คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #91 : บอกรัก
อนที่ 90 – บอรั
หัวหน้าทหารเินเ้ามาภายในโรพยาบาล พร้อมับสอบถามแผน้อนรับว่า ทหารเ็ม.ปลายื่อเอรา พัอยู่ห้อไหน? ั้นที่เท่าไหร่? พอทราบแล้ว เา็ึ้นลิฟ์ไปทันที
พอเาึ้นมาถึ ็เอุหมอนที่มาฟ้อทันที ูเหมือนเาะทำแผลที่ปาแล้ว
“พอีเลย ุหัวหน้าทหาร” ุหมอเห็นเามา็ทำท่าพึพอใ “ห้อมันอยู่โน่น เี๋ยวผมี้ให้”
หัวหน้าทหารเินมาพร้อมับุหมอ และ่อนะเ้าห้อพัฟื้นนไ้ นายหัวหน้าทหาร็เาะประูเสีย่อน ่อนะเปิเ้าไป
“อ้าว? ท่านหัวหน้าทหาร” เอรายมือไหว้สวัสี แ่พอเห็นุหมอนนั้นเินเ้ามา เา็เบือนหน้าหนี
“ไล่มันออเลยรับ” ุหมอพู ทำเอาเอราหันมา
“ว่าไนะ?”
“ผมสั่ให้ไล่มันออไ!” ุหมอะโน “ไล่มันออเี๋ยวนี้”
“เี๋ยว่อน” หัวหน้าทหารห้ามปรามทั้สอฝ่าย “เรื่อมันเป็นไมาไันแน่?”
“็ุหมอนนี้ทำร้ายนาพยาบาลที่ื่ออรนิาน่ะสิ” เอราบอ “บหน้าเธอ แล้วะให้ผมอยู่เยๆ เหรอ?”
“โห! แโห” ุหมอี้หน้าเา “ันไม่ไ้บใรทั้นั้น”
“ั้นไปเรียเ้าัวมาเลย็ไ้” เอราท้าทาย “ไปเรียนาพยาบาลื่ออรนิามา แล้วให้เาเล่าให้ฟัทั้หมว่าเิอะไรึ้นบ้า?”
หัวหน้าทหารหันหน้าไปหาุหมอ ุหมอทำสีหน้าเลิลั่
“็ ็ไ้!!” ุหมอพูเสียสั่น แ่ยััอยู่ “ไปามมาเลย”
แล้วอรนิา็เ้ามา ุหมอับแนเธอไว้ทันทีและระิบระาบ
“ถ้าอรบอว่าพน์ทำอะไรลไป อรโนไล่ออแน่”
แ่อรนิาไม่ลัว เธอบอับหัวหน้าทหารไปเลย “ุหมอท่านนี้ ทำร้ายร่าายิัน่ะ แล้วทหารนนี้็่วยปป้อิัน”
หัวหน้าทหารหันมาหาุหมอ ฝ่ายุหมอมีสีหน้าหวาลัว
“โห!” ุหมอี้หน้าอรนิา แล้ว็ี้หน้าเอรา “พวแโห”
“ิันยืนยัน่ะ เาทำร้ายิันริๆ บหน้าิันนล้มลไปอับพื้น” อรนิาฟ้อหัวหน้าทหาร
“เอาล่ะ” หัวหน้าทหารหันมาหาุหมอ “แล้วุมีอะไระแ้ัวไหม?”
ุหมอมอหัวหน้าทหาร อรนิา แล้ว็เอรา ่อนะโวยวายลั่น
“ันไม่มีเว้ย!!” ุหมอะโนเสียันนาพยาบาลที่เ้าเวรอยู่ไ้ยิน “เอาเลย! รัมันเ้าไป รัมันมาๆ ล่ะ และอย่าิมาืนีอีนะ!!!”
“ิันไม่ืนีอยู่แล้ว่ะ” อรนิาอบอย่าไร้เยื่อใย ุหมอูโมโหมา เาปิประูัปั ่อนะเินอย่าระฟัระเฟียออไปาห้อพัฟื้นนไ้
หัวหน้าทหารถอนหายใ “นึแล้ว ว่าถ้าเธอะ่อยใรสัน เธอ้อมีเหุผล”
“ใ่สิรับ” เอราบอ “ผมมีหน้าที่ปป้อประาน”
“เอาล่ะ ้อบอลาันละ” อรนิาว่า ทำเอาทั้สอนสสัย
“เาะบีบบัับให้อรลาออแน่” อรนิาพูพลาถอนหายใ “ไม่เป็นไร ทำับ้าวายที่ลา็ไม่เลว”
“ไม่ยุิธรรมเลย” เอราพู “เาเป็นนผิเห็นๆ แล้วะมาไล่พี่ออไ้ไ?”
