คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : หน้าที่ของผู้ปกป้อง
อนที่ 89 – หน้าที่อผู้ปป้อ
อนนั้นเป็นเวลาราวหโมเย็นแล้ว ภัทรำลันระเบื้อึ้นไปบนหลัา เามอเห็นรพลนั่เยๆ นิ่ๆ อยู่ที่ริมบันไ็เลยร้อเรีย
“เฮ้ย พี่พล อย่าอู้สิ”
“อ๊ะ” รพลเหมือนะเพิ่รู้สึัว “อโทษที”
“ิอะไรอยู่พี่?” ภัทรถาม “ูเหม่อลอยัเลย”
“ไม่มีอะไรหรอ” รพลปิเสธที่ะอบ ่อนะยระเบื้อึ้นมา้วยสอแน อนนั้นเอ ปิมที่ไ้เป็นผู้นำทหารั่วราว็สั่ทุนออมา
“วันนี้ พอแ่นี้่อนเถอะ” เาบอพลาปาเหื่อ “ทุนลับอาาร อาบน้ำ และพัผ่อนไ้แล้ว”
ทั้หมึวามือล ่อนะแยย้ายันไปอาบน้ำ และเปลี่ยนุใหม่ รพลไม่รู้สึอยาลับห้อเลย ันไปสัาไปแล้วับพรพิมลว่าะพานที่อบมาหา แ่นนนั้นมีที่ไหนล่ะ?
“อาหารน้อมลอร่อยเนอะ” ัยวัน์วนุย “อ้าว พี่พลเป็นอะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”
“เอ๋?” รพลถาม “หน้าพี่เป็นอะไรเหรอ?”
“็หน้าูเรียๆ” ัยวัน์บอ “เิอะไรึ้นหรือเปล่า? บอไ้นะ”
“่ามันเหอะ” รพลว่าแล้ว็เินลับเ้าห้อพัอพรพิมลพร้อมับอาวุธปืน เมื่อเ้ามาในห้อ บรราสาวๆ ็พาันมอเาทันที
“อ้าว พี่พลลับมาาทำานแล้วเหรอ?” พรพิมลทัทายอย่ายินี “ะื่มน้ำาไหม? เี๋ยวเอาให้”
“เอ่อ พี่ไม่อบื่มน้ำร้อน”
“เปล่า” พรพิมลบอ “เป็นาเย็น แ่ในู้เย็น สื่นีออ ื่มนะ”
“เหรอ?” รพลถาม “ั้นลอู็ไ้”
“รอแป๊บนะ” เธอเินไปเปิู้เย็น แล้วเอาาเียวแ่เย็นเียบให้เาื่ม เารับไปื่ม แล้ว็รู้สึสื่นทันที
“อบในะ น้อมล”
พรพิมลยิ้ม ่อนะบอ
“เออนี่” เธอรีบพู “พี่มา็ีละ ไ้่าวว่ามีารแสรำไทยที่ลา มลอยาไปูั”
“็ไปสิ” รพลว่า
“แหม แ่มลไม่มีเพื่อนไปน่ะ พวนี้็ไม่อยาูารแส” เธอบอถึเพื่อนสาวอเธอ “ไปับพี่ไ้ไหม?”
“ไ้สิ” รพลพยัหน้า “พี่็อยาูารแสรำไทยเหมือนัน”
พรพิมลพยัหน้าแล้ววนเาออไปาห้อ แ่่อนะออ เธอหันไปบอเพื่อน “เี๋ยวมานะ”
เธอและเาเินไปยัลา รพื้นที่ว่าที่ไม่มีใรายอ มีเรื่อนรีไทยำลับรรเลเพลอยู่ ฟัแล้วูไพเราะและมีมน์ลั รพล็เยไ้ยินนรีแบบนี้บ้าในอาาเอเา แ่ไม่บ่อยนั
ลาเวที มีนัร่ายรำไทยเป็นผู้หิ ำลัรำไปามัหวะอนรีที่ำลับรรเล พรพิมลถือไอศรีมที่เพิ่ื้อมาเมื่อี้ เินเ้ามาูใล้ๆ
“นี่ สวยัเลยนะ” พรพิมลบอรพล “ทัุ้ทั้อะไร ูนรำสิ แ่หน้าะสวยเียว”
รพลหยุยืน้วย เาไม่่อยอบารฟ้อนรำเท่าไหร่ สำหรับเามันน่าเบื่อพอวร แ่็้อามใพรพิมล พอนัแสรำเสร็ ็มีเสียปรบมือัึ้นมาานรอบๆ พรพิมลเอ็ปรบมือเสียั
“พี่ไม่ลอินไอศรีมเหรอ?” เธอถาม
“ไอศรีมืออะไร?” รพลถามลับ
“็...” พรพิมลพยายามนึ “อหวานเย็นๆ อร่อยี นี่ไ ร้านอยู่รนี้ เี๋ยวมลื้อให้็ไ้ เอามะ?”
