คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #96 : ข่มขู่
อนที่ 95 – ่มู่
พวทหารำลัสู้าย ใ้อาวุธอัวเอรายิใส่ศัรูนล้มลายเป็นำนวนมา แ่พวเอไอ็มีำนวนมาเ่นัน พวมันพาันระโ้ามประูบานเลื่อนเ้ามาเรื่อยๆ อย่าไม่มีหม พร้อมับยิแสเลเอร์ใส่พวทหาร
ทหารอทัพอาาศับเรื่อบินรบวินบนรอบๆ ศูนย์หลบภัย ่อนะปล่อยรวออมา รวพุ่เ้าใส่บรราเอไอที่ออันอยู่รประูนระเบิระเ็ระอนเป็นลุ่มให่ พันธรเอามือปิาเพื่อันสะเ็ระเบิเ้าา
ระสุนเลเอร์พุ่ออมาาพวเอไอ และไประเบิรใล้ๆ พื้นที่มีทหารยืนอยู่ ส่ผลให้เาระเ็นไปไลหลายเมร นัยที่ทำหน้าที่แพทย์สนามเ้า่วยเหลือทันที ะรถพยาบาลสีาวส่เสียไเรนัน่าหนวหู็มาอ นาพยาบาลและบุรุษพยาบาลระโออมาารถ แล้ว่วยเหลือทหารที่บาเ็บ
“พี่! ระวั” ปิมร้อเือนรถพยาบาล ่อนะใ้ปืนลอัวเอระหน่ำยิใส่พวเอไอที่ิะใ้ปืนเลเอร์ทำลายรถพยาบาลนมันล้มลาย บรราเอไอรูันเ้ามามามาย นฝ่ายทหารไม่อา้านไหว
“พวเรา! ใ้แผน B!!!” พันธรร้อบอ ทุนเลยพาันถอยทัพลับไปยัรอพัน ทหารหลายนยถัใส่น้ำมันออมา แล้วัารเทราใส่พื้นที่พวเอไอะเ้ามาย่ำ พวเาเทน้ำมันนหมถั พันธรับพรรพวแอบหลบอยู่หลัอพัน
“ถ้ามันมาเมื่อไหร่ ยิไปที่น้ำมันทันที!” เาะโนสั่ ทหารพยัหน้า ฟัำสั่เา พอพวเอไอพาันรูเ้ามา เหยียบย่ำน้ำมันที่ไหลออมาาถั ทหาร็ยิปืนออไปนัเียว เิไฟลุไหม้ ่อนะลามไปถึถัน้ำมัน
ูม!!!
เิารระเบิรั้ให่ ีระาร่าอพวเอไอนายไปเป็นหลายร้อยน พวมันถูไฟลอนล้มลเสียีวิ เิเปลวเพลิเผาไหม้บริเวนั้น เป็นำแพั้นให้พวเาโมีพวเอไอไ้
ทาฝ่ายรพล เา็ใ้ปืนยิใส่พวเอไอที่บุเ้ามานระสุนหม เาสบถออมา เอไอนหนึ่วิ่เ้ามาบีบอเาะที่เาำลัรีโหลระสุนปืน เาพยายามแะมืออมันออ แล้วเะมันออไป
ปั!
ระสุนอพรพิมลหยุมันเอาไว้ มันล้มลับพื้น ร่าย่อยยุ่ยสลายลพื้นไปหม
“อบใมา น้อมล” รพลบอ พรพิมลพู
“ไม่เป็นไร่ะ!”
แล้วรพล็บรรุระสุนเสร็ เาใ้ปืนพอเายิใส่บริเวศีรษะอพวศัรูนพวมันพาันล้มลหม หัทยารายิปืนลใส่รศีรษะอมันนระเบิแระายเป็นแถว
“ีแล้ว น้อหัท ยัั้นแหละ!” รพลพู
พวพันธรที่อยู่หลัเเปลวไฟ พวเาลั่นระสุนใส่พวเอไอที่ไม่ล้าเ้ามาเพราะลัวถูไฟลอนล้มลายทีละน เอไอนหนึ่เหมือนะรู้ี มันเอาน้ำในโอ่แถวนั้น เทสาระายเพื่อับไฟที่โหมระหน่ำอยู่
“ทำไีล่ะ? พัน?” วรรสาะโนถาม
พันธรัฟันอย่าโมโห เาะโน “ใ้แผน C!”
