คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ขัดแย้ง
อนที่ 8 – ัแย้
วันรุ่ึ้น ธนวัน์็เินทาไปบ้านนายอุม ็พบำรวผลัเวรันเฝ้าอยู่นละสอนาย
“มีอะไรผิปิหรือเปล่ารับ?” เาถามำรว
“หึ ไม่มีเลย” นายำรวอบ ธนวัน์เลยออนุาเ้าไปในบ้านอนายอุม
“มันทำอะไรันไม่ไ้แล้ว” นายอุมหัวเราะออมาเบาๆ ท่าทาเาเหมือนนเสียสิไปแล้ว
“เิอะไรึ้นับุน่ะ?” ธนวัน์ถามอย่าระวั
“ไอ้ภูศิลป์ ทำอะไรันไม่ไ้อีแล้ว!” เาว่าแล้วหัวเราะเสียั ่อนะหยุ และหันมามอหน้าธนวัน์
“อนอยู่ในลุ่ม ผม็เป็น ‘นรับใ้’ ให้นอื่นๆ” เาว่าเสียเบา “ไม่มีใรเ้าใ ไม่มีใร่วยเหลือ ผมเลย้อไปลับภูศิลป์”
“ุทำอะไรภูศิลป์?” ธนวัน์ถาม
“็แ่ับมันน้ำลในัโรเท่านั้นเอ”
ผัวะ!
ธนวัน์ยืนึ้นอย่าโมโห ะที่อุมล้มลไปอับพื้นเพราะถู่อย
“เฮ้ย! มา่อยูทำไมวะ?”
“ันน่ะสิ วรเป็นฝ่ายถามว่าแทำลไปไ้ไ?” ธนวัน์หายใเ้าออรุนแรอย่าโมโห “มีอะไรทำไมไปลับนที่อ่อนแอว่า”
“็ันเรียนี่หว่า” อุมพูแล้วออะนั่อยู่ับพื้น “แ่บาที มันอาะมา่าัน็ไ้ เพราะันแล้มันมาที่สุ”
“็สมวรถู่าล่ะ นเาทุ์อยู่แล้ว ยัไปทำร้ายเาอี” ธนวัน์่อว่า
“ว่าไนะ?” อุมเริ่มไม่พอใ “แว่าัน ‘สมวร’ ายเหรอ?”
“เออสิวะ” ธนวัน์ว่าอย่าโมโห “อย่าแน่ะ ถู่า็ีแล้ว”
“แออไปาบ้านันเลยนะ!” อุมไล่ธนวัน์ออไป
“เออ ิว่าันอยาอยู่เหรอ?” ธนวัน์ลุยืนึ้นแล้วเินออประูไปทันที
“น่าสสาร” ธนวัน์พึมพำ “เป็นแบบนั้นแล้วยัมาเอเรื่อแบบนี้อี”
ธนพลมาที่ทำาน เาเปิแฟ้มีารรม่อเนื่อูแล้ว็ปิ
“ไอ้นั่าวนนั้น” เาพึมพำ “ทำไมมันำอะไรไ้เร็วั?”
ธนพลถอนหายใ ่อนที่เพื่อนอเาะเรียว่าหัวหน้าเรียหา เาลุึ้นไปาโ๊ะ เ้าไปในห้อหัวหน้า
“สืบมาไ้ไบ้า?”
“็...” ธนพลอธิบายทุสิ่ทุอย่าออไป พอหัวหน้าไ้ฟั็แปลใ
“แปลแฮะ” หัวหน้ายัพูเลย “แล้วใรันแ้แ้นให้นายภูศิลป์?”
ธนพลเอ็ส่ายหน้าอย่าไม่รู้
“ุไปสืบมาให้ไ้” หัวหน้าบอ “เรา้อรีบปิีนี้ ่อนที่ะมีนายมาว่านี้”
“รับ” ธนพลโ้ัวล่อนะเินออาห้อไปที่โ๊ะทำาน
“านืบหน้าไปถึไหนแล้ว?”
