คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : อยู่ชั่วคราว
อนที่ 81 – อยู่ั่วราว
เอราถูลาเียเ้ามาในห้อผ่าั อรนิาับมือให้ำลัใเาไว้แน่น
“ผมไม่เป็นไรหรอพี่ ผมอึะาย” เอราบอพลายิ้มแย้ม
“ยัะยิ้มไ้อีเหรอ?” อรนิาทำท่าเหมือนะร้อไห้ “อโทษนะ เพราะพี่แท้ๆ”
“อย่าล่าวโทษัวเอเลยรับ ผมเ็มใ่วย” แล้วรถเ็นอเา็เ้าไปในห้อผ่าั อรนิาไ้แ่ยืนมออยู่นอห้อนเียวอย่าเป็นห่ว
เมื่อสถานาร์เริ่มลี่ลาย บรราทหารที่ไ้รับบาเ็บทุนไ้รับารรัษานปลอภัยแล้ว วรรสา็ไปแ้เรื่อับนาพยาบาล
“หวาย” นาพยาบาลมาเห็นสภาพห้อ็ใ “้อเปลี่ยนห้อแล้วล่ะ ลูน้ำ! มา่วยเรียบุรุษพยาบาลหน่อย”
แล้วบุรุษพยาบาล็มายร่าอพันธรใส่เียนอนเหล็ ่อนะย้ายไปห้ออื่น พันธรถูย้ายลเียใหม่ ห้อใหม่ วรรสาที่ถือปืนมา้วย ถอนหายใอย่าโล่อ
“นี่ีนะ ที่ระเบิไม่ไ้ทำอะไรพัน” เธอบอ
“สา็ไปทำแผลไ้แล้ว เี๋ยว็ิเื้อหรอ” เาบออย่าหวัี”
“อ้อ” เธอเือบลืมไป “ั้นสาไปห้อทำแผล่อนนะ มีอะไร็ระิ่เรียพยาบาลล่ะ”
“อือ” พันธรพยัหน้า ่อนที่วรรสาะลไปที่ห้อทำบาแผล
ไม่มีทหารนใเสียีวิาารโมีรั้นี้ มีเพียแ่นเียวือนที่ทำหน้าทีู่้าศึ ศพอเาถูเ็บไปเผาแล้ว เพื่อนๆ ทหารมามายพาันมาไว้อาลัย่อาราไปอเา
ปิมวิ่เ้ามาหาพันธรอย่าเป็นห่ว หลัารู้ว่าโรพยาบาลโนโมี เาเ้าไปในห้อพัฟื้นอพันธร พอเปิเ้ามาอีที็เห็นำแพห้อหายไปทั้แถบ พันธรไม่ไ้อยู่ในนั้น
“อ้าว ม?” วรรสาร้อเรีย “มาหาพันเหรอ? พันย้ายมาห้อนี้แล้ว”
เารีบวิ่ามวรรสาเ้าไป พอเห็นพันธรไม่ไ้รับบาเ็บอะไร เา็วิ่เ้ามาโอบอ
“นึว่ามึะายะแล้ว!”
“เออ พอันแหละ นึว่ามึะายเหมือนัน” พันธรอเพื่อนเอาไว้
“พี่เอ็โนยิ” ปิมพูึ้น
“หา? โนยิรไหน?” พันธรถาม
“รแน ระสุนฝัใน ้อผ่าัถึะออมาไ้” ปิมอธิบาย “เี๋ยวูอไปูพี่เา่อนนะ”
“อืม” พอเห็นว่าพันธรปลอภัยแล้ว ปิม็วิ่เ้าไปูเอราที่ห้อพัฟื้นทันที เาำลันอนหลับและให้เลืออยู่
“พี่เอ!”
“ู่ว! เบาๆ หน่อยสิน้อ” อรนิาที่ทำหน้าที่เฝ้าบอ “เาำลัพัผ่อนอยู่”
“อ๋อ รับ” ปิมเลยยมือไหว้อโทษ “พี่เอเป็นไมั่?”
“็เสียเลือเยอะเลย” อรนิาหันไปมอเาบนเีย “เพราะเา่วยพี่ไว้แท้ๆ”
“หา?” ปิมไ้ยินไม่ั
“เา่วยพี่เอาไว้” อรนิามอเอราอย่าสสาร “เาถึโนยิ”
เท่าที่รู้ัมา เอราไม่ใ่นอบ่วยเหลือน แ่พอเ้าสมรภูมิรบ เา็เปลี่ยนไป เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และใีมาึ้น ยอมสละัวเอเพื่อนอื่นมาึ้น เาไม่สสัยเลยว่าทำไมเาถึ่วยอรนิา
“แ่เาปลอภัยแล้วใ่ไหมรับ?”
