คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ทดสอบ
อนที่ 48 – ทสอบ
อี 5 วัน่อนถึารโมี
ธนารื่นึ้นมาอนเ้า มอปิทินที่แวนบนผนั เหลือเวลาอีห้าวันแล้วที่ารโมีะเริ่มึ้น
“ร” เสียนภัสสรเรีย “ื่นหรือยั? อาบน้ำะ ลมาิน้าว”
“อืม” เาอบรับ และถือผ้าเ็ัวไปอาบน้ำ ่อนะลมาิน้าว แล้วออาบ้านพร้อมับนภัสสรเพื่อไปเรียนหนัสือ แ่่อนะถึโรเรียน ธนาร็ห้ามนภัสสรไว้
“อ้าว? ทำไมล่ะ?”
“รเรว่าพวนอื่นๆ ในั้นะทำร้ายเรา” ธนารบอ “เราโเรียนันเถอะ”
“เอาั้นเหรอ?” นภัสสรถาม “็ไ้ รไปไหน สร็ไป้วย”
“แล้วะไปหาใร?” เธอถาม
“อืม....” ธนารรุ่นิ “ไปหาุรวีโรน์ีว่า เี๋ยวนี้เาใเย็นลเยอะ”
“ุรวีโรน์เหรอ?” นภัสสรถาม “ั้นไปันเลย”
ที่บ้านรวีโรน์ ทั้สอมาถึแ่ลับไม่พบรวีโรน์เสียอย่านั้น พบแ่พ่ออเา
“อ๋อ รวีไปานศพเพื่อนน่ะ”
“านศพ?” ธนารน
“ใ่ านศพเพื่อนที่่าัวายเมื่อวานนี้” พ่อเาล่าว “อยู่วั...”
และทั้สอ็เินทาามไปยัวัที่ว่า ไปยัศาลาสวศพที่สี่ แล้ว็เอรวีโรน์นั่อยู่ในุสีำ ้าหน้าศาลา
“ุรวี” ธนารเรีย รวีโรน์เยหน้าึ้นมา
“อ้าว ธนาร นภัสสร” เาทัทาย “มาทำไมหรือ?”
“เพื่อนายหรือรับ?” ธนารถาม
“ใ่” เาบอ “ถูยมทู่า”
“หา?” นภัสสรอ้าปา้า “เป็นไปไ้ไ?”
“ไม่รู้เหมือนัน” รวีโรน์ำหมัแน่น “แ่ันะไม่ยอมให้อภัยให้ไอ้พวยมทูแน่”
“อืม ผม็้วย โยเพาะไอ้วีรศัิ์” ธนารล่าว อนนั้นเอ านนับอิศรา็ปราัวออมา รวีโรน์รู้ัานนแล้ว แ่ไม่รู้ัอิศรา เาถามว่าอิศราเป็นใร?
“ผมเป็นอาวุธอุนภัสสรรับ”
“อาวุธ?” รวีโรน์สสัย “อ๋อ เ้าใละ แล้วเป็นอะไรล่ะ?”
“ปืนยิระเบิรับ อยาูฝีมือไหม?”
“พอเลย” ธนารรีบห้าม “นายะเผาศาลาวัไม่ไ้นะ”
อิศราไ้ยินแบบนั้น็หยุพู ยืนนิ่ๆ
“เรามีนัล่าเพิ่มมาอีนหนึ่้วยนะรับ เาื่อสุนทรพน์ แ่อาวุธอเานี่สิ...”
“อาวุธทำไมเหรอ?” รวีโรน์ถาม
“เาื่อไพศาล เป็นอาวุธที่... ี้ลา พึ่พาไม่ไ้”
“แบบนี้็แย่สิ ะไป่อรับยมทูไ้ไ?”
