คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : ฝืนคำสั่ง
อนที่ 86 – ฝืนำสั่
เย็นวันนั้น ภัทรับััยผู้เป็นเพื่อนสนิทัน็ออไปเินลายาม่ำ มี้าวอายเยอะแยะเ็มไปหม แ่ทั้สอไม่มีเินื้อ
“เฮ้อ เมื่อไหร่เราะไ้ั์วะ?” ััยบ่น
“สิ้นเือนมั้” ภัทรบอออมา “ไ้เยอะอยู่”
แล้วทั้สอ็เินูอไปเรื่อยๆ มีลูิ้นับไส้รอปิู้น่าิน ััยูแล้ว็รู้สึท้อร้อเพราะวามหิว
“นี่แยัไม่อิ่มอีเหรอ?” ภัทรเห็นเพื่อนทำท่าแบบนั้นเลยถาม
“โธ่ ับ้าวโรอาหาร รสาิเหมือนเอาเท้าทำ” เาล่าวอย่าูถู “็้อินไม่หมสิ”
“ั้น...”
ู่ๆ ็มีเสียสัา้าศึบุเือนเ้ามา เสียสัาเือนไปทั่วั้แ่หน้าประูยันหลัศูนย์หลบภัย บรรานที่ำลัายอันอยู่รีบเ็บร้านอัวเอ และวิ่เ้าไปหลบในที่หลบภัยทันที
“ทุนรีบไปันเร็ว!!” ภัทรเร่ให้ผู้นเ็บร้านแล้วไปหลบ พร้อมับบอััย “ไปเอาอาวุธเถอะแ”
ััยพยัหน้า อนนั้นทา้านพันธร เาใื่นึ้นมาเพราะเสียสัาเือน
วรรสาว้าปืนอเธอึ้นมาทันทีพร้อมับใส่ระสุน เธอมอออไปนอหน้า่าอึ
“แย่แล้ว” เธอว่าึ้น “านบินมาเป็นสิบลำเลย”
“ริเหรอ?” พันธรทำท่าะลุาเีย แ่เ็บแผลน้อลับไปนอนเหมือนเิม
“ไม่เป็นไรหรอ พัน” วรรสาพยายามปลอบใเา “เี๋ยวสาะปป้อพันเอ”
ฝ่ายรพล พวเาในห้อทั้หมไ้ยินเสียสัาเือน รพลรีบว้าปืนึ้นมา แล้วบอให้สาวๆ ไปหลบที่หลบภัยทันที
“อย่าออมาเ็านะ!” รพลสั่ พวสาวๆ และพรพิมลพาันวิ่ไปยัที่หลบภัย รพลวิ่ไปรวมับเพื่อนๆ ที่ถืออาวุธอัวเออยู่แล้ว
“ทุนำำแหน่ัวเอไ้นะ?” ปราาเอ่ยถาม “้าศึบุแล้ว ลุยันเลย”
ทา้านอรนิาับเอรา เาำลัิน้าวเย็นโยมีเธอเฝ้าอยู่ พอไ้ยินเสียสัาเือน อรนิา็ลุออไปทันที
“พี่อร ะไปไหน?” เอราร้อถาม
“พี่้อไป่วยับพวหมอ” เธอหันมาหาเา “น้อพัที่นี่แหละ”
แล้วอรนิา็วิ่ออไป เอราไม่ยอมฟัำสั่เธอ เาออมาาห้อทั้ๆ ที่อยู่ในุนไ้ และไม่ใส่รอเท้า เาออวิ่ไปยัลิฟ์ แล้วมันลไปั้นล่า ่อนะออาโรพยาบาล ไปยัอพันอเา
“ใระยอมให้ผู้หิไปสู้นเียว?” เา้นปืนไรเฟิลอัวเอนเอ เาัารบรรุระสุนใหม่ “นี่มันหน้าที่เรา”
เหล่ารุ่นพี่ทหารทั้หมมาประำำแหน่อน ปรั์ับเรียไร ็ถือปืน ทำหน้าทีุ่้มันให้แ่อาารบ้านเรือนที่พัผ่อนอทุน ส่วนมือพลุ่มยิ็แอบหลบอยู่ามำแหน่ที่่าออไป เพราะพวานบินมันรู้หมแล้ว ว่าพวเาอยู่รุไหน
ปราาเล็สไนเปอร์ไปที่านบินลำหนึ่ แล้ว็ลั่นไสัหารทันที านบินระเบิัูม!! ่อนะร่วลมาระทบพื้น ปราาัเอาระสุนออ ่อนะเล็อีลำ อานุภาพอปืนหลัาอัพเรแล้วแรพอู
ฝ่ายปิม เาถือปืนลู่ายออไป ทาหน่วยทหารทำที่บรรุระสุนใหม่เาแล้ว นสามารถยิไ้ถึเ็สิบนั าเิมที่ยิไ้แ่สามสิบว่านั เาเฝ้ารอให้พวเอไอเ้ามาทาประูหน้า
เอราถือปืนไรเฟิลอเาออมา ทั้ๆ ที่ยัเ็บแผลที่แน แล้วมารวมับพวปิม เมื่อปิมเห็นเอรา็ใ
“พี่เอ!” เาร้อ “มาทำอะไรที่นี่?”
