คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #83 : แอบชอบ
อนที่ 82 – แอบอบ
“ุอรนิา ทำอะไรอยู่น่ะ ทำไมมา้าั?” ุหมอนเิมบ่นึ้นมา เมื่อเห็นเธอมาสาย เพราะว่าไปป้อนอาหารให้เอรามา
“อ๋อ ิันไปูแลนไ้น่ะ่ะ” อรนิาแ้ัว
“ูแล?” ุหมอทวนอย่าแปลใ
“ือ ั้าวให้เาินน่ะ่ะ” เธอบอ
“เฮ้ย” ุหมอไม่พอใทันที “ุะไปป้อน้าวให้นไ้ไ้ไ? ุมีหน้าที่้อทำนะ”
“้อออภัยริๆ ่ะ ือแนเาใ้ารไม่ไ้ ็เลยย้อนไม่ึ้น...”
“พอเลย ไม่้อมาแ้ัว” ุหมอพู้วยน้ำเสียไม่พอใ “ทีหลัอย่าิทำแบบนี้อีนะ”
“่ะ” อรนิาพยัหน้ารับพร้อมับยมือไหว้ “อโทษ่ะ”
“ีละ ออไปรวนไ้ับผม” ุหมอเินนำไปเลย อรนิามอามหมอนนั้นแล้ว็ถอนหายใ
ปรั์ับเรียไรมาที่โรนอนทหาราย้วย ััยับภัทรที่ำลัทำานเห็น ็เลยถามึ้น
“มาทำอะไรเหรอ?”
“ะมา่วย่อมโรนอนน่ะสิ” เรียไรบอออมา
“อ๋อ ไม่้อหรอ แ่นี้แราน็เยอะพอแล้ว” ภัทรปิเสธวาม่วยเหลือ
“ไม่เป็นไรหรอน่า อยา่วย” ปรั์เินเ้ามายระเบื้อใส่หลัาึ้นไป ภัทรเห็นว่าพวเาั้ใมา่วย ็เลยไม่ปิเสธอีแล้ว
พรพิมลที่เรียนที่โรเรียนอยู่ พอถึาบพัลาวัน เธอ็ลมาินอาหารับเพื่อนสาวที่โรอาหาร เธอหันไปเห็นร้านอาหารร้านหนึ่ นึอย่าไรไม่รู้ เธอเลยเินไปื้อับ้าว และัใส่ล่อมาล่อหนึ่
“อ้าว?” เพื่อนสาวเธอมอล่อ้าวอย่าุน “ะเอาไปให้ใรเหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอ” เธอไม่ล้าบอเพื่อนๆ เพื่อนๆ อเธอ็ไม่ไ้ิใสสัยอะไรอี
ระหว่าพัลาวัน พรพิมล็เอา้าวล่อไปที่ยัอพันทหาร ่อนะเห็นพวผู้ายำลั่อมแมหลัาอยู่ เธอถือ้าวล่ออ้อมเอามาให้รพล
“พี่พล” เธอเรีย รพลหันมาาารอะปู
“นี่ ้าวล่อ” เธอยื่นให้
“โห อบใมานะน้อ” รพลรับมาอย่ายินี พรพิมลเห็นันั้น็บอ
“ินให้หมนะ” เธอบอ “ไปละ”
รพลยัไม่ทันบอลา เธอ็เินไปโรเรียนเสียแล้ว ภัทรมอเห็นเ้า็หัวเราะ
“ราว่อน็น้ำื่ม มาราวนี้เล่น้าวล่อเลยเหรอ?”
“อย่าพูอย่านั้นน่า น้อภัทร” รพลห้ามปราม
“เาสนใพี่แน่เลย” ภัทรพู
“บ้า” รพลปีนึ้นไปอะปูใหม่ เาีบะปูไว้ในปา ึพูไม่่อยั “เาไม่ไ้อบพี่หรอ”
“แ่เล่นเอาน้ำับอาหารมาให้นเียวแบบเนี้ย” ภัทรยัไม่หยุ “ไม่ธรรมานะ”
“นี่ พอเลย” รพลห้ามเอาไว้ “ไม่ใ่เรื่ออเ็”
“แหม ผม็ม.4 แล้วนะ” ภัทรพูยิ้มๆ ะยื่นระเบื้อให้ทหารรุ่นพี่่อมแมบนหลัา รพลมอภัทร แล้ว็หันไปมอ้าวล่อที่พรพิมลอุส่าห์เอามาให้
อนลาวัน ะที่เพื่อนๆ นอื่นๆ ไปิน้าวที่โรอาหาร รพล็แอบเอา้าวล่อที่พรพิมลเอามาให้ มาัิน
“หือ อร่อยีเหมือนันนี่” รพลพูะินไป้วย “ว่าแ่น้อมลเอามาให้เราทำไมนเียว?”