“อืม” อรนิาถอนหายใ “าบ้าเอ๊ย ทำัวเป็นฮีโร่ไปไ้”
แล้วปิม็ออไปาโรพยาบาล เ้าไปูแลสถานที่ที่เสียหาย รถับเพลิำลัับไฟที่ไหม้อาารบ้านเรือนอยู่ มีห้อพัเสียหายไปมาพอวร ึ้อย้ายประานให้ไปรวมอยู่ในห้อเียวันหลายน
“เรียไร พี่ปรั์!” เาเรียทั้สอที่ทำหน้าที่อารัาอาารบ้านเรือนเอาไว้
“อโทษ้วยนะ ที่รัษาอะไรไว้ไม่ไ้เลย” ปรั์บออย่ารู้สึผิ
“ไม่เป็นไรหรอ ใระไปาไ้” ปิมไม่ไ้ว่าอะไร “แล้วสอนบาเ็บหรือเปล่า?”
“ไม่หรอ” เรียไรบอ “แล้วพวทหารมีใรบาเ็บไหม?”
“มีนิหน่อย” ปิมพู “เออ ีละ อารัา่อไป”
เาวิ่ไปยัโรนอนอพวเา ็เอาานบินที่ไฟับแล้วถล่มลมาบนโรนอนทหาราย นเพานพัลมาทั้หม ิ้นส่วนอานบินทับเียอพวเานพัไปหม
“แล้วืนนี้ เราะนอนที่ไหนันล่ะ?” ััยเินเ้ามาถาม
“อย่าเพิ่ห่วเรื่อนั้นเลย” ปิมบอ “มีใรบาเ็บอีหรือเปล่า?”
สถานาร์ในอาาเเริ่มลายวามวุ่นวายลแล้ว ทุอย่าเริ่มเ้าที่ หัวหน้าทหารเ้ามาูาานบินในห้อนอนทหาราย
“สสัยพวุะ้อไปพัที่อาารพัอประาน่อนล่ะ” หัวหน้าทหารว่า
“หือ?” รพลสสัย “อาารที่พัสีาวนั่นเหรอรับ”
“ใ่” หัวหน้าทหารพู “มีอะไรเหรอ?”
“อ๋อ เปล่ารับ”
“อืม นอาวุธปืนิัวไป้วย อย่าลืมระสุนล่ะ” หัวหน้าทหารสั่ “เ้าไปพัที่อาารับประาน่อน ะไ้เฝ้าเาไป้วยในัว”
พวปิมเลยถูพาไปยัอาารบ้านเรือนเพื่อหาที่นอน ึ่บรราประาน็่ายินีที่ะให้ทหารพัผ่อน้วย เพราะพวเา็ลัวารโมีเหมือนัน หัวหน้าทหาร เปิประูห้อหนึ่ให้ับรพล ่อนะบอนในห้อ ว่าให้รพลมาอยู่้วยั่วราว่อนโรนอนะสร้าใหม่นเสร็
รพลเินเ้าไป ็เห็นว่าเป็นห้ออพรพิมลนั่นเอ พรพิมลับพวสาวๆ ่าหันมามอรพลเป็นาเียว
“ว้าย ะมีทหารมาุ้มรอเราริๆ เหรอ?” สาวๆ พาันร้อวี้ว้าย “หล่อั เ้ามาสิะ”
“เอ่อ” รพลยมือเาศีรษะพลาวาปืนลบนโ๊ะ และหันไปหาพรพิมล
“พี่ินอะไรมาหรือยัะ?” พรพิมลถาม
“ินแล้ว แ่ยัไม่อิ่ม” รพลบอามริ
“ั้นเี๋ยวมลทำอาหารให้” พรพิมลบอ “รอแป๊บหนึ่นะ”
เาพยัหน้า พลาหันไปมอเพื่อนสาวอพรพิมล
“พวน้อๆ อยู่ม.ไหนัน?” เาถาม
“ม.4 หมเลย่ะ” เ็สาวพาันอบ “พวเราเรียนห้อเียวับมล พี่รู้ัมล้วยหรือะ?”