พวทหารวิ่ร่นถอยห่าออไป ่อนะไปยระบานให่ออมา บานมันให่มานาเท่าำแพเลย ่อนะไปหลบามที่่าๆ
พวเอไอวิ่เ้ามา พอมอเห็นพวัวเอในระ ็นึว่าเป็นพวเียวันึไม่โมี พวมันหยุารโมีไปั่วะ ะนั้น ทั้ทหารที่่อนอยู่และมือสไนเปอร์่า็ระมยิโมีทันที ปราาเ็ศีรษะอเอไอนหนึ่นาระาย ะที่รีภพ็ฝีมือีไม่แพ้ัน ยิเ้าลาลำัวอพวเอไอนเป็นรูลวโหว่
“ลุยเ้าไปเลย!!!” พันธระโน แล้วหยิบมีอพ่อออมา เ้าไปลุยับพวเอไอเี่ยวๆ ัารฟาฟันใส่อวัยวะ่าๆ อมันนาเป็นท่อน ปิมยิป้อันให้เพื่อน พยายามอย่ามาที่ะยิไม่ให้ถูเพื่อน
“ไอ้ภัทร!!” ััยะโนึ้น พร้อมับหยิบวานโยนไปให้ภัทร ภัทรรับมา แล้ว็วิ่ออไปเหมือนพันธร ัารเาะศีรษะเอไอนหนึ่นารึ่ แล้ว็หมุนัว ฟันร่าเอไออีนนารึ่ท่อน
รพลเห็นว่าพวเอไอหายไปหมแล้ว เาเลยรีบวิ่ไปสมทบับเพื่อนๆ พรพิมลับหัทยาวิ่ามไป
“ไม่้อ อย่ามา!” รพลร้อห้าม
“พี่ห้ามหนูไม่ไ้หรอ” พรพิมลพู แล้ว็วิ่ออไปพร้อมับรพล เห็นสภาวะสรามแล้ว พรพิมลัารปลิีพเอไอทีละนโยารยิที่ศีรษะ พวมันหันมาแล้วะยิแสเลเอร์ใส่เธอ
“น้อมล! น้อหัท! ระวั”
รพลผลัทั้สอให้ออไปไลๆ ลำแส ลำแสเลเอร์ระทบับพื้น็ระเบิลุเป็นไฟ พวเารออย่าหวุหวิ
“บอแล้วไว่าอย่าามมา!” รพละโน
“ไม่่ะ พี่มั่นใในัวหนูเถอะ” พรพิมลอร้อ หัทยา็้วย
“นะ พี่ ให้หนู่วย้วยเถอะ”
รพลัฟัน เาลุึ้นยืน แล้วบอับทั้สอสาว่อนะวิ่ไปสมทบับเพื่อน
“สัานะว่าะไม่เป็นอะไร!!”
“ไม่เป็นไรแน่นอน่ะ!” พรพิมลอบออไป พลาวิ่ามหลัรพลออไป
เมื่อเอไอเ้ามาในศูนย์หลบภัยหมแล้ว ทั้ประู้านหน้าและ้านหลั็ถูปิาย ไม่ให้พวมันหนีออไป ทหารอีฟาหนึ่ที่ิอาวุธร้ายแร เ้ามาสัพวเอไอเอาไว้อี้านหนึ่ ะที่พวพันธร็ัารวาพวเอไอเอาไว้ ลุ่มเอไอระุอยู่รลา ไม่มีที่หนีไปไหนอีแล้ว
“ยอมแพ้เถอะ” พันธรพูออมา ทั้ๆ ที่รู้ว่าพวมันไม่เ้าใ บรราเอไอ่ามอพวเียวัน ะที่พวพันธรยัไม่สั่ลมือยิ
บรราเอไอส่เสียแปลประหลาออมา เหมือนมันำลัะุยัน ทั้หมฟัไม่ออว่าพวมันพูว่าอะไร แล้วู่ๆ พวมัน็ถาโถมเ้ามาหาพวพันธร
“ยิ!!” พันธระโน บรราเพื่อนๆ อเาสาระสุนใส่อย่าไม่ยั้ ธัาหยิบระเบิมือออมา ่อนะร้อเือนทุน
“ทุน ระเบิ!!”