“็ะัารพวแม่ไ” เอราอบ “พี่ไม่ยอมนอนเยๆ หรอ”
ปิมส่ายหน้า แ่็ิว่าห้ามเอราไม่ไ้แล้ว พวเอไอระโ้ามประูบานเลื่อนอศูนย์หลบภัยออมา พวมันมีอาวุธใหม่ ูล้ายระบอที่ิระแสไฟฟ้า มันสะบัระบอรั้หนึ่ เิระแสไฟฟ้า็อไปทั่ว ระเบิเรื่อบินรบไปลำหนึ่
“เวรเอ๊ย!” ปิมสบถออมา แล้วัารใ้ปืนลยิใส่เอไอนนั้นนเสียีวิ มีอีนบุเ้ามาพร้อมับปืนลนายัษ์ มันเล็ปืนลมาที่พวเา แล้วสาระสุนใส่ไม่ยั้ พวปิมำ้อหลบให้พ้นวิถีระสุน ่อนที่ร่าอพวเาะพรุนเพราะระสุน
ฝ่ายปืนลหยุยิ ปิมปราัวึ้นมา แล้ว็ยิปืนลใส่เอไอนที่ถือปืนลนาให่ เอไอนนั้นแผเสียลั่น ่อนะระโม้วนัวเ้ามาทา้านหลัอพวเา และเล็ปืนลยัษ์มาที่พวเา
“ิบหายแล้ว! หลบเร็ว!!” ปิมสั่พวเพื่อนๆ และรุ่นพี่ทหาร ทุนวิ่อ้อมไปหลบที่เำบั เอไอนนั้นสาระสุนใส่พวเาอย่าไม่ปราี นระสุนฝัเ้าที่แนรุ่นพี่ทหารนหนึ่
“โอ๊ย!” รุ่นพี่ทหารร้ออย่าเ็บปว ปิมรีบึสายรัออมา พร้อมับรัปาแผลเพื่อห้ามเลือให้แ่ทหารนนั้น
“อบุมา น้อ” ทหารรุ่นพี่ล่าวอบุ เอราลุึ้นทั้ๆ ที่อยู่ในุนไ้ รายิใส่พวเอไอ นพวมันพาันนอนล้มลาย ร่าย่อยสลายลไปับพื้นถนน
“ทุน! ้มหลบ! ระเบิ” ทรัพย์สินะโนึ้น แล้วใ้ปาึสลัระเบิออ ่อนะว้าออไป ระเบิโมีพวเอไอไ้ส่วนหนึ่ ไม่มาเท่าไหร่ เอไอนที่ถือปืนลั้ปืนยิเรียมพร้อม
“ไม่ไหวแล้ว เล่นมาแบบนี้ ทุนถอย่อน!” ปิมสั่ พวรุ่นพี่ทหารับเพื่อนๆ รับฟัำสั่เา ่าวิ่ออไป ทหารรุ่นพี่นหนึ่โนยินระสุนทะลุหน้าอ ล้มลเสียีวิ ปิมเห็นแล้วะเ้าไป่วยเหลือ แ่ัยวัน์ึแนเาไว้
“่วยไม่ไ้แล้ว เาายแล้ว!!” ัยวัน์บอเสียั ่อนะยิปืนลูโม่ไปทาพวเอไอ “รีบหนีไปั้หลัีว่า”
ปิมำ้อยอมทิ้ศพทหารนนั้นเอาไว้ พวเาวิ่ไปหลบหลัอาารที่พั ปิมไม่รู้ะัารับมือปืนลอพวเอไออย่าไรี
ฝ่ายรีภพ เธอมอเห็นเอไอที่ทำให้ทหารทุน้อถอยร่นออมาแล้ว เธอเล็ปืนสไนเปอร์อเธอ ูมไปที่ศีรษะอเอไอนนั้น่อนะลั่นไ ระสุนพุ่เ้าเาะที่ศีรษะอมัน ทำเอามันถึับล้มลไปับพื้น แ่แล้ว็ลุึ้นใหม่ รีภพะยิอีที แ่เหมือนมันรู้แล้วว่าระสุนมาาทาไหน มันเลยหันปืนลมาทารีภพ
“พี่ภพ ระวั!!” อัมพระโนลั่น ระสุนปืนรารัวใส่รีภพ แ่โีที่เธอมีที่ั้นเอาไว้
“ไอ้เวรนั่นมาาไหน!?” รีภพะเบ็เสีย “ทำไมยิที่หัวแล้วไม่าย?”