แล้วพวเา็ลับมาทำานัน่อ ปรั์ทำานนเหื่อ พอมลับพวเพื่อนสาวอเธอเินผ่านมาพอี ปรั์เลยเรีย
“มล”
“อ้าว ปรั์” มลทำท่าุน “แรานาย็เยอะอยู่แล้ว ะมา่วยทำไม?”
“ือ อยา่วยน่ะ” ปรั์บอ “ปรั์เอ็้อนอนโรนอนนี่เหมือนันนี่”
“อ๋อ” มลเลยเ้าใ “พยายามเ้านะ”
“รับ” ปรั์ยิ้มให้เธออย่าริใ อัมพรสัเเห็นสอนนี้ ็เลยลอถามมลู
“นายปรั์อะไรนั่น... อบมลเหรอ?”
มลหันวับมาทันที “ะบ้าเหรอ!? ไม่ ไม่...”
“ริใ่ไหมล่ะ?” อัมพรล้อเลียนเพื่อน
“นี่แ” มลพูเสียเ้ม “เาไม่ไ้อบัน ันไม่ไ้อบเา เราเป็นแ่เพื่อนัน”
“ริอ่ะ?” อัมพรพูพลาหัวเราะ “แ่สายาเาที่มอแร้อนแรน่าูเียวนะ”
“นี่ยัยพร” มลพู “ถ้าอยาุยัน่อละ็ หยุพูเรื่อนี้เี๋ยวนี้นะ”
อัมพรหัวเราะร่า ทำเอามลอายนหน้าแ เธอวาอาวุธอเธอบนโ๊ะ ่อนะลไปนั่บนเีย
ทวินนาำลััเียัวเออยู่ พอออมานอห้อโรนอนทหารหิ ็พบับใรเ้านหนึ่
“อ้าว นัย?” ทวินนาเรียื่อเา นัยหันมา เาเป็นเพื่อนร่วมห้อเียวันับทวินนาอนเรียนที่โรเรียน
“นา” นัยเ้ามาับมือเธอ “เป็นห่วแทบาย โรเรียน็ไม่ไ้ไป นี่...เาฝึนาหนัหรือเปล่า?”
“อ๋อ วันนี้ยัไม่มีารฝึ้อมหรอ” ทวินนาบอ “พวทหารผู้ายยั่อมหลัาไม่เสร็เลย เออ นาไปโรเรียนไม่ไ้ มีอะไรเิึ้นหรือเปล่า?”
“ทุนิถึนารู้ไหม?” นัยพู “นัย็ิถึ”
ทวินนาไ้ยิน็รู้สึเินอายเล็น้อย นัยยถุใส่นมแล้วยื่นให้
“นี่ นมไทย” เาพู “ร้านนี้อร่อยมานะ วาายแป๊บเียว็หมแล้ว มาินันเถอะ”
“อบในะ” ทวินนาว่า “มาิน้วยันสิ”
แล้วทั้สอ็นั่ินนมไทย้วยัน อบาอย่ามันหวานมานเลี่ยน ทวินนาเลยถามว่ามันืออะไร?
“อ๋อ ทอหยอน่ะ” เาอธิบาย “หวานไปเหรอ?”
“อือ” ทวินนาอบ “หวานนเลี่ยนเลย”
“ั้นอโทษ้วยนะ” นัยพู
“ไม่เห็น้ออโทษเลย นัยไม่ไ้ทำอะไรผินี่” ทวินนาว่าึ้น “แล้วเรื่อเรียนเป็นไบ้า? อยา่อเ้าะอะไรล่ะ?”
“ไม่รัศาสร์็นิเทศศาสร์น่ะ” นื่อนัยว่า “นัยเลือไว้สออย่า แ่มัน็น่าแปลนะ เรียนบมาแล้ว ็ไม่รู้ว่าะเอาไปใ้อะไร?”
“ไม่หรอ ้อไ้ใ้สิ” ทวินนาพู “แล้วเป้าหมายหลัในีวิอนัย อยาทำอะไรล่ะ?”
นัยนิ่ไปพัหนึ่ ่อนะบอ
“นัย็อยามาเป็นทหารเหมือนัน”
“หา?” ทวินนาสสัย “อยาเป็นทหารเหรอ?”