“เรื่อนี้ผมเ้าไปยุ่ไม่ไ้หรอ” หัวหน้าทหารบอ “เอรา อให้เธอหายเร็วๆ นะ”
“รับ” เอราพยัหน้า หัวหน้าทหารเลยเินออไป อนนั้นเอ เอรา็ับแนอรนิาไว้
“พี่อร ถ้าพี่เอาเรื่อนี้ไปฟ้อผู้อำนวยารโรพยาบาล...”
“ไม่ไ้ผลหรอ ไม่มีหลัาน” เธอพูัึ้น่อน “พี่โนไล่ออ”
“หลัาน็ผมไ” เอราี้มาที่ัวเอ “ผมเป็นพยานให้ไ้”
“อบุมานะ น้อเอ แ่หน้าที่พี่บแ่นี้” อรนิาล่าวเศร้าๆ
“ไม่ ผมไม่ยอม” เอราลุออาเีย “ไปห้อผู้อำนวยารัน”
ะนั้นเอ ุหมอเ้าปัหา็มาฟ้อผู้อำนวยารเรื่อที่เอราทำร้ายเาเ่นัน
“ท่าน้อัารให้ผมนะ นาหัวหน้าทหารยัไม่ยอมเล่นานมันเลย มันทำผมะนานี้ เลือออนานี้” ุหมอเล่าเรื่อโหให้ผู้อำนวยารฟั
“อืม ผมะรับเรื่อไว้” ผู้อำนวยารพู
“รับเรื่อไม่ไ้ ้อไล่ออทั้สอนเลย ให้มันออาโรพยาบาลไปะ” ุหมอบอ แ่แล้ว็มีเสียเาะประูัึ้น เอราเปิประูเ้ามาพร้อมับอรนิา ุหมอหันมาหาทัู้่
“ฟัวามริ่อนรับ” เอราเล่าให้ฟัว่าุหมอนนี้ทำอะไรับอรนิาไปบ้า เาึำเป็น้อปป้อเธอ ึ่อรนิา็่วยยืนยันให้เอราเหมือนัน
“สรุปเรื่อมันเป็นไันแน่เนี่ย?” ผู้อำนวยารถาม
“ท่านผอ.” ุหมอพยายามบอ “มันโห”
“ไม่ไ้โห่ะ” อรนิา่วยเหลือเอราและัวเธอ้วย “ิันมีพยานเป็นนไ้ทั้น ผู้อำนวยาระเลือเื่อใรละะ?”
ผู้อำนวยารหันมามอุหมอ่อนะถาม “ุมีอะไระแ้ัวไหม?”
“ไม่นะ...” ุหมอแสท่าทาประสาทเสียออมา “ท่านผอ. ้อ่วยผมนะ!”
“็ในเมื่อุทำร้ายร่าายบุลารอเรา มันผิ ุ้อถูไล่ออ” ผู้อำนวยารพูออมา ทำเอาุหมอนนั้นโรธมา
“เออ!” ุหมอะโนอย่าไม่ไว้หน้าใรอีแล้ว “ันลาออ็ไ้! แล้วอย่ามาเสียายทีหลัละ!!”
“ไม่หรอ ผมไม่เสียาย มีหมอที่เ่ว่าุอีเยอะ” ผู้อำนวยารบอแล้ว็ส่ยิ้มหวานให้ “ออไปาห้อะ”
ุหมอเินหันวับออาห้อและปิประูอย่าแร ฝ่ายผู้อำนวยาร็ถอนหายใ ่อนะบอออมา
“อโทษนะ ุอรนิา แล้ว็อโทษ้วย ุทหาร” ผู้อำนวยารบอ
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ิันสิ้ออบุท่านที่่วยเมา” อรนิายมือไหว้ เอรา็เลยยมือไหว้เ่นัน
“อบุมารับที่ให้วามเป็นธรรม” เอราบอ “ผมับุอรนิาอัว่อนนะรับ”
ผู้อำนวยารพยัหน้า ทั้สอึยมือไหว้ลาอีรั้ ่อนะเินออาห้อไป
“เห็นไหม? ผมบอแล้ว พี่ะไ้ไม่ถูไล่ออไ สมน้ำหน้า ไอ้หมอนนั้น” เอราล่าวอย่าสะใ
“อบุมานะ น้อเอ” อรนิาพูออมาแล้วับมือเาไว้ “อบุสำหรับทุสิ่ ทั้เรื่อนี้ แล้ว็เรื่อที่่วยปป้อพี่”
“ไม่เป็นไรหรอรับ มันเป็นหน้าที่อทหารที่้อูแลประาน” เายมือทำท่าเารพแบบทหาร “ผมพร้อมเสมอ”
อรนิามอเาแล้ว็ยิ้มออมา “น้อนี่น่ารัเหมือนันนะ”
“เอ๋?” เอราไ้ยินไม่ั “พี่ว่าไนะ?”
