คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : ความฝันที่ไม่เป็นจริง
อนที่ 88 – วามฝันที่ไม่เป็นริ
นัยำลันั่ฟัรูฝึทหารอธิบายเี่ยวับส่วนประอบ่าๆ อร่าายอยู่พร้อมับเพื่อนๆ แพทย์สนามอีสามน ่อไปเา้อลมือปิบัิแล้ว โยลอทลอับหุ่นรูปมนุษย์่อน เาั้ใเรียนรู้อย่าี แล้ว็เรียนรู้ไ้รวเร็ว้วย ไม่นานเา็สามารถทำเป็นแล้ว
“ไ้่าวว่าเมื่อืน” หิสาวที่เป็นนสอนนัยเรื่อวิาารถามึ้น “น้อไป่วยพวทหารที่ออรบเหรอ?”
“เอ่อ รับ” นัยพยัหน้า “มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“ไม่หรอ ะมว่าล้าหามา ทั้ๆ ที่ยัไม่ผ่านารฝึฝนมา่อน” หิสาวนนั้นยิ้มให้อย่าใี
“ผม็ลัวแหละรับ” นัยยอมรับวามริออมา “แ่ผมทนเห็นวามสูเสียไม่ไ้”
“ีแล้ว น้อ แพทย์สนาม้อเสียสละ” หิสาวล่าวออมา “น้อ็เรียนรู้ไวนี่”
“อบุมารับ” นัยยมือไหว้ เารู้สึยินีที่ไ้เป็นส่วนหนึ่ออทัพ
ฝ่ายทหาร็ทำานันไป แสแอนเที่ยรุนแรมา เผาพวเานผิวล้ำไปหมเลย
“เฮ้ย ิน้าว” ปิมใ้มือโบัวเอเพราะเหื่อเ็มัวเลย บรราทหารนอื่นๆ เลยเินไปโรอาหาร
พวเาินอาหารรสาิแย่เ้าไป ััยัแมัสมั่นไ่ิน มันวระอร่อยอย่าที่วระเป็น แ่รสาิลับไม่ไ้เรื่อเสียอย่านั้น
“เฮ้อ ิถึับ้าวฝีมือน้อพรพิมล” ััยบ่น ทำเอารพลหันมามอ
“นี่” ภัทรระแะเพื่อน “น้อมลเาห่วพี่พลนเียวเว้ย เาไม่ห่วพวเราหรอ”
“อ้าว? น้อ” รพลวา้อนล “พูี้ไ้ไ?”
“็มันเป็นเรื่อรินี่” ภัทรบอ
“ไม่ใ่หรอน่า” รพลพู “เา็เป็นห่วพวเราทุนนั่นแหละ เลยทำ้าวล่อมาให้ทุน”
ภัทรแอบหัวเราะ ทำเอารพลไม่พอในิหน่อย พอิน้าวเสร็ ทุน็แยย้ายันลับไปทำานามเิม ส่วนรพล เาแอบย่อลับไปที่ห้อพัอพรพิมล พอลอแ้มประูู ็เห็นเธอำลัล้าานอยู่ เาแอบย่อเ้ามา แ่พอีพรพิมลไ้ยินเสียฝีเท้า ึรีบหันลับมามอ
“อ้าว พี่พล” เธอยมือุมออย่าใ “นึว่าะมีใรมาทำร้ายะแล้ว”
“ทำไมไม่ล็อประูล่ะ?” เาถาม
“หนูลืมน่ะ่ะ” เธออบ
“เออนี่” รพลบอึ้นมา “ทุนรอ้าวล่อรอบเย็นอยู่นะ อาหารที่โรอาหารไม่อร่อยเลย”
“ริอ่ะ?” พรพิมลที่ำลัล้าานถามึ้น “ั้นรอหน่อย เี๋ยวะทำให้ อยาินอะไรเป็นพิเศษ็อมาไ้เลย”
“แหม น้อใีั” รพลื่นม “ั้นอ้าวผัุ้ พอทำไ้ไหม?”