“อือ แ่นัยไม่่อยล้า” เาบอ “นัยลัวารยิปืน นแบบนี้เป็นทหารไม่ไ้หรอเนอะ”
“ไม่หรอ” ทวินนาั้าน “อแบบนี้มันฝึันไ้ นาว่าถ้านัยอยาเป็นริๆ ็เป็นไ้”
“นัยเป็นห่วนาน่ะ” เายอมรับออมา “เวลา้าศึโมี นัย็ไ้แ่หลบในที่หลบภัย ไม่ไ้่วยอะไรใรเลย”
“็ไม่เห็นเป็นไรนี่” ทวินนาไม่เ้าใที่เาพู
“แ่นัยอยา่วยีวินบ้า” เาพูออมา “นัยอยาเ่ อยาเป็นทหารแบบนา”
“มันไม่ไ้เป็นันไ้่ายๆ น่ะสิ” ทวินนาเือน “้อผ่านารฝึหลายอย่า”
“เหรอ?” นัยถาม “ฝึอะไรบ้าล่ะ?”
“็...ฝึัระเบียบแถว ฝึลาระเวน ฝึยิปืน ฝึ้อมรบ ฝึาร่อสู้” ทวินนาพู “นาผ่านมาหมแล้ว”
“โอ้โห นาเ่ัเลยนะ” นัยื่นมาใริ “แ่ฟั็เหนื่อยแล้ว”
“นัยลัวเลือหรือเปล่าล่ะ?” เธอถาม
“ไม่ลัว ทำไมเหรอ?”
“็ลอมาเป็นแพทย์สนามูสิ” เธอแนะนำ “ลอมาสมัรูสิ แพทย์สนามร่วมสมรภูมิับทหาร้วย”
“ริเหรอ?” นัยถามอีรั้ “นัยสมัรไ้ริๆ เหรอ?”
“อืม ็ลอไปสมัรู”
ฝ่ายพันธร บาแผลเาีึ้นมาแล้ว แ่็ยั้อรัษาัวอยู่ เมื่ออาหารมาอี เธอ็ัารป้อน้าวให้เา
“ไม่เป็นไรหรอ สา พันินเอไ้”
“ไม่เอาอ่ะ สาอยาทำให้” เธอย้อนที่ั้าวให้เาิน “อ้าปาสิ”
พันธริน้าวเ้าไป วรรสาัแืให้ิน พันธรเี้ยว้าวุ้ยๆ ่อนะถามึ้น
“พันี้ ไม่เห็นพรพิมลเลยนะ”
วรรสาหยุั้าวให้เาินทันที เธอวา้อนับาม้าวลบนโ๊ะ
“อ้าว? ทำไมล่ะ?”
“ไปพูถึเาทำไม?” วรรสาถามอย่าไม่พอใ
“ทำไมล่ะ? พูไม่ไ้เหรอ?” เาถาม
“เปล่า ไม่ใ่อย่านั้น ือ...” เธอบอามร “สาไม่่อยอบเา”
“อ้าว? ทำไมอ่ะ?” พันธร ผู้ไม่รู้อะไรเี่ยวับเรื่อนี้เลยถามออมา เล่นเอาวรรสาถอนหายใ
“็เาอบพันน่ะสิ” เธอบอออมาามร “สาไม่ยอมหรอ”
“เฮ้ย ไม่มั้” พันธรยัมอโลในแ่ีอยู่
“ัวร์” วรรสาพู “สาไม่ยอมให้ผู้หินไหนเ้าใล้พันหรอ”
“สาหึพันเหรอ?” เาถามแบบล้อเลียน
“็ใ่น่ะสิ!” เธอพูเสียั “หึ้วย หว้วย สาไม่ยอมให้ใรมาเอาัวพันไปาสาแน่”
“ั้น็รู้ไว้ะ” พันธรบอเธอ “ว่าพันะอยู่ับสาเท่านั้น ไม่ไปหาใรหรอ”
เธอไ้ยิน็ยิ้มอย่าีใ ึหยิบ้อนั้าวึ้นมา “เอ้า ินเ้าไปอี”
พันธรรับ้อนเ้าปาไป ่อนะเี้ยวแล้วลืนลอ
อนบ่ายสามโมเย็น โรเรียน็เลิ พรพิมลออมาพร้อมับเพื่อนสาว เธอหิ้วถุนมไว้ในมือ้วย นเพื่อนเธอสสัย็เลยถาม
“ะเอาไปให้ใรเหรอ? เห็นวันนี้ื้อทั้้าวล่อับนมหวาน?”
“ไม่มีอะไรหรอ” พรพิมลปิเสธ
“ฮั่นแน่ พี่รพลใ่ไหม?” เพื่อนสาวเธอับไ้ “นี่เธออบเาเหรอ?”