“น้อเป็นนีนะ” อรนิาื่นม “ีทั้ภายในและภายนอ”
เอราไ้ยิน็เินอาย หน้าเาเป็นสีแเหมือนมะเือเทศ
“แหม... ผมไม่ไ้ีอะไรนานั้นหรอรับ เมื่อ่อนผมไม่ใ่นีหรอนะ” เาบอ
“ไม่หรอ” อรนิาปิเสธ “พี่็ูนเป็นนะ น้อไม่ใ่นเลวร้าย แ่เป็นนแ็นออ่อนใน”
เอราไ้ยินแล้ว็พูอะไรไม่ออ เายมือเาศีรษะ ่อนะพู
“อบุมานะรับ” เาบอ “ั้แ่เิมา ยัไม่เยมีใรมผมแบบนี้มา่อนเลย”
อรนิายิ้มให้ “ั้นเี๋ยวพี่ไปรวนไ้่อนละัน น้อลับเ้าห้อพัฟื้นะ”
“รับ” เอรายิ้มให้และเินามเธอไป เาเ้าไปในห้อพัฟื้น ่อนที่อรนิาะเินไปที่ลิฟ์เพื่อะลไปั้นล่า
บรราทหารำลัสร้าโรนอนที่เสียหาย้ำ้อน ทุนทำานันอย่ายันันแ็ ัยวัน์ยระเบื้อส่ให้รุ่นพี่ทหาร แล้วเา็รู้สึปวเอว
“โอย...” เาับ้านหลัอัวเอ “สสัยใ้แรมาไปมั้?”
“พี่วัน์” หัทยาเินเ้ามา “ำลัทำานอยู่เหรอ?”
“อ้าว น้อหัท” ัยวัน์ทัทายลับ “ไม่ไปโรเรียนเหรอ?”
“ไป่ะ แ่บัเอิลืมอไว้ที่ห้อพั ็เลยลับมาเอา” หัทยาพู แล้ว็สัเเห็นเาับเอวัวเอ “พี่เป็นอะไรน่ะ?”
“ปวเอวนิหน่อย” เาบอ
“โธ่ อย่าฝืนสิ” หัทยาเินเ้ามา “ให้หัท่วยีว่า”
“ไม่ไ้ เป็นผู้หิะมาทำานแบบนี้ไ้ไ?” ัยวัน์ปิเสธทันที
“แหม เห็นหนูเป็นแบบนี้ หนู็สาวแร่นะ” เธอบอเสียอนๆ
“แ่น้อ้อไปเรียนไม่ใ่เหรอ?” ัยวัน์ถาม
“ไม่ไปแล้ว” เธอัสินใบอออมา “ให้หนู่วย้วย นะ?”
“แ่...”
แล้วหัทยา็ยระเบื้อสามแผ่น้อน ่อนะส่ให้ทหาร ัยวัน์มอเธอแล้ว็ส่ายหน้า
“เป็นผู้หิแท้ๆ...” เาพูเบาๆ “แ่แ็แร่ยัับผู้าย”
ใล้เวลาะเที่ยแล้ว พรพิมลอัวออาโรเรียน เพื่อะไปทำอาหารล่อแพวทหาร เธอเปิุแห้อ พลาเ้าไปในรัว ่อนะเริ่มทำอาหารให้พวทหาร
เธอทำอาหารไปพลาๆ ฮัมเพลไปพลา พอีมีนมาเาะประู เธอเลยวามือล แล้วเินไปเปิ
“ใร...?” เธอเปิประูออมา “อ้าว พี่พล? ไม่ทำานหรือะ?”