ฝ่ายานบิน็เริ่มทำลายรถถัและเรื่อบินรบ ทหารอทัพบ และอทัพอาาศ่าวิ่เ้ามา แล้วึ้นไปบนเรื่อบิน่อนะิเรื่อบินออไป ่อสู้ับานบินที่เ้ามามามาย แ่ลับถูานบินยิแสเลเอร์ใส่นเรื่อบินรบระเบิและลมาบนพื้น
ปราาัฟันอย่าโรธแ้น เาัเอาปลอระสุนเ่าออ ่อนะเล็ใหม่ ปืนอเาทำลายานบินไปไ้อีลำ แ่ในอนนั้นเอ ็มีเอไอนหนึ่เ้ามาทา้านหลัอเา ะใ้วานสับรึ่ศีรษะเา โยที่ปราาไม่รู้เรื่อเลย
“น้อปรา!!” ทวินนาใ้ปืนเล็ยาวอเธอโมีเอไอนนั้น ่อนที่มันะทำร้ายปราา เอไอนนั้นล้มลเสียีวิ ปราาเ็บวานมันมาไ้
“พี่ภพ! ่วยป้อันานบิน้วยนะ” เาสะพายปืนสไนเปอร์อัวเอไว้้านหลั ่อนะใ้วิ่ไป้าหน้า ใ้วานโมีพวเอไอ ฟันร่าพวมันนารึ่ และหันลับมาฟันศีรษะออีนนหลุออาอ เาเ้าไปประิับลุ่มเอไอ และวาวานฟันส่วนอวัยวะอพวเอไอนาเป็นท่อน
“เาทำบ้าไรอเาวะ?” รีภพถอนหายใ ่อนะเล็สไนเปอร์อนไปบนฟาฟ้า แล้วยิทำลายานบินไปไ้อีลำ ะที่รถพยาบาลพร้อมับหมอและพยาบาล็ับมาเรียมพร้อมไว้แล้ว พวเอไอะโมีรถพยาบาล แ่ถูัยวัน์ใ้ปืนลูโม่ระเบิศีรษะมันเสีย่อน
ฝ่ายปรั์และเรียไรที่ยืนเีย้าัน พวเาไ้ยินเสียระเบิูมามัมาาที่ใล้ๆ รส่วนออาาเพวเายัไม่เิอะไรึ้น แ่แล้วานบินลำหนึ่็ปราึ้น ปรั์เลยใ้ปืนยิไปที่านบินทันที แ่มันทำอะไรานบินไม่ไ้เลย านบินเลยยิระสุนเลเอร์ใส่ทั้สอ ปรั์และเรียไรรีบระโหลบาแรระเบิ แ่สะเ็ระเบิ็ทำเอาปรั์บาเ็บที่แน้า้ายเหมือนัน
“พี่ปรั์ เป็นอะไรหรือเปล่า!?” เรียไระโนถาม
“ไม่เป็นไร ยิใส่มัน อย่าให้มันทำลายอาารไ้!”