ธนพลเยหน้าึ้น่อนะบอ
“ผมไม่มีเวลามาทะเลาะ้วย”
“ยัไม่ทันไ้พูอะไรเลย” ศัา เพื่อนร่วมานผู้ไม่ประส์ีับเาถามึ้น
“ผมอัวไปทำาน่อนนะ” ธนพลบอ่อนะลุออไป
“แปลนะที่หัวหน้าให้นอารม์แบบุมารับผิอบานละเอียแบบนี้” ศัาว่า “นใร้อน วู่วามแบบนี้”
ธนพลหันมาระาอเสื้อศัาและเื้อมมือะ่อย แ่ศัาไม่เรลัวเลย
“ลอ่อยสิ ะไ้ถูไล่ออ”
ธนพลเลยปล่อยอเสื้ออีฝ่ายล แล้วหันไปาห้อ ออาห้อไปเลย
“เฮอะ!” ศัา เ้าหน้าที่ DSI เหมือนันมอเาอย่าอิา ที่ไ้านที่เาอยาทำไปไ้
“ถ้ามันทำไม่สำเร็ ันะอให้หัวหน้าโอนีมาให้ันทำ”
ธนวัน์มารอธนพลึ่สายมา 20 นาทีแล้ว แ่เา็ไม่ไ้หุหิ นระทั่รถอธนพลับมา
“อโทษที รถมันิ” ธนพลบอ
“ไม่เป็นไรหรอ” เาว่า “ไปโรเรียนันเถอะ อนนี้อาารย์ยัอยู่รบ”
แล้วทั้สอหนุ่ม็นั่รถไปยัโรเรียนอภูศิลป์ ระหว่าทา ธนวัน์สัเเห็นหน้าาที่มู่ทู่อธนพล เลยถาม
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มี” เาอบสั้นๆ
“้อมีแน่ๆ เลย” ธนวัน์าเา “บอมาเถอะ อย่าเ็บไว้นเียวเลย”
“เฮ้อ” ธนพลถอนหายใออมา “เรื่อเพื่อนร่วมานน่ะ เาอิาผม ที่ผมไ้ีทำเยอะว่าเา”
“็แสว่าุเ่น่ะสิ” ธนวัน์พู
“อบุที่ม” ธนพลบอออมา “แ่ผมหมั่นไส้มันริๆ มันวนผมลอ ้อะแย่านอผมไป”
“โห แย่เลยเนอะ” ธนวัน์พูออมา
“ที่บ้านผม็ไม่อยาอยู่”
ธนวัน์สสัยเลยถาม
“ทำไมล่ะ?”
“็พ่อ่าแม่น่ะสิ” ธนพลอบออมา ทำเอาเาใ
“หมายวามว่าไ?”
“พ่อ้อารเินไปใ้หนี้ ็เลย่าแม่เพื่อเอาเินประัน” ธนพลอบเสียมื่น “ผมเลียพ่อ”
“เฮ้ย ไม่มั้”
“้อใ่สิ!” ธนพลวาึ้นมา “ผมสันนิษานอะไรไม่เยผิ”
“อโทษนะ” ธนวัน์บอออมา ธนพลส่ายหน้าแล้วบอ “ไม่เป็นไร”
แล้วทั้สอหนุ่ม็มาที่โรเรียนามเิม เพื่อมาหาอาารย์ประเวศที่หนีไปอย่ามีพิรุธ ธนพลเ้าอเทียบที่อ ่อนะลไปสอน
เมื่อสอบถามที่หมวสัมแล้ว ็พบว่าอาารย์ประเวศออไปสอนห้อม.4/8 ทั้สอนเลยามไปทันที
เมื่อมาถึห้อม.4/8 ธนพล็ปราัวท่ามลาบรรานัเรียนที่นั่เรียนันอยู่ในห้อ อาารย์ประเวศ พอมอเห็นธนพลับธนวัน์็หน้าเสียทันที
“แป๊บหนึ่นะ นัเรียน” อาารย์ประเวศพู ่อนะเินออมานอห้อ ห่าาห้อม.4/8 พอสมวร
“ุ้อารอะไราผม?” เาถาม
“ผมอยาทราบเรื่อทีุ่ทำลไปับภูศิลป์?” ธนพลถาม
“ผมไม่ไ้ทำอะไร” อาารย์ปิเสธ
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อ ุมีพิรุธอย่าเห็นไ้ั” ธนวัน์ั่อ
อาารย์ประเวศมอทั้สอ ่อนะถอนหายใออมา
“เอ้า พู็ไ้” ในที่สุ เา็ยอมพู “ผม็แ่แล้ล้อเลียนเาเท่านั้นเอ”
“เหรอ?” ธนพลสสัย “ไม่ไ้ทำอะไรมาว่านั้นเหรอ?”
