊ะในบ้านพิมพ์พรรระแทที่ศีรษะ
“เราะไปไหนัน?” ไมพรถาม
“ไปให้ไลาระยะอมัน่อน” เทวาอบ “อเวลาแป๊บหนึ่”
แล้วรถ็มาอไลาที่เิเหุ เทวานนั้นทำท่าโล่อ ะที่พิมพ์พรรและนอื่นๆ ออมาารถ
“ทำไมอยู่ีๆ มันมาโมีุล่ะ?” เทวาถาม
“มันมาประาศสราม” พิมพ์พรรบอ “แล้วบอ้วยว่า วันริ มันะบุเ้ามาทาอนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ”
“เลวริๆ” เทวานนั้นว่า “ุพร้อมสู้ไหม?”
“พร้อมสิะ” เธอล่าวอย่าโรธแ้น “มันทำลายอาีพัน ทำร้านันพั และยัทำร้ายนอื่น้วย”
“อืม” เทวานนั้นอบรับ “อนนี้เราไปพัที่ปลอภัย่อนเถอะ”
ธนารำลันัู่โทรทัศน์ในบ้าน พอีมีัเ้า่าว่วนพิเศษ ทำเอาเาอารม์เสีย
“อะไรว้า?”
แล้ว็ปรานั่าวายหิสอนในห้อส่ ธนารยน้ำึ้นิบ และฟั่าวไป้วย
“รับ เมื่อ่วบ่ายสี่โมเย็นอวันนี้ เิเหุาร์ประหลา สร้าวามเสียหายไปทั่วถนนในรุเทพฯ มีทั้รถนันและพลิว่ำ รวมถึรถแ๊สระเบิ มีนบาเ็บและผู้เสียีวิมามาย ผู้เห็นเหุาร์บอเป็นเสียเียวันว่า เห็นรถทั้ันลอยึ้นลาอาาศ ่อนะเหวี่ยไปถูอาารนพัเสียหาย”
“รถลอยึ้นลาอาาศ?” ธนารน เาเร่เสียโทรทัศน์ให้ั
และ่าว็ัไปที่สถานที่เิเหุ มีนั่าวภาสนามรายาน
“่ะ ุอมรรัน์ับุสินะ ้านหลัิันอนนี้ือสถานที่เิเหุบนถนนสายหนึ่ ึ่สถานาร์ล่าสุนะะ เปลวเพลิวบุมไ้แล้ว่ะ แ่เิวามเสียหายไปทั่วเลย่ะ ทั้รถยน์ที่ไฟไหม้ ัวอาารที่พัทลายและระแ มีผู้บาเ็บและเสียีวิมามาย าว่าน่าะประมาถึ 40 นเลยทีเียว่ะ ้านหลัทีุ่เห็นนะะ ือารถยน์ที่มีพยานพบเห็นบอว่า มีรถลอยึ้นลาอาาศ และถูเหวี่ยไปนอาารน่ะ่ะ”
“รถลอยลาอาาศ?” ธนารทุบาัวเอ “้อเป็นฝีมือไอ้ยมทูแน่”
“มีอะไรหรือร?” นภัสสรยไ่เียวมาวาบนโ๊ะ
“พวยมทูออ่านอีแล้ว” ธนารี้ไปที่โทรทัศน์ “ูสิ มีนบอว่า รถลอยึ้นลาอาาศและเหวี่ยไปนับประูอาาร”
“ายแล้ว” นภัสสรยมือุมปาพลาูสภาพอาารในโทรทัศน์ มีรถับเพลิ รถำรว และรถพยาบาลมามายบนถนน อย่วยเหลือผู้บาเ็บอยู่
“มันะเลวไปถึเมื่อไหร่?” นภัสสรถาม “พวมันไม่สำนึผิเลยหรือไ?”
“รว่าพวมันเสียสิไปแล้วล่ะ” เาว่า
ทาฝ่ายสิทธิัย เาไ้รับหน้าที่ไปทำ่าวอุบัิเหุบนถนน หัวหน้าสั่เาไป ทำเอาปิยพษ์ไม่พอใมา
“ทำไมหัวหน้าไม่ให้ผมทำ่าวละรับ?” ปิยพษ์รเ้ามาและถามหัวหน้าอน
“ผม้อารนทำ่าว ไม่ใ่นที่ี้อิา” หัวหน้าอบรๆ นปิยพษ์เินปึปัออาห้อไปเลย ฝ่ายสิทธิัยเามาถึที่เิเหุ พลามอสภาพถนน อนนั้นฝนาแล้ว แ่สภาพบนถนนเละเทะไปหม
เาลอถามพยานที่อยู่ในเหุาร์
“รถลอยึ้นริๆ นะ” พยานบอ “รถสอันลอยาพื้น แล้วรถแ๊ส็วิ่ส่ายไปส่ายมา่อนะพลิว่ำ หูว เสียระเบิทำระหน้า่าอาารแไปหลายบาน....”
“พวยมทูแน่” สิทธิัยพึมพำ นพยานที่เาถาม ถามลับ
“ว่าไนะรับ?”
