คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : กล้าหาญ
อนที่ 94 – ล้าหา
พรพิมลลับมาาอพันแล้วมาประำำแหน่ที่เิมพร้อมับหัทยา ในอนนั้นเอ เพื่อนอนายสุทัศน์ที่าไปแล้ว็เินผ่านมาเห็นพอี
“น้อมล?” ทั้หมหัวเราะร่า “นี่มันอะไรันเนี่ย?”
พรพิมลออะไม่พอใ แ่ยัไม่ทำอะไร ฟัพวเาพูัน่อน
“เป็นไมาไ ถึไ้ลายมาเป็นทหารเนี่ย?” เพื่อนอสุทัศน์นหนึ่ถาม
“อ๋อ ็ไปสมัร แล้ว็ไปทสอบอะไรนิหน่อย” พรพิมลบอ “ฝึ้อมยิปืน้วยนะ”
“ไม่เ้าเป้าล่ะสิ” อีฝ่ายูถู
“ใรบอ” หัทยาพูบ้า “เธอนนี้ยิเ้าลาเป้าเลยนะ”
“แล้วแเป็นใร?” อีฝ่ายะอใส่หัทยา ฝ่ายหัทยา็เลยยืนเท้าเอว
“ริๆ หน้าที่ทหารมัน้อปป้อประานนะ” หัทยาบอ “แ่ถ้าประานวนส้นีนแบบนี้ เห็นทีะปป้อไม่ไ้”
“เฮ้ย แล้า่าพวันเหรอวะ?” พวนัเลเอ่ยอย่าโมโห
“็เออสิ ัน่าพวแ โ่ะมั ยัไม่เ้าใอีเหรอ?” หัทยา่าออไป พรพิมลมอเธออย่าประทับใ
“เฮ้ย มันะเินไปแล้วนะเว้ย!” อีฝ่ายท่าทาโรธั ะวิ่เ้ามาทำร้าย แ่หัทยาสาระสุนปืนลไปบริเวเท้าอพวนัเลพวนั้น นพวเาพาันหนีระเิหายไปหม
“อบุมานะ” พรพิมลบอ
“เรื่อเล็” หัทยาพู “เรามันลเรือลำเียวันแล้ว”
พวทหารพาัน่อมโรหลัานเหนื่อนลิ้นห้อย พันธรเลยบอให้ทุนพััน่อน
“เฮ้ย พวเรา พััน่อนเถอะ” พันธรบอ เาเหื่อเ็มัว “อีรึ่ั่วโม่อยสร้าใหม่”
แล้วบรราทหาร็ระโลมาาหลัา แล้วไปล้าหน้า เอาราบเหื่อไลออ พันธรมานั่ริมบันไพลาโบเสื้ออย่าร้อนๆ
“พัน” วรรสาเห็นเาเหนื่อย็เ้ามา “ื่มน้ำหน่อยไหม?”
“็ี สา” พันธรบอ แล้ว็เห็นเธอยื่นระป๋อน้ำอัลมให้
“อะไรเนี่ย?” เาถาม
“น้ำอัลม ื่มแล้วสื่น” เธอบอ “ลอื่มูสิ”
เารับมา่อนะเปิฝา มอเ้าไปในนั้น็เห็นแ่น้ำสีำ
“ื่มไ้้วยเหรอ?”
“ไ้สิ สายัเยื่มมาแล้วเลย ไม่เป็นไรหรอ” เธอว่า พันธรเลยื่มเ้าไป มันมีรสหวานแล้ว็่าปนัน พอื่มเ้าไป็สื่นริๆ ้วย”
“อบุนะ สา” เาบออบุเธอ วรรสาไม่ว่าอะไร
ทา้านทวินนา เธอำลัรวสอบปืนอเธออยู่ ในอนนั้นเอ นัย็วิ่เ้ามา
“นา”
“หือ?” ทวินนาไ้ยินเสียุ้นๆ ็เลยเยหน้าึ้น “อ้าว? นัย มาทำอะไรที่นี่?”
“ไ้่าวว่า่อมหลัาันอยู่เหรอ?” เาถาม “นัยมา่วย”
“ไม่เห็น้อลำบาเลย ทหารมีเป็นร้อยน” เธอบอ
“ไม่เป็นไร นัยเ็มใ” เาล่าวยิ้มๆ ่อนะเินผ่านโรนอนหิ ไปทาฝั่โรนอนาย อัมพรับธัามอนัยที่หายไปแล้ว ่อนะมาพูับทวินนา
“ท่าทาเาะอบพี่นะ”
ทวินนาถึับหน้าะมำ เธอหันมา “อะ อะไรัน?”