“เอ่อ...” อาารย์ประเวศัสินใพูออมา “ผมแล้เา โยารเอามาประานหน้าห้อเรียน ให้เาทำท่าลๆ ให้เพื่อนๆ ู”
“ุเป็นอาารย์ไ้ไเนี่ย?” ธนวัน์ถาม “ทำไมทำแบบนั้น?”
“ผมรู้ผมผิ แ่ทำไไ้? มันทำไปแล้ว” อาารย์บอ
“แล้วทำไมถึลมือทำแบบนั้น อยาระบายอารม์เหรอ?” ธนวัน์ถาม่อ
“เปล่า” อาารย์ประเวศพู “็ภูศิลป์ถูหาว่าเป็น ‘ผีูเลือ’ นี่ ผม็เลยอยาแล้ ุเ้าใไหม? ภูศิลป์เป็นนที่น่าแล้”
“ุไม่สมวรเป็นอาารย์เลย” ธนพลว่าบ้า “แล้วุไม่รู้เหรอว่าเาะเ็บใแ่ไหน?”
“รู้สิ” อาารย์ประเวศบอ “เาเลยผลัผมบันไไปไ”
“หา?” ธนพลและธนวัน์เอ่ยพร้อมัน “ผลับันไ?”
“ใ่” เาว่า “เาผลัผมบันไนผมหัวแ ผมมอึ้นไป ็เห็นเายืนอยู่แ่นเียว แล้ว็ทำท่าเหมือนหวาลัวอะไรบาอย่าอยู่”
“ผลันบันไ แ่ทำท่าหวาลัว?” ธนพลสสัย “แปล”
“็นั่นแหละ” อาารย์ประเวศบอ “แล้วไม่นานหลัานั้น เา็่าัวาย ศพถูเผาไปแล้ว็ริ แ่เา้อืนีพแน่ แล้วามมาล้าแ้นพวเราทุๆ น”
“อาารย์ ผีูเลือไม่มีริหรอ” ธนพลบอ
“มีสิ!” อาารย์ประเวศเือบะะโน “เาว่ามันื่มเลืออสัว์เป็นอาหาร ไ่ที่ภารโรเลี้ยไว้หลัโรเรียน็มีร่อรอยถูันาย ฝีมือมันน่ะแหละ”
ธนพลับธนวัน์มอหน้าัน นี่มันเิอะไรึ้น?
“ผม็มีเท่านี้แหละที่อยาะบอ” อาารย์ประเวศบอ “ผมลับไปสอนไ้ยั?”
“อืม” ธนพลพยัหน้า อาารย์เลยเินลับไปสอนนัเรียนามเิม
“เป้าหมาย่อไป อาารย์นันทิา” ธนวัน์บอ
เมื่อมาถึหมวภาษาไทย เา็ออนุาเ้าไป
“เอ่อ อาารย์นันทิาอยู่ไหมรับ?”
“ันเอ่ะ มีอะไรหรือะ?” อาารย์นันทิา ไว้ผมสั้นสีำเอ่ยึ้น ในมือถือแ้วาแฟ
“ผมอยามาถามเรื่อเ็ื่อภูศิลป์”
อาารย์ปล่อยแ้วลบนพื้นทันที าแฟหเลอะเ็มห้อ อาารย์นอื่นๆ หันมามอเป็นสายาเียวัน
“เิอะไรึ้นน่ะ อาารย์นันทิา”
“เอ้อ” อาารย์เหมือนะเพิ่รู้สึัว “ายแล้ว แ้วมันลื่นน่ะ เผลอทำไปเสียไ้”
ธนพลและธนวัน์สัเเห็นท่าทาออาารย์็รู้แล้วว่ามีพิรุธ ะที่อาารย์เ็บเศษแ้วแล้วเอาผ้ามาเ็ราบาแฟ
“เอ่อ ุมีอะไระถามันเหรอ?”
