คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #99 : เจ้านายกับบ่าว
อนที่ 98 – เ้านายับบ่าว
พันธรที่แอบัฟัอยู่นอห้อประุมว่าทั้สอฝ่ายุยอะไรันบ้า พอเาไ้ยินเสียฝีเท้าเินเ้ามาใล้ประู เา็รีบยับัวออห่าาประู เอไอนนั้นเปิประูออมา
“มีธุระอะไรหรือ?” เอไอที่ใส่เรื่อแบบสีน้ำเินถาม
“ผมเป็นผู้นำทหาร” เาบอ
เอไอนนั้นแผเสียหัวเราะอย่าน่ารัเีย “ผู้นำทหาร? เ็แ่นี้นี่นะ?”
“ถึผมะเป็นเ็” พันธรล่าวออมา “แ่ผม็่าพวุไปเยอะแล้วเหมือนันนะ”
เอไอนนั้นหยุหัวเราะ แล้ว้อมอพันธร พันธร็้อลับาไม่ระพริบ
“แ่อนนี้มันะไม่ไ้เป็นแบบนั้นแล้ว” เอไอว่า “เพราะพวแ้อมาเป็นทาสรับใ้พวัน”
“หา?” พันธรแล้สสัย “หมายวามว่าไ?”
“ไ้ยินไม่ผิหรอ พวแ้อมาเป็นทาสอัน แล้วันะไม่ทำอะไรพวแ” เอไอที่พูภาษามนุษย์ไ้พู
“แล้วผมะมั่นใไ้ยัไว่าุะไม่ทำร้ายพวเรา?” เาถาม
“อืม...” เอไอนนั้นเอามือแะาัวเอ “ะว่าไป ะทำร้ายหรือไม่ทำร้าย มัน็เป็นสิทธิ์อ ‘เ้านาย’ ไม่ใ่สิทธิ์อ ‘ไพร่’”
“แหม รู้ัารใ้ำเสีย้วย” พันธรเอ่ยอย่าแัน
“ยัไ็าม” เอไอนนั้นสรุปออมา “พวแทั้หมที่นี่ ะ้อเป็นทาสอพวัน แล้วันะไม่ทำลายสถานที่ที่พวแอยู่”
พันธรไม่ไ้แสสีหน้าอะไรออมา แ่ในใเาำลัยิ้ม พวนี้ไม่รู้เสียแล้วว่าพวเาเรียมแผนรอรับไว้
“็ไ้” พันธรอบเพื่อไม่ให้เอไอนนี้สสัย ่อนะเินลับไปที่อพัน
“หา?” ััยะโนึ้นมา “เรา้อรับใ้มันเหรอ?”
“ู่ว! เบาๆ สิ” พันธรยนิ้วแะริมฝีปา “ใ่ ยอมเป็นทาสมันไป่อน แล้ว่อยเอาืนทีหลั”
“แล้วเรา้อทำอะไรบ้า?” ภัทรถาม
“ยัไม่รู้ว่ามันะใ้เราทำอะไร?” พันธรบอ “รอูสถานาร์่อน”
แล้วพวเอไอ็เริ่มใ้สิทธิ์อัวเอทันที ไล่ประานออไปาอาารที่พัที่สะวสบาย และเ้ายึรอเอ เหล่าประาน่าถามพวมัน
“แล้วเราะเอาที่ไหนหลับนอน?”