“หนููออนะ” ธัาว่า “เา้ออบพี่แน่ๆ เลย ถึนาามมาเป็นทหาร้วย”
“ะบ้าเหรอ?” ทวินนาปิเสธ “นแ็ๆ อย่าพี่นี่เหรอ? ะมีนมาอบ”
“็นั่นไ หลัาน” อัมพรพู “เาไปะแล้ว”
“พอเลย พอ” ทวินนาห้ามเอาไว้ “นี่็ใล้เที่ยแล้ว เราไปินอาหารลาวันันีว่า”
“ไ้่าวว่าพวทหาร มีนทำอาหารมาให้ิน้วยนี่” อัมพรว่า
“อ๋อ ใ่” ทวินนาอบ “แ่เธอทำมาเพาะทหาราย เห็นพวเราไม่ไ้ทำอะไรล่ะมั้? ็เลยไม่ไ้แ้าวล่อเรา”
“แ่หนูว่าน้อนที่เอา้าวล่อมา ้อแอบอบใรสันในบรราทหารายแน่ๆ”
รพลามออมา ทำเอาภัทรหันมาถาม
“ไม่สบายหรือเปล่าพี่?”
“เปล่า ไม่รู้ใรบ่นถึ?” รพลพู แล้วนัย็เินเ้ามา พร้อมับแนะนำัว
“สวัสี ผมื่อนัยนะ อยู่ม.6” เาพู “ุอยู่ม.ไหน?”
“อ๋อ ม.6 เหมือนันรับ ส่วนน้อนนี้ื่อภัทร อยู่ม.4” รพลบอ
“ุื่ออะไรล่ะ?” นัยถาม
“รพล” เาอบื่อัวเอออไป “ุนัย.... มีสัลัษ์เหมือนโรพยาบาลิที่แน? เป็นแพทย์สนามเหรอ?”
“อ๋อ ใ่รับ” นัยบอ “ผมเพิ่เรียนเสร็ เห็นพวุำลัสร้าโรนอน ็เลยอยามา่วย”
“ไม่เป็นไรหรอ ทหารมีเป็นร้อยน” รพลพูออไป
“ให้ผม่วยเถอะ ผมไม่มีอะไรทำ ารฝึสอน็สอนไปแล้ว” เาว่า
“ให้เา่วยเถอะ พี่พล ี ะไ้มีแรานเพิ่มเ้ามาอีน” ภัทรล่าว ทำเอารพลใอ่อน
“อ๊ะ ็ไ้” เาอนุาในที่สุ “แล้วนี่เยผ่านารออรบมาแล้วเหรอ?”
“ใ่สิรับ ผมเยผ่านมาแล้ว” เาบอ “ไม่ั้นไม่ไ้เรื่อแบบหรอ”
“อืม ทหารที่นี่ เาสมัรัน่ายนะ” รพลพู
“็นมาาแลนนี่รับ เาเลยรับเ็อย่าผม” นัยพู แล้ว็มอพื้นล่ำ “มีนายทหารมามายเสียสละีวิเพื่อพวเรา ายมาหลายนแล้ว ผม็อยา่วยเหลือบ้า”
“อืม ล้าหาี” รพลื่นม พอีพันธรพูึ้นมา
“ทำาน่อันไ้แล้ว”
ทุนฟัำสั่เา นัยเินเ้าไปุยับพันธร
“ไ้่าวว่าุเป็นผู้นำทหารเหรอ?” เาถาม
“อ๊ะ อ๋อ ใ่รับ” พันธรยอมรับ “ทำไมหรือ?”
“เ่นะ แล้วเป็นไ้ไอ่ะรับ? เาแ่ั้เพราะอะไร?”
“เอ่อ” พันธรไม่อยาอบ “เพราะผมล้มศัรูไ้มั้?”