“ผมอยาทราบว่าุทำอะไรลไปับเ็ื่อภูศิลป์?”
อาารย์นิ่ไป ่อนะุมมับแล้วร้อออมา
“ันไม่ไ้ั้ใ ไม่ไ้ั้ใให้มันเป็นแบบนี้” เธอพร่ำ “ไม่ไ้ั้ใ”
“ุทำอะไรลไป?” ธนพลถามย้ำอย่ารำา “บอมา”
“ันเป็นแนนำให้ไล่เาออไปาโรเรียน” เธอบอออมา “็เห็นนเาว่าเาเป็น ‘ผีูเลือ’ ัน็เลย...”
“อาารย์เริเียริ็อยาไล่เาออไปเหมือนัน” ธนวัน์ว่า
“อาารย์เริเียริน่ะเหรอ?” เธอถาม “ใ่ เาเลียภูศิลป์ะาย”
“ันไม่ไ้ั้ใะให้เา่าัวายเลย” เธอบอออมา “มันเินวามาหมาย”
“อนนี้มีนเราะห์ร้าย 9 น ที่อาถู่า” ธนวัน์บอออมา “อาารย์มีอะไรรู้อีไหม? มันมีผล่อีนะ”
“มี” อาารย์อบ “เรื่อพ่อแม่อภูศิลป์”
“ทำไมเหรอรับ?”
“ไ้ยินว่าพ่อับแม่เาแยทาันั้แ่เาอายุ 5 วบ และถูปล่อยให้อาศัยอยู่ับยาย นยายเสียีวิแล้วเา็อยู่นเียว”
“แ่นั้นเอเหรอรับ?” ธนวัน์รู้สึผิหวั
“ใ่ มีเรื่อแ่นี้แหละ” อาารย์อบ “ส่วนเรื่อ่าัวาย อาารย์ไม่รู้ริๆ”
“รับๆ” ธนพลบอ “ั้นผมอลาแ่นี้ล่ะ”
แล้วธนพลับธนวัน์็ออาห้อไป
“เราสอบสวนมาหมแล้วนะ” ธนวัน์บอ “แ่ไม่มีอะไรืบหน้าเลย”
“ผมสสัย นายภูศิลป์ไม่น่าะเป็นนทำร้ายนอื่นไ้” ธนพลพู “อย่าอนที่เาผลัอาารย์ประเวศบันไ อาารย์็บอเอว่าเาูหวาลัว?”
“แ่เป็นวามริแล้วที่ไม่มีใรอบเาเลย” ธนวัน์ว่า “แล้วใรล่ะ? แ้แ้นให้เา?”
“เราไปหลัโรเรียนันีไหม?” ธนพลัวน “ไปถามภารโรัน”
ทั้สอหนุ่มเลยเินไปหลัโรเรียน บริเวที่มีารเลี้ยไ่ันริๆ ้วย เาเินไปเินมา ็เห็นภารโรายนหนึ่ หุ่นล่ำสัน ผิวเ้ม ท่าทาูมีอายุำลัวาใบไม้อยู่
“เอ่อ”
ธนวัน์ะเอ่ยออไป แ่อีฝ่ายหันลับมามอเา้วยสายาุๆ
“เอ่อ”
“มีอะไระพู็พูมาสิ”
เาพูออมาแบบนั้น น้ำเสียูเป็นมิร ไม่น่าะเหมือนอาารย์เริเียริ
“ือ ผมอยามาถามเรื่อเ็ที่ื่อภูศิลป์...”
“อ๋อ เ็ที่น่าสสารนนั้นน่ะเหรอ?”
ธนพลไ้ยิน็ใ
“ ‘เ็ที่น่าสสาร’?” ธนพลทวน “ุเป็นห่วเาเหรอ?”
“ใ่ เามัะมาหาผมเสมอเวลาโนแล้” ภารโรอบ “เออ ลืมบอไป ผมื่อสมพษ์นะ”
ทั้ธนพลและธนวัน์มั่นใอะไรบาอย่า ธนพลเลยลอถามออไป
“ุเป็นนเียวในโรเรียนที่เป็นห่วภูศิลป์เหรอ?”