รพลไม่ปิเสธอยู่แล้ว เาามใเธอลอ พรพิมลเลยื้อไอศรีมใส่โนที่ทำาแป้มาให้เาโนหนึ่
“ลอิมูสิะ”
รพลมอมันอย่าประหลาใ ่อนะลอินู
“เออ ็อร่อยี” เาประทับใ “อบุมานะ น้อมล พี่อยู่อาาเแป พี่ไม่่อยรู้เรื่อโลภายนอเท่าไหร่”
“อาาเที่มลอยู่่อน้าทันสมัยน่ะ” เธอบอ “แ่ไม่ไู้ถูอาาเพี่นะ เพียแ่อาาเอมล่อน้ามีเทโนโลยีเหนือว่านิหน่อย”
“แล้วมีอาวุธปืนไหม?” เาถาม
“หึ” เธอส่ายหน้า “ไม่มีอ่ะ ็เลยโนโมี่ายๆ เลย”
“อาาเพี่็มีอาวุธเยอะแยะนะ” รพลบอ “แ่ไม่มีใรล้าใ้”
“มลเ้าใ ไม่มีใรล้า่อ้านพวเอไอเหรอ” เธอบอ “ไม่สิ มีแ่พวพี่ที่ิล้า่อ้าน”
“ริๆ” รพลยอมรับออมา “พี่็ไม่ไ้อยาออรบอะไรนัหรอ เป็นห่วัวเอ ลัวะายเอา มันเป็นวามเห็นแ่ัวน่ะนะ ทุนย่อมมีอยู่แล้ว แ่พออยู่ในสนามรบ พี่็พอรู้แล้วว่าทำไมทหารถึยอมายเพื่อาิ”
“ทำไมเหรอ?” เธอถาม
“เพราะพี่เิวามรู้สึหวประเทศึ้นมาน่ะสิ” เาบอ “มันแปลนะ ู่ๆ พี่็ล้าึ้น ยอมสละัวเอไ้เพื่อนอื่น อยาะำัศัรูที่ิมาทำร้ายโลอเรา ประเทศอเรา แล้วสิ่ที่พี่ไ้มาารบ็ือ ารทำานเป็นทีม พี่เพิ่ะรู้ัวามหมายอำว่า ‘สามัี’ ็อนนี้แหละ”
“หืม?” พรพิมลพยัหน้า “พี่รัเพื่อนๆ อพี่ใ่ไหม?”
