คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความโกรธของเทวดา
อนที่ 2 – วามโรธอเทวา
ที่านศพอพ่อธนารที่ัึ้น วัแห่หนึ่ มีแในุสีำมามามาย แม่มาไม่ไ้ เพราะยัทำใไม่ไ้ึอยู่บ้าน ธนารเลยลายเป็นผู้้อนรับแไปเอ
“เ้มแ็ไว้นะลู” าิทาฝ่ายพ่อมาปลอบใเา ธนารยมือึ้นไหว้อบุ
“อบุรับ”
เาเือบะร้อไห้ออมาแ่็พยายามลั้นน้ำาเอาไว้ พอแมานรบ เา็เป็นน่วยเสิร์ฟน้ำับนมให้ับแ
ไม่นานพระสี่รูป็มาสวมน์เพื่อให้วิาพ่อไปสู่สุิ ธนารนั่อยู่้านหน้า ยมือพนมลอเวลา เารู้สึเสียใับาราไปอย่าะทันหันแบบนี้
เมื่อพระสวเสร็ ทั้หม็พาันแยย้ายลับบ้าน นภัสสร็มาาน้วย แ่ธนารไม่ไ้สัเเห็น
“อ้าว สร?” ธนารเห็นในที่สุ “อุส่าห์มาเหรอ?”
“เราเสียใ้วยนะ” นภัสสรบอาใริ ธนารส่ายหน้า
“่ามันเถอะ”
“แล้วานี้ระทำไ?” เธอถาม
“ไม่รู้สิ” เาอบ “หาานทำมั้”
“ให้เรา่วยไ้ไหม?” เธออาสา
“อย่าเลย ลำบาเปล่าๆ” เาปิเสธ
“เป็นเพื่อนันนะ ลำบาอะไร?” เธอถาม
“็นั่นและ เราะัารทุอย่าเอ ไม่้อ่วยหรอ”
นภัสสรแอบเ็บนิหน่อยที่ธนารว่าแบบนั้น แ่ไม่ไ้แสสีหน้าออมา
“พรุ่นี้็ะถึวันรัโรเรียนแล้ว” เธอว่า “ถ้ารไปไม่ไ้...”
“ไม่เป็นไร เราะไป ไม่้อห่วหรอ” เาบอ “สรลับไปเถอะ”
“ไล่สรเหรอ?” เธอถามอย่าน้อยใ
“เปล่า” ธนารรีบอบ “ือ... เราไม่อยาให้สรเือร้อนน่ะ”
“เราเป็นเพื่อนันนะ เพื่อน็้อ่วยเพื่อนสิ ำไมไ้เหรอ วันที่รมาปลอบใสรน่ะ?”
“ยัำไ้อีเหรอ?” ธนารถามยิ้มๆ “เราลืมไปแล้วนะนั่น”
“อืม แ่สระไม่มีวันลืมเ็า” นภัสสรบอ “รรู้ไหมว่ามันหมายวามว่าอะไร?”
“ไม่รู้อ่ะ” เาอบื่อๆ
“เออ ่ามันเถอะ” เธอถอนหายใ “ไว้เอันพรุ่นี้ ไม่้อห่วเรื่อบ้านผีสิ ทุนัหมแล้ว”
“อืม อบใมานะสร อุส่าห์มา”
“ไม่เป็นไรหรอ” นภัสสรรู้สึเ็บที่ะพูออมา “็เราเป็นเพื่อนันนี่”
ธนารพยัหน้า “ไป เราไปส่ึ้นแท็ี่ให้”
นภัสสรยินยอมให้ธนารไปส่เธอ ่อนะึ้นแท็ี่ นภัสสร็ย้ำเา
“อนเ้ามีับารนะ” เธอว่า “อย่าลืมอล่ะ”
“อืม อบุที่เือน” เาพู “ไป่อนนะ สร”
“้า” เธอยิ้มให้เา่อนที่รถะแล่นออไป อนนั้นเอ ธนาร็มานั่ที่โ๊ะม้าหินอ่อน เอามือุมหน้าผาอย่าลำบาใ ในอนนั้นเอ าิทาฝ่ายพ่อ็เินเ้ามา
“ไม่เป็นไรหรอ” เาบอ “ันะให้เิน่วยเหลือเธอ”
“อ่า อบุรับ แ่ผม็ะหาานทำเหมือนัน” ธนารเลิเอามือุมหน้าผา เาลับมายืัวร
“ีแล้วล่ะ ่วยแม่้วยนะ” อีฝ่ายบอ “ูแลแม่ให้ีๆ อย่าให้แม่้อเป็นเหมือนพ่อ”
เารับปา ่อนะอยู่ัารเ็บ้าวอในานศพ เามอไปที่รูปพ่ออัวเอที่ั้้าโล
“ุพ่อ ไหนเยบอว่าัวเอเ้มแ็ ไม่เป็นอะไร่ายๆ ไม่ใ่เหรอ?” เาพูับรูปภาพ “นโห”
เาหันารูปพ่อ ่อนะยานไปเ็บ านั้น็ลับบ้านไป
นรภูมิ
วันที่ 28 ราม พ.ศ. 2564
วิาอพ่อธนารถูยมทูลามายัุมนร โยที่ัวพ่ออธนารเอ็สสัยเหมือนันว่าัวเอทำบาปอะไร?