“ือ....” รพลพูอย่ายาลำบาใ “พี่พานที่อบน้อมลมาให้แล้ว”
“เหรอะ!?” พรพิมลเอ่ยอย่าีใ พลามอออไป้านอ “ไหน? ใร? ไม่เห็นมีเลย”
“็นี่ไ”
พรพิมลไ้ยิน็ใ เธอถาม้ำ
“ไหนล่ะ? ไม่เห็นมีเลย”
“็นี่ไล่ะ ยืนอยู่รนี้เนี่ย นเียว” รพลพูย้ำ
พรพิมลถึับเอามือุมปา รพลเอ็หน้าแ้วยวามเิน ทั้สอเียบันไปสัพัหนึ่ ่อนที่พรพิมละบอออมา
“เอ่อ ือ” พรพิมลพู “มล...ทำอาหารล่ออยู่ เี๋ยวไม่ทันอนเที่ย พี่ลับไปทำานเถอะ”
“มล” รพลบอออมา “พี่ริในะ”
“พี่ลับไปเถอะ่ะ” พรพิมลูเหมือนะไล่เา รพลเลยเินออไป เธอเินเ้าไปในรัว พลาเอามือุมอัวเอ หัวใเธอมันเ้นึัอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
แล้วเธอ็ทำอาหารใส่ล่อเสร็ ่อนะออาห้อ เธอ็ถอนหายใหนึ่รั้ ่อนะออาห้อไป
เธอเินมาที่อพัน ทหารรุ่นพี่นหนึ่เห็นเธอเินเ้ามา ็ร้อะโน
“เฮ้ย อาหารมาแล้วพว!”
บรราทหาร่าระโลาหลัาอย่ายินี แล้ว็มาหยิบล่อับ้าวอเธอออไป พวทหารเ็ม.ปลาย็มาเอาไป้วย เหลือล่อสุท้ายพอี เธอพยายามเมียมอหารพล
“แล้วพี่รพลไปไหนะล่ะ?” เธอถามภัทร
ภัทรหันมายิ้มให้พรพิมล ่อนะล่าวออมา
“ผิใันเหรอ?”
“นี่” พรพิมลยืนเท้าเอว “มลถามว่าพี่พลอยู่ไหน? ทำไมเาไม่มาทำาน?”
“็โนใรไม่รู้แล้เอาล่ะสิ” ภัทรยิ้มอย่ามีเลศนัย “เาเลยอนไปเลย”
“เาไปไหนะ?” เธอถามภัทรอีรั้
“ไปริมแม่น้ำนู่น” ภัทรี้ไปทานั้น “ไปอืนีสิ”
พรพิมลไ้ยินันั้น็ถือ้าวล่อล่อสุท้ายออไปทันที ภัทรมอามไปอย่าให้ำลัใ
“เอาใสู้นะ พี่รพล”
รพลเินมาริมแม่น้ำ เามอเห็นเรือรบนาให่ออยู่ที่ท่า เามอแม่น้ำที่มีปลาว่ายวนอยู่ในนั้น แล้ว็ทำหน้าเศร้าๆ ะมอูแม่น้ำที่ไหลไปเรื่อยๆ
อนนั้นเอ พรพิมล็เินเ้ามาทา้านหลั
“ไม่ิน้าวล่ออมลเหรอ?”
รพลไ้ยินเสีย ็ถึับหันวับมา “น้อมล?”
“อ่ะ” พรพิมลยื่น้าวล่อให้ “้าวผัอเมริัน ินสิ อร่อยนะ”
รพลรับ้าวล่อมา แ่เายัไม่ไ้เปิิน
“อ้าว? ทำไมไม่ินล่ะ?” เธอถาม
“น้อมล... พี่...อโทษ”
พรพิมลโบมือไปมา “พี่ไม่้อิมาหรอ มลเอ็...”
รพลับ้าวล่อไว้แน่น “มลทำไม?”
“เอ่อ ือ” พรพิมลทำาหลุหลิอย่ามีพิรุธ “ือ....”
“บอออมาเลย” รพลเร่
“ือ....” พรพิมลถอนหายใออมา “มล็...อบพี่เหมือนัน”
รพลไ้ยินันั้น เา็ีใมา รพลสวมอพรพิมลเอาไว้
“ว้าย! พี่! เหื่อเ็มัวเลย ออไป สปร!” พรพิมลผลัเาห่าออาัว รพลที่ไ้ยินแบบนั้น เา็ถาม้ำ
“มลอบพี่ริๆ เหรอ?”
“็ใ่น่ะสิ” พรพิมลยอมรับ “พี่อยู่เีย้ามลลอเวลา ทั้ยามสุ ยามทุ์ อยสอนมลให้เ้าใเรื่ออวามรั แล้ว็อยปป้อ ไม่ทิ้มลไปไหน แล้วแบบนี้ มละปล่อยให้พี่หลุมือไปเหรอ?”
