คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : เยี่ยมไข้
อนที่ 79 – เยี่ยมไ้
วันที่ 34
พันธร่อยๆ ลืมาึ้นมา แสไฟนีออนาภายในห้อพัฟื้นนไ้แยาเา เาเริ่มส่เสียพึมพำออมา นวรรสาและวนิาไ้ยิน ทั้สอรีบเ้ามาหาพันธรทันที
“พัน!” วรรสาว่าอย่ายินี “พันฟื้นแล้วริๆ ้วย!”
“เิอะไรึ้นน่ะ?” เาถามเสียแหบพร่าเหมือนนาน้ำ “แล้ว...พันมาอยู่นี่ไ้ไ? ที่นี่ที่ไหน?”
“โรพยาบาลน่ะ พันบาเ็บาารถูพวเอไอโมี” วรรสาเล่า “มีุหมอพาพันออมาาในสนามรบ แล้วมารัษาที่โรพยาบาล”
“พี่สินับพี่วัน์ล่ะ?” เารีบถาม “สอนนั่นบาเ็บหรือเปล่า?”
“หึ มีแ่นายเท่านั้นแหละที่บาเ็บหนัว่าใรเพื่อน” วนิาพู
“อโทษนะ” เาล่าวเสียแหบแห้ วรรสาึรีบไปเปิู้เย็น เอาน้ำื่มใส่แ้วและเอาหลอ มาให้พันธรู
“เออ ่อยมีเสียึ้นหน่อย” พันธรพูาโล่ึ้น “แล้วทุนเป็นไบ้า เลื่อนย้ายสำเร็หรือเปล่า?”
“ทุอย่าเป็นไป้วยี” วรรสาเล่า “บรรานรอีวิ เ้ามาพัที่นี่แล้ว นที่บาเ็บ็พัรัษาัวอยู่”
“แล้วพวรุ่นพี่ทหารที่ายไปล่ะ?” พันธรถาม “เอาร่าเาลับมา้วยหรือเปล่า?”
“อืม” วรรสาพยัหน้า “ศพถูเผาไปแล้ว ทุนโศเศร้าันทั้นั้น โยเพาะเอรา นั่นมันเพื่อนๆ อเาทั้นั้น”
“ไอ้พวเวร” พันธร่าพวเอไอ “แล้วนี่...สาับา เฝ้าพันทั้ืนเลยเหรอ?”
“็เออสิ เล่นเอาไม่้อนอนันเลย” วนิาบ่นออมา ทำเอาวรรสาหันวับมามอเธออย่าไม่พอใ
“็มันริ” วนิาพู
“เอ่อ อโทษ้วยนะที่ทำให้ลำบา” พันธรบอ
“ไม่หรอ สาไม่เป็นไร” วรรสาพู “อให้พันปลอภัย็พอแล้ว”
“แหม ันไม่อยู่ีว่า” วนิาว่าแล้ว็เินออไปาห้อทันที วรรสาถึับถอนหายใ
“อย่าไปสนนบ้าเลย” เธอหัวเราะ เาเอ็หัวเราะออมาเบาๆ
ทันในั้น ประู็เปิึ้น พรพิมลในุไปรเวท วิ่เ้ามาหาพันธรที่นอนบนเีย
“พัน! เป็นไบ้า?” พรพิมลปัมือวรรสาออไป “มลไ้ยิน่าวาพวทหาร พันเป็นไมั่?”
“็เ็บอ่ะ” พันธรบอึ้นมา ส่วนวรรสา เธอไม่่อยะพอใเท่าไหร่นั
“มลมีแเผ็มาฝา้วย” พรพิมลบอ “เี๋ยวมลเทแให้นะ”
“อโทษนะะ” วรรสาว่าใส่ “แ่เาเพิ่พัฟื้น ินแเผ็ เรว่าะไปทำอะไรับบาแผลนะ”
พรพิมลหันวับมามอวรรสา “เธอ้อารอะไร?”
“ไม่ไ้้อารอะไร” วรรสายืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ “เพียแ่พันปลอภัยแล้ว เธอลับไปะเถอะ”
“ัน็เป็นห่วพันเหมือนันนะ ไม่ใ่แ่เธอ” พรพิมลบอ ทั้สอทำท่าเหมือนะทะเลาะัน
“เอาล่ะๆ พอๆ” พันธรหยุทั้สอเอาไว้ “อโทษนะ มล แ่พันินอเผ็อนนี้ไม่ไ้”
“หมายวามว่าพันไม่อบอาหารอมลเหรอ?” เธอถามอย่าเสียใ
“เปล่า” พันธรพู “แ่พัน้อินอาหารอโรพยาบาล ไม่ใ่...”