“แ่เา็ูล้าึ้นนิๆ นะ” นภัสสรว่าเบาๆ
“แ่็ยัไม่หายลัวอยู่ี ทั้ที่ัวเอเป็นปืนแท้ๆ” ธนารบอ
“เป็นปืนเลยเหรอ?” รวีโรน์ถาม “ทำไมี้ลานานั้น? ปืนมีอานุภาพสูว่าานนอี”
“ใ่รับ” านนยอมรับ “ไม่ไหวเลย หมอนี่”
“เอาเถอะ” รวีโรน์ยืนึ้น “ไปไหว้พระับศพเถอะ”
ธนารและนภัสสรึถอรอเท้า และเินเ้าไปในศาลาที่ิแอร์ มีลิ่นอไม้อบอวล เาไหว้พระรันรัย่อนะุธูปไหว้ศพ
“ไม่เป็นไรหรอรับ” ธนารว่าับรูปเพื่อนอรวีโรน์ “ผมับุรวี และพรรพวที่เหลือะ่วยัน่ายมทูเอ”
านั้นพระสี่รูป็มาสวมน์ส่วิา ธนารและนภัสสรยมือไหว้ลอเวลา ธนารหันไปหารวีโรน์ เาไม่ไ้พนมมือ เพียแ่้มมอล่ำเท่านั้นเอ
“น่าสสารนะ” นภัสสรระิบ “มาเสียเพื่อนสนิทไป”
“อือ” ธนาร็เห็น้วย “พวยมทูมันร้ายริๆ”
“ไม่เป็นไร อีห้าวัน เรา็ะำัหมแล้ว” นภัสสรพูยิ้มๆ แ่ธนารไม่ยิ้มาม เาเรลัวว่าแผนอาะผิพลา
แล้ว็มีารแนมับน้ำส้ม ธนารละเลียินอย่า้าๆ ส่วนนภัสสรินหมอย่ารวเร็ว านนับอิศราเินไปทั่วศาลาวั มีพระรารูปหนึ่สามารถมอเห็นทั้สอไ้ ึเรียมา
“โยมผู้ายทั้สอน่ะ” พระท่านเรีย “มานี่หน่อย”
“ผมหรือรับ?” านนใที่พระมอเห็นเา อิศรา็้วย ทั้สอเินเ้ามาใล้พระ แล้ว็ุเ่า พนมมือ
“โยมไม่ใ่มนุษย์นี่” พระท่านว่านเียว ทำเอานในศาลาหันมามอ เพราะพระท่านพูับสิ่ไร้ัวน แ่พระท่านไม่สนใ
“รับ ผมเป็นอาวุธาสวรร์รับ” านนอบ
“ผม็้วย” อิศราบอ
“โยมเป็นอะไรล่ะ?” พระท่านถามอี
“ผมเป็นาบ ส่วนนนี้เป็นปืน” านนอบแทนอิศรา
“เป็นเรื่อริเหรอที่ฝ่ายยมทูแห ออล่ามนุษย์พาลไปนร?” พระท่านถาม านนับอิศราแปลใว่าท่านรู้ไ้อย่าไร
“ท่านทราบไ้อย่าไรรับ?” านนถาม
“อามาใ้ิสื่อน่ะ” พระท่านว่า “็เลยรู้”
“อีแ่ห้าวัน มันะึ้นานรมาบนโลมนุษย์และไล่สัหารนมามาย” อิศราว่า “ผมมีหน้าที่้อหยุมันให้ไ้”
“ริหรือ?” พระท่านถอนหายใ “แ่ไม่้อห่วหรอ”
านนับอิศราไม่เ้าใ
“แห่รรมน่ะมีรินะ” พระท่านว่า “ถึะมีพลัอำนามาอย่าไร ็ไม่อาหนีรรมไ้หรอ”
านนไ้ยินแบบนั้นเลยพยัหน้า ะที่นเริ่มมอพระรูปนั้นแล้ว เพราะไม่มีใรมอเห็นานนับอิศรา
“ท่านรับ” พระอีรูปทีู่หนุ่มว่าถาม “ท่าน.... ุยับใรรับ?”
“อ๋อ เ้าหน้าที่บนสวรร์น่ะ” พระท่านอบามริ ทำเอาพระที่ถามถึับุน
“ท่านมอเห็นหรือรับ?”
ท่านพยัหน้า ่อนะหันไปบออิศราับานน
“โยมไปเถอะ หมธุระแล้ว”
“อบุรับ” านน้มลราบพระ อิศราทำาม และทั้สอ็เินไป้าๆ ธนาร
“ไม่อยู่่วยถวายเพลเหรอ?” รวีโรน์ถามธนารเมื่อเาออมาาศาลา
“ถวายเพล?”
“อือ เอาับ้าวให้พระัน” รวีโรน์บอ
“็ไ้รับ อยู่่วย็ไ้” เาบอ พลาหันไปหานภัสสร “นะ สรนะ”
“ไ้้ะ” นภัสสรพยัหน้า แล้ว็มีารถวายเพลพระ ให้พระันับ้าว ธนาร็ร่วมทำบุ้วย
“อนเย็นมาที่ศาลาสิ” รวีโรน์บออย่าใเย็น “ะไ้มาสวศพ”
“ไ้รับไ้” ธนารอบ และทั้สอน็เินออาวัไป
“านี้ไปไหนีล่ะ?” นภัสสรถาม
“อืม” ธนารรุ่นิ “ไปเินห้าันไหม?”