“ไ้สิะ” เธออบ “แ่้อไปเินื้อุ้ที่ลา่อน”
“แล้วมันรบวนเินในระเป๋ามาหรือเปล่า?” เาถามอย่าเป็นห่ว
“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอ่ะ หนูมีรายไ้นะ ที่โรเรียนหนูทำานในห้อสมุ ไ้เินเือนเยอะเหมือนัน” เธอบอ “แุ่้ ไม่ใ่ปัหา”
“เหรอ?” รพลเลยโล่ใ “แล้วพี่ะรอ้าวล่ออน้อมลนะ”
“่า” เธอว่ายิ้มๆ รพลปิประูและเินออไป พรพิมลเลยหยิบระเป๋าใส่เิน ออไปลาเพื่อหาื้อุ้นำมาแะทำ้าวผั
ทา้านพันธร หมอมารวบาแผลอเา แล้วุหมอ็ยิ้มให้อย่ายินี
“แผลฟื้นัวเร็วมา” ุหมอม “แสว่าินยารบใ่ไหม?”
“ใ่รับ” เาอบ
“อืม อีสอสามวัน็น่าะออไ้แล้ว” ุหมอบอออมา พันธรยิ้มอย่าีใ เพราะเา็เบื่อเหมือนันที่้อนอนบนเียโยไม่ทำอะไรเลย
“ีันะ พัน” วรรสาว่าึ้น
“ใ่ ี ะไ้ไม่รบวนสา้วย” เาพู
“แหม สาอาสาเอ ไม่เห็นรบวนเลย” เธอบอ
ฝ่ายเอรา เายันอนเ็อยู่บนเีย เพราะไม่มีอะไรทำเลย นอามอวิวทิวทัศน์้านอ
แล้วอรนิา็เ้ามาในห้อพร้อมับ้าวเที่ยและยา เอราหันมาเห็นเธอ็ยิ้ม
“นึว่าพี่เ้าะเสียอี”
“ืนนี้พี่เาะึ” นาพยาบาลอบ “ไม่เป็นไร พี่นอนมาแล้ว”
“ออาะี่โมพี่?” เาถาม
“แปโมเ้าวันพรุ่นี้น่ะ” เธออบ
“โห เป็นพยาบาลนี่เหนื่อยนานี้เลยเหรอ?” เอราพู
“พี่ินแล้ว” เธออบพลาหัวเราะ “บอแล้วไ พี่เยเป็นนาพยาบาลมาแล้ว ่อนหน้านี้”
แล้วเธอ็เปิามสแนเลส มื้อนี่มี้าว้มับหมูหยอ เธอัารป้อน้าวให้เาเหมือนเิม เอราินเ้าไปอย่าอร่อย เาื่นมฝีมือแม่รัวที่นี่ที่ทำอาหารไ้อร่อย
แ่ทันในั้นเอ ุหมอนเิม็เ้ามาอีแล้ว และเห็นภาพอรนิาำลัป้อน้าวให้เอราอยู่
“อร!” เาเรียื่อเล่นเธอเสียั “ทำอะไรน่ะ?”
“ุหมอ็น่าะเห็น ิันำลัป้อน้าวให้นป่วยอยู่” อรนิาอบเสียเรียบ
“ไม่้อมาเรีย ‘ุหมอ’ เลยนะ” ฝ่ายหมอพูึ้นมา ทำเอาเอราสสัย
“แล้วะให้เรียว่าอะไรละะ?” เธอถาม
“เรียพน์เหมือนเิม็ไ้ เหมือนอนที่เรายับัน”
เอราใมา เาไม่ิว่าหมอนนี้ะเป็นแฟนับอรนิา
“นั่นมันเรื่อเ่าแล้ว่ะ ิันเลิับุหมอไปั้นานแล้ว” อรนิาอบแบบไม่แยแสอะไรเลย “ะเ้ามารวหรือะ? ะไ้เ็บอาหาร่อน”
ุหมอเินเ้ามาหาเียเอรา แล้ว็ปับรราาม้าวนเลอะเทอะพื้นห้อ อรนิาอ้าปา้า เธอ่อว่าเาออมา
“ุหมอทำี้ไ้ไ? เาเป็นทหารนะ” อรนิาว่าเสียั
“อ๋อ เพราะอย่าี้ใ่ไหมถึอบมัน?” ุหมอที่ื่อว่าพน์หรืออะไรสัอย่าเอ่ยึ้นเสียั “ำไว้นะ อร้อเป็นอพน์นเียวเท่านั้น”
“แล้วมารัทำไมอนนี้?” อรนิาพูเสียสั่นเรือ น้ำาเธอไหลออมา “อนทีุ่หมอทิ้ิันไปหานอื่น?”