“อ๋อ ็พอรู้ั” รพลอบ ่อนะไปนั่พั มีเ็สาวนหนึ่เ้ามาหาเาและทำวามรู้ั
“หนูื่อินนะ” เธอแนะนำัวเอ “พี่ื่ออะไร?”
“รพลรับ” เาบอ “เรียพลเยๆ ็ไ้”
“พี่ะมาอยู่ับเรานานไหมะ?” ฝ่ายเ็สาวื่อินถาม
“็นว่าโรนอนะสร้าเสร็” รพลอบ
“อาหารมาแล้ว่ะ” พรพิมลพูึ้นมาพลายานใส่ปลาทอราพริมาให้รพล รพลมอู็ไม่เยเห็นเมนูนี้
“มันืออะไรอ่ะ?” เาถามพรพิมล
“ปลาทอราพริ่ะ อร่อยนะ” เธอเอ่ยยิ้มๆ เาเลยัเนื้อปาิน พบว่ามันอร่อยว่าอาหารที่โรอาหารหลายเท่า
“อบุ...”
“พี่พล” ปิมเปิประูเ้ามา่อนที่รพละพูบ “ไป่วยันสร้าโรนอนัน”
“เี๋ยวอพี่ิน้าวให้หม่อนนะ” รพลบอออไป ่อนะรีบิน้าวแล้วามไป่อมแมโรนอนทันที พวเพื่อนสาวๆ อพรพิมล่าเินเ้ามาถามเธอ
“นี่เธอไปรู้ัเาอนไหน?”
“อ๋อ บัเอิเอันน่ะ” เธออบ
“ไม่แนะนำให้เพื่อนรู้ั มันเสียมารยาทรู้ไหม?” เ็สาวว่า “หรือเธอะเปลี่ยนแนวมาอบหนุ่มหน้าเาหลีแล้วเหรอ?”
“บ้า” พรพิมลพูอย่าเินๆ “ันไม่ไ้เป็นอะไรับเาทั้นั้น”
รพลมา่วยับพวทหารผู้าย ลำเลียเศษาานบินออไป เายเศษิ้นส่วนอานบินออไป ็พบร่าอเอไอที่ไหม้เรียมอยู่ในนั้น ส่ลิ่นเหม็นละลุ้
“ไอ้บับ” รพลเะร่าที่ไหม้นั้นนอาระเ็น ััยมอแล้ว็เะลับ
“พอแล้ว” หัวหน้าทหารสั่ “่วยันยานบินออไป เราถึะ่อมหลัาไ้ แล้ว็เอาเียมาเพิ่ม”
าร่อมแมหลัาโรนอนินเวลาเป็นวัน วรรสาทำหน้าที่ทำับ้าวมาเลี้ยพวทหารที่ำลัใ้แรานันอยู่ เธอมอเห็นพวปิมำลั่อมหลัาโรนอน ็เรียไว้
“มาิน้าวัน่อนเร็ว” วรรสาว่าอย่าใี “มี้าวผัมาให้ทุน”
ทุน่าพาันอบใวรรสา และนั่ิน้าวันนหม ่อนะ่อมแมโรสร้าหลัา ใ้เวลานถึบ่ายสามโม หลัา็ยัไม่เสร็
“เอาไว้ทำพรุ่นี้่อ็แล้วัน นี่็เย็นมาละ” ปิมปัมือไปมาพร้อมับบอ “ไปอาบน้ำ ทาน้าวันเถอะ” ปิมบอทุน แ่ละนึไปอาบน้ำำระเหื่อัน ่อนะมาิน้าวที่โรอาหาร และ็ไปพัามอาารบ้านเรือนอประาน
รพลที่อาบน้ำเสร็แล้ว สวมเสื้อทหารสีเียวและาเาสั้น พอเ้ามา สาวๆ ็พาันมอเาอย่าหลใหล
มออะไรวะ? รพลนึในใ แล้ว็เห็นพรพิมลำลัทำารบ้านอโรเรียนอยู่
“อุย้วยไ้ไหม?” เาถาม
“ไม่ไ้่ะ ำลัิเลอยู่” เธอบอ
“บาม.6 น้อะเ้ามหาวิทยาลัยที่นี่ใ่ไหม?”
“่ะ”
“ะเ้าะอะไรล่ะ?”
เธอวาปาาล ่อนะนึ “ไม่บัี็นิเทศฯ อ่ะ่ะ”
“พี่ไม่รู้ัสอะนี้เลย” รพลบอวามริ “เาเรียนอะไรันเหรอ?”