เธอว้าไปยัลุ่มพวเอไอ แรระเบิทำลายพวมันนล้มลายันหม พวเาหยุโมีไปั่วรู่ ่อนที่ะไ้ยินเสียปรบมือ ัมาาที่ไหนสัแห่
พวเามอไปยั้นออเสียปรบมือ ็พบเอไอนหนึ่ในุเรื่อแบบสีน้ำเิน ใส่หน้าาเหมือนพวัวอื่นๆ แ่มันลับพูออมา
“ยอเยี่ยม เหมือนพระเอในหนัฮอลลีวู้เลย”
ทุนพาันใที่ไ้ยินเอไอพูภาษามนุษย์ไ้ เอไอนนั้นถือปืนนาให่ไว้ในมือ
“เมื่อไหร่พวแะเลิอเวรเราะที?” พันธรถามออไป “พวแเ้ามาทำร้ายพวเราทำไม?”
“็เพราะโลเป็นที่ที่เราอยู่ไ้น่ะสิ” เอไอนนั้นอบ
“แออไปเลยนะ ไปอยู่ที่อื่น! ไม่ั้นันยิแแน่” พันธรถือปืนพร้อมับู่
“เห็นทีะไม่ไ้ พวเรารอบรอโลทั้ใบเอาไว้แล้ว” เอไอนที่พูภาษามนุษย์ไ้บอออมา “ทาอเมริา็ิะโมีพวเรา แ่โนพวเรา่าายหมแล้ว”
พันธรไ้ยินันั้น็ใ นาสหรัอเมริายัแพ้ แล้วพวเาะเหลือเหรอ?”
“ยานแม่อพวแอยู่ไหน!?” พันธระอถาม
“หัวไวีนี่ หนุ่มน้อย” เอไอนนั้นพู “แ่ทำไมัน้ออบำถามเธอ้วยล่ะ?”
“แสว่าุอ่อนอพวแอยู่ที่ยานแม่ริๆ ้วย” พันธรยิ้มที่มุมปา
เอไอนนั้นส่เสียหัวเราะลั่น ่อนะบอ
“ยานแม่? แล้วยัไ? แไม่มีทาเ้าไปไ้หรอ”
“อย่าให้พวันเ้าไปในยานแม่แ็ไ้แล้วัน!” พันธร่อปา่อำับเอไอนนั้น
“แหม ล้าหาเสียริ เป็นเ็แท้ๆ” เอไอนนั้นบอ “แ่อโทษนะ อย่าิโมีเราีว่า เรามีพวเยอะว่าพวแ และมีอาวุธที่ีว่าพวแ ถ้าแยัิะโมีพวัน่อไป....” มันพู “็่วยไม่ไ้ ็่วยไม่ไ้นะ”
มันพูเสร็แล้ว็หัวเราะออมาอี ่อนะระโม้วนัวหลบไปไล ่อนที่ะหนีออไปทาประูหน้า
พันธระวิ่ามไป แ่วรรสาุมือเาไว้
“อย่าามไปเลย พัน”
เาเื่อเธอ ในะนั้นเอ เา็นึึ้นไ้ เาเรียเพื่อนๆ หนุ่มๆ อเาไปที่ประูหน้า พร้อมับรวสอบร่าายอทหารที่ถูยิ
“พวเาายหมแล้ว” ปิมล่าวออมาอย่าเสียาย “่วยันนศพไปทำพิธีเผาเถอะ”
พันธรมอศพทหารที่มีเลือไหลออมา็รู้สึเศร้าใ วันนี้มีทหารายไปห้านาย ทั้หมถูเอาธาิลุมร่าศพ ่อนะนำเ้าเาเผาพร้อมับธาิ
“มันเล่นู่เราแบบนี้” อัมพรว่าออมา “ถ้าเราโมีมันอี ศูนย์หลบภัยนี้ไม่รอ”
“แ่เราะยอมแพ้ไม่ไ้” พันธรบอออมา “ุอ่อนมันอยูที่ยานแม่ริๆ นั่นแหละ”