ธนารับนภัสสรเินออาบริเววั ไปพร้อมับานนและอิศรา ึ้นแท็ี่ไปห้าสรรพสิน้า
่าวลือเรื่ออธนารัไปทั่วโรเรียนในไม่้า มีแ่นหวาลัวเา ยิ่อาารย์ที่ปรึษาย้ำเี่ยวับเรื่อนี้ ยิ่ทำให้มีนเื่อไปให่
ที่ฝ่ายปรอ อาารย์ที่ปรึษาอธนาร็มาปรึษาเรื่อนี้ับบรราอาารย์ในนั้น
“มันเป็นปีศาริๆ นะะ มันะทำร้ายลูศิษย์ัน ะทำไี?”
ฝ่ายปรอถอนหายใ ไม่อยาเื่อเลยว่ามันะเป็นริ แ่ถึนาอาารย์ที่ปรึษามาบอ ็แสว่าือวามริ
“ไล่ออาโรเรียนีไหม?” อาารย์ฝ่ายปรอถาม
“ีเลย่ะ” อาารย์ที่ปรึษายินี “ันไม่ยอมให้นอันรายมาอยู่ในห้อันหรอ”
ฝ่ายสุนทรพน์เอ็ไ้ยิน่าวลือเรื่อนี้เหมือนัน เาอยาะอธิบายให้เ้าใว่าอะไรืออะไร แ่ลัวไม่มีใรเื่อ
“นี่ นายไพศาล” เาพูับอาวุธในระเป๋า “่วยันิหน่อยสิว่าะทำไี?”
“แล้วะให้ผมทำอะไรล่ะ?” ไพศาลอบออมาาระเป๋า
“ทำยัไถึะสยบ่าวลือเรื่อุธนารไ้?”
“เาทำัวเอไม่ใ่เหรอ?” ไพศาลว่า “เาใ้ให้านนใ้พลัยโ๊ะึ้น”
สุนทรพน์ถอนหายใ อาวุธอเาพึ่พาไม่ไ้เลย
“ริสิ” เาไ้รับแว่นามอเห็นยมทูาธนารมาแล้ว เา็สวมใส่ทันที
“ไม่เห็นอะไรเลย...” เาเปรยเบาๆ ะถอแว่นอยู่แล้วแ่....
“ผมสัมผัสไ้ว่ามียมทูแถวนี้!” ไพศาลบอ
“ว่าไนะ?” สุนทรพน์ยัไม่ถอแว่น “อยู่ที่ไหน?”
“อยู่ อยู่ เอ่อ...”
“อบมาเร็วๆ สิ!” เาว่าอย่าหุหิ
“ั้นสี่รับ” ไพศาลอบออมา “ั้นสี่”
สุนทรพน์วิ่ึ้นไปั้นสี่ทันที แล้ว็เห็นเาำอยมทู ำลัะผลัเ็สาวม.้นนหนึ่บันไ
“เฮ้ย! หยุเลยนะเว้ย” สุนทรพน์ะโน ยมทูนนั้นหันมา าเรือแสสีแ ส่วนเ็หิม.้นนนั้น หันมามอสุนทรพน์อย่าุน
“พี่เป็นอะไรน่ะ?”
“น้อ อย่าเพิ่ลบันไ ไปที่อื่น่อน!” สุนทรพน์ว่า ทำเอาเ็สาวยิ่
“หนูะลบันไ”
“อย่า!” สุนทรพน์ห้ามไม่ทัน ยมทูนนั้นผลัเ็สาวบันไลไปอ้าล่า อหั เสียีวิ
“แ!” สุนทรพน์โวยวาย “ายะ!”