“บัี็เี่ยวับารเินน่ะ่ะ” เธออธิบาย “ส่วนนิเทศฯ มีหลาย้าน ะเรียนประาสัมพันธ์ ารสื่อสารมวลน อะไรทำนอนี้”
“พี่ไม่เยไ้ยินำว่ามหาวิทยาลัยเลย” รพลบอ “ในอาาเแป ไม่มีมหาวิทยาลัย”
“แล้วพี่ะไม่เรียน่อเหรอ?” พรพิมลเยหน้าึ้นมาถาม
“พี่เป็นทหาร ะเรียนไ้ไ?” รพลพู
“เออ ริสิ หนูลืมไป” พรพิมลหัวเราะออมา “เออ ืนนี้พี่้อนอนพื้นนะ”
“นึอยู่แล้ว” รพลว่า “ไม่ไ้นอนเียหรอ”
“แหม เป็นทหาร็้ออทนสิะ” พรพิมลบอ “แ่ไม่เป็นไร มลมีหมอนับผ้าห่มเผื่อ”
“แ่นั้น็สบายแล้ว” รพลบอยิ้มๆ
ืนนั้น สาวๆ ทุนพาันนอนหลับบนเีย ส่วนรพล เานอนลับพื้นไม้แ็ๆ แ่โีที่ยัมีหมอนับผ้าห่ม แอร์ในห้อนี้เย็นมา เย็นนเาหนาวสั่นทีเียว
“แอร์เย็นไปหรือะ?” พรพิมลเห็นเาเอาผ้าห่มลุมทั้ัว็เ้ามาถาม
“อ๋อ ็พอสมวรฮะ” รพลบอ
“ั้นเี๋ยวหนูหรี่แอร์ให้ีว่า” เธอว่าแล้ว็ยรีโมทแอร์มาปรับให้อุหภูมิสูึ้น “เป็นไะ? หายหนาวหรือยั?”
“็...พอหายแล้วรับ” รพลบออย่าเรใ เาสสัยว่าสาวๆ ห้อนี้ทนหนาวแบบนี้ไ้อย่าไร?
“พรุ่นี้พี่้อไป่อมหลัาอีเหรอ?” พรพิมลถาม
“ใ่” เาอบ “อีนานเลยแหละว่าะเสร็”
“ั้น พี่็มีเวลาอยู่ที่นี่อีนานสินะ” เธอถอนหายใ “ไม่เป็นไร เี๋ยวมลทำอาหารให้”
“อบุมานะฮะ” รพลล่าว
“ไม่้ออบุหรอ หนูสิ้ออบุพี่ที่อยเป็นรั้วอาิ” พรพิมลบอยิ้มๆ “หลับ่อนนะะ”
“รับ” รพลหันไปมอเธอ แล้วยิ้มอย่ายินี ่อนะหลับไป
วันที่ 36
พวแรานทหารถูเ์ไปทำานั้แ่เ้า ปิมอยนระเบื้อึ้นไปให้ทหารรุ่นพี่ประอบ เาเหนื่อยเสียนเหื่อท่วมัว นอื่น็พอๆ ัน
“โอ๊ย เหนื่อย” ััยบ่นออมาพร้อมับสลัมือ “ปวแนไปหม”
“เออน่า” ภัทร เพื่อนสนิทบอ “เี๋ยว็เสร็แล้ว”
“พวสไนเปอร์น่าะยิ่อนูนะ ว่ายานะลมารไหน?” ััยพู ปราาไ้ยินเ้า็หันมา
“เออ พี่มันผิเอที่่วยเหลือนเอาไว้”
“แหม ล้อเล่น อย่าโรธน้า” ััยรีบเ้าไปับมือปราา “ฝีมือพี่น่ะ ไม่มีอยู่แล้ว”
ปราาถึยิ้มออ แล้ว็นเอาบรราระเบื้อส่่อันเป็นทอๆ ไป่อมหลัา อนนั้นเอ พรพิมล็เ้ามา พร้อมับวน้ำื่มเลือแร่หนึ่ว
“พี่พล”
รพลหันลับมาแล้วปีนบันไลมา “มีอะไร น้อมล?”
“นี่ เรื่อื่มสำหรับนเสียเหื่อเยอะ” เธอยื่นวน้ำให้เา เารับมาอย่าุน
“ให้พี่นเียวเหรอ?”