เอรามออรนิาที่ร้อไห้ออมา็นึโมโห เาลุึ้นมาาเียแล้วว้าอเสื้อหมอเอาไว้
“นรัันริ เาไม่มีทาทำให้อีฝ่ายร้อไห้หรอ” เอราพูเสีย่ม “ออไปะ ่อนที่ันะัแ”
ุหมอเินถอยหลัไป เอราทำท่าเอาริ ุหมอึวิ่หนีออไปาห้อพัฟื้นนไ้
อรนิาเ็น้ำาอัวเอ เอราเ้ามาประอเธอ
“ไม่ ไม่เป็นไร พีู่แลัวเอไ้” เธอบอ “น้อนอนเถอะ”
“เาเป็นแฟนเ่าพี่เหรอรับ?” เอราถาม
“ใ่” เธอยอมรับ “เราอาศัยอยู่ในอาาเเียวัน ทำานร่วมัน ใล้ิันทุอย่า แ่วันหนึ่...เา็ทิ้พี่ไปมีนอื่น”
“แล้วยัมาหึหวอะไรอนนี้?” เอราถามอย่าไม่พอใ “นแบบนี้มันไม่น่าบเลย”
อรนิามอเอรา เธอปาน้ำาแล้ว็ยิ้มให้
“อบุนะที่่วยไล่เาออไป”
“ผมทนไม่ไ้” เอราบอ “ที่้อเห็นพี่เสียน้ำา”
อรนิามอเาอย่าประหลาใ เอรามีแววามุ่มั่น เาพูามวามรู้สึอเาริๆ
“นอย่าพี่ไม่วร้อร้อไห้ วระมีวามสุ” เาบอ “พี่สละีวิ่วยเหลือผู้น พี่ทำีมามามาย ไม่สมวรมาโนอะไรแบบนี้”
อรนิาับมือเอราไว้ ทำเอาเาใ ไม่ิว่าเธอะับมือเา
“อบุนะ อบุริๆ” อรนิายิ้มออมาในที่สุ “พี่ะำำพูอน้อเอวันนี้เอาไว้”
เอราไ้ยิน็ยิ้มอย่าีใ อรนิาเห็นเศษาม้าวที่หล่นลพื้น ่อนะบอ
“เี๋ยว พี่สั่ใหม่ีว่า ให้พนัานมาทำวามสะอา้วย” เธอส่ายหน้า “รอแป๊บนะน้อ”
“รับ นานเท่าไหร่ผม็ไม่ว่าหรอ” เอราบอามริ อรนิายิ้มอย่าอ่อนโยนให้เา
ที่ทำานที่โรนอนทหาราย ทุนเหน็เหนื่อยันมา ปิมที่เป็นผู้นำั่วราวเลยสั่ึ้น
“พััน่อนีว่า” เาเอ็หายใหอบ “เหนื่อย... พััน่อนสัรึ่ั่วโม”
พวบรราทหารึพาันออไปนั่พััน ไม่็ื่มน้ำ ส่วนทรัพย์สิน เาเินมายัลานว้าที่มีเรื่อบินรบอเ็มไปหม
“ทำไมเาไม่เ็บเ้าโันะ?” ทรัพย์สินสสัย “วาทิ้ไว้แบบนี้ พวเอไอ็โมีหมน่ะสิ”
“เพราะในโัมันเ็มแล้วน่ะสิ”
เาหันลับไป ็เห็นนายทหารอทัพอาาศนเิมเินเ้ามา
“อ้าว สวัสีรับ” เายมือไหว้ “ผมมาูเรื่อบินรบนิหน่อย”
“อยาลอับเหรอ?” อีฝ่ายถามรๆ ทรัพย์สิน็อบรๆ เหมือนัน
“รับ”
อีฝ่ายท่าทาแปลใ แ่็ไม่ไ้ว่าอะไร
“ั้นลอึ้นมาสิ” ทหารอาาศัวนเา ทรัพย์สินไ้ยินอย่านั้น็ีใ
“ริหรือรับ?”