“ั้นลา่อนนะ” พรพิมลวยเอาถุแเผ็ออไปาห้อทันที ทำเอาพันธรุนับท่าทีอผู้หิ
“เาเป็นอะไรน่ะ?”
วรรสาถอนหายใเฮือ แ่นี้พันธร็ูไม่ออหรือ?
“เาอบพันน่ะสิ” วรรสาบอ
“เฮ้ย ไม่มั้” พันธรพู
“ผู้หิ้วยัน ูออน่า” วรรสาพูอีรั้ “เาอบพันะาย ถึนามาเยี่ยมันถึที่เลย”
“แ่พันมีสาแล้วนี่” เาบอ “พรพิมลไม่รู้เหรอ?”
เธอส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนัน”
แล้วประู็เปิออมาอี นัรบร่วมสรามทั้หมพร้อมับวนิา เ้ามาในห้อ ห้อเลยแออัยัเยียไปหม
“ไ้่าวว่าฟื้นแล้ว พวเราเลยมาเยี่ยม” โสรยาบอออมา “น้อพันเป็นไบ้า?”
“ยัเ็บแผลอยู่เลยรับ” เาบอเสียอ่อน
“เออ อนนี้” โสรยาพูออมา “น้อปิมำรำแหน่ผู้นำั่วราวอยู่่อนนะ แทนน้อพันไป่อน”
“ริเหรอ?” พันธรหันไปมออย่ายินี “่วยหน่อยนะ ไอ้ม”
“อืม” ปิมพยัหน้าแล้ว็ยิ้มให้
“เป็นไล่ะ อวเ่ อยาออไปลุยเอ เลยบาเ็บมานานี้” เอราว่าึ้น ทำเอาทุนหันมามอเา
“ผมพูอะไรผิเหรอ?” เอราถาม
ทุนอบออมา “ผิสิ”
“อ้าว? ผิอะไรล่ะ?” เอราุนอย่ายิ่
“น้อพันยินีเอาัวเ้าแลเพื่อพวาวบ้าน ทำไมไม่ว่าเาล้าหา?” วิไรพรเอ่ย
“เออ ผมมันผิเอ” เอราล่าวอย่าอนๆ นิหน่อย “อโทษนะ น้อพัน”
“ไม่เป็นไรหรอพี่ ิมา” พันธรบอปัไป แล้ว็มีหนุ่มอีสอนเ้ามาในห้อที่แออัไป้วยผู้น เป็นเรียไรับปรั์นั่นเอ
“เฮ้ย พัน เป็นไมั่?” เรียไรถามึ้นพลามอสำรวรอบร่าายเา “บาเ็บหนัล่ะสิ”
“็พอวร” พันธรบอำๆ
“แ่ีนะที่รอมาไ้” ปรั์บอึ้นมา พลาหันไปมอมล มล็มอหน้าเา ่อนะหลบสายาไป
“ันว่าพวเราออไปีว่า” โสรยาพูึ้นมา “แออันานี้เี๋ยวน้อพันะหายใไม่ออเอา ไปเถอะ”
แล้วทุน็บอลาพันธร ่อนะพาันออไป แ่วรรสาออาสาอยู่เฝ้าามเิม พันธรหลับาล เาหลับไปอีรอบ วรรสาเินมาูเา แล้ว็เอามือลูบหน้าผาเา
“ไม่เป็นไรนะ สาะอยู่้าพันเอ”
พรพิมลวิ่ออมาาโรพยาบาลพร้อมน้ำาที่ไหลไปามทา เธอถือถุแเผ็ในมือ แล้ว็ัสินใปาทิ้ใส่ถัยะไป เธอวิ่ออไป แล้ว็บัเอินับใรสัน
“ใรน่ะ!? ไมู่าม้าาเรือบ้าเลย!” เธอแผเสียใส่
“อโทษนะ” รพลนั่นเอที่เป็นนน “แ่น้อ็ไม่ไู้ทาเหมือนัน”
“ถอย!” พรพิมลผลัอเาออไป รพลเห็น็รู้ทันที
“อ๋อ โนน้อพัน หัวหน้าอพวเราสลัรัล่ะสิ”
ำพูประโยนั้นแทใพรพิมลเ็มๆ เธอำหมัแน่น ัวสั่นสะท้าน นรพลแปลใ
แล้วเธอ็ปล่อยโฮออมาอย่าไม่อายใร ทุนที่อยู่แถวนั้นหันมามอเธอเป็นาเียว รพลรีบเ้าไปประอเธอ
“ไม่้อมายุ่!” พรพิมลปัมือเาออ
“โธ่ น้อ น่าสสารริ” รพลบอ “ลุึ้นเถอะ แล้วหยุร้อไห้ะ”
“อย่ามาสั่นะ!” พรพิมลพูใส่เา “ันะร้อไห้ มัน็เรื่ออัน”
แล้วรพล็พาพรพิมลมานั่ที่นั่ที่โรพยาบาล เาให้ผ้าเ็หน้าแ่เธอเพื่อให้ับน้ำา เธอรับไปแล้ว็ับน้ำาที่ไหลออมา
“นี่” รพลถามึ้น “น้ออบพันธรริๆ เหรอ?”