“ทำไมผมถึลนรล่ะ?” เาถามยมทู แ่อีฝ่ายไม่อบ เาถูส่ให้ลลิฟ์ไป
“เี๋ยวสิ! ผมไม่เยทำอะไรให้ใรเลย ทำไมผมนรล่ะ?”
ลิฟ์เลื่อนลมาถึลานทรมานนบาป พ่ออธนารเห็นเรื่อมือทรมาน่าๆ ็หวาลัว เาถูับให้นั่บนเ้าอี้่อนะเริ่มทรมาน
“เราทำแบบนี้ีแล้วเหรอ?” เ้าหน้าที่วบุมเรื่อทรมานถาม “ทำไมุวีรศัิ์ถึเอานีมาทรมานล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนัน” อีฝ่ายอบ “แ่ถ้าสวรร์รู้.... เป็นเรื่อแน่”
พ่ออธนารร้ออย่าทรมานเมื่อเรื่อทรมานทำาน เ้าหน้าที่มอเาอย่าสสาร ไม่เ้าใว่าทำไมเป็นแบบนี้?
ะเียวัน วีรศัิ์็้อมอผลานอย่าพอใ นยมทูอีนมาถาม
“ทำไมุเอานีมาลโทษล่ะ?”
วีรศัิ์ออ่อนะอบ
“็ไม่มีอะไรมา แ่อยาหาอะไรสนุๆ ทำ”
“แุ่ทำแบบนี้ สวรร์รู้้อแย่แน่” ยมทูอีนว่า
“ะไม่มีใรรู้” วีรศัิ์ว่า “แล้วถ้าุะไปบอพวเทวาบนสวรร์ ผมอเือนไว้่อนนะ ถ้าุทำั้น ุไม่รอแน่”
ยมทูอีฝ่ายไม่เ้าใว่าทำไมเา้อทำแบบนี้? ถ้าเรื่อนี้รู้ถึสวรร์ ้อเิเรื่อแน่ๆ
“ะไม่มีใรรู้ไ้ไ?” เาถามับัวเอ “เราไปบอสวรร์ีว่า”
โลมนุษย์
วันที่ 29 ราม พ.ศ. 2564
อนเ้าอโรเรียน มีารัารับารุให่ พระส์าวัลมาบิบา ามแถวที่ัั้ไว้สอแถว อาารย์และนัเรียน่าเอาอมาใส่บารเ็มไปหม านั้นถึะเริ่มิรรม
ธนาร็มาใส่บาร้วยับนภัสสร เาใส่บารลไป ยมือไหว้ อุทิศส่วนุศลให้พ่ออเา นภัสสรแอบมอธนาร เายัมีสีหน้าไม่ีอยู่เลย
“ร เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไรหรอ เมื่อี้อุทิศให้พ่อไปละ” เาบอ
“ีแล้วล่ะ” เาถอนหายใแล้ว็ยิ้มให้ “เราไปัเรียมบ้านผีสิันเถอะ”
นภัสสรไ้ยินแบบนั้น็ยินี ทั้สอึ้นบันไไปยัห้ออัวเอ ึ่บันี้ปิมืและทำเป็นเหมือนบ้านผีสิเรียบร้อยแล้ว
“โห” ธนารล่าว “มื น่าลัวนะเนี่ย”
“รลัวผีเหรอ?” นภัสสรถามเล่นๆ
“ลัวสิ” เาอบริๆ “เออ ไปรับสมุสะสมแ้มหรือยั?”
