คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #97 : แผนของวาสุกรี
อนที่ 96 – แผนอวาสุรี
พันธรเปิประูเ้าในลัแสออพัน พลารวสอบอาวุธปืนับระสุนสำรอ เาพบว่ามันมีมาเป็นล่อบัำแพไว้ฟาหนึ่ทั้หม เาพยัหน้าอย่ายินี
อนนั้นเอ หัวหน้าทหาร็เินเ้ามาพอี
“อะไรหรือ? ผู้นำ” หัวหน้าทหารทัทาย
“อ๋อ ือ” พันธรบอออไป “ผมมารวำนวนระสุนที่เหลืออยู่น่ะรับ”
“เรื่อนั้นไม่้อห่วเพราะระสุนเรามีเ็มลัแส” หัวหน้าทหารถอนหายใ “แ่ที่น่าเป็นห่วว่า็ือ มันู่เราไว้แล้วหาโมีพวมันอี พวมันะทำลายที่นี่ เหมือนับที่มันทำลายโล”
“ยัไเรา็้อสู้ล่ะรับ ไม่ให้มันทำแบบนั้นไ้” พันธรบอ
“แล้วเธอไม่ลัวเหรอ?” หัวหน้าทหารถาม
“ไม่หรอรับ” เาอบ พลาถอนหายใ “ผมไม่ลัวว่าัวผมะเป็นอะไร แ่ลัวนอื่นที่หลเหลืออยู่ะไม่รอเอา”
“อืม นั่นแหละหน้าที่ทหาร” หัวหน้าทหารื่นมเา “พยายามเ้าล่ะ ผู้นำ”
“รับ” เาทำวามเารพแบบทหาร ่อนที่หัวหน้าทหาระออไป พันธร็เรียเรื่อนี้เหมือนัน ถ้าพวมันะทำ มันทำลายศูนย์หลบภัยนี้ไ้ในพริบา เาะทำอย่าไรี?
เย็นวันนั้น เาเลยรวบรวมสมาิพรรพวอเามาประุมันเพื่อหาทา
“เราไม่มีทาเลือเลยนะ” โสรยาว่า “หรือทุนว่าไ?”
“ถ้าเรา่อ้านมันอี มันถล่มที่นี่ราบเป็นหน้าลอแน่” อัมพรพู “ะทำไี?”
“เราแล้ทำเป็นยินยอมเป็นพวเียวับมันีไหม?”
วาสุรีเอ่ยึ้น ทำเอาทุนหันมามอ
“ว่าไนะ พี่วา?” พันธรถามอีรั้
“็เราแล้ยอมแพ้่อมันไป่อน” วาสุรีอธิบาย “ให้มันเ้ามาในศูนย์หลบภัยโยไม่้อไปฝ่าฝืนมัน แล้วพอไ้เวลา เรา็...”
เาอธิบายแผนออไป ทุน็เห็นี้วย ึอนุมัิแผน
รพลเป็นนนำเรื่อนี้ไปบอแ่หัวหน้าทหาร เาเาะประูห้อ ่อนะเปิประูเ้าไป
“อ้าว รพล? มีอะไรเหรอ?” หัวหน้าทหารถาม รพลเลยอธิบายแผนอพวเาที่ิไ้ให้ฟั
“มัน็ฟัูโอเนะ” หัวหน้าทหารบอ “แ่ะสำเร็หรือ?”
“ะสำเร็หรือไม่สำเร็ อนนี้้อบอประานอเรา่อนละันรับ ไม่ให้พวเาเ้าใผิ”
พันธรเป็นนนำเรื่อนี้ไปบอทหารรุ่นพี่ทุน ให้ทำามแผนนี้ ส่วนนายหัวหน้าทหาร เาประาศเรียประานทุนมารวมันที่ลานว้า พร้อมับบอแผนออไป าวบ้านไ้ยิน็เ้าใ และพร้อมทำามแผน
“หวัว่าแผนสำเร็นะ” วนิาพูออมาอย่าลัวๆ
“สำเร็แน่” ปิมบอ “แล้วูสิว่าพวมันะรัันริหรือเปล่า? บาทีเราอาะทำให้มันทะเลาะันเอ็ไ้”
“อืม” วนิาพยัหน้า “นี่็ะเย็นละ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
แผนล่วรู้ถึหูอหมอและพยาบาลที่ทำานันอยู่ในโรพยาบาล อรนิาเปิประูเ้ามาในห้ออเอรา
“เอ พี่มีอะไระบอ เิวามเลื่อนไหวที่อพัน”
แล้วเธอ็บอแผนออไป เอราไ้ฟัันั้น็ประหลาใมา
“ใริรับเนี่ย?”