“โอ้โห” พรพิมลเ็น้ำาัวเอ “ทำถึั้นนี้ไม่อบมั้?”
“เออ อโทษที่ถาม” รพลบอ “พี่ไม่ถามละ”
พรพิมลนั่เียบๆ ไปับรพลพัหนึ่ เธอ็พูออมา
“ใ่ หนูอบเ้า ถึะรู้ว่าเ้ามีแฟนเป็นัวเป็นนแล้ว็เถอะ” เธอสารภาพออมา “แ่หนูหวันะ ว่าสัวัน เาะมอเห็นหนูในสายาบ้า แ่เา แ่เาไม่เยเห็นเลย”
รพลอยาะโอบไหล่เธอ แ่ไม่ล้าทำ เาเลยไ้แ่พู
“ถ้าน้อเป็นพี่นะ พี่เลิอบพันไปนานแล้ว”
“ทำไมพี่พูั้น?” พรพิมลถาม
“เยไ้ยินประโยนี้ไหม? ‘รันที่เารัเราีว่า’” รพลถาม “นที่ไม่เยมอเรา เราะไปสนใทำไม? เลือรันที่มอเห็นเราีว่า”
“ไม่เอาอ่ะ หนูอบพี่พันริๆ นะ” เธอเ็น้ำาอีรั้
“ปัหามันอยู่รนี้ทุนล่ะ ัใไม่ไ้” รพลบอ “พี่็เยเป็น”
“พี่เยอหัเหมือนันเหรอ?” เธอถาม
“อืม” เายอมรับ “พี่อบผู้หินหนึ่มานานละ แ่ไม่ว่ายัไ ะทำอะไร เา็ไม่เยเห็น่า พี่เลยิว่า เอ๊ะ? ถ้าเราไม่มี่าในสายาเา เราะไปอบเาทำไม่อไป?”
“พู่ายนี่” พรพิมลบอ “ัใริๆ มันยาแ่ไหน?”
“พี่รู้ ารัใาใรสันที่เรารัมามันยามา” รพลว่า “แ่ารรััวเอ เป็นสิ่ที่วรระทำมาว่านะ ไม่ใ่ทำให้ัวเอเ็บไปเปล่าๆ”
พรพิมลเยหน้ามามอเา “พี่ิั้นเหรอ?”
“ใ่” เาพู “มีแ่เราที่ทำร้ายัวเราเอ นที่เราอบไม่ไ้เ็บปวอะไรสันิ มันุ้มไหมล่ะ?”