“็เรื่ออพวแสิ” เอไออีนในุเรื่อแบบสีเียวเอ่ยึ้นมา มัน็พูภาษามนุษย์ไ้เ่นัน “ออไปให้พ้น พวันะเ้ามาอาศัยที่นี่”
ประานทั้หมเลยำ้อพาันอพยพไปอยู่ในที่หลบภัย นอนอาศัยภายในนั้นแทน โยัีที่มีอินและห้อสุาส่วนัวเอาไว้ใ้ พวทหารถือปืนเินเ้ามา
“อทนันหน่อยนะรับ” ทหารบอ “แล้วพวเราะลบหลัมันเอ”
ประานที่ทราบแผนแล้วพยัหน้าอย่าเ้าใ ่อนที่เาะเินออไป ทหารนนั้นถูเอไอยึอาวุธปืนเอาไว้
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ?” ทหารแล้ร้อแบบแปลใ
“ยึอาวุธน่ะสิ พวแะไ้่าพวันไม่ไ้” เอไออีนที่พูภาษานไ้ว่า พลาสั่ลูน้อให้ยึอาวุธอพวทหารเอาไว้ทั้หม ทั้อาวุธและระสุนปืนรวมถึระเบิมือ และอาวุธเสริมอย่าเ่นพววานและมีทหาร อาวุธอพวพันธร็ถูยึไปเ็บไว้ในห้อห้อหนึ่ที่มีเอไอเฝ้าเอาไว้ พันธรรู้แล้วว่าห้อนั้นอยู่ที่ไหน
พวเอไอเ้ารอบรออาารพัผ่อนอาศัยทันที พวมันอาละวา ทำเียนอนพัไปเียหนึ่ ึออมาหาทหาร ให้พวทหาร่วยเอาเียใหม่มาให้หน่อย
“เีย็มีแ่นั้นแหละ” พันธรที่เินเ้ามาหลัาไ้รับำสั่าพวเอไอพูึ้นมา
“บอว่าให้เอาเียใหม่มาไ!” เอไอในุเรื่อแบบสีเียวะอใส่ พันธรไม่ไ้รู้สึโรธ เาพอะเาออว่า เอไอที่ใส่เรื่อแบบเป็นสีนิ่าๆ น่าะเป็นพวเอไอที่พูภาษานไ้
แล้วเาับภัทร็ยเียเ้ามาใหม่ เ้ามาแทนที่เียที่พั พวเา้อยเียที่พัออไป่อน ่อนะยเียใหม่เ้ามาในห้อนอน
“ีมา” เอไอนที่พูไ้ื่นม “ถ้าพวแทำัวีแบบนี้ ันะอนุาให้พวแเป็น ‘สัว์เลี้ย’ ไว้รับใ้็ไ้”
ภัทรมอเอไอนนั้นอย่าโรธแ้น แ่็ห้ามทำอะไร ไม่ั้นแผนแแน่
“เอาล่ะ ไปเอาอาหารมาให้พวันิน” อีฝ่ายสั่
“อยาินอะไรล่ะรับ?” ภัทรถาม
“อะไร็ไ้ที่อร่อยสำหรับพวและัน อ้อ! ะเป็นนเป็นๆ ็ไ้นะ เราอบอส”
“ั้นไปเอา้าวมาให้ินละัน” พันธรว่า ่อนะเินออไปยัโรอาหาร เอาอาหารใส่ถาหลุม แล้วเินมาที่ห้ออพวเอไอ
“อาหารมาแล้วรับ” เาบอ เอไอนนั้นเปิประูออมา เมื่อเห็นถาหลุม มัน็มอพันธร้วยวามโรธ
“นี่เหรอเรียว่า อาหาร?” เอไอนนั้นปัถาหลุมามืออพันธรไปเลย “ไปเอามนุษย์เป็นๆ มา!!”
“เี๋ยว ไหนุบอว่าะไม่ทำร้ายพวเราไ?” พันธรถามเหมือนเือนสิ
“มันสิทธิ์อัน! ที่นี่ไม่มีวามยุิธรรมหรอ บอให้เอานเป็นๆ มาไ!!”
“เห็นทีะไม่ไ้ หัวหน้าพวุสัาับท่านผู้บัาารไว้แล้ว” พันธรบอ
“นั่นมันนละเรื่อัน ไปเอานเป็นๆ มาเี๋ยวนี้! ไม่ั้นัน่าแายแน่!” เอไอู่ออมา ทำเอาพันธรำหมัแน่นอย่าโมโห
“เอ่อ นเป็นไปไม่ไ้” เาพยายามใเย็น “เอาเป็นพวเนื้อวัวสๆ ไ้ไหม?”