“ไม่รู้” อรนิาบอ “แ่ทาอพันิไ้ น้อเออทนไว้่อนนะ ยอมๆ มันไป่อน”
“รับ” เอรารับำ ่อนที่อรนิาะออาห้อไป
“นี่แ” เพื่อนออรนิาว่าึ้น เมื่อเห็นเธอเินออมาาห้อเอรา “แผนะสำเร็ริๆ เหรอ?”
“็้อลอู” อรนิาพู “เป็นแผนอพวอทหารนี่ เาิีแล้วล่ะ”
พรพิมลและหัทยา็รู้เรื่อนี้แล้ว ปรั์ที่นอนพัอยู่โรพยาบาลับเรียไร็รับรู้ นัย็รู้ ทุนในศูนย์หลบภัยรู้ถึแผนหมแล้ว
่ำวันนั้น อาาศ่อน้าหนาว อาะเป็นเพราะฝน รพลออมายืนรับลมหน้าห้ออพรพิมล
“พี่พล” พรพิมลเปิประูออมา “ยืนอย่านั้น เี๋ยวยุ็ัหรอ”
“ไม่เห็นะมียุที่ไหนนี่ น้อมล?” เาถามลับ “พี่ยัไม่อยาเ้าห้อ”
“เพื่อนๆ มลหมเลยว่า ทำไมมล้อมาสมัรทหาร” เธอว่าอย่าำๆ “นึไม่ถึ”
“ใ่ พี่็นึไม่ถึเหมือนันว่าน้อะเป็นไ้ริๆ” รพลบอ ทำเอาเธอีแนเา
“หนู็มีวามสามารถน่า” เธอบอ
“เออ รู้” รพลพยัหน้า “ว่ามล็ร้ายเหมือนัน”
พรมิพลเลยีแนเาอีรอบ ราวนี้เาร้อโอโอย
“อ้าว? มลีแรไปเหรอ? ไม่แรนะ?” เธอถาม
“พี่ล้อเล่นน่ะ” เาล่าวพลาหัวเราะ
“แหม พี่เนี่ย อบแล้มลอยู่ไ้” พรมิพลีแนเาอีรอบแล้วหัวเราะ
ทา้านพันธร เาไ้พัอาศัยับพวเ็หนุ่มม.4 เหมือนัน เาถอนหายใ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อ
“อโทษรับ”
บรราเ็หนุ่มหันมามอเาเป็นาเียว วีรรรมที่เาสร้าไว้ับนายสุทัศน์ ทำให้เาเป็นที่สนใอเ็นอื่นๆ แ่พอสุทัศน์เสียีวิไป ภาพพน์ที่เ็นอื่นๆ มอเา็เปลี่ยนไป
“ไอ้าร” เ็หนุ่มนหนึ่่าเาึ้นมา “แทำให้พี่สุทัศน์าย”
“นี่” พันธรยัมีปืนในมือ เายืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ “อยามีเรื่อหรือไ?”
“เราไม่อยามีเรื่อับพวนร้ายหรอ” อีน่าเาึ้นมา พันธรถอนหายใ ่อนะเินออาห้อไป เาเินไปเาะประูห้อภัทรับััย พอภัทรเปิประูออมา
“อ้าว ผู้นำ ทำไมล่ะ?”