“ใ่ พี่รัทุน มันแปลนะ” เาบอ “าที่ไม่เยิสนิทสนมัน แ่พอมาลำบา้วยัน ็รู้ใันมาึ้นว่าแ่ละนเป็นยัไ แล้วอนนี้พี่็รัทุน พี่ไม่ยอมเสียใรไปแน่”
พรพิมลมอเาแล้ว็ยิ้ม
“พี่พลเป็นนีริๆ เลยนะ”
เธอล่าวออมา รพลเลยมอหน้าเธอลับ
“พี่็ไม่ใ่นีเ่อะไรนัหนาหรอ” เาพู “็เป็นแ่นธรรมา”
“แ่มลว่าไม่นะ ทุนที่เป็นทหารยอม่อสู้เพื่อนอื่น ยอมเสียสละีวิเพื่อนอื่น มลว่ามันเท่มาๆ เลยล่ะ” เธอพู
รพลมอหน้าเธอ
“พี่็เป็นหนึ่ในทหาร” เธอบอ “และเป็นทหารที่ยอมายในสราม มลว่าพี่ล้าหามาเลยนะ”
รพลรู้สึาบึ้ ไม่เยมีใรมเาแบบนี้มา่อน เาอยาะเอามือลูบศีรษะเธอ แ่ไม่ล้าทำ
“อบใมานะ” เาพู “ที่เห็น่าอพี่”
“ทุนรัทหารันหมนั่นแหละ” เธอพู “เพราะพวเาปป้อพวเรา”
รพลพยัหน้า แล้ว็พาเธอเินออาลา ลับเ้าที่พั แล้ว็พัผ่อน
วันที่ 39
พันธรื่นึ้นมาในเ้าวันใหม่ในโรพยาบาล โยมีวรรสาอยเฝ้าอยู่ เมื่อหมอมารวอาารเา
“อืม บาแผลีึ้นเยอะละ” ุหมอท่าทาใีบอ “พรุ่นี้น่าะออไ้แล้ว”
“เย้! ริเหรอรับ” พันธรูีใมา
“ใ่” ุหมอพยัหน้า “อย่าลืมทานยาให้รบ้วยล่ะ” ่อนที่เาะออไปพร้อมับนาพยาบาล
“ีัเลยนะ พัน” วรรสาเินเ้ามาหาที่เีย
“อือ พันิถึอพันมามาละ”
“บอรๆ นะ สา็เบื่อารเฝ้าเหมือนัน” เธอพูออมาแล้ว็ยิ้ม “ล้อเล่น สา็อยาลับอพันเหมือนัน”
“อืม ลับไปหาเพื่อนๆ อเราัน” เาบอ
“โห ีนะที่ไ้ลับ”
วรรสาและพันธรหันไปมอทาประู ็เอเอราเินเ้ามา
“พรุ่นี้น้อะไ้ออแล้วเหรอ?”
“รับ” พันธรอบอย่าสุภาพ “แล้วอพี่ล่ะ?”
“อีั้สอสัปาห์” เอราส่ายหน้า “น่าเบื่อะมั”
“หนูเ้าใ่ะ” วรรสาบอ “นเฝ้า็เบื่อเหมือนัน”
“แหม ไหนบอล้อเล่นไ?” พันธรว่าอย่าอนๆ
“็ล้อเล่นน่ะสิ” วรรสาหัวเราะ “อย่าโรธน้า”
“แหม หวานันันะ ู่เนี้ย” เอราแว “ไม่เหมือนู่อพี่ที่...”
“อ้าว พี่เอมีแฟนแล้วเหรอะ?” วรรสาถาม
“ือ...” เอราเาศีรษะ “็ไม่เิแฟนหรอ ยัไม่ไ้บอรัันเลย ไ้แ่อมพะนำไว้อยู่”
“เอ้า แล้วทำไมไม่บอล่ะพี่? เาะไ้รู้” พันธรถาม
เอราส่ายหน้า
“พี่็อยาบอ แ่อีฝ่ายเามีนเ่าอยู่แล้ว”
“แฟนเ่า?” พันธรทวน “ะไปลัวอะไรละพี่ แ่แฟนเ่า เลิันแล้วไม่ใ่เหรอ?”
“มัน็ริ” เอรายมือเาศีรษะอีรั้ “แ่เหมือนเธอะยัลืมเาไม่ไ้”
พันธรรู้สึสสารเอรา และ็ไม่ิถาม้วยว่านนนั้นเป็นใร? มันเสียมารยาทมาไปหน่อย
“เอาเหอะ” เอราบอทิ้ท้าย “ลับไปเป็นผู้นำใหม่ ทุนรออยู่”
“รับ” พันธรยิ้มให้่อนที่เอราะออไป
“พี่เอเปลี่ยนไปนะ” วรรสาพูึ้น
“เหรอ?” พันธรถาม “เปลี่ยนไปยัไ?”
“็านที่อบทะเลาะวิวาทับลายเป็นนเรียบร้อยใีไ” เธอบอ “เป็นไปไ้ไนะ?”
“ไม่รู้เหมือนัน แ่ที่แน่ๆ พี่เาพึ่พาไ้” เาพู “ฮ้า! พรุ่นี้ะไ้ออแล้ว”
ทา้านโรนอนทหาราย บรราทหารทุน็พาันมา่อมันแ่เ้า ทำผลาน่อาเมื่อวานนี้
“นี่ถ้าไอ้านบินมันมาระเบิโรนอนเราอี” ััยบ่น “ันไม่่อมแล้วนะ เหนื่อย”
“แล้วแะเอาที่ไหนนอน?” ภัทรถาม
“ไม่รู้ว่ะ” ััยันอบออมาแบบนี้ “ไม่รู้เหมือนัน”
ปิมออำสั่ให้ทหารทำามนู้นามนี้ บรราทหาร็พาันทำาม เายมือปาเหื่อที่ไหลเ็มหน้า
“เอาน้ำเย็นๆ หน่อยไหมะ?”