เอไอนนั้นทำท่านึิ ่อนะอบ “็ไ้!” มันอบออมาแล้ว็เร่ “อย่าเอามา้าล่ะ ถ้าไม่อยาให้เิสราม”
พันธรับภัทรึไปยัโรอาหาร และอเนื้อวัวสนาให่มาให้พวมัน เา้ออโทษเ้าอร้าน้า
“อโทษริๆ นะรับ แ่่วยทนหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอ หนุ่ม” เ้าอพอะเ้าใ “ีว่าเอามนุษย์เป็นๆ ละัน”
พันธรพยัหน้า แล้วเาับภัทร็ไปเอาเนื้อไปให้พวนั้นิน พอเปิประู และยื่นเนื้อให้ พวมัน็พาันินอย่าะละะลาม ไม่่าอะไรับพวสุนัที่แย่อาหารันินเลย พันธรมอูแล้ว็ส่ายหน้า
“โธ่เว้ย! โมโหะมัเลย” ภัทรอยาะ่อยหน้าเอไอนนั้น “นี่เรา้ออทนเหรอเนี่ย?”
“ใ่” พันธรว่า เาเินลับมาที่อพัน ัารอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
“อาวุธเราโนยึไปแล้ว” ปราาถาม “แล้วเราะเอาที่ไหนสู้มัน?”
“ไม่ทั้หมหรอพี่” พันธรพูพร้อมับแสปืนพอัวเอใหู้ “ผมเ็บไว้ับัว่อนที่มันะยึไว้ทั้หม แล้วเราะใ้ปืนนี้นี่แหละ”
ปราาออะทึ่ที่พันธรเ็บปืนเอาไว้ไ้ ะเียวัน เอราที่นอนอยู่ในห้อพัฟื้นนไ้ ็ไ้รับ่าวาอรนิา
“พวมันเ้ามาันแล้วเหรอรับ?” เาถามอรนิา
“ใ่” เธอพยัหน้า “พวมันยึรออาารสถานที่หมเลย ให้นไปหลับนอนในศูนย์หลบภัย”
“ไอ้พวบับเอ๊ย” เอราว่าเสียั ในอนนั้นเอ ็มีเอไอนหนึ่ในเรื่อแบบสีแเินเ้ามา อรนิารีบเอาัววาเอราเอาไว้
“มีอะไรหรือะ?” เธอถามทั้ที่ในใลัว
“ันไ้ยินไอ้เ็นี่มัน่าพวัน” เอไอี้ไปที่เอรา “เอ๊ะ? แนี่ เป็นเ็ที่เยเือบะ่าันใ่ไหม?”
“ใระไปำไ้วะ?” เอราอบเบาๆ
“ล้ามานะ” เอไอนนั้นัารพัโ๊ะและเ้าอี้นั่ในห้อนั้นทันที อรนิาส่เสียร้ออย่าใ เอามือุมปาไว้
“อย่าทำอะไรพี่อรนะ!” เอราลุึ้นมาวา “ถ้าแทำอะไรพี่อรแม้แ่นิเียว แลนรแน่”
“แ่าหาที่้อลนร!!” เอไอนนั้นเหวี่ยหมัใส่เอรา นเาระเ็นเอาหลัไประแทผนัห้อ อรนิารีบวิ่เ้ามา่วย
“ุมาทำร้ายพวันทำไม? ันไปทำอะไรใหุ้?” อรนิาถาม
“ทำอะไรน่ะเหรอ?” เอไอนนั้นเอ่ยึ้นและหัวเราะเสียน่าเลีย “พวแ่าพวันไปมา แล้วะบอว่าไม่ไ้ทำอะไรั้นเหรอ?”