ปรั์ะโนบอออมาแบบนั้น เรียไรเลยใ้ปืนเาู่โม เาเล็ไปยับริเวหน้า่าอานบิน่อนะลั่นไ พวเอไอที่อยู่้านในนั้นโนระสุนปืนนศีรษะระาย ่อนที่านบินะลมา
เรียไรเินเ้าไปหาานบินอย่าล้าหา เาลอเปิประูมันออมา ็พบเอไอนหนึ่บาเ็บที่แนแ่ยัไม่าย
“เอาลูะั่วนี่ไปิน็แล้วัน”
เรียไรว่าแล้วลั่นระสุนใส่เอไอนนั้นนมันแน่นิ่ไป แล้วเา็เ้าไป่วยปรั์ ึเอาผ้าัวเอออมาแล้วัารห้ามเลือให้
ฝ่ายนัย เาไม่ไ้ไปหลบที่ศูนย์หลบภัย แ่เาว้าล่อปมพยาบาลออมา หวัว่าะ่วยเหลือผู้นที่บาเ็บ เาไ้เรียนรู้มาพอสมวรแล้ว และิว่าัวเอน่าะทำไ้ เารีบวิ่ไปลาสมรภูมิรบ ่อนะ้มหลบวิถีระสุน
เามอเห็นพวทวินนาแล้ว เารีบวิ่ไปทันที
“นัย!!” ทวินนาร้อเสียหล “ทำไมไม่ไปหลบในที่หลบภัย!?”
“นัยทำอย่าั้นไม่ไ้หรอ นัย็เป็นแพทย์สนามนะ” นัยอบออมา ทวินนาส่ายหน้า
“ไปหลบเี๋ยวนี้”
“ไม่! นัยะอยู่สู้เีย้านา” เาล่าวออมาอย่าเ็เี่ยว ทวินนาไม่มีเวลาสนใเาแล้ว และแสเลเอร์็ถูยิมาทานี้พอี ทำเอาำแพระเบิ ทวินนาไ้รับบาเ็บาสะเ็ระเบินิหน่อย
“นา! นาเลือออ!!” นัยรีบเปิระเป๋าแพทย์ “รอแป๊บนะ เี๋ยวนัยทำแผลให้”
“ไม่!! นัย ลับไปะ”
แ่นัยไม่สนใฟัำสั่อทวินนา เารีบปมพยาบาลให้แ่ทวินนา
ะนั้นเอ เอรา็ยิระสุนไรเฟิลใส่พวเอไอนายเือบหม เหลือแ่เพียหัวหน้าอพวมัน นที่ถือปืนลยัษ์ ไม่มีใรรู้ว่าะโ่นมันลไ้อย่าไร?
อรนิาระโลมาารถพร้อมับอุปร์าร่วยเหลือ เธอ้มหลบระเบิ ่อนที่ะเห็นเอราที่ออรบทั้ๆ ที่อยู่ในุนไ้
“น้อเอ! น้อเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!?” อรนิาะโนลั่น
“ผมทนไ้น่าพี่!” เอรายิระสุนไป “ผมะำบัให้ พี่ลไป่วยทหารพวนั้นไ้เลย”
อรนิาพยัหน้า ะที่เอรายิโมี ไม่ให้พวเอไอมาทำร้ายอรนิาไ้ อรนิาัารใ้ผ้าห้ามเลือที่ออทหารนหนึ่ ่อนะใ้แรยทหารทั้นเ้าไปในรถพยาบาล แล้ว็แล่นออไป
มีรถพยาบาลมาอีหลายัน บุรุษพยาบาลพร้อมับนาพยาบาลลมาารถแล้วมา่วยเหลือทหารที่บาเ็บ ไอ้เอไอนที่ถือปืนลหันปืนลมาทาพวเา แ่ยัไม่ทันไ้ยิ ็โนเอรายิปืนสัเอาไว้่อน
“ปัโธ่เว้ย!!!” เอราร้อเสียั “ทำไมมันไม่ายสัทีวะ!?”
รพลรีบวิ่หลบระสุนมาหาเอรา “ไอ้เอ! มาทำอะไรที่นี่?”
“ไม่น่าถามนะ ไอ้พล ็่าพวมันน่ะสิ” เอราอบอย่าหุหิ เพราะไอ้ัวถือปืนลมันไม่ยอมายเสียที และมัน็โมีเ้ามาเรื่อยๆ
รพลใ้ปืนพอนยิไปที่ศีรษะอเอไอนที่ถือปืนล ระสุนทะลุศีรษะ็ริ แ่นั่นมันไม่ทำให้มันบาเ็บเลย
“ิบหายแล้ว! ทำไมมันไม่เป็นไรวะ!?” รพลร้อเสียหล ะที่ััยับภัทรยิโมี่อไปเรื่อยๆ ัยวัน์ยิปืนลูโม่ออไป นระสุนหม
“บ้าเอ๊ย! ระสุนหมนไ้!” เารีบใส่ระสุนแม็นั่มลใน่อรัเพลิอย่ารวเร็ว ่อนะฟื้นัวลับมายิอีรั้ ะที่านบินเริ่มทำลายพื้นที่ แล้ว็ยิโรนอนทหารายนหลัาที่่อมแมอย่าีระเบิลุเป็นไฟ
“เฮ้ย!!” ภัทรร้อออมาแล้วยิปืนลูอไปที่านบิน “พวแรู้ไหมว่าว่าะ่อมไ้้อใ้เวลานานแ่ไหน!?”