วนิายื่นวน้ำอัลมเย็นๆ ให้ปิม เารับมาอย่าุน
“น้ำอะไรน่ะ? สีำน่าลัวั” เาถาม
“น้ำอัลม อใหม่ในที่นี่ อร่อยนะ ื่มแล้วสื่น”
“โ้? โาโล่า?” เาอ่านป้ายื่อบนว “ื่มแล้วะไม่เป็นไรเหรอ?”
“แหม า็ื่มมาแล้ว อาะแสบอนิหน่อย แ่รับรอสื่นแน่” เธอบอ
เาเลยลอยน้ำอัลมื่มู มันบาอเาอนแร นเาเลิื่ม
“อ้าว? ทำไมล่ะ?” เธอถาม
“มันบาอน่ะ” เาทำหน้าเบ้ “เอาืนไปเถอะ”
“น่า ื่มอีอึ แล้วะสื่นเอ” วนิาพู “เื่อาสิ”
ปิมมอเธอ แล้ว็ัสินใื่มอึ่อไป มันไม่แสบอแล้ว แล้วเา็รู้สึระปี้ระเปร่าึ้นมาทันที
“เป็นไ?” เธอถาม
“เออ ็อร่อยี” ปิมยอมรับในที่สุ “าไปเอามาาไหน?”
“ไปื้อเอาน่ะสิ”
“อ้าว แล้วมีเินเหรอ?” เาถาม
“็เอาเินที่เหลือา่าายพิ่ามาื้อน่ะ” เธอบอ “อย่าบอพี่อัมพรนะ เี๋ยวบ่นอี”
“อืม ไม่บอ” เาพู “ว่าแ่เมื่อไหร่ ไอ้พันะลับมาสัทีเนี่ย?”
“เมื่อี้าไม่เยี่ยมสา เาบอพรุ่นี้็ไ้ออแล้ว”
“รินะ?” เาูีใ “เออ ะไ้เอาำแหน่ืนไป”
“มไม่อบเป็นผู้นำเหรอ? เป็นผู้นำน่ะีะาย สั่นนั้นนนี้ ัวเอสบาย ไม่้อทำอะไร”
“นั่นเป็นผู้นำที่ไม่ี” เาบอ “ผู้นำเา้อมาร่วมับลูน้อ้วย”
“้า” เธออวืนาเา “ไป่อนนะ อย่าลืมสร้าให้เสร็เร็วๆ ล่ะ”
“ถ้าอยาให้เสร็เร็ว็่วยันมาสร้าสิ า” เาบอ แ่วนิาหนีไปที่อื่นแล้ว ทำเอาเาส่ายหน้า
“ทำไมาไม่อ่อนหวานเหมือนสานะ?”
ทา้านเอรา เา็สุเ็ที่้อนอนพัอีั้สอสัปาห์ แ่พออรนิาเ้ามาในห้อ เา็เลิเ็
“พี่อร”
“น้อเอ” เธอพูพลายิ้มแย้ม “เอาอาหารมาให้”
“แล้วะป้อนให้หรือเปล่า?” เาถาม
“ไม่อ่ะ”
เอราถึับโอรว “โธ่ พี่”
“ล้อเล่น” เธอหัวเราะออมา “มา เี๋ยวพี่ป้อนให้”
แล้วเธอ็เปิานาม้าว แล้ว็ั้าวให้เาิน เอรารับเ้าไปเี้ยวหับๆ ่อนะลืนลอ
“ผมอมอีรั้นะ” เอราพู “ว่าแม่รัวที่นี่ทำอาหารอร่อยริๆ”
“พี่็ว่าั้น” เธออบ “พี่ไปิน้าวในโรอาหาร รสาิ็อร่อยแบบนี้แหละ”
เอรายิ้ม แ่ในอนนั้นเอ ุหมอที่เป็นแฟนเ่าออรนิา็เ้ามาอี
“อร เอาอีแล้วนะ!”