“แ่พวแเป็นฝ่ายเ้ามายึรอทุอย่าบนโลเอนะ” อรนิา่อปา่อำับเอไอ นอีฝ่ายทนไม่ไหว ใ้มือบหน้าเธอ
“เฮ้ย!” เอราอึ้นทันที “มึล้าทำร้ายเาหรือวะ!?”
เอรามุ่เ้าไปหมายะทำร้ายเอไอ แ่ลับถูเอไอับแผลที่แน เอราร้ออย่าเ็บปวเมื่อแนถูบีบอย่าแร
“อย่าไ้ิ่อรพวเราีว่า” เอไอนนั้นบอ่อนะสลัเอราออไป “โรพยาบาลนี้ ัน็ะยึเหมือนัน”
“ยานมานัเหรอถึอบยึออนอื่นเาน่ะ!” อรนิาพูออไป ฝ่ายเอไอหัวเราะลั่น
“แเป็น ‘ทาส’ ไม่มีสิทธิ์มา่อรอับ ‘นาย’” เอไอพู “่อานี้พวแ้อเป็น้ารับใ้ัน”
เอราอยาะ่าเอไอนนี้เหลือเิน แ่็ลัวแผนะแ เาเลยยอมอทน ไม่พูอะไรออมาสัำ
“เอาล่ะ หนุ่มน้อย ันยัไม่อยา่าใรอนนี้” เอไอว่า “ออไปาห้อนี้ ันะยึเป็นห้อนอนอัน”
“นี่แ!” อรนิาะะโนใส่ แ่ลับถูลำล้อปืน่อเ้าที่หน้าผา
“ถ้าแพูอีำเียว” เอไอนนั้นู่ “หัวแไ้ลายเป็นอเหลวแน่”
อรนิาำ้อพาเอราออไปาห้อนั้น ะนั้นเอ เอไอแ่ละน็เ้ามาบุรุห้อพัฟื้นนไ้ และบอให้ไปหลบที่อื่น
“อยา่ามันะมัเลย” เอราพึมพำเบาๆ ับอรนิา
“เป็นไปไม่ไ้หรอ อาวุธอพวเราถูยึไว้หมแล้ว” อรนิาบอ
“อ้าว? ็ไหนว่า?” เอราะพู แ่เธอบอให้เาเียบ
“มีทหารส่วนหนึ่เ็บอาวุธเอาไว้่อรเรียบร้อยแล้ว” เธอบอ “น้ออย่าไ้เอ็ไปล่ะ”
“อ๋อ รับ” เอราเ้าใในที่สุ บรราหมอและพยาบาลำ้อเลื่อนย้ายนเ็บป่วยออไปาโรพยาบาล บารายยั้อให้ยาอยู่็มี แ่พวเอไอไม่สนใอยู่แล้ว พวมันสนแ่ารรอบรอเท่านั้น
พวนป่วยและประานทั้หมมาหลบในที่หลบภัย แ่ละน่า็เลียพวเอไอทั้นั้น
“โธ่เว้ย!” นัยที่อยู่ในนั้น สบถออมา “อย่าให้ับปืนไ้นะเว้ย”
อนบ่ายสามโมเย็นอวันนั้น พวพันธรที่ำลัพัผ่อนอยู่็นั่อยู่เยๆ ในโรนอนที่ยัสร้าหลัาไม่เสร็
“เอาไว้ให้มันายใ่อน” พันธรบอึ้นมา “่อยทำามแผนอพี่วา”
“อืม” ปราาพยัหน้า “ว่าแ่หัวหน้ารู้แล้วใ่ไหมว่า ห้อเ็บอาวุธที่มันยึอยู่ที่ไหน?”