“บ้า ะไปอบ...”
“น้อมลอบใร?”
พรพิมลหันไป ็เห็นสุทัศน์เินเ้ามาพร้อมับลุ่มเพื่อนอเา ยืนั้าูน่าลัว
“มลอบใร ็ไม่ใ่เรื่ออพี่” พรพิมลอบ
“เฮ้ย มล ลับบ้านเหอะ” เพื่อนสาวอเธอรีบึมือเธอไป แ่สุทัศน์รีบว้า้อมือเธอไว้
“โอ๊ย! มลเ็บนะ”
“มล็เ็บเป็นเหรอ?” สุทัศน์ถาม “แล้วทำไมมลถึไม่รู้ว่าพี่็เ็บเป็นเหมือนัน?”
“มลไม่ไ้อบพี่ ้อให้บออีี่รั้?”
นายสุทัศน์มอถุนมที่อยู่ในมืออพรพิมล ่อนะถาม
“มละเอาไปให้ใร?” สุทัศน์ถาม “อย่าบอนะว่าะเอาไปให้ไอ้พันธร”
“ไม่ใ่!” พรพิมลอบโ้เสียั “ะเป็นใร พี่ทัศน์ไม่้อรู้หรอ”
“น้อมล!” สุทัศน์วาเสียัลั่น “ไปับพี่เี๋ยวนี้”
“เี๋ยว! พี่ะทำอะไรมล?” สุทัศน์เรียเพื่อนๆ อเา ่วยันับัวพรพิมลเอาไว้ พรพิมลรีเสียร้อลั่นพลาร้ออวาม่วยเหลือ เสียนั้นไ้ยินไปถึรพลที่ทำานอยู่ เาำเสียเธอไ้ ึรีบวิ่ออไป
“พี่พล” ภัทระเอาะปูมาให้ “อ้าว? ไปไหนะล่ะ?”
รพลวิ่มาามเสียร้ออพรพิมล แล้ว็เห็นพรพิมลอยู่ในฝูเ็ม.6 รุ่นเียวับเา
“เฮ้ย ปล่อยเธอนะเว้ย”
นายสุทัศน์มอหน้ารพล “แอีแล้วเหรอ? หรือแะมาแทนที่ไอ้พันธร?”
“แพูอะไร ันไม่รู้เรื่อ?” รพลอลับ
“มลอบมันใ่ไหม?” สุทัศน์เ้นถามเธอ พลาับ้อมือเธอแน่นึ้น
“โอ๊ย! มลเ็บนะ” เธอร้อ
“นี่ แ อย่ารัแผู้หิสิ” รพลพู เาไม่มีอาวุธอะไรในมือเลย
“อย่ามาเสือีว่า ไอ้ทหารเ็ม.ปลาย” สุทัศน์นำปืนปาาออมา ทำเอารพลใ
“พี่พล หนีไป!!” พรพิมลร้อึ้น ทำเอาสุทัศน์ยิ่ปวใ
“อ๋อ รัันมานัใ่ไหม? ใ่ไหม!?” สุทัศน์ะโนลั่น “ไอ้ทหารเ็ม.ปลาย แอย่าอยู่เลย”
“ไม่นะ!” พรพิมลร้อ “พี่ทัศน์อย่าทำร้ายใรเลย ถ้าอยาทำ็มาทำที่มลนี่ นอื่นเาไม่เี่ยว้วย!”
“พี่ไม่ทำร้ายน้อมลหรอ” สุทัศน์บอึ้น “แ่พี่ะัารมารีวิอพี่่อน”
“ไม่นะ!!” พรพิมลร้อเสียหล “อย่าทำอะไรเานะ!”
สุทัศน์มอรพลอย่าเียแ้น เาเล็ปืนปาาไปทารพล
“ไอ้ัวอุปสรร ไอ้มารีวิ ันะ่าแ”
รพลพยายามมอหาอาวุธป้อันัว เาเห็นไม้ท่อนหนึ่อยู่ ึรีบหยิบึ้นมา ฝ่ายพวสุทัศน์หัวเราะร่า
“ไม้เหรอะมาสู้ับปืน?” สุทัศน์ล่าว “ันะให้โอาสแมีีวิ แ่แ้อลานมาเลียรอเท้าัน่อน”
“อโทษนะ” รพลพู “ันทำแบบนั้นไม่ไ้แน่”
ว่าแล้ว รพล็เวี้ยไม้ออไป ทานั้น็ยิระสุนใส่ทันที ระสุนโนเ้าที่ไม้ที่รพลปาใส่ และหยุไม้นั้นนลบนพื้น
“ไอ้เวร!!” สุทัศน์่อว่า รพลใ้วิา่อสู้ หลบหลีไปมานเ้าประิัวสุทัศน์และแย่ปืนปาาไปไ้ อนนี้ลุ่มเพื่อนสนิทอสุทัศน์็เริ่มลัวรพลแล้ว
“ไอ้ัวอุปสรร! ไอ้มารผ!!!” สุทัศน์่าออไป “ทำไม? ทำไมแ้อมาเป็นัวัวาวามรััน้วย?”