รพลยิ้มออมาอย่าีใ พรพิมลเิหน้าึ้น หน้าเธอแเหมือนเลือฝา
“ถ้าอบริ ็ิน้าวล่ออมลสิ”
“ะ ไ้เลย” เารีบหยิบ้อนพลาสิึ้นมา แล้วเปิล่ออาหาร ่อนะัเ้าปา “อร่อย อร่อยริๆ”
พรพิมลหันมาหาเา แล้ว็ยิ้มให้อย่าอ่อนหวาน “อบุนะะ”
“พี่เอ็้ออบุน้อมล้วย” เาวา้าวล่อล และหันมาับมือับพรพิมล “อนนี้เราเป็นแฟนันแล้วนะ”
“รู้แล้วน่า” พรพิมลบอ “ิน้าวล่อให้หม แล้วไปทำานะ อย่าอู้”
“รับ” เาทำท่าเารพแบบทหาร “ผมพร้อมฟัำสั่รับ”
พรพิมลเห็น็หัวเราะออมา รพลโอบอเธอและยร่าเธอลอยึ้นาพื้น แล้วหมุนัวไปรอบๆ
“ฮ้า!” เาเอ่ยออมาอย่ามีวามสุ “วันนี้เป็นวันที่ีริๆ เลย”
ทา้านัยวัน์ เา็่วยทุนนอไปเ็บไว้ในโรนอน เาเห็นหัทยาทำานนเหื่อแเ็มัว เาเลยบอให้หยุทำาน
“ไม่เห็นเป็นไรนี่พี่ หนู็ยัมีแร” เธอปิเสธที่ะเลิทำาน
“แ่น้อทำมามาแล้ว ้าวลาวัน็ไม่ไ้ิน” ัยวัน์พู “ไปิน้าวเถอะ เี๋ยวไม่สบาย พี่เป็นห่ว”
หัทยาเยหน้าึ้นาอ้าวอ
“พี่เป็นห่วหนู้วยเหรอ?”
ัยวัน์เอามือปิปา ไม่รู้ว่าเาพูไปไ้อย่าไร?
“เอ่อ ็ห่วสิ” เาบอเสียอ้ำๆ อึ้ๆ “็น้อยัเ็ ยัมีอนาอีไล พี่ไม่อยาให้น้อ้อมาเ็บป่วย”
“อบุนะะ” เธอบอแล้วปาเหื่อบนหน้าผา “เป็นรั้แรนะเนี่ยที่มีนมาบอว่าเป็นห่วหนู”
“อ้าว? ทำไมล่ะ?” เาถาม
“็หนูทำัวห้าว เล่นบอลับเพื่อนผู้าย ทำอะไรแบบที่ผู้หิทำไม่เป็น ทุน็เลยิว่าหนูเ้มแ็” เธอพู “แ่วามริ หนู็มีมุมอ่อนแอนะ”
“พอันแหละ เมื่อ่อนพี่็อ่อนแอ อ่อนแอมา” เาบอ “แ่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่วามลัว วามอ่อนแอรนี้หายไป บาทีอาะเป็นเพราะสราม”
“หรือะ?” เธออบลับมา
“ใ่” เาพูพลานั่ล “พี่ไม่เยิเลยนะว่าัวเอะมาเป็นทหารไ้”
หัทยามอใบหน้า้าน้าอัยวัน์ แล้วู่ๆ ็ับมือเาไว้ ทำเอาัยวัน์ใ
“อบุมานะะ” เธอพู “ที่อยปป้อพวเรา”
“แหม มันหน้าที่อทหารอยู่แล้ว” ัยวัน์บอยิ้มๆ “น้อไม่ำเป็น้อห่วอะไร พวพี่ๆ ะอยปป้อทุนเอ”
หัทยามอเาอย่าาบึ้ เธอเอามือออามือเา
“โีเหลือเินที่พวพี่มาที่นี่” เธอบอ “หนูำลัเฝ้ารอนะ ว่าสัวัน ะมีใรสันมาโ่นพวมันลไ้”
“นนนั้นไม่ใ่พี่หรอ” เาพูออมา “หนทาที่ะโ่นพวมันล ยัไม่เยมีใรหาำอบไ้เลย”
“แ่หนูว่ามัน้อมีุอ่อนที่ไหนสัแห่” เธอพูแสวามเห็นออมา “ุอ่อนมัน้อมี มันไม่แ็แร่ไปไ้ลอหรอ”
ัยวัน์มอใบหน้า้าน้าอเธอ แล้ว็รู้สึว่าหัวใเ้นึั เหมือนมันะหลุออมาาอ เาุมหัวใัวเอไว้ ไม่เยรู้สึอะไรับใรแบบนี้มา่อน
“เราเป็นอะไร?” เาถามัวเอ แ่็อบไม่ไ้
ความคิดเห็น