“ฝ่ายแนั่นแหละที่ะ้อาย!” ยมทูว้าเียวแหลมมึ้นมา สุนทรพน์หยิบปืนึ้นมาทันที
“ไม่เอานะ ผมไม่ยิ!” ไพศาลร้อ
“แ้อยิเี๋ยวนี้!” สุนทรพน์ะอใส่อาวุธอน เาเล็ปืน ยมทูปาเียวแหลมใส่สุทรพน์นบาแนสุนทรพน์เป็นแถวยาว เาร้อลั่นอย่าเ็บปว
“ฮ่าๆๆๆๆ” ยมทูนนั้นหัวเราะร่า แล้ว็เินเ้ามา สุนทรพน์ลั่นไ แ่ระสุนไม่ออ
“นายไพศาล!” สุนทรพน์ะอใส่ ไพศาลลัวสุี
“ยิเี๋ยวนี้!” เาะโน ไพศาลัสินใ เอาลูปืนมา่อที่ลำล้อ่อนะยิ ระสุนเาะทะลุหน้าออยมทูนเสียีวิ ร่าสลายไป
สุนทรพน์หอบหายใ เอามือำบาแผลที่แน พลาเินไปหาน้อม.้น ปราว่าน้อเสียีวิแล้ว
“เรา้อไปบออาารย์” เาำบาแผลและเินไปยัห้อพัรู
รถำรว รถปอเ็ึ้ และรถพยาบาลมาที่โรเรียน หลัาสุนทรพน์รายานไปว่ามีเ็าย เาบออะไรไม่ไ้นอาำว่า ‘อุบัิเหุ’ ทั้ที่วามริอยาบอวามริะาย แ่ลัวไม่มีใรเื่อ
“แล้วแนเธอไปโนอะไรเ้า แผลให่เลยนะ?” อาารย์ถาม
“เอ่อ” เาไม่รู้ะบออย่าไร “ือผมใที่เห็นศพ ็เลยเผลอเินไปนบอร์แล้วโนระบาน่ะรับ”
อาารย์มอเาอย่าสสัยแ่็ไม่ว่าอะไร ศพอเ็นนั้นถูพาไปแล้ว ท่ามลาเพื่อนๆ ที่เสียในร้อไห้
“ไอ้พวยมทู” สุนทรพน์ัฟันอย่าโมโห แ่ที่เาโมโหยิ่ว่านั่น็ือ อาวุธอเานั่นเอ
“นายไพศาล นายเือบทำันายแล้วนะ! ทำไมันบอให้ยิ ทำไมไม่ยิ!?”
“ผม....ลัว” ไพศาลอบเสียสั่นมาาในระเป๋า สุนทรพน์ส่ายหน้า
“แล้วเวลาออรบริ นายะล้าเหรอ? แ่นี้ยัลัวเลย”
ไพศาลไม่อบอะไร สุนทรพน์อยาะเปลี่ยนอาวุธเหลือเิน แ่็ทำไม่ไ้
“ัน้อฝึให้มาว่านี้” เาบอ “นายเอ็้อ่วย้วย”
ไพศาลไม่อบโ้อะไร แ่วาเป็นปืนธรรมาๆ ในระเป๋าามเิม
“เฮ้อ!” สุนทรพน์ถอนหายใ “ยัไ เรา็มีฝีมือเหมือนันแหละน่า”
ไพรัน์ำลัทำานเป็นประาสัมพันธ์ให้บริษัทอนาริน เารับโทรศัพท์แล้ว็บอ้อมูลไป
“ุไพ” เพื่อนร่วมานที่ื่อเอื้อพูึ้น “พัลาวันแล้ว ไปหาอะไรินันีว่า”
“อ๋อ ไ้รับ” ไพรัน์ล่าวอย่ายินี เาัารเ็บระเป๋า
“อ้อ อไปห้อน้ำแป๊บหนึ่นะ” อีฝ่ายบอ ไพรัน์พยัหน้า แ่แล้วเา็เห็นระเป๋าเินออีฝ่ายวาอยู่ ็เลยะเอาไปให้
“ไม่เียมัวเอาะเลย”
“หา?” ไพรัน์ไ้ยินไม่ั เาแอบเ้าไปในห้อแนทีน ็เห็นเพื่อนร่วมานอเา ำลันินทาเา
“ุนารินิยัไนะถึไปิน้าวับนั้น่ำแบบนั้น?” เพื่อนร่วมานเาบอ “ไอ้ไพรัน์็ไม่รู้ัเียมัว ไปินไ้ไไม่รู้”
ไพรัน์ไ้ยิน เา็เสียใ เินออาห้อแนทีนไปที่ทำานอนเอามเิม
“เอ้า ไปไ้แล้ว้ะ” เพื่อนร่วมานเาเินยิ้มแ่ออมา ไพรัน์มอแล้ว็หรุบาล
“อ้าว เป็นอะไรเหรอ?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรรับ” เารีบอบพลายิ้มแห้ๆ “ฮ่ะๆ”
ไพรัน์เินออมาพร้อมับเพื่อนร่วมาน ทวีศัิ์เห็นแล้วว่าเิอะไรึ้นบ้า เาัารทันที ผลัเพื่อนร่วมานอไพรัน์ลไปอับพื้นทันที
“โอ๊ย!” อีฝ่ายร้ออย่าเ็บปว ไพรัน์หันไปหาทวีศัิ์
“ุทำอะไรน่ะ?” เาระิบ
“็มันบัอามาว่าุนี่” ทวีศัิ์ว่าพลาออ “ผมไม่อบ”
ไพรัน์ส่ายหน้า แล้วเ้าไปประอร่าุเอื้อ อีฝ่ายใมา ไม่รู้ว่าใรเป็นนผลั
“มีนผลัันล้มริๆ นะ” เธอบอ “ันลัวั”
“อาะเป็นวิา็ไ้รับ” ู่ๆ ไพรัน์นึอย่าไรไม่รู้ ใส่ไฟไป เหมือนเาอยาะแล้เพื่อนร่วมาน
“วิา?” เพื่อนร่วมานเาัวสั่น “หมายวามว่าไ?”