“แ่ปัหาือ ยานแม่อยู่ที่ไหนล่ะ?” โสรยาถามออมา
“แไม่มีทาเ้าไปไ้หรอ?” พันธรทวนำพูอเอไอนนั้น “หมายวามว่าไ? ‘แไม่มีทาเ้าไปไ้หรอ’ ็แสว่ามันอยู่ใล้ๆ นี่น่ะสิ”
“ไม่มั้ มันอาะหมายถึอยู่ประเทศอื่น็ไ้” ปิมพูึ้น
“แ่ถ้าลาสัหร์ันถู้อ มัน้ออยู่ประเทศไทยนี่แหละ” พันธรว่า
“สมมิถ้ามีริ เราะเ้าไปยัไล่ะ?” ัยวัน์ถาม
ทุนนิ่เียบ อบไม่ไ้ แ่อนนั้นเอ ทรัพย์สิน็นึึ้นไ้
“เรามีเรื่อบินรบนี่ เราับเ้าไปในยานแม่อมันไ้!”
“ะโนยิ่อนน่ะสิ พี่” ภัทรบอ ทรัพย์สินเลยเียบไป
“เอาเถอะ” พันธรสรุป “เอาไว้ให้เอยานแม่มัน่อน ่อยิอีที”
เาบอให้ทุนไปเ็บอาวุธ และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย อนนั้นยัไม่เย็น แ่็ไม่มีใรมีแรเหลือพอะ่อมอาารโรนอนทหารายแล้ว ทุนึไ้แ่ปล่อยมันไว้แบบนั้น
“ถ้าเราโมีมันอี มันะทำอะไรเรา?” ััยถามะอาบน้ำับเพื่อน
“ทำเหมือนที่ทำับทั่วโลนั่นแหละ” ภัทรพูึ้นพลาสระผม “โมีแบบสายฟ้าแลบ”
“อย่าั้น เรา็ไม่มีโอาสนะเลยน่ะสิ?”
ััยถามออมา ภัทรส่ายหน้า เาเอ็ไม่รู้เหมือนัน
“นาอเมริาที่ว่าแน่ยัแพ้มันเลย” ภัทรบอ “แล้วเรามีำลัแ่นี้ะไปเหลืออะไร?”
“มันอาะโห็ไ้” พันธรที่เพิ่เ้ามา ถอเสื้อ ่อนะปล่อยให้น้ำไหลผ่านร่าายัวเอ
“ไม่นะ หัวหน้า ผมว่ามันไม่โห” ภัทรพู “พวมันรอบรอโลภายในรึ่ั่วโม นี่ผมฟัสิ่ที่พ่อผมเล่าให้ฟันะ มันร้ายามาๆ ถ้าเราืนโมีมันอี ศูนย์หลบภัยนี้ไม่รอ”
พันธรไม่พูอะไร เาปล่อยให้น้ำไหลทั่วร่าาย
หลัาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็แล้ว พวเา็มาิแผนารรับมือรโมี รพลเินออไปาอพัน เพื่อะไปหาหัทยาับพรพิมล พอมาถึ็เอพวเธอในุไปรเวทใหม่แล้ว เพียแ่ถือปืนเอาไว้
“วาปืนล่อน็ไ้” รพลพู พรพิมลับหัทยาเลยวาปืนล
“น่าเศร้านะ วันนี้มีทหาราย” รพลว่า
“หนูิว่า ให้าวบ้านายมาเป็นทหารมั่็น่าะีนะ” พรพิมลบอ
“ไม่มีใรสมัรใหรอ” รพลบอ
“แ่เราเริ่มาแลนทหารแล้วนะะ” หัทยาพู “ถ้ามันยัิโมีแบบนี้ ่อไป เราะไม่เหลือทหารอีเลยนะ”
หัทยาพูริั รพลมอเธอ ่อนะถอนหายใ
“ลอเ์ผู้ายออมาสู้รบีไหม?”