“ไปมาแล้ว เรา้อเล่นให้รบนะ อาะไ้ราวัล็ไ้”
“ั้นไปันเลย” ธนารึมือนภัสสรไป เธอใ แล้ว็เปลี่ยนเป็นวามเิน
“อบุนะ ร” เธอพึมพำเบาๆ ธนารไม่ไ้ยิน แล้วทั้สอ็เล่นิรรมในหลายๆ ห้อนหมวัน
“ฮ้า สนุริๆ” ธนารยืเส้นยืสาย “ไม่ไ้สนุอย่านี้มานานแล้ว”
นภัสสรมอเา อยาะถามว่า ‘หายเศร้าแล้วหรือ?’ แ่เธอไม่ล้าถาม
“พ่อ...” ู่ๆ เา็พู “ป่านนี้ึ้นสวรร์ไปแล้วล่ะ”
“ใ่” เธอสนับสนุน “พ่ออรเป็นนี ้อึ้นสวรร์แน่”
“อบในะ” เาพู “ที่่วยเป็นำลัใให้”
“ำลัใ?” เธอน
“็เพราะสรนี่แหละ เราถึหายเศร้า” เาบอ “อบุมานะ”
นภัสสรหน้าแ้วยวามเอะเินนธนารสสัย
“หน้าแเลย เป็นไ้เหรอ?”
“เอ๊ะ? อ๋อ อาะเป็นแบบนั้นมั้” เธอเอาเลยามเลย “เออ สรอัวลับ่อนนะ วันนี้แม่สั่ให้รีบลับ”
“อ้าวเหรอ?” เาว่า “นึว่าะสอนเลให้ะอี”
“ไว้พรุ่นี้็แล้วัน” เธอบอ
“พรุ่นี้เราไปเรียนร. เออ แ่ไม่เป็นไรหรอ เราเรียนันอนเย็นนี่เนอะ”
“้า” นภัสสรยิ้มให้ “บ๊ายบาย”
เธอเินไปอย่าสใสร่าเริ ออาประูไป ็บัเอิเอนที่ไม่อยาเอ
“เอาอีแล้ว” นภัสสรว่า
“แหม สร พูับเราีๆ หน่อยสิ” ปอธรรม รุ่นพี่ม.6 ัวให่ ผิวล้ำ นที่แอบอบนภัสสร้าเียว เินเ้ามาหา
“สรไม่ไ้อบพี่่ะ” เธอบอรๆ
“แล้วสรอบไอ้ธนารนั่นใ่ไหม?” ปอธรรมถาม
“ใ่” เธอยอมรับ “สรอบเา สรรัเา สรไม่ไ้อบพี่”
“แ่เราเหลือเวลาอีแ่ปีเียวเอนะที่ะอยู่้วยัน” ปอธรรมบอ “ะไม่ให้โอาสพี่มั่เหรอ?”
“พี่็เลิามื๊อสรทีสิะ สรรำา” เธอบอามร “ไปนะะ”
“เี๋ยว...” ปอธรรมะเรีย แ่นภัสสร็ึ้นแท็ี่ไปแล้ว ปอธรรมมอเ้าไปในโรเรียน
“ไอ้ธนาร....”
เาเินเ้าไป้านใน ็เห็นธนารำลัเินออมาพอี ึรเ้าไประาอเสื้อ ธนารอยู่ในวามุน
“อะไรันเนี่ย?”
“แมันัวอุปสรรอัน!” ปอธรรมะอใส่
“อุปสรรอะไร ผมไปทำอะไรใหุ้เหรอ?” ธนารถาม พยายามเอามือแะอเสื้อ
“ทำสิ” ปอธรรมวา “เพราะแ ทำให้เธอไม่อบัน”
“ใรอบผม?” ธนารถาม
“ไม่รู้เหรอ?” ปอธรรมปล่อยอเสื้อธนาร แล้วเื้อหมั
“ไม่รู้อย่าั้นเหรอ!?”
ปอธรรมปล่อยหมัใส่ธนารนล้มลไปอับพื้น ฝ่ายธนารใมา ปาเาแ มีเลือออนิหน่อย
“ำไว้นะ อย่ามายุ่ับนอันอี”
“เี๋ยวสิ” ธนารลุึ้น แล้ว็ใส่หมัใส่ปอธรรมอย่าแรนระเ็นไปหลายเมร ปอธรรมฟื้นัวึ้น
“แ ล้า่อยันเหรอ?”