“หืม?” นัยหอบระเบื้อึ้นมาถึสามแผ่น “ให้ผม่วยสร้าโรนอน้วยีว่า”
“อย่าเลย ุเป็นแพทย์สนามไม่ใ่เหรอ?” พันธรมอป้ายที่ิบนเรื่อแบบอเา
“แพทย์สนาม็ือทหารนั่นแหละรับ ให้ผมทำเถอะ” เาื้อึ ยระเบื้อแล้วส่ให้ทหารรุ่นพี่รับไป่อหลัา พันธรเห็นันั้น ็เลยไม่ว่าอะไร
พวเาทำานหนันถึบ่าย อาาศร้อนมา และไม่นานฝน็ลมา ััยวิ่หลบฝน เ้ามาในโรอาหารพร้อมับเพื่อนๆ ทหาร้วยัน
“โีเป็นบ้า” เามอฝนที่เทลมา “ำลัเหนื่อยพอี”
“พอฝนหยุเรา็้อไป่อมอี” ภัทรเือน
“อย่าเพิ่หยุเลย สาธุ” ััยยมือไหว้
ฝนที่ลมา ทำเอาที่ลา้อารร่มันยให่ แ่ารายอยัไม่หยุ อรนิาที่ออมาเินับเพื่อนนาพยาบาล้วยัน ็าร่มออมา
“เฮ้อ ิไม่ผิที่เอาร่มมา้วย” เพื่อนเธอบอ “ันเห็นแล้วว่าเมั้เ้ามาั้นานละ”
อรนิาไม่พูอะไร เธอไปยัร้านายนม ่อนะื้อนมไทยมาุหนึ่
“เธอะินเหรอ? ไม่ลัวอ้วนเหรอ?” เพื่อนเธอถาม
“เปล่า” อรนิาบอ “ะเอาไปให้...ใรสัน”
“ฮั่นแน่!” เพื่อนอเธอล้อเธอทันที “แอบอบใรอยู่ล่ะ? ไม่เห็นบอเพื่อนันเลย มันเสียมารยาทรู้ไหม?”
“บ้า” อรนิาหน้าแระเรื่อ “ัน็แ่...”
“ถ้าให้เาไม่ใ่หมอ แ่เป็นนไ้ใ่ไหมล่ะ?” เพื่อนเธอับทาเธอไ้ทัน
“นี่แ พอเลย” อรนิารับถุนมมา “ลับไปทำานไ้แล้ว”
แล้วสอสาวนาพยาบาล็ลับมาที่โรพยาบาลนาให่ อรนิาึ้นลิฟ์ไปยัั้นที่เอรานอนพัฟื้นอยู่ ่อนะเาะประูแล้วเปิเ้าไป
“อ้าว พี่อร?” เอราหันมา็ีใ “ฝนแบบนี้ ออไป้านอหรือรับ?”
“เอ๊ะ? ทำไมน้อรู้ล่ะ?” เธอถาม
“็เห็นบ่าพี่เปียน้ำฝนอยู่”
“อ้าวเหรอ?” เธอไม่รู้ัว “่าเรื่อฝนเถอะ พี่มีนมมาฝา”
“ริเหรอรับ?” เาลุึ้นมาทันที “อะไรเหรอ?”
“นมไทยน่ะ ไม่รู้น้อะอบหรือเปล่า?” เธอบอ
“อบสิรับ พี่ื้ออะไรมา ผม็อบหมแหละ”
เาบอออมา ทำเอาอรนิาวยเิน
“ปาหวานันะ” เธอว่า “อ่ะนี่ นมอาลัว อร่อยนะ”
“ผมไม่รู้ั” เาบอามร “ที่อาาเอผม ไม่เยมีนมไทยายเลย”
“ั้น็รู้ัไว้ะ นมไทยะไ้ไม่สูสลายไปาประเทศไทย” เธอบอ “ินสิ”
เอรารับไปิน พอินแล้ว เา็ถึับม
“หอมเหมือนอมะลิเลย”
“นั่นแหละ เาใ้น้ำลอยอมะลิทำ” เธอบอ
“พูถึเรื่อสูสลาย” เอราพูึ้นมา “พี่ว่ามีวิธีที่ทำให้พวเอไอสูสลายไปหรือเปล่า?”
“ยัไม่เยมีใรหาำอบไ้เลย” อรนิาว่าพลายัไหล่ “มันรอบรอโลทั้ใบ ะให้พวมันออไป มีแ่พระเ้าเท่านั้นที่รู้”
“ประเทศอื่นะเป็นไบ้าไม่รู้เนอะ?” เอราวนเธอุย “ะมีใรล้า่อ้านมันบ้า?”
“็เป็นสหรัอเมริานั่นแหละ น่าะ่อรไ้” เธอบอ
“แ่นาอเมริาที่ว่าแน่ ยัถูถล่มภายในรึ่ั่วโมเลยนะ ผมไ้ยินเาเล่าันมา” เอราบอ “แล้วอเมริาะสู้ไ้เหรอ?”