“ุหมอ” อรนิาถอนหายใ “เราบันไปนานแล้วนะะ”
“พน์อโทษ พน์มันโ่เอที่ทิ้อรไป” เาว่า “มาืนีันเถอะ”
“ไม่ล่ะ่ะ” เธอปิเสธ แล้วหันไปป้อน้าวให้เอรา่อ ุหมอเห็นันั้น็อึ้น
“อบมันมาใ่ไหม!?” ุหมอว้า้อมือออรนิานเธอลุึ้นยืน แล้ว็บหน้าเธอ เอราใมา
“เฮ้ย! ทำผู้หิแบบนี้ไ้ไวะ!?”
“อย่ามาเสือ!!” ุหมอะโนลั่นแล้ว็บหน้าอรนิาอีรอบ นเธอล้มลไปอับพื้น
“พี่อร!” เอราลุาเียมาประอเธอ แล้วมออีฝ่ายอย่าโรธแ้น “มันะเินไปแล้วนะเว้ย!!”
“พูีๆ ไม่อบ อยามีเรื่อหรือไ หา!?” ุหมอเหมือนะเสียสิไปแล้ว อรนิาเอามือุมแ้มแล้วร้อไห้
เอราปล่อยหมัใส่หมอนนั้นทันที นล้มลไปอับพื้น ปาแเลือไหล ุหมอับปาัวเอ
“ละ เลือ” ุหมอท่าทาใ “แ! ันะไปฟ้ออพัน ให้ปลแออ”
“เออ เิเลย!” เอราว่าเสียั
ุหมอเลยเินออไปเลย เอราเ้าไปพยุอรนิาให้ลุึ้น เาถามเธอ
“พี่เ็บหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่เป็นไร” เธอหยุร้อไห้ “อบใมานะ น้อเอ”
“ไม่เป็นไรหรอ พี่” เอราว่า “ผมพร้อมปป้อพี่เสมอ”
อรนิามอหน้าเอรา แล้ว็เห็นแววาอเา มันมอมาที่เธออย่าห่วใย
“แล้วน้อะไม่เป็นไรเหรอ?” เธอถาม
“พี่่าหา ะไม่เป็นไรหรือเปล่า?” เาถามลับ “ถ้าเาเิบีบบัับให้พี่ลาออล่ะ?”
“พี่ยัไม่สิ้นไร้ไม้อนานั้นหรอ” เธอว่า “ว่าแ่น้อเถอะ ะโนปลหรือเปล่า?”
“อะไระเิ็ให้มันเิเถอะพี่” เอราพู
ุหมอนนั้นวิ่ไปที่อพันทหาร เอามือุมปาที่เลือออไว้ แล้วเ้าไปฟ้อหัวหน้าทหารทันทีในห้อ
“อ้าว ุหมอ?” หัวหน้าทหารที่ำลัทำานอยู่ถามึ้น “แล้วนั่น... ไปโนอะไรมา?”
“ุ้อัารให้ผมนะ” หมอบอ “ทหารเ็ม.ปลายื่อเอรา มันทำร้ายผม มันทำร้ายประาน”
“หา?” หัวหน้าทหารอ้าปา้า “เอราน่ะเหรอ?”
“ใ่” หมอี้ใหู้เลือที่ปา “มัน่อยผมนผมเป็นอย่านี้เลย”
หัวหน้าทหาริว่ามีอะไรแน่ๆ ไม่ั้นเอราไม่่อยใรออมาหรอ แ่เา็พู
“็ไ้ เี๋ยวผมะไปถามเา”
“ถามไม่ไ้ ้อไล่ออาอพันเลย!” ุหมอบอ
“ใเย็นๆ รับ เรื่อนี้้อฟัทั้สอ้าน” หัวหน้าทหารพู ทำเอาุหมอมีน้ำโห
“ฟัผมนเียวนี่แหละ!” ุหมอะอใส่ “ยัไมัน็ผิ!”
ุหมอเินปึปัออไปาห้อทันที ทำเอาหัวหน้าทหารถอนหายใ
“นายเอรา? ไปทำอะไรเ้าล่ะ?” หัวหน้าทหารพูพึมพำ ่อนะลมือทำาน่อ
ความคิดเห็น