พรมิพลไ้ฟั็มีสิึ้นมาบ้า เธอรู้สึว่าอาารเ็บปวทาใทุเลาล
“อบุนะะที่เือน” พรพิมลบอ “หนูะำำพูพี่ไว้ในใลอไป”
รพลอยาะบบ่าเธอ แ่เาไม่ล้าทำ ็เลยไ้แ่บอ
“ไ้ยินอย่านี้พี่็ีใ”
เธอหันมามอเา และในที่สุ เธอ็ยิ้มออมาไ้
ทา้านพันธร หัวหน้าทหารมาเยี่ยมเาถึห้อพั เมื่อเาเห็นหัวหน้าทหาร็ยมือไหว้ทัทาย
“เธอไม่ฟัำสั่ันอีแล้วนะ พันธร” หัวหน้าทหารมาถึ็ุทันที “บอแล้วไว่าอย่าบุออไป”
“อโทษรับ แ่ผมทนไม่ไหวริๆ ที่เห็นพวมัน่าน”
หัวหน้าทหารส่ายหน้า “วามล้าหาเธอเป็นสิ่ี อันนั้นเป็นวามริ แ่่วยนึถึนเบื้อหลับ้านะ ว่าเาะเป็นยัไหาสูเสียเธอไป”
พันธรหันไปมอวรรสา เธอเอ็้อเาลับ
“อโทษรับ รั้่อไป ผมะระวััวมาว่านี้” เาพู
“ไม่ใ่ระวััว เธอ้อหัฟัำสั่ ไม่ใ่ออไปลุยเี่ยวแบบนั้น” หัวหน้าทหารปรามเา “ำสั่สำหรับทหารเป็นเรื่อสำันะ ถ้าเธอยัอยามีีวิอยู่็้อฟัำสั่”
“รับ” เายมือไหว้อีรอบ “ผมะไม่ทำอีแล้ว”
หัวหน้าทหารเปรยยิ้มให้เา “แ่็้ออบใเธอนะ ไม่มีเธอ พวนอื่นๆ ะเป็นไบ้า็ไม่รู้?”
“ไม่ใ่ผมนเียวหรอรับ นอื่น็่วย้วย” พันธรบอยิ้มๆ
“เอาเถอะ” หัวหน้าทหารพู “ยัไ็พัรัษาัวให้หายี่อน ่อยลับมาอทัพ ทุนำลัรอ้อนรับเธออยู่”
ว่าแล้ว นายหัวหน้าทหาร็เปิประูห้อเินาไป ปล่อยให้วรรสาับพันธรอยู่้วยันสอน
“เฮ้อ! แล้วารัารุมนมันทำยัไล่ะ?” ปิมบ่นออมา “เราไม่ไ้เ่เหมือนไอ้พัน ะไปุมใรไ้?”
“ั้นา่วยเอาไหม?” วนิาเินเ้ามาไ้ยินพอีึถาม
“าะ่วยอะไรไ้?” ปิมถาม
“แหม อย่ามาูหมิ่นันนะ” วนิาว่าแบบอนๆ “าะสนับสนุนให้มเอ”
“รินะ?” เาพูเสร็็ึเธอเ้ามาโอบอ ทำเอาวนิารีบผลัเาออไปทันที
“เอ้า? ทำไมล่ะ? เราเป็นแฟนันแล้วนะ” ปิมพู
“ไม่้อทำให้ัเนนานั้น็ไ้” วนิา่อว่าเา “แบบนี้มันเินไปนะ”
“แหม ไม่เินไปหรอ” ปิมอ้าแนออมา “ออหน่อยนะ”
“ฝันไปเถอะ” วนิาว่าแล้วเินออไปทันที ปิมเลยส่ายหน้า
ทา้านพันธรับวรรสา ู่ๆ ประู็เปิออมาอย่ารุนแร อีหัวหน้าสไนเปอร์วิ่เ้ามาในห้อ และมอพันธรที่นอนบนเียและวรรสาที่นั่ที่เ้าอี้ ทั้สอุนว่าเาเ้ามาทำไม?
“ฮ่าๆๆๆ!!!” เาหัวเราะเสียัลั่น “ถึเวลาแ้แ้นแแล้ว ไอ้ัวสวะ!”
อีฝ่ายถือมีทำรัวึ้นมา พันธรรีบปุ่มเรียนาพยาบาลทันที นาพยาบาลึรีบวิ่เ้ามาในห้อ
“ออไปนะ!! ออไป!” อีหัวหน้าสไนเปอร์ ที่อนนี้ไม่ไ้เป็นแบบนั้นแล้วะโนึ้น แล้วี้มีไปทานาพยาบาล มีบุรุษพยาบาลามมาอีสอน
“ันะ่าหมอนี่!” ูเหมือนเาะเสียสิไปแล้ว “ไม่ว่าใร็วาันไม่ไ้!”
เสียปืนลั่นัึ้น แล้วมี็ระเ็นหลุามืออเาไป เามอมันอย่าุน ่อนที่นาพยาบาละรีบเ็บมีเอาไว้
วรรสาถืออาวุธประำัวเอาไว้และเล็ยิอย่าแม่นยำ อีฝ่ายหันมามอเธอาวา
“ันไม่ยอมใหุ้ทำอะไรพันธรหรอ” วรรสาู่เสียเย็น “ะออไปีๆ หรือะลายเป็นศพที่นี่?”