“ที่แน่ๆ เามีอาวุธที่ีว่าเรามามาย” อรนิาบอ “น่าะพอสู้ไ้นะ”
“เหรอรับ?” เาถอนหายใ “นี่ไม่รู้ว่ายานแม่มันอที่ไหน?”
“อาะอยู่นอโล็ไ้” อรนิาออวามเห็น
“ไม่หรอ มัน้ออยู่ในโลนี่แหละ” เอราพูึ้น “มัน้ออยุมานบินสิ”
“หือ? น้อิั้นเหรอ?” อรนิาแะนมินบ้า “อาะเป็นแบบนั้น็ไ้ แหม ถ้ายานแม่มันอยู่ที่ไทย็ีน่ะสิ”
“ทำไมเหรอรับพี่?”
อรนิาพูออมา “็ึ้นื่อว่าเป็นยานแม่ ถ้าเรามีเทโนโลยีมาเพียพอ อาะทำอะไรับยานแม่ และส่ผลให้พวมันายหม็ไ้”
“แหม พี่ ินนาารเ่นะ” เอราื่นม “แ่เป็นไปไม่ไ้หรอ”
“พี่็เาเล่นไปั้น” เธอถอนหายใ “ัหวัอื่นนอารุเทพฯ ะเป็นยัไบ้า็ไม่รู้?”
“นี่รถทหารออแล่นามหานหรือยัรับ?” เาถามอีรั้
“อือ ำลัับรถามหาอยู่ ราวนี้ถึนาออไปนอรุเทพฯ แน่ะ” อรนิาพู “เาะไปูว่าที่่าัหวัมีศูนย์หลบภัยหรือเปล่า?”
“อให้พระุ้มรอพวเา้วยเถิ” เอรายมือไหว้
ะเียวัน รถอทหาราศูนย์หลบภัย ็ำลัแล่นไปามถนนที่อยู่ในแถบ่าัหวั ไม่ไลารุเทพฯ มานั ทหารเป็นนประาศผ่านลำโพเสียั ภายในถนนร้าที่เียบสบ
“ถ้าหาใรไ้ยินเสียเรา นี่ือเสียาศูนย์หลบภัยให่ ถ้าหาใรไ้ยินเสียเรา ให้ปราัวออมา เราะทำาร่วยเหลือพวท่าน”
พวเาับรถไปเรื่อย แ่แล้ว็้อหยุ เมื่อเอบรราเอไอบุเ้ามาเ็มถนน
“ิบหายแล้ว!” พวเาเลี้ยวรถลับแทบไม่ทัน บรราเอไอวิ่ามมาอย่าไม่รู้ัเหน็เหนื่อย นับเหยียบันเร่ให้แรึ้น เพื่อะลับไปยัศูนย์หลบภัยให้เร็วที่สุ
“ายห่าแล้ว พวมันวิ่ามมาันเยอะเลย!!” ทหารอีนมอไปทา้านหลั
“ทราบแล้ว เราะลับเ้าศูนย์หลบภัยเราเี๋ยวนี้!”
รถแล่นไปามทา พวเอไอยิระสุนเลเอร์ใส่รถแ่ไม่โน ลับไปโนัวอาารนระเบิถล่มลมาแทน พวเาับรถวัเวียน ไม่เป็นเป้านิ่ เพื่อไม่ให้พวเอไอเล็ระสุนไ้ทัน
“ายห่าแล้ว” นับแทบะประสาทิน “มันามเรามาที่อพันแน่ๆ”
รถแล่นมานถึศูนย์หลบภัยให่ อนนั้นฝนหยุแล้ว เมื่อทหารที่ประำารส่อล้อส่อทาไลู เห็นพวเอไอะบุเ้ามา ็สัาเือนภัย
ทหารรีบเลื่อนประูเปิให้รถทหารที่่วยเหลือผู้นเ้ามาอ เอราไ้ยินเสียเือนภัย้วย อรนิา็เหมือนัน
“น้อเอ ห้ามไปไหนนะ สัาไว้แล้ว” เธอหันมาสั่
“รับ” เาพยัหน้า
“ั้นพี่ไป่อนนะ” อรนิาว่าแล้ววิ่ออไปาห้อ เอรารู้สึเป็นห่วเธอ แ่็สัาันไว้แล้ว ถ้าืนเาแหอี เธอ้อไม่พอใแน่ๆ
ฝ่ายพันธร เมื่อไ้ยินเสียสัาเือน พวเา็รีบวิ่ลับไปเอาอาวุธที่อพันทันที
“มันบุเ้ามาอีแล้ว!!” พันธรร้อ “ัย ภัทร! ไป่วยเหลือาวบ้านให้หลบที่หลบภัยโย่วน”
“รับ หัวหน้า!!” ััยและภัทรร้อพร้อมัน ่อนะวิ่ไปยัลา เห็นนพยายามเ็บออัวเอ ไม่ยอมหนี
“ไม่้อห่ว้าวอ เอาีวิัวเอให้รอ่อน ไปหลบในที่ปลอภัยเร็วเ้า!” ภัทระโน าวบ้านึผละาสิ่ออน แล้วรีบไปหลบภัย
ทา้านนัย เา็ถือปีนเรียมพร้อม พร้อมับระเป๋าพยาบาล เาวิ่ออไป้านนอ ทา้านหัทยาับพรพิมล เธอ็ถือปืนเรียมพร้อมไว้ พรพิมลรีบเ้าไปในห้อเพื่อนอเธอ
“ทำอะไรอยู่? รีบออไปสิ!”