“รู้แล้วรับ” พันธรบอ “ไม่เป็นไร ‘วันริ’ เราะ่ามันให้หม”
พันธรให้ำมั่นสัาับทุนไว้แบบนั้น ่อนที่เาะเินไปหาวรรสา อนนั้นเอ ทหารรุ่นพี่็วิ่เ้ามา
“มีอะไรหรือรับ?” เาถามเมื่อเห็นทหารรุ่นพี่รีบวิ่เ้ามา
“พวมัน...” ทหารรุ่นพี่รายาน “้อารผู้หิรับ”
“หมายวามว่าไรับ?” พันธรถาม
“มันะเอามนุษย์ผู้หิไปปรนนิบัิพวมัน!” ทหารรุ่นพี่บอ ทำเอาพันธรอึ้น
“มันะมาไปแล้ว....” แล้วเา็หยุ เมื่อิถึแผน “ะทำไไ้? ะส่ใรไปี?”
“พี่ไปเอ” รีภพเสนอัวึ้นมา “ไม่เป็นไรหรอ พี่ปลอภัยแน่”
“ฝา้วยนะพี่” พันธรว่าอย่าเป็นห่ว แ่รีภพบอไม่เป็นไร ่อนะเินเ้าไปในที่พัที่อนนี้ลุ่มเอไอยึไปแล้ว รีภพเาะประูเรียพวเอไอ
“เ้ามาไ้”
รีภพึเปิประูเ้าไป เมื่อเ้ามา็เห็นสภาพห้อเละเทะไปหม มียะเลื่อน พวเอไอื่มเรื่อื่มนิหนึ่ เป็นอะไร็ไม่รู้ แ่มันทำให้พวมันเมาเหมือนับมนุษย์
“แมานี่สิ”
รีภพเินเ้าไป แ่เอไอนทีุ่ยไ้ลับบอออมา
“ไม่ใ่ ลานเ้ามา อย่าเิน”
รีภพัฟันอย่าโมโห ่อนะ้มัวลแล้วลานมาหาพวมัน ่อนะหยุรหน้ามัน
“ยืนึ้นสิ”
นหนึ่สั่ รีภพยืนึ้น แล้วทันในั้น มัน็ใ้มืออมันลูบ้นเธอ ทำเอาเธอใ
“ายแล้ว!!” เธอแผเสียออมา “แทำอะไรน่ะ?”
“อย่าัืน” เอไอนนั้นสั่ “ถอเสื้อแออ”
“ะบ้าเหรอ? ใระไปทำไ้?” รีภพพูเสียัออมา
“หรืออยาาย หืม?”
เอไอนนั้นถามแบบวนๆ รีภพัฟันอย่าโรธแ้น เมื่อ่วยอะไรไม่ไ้ เธอ็ัสินใถอเสื้อนอออ เห็นแุ่ั้นใน
“ถอาเออ้วย” เอไอนนั้นสั่แล้วระเรื่อื่มอพวมันเ้าไป รีภพโรธมา แ่็ไม่อาัำสั่ไ้
“แล้วมาหาัน” เอไอนที่ว่าวัมือเรีย “มาอยู่ในอ้อมอัน และเสิร์ฟเรื่อื่มให้ัน”
รีภพำ้อยอมทำาม นี่ถ้าไม่ิว่าเป็นแผน เธอัารสอยพวมันร่วไปแล้ว
หลัเสร็สิ้นภาริ รีภพ็รีบสวมใสุ่แล้ววิ่ออไปนอห้อ ่อนะปัามเนื้อามัวอย่ารัเีย
“ยี้! ทุเรศอะไรอย่านี้?” เธอหันไปมอห้ออพวมัน ่อนะเินลับอพันไป
เมื่อมาถึ พันธร็ถามึ้นเลยว่ามันใ้ให้รีภพทำอะไรบ้า? รีภพเล่าให้ฟั
“ไอ้พวยะ!” ััยเอ่ยอย่าโมโหแทน “อยาให้ถึ ‘วันริ’ เร็วๆ ั”
“ใเย็นๆ น่า” ภัทรปลอบเพื่อน “แล้วเราะเอาืนอย่าสาสมเลย”
ััยส่ายหน้า “พี่ภพเป็นอะไรหรือเปล่า? มันทำแบบนั้นใส่น่ะ?”