“ฮ่าๆๆ!!” เาหัวเราะเหมือนนเสียสิ “ันยัมีมีอีเล่มเว้ย!”
เาัมีออมา ท่ามลาวามใอทุน แล้วเา็พุ่เ้าไปหาพันธรทันที
ปั!!
ระสุนาวรรสาปัมีอเาออามืออีแล้ว ่อนที่เาะโน้มัวลแทพันธรที่นอนบนเีย
“บอแล้วไว่าันไม่ยอมใหุ้่าพัน” เธอบอ “ถามอีรั้ ะออไปีๆ หรือะให้ยิาย?”
ายที่ลายเป็นประานไปแล้วนั้นัฟันอย่าโมโห ะที่วรรสาเล็ปืนัวเอึ้นมา และพวพยาบาล็ถือมีี้มาทาเา เาไม่มีโอาสหลบหนีแล้ว
“็ไ้!” ในที่สุ เา็บอ “ันะายใหู้ ทุอย่าเป็นวามผิอพวแ!!”
ว่าแล้ว เา็วิ่ไปยัระเบียภายนอ ่อนะรีบเปิประูออ แล้วึ้นไปยืนบนำแพอาาร
“เฮ้ย ุ นี่มันั้นสิบนะ!!” นาพยาบาลร้อะโน
“ันรู้แล้ว” เาบอ “บอแล้วไว่าะายใหู้”
“เี๋ยว!!” พันธระร้อเรียแ่ไม่ทัน เาัสินใระโลาึ ร่าร่วลมาและปะทะับพื้นินอย่ารุนแรนเลือสา ระูหัไปทั่วัว ร่าบิเบี้ยว
มีเสียรีร้อัา้านล่าึ พวนาพยาบาลับบุรุษพยาบาลรีบวิ่เ้าไปูสถานาร์ที่้านล่า ะที่วรรสาถอนหายใอย่าโล่อ
“ายไปไ้็ี” วรรสาไม่ไ้เสียใเลย “นบ้าัๆ”
รถพยาบาลมาเ็บศพอายนนั้นออไป เหลือแ่เพียราบเลือสีแส ปิมไ้ยินเสียรีร้อ ึเินเ้ามาูว่าเิอะไรึ้น?
“เลือ?” ปิมสัเเห็น “เิอะไรึ้นน่ะรับ?”
“็ไอ้อีทหารมันระโลมาาั้นสิบน่ะสิ” ใรนหนึ่บอเา
“ั้นสิบ?” นั่นมันั้นที่พันธรพัอยู่ไม่ใ่หรือ?
เารีบึ้นลิฟ์ไปั้นสิบ พอเ้ามาในห้อ็เห็นประูที่เปิไปสู่ระเบียเปิอยู่
“เิอะไรึ้นน่ะ?”
“็ไอ้อีหัวหน้าทีมสไนเปอร์น่ะสิ ะมา่าพัน” วรรสาบอ “แ่สาันไว้ไ้ มันเลยระโึาย”
“ี่เ่าะมั” ปิมบอออมาพร้อมับส่ายหน้า
“แ่ไม่เป็นไรแล้ว” วรรสายิ้มให้ “ไม่มีใรมาทำร้ายเราไ้อีแล้ว”
ปิมนั่ลับเ้าอี้ “นี่ำว่า ‘อำนา’ มันทำให้นทำถึั้นนี้เลยเหรอ?”
“็ไม่รู้สิ” วรรสาอบามริ
“เออ ยัไ็ีแล้ว” ปิมบอ “มันะไ้ไม่มา่อวนเราอี”
พันธรมอไปนอหน้า่าที่ประูเปิ้าเอาไว้ ่อนะถอนหายใออมา
“เิเรื่อแบบนี้ พันนอนไม่หลับหรอ” เาบอับวรรสา ่อนะหันไปบอปิม “มึไปเหอะ”
“อือๆ” ปิมพยัหน้า “ไว้เอัน”
แล้วเา็ออไป วรรสาวาอาวุธอัวเอเอาไว้บนโ๊ะ
“ไม่เห็นสาพปืนเลย? เอามาอนไหน?” เาถาม
“พันาไม่ีเอ มันวาไว้รนี้ั้นานแล้ว” เธอบอ
“ริเหรอ?” เาไม่อยาเื่อเลยว่ามอไม่เห็น “อบุนะ สา ที่่วยีวิพันเอาไว้”
“็บอแล้วไ” เธอพู “ว่าสาะไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายพันเ็า”
ความคิดเห็น