“อ๋อ เปล่าหรอรับ ไม่มีอะไร” สิทธิัยออสัมภาษ์ผู้ที่อยู่ในเหุาร์และถ่ายภาพไว้้วย านั้น็ลับอาาร
เมื่อลับมาถึ ปิยพษ์็เินเ้ามาวาทันที
“ไ้หน้าไปล่ะสิ ไอ้บ้า”
“ผมเหนื่อยนะ” สิทธิัยัึ้น่อน “อผมพัผ่อนหน่อย”
“แหม ะเหนื่อยอะไรล่ะ?” ปิยพษ์พูเสีย “ไอ้โอาสไปทำ่าว...”
“นี่แหละ ผมถึเือนไ ว่าอย่าออมานอบ้าน ไม่ั้นะเอแบบนี้”
ปิยพษ์รู้สึแปลในิหน่อย เา้าวถอยหลั
“หมายวามว่าไ?”
“็ที่ผมเือนุไ ยมทูะออมา่าน ในเวลาไม่ี่วัน วันนี้ มันทำไปแล้ว” สิทธิัยบอ
“ยมทูอะไร? ไร้สาระ” ปิยพษ์บอ
“ุเอ็เยเื่อเรื่อนี้นี่” สิทธิัยเอ่ย
“ใ่ แ่อนนี้ันไม่เื่อแล้ว ยมทูอะไรัน?”
“แ่ใน่าวบอว่า มีรถสอันลอยึ้นาอาาศนะ” สิทธิัยพู “ใระทำแบบนั้นไ้ นอาพวยมทูที่มีพลั?”
“แโนล้าสมอไปแล้วหรือวะ? ยมทูมีริที่ไหน?” ปิยพษ์ยัไม่หยุ
“เอาเถอะ ถือว่าผมเือนุแล้ว็แล้วัน ะเื่อหรือไม่็แล้วแ่”
ปิยพษ์ไ้ฟั็น สิทธิัยเินเลี่ยไป ท่าทาะเหนื่อยริๆ
“สรุปมันเป็นเรื่อริหรือวะ?” ปิยพษ์พูพลาส่ายหน้า ่อนะเินไปทาอื่น
“อย่าั้นหรือรับ?”
ยยุทธถามึ้น เมื่อลือพเล่าเรื่อทั้หมให้ฟั
“ะมาพับ้านผม็ไ้ แ่...” ยยุทธหยุพู “บ้านผมเล็นะ”
“ไม่เป็นไร่ะ ันไม่เี่ย อนนี้บ้านัน... ถูถล่มไปแล้ว” เธอบอ “แล้วภรรยาับลูุะไม่เป็นไรเหรอ?”
“ไม่เป็นไรหรอรับ เาเ้าใ” ยยุทธบอ “ุะอยู่นานแ่ไหน็ไ้ ผมเ็มใ”
“อบุนะะ” พิมพ์พรรยมือไหว้ ยนุทธรีบไหว้ลับ
“อ้าว พ่อ” ภรรยาอยยุทธเินมา มอไม่เห็นลือพับไมพร “ใรน่ะ?”
“เพื่อนน่ะ เาทำร้านายนม แ่อนนี้ร้านเาพัไม่เหลือาแล้ว เาเลยมาออาศัยบ้านเราอยู่”
“ร้านายนม?” ภรรยาอยยุทธถาม “อย่าบอนะว่าเป็นร้านใน่าวที่อออนเย็นนี้”
“ใ่แล้ว่ะ ถูแล้ว” พิมพ์พรรอบ
“ายแล้ว น่าสสารั เห็นว่าร้านพัทลายไม่มีิ้นีเลยนี่” ภรรยายยุทธบอ “เอาเถอะ่ะ มาพัับเรา็ไ้ แ่อาะไม่่อยสะวนะ”
“ันพัที่ไหน็ไ้ทั้นั้นล่ะ่ะ” พิมพ์พรรอบแบบเรใ
“ุไปอาบน้ำ่อนสิ” เธอว่า “มีุนอนหลายุ น่าะพอีับรูปร่าันนะ”
“อบุมา่ะ” เธอพู แล้ว็เินรไปยัห้อน้ำ เปิเ้าไป มีโอ่นาให่อยู่ พร้อมับัน และสบู่ แมพู แปรสีฟัน ยาสีฟัน
“็ไม่เห็นะแย่รไหนนี่?” พิมพ์พรรล่าวเบาๆ
“เอ้า ุมีผ้าเ็ัวหรือเปล่า?” ยยุทธเินเ้ามา
“ไม่มี่ะ” เธอรับผ้าเ็ัวมา “อบุนะะ”
หลัาอาบน้ำ แ่ัวเสร็ เธอ็เินมายัลาห้ออบ้าน ที่พวยยุทธำลันั่ินอาหารพอี
“ุมาิน้วยันสิรับ” ยยุทธัวน “น้ำพริะปิ ทานเป็นหรือเปล่า?”
“เป็นสิะ” เธอนั่ัสมาธิอย่าไม่เอะเิน ยยุทธั้าวให้เธอ
“อบุ่ะ” เธอรับาน้าวมาพร้อมับ้อนส้อม านั้น็เริ่มิน ลือพับไมพร ยืนอยู่้าๆ ประู มอูทุนอย่ายินี
“สมใพี่ล่ะสิ ทีุ่พิมพ์พรรมาพัที่นี่?” ไมพรถาม
“อย่ายุ่น่า” ลือพลูบหัวน้อสาว เธอหัวเราะิั ่อนะเินเ้าไปอีห้อ
ความคิดเห็น