“ใ่สิะ” พรพิมลทำหน้าสสัย
“เอ่อ อบุมานะ” รพลบอ “พี่ไปทำาน่อนะ”
“ั้นหนูไปเรียน่อนละัน” เธอพูแล้ว็รีบสะพายระเป๋าไปเ้าโรเรียน ภัทรแอบสัเเห็น ็หัวเราะออมา
“โอ้โห พี่พล” ภัทรพู “มีสาวมาให้อับมือแน่ะ”
“อย่ามาพูน่า” รพลรีบั “เอ้า เอาไปสิ”
“ไม่ไ้สิ เาให้พี่พลนี่” ภัทรปิเสธ
“แ่พี่ไม่ไ้เหนื่อยนี่” รพลบอพร้อมับยระเบื้อ “น้อเอาไปื่มเถอะ”
“ั้นไม่เรใละนะ” ภัทรบอพร้อมับเปิวน้ำื่มเลือแร่ ่อนะื่มเ้าไป “ฮ้า! สื่น”
รพลหัวเราะออมา ะทำานหนั ฝ่ายวรรสา เธอ็อยู่เฝ้าพันธรเือบทั้ืนนแทบไม่ไ้นอน
“สา วระพัผ่อนบ้านะ เี๋ยวะเป็นอะไรไป่อน” พันธรบอ
“อ๋อ ไม่หรอ สาอึว่าที่พันิไว้นะ” เธอบอยิ้มๆ “แล้วแผลเป็นไมั่? ยัเ็บอยู่ไหม?”
“เ็บสิ” เาบอพลายับัวเล็น้อย พอีนาพยาบาลเอาอาหารมาให้ินพอี วรรสาเลยัารวาบนโ๊ะให้
“เอ้า อ้าปาสิ” เธอั้าว้มุ้ให้ ทำเอาพันธรุน
“พันินเอ็ไ้”
“ไม่เอาอ่ะ เี๋ยวแผลำเริบ ให้สาป้อนน่ะีแล้ว” เธอบอ “อ้าปาสิ้ะ”
เาอ้าปา แล้ว็ิน้าม้มุ้เ้าไป รสาิมันีว่าอาหารในโรอาหารหลายเท่า วรรสาั้าวเ้าปา พอเห็นว่าเลอะเทอะ เธอ็ใ้ทิู่เ็ให้
“อบุมานะ สา” เาบอาใริ
“็สาบอแล้ว” เธอบอ “ว่าะูแลรัษาปป้อพันเอ”
ฝ่ายเอราที่นอนพัรัษาัวอยู่ นาพยาบาล็เอา้าวมาให้เาเ่นัน เป็นอรนิานั่นเอที่เอามาให้
“ินให้อร่อยนะ ไปละ” เธอวาถาลแล้ว็บอลาเลย เอราเลยร้อเรียเธอไว้
“แหม ะไม่ป้อนหน่อยเหรอ?”
“พี่มีธุระ ไปละนะ” เธอว่าแล้วะออาประูไป แ่เอราแล้ร้อโอโอย
“โอ๊ย เ็บแน ินไม่ไ้”
อรนิาเลยหยุเิน ถอนหายใ ่อนะเินเ้ามาใหม่
“เป็นทหารอะไร? อ่อนแอะมั”
“โธ่ ผม่วยพี่ไว้นะ” เาบอเสียโอรว “อบุสัำยัไม่มี”
“้า อบุ” เธอเปิฝาามสแนเลสและั้าวให้เาิน “เอ้า อ้าปาสิ”
“้าบ” เอราีใมา เาอ้าปา และับอาหารเ้าไป อรนิาเอ็หัวเราะ ่อนะั้าวให้เาินอีำ
“หืม? อร่อยัเลย” เอราื่นม “แม่รัวที่นี่แ่าว่าที่โรเลี้ยทหารเยอะเลย”
“ริเหรอ?” เธอรู้สึแปลใ “นึว่าะืะอี”
“ไม่เลยรับ อร่อยมา” เอราพู “ยิ่มีนัให้ิน ยิ่อร่อยเ้าไปให่เลย”
อรนิาทำท่าวยเิน “ไม่้อมาพูเลย รีบินเร็วเ้า พี่มีานรออยู่”
“้าบ” เอราิน้าวที่เธอป้อนเาไปอย่ายินี อรนิาเห็นันั้น็ยิ้ม
ความคิดเห็น