“็มี่าวลือว่าเยมีนานายที่นี่อนสร้าึ” ไพรัน์โหออไป “ุนารินบอ”
“ว้าย ว้าย!!!” เพื่อนร่วมานอเาวิ่หนีไปทันที ไพรัน์หันไปหาทวีศัิ์
“สะใผมละ” เาล่าว ทวีศัิ์เห็นันั้น็ยิ้ม
“แ่มัน็รินะ”
“อะไรรับ?” ทวีศัิ์พู
“ันเอที่ไม่เียมัว” เาว่า “ไปิน้าวับเ้าอบริษัทไ้ไไม่รู้?”
“โธ่ อย่าพูแบบนั้นสิรับ” ทวีศัิ์บอ “ุนารินไม่ิอะไรแบบนั้นหรอ”
“แ่มันือวามริ” เาถอนหายใ “บอแล้วไ ‘อฟ้าับหมาวั’”
ทวีศัิ์ส่ายหน้า ะที่ไพรัน์เินลลิฟ์ไป
สุนทรพน์ลับบ้านไปพร้อมับไพศาล หลัาอาบน้ำเสร็ เา็ถือปืนออมา
“ุะทำอะไร?” ไพศาลที่เป็นปืนถาม
“ฝึ้อมน่ะสิ” เาบอ “ัน้อทำให้นายล้าให้ไ้ ไม่ั้น อนออรบ ันายแน่”
“อีแล้วหรือรับ? ผม็ยิไปแล้วนี่”
“ใ่ แ่ว่านายะยิ ัน็เือบาย เห็นไหม?” สุนทรพน์โว์แผลที่รัษาแล้วใหู้ “ัน้อทำให้นายล้ายิให้ไ้”
“แ่ผม”
“นี่ มั่นใในัวเอหน่อยสิ นายเป็นอาวุธร้ายแรนะ” เาบอ
“ผม....”
“มั่นใในัวเอหน่อยสิ” สุนทรพน์บอพลาเินไปเปิหน้า่า “ันะยิ้นไม้้นนั้น นายล้าหรือเปล่า?”
“ล้ารับ”
“แล้วถ้าันะยิยมทูล่ะ ล้าหรือเปล่า?”
“เอ่อ...” ไพศาลไม่รู้ะอบอย่าไร สุนทรพน์เอ็หมปัาะแ้ไแล้ว
“ทำไมไม่ลอูสัั้ล่ะ?” เาถาม “ยิแ่นัเียว ยมทู็ายแล้ว”
ไพศาลนิ่ไปพัหนึ่ ่อนะบอ
“โอเรับ” ไพศาลพูออมา เสียมั่นในิหน่อย “ุฝึผมไ้เลย”
“ี” สุนทรพน์เล็ปืนไปยั้นไม้ในบ้านอเาเอ ่อนะลั่นไ ไม่น่าเื่อ ระสุนเาะทะลุรามเป้าที่วาไว้พอี
“ันพอะรู้แล้วว่าวรเล็ยัไ” เาบอ “็ี ันะไ้ไปสอนนายธนาร”
“สอนหรือรับ?” ไพศาลถาม
“อืม อนรัษาินแนปี 2 ้อมีารยิปืน” สุนทรพน์ล่าวออมา แ่็ลัว
“เราะ...ผ่านพ้นเหุาร์ไปนถึเรียนร.ปีสอหรือเปล่านะ?”
“ทำไมหรือรับ?” ไพศาลถาม
“็อีไม่ี่วัน็ะถึวันสรามแล้ว” เาบอ “เราะรอันหรือเปล่า็ไม่รู้”
ไฟศาลไม่พูอะไร สุนทรพน์เินเอาเาไปเ็บในลิ้นั
ความคิดเห็น