“ริสิ” อีฝ่ายบอ “ปีนึ้นมาแบบนี้”
แล้วเา็ไ้เ้าไปนั่ในเรื่อบินรบ ทหารอาาศัาริเรื่อ แล้วับออไปทันที เรื่อบินรบเหินสู่อาาศอย่ารวเร็วนทรัพย์สินแทบไม่ทันั้ัว อนนี้เาอยู่ห่าาพื้นินมา
“อยาับวนเล่นไหมล่ะ?” ทหารอาาศถาม
“็ไ้รับ ผมไม่ลัววามสู” เาบอามร นายทหารอาาศเลยถือโอาสแล้เา บินแบบวัเวียน แ่ทรัพย์สินไม่มีท่าทาลัวเลยสันิ
ทหารอาาศับไปบนท้อฟ้าสัพั ็เอาเรื่อบินรบมาอลที่เิม ่อนะออมาาเรื่อบิน ทรัพย์สิน็้วย
“สนุมารับ” เาพู “ผมเพิ่ะเยไ้เห็นวิวบนท้อฟ้าแบบนี้รั้แร”
“น้อล้าหานะ” ทหารอาาศบอ “ที่ไม่ลัวเลย...แ่ว่า าระเป็นนับินรบไ้ มัน้อผ่านหลายอย่านะ ว่าะไ้เป็น ไม่ไ้เป็นัน่ายๆ”
“รับ ผมทราบี ทั้าินี้ ผมไม่มีโอาสไ้ับหรอ” เาล่าวอย่าเศร้าๆ
“เออ รู้ัว็ีแล้ว” ทหารอาาศพูับเา “ลับไปอพันเถอะ”
“รับ” เาถอนหายใ พลาหันมามอเรื่อบินรบอีรอบหนึ่
“เราะไม่มีวันไ้ับมันริๆ เหรอวะ?” เาพึมพำออมา ่อนะส่ายหน้า แล้ว็เินไปที่อพัน ารทำานเริ่มทำ่อ
พรพิมลำลัหุ้าวในหม้อนายัษ์ เธอื้อุ้มาเป็นร้อยัว ัารปลอเปลือ ผ่าหลั ึเส้นำออเรียบร้อย ่อนะรีเอามันุ้ออมา้วย เพื่อให้้าวผัหอมมาึ้น
“พี่พล้อประหลาใแน่” เธอมั่นใอย่านั้น แ่พอหันไปเห็นวีอิ๊ว พบว่ามันหมเสียแล้ว
“ายแล้ว ีอิ๊วาวหม” เธอเลยวามือทุอย่า แล้ว็ไปื้อีอิ๊วาวมาสอวที่ลา าไปไม่เป็นอะไร แ่อนาลับ เธอลับเอับพวเพื่อนๆ อนายสุทัศน์ที่ายไปแล้ว
“อทา้วย่ะ” เธอบอ แ่เพื่อนอสุทัศน์ว้าัวเธอเอาไว้
“ายแล้ว! อะไรันเนี่ย?”
“น้อเป็นสาเหุที่ทำให้ไอ้ทัศน์าย” เพื่อนอเาพูเสียแ็ “ำไม่ไ้เหรอ?”
พรพิมลอยาะลืมเรื่อนี้ เธอพยายามสะบัแนให้หลุออาพวนัเล แ่็ทำไม่ไ้
“ไปื้ออมา?” เพื่อนอีนพูึ้น “ีอิ๊วาว? ะมาทำอาหารแพวทหารสินะ นี่น้ออบทหารเ็ม.ปลายนนั้นใ่ไหม?”
“ันมีธุระ ้อไปทำอาหาร ปล่อยันไป” เธอบอ
“ใระปล่อยไป่ายๆ” เพื่อนอสุทัศน์ลาเธอออไป เธอรีร้อให้น่วย บรรานัเลปิปาอเธอเอาไว้ แ่เสียอเธอัไปถึหูอรพล
“ะไปไหน พี่พล?” ภัทรถามะยอให้ทหารรุ่นพี่
“เหมือนะไ้ยินเสียอวาม่วยเหลือ เสียุ้นๆ ้วย” เาับปืนพอเา แล้ววิ่ออไปาม้นออเสีย พอมาเห็นลุ่มนัเลำลัะทำร้ายพรพิมล เา็ถือปืนึ้นทันที
“เฮ้ย หยุนะ!”