“็ุล้า่อยผมเหมือนันนี่” ธนารอบวนๆ ปอธรรมพุ่เ้ามาทันที ทั้สอล้มลปลุปล้ำัน นในที่สุ อาารย์็เ้ามาสบศึ
“นี่มันอะไรันเนี่ย? ่อยในโรเรียน อาารย์ะพาไปห้อปรอ!”
และแล้วทั้สอ็หยุลมือ แล้ว็ถูลาไปห้อปรอทันที อาารย์ในนั้นัถาม
“ใรลมือ่อน?”
“มัน” ทั้ธนารและปอธรรมบอพร้อมัน ทั้สอ้อหน้าัน
“สรุปใรลมือ่อน?”
“เารับ” ธนารี้ไปที่ปอธรรม “ู่ๆ ็เ้ามาระาอเสื้อแล้ว่อยผม”
“ริเหรอ?” อาารย์ถามปอธรรม ปอธรรมทำหน้าเ็ๆ ่อนะบอ
“ใ่รับ”
“อ้าว แล้วเธอไป่อยเาเรื่ออะไรล่ะ?”
“็เรื่อผู้หิ” ปอธรรมบอสั้นๆ ทำเอาอาารย์ส่ายหน้า
“อาารย์ะลทั์เอาไว้่อน” เาบอ “ถ้าเิเรื่ออี เธอถูไล่ออแน่”
ปอธรรมหันไปมอธนารอย่าเียแ้น ธนาร็มอลับเหมือนัน
และแล้วทั้สอ็ไ้ออาห้อปรอ ปอธรรมสวมรอเท้าผ้าใบสีำ ่อนะหันมาทาธนาร
“ถ้าแบัอายุ่ับนอันอี” เาว่า “แายแน่”
ธนาระถามว่า ‘ใรือนอแ?’ แ่็ไม่ทันเสียแล้ว ปอธรรมเิน้ำๆ ออไปาโรเรียนไปแล้ว
“เฮ้อ! เือบไ้เรื่อแล้ว” เาถอนหายใ มอเสื้อผ้าัวเอที่มีรอยเท้าสีน้ำาลเหยียบเ็มไปหม “ะบอแม่ไีเนี่ย?”
เมื่อเาลับมาถึบ้าน เา็เปิประูเ้าไป แปลใที่มันไม่ไ้ล็อ ิว่าแม่ลืม
“แม่รับ ผมลับมาแล้ว”
ธนารเินเ้าไปในห้อรับแ พบแม่ำลันั่บนโฟาและมอรูปพ่ออยู่
“แม่รับ” เาว่า “พ่อไปีแล้ว หมห่วแล้ว ้อึ้นสวรร์แน่นอนรับ”
แม่เาน้ำาใส่รูปภาพ ่อนะโอบอภาพอพ่อเอาไว้
“วันนี้แม่ไม่ไ้ทำอาหารใ่ไหมรับ?” ธนารถาม “ไม่เป็นไร เี๋ยวผมสั่ไลน์แมนให้มาส่อาหาร็ไ้”
แม่ไม่พูอะไรเลย ธนารถอนใ่อนะเินึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุสีำ ่อนะลมา้านล่า อาหาร็มาพอี
“มาิน้าวันเถอะแม่” เาัวน
“แม่ินไม่ล”
ธนารถอนหายใ “แม่ไม่ไ้ินอะไรมานานแล้วนะ ูแลัวเอหน่อยสิ”
“แม่ินไม่ล” เธอว่าแล้ว็ลุึ้นไป้านบน ธนารมอแม่อย่าเป็นห่ว
“เี๋ยวเรา้อไปานศพพ่ออี” เาว่า “รีบไปีว่า”
สวรร์
วันที่ 29 ราม พ.ศ. 2564
“ว่าไนะ?” าัย เทวาบนสวรร์ไ้ฟัาปายมทูนหนึ่ถึเรื่อที่เิึ้น็สับสนอย่ามา
“ุไม่มีสิทธิ์เอานีไปลนรนะ!” เาเือบะวา
“ผมรู้ แุ่วีรศัิ์...”
“วีรศัิ์” าัยถาม “ใร?”