“็น้อเาไม่อบแ แะไปบัับน้อเาทำไม?” รพลถาม
“แ่ันอบมล!” สุทัศน์สารภาพออมา “ทั้ไอ้พันธร ทั้แ ทำไมวะ? ทำไมถึเป็นแบบนี้? น้อมลไม่เยเห็นพี่อยู่ในสายาเลยใ่ไหม? ใ่ไหม!?”
“ใ่!” พรพิมลร้อเสียั “มลไม่ไ้อบพี่”
นายสุทัศน์เอามือุมศีรษะแล้วร้อัลั่น รพลเห็นันั้น็ใ ท่าทีอสุทัศน์เหมือนะสิแไปแล้ว
“ันว่าแปล่อยวามั่เถอะ” รพลพยายามปรามอีฝ่าย “ั้น้นไป ็ไม่มีอะไรีึ้นมาหรอ”
“อย่ามาสั่สอนัน ไอ้พวทหารม.ปลาย!!” สุทัศน์ะอใส่ “เพราะแ เพราะแนเียว ำเอาไว้เลย ถ้าันายไป ็เป็นเพราะแับน้อมล ที่ทำให้ันาย!!”
“นี่ หยุทำอะไรบ้าๆ ะทีเถอะ” รพลร้อห้าม “ทำแบบนี้ มันไม่มีประโยน์หรอ”
“ันะายใหู้” สุทัศน์ว่า เพื่อนอเารีบห้าม แ่สุทัศน์ไม่สนใอีแล้ว
“ันะระโึลมา!” สุทัศน์พูเสียั “ระโาั้นหลมานาย แล้ววามผิ็ะเป็นอแ”
“แเพี้ยนไปแล้ว” รพลพู “แ่ถูสาวสลัรัแ่นี้ ถึั้นะ่าัวาย นี่หรือวะ? นัเลให่อโรเรียน?”
“แอย่ามาูถูเพื่อนันนะ” เพื่อนอสุทัศน์ว่าึ้น “ไอ้ทัศน์ ลับเหอะ อย่าไปยุ่ับมันอีเลย”
“ไม่ ันะาย!!” สุทัศน์ะโนึ้น “สวรร์ะไ้ารึไว้ไ ว่าแเป็นนทำันาย!!”
“แะลนรสิไม่ว่า” รพลบอ “่าัวายมันบาปนะเว้ย ิูให้ี่อน”
ฝ่ายเพื่อนนายสุทัศน์็รีบึสุทัศน์ออไปาที่รนั้น นายสุทัศน์โวยวายว่าะ่าัวาย เพื่อนอเาึรีบึให้พ้นาพื้นที่นั้น ให้ออไปไลารพล
“ฟู่ว” รพลถอนหายใอย่าโล่อ “น้อเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อ๋อ ไม่่ะ” พรพิมลบอ “อบุพี่มานะะ ที่่วย”
“แล้วเาะ่าัวายริหรือเปล่าเนี่ย?” รพลถาม
“หนูไม่สนหรอ่ะ” เธอบอามริ “ะายไม่าย ็ไม่เี่ยวอะไรับหนู ็หนูไม่ไ้อบเานี่”
รพลถอนหายใ ่อนะยืนเท้าเอว พรพิมลนึึ้นไ้
“นี่ หนูเอานมมาฝาพี่” เธอยื่นถุให้ “ร้านนี้อร่อยมานะ เ้าแถวแป๊บเียว็หมแล้ว พี่ลอินไหม?”
“อืม พอลับไปที่ห้อพัะลอินู” รพลว่าอย่าีใ “อบุนะ น้อมล”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ว่าแ่านพี่เสร็หรือยั?” เธอถาม
“โอ๊ย อีนาน ้อมา่อสายไฟอี” รพลบ่น “อบในะเรื่อนม”
“่ะ ไม่เป็นไร แล้วเอันที่ห้อ” เธอบอ่อนะเินออไป รพลมอามหลัเธอ แล้ว็ูถุนมในมือ
ความคิดเห็น