“มีแ่นเรียันว่าเป็นาร่าไอ้สุทัศน์” เาบอออมา ภัทรไ้ยิน็ส่ายหน้า
“อยู่้วยันไม่ไ้สินะ” ภัทรเาถู “ั้นเ้ามาในห้อนี้็ไ้”
พันธรบออบใ ่อนะ้าวเ้ามาในห้อ ในห้อนั้นมีเ็ม.6 สามนอาศัยอยู่ับภัทรและััย
“เอ๊ะ? นายมัน” หนึ่ในเ็ม.6 ี้ไปที่พันธร “นที่่อสู้ับไอ้ทัศน์นะนี่”
พันธรถอนหายใ แ่ในะที่เาะบอออไป เ็ม.6 ทั้สามน็ื่นม
“เ่มานะ เราเป็นม.6 ยัไม่ล้ายุ่ับมันเลย นี่เ็ม.4 แท้ๆ”
“อ๋อ” พันธรโล่ใ นึว่าะถู่าเสียอี “เป็นเพราะโ่วยมั้รับ”
“ไม่ใ่โหรอ ฝีมือมาว่า” พวเ็ม.6 บอ “น้อมีฝีมือาร่อสู้นี่ เห็นเาลือัน”
พันธรส่ายหน้า “ยัไสุทัศน์็ายไปแล้ว เราเลิพูเรื่อนี้ีว่า”
อนลาืนนั้น พันธร็เอาอาวุธปืนอัวเอมาวารวมับปืนพอััยับปืนลูออภัทร เาัารรวสอบระสุนในล่อ ่อนะบรรุระสุนใส่ปืนอัวเอ เรียมพร้อมไว้่อน
“นี่”
พันธรหันวับไปอย่าใ พอเห็นสมาิในห้อนหนึ่ยืนึ้น เา็ถอนหายใ “ใหม”
“นายำลัทำอะไร?” อีฝ่ายถาม
“็รีโหลระสุนไว้่อน ันไว้่อน” พันธรอบ
“เราื่อเิ้นนะ” อีฝ่ายแนะนำัว “ไม่้อแนะนำัวหรอ เรารู้นายเป็นใร”
“ั้นเหรอ เิ้น?” พันธรยิ้มให้
“นี่” ฝ่ายเ็หนุ่มื่อเิ้นเรียเา “ยิปืนยาหรือเปล่า?”
“็...ะเรียว่ายา็ไม่เิ” พันธรไม่รู้ะอบอย่าไร “มัน็พอยิไ้”
“นายแม่นปืนหรือเปล่า?” เิ้นถาม
“็พอสมวร” พันธรอบแบบไม่โอ้อว “ทำไมเหรอ?”
“พอมาิูีๆ แล้ว” นื่อเิ้นบอ “ัน็อยาเป็นทหารออรบเหมือนัน”
“ริเหรอ?” พันธรท่าทาีใ “ีเลย อนนี้นำลัา ถ้าอยาเป็น็มาบอ ะให้ไปบอหัวหน้า....”
เาัึ้น่อน “แ่ว่า....ันมันี้ลาว่ะ”
“ี้ลา็ไม่เป็นไร ผมเอ็ี้ลามา่อน ยัเปลี่ยนไปไ้เลย” พันธรบอ
“ริเหรอ? อะไรทำให้เปลี่ยนล่ะ?” เิ้นถาม
“็...” พันธรพยายามนึ “วามโรธแ้นล่ะมั้ ไม่็วามอทนสิ้นสุ ไม่อยาเป็นทาสพวมันอี่อไป ็เลยฮึสู้”
“หืม?” เ็หนุ่มื่อเิ้นว่าอย่าสนใ “ันเอ็มีวามแ้นเหมือนัน”
พันธรมอเา “แ้นเรื่ออะไร?”
“พวมัน่าพ่อแม่พี่น้อันหม มีันรอมานเียวเพราะพี่สาว่วยเอาไว้” นายเิ้นเล่าแล้ว็ทำท่าเศร้าหมอ แ่แล้ว็เปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้ม
“เอาล่ะ ันสมัรใแล้ว” นายเิ้นบอ “ันะเป็นทหารให้ไ้ เหมือนอย่าที่พวนายเป็น”
พันธรับมือเาเย่า
“ยินี้อนรับสู่อพัน”
นายเิ้นยิ้มออมาอย่ายินี พันธรเอ็ยินีเ่นัน
วันที่ 41
พันธรลานายเิ้นไปยัอพันั้แ่เ้า เพื่อะให้เามาสมัรเป็นทหารใหม่ เาเาะประูห้อหัวหน้าทหาร ่อนที่อีฝ่ายะอนุาให้เาเ้ามา
เมื่อหัวหน้าทหารมอเห็นพันธรับเ็หนุ่มอีน็ุน
“มีอะไรหรือ?”
“ือเานนี้อยามาสมัรเป็นทหารน่ะรับ” พันธรบอ ทำเอาหัวหน้าทหารยินี
“พอีเลย นอเราำลัาแลน” หัวหน้าทหารไป้นอะไรสัอย่าในู้ แล้ว็หยิบแผ่นระาษแผ่นหนึ่ออมา มันเป็นใบสีาว “รอ้อมูละให้รบ แล้วเอามาส่ัน ่อนที่ันะส่เธอไปฝึับพันธร”
พันธรหันมามอหัวหน้าทหาร “ให้ผมสอนเาหรือรับ?”