“เป็นยมทูที่พานีไปลนรรับ”
“เฮ้ย เาทำแบบนั้นไ้ไ?”
“ผม็ไม่รู้” ยมทูแบมือออ
บนสวรร์มีเมสีาวลอยละล่อ และ็มีฤหาสน์สีาวพาลายน้ำเินอยู่้วย าัยทุ์ร้อนใมา
“ผม้อุยับุวีรศัิ์ละ” าัยบอ “ว่าทำไมเาถึทำแบบนี้?”
“ั้นไปเลยไหมรับ?” ยมทูในุสีำ วาสีแบอ ส่วนเทวาสวมุสีาว นัยน์าสีฟ้า
“ี” าัยและยมทู่าลไปยันรภูมิ เมื่อทั้สอมาถึนรภูมิ าัย็เินไปบนพื้นทราย้วยวามไม่พอใอย่ามา
“ุวีรศัิ์อยู่ไหน?” เาเอ่ยถามยมทูในุสีำ นัยน์าสีแ ่าหันมาหาัน
“ันถามว่าเาอยู่ไหน?” าัยพูอีรั้
“อยู่นี่รับ”
าัยหันไป ็เอวีรศัิ์ยิ้มวนๆ อยู่
“มีอะไรรับ ุเทวา?”
“ุเอานีไปทรมานไ้ไ?” าัยถาม “ุไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ”
“็ะทำไมล่ะ? ที่ันทำ็เพื่อวามสนุส่วนัว”
“ืนนีลับมานะ” าัยใ้มือี้หน้ายมทู
“ไม่ ันำลัสนุอยู่” วีรศัิ์พู “แล้วยมทูนอื่นๆ ็อบ้วย”
“ุทำอะไรลไป รู้ัวหรือเปล่า?” าัยถามพลายืนเท้าเอว “ทำแบบนี้มันผินะ!”
“ผมรู้ว่าผิ แล้วะทำไมล่ะ?” วีรศัิ์อบวนๆ ทำเอาาัยโมโห
“อ๊ะๆ” วีรศัิ์ัไว้่อน “เป็นเทวาห้ามมีอารม์โรธนะ เี๋ยว็สวรร์หรอ”
“ุนั่นแหละะ้อุมนร!” าัยวาใส่ ทำเอาอีฝ่ายไม่พอใ
“ยัไผม็ไม่ืน” วีรศัิ์ว่า “อย่ามาห้ามวามสนุอพวผมนะ”
“วามสนุที่ไ้ทรมานวิานีน่ะเหรอ?” าัยว่า “ุเพี้ยนไปแล้ว!”
“็มีแ่นึ้นสวรร์นี่” ยมทูบอ “นรน่ะาแลนนบาป เรา็เลย้อทำแบบนี้”
าัยโรธมา เาี้นิ้วใส่ยมทู
“ะ้อมีารเราันแน่” าัยบอ “ผมไม่ยอมใหุ้ทำแบบนี้่อไปหรอ”
“ไ้เลยรับ เิ” วีรศัิ์ว่า “แ่ไม่สำเร็หรอ”
าัยไ้ยิน็หันหลัลับไป เปิประูออานรภูมิ ะที่วีรศัิ์เริ่มโมโหที่มีใรสันไปบอเทวาเรื่อนี้
“ใรไปบอเทวา!?” วีรศัิ์หันไปวาใส่บรรายมทู “ใร? บอมานะ?”
“ผมเอ” ยมทูนหนึ่ยมือึ้นและเินเ้ามาหา วีรศัิ์พยัหน้าไปมา
“ผมเอ แล้วะ...”
ยมทูนนั้นหยุพูทันทีเมื่อาบเล่มหนึ่เสียบแทเ้าที่ท้ออเา เาทรุัวลับพื้นทราย ่อนที่ร่าะสลายลายเป็นวันสีำ
ยมทูนอื่นมอวีรศัิ์้วยวามหวาลัว วีรศัิ์ใ้ผ้าเ็ราบเลือที่าบ ่อนะบอับยมทูนอื่นๆ
“ำไว้ ถ้าใรบัอาไปบอพวเทวาอี ะ้อโนแบบนี้”
เาว่าแล้ว็เ็บาบที่เ็ทำวามสะอาแล้วไป ่อนะเินออไปยัสะพานไม้ที่เื่อม่อับหออยรลา
ความคิดเห็น