“มล แะปป้อที่นี่ริๆ เหรอ?” เพื่อนเธอถาม
“นี่ไม่ใ่เวลามาถามำถาม” พรพิมลบอ “ไป รีบไปเร็ว!”
แล้วพรพิมล็มาประำำแหน่อนามเิม รพลวิ่เ้ามา พร้อมับปืนพและระสุนำนวนหนึ่
“พี่พล? มาทำอะไร?” พรพิมลถาม
“็ะมา่วยน้อนี่แหละ” รพลัารบรรุระสุนใหม่่อนะบอ “ไม่เป็นไร ทานั้นมีนเยอะ”
พันธรและพรรพวมาประำารำแหน่ที่เป็นำแพำบั ฝ่ายััย เาสสัยว่าทำไมพวเอไอถึบุเ้ามาไ้?
“สสัยเป็นเพราะรถประาศหานไปเอพวมันพอี” รุ่นพี่ทหารว่า
“หา?” ััยไ้ยิน็ส่ายหน้า “ไม่น่าเลย”
ทุนเรียมัวพร้อม ทั้ทหารายและหิ มือพลุ่มยิ็พร้อมโมีอยู่แล้ว
ทหาร่าพาันเลื่อนบานประูให่ปิทาเ้าออเอาไว้ แ่พวเอไอระโ้ามประูเ้ามา และัารสัหารทหารนที่เลื่อนบานประูทันที
“ู่โม!!” พันธรสั่พวทหารและเพื่อนๆ อเา ทุนยิอาวุธอัวเอ รายิใส่พวเอไอนแถวหน้าล้มลไปับพื้น ร่าย่อยสลายหายไป เหลือแ่ราบเลือ
ทา้านรพล เา็เห็นเอไอบุเ้ามาแล้วเหมือนัน เาัารยิใส่เ้าที่ศีรษะมันพอี
“น้อมล น้อหัท มาอยู่้านหลัพี่!”
เาะโนบอ หัทยาับพรพิมลึวิ่มาหลบ้านหลั พรพิมลพยายามเล็ปืนามที่ฝึ้อมเอาไว้ แล้ว็ลั่นไใส่เอไอนหนึ่บริเวหน้าอ ไม่โนศีรษะ
“อย่ายิที่อื่น ยิมันที่หัว!” รพละโนบอ พรพิมลึเล็ใหม่ เธอลั่นไอีที ระสุนเาะเ้าศีรษะอมันนระเบิแระาย ฝ่ายหัทยา็ปราัวึ้น และราระสุนใส่พวมันอย่าไม่ลละ
ในภาวะสราม ทุน่า่อสู้เ็มที่ ภัทรยืนปืนลูอใส่เอไอที่ิะเ้ามาทำร้ายพวเานระเ็นออไปเลย
“โห ปืนที่ผ่านารอัพเรนี่ีริๆ” เาื่นม แล้ว็ยิอีนั ระสุนลูปรายทำร้ายีระาร่าอพวเอไอนเสียีวิ
มีานบินลอยลำเ้ามาสอลำ ััยะโนึ้น
“เฮ้ย!” ััยะโน “อย่าให้มันทำอะไรโรนอนเราไ้นะเว้ย!!”
ความคิดเห็น