“็ใ่น่ะสิ” หัวหน้าทหารบอออมา
นายเิ้นรอ้อมูลอัวเอลไปในใบสมัร ่อนะนำไปส่ให้หัวหน้าทหาร
“เอ้า! พันธร ไปสอนเาเรื่อารรบะ” หัวหน้าทหารว่า
“รับ” พันธรทำท่าเารพ ่อนะูมือนายเิ้นออไปาห้อ
“ผมไม่ฝึพี่หนัหรอ” เาบอออมา นายเิ้นท่าทาอยาเป็นทหารเ็มแ่
“พี่้อทำไมั่?”
“่อนอื่น ฝึสมรรถภาพทาร่าาย่อนว่าพร้อมหรือเปล่า?” พันธรบอ “แล้ว่อยฝึยิปืน ับลาระเวน”
พันธรให้เาลอฝึวิพื้น ิทอัพ แล้ว็วิ่เป็นรอบวลม เาฝึเิ้นถึสามรอบ ปราว่าเิ้นทำไ้ี ร่าายเาแ็แรพอวร
“เอาล่ะ ่อไปเป็นารฝึยิปืน” พันธรพู พลาเินมายัลาน้อมยิปืนที่มีเแบ่เป็น่อๆ มีอาวุธมามายใส่อยู่ในล่อ พันธรให้เาเลือว่าะเอาปืนอะไร
“เอาปืนนี้ละัน” เิ้นเลือปืนพระบอหนึ่ึ้นมา พันธรพยัหน้า
“วิธีใส่ระสุน็ทำแบบนี้” เาสอน “ปุ่มรนี้ แม็าีนะออมา แล้ว็บรรุเ้าไปทีละนั”
เาสอนวิธีใ้ปืน วิธีเล็ปืนให้รเป้าแ่เิ้นเรียบร้อยแล้ว เายื่นที่ปิหูให้เิ้นรอบเอาไว้ เพื่อไม่ให้เสียปืนัมาเินไป
เาปุ่ม เป้าพลาสิโผล่ึ้นมา นายเิ้นัารยิแ่ลับไม่โนเป้า
“ไม่ใ่อย่านั้น” พันธรสอนอย่าใี “้อทำแบบนี้”
“อ๋อ เ้าใละ” นายเิ้นพยัหน้า พร้อมับอลอใหม่ พันธรอนุาแล้ว็ปุ่ม เอาเป้าโผล่ึ้นมาอี นายเิ้นัารยิระสุนปืนออไป แล้ว็ไม่น่าเื่อ ราวนี้มันโนเป้ารลาพอีเป๊ะ
“ทำไ้ีมา!” พันธรื่นม นายเิ้นถือปืนเล็อีเป้าแล้ว็เล็ยินเป้าทะลุ
“เอาล่ะ ราวนี้ถึอนยาบ้า” พันธรบอ พร้อมับปุ่ม เิเป้าพลาสิโผล่ึ้นมา แ่มันลับเลื่อนที่ไ้ ไปทา้ายบ้า วาบ้า นายเิ้นัารเล็ปืนอย่าี ลั่นระสุนออไป ทำลายเป้าไปไ้มา
พันธรเพิ่มวามยาอารยิึ้นไปอี “อนนี้ะมีเป้ารูปนโผล่มา้วย พี่ห้ามยิเป้ารูปนนะ ยิไ้แ่เป้าสีแ”
“อืม” นายเิ้นพยัหน้า ่อนะเล็ปืนออไป มีเป้ารูปนโผล่ึ้นมาพร้อมับเป้าสีแ ทำเอาเล็ยาพอสมวร แล้วเา็เผลอถูยิเ้าเป้ารูปน เิสัาเือนัึ้น
“นี่” พันธรสอนให้ “วิธีแยแยะทำแบบนี้....”