“พวมันไม่รู้หรอ!!” ััยใ้ปืนพที่ทรอำนาอเายิออไป ทำเอาศีรษะเอไอนหนึ่ระเบิทันที พวเอไอนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่ แ่ัวที่ถือปืนลนี่สิ ไม่มีใรรู้ว่าะำัมันอย่าไร?
ทรัพย์สินถือระเบิแสไว้ในมือ แล้ว็ลอใู้ เาบอเพื่อนๆ ให้หลับา ่อนะถอสลัแล้วว้าออไป เิระเบิแสสว่าวาบนพวศัรูมอไม่เห็นไปั่วะ ในอนนั้นเอ ทรัพย์สิน็เห็นว่ามี่อโหว่อยู่้านหลัอเอไอที่ถือปืนลนนั้น ภายใน่อโหว่มีบาส่วนที่ยับไ้ เหมือนะเป็นุอ่อนอมัน
“เฮ้ย พวเรา! ันรู้แล้ว ้อยิที่หลัมัน” ทรัพย์สินะโนบอพวเียวัน
“ั้นันไปล่อมันเอ” เอราว่าแล้วพุ่ออไปทันที
“เ้ามาสิ ไอ้ัวระยำ!!!” เอราเป็นัวล่อให้เอไอนนั้นวิ่เ้ามา มันทำท่าะใ้ปืนลฟาใส่เอรา แ่เาหลบทัน แล้ว็รีบวิ่หนีไป ทรัพย์สินที่แอบ่อนอยู่ ยิปืนลูอเ้าใส่หลัมันทันที
เอไอนนั้นร้ออย่าทรมาน ทรัพย์สินเลยระหน่ำยิ้ำๆ นมันล้มลายไปับพื้น
พวเอไอเริ่มเหลือน้อยลแล้ว านบิน็ถูโมีนหม เอรายืนึ้นลาสมรภูมิ แล้วรายิระสุนไปที่พวเอไออย่าไม่ยั้ ระสุนอเาทำลายพวเอไอนมันล้มายล และในที่สุมัน็ล่าถอยไป
พวทหารโห่ร้ออย่าีใที่สามารถเอานะศึนี้ไ้ ทวินนาถอนหายใอย่าโล่อ ่อนะลุึ้นยืน รถับเพลิแล่นออมา แล้วับไฟที่านบิน รวมถึเรื่อบินรบที่ถูระเบิทำลาย้วย
มลสะพายปืนลูอ ่อนะวิ่ไปยัอาารพั พอเธอเห็นว่าปรั์มีบาแผลที่แน เลือไหลท่วม เธอ็รีบเรียหมอทันที
“หมอ! พยาบาล! อยู่ที่ไหน? รนี้มีทหารบาเ็บ!”
สถานาร์เริ่ม่อยๆ ลี่ลายลับมาเป็นปิ บรรานัรบทั้หมถืออาวุธอนเอเอาไว้ ลมที่พัมาาแม่น้ำลิ่นหอมเย็นสื่น ทรัพย์สินหลับาล แล้วปล่อยให้ลมนั้นพัผ่านัวเาไป
เอรายืนอยู่ท่ามลาสมรภูมิที่บลแล้ว เารีบวิ่ไปที่โรพยาบาลเพื่อามหาอรนิา แล้ว็เห็นเธอำลั่วยเหลือทหารนหนึ่อยู่
“พี่อร!”
อรนิาหันมาหาเา และโยที่เาไม่ทันั้ัว เธอ็ระโอัวเาทันที
“พี่นึว่าะเสียเอไปแล้ว!!!” เธอร้อไห้ออมา “ทำไมทำัวแบบนี้?”