เานำเรื่อนี้ไปบอแ่หัวหน้าทหาร แ่หัวหน้าทหารออะไม่่อยเห็น้วยเท่าไหร่
“ไม่มีใรอยาเป็นทหารหรอ ทุน็ลัวันหม”
“แ่หัวหน้ารับ ทหารเราะหมแล้วนะรับ” รพลพู “เรา้อารำลัเสริม”
“ุะให้ผมเ์บรราผู้ายในเอเรามาเป็นทหารยัั้นเหรอ?” เาถามทั้ที่ทราบอยู่แล้ว “เป็นไปไม่ไ้หรอ”
“ลอประาศูไหมล่ะรับ?” รพลเสนอวามเห็น “เผื่ออาะมีใรใล้า อยาเป็นทหารึ้นมา็ไ้”
ในอนเย็นอวันนั้นเอ ็มีารประาศเิึ้น เนื้อวามว่า ายนใ ไม่ว่าะเ็หรือผู้ให่ หา้อารสนใะมาเป็นทหารออพัน ให้เินทามาสมัรไ้เลย แ่ผลือ ไม่มีใรมาสัน
“ทำไมพวเาี้ลานานี้นะ?” รพลบ่นออมา
“ทุน็รัีวิัวเอทั้นั้นแหละพี่” ภัทรบอออมา “ยาที่ะหาน่วย”
“แ่เราำลัะแย่นะ” รพลพู “เรา้อารแราน”
“แล้วะทำยัไในเมื่อพวเาไม่ยอม?” ภัทรถาม รพลเอ็ิไม่ออเหมือนัน
พันธรำลัโยนมีทหารในมือไปมา วรรสาเินมาพร้อมับอว่า ่อนะนำลวาให้พันธร
“ุี้ับาแฟ้ะ”
“อโทษนะ สา อนนี้เราินอะไรไม่ลเลย” เาพู
“ินหน่อยเถอะน่า” วรรสาพูับเา “ุี้อร่อยนะ สาอบเอับมือ”
“ั้นเหรอ?” พันธรไ้ยินแบบนั้น็เปลี่ยนใ ่อนะหยิบุี้ึ้นมาิน “หือ อร่อยัเลย เอาเวลาไหนไปทำเนี่ย?”
“็อนที่พวพันพัผ่อนันอยู่นั่นแหละ” เธอบอออมา
“นี่” พันธรพูออมา “ุอ่อนมันอยู่ที่ยานแม่ริๆ นั่นแหละ”
วรรสาถอนหายใ “ยัไม่เลิพูเรื่อนี้อีเหรอ?”
“ไม่นะ ถ้าเราทำอะไรับยานแม่มัน อาะทำให้พวมันายหมโลเลย็ไ้” เาว่า
“แ่ยานแม่ะอยู่ในประเทศไทยเหรอ?” วรรสาถาม “สามอไปทาไหน็ไม่เห็นยานแม่เลยสันิ”
พันธรเียบไป แ่ในใเาลึๆ มั่นใว่ายานแม่้ออยู่ไม่ไลาพวเาแน่นอน
“ุี้อร่อยีนะ” เาินพลาื่มาแฟเ้าไป “เอ้า เี๋ยวนอนไม่หลับอี”
“นอนไม่หลับ็มาุยับสาไ้” วรรสาบอ “เออ แ่แปลเนอะ เอไอนนั้นมันันพูภาษามนุษย์ไ้”
“พวมันลาะาย ไม่แปลหรอ” พันธรพูพลาส่ายหน้า “เราไม่มีทาเลือนอาสู้ลับ ใระยอมเป็นทาสมัน?”