“อบุมานะ” นายเิ้นอบใ “อลอใหม่”
ราวนี้มีทั้เป้ารูปนและเป้าสีแปราึ้นมาทับ้อนัน นายเิ้นรอเวลา่อนให้ป้ายมันเลื่อนออมา ่อนะลั่นไ ระสุนเาะถูเป้าสีแนเป็นรู เป้ารูปนไม่เป็นอะไรเลย
เาเริ่มรู้สึสนุ ่อนะยิระสุนออไป และในที่สุเา็ทำไ้สำเร็
“โอเ เ่มา” พันธรพู
“ยัหรอ ยัไม่เ่” นายเิ้นว่า “อลออีสัสอสามรอบ”
“เอ้า เิ”
พรพิมลในุทหารสีเียวำลัทำับ้าวใส่ล่อไปเลี้ยพวทหารอีแล้ว เพื่อนๆ อพวเธอไปโรเรียนันหมแล้ว ึไม่มีใรวน
แล้วเธอ็หอบถุใส่ล่อ้าวเ้าไปให้พวทหารที่ำลั่อมโรนอน เมื่อภัทรเห็น็ะโนบอนอื่น
“วันนี้มี้าวผัไส้รอ่ะ” เธอยื่นล่ออาหารให้ทหาร “ินันเยอะๆ นะ”
“อบุมานะน้อ” ทหารรุ่นพี่บอ เธอยิ้มให้
“ไม่เป็นไร่ะ”
แล้วเธอ็ถือ้าวล่อล่อสุท้าย ไปให้รพลที่ำลัีบะปู และใ้้อนออยู่
“พี่พล อาหารมาแล้ว” เธอร้อบอ
“อ้าว เหรอ?” รพลเลยหยิบะปูออาปา แล้วระโลมา “วันนี้มีเมนูอะไร?”
“้าวผัไส้รอ่ะ แ่อพี่ิ้นโสุเลยรู้ไหม?”
“โห น้อทำนานี้ ไม่เหนื่อยเหรอ?” รพลถาม
“ถ้าเทียบับารออรบ แ่นี้ิ๊บ๊อย” เธอยิบาให้
ะเียวัน นายเิ้น็ผ่านบททสอบมามาย ทั้าร่อสู้ ารลาระเวน ารยิปืน ารรบในสรามำลอ นพอมีฝีมือำนาแล้ว เา็เอาเรื่อนี้ไปรายานให้หัวนหน้าทหารทราบ
“อืม ีมา” หัวหน้าทหารื่นม พร้อมับหยิบเรื่อแบบาในู้มาให้ “นี่เรื่อแบบ ให้เาใส่ะ”
“อบุมารับ” เายมือึ้นไหว้ ่อนะรับุมา และออเอาไปให้นายเิ้น
“โอ้โห ไม่น่าเื่อว่า วันนี้พี่ะไ้มีโอาสใสุ่นี้” เาว่าอย่าีใ “ูเท่ัเลย”
“แล้วอาวุธนั้น็ลายเป็นอพี่แล้ว” พันธรพู “รัษามันไว้ีๆ ล่ะ”
“อืม อบในะ เอ่อ น้อพัน” เิ้นบอออมา “ไ้่าวว่า น้อเป็นผู้นำทหารที่นี่เหรอ?”
พันธรถอนหายใ “เอ่อ ใ่รับ”
“ั้นฝาเนื้อฝาัว้วยนะรับ หัวหน้า” นายเิ้นทำท่าเารพเา พันธรเอ็ทำท่าเารพแบบทหารเหมือนัน
“ยินี้อนรับสู่อพัน อนนี้พี่เป็นหนึ่ในทหารแล้วนะ”
เิ้นยิ้มออมาอย่าีใ เาับปืนอเาเอาไว้แน่น
แล้วพันธร็มา่วยพรรพว่อมหลัาโรนอนทหาราย ภัทรที่เ็บเอา้าวล่ออพรพิมลเอาไว้ ส่ให้พันธร
“้าวล่ออใร?” เาถาม
“็อพวเราทั้หมนี่แหละรับ” ภัทรอบ “ผมเ็บเผื่อเอาไว้หัวหน้า้วย”
“เออ อบใ” พันธรเลยหยุพัิน้าว่อน เพราะเาไม่ไ้ินอะไรมาั้แ่เ้า อนนั้นเอ บรราทหารหิ็เินเ้ามา
“เหนื่อยันไหม้า?” อัมพรเอ่ย วาสุรีหันหน้ามา แล้วใ้มือปาเหื่อที่ไหลบนหน้าผา อัมพรส่ผ้าเ็หน้าให้ เารับไปับใบหน้า ะที่โสรยามอภาพนั้นอย่าเ็บปว ปราาที่เห็นันั้น็พอเ้าใ เาเินมาเอามือบบ่าโสรยา
“อย่าเสียใไปเลยน่า” เาบอ แ่โสรยาวิ่ออไปทันที
“เฮ้อ” ปราาถอนหายใ “แล้วะทำไีวะเนี่ย?”
เาลุึ้นแล้ว็มา่อมแมอาารโรนอนอพวเาใหม่
ความคิดเห็น