“โธ่ พี่ ผมไม่าย่ายๆ หรอ” เอราว่า แล้วลูบหลัเธอเบาๆ “แ่อนนี้ผมเ็บแน พี่เลิอผมีว่า”
อรนิาเลยผละัวออห่าาเา ่อนะไป่วยเหลือทหารนเิม ภายในโรพยาบาลวุ่นวายมา บรราหมอและพยาบาลบรรทุร่าทหารที่บาเ็บาสรามเ้ามารัษา
วรรสามอออไปนอหน้า่า เธอยัถือปืนไว้
“เฮ้อ” เธอถอนหายใ “เหมือนเราะนะนะ”
“ริเหรอ?” พันธรอยาะูเหมือนันแ่ยับัวไม่ไ้ เาเลยไ้ยินแ่เสียไเรนอรถพยาบาล และเสียผู้นที่พูุยันอยู่้านล่า
ประูที่หลบภัยเปิออมา บรราาวบ้านที่หลบภายในนั้น่าพาันเินออมา เมื่อศึบสิ้นแล้ว พรพิมลรีบวิ่ไปยัอพัน โยที่เพื่อนห้ามเธอไม่ทัน
“พี่พล!!” เธอร้อเรียเสียหล “พี่พลอยู่ไหน?”
“น้อมล!!” รพลวิ่เ้ามา เามีบาแผลามัวเล็น้อย พรพิมลเห็นเา ็วิ่เ้ามาอเาแน่น
“มลนึว่าะเสียพี่ไปแล้ว!” เธอพูออมา “โี โีั”
“พี่ไม่เป็นอะไร่ายๆ หรอ” รพลบอออมา และโอบัวเธอไว้ ะที่วามุลมุนวุ่นวายะ่อยๆ ลับืนเป็นปิ
ฝ่ายมล เธอวิ่ามเียอปรั์เ้าไป เธอเห็นเลือที่แนออเยอะแยะไปหม
“ปรั์! อย่าเป็นอะไรนะ!” มลสะพายปืนลูอเอาไว้ และวิ่ามพยาบาลไป
“ปรั์...ไม่เป็นอะไร่ายๆ....” เาว่าแล้ว็สลบไปเพราะาเลือเยอะ มลยมือุมปา ะที่หมอพาเาเ้าไปในห้อุเิน และไม่ยอมให้เธอเ้าไป้วย
“ปรั์” มลร้อไห้ออมา “ทำไม? ทำไม้อเป็นแบบนี้?”
ฝ่ายนัย็ร่วมมือับนาพยาบาล ยเอาร่าผู้บาเ็บาสรามไปใส่ในรถู้ เา่วยเหลือทุนนเหื่อแเ็มัว สายลมอันอ่อนโยนพัผ่านร่าอทุนไปเหมือนะปลอบประโลม ปรั์ยืนอยู่ท่ามลาพื้นที่ที่เยเิสราม ไ้ลิ่นแม่น้ำาทา้าน้ายไหลผ่านมา
“ยัไเรา็ไ้่วยละวะ” เาพูแล้วำหมัให้ับัวเอ ่อนะ่วยเหลือนาพยาบาล ยนเ็บึ้นรถไปอี
มลรออยู่หน้าห้อุเิน ประมาสิบห้านาที ุหมอ็ออมา
“นไ้เสียเลือเยอะ แล้วเรา็ไม่มีเลือสำรอ้วย!” ุหมอบอ “มีใรมีเลือรุ๊ป A ไหม?”
“หนูมี่ะ” มลยมือึ้น ุหมอเลยรีบพาเธอไปห้อถ่ายเลือทันที
เอราแบอาวุธอนเอมายัห้อพัฟื้นอนเอ ะที่ภายในโรพยาบาลยัวุ่นวาย เาเหื่อแเ็มัว มีราบเม่าาระเบิิัว แ่ไม่มีบาแผลที่ไหนเพิ่มเิม เาเินเ้าไปในห้อน้ำ แล้วล้ามือล้าไม้
“เฮ้อ” เาถอนหายใออมา “เือบไม่รอแน่ะ”
ฝ่ายวรรสา เธอเ็บปืนอเธอเอาไว้ โีที่โรพยาบาลไม่ไ้ถูโมี ไม่ั้นนไ้แย่แน่
“พวเา่วยเหลือเราไว้แล้ว” วรรสาพูออมาอย่ายินี
“้ออบุพวทหารใล้าพวนั้น” พันธรบอ “ไม่มีพวเา พวเราแย่”
ความคิดเห็น