“ะว่าั้น็ไ้ เาไม่มีใรรัเลย” สมพษ์ว่า
ธนพลหันมามอหน้าธนวัน์ ่อนะถามออไป
“ุเป็นนร้ายหรือเปล่า?”
ธนพลเฝ้าูปิิริยาารอบสนออสมพษ์ แ่สมพษ์ทำท่าุน
“นร้ายอะไร?”
ธนพลับไม่ไ้เลยว่า สมพษ์มีแววเป็นาร เาถอนหายใ
“ไม่มีอะไรหรอ” ในที่สุ ธนพล็ไม่บอเรื่อศิษย์เ่าโรเรียนนี้ที่ถู่าาย “ว่าแ่ ภูศิลป์มาหาุเสมอเหรอ?”
“ใ่ มาหาเสมอเวลาโนลั่นแล้ มีนหาว่าเาเป็น ‘ผีูเลือ’ ะเป็นไปไ้ไ? เาออะใี อ่อนน้อม แล้ว็สุภาพ”
ธนพลไ้ฟั็ยิ่สสัย ทำไมำให้ารอนสอนมันัันเหลือเิน?
“ผมไ้ยินว่าภูศิลป์ล้าแ้นนที่แล้เาแบบแรๆ ้วย” ธนพลถาม “แล้วุบอว่าเาใี อ่อนน้อมเหรอ?”
“ภูศิลป์ไม่มีทาทำแบบนั้นหรอ” สมพษ์ล่าว “เาถูใส่วาม”
“เอ๊ะ?” ธนวัน์สสัย “แ่อาารย์ประเวศบอเอว่า เาถูภูศิลป์ผลับันไ”
“เป็นไปไม่ไ้” สมพษ์บอทันที “้อมีารเ้าใอะไรผิ ไม่็อาารย์ประเวศโห”
“ไม่ เาไม่ไ้โห” ธนพลรู้ทันที “เาเห็นภูศิลป์ยืนอยู่เหนือบันไ”
“เป็นไปไม่ไ้” สมพษ์บออีที “ภูศิลป์ไม่ใ่นแบบนั้น ไม่มีทาทำแบบนั้นแน่ ผมรัเาเหมือนลู ผมไม่มีลู เพราะั้นผมเห็นเาเป็นลู”
ธนพลสสัยอย่ามา ทำไมเรื่อมันเป็นแบบนี้?
“ั้นผมอลาลับ่อนละัน” ธนพลบอ “อบุที่ให้้อมูล”
“อือ” สมพษ์ว่าแล้ววาใบไม้่อ
เมื่ออยู่ในรถสอ่อสอ ธนวัน์็ถามึ้น
“มีนที่เ้าใภูศิลป์นเียว็ือุสมพษ์” เาว่า “เาือารเหรอ?”
“ไม่ใ่” ธนพลบอไ้ทันที “เาไม่มีวี่แววว่าเป็นารเลย ผมูออ”
“อ้าว แล้วะมีใรอื่นอีที่ีับภูศิลป์?” ธนวัน์ไม่เ้าใ “เฮ้อ นี่มันีอะไรันเนี่ย?”
“มีแ่เรื่อแปลๆ” ธนพลพูบ้า “ไม่มีใรโห แ่ทำไมมัน....”
ธนพลแล่นรถออาโรเรียน้วยวามไม่เ้าใ ธนวัน์เอ็้วย เี่ยวับเรื่อ ‘ผีูเลือ’ ูเหมือนสมพษ์ะไม่เื่อ
ืนนั้น ในอนโอธนวัน์ เาลิ้เลือไปมาบนเีย พลาิถึเรื่อที่เิวันนี้
“อาารย์ประเวศบอว่าภูศิลป์ผลัเาบันไ” เาว่า “แุ่สมพษ์ันบอว่า ภูศิลป์ไม่ใ่นแบบนั้น อะไรวะ?”
“นี่มันอะไรัน? มีแ่อะไรที่ไม่เ้าใทั้นั้นเลย” เาพูับัวเอ ่อนะเผลอนอนหลับไป
ความคิดเห็น