“็รัเียมันน่ะสิ” รีภพยัไม่ยอมปัเนื้อปััว “ัวพวมันเหม็นมาเลย แทบอ้ว”
“อทนหน่อยนะ” ทวินนาว่า “เราำเป็น้อให้พวมันายใ”
ทันในั้นเอ เอไอในุสีน้ำเิน็เินเ้ามา พันธรเห็นแล้ว็รีบ่อนปืนไว้้านหลัโยเร็ว เอไอนนั้นทัทายพวเา
“อ๋อ พวนี้เอหรือ? พวเ็ที่อยปป้อาวบ้านาารถูโมี?” เอไอนนั้นปรบมือให้ แ่ไม่ไ้ื่นมเท่าไหร่หรอ
พวพันธรเียบ ไม่มีใรพูอะไรสัน เอไอนนั้นเินเ้ามาในห้อ พันธรเอาปืน่อนไว้้านหลั
“ุเป็นทูอทานั้นเหรอ?” พันธรพยายามวนุย
“ลาีนี่ เธอเ่นะ” มันื่นมพันธร “ใ่ ะเรียอย่าั้น็ไ้”
“หึ ถึว่ามีท่าทีแ่าาลูน้อ” พันธรพู
“แ่ายัไ?” เอไอนนั้นถาม
“็ลูน้อุน่ะสิ ทั้สปร ะละะลาม ไม่่าอะไราสัว์ั้น่ำเลย”
บรราเพื่อนอพันธรหันมามอเาเป็นาเียว ที่เาพูอะไรแบบนั้นออไป นับว่าล้ามาเหลือเิน
“แหม เปรียบลูน้อันเป็นสัว์ั้น่ำเหรอ?” เอไอนนั้นถามเสียเรียบ “แ่อโทษที านะ ‘สัว์ั้น่ำ’ น่ะเป็นอพวแ่าหา”
ทุนโมโหที่มันพูแบบนั้นออมา แ่ไม่มีใรล้า่อร เพราะมันมีปืนนิไหน็ไม่รู้อยู่ในมือ
“หวัว่าพวแะรับฟัำสั่อพวันนะ” เอไอว่า “ไม่ใ่มีแผนารอะไร่อนไว้ใ่ไหม?”
พันธรทำสีหน้าเรียบเย เาปปิวามรู้สึไ้เ่ทีเียว
“็ี” เอไออ่านสีหน้าพันธร็ไม่ิใสสัยอะไร “ำไว้ านี้พวแ้อเป็นทาสอพวัน”
แล้วมัน็เินาไป พันธรถอนหายใ แล้วเอาปืนออมา
“มันเือบะรู้แน่ะว่าเรามีแผน” วนิาระิบับปิม
“ใ่ มันนึไม่ถึหรอ” ปิมล่าว
“้ออบุพี่วานะ ที่อุส่าห์ิแผนมาไ้” พันธรหันไปยิ้มให้วาสุรี
“ไม่หรอ ทุน่วยันิมาว่า” เาพูวามริ เาแ่พูเริ่มแผนเยๆ หลัานั้น ทุๆ น็่วยันินไ้แผนสำเร็
“แล้วะเริ่มแผนเมื่อไหร่?” อัมพรถาม
“้อรอหน่อย” พันธรบอ “ให้มันายใ ให้มันรู้ะ่อนว่าเราไม่ิะสู้ และในอนนั้นแหละ เราะแอบถล่มมัน”
พันธรพูออมา “ไม่้อห่วหรอ พวพี่ แผนเราไม่มี่อโหว่สันิ”
เาพยายามะทำให้ทุนเื่อมัน ึ่ทุน็เื่อมั่นในัวพันธรริๆ เาถือปืนึ้นมา และบอ
“ปืนที่ผ่านารอัพเรแล้ว” เาบอ “มีโอาสไ้ใ้แน่”
ความคิดเห็น