ฝ่ายนัเลหันมาทารพล แล้ว็ใ้ปืนปาายิทันที ระสุนเียแ้มรพลไปนเลือไหลิบๆ รพลเอานิ้วปาเลือออไป แล้วเล็ปืนไปทาพวนัเล
“ปล่อยน้อมละ แล้วันะให้อนุาให้พวแมีีวิอยู่”
“ฮ่ะๆ ทหารยิประานไม่ไ้หรอ ้อถูับัแน่” พวนัเลล่าวออมาอย่าไม่ลัว
“็ไม่แน่หรอ” รพลว่า “ถ้ามีวามำเป็น้อยิ ็อาะไม่้อิุ็ไ้”
พวนัเลเริ่มพาันหวาลัวรพลเสียแล้ว เาัารยิปืนปาาออมาอีนั แ่รพล้มหลบทัน และลั่นระสุนออไป ระสุนเาะำแพนแเป็นรู มีวันลอยึ้นมา
“เหวอ!” พวนัเลพาันวิ่หนีออไปทันที พรพิมล่อยๆ ลุึ้นยืน
“น้อ เป็นอะไรหรือเปล่า?” รพลเ้ามาประอเธอ
“ไม่ ไม่เป็นไร่ะ” พรพิมลบอ “หนูะไปื้อีอิ๊วาว พอาลับันเอพวนั้นพอี”
“ไอ้พวเวรนั่น ไม่เลิอเวรเสียที” รพลเอ่ยอย่าโมโห “อย่าให้เออีนะเว้ย”
“อบุ่ะที่่วยปป้อมล” เธอบอแล้ว็ยิ้ม “พี่รอ้าวล่อเย็นนี้ไ้เลย”
“เอ๋?” เาะถาม แ่เธอ็วิ่ไปเสีย่อนแล้ว ทำเอารพลหัวเราะออมา
“ทำไมเหรอ? ้าวล่ออนเย็นนี้ะมีอะไรเ็เหรอ?” เาถามัวเอ ่อนะเ็บปืน แล้วไป่วยพรรพวทำานเหมือนเิม
พรพิมลทำับ้าวนเสร็ อนนั้น็ปาไปสี่โมเย็นแล้ว นานพอูที่เธอยืนทำอาหารให้พวทหาร หลับรรุลล่อพลาสิหมแล้ว เธอ็ถือถุใส่ล่อ้าวออไปยับริเวอพัน
เธอย้าวล่อไปให้ถึที่ทำาน พอพวทหารเห็น ็พาันระโลมาาที่ทำาน
“มีอะไรินน้อ วันนี้?” รุ่นพี่ทหารถาม
“้าวผัุ้่ะ แ่พิเศษที่วันนี้ใส่มันุ้เ้าไป้วย” เธอบอ “มาหยิบไปนละล่อสิ”
แล้วทุน็ไ้ินอาหารฝีมือเธอ ้าวผัอร่อยมา หอมมันุ้ รพลใ้้อนอัวเอั้าวิน ะนั่พัเหนื่อยาารทำาน
“เป็นไะ? อร่อยไหม?” พรพิมลลมานั่้าเา
“อร่อยสิ” เาื่นม “น้อไปหัมาาไหนเนี่ย?”
“าแม่น่ะ่ะ” เธอบอ “แม่สอนหนูให้ทำอาหารเ่ๆ ไว้ ผู้ายะไ้อบ”
รพลพยัหน้าแล้ว็ิน้าว่อ พรพิมลพอพูึ้นมา เธอ็นึถึพันธรทันที
“แ่หนูไม่มีใรอบหรอ”
“พูอะไรอย่านั้น?” รพลัทันที “มีนอบมลอยู่นะ”
“เหรอะ?” เธอหันมาอย่าีใ “นนั้นเป็นใรล่ะ?”
รพลลืนุ้ที่เี้ยวแล้วลอไป ่อนะเอ่ย
“็....” เาไม่รู้ะพูอย่าไรี “ไม่ใล้ไม่ไลแถวนี้หรอ”
“พี่รู้ัเาหรือะ?” เธอถาม
“มัน็....” รพลอ้ำอึ้ “รู้ั”
“เหรอ? ั้นพามาให้มลรู้ัหน่อยสิ” พรพิมลบอออมา ทำเอารพลปวศีรษะ เาันโหออไปแล้ว และืนำไม่ไ้้วย
“โอเ เี๋ยวพี่ะมาพามา” เาสัาับเธอเอาไว้ พลาั้าวำสุท้ายเ้าปา
“อื้ม อร่อยมา”
“พี่พามาเร็วๆ นะ หนูอยาเอ ะไ้รู้ว่าหน้าาหล่อหรือเปล่า?” พรพิมลพูทิ้ท้ายไว้ ่อนะาไป ทำเอารพลหนัใ
“แล้วเราะไปหานนนั้นไ้ที่ไหนวะ?” เาถามัวเอ “ไอ้พลเอ๊ย ไม่น่าเลย”
ความคิดเห็น