“แ่ว่า” วรรสาบอึ้นมา “มันบอว่าถ้าิโมีพวมันอี มันะทำลายศูนย์หลบภัยนี้นะ แบบที่มันทำเหมือนอนทำลายโลทั้ใบ สาว่า...”
พันธรหันมามอหน้าเธอ ทำเอาวรรสาหยุพูไปเลย
“ั้นสาไป่อนละัน” เธอว่าแล้วถอนหายใ พันธรยาแฟร้อนๆ ึ้นิบ
“ไม่มีทาไหนโ่นมันลไ้นอายานแม่” เาว่า “้อใ่แน่ๆ”
ภายในโรพยาบาล สถานาร์เริ่มลับมาเป็นปิ อรนิาเปิประูห้ออเอราเ้ามา
“เออ” เธอถอนหายใ “ีใที่เห็นน้ออยู่บนเีย”
“็ผมสัาไว้แล้ว ผมไม่ผิสัาหรอ” เาบอยิ้มๆ
“วันนี้มีทหารายไปหลายน” อรนิาพูพลาทำหน้าเศร้า “พวเายอมเสียสละเพื่อเรา”
“แล้ว....ำลัทหารเหลือเท่าไหร่ล่ะรับ?” เอราถาม
อรนิามอหน้าเา่อนะอบ “ไม่ถึรึ่หนึ่”
“หา?” เอราลุาเียทันที “แบบนี้็แย่สิ เราเ์าวบ้านที่เป็นผู้ายไป่วยไม่ไ้เหรอ?”
“หัวหน้าทหารประาศออมาแล้ว” อรนิาเล่าให้ฟั “แ่ไม่มีใรมาสัน”
“ให้ายเหอะ ทำไมพวนี้มันี้ลาันนานี้นะ?” เอราบ่นออมา ทำเอาอรนิายิ้ม
“็ใระไปบ้าระห่ำเหมือนน้อเอล่ะ?”
เอราหันมาหาเธอ “เออ ผมอโทษที่บ้าระห่ำ”
อรนิาับมือเาไว้ ทำเอาเาใ แ่เ็บท่าทีไว้ไ้
“ทหารือำลัสำัอพวเรา ถ้าไม่มีพวเา เรา็แย่” เธอบอ “แ่าระไปบัับใรให้เป็น มัน็เินไป”
“ไม่เินไปหรอ ทุน้อสู้เพื่อัวเอสิ”
“แ่ไม่มีใรอยาเอาีวิไปทิ้หรอ น้อเอ” อรนิาว่า “ที่พี่ทำานทุวันนี้็ยัแอบใหาย ิว่าถ้าัวเอเิเป็นอะไรึ้นมาะทำยัไ?”
“นเรามันเห็นแ่ัวเป็นเรื่อสามัธรรมาอยู่แล้ว” เอราพู “แ่อาีพอพี่ เป็นอาีพที่เสียสละนะ ผมเอาใ่วย”
อรนิาลี่ยิ้มบาๆ ออมา
“อบุนะน้อเอ” เธอบอ “พี่็เสียใ ที่บาที...็ิว่าัวเอเห็นแ่ัว”
“ผมบอแล้วไว่าเป็นเรื่อสามั ผมเอ็เห็นแ่ัว” เาบอ “แ่พี่ทำนานี้็ถือว่าีแล้ว”
“ริเหรอ?” เธอถามเหมือนะ้อารให้แน่ใ
“ริสิพี่” เอราอบ “ไม่ใ่เรื่อเลวร้ายอะไรหรอ ที่เราะรู้สึแบบนี้”
อรนิาถอนหายใเฮือ ่อนะบอ “ั้นพี่ไปทำาน่อน วันนี้ไม่มีทหารบาเ็บ็ริ แ่พี่้อไปหาหมอ ไป่อนนะ”
“รับ” เอรารับำ ่อนที่อรนิาะออาห้อ แล้วปิประูไป
ความคิดเห็น