คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แนะนำตัว
อนที่ 7 – แนะนำัว
ไบรอันับเออนเินลับเ้ามาในปราสาท หลัาไบรอันสอนวิธีแปลร่าับพ่นไฟให้แล้ว เออนเ้าไปในปราสาท แล้วบัเอินับใรนหนึ่
“อ๊ะ อโทษรับ”
เออนบอยิ้มๆ แ่อีฝ่ายระาแนเา
“อโทษแล้วหายเหรอ?”
“อ้าว? ็อโทษแล้วไ” เออนบอ พลามออีฝ่าย เป็นายหนุ่ม น่าะแ่ว่าเาสามปี มีผมสีน้ำาล สวมุสีเียวหรูหรา
“แเป็นใร? แล้วรู้ไหมว่าันเป็นใร?” อีฝ่ายถาม
ไบรอันมอทั้สอ่อนะสะิให้เออนเินหลบไป แ่เออนไม่หลบ
“ผมไม่รู้ว่าุเป็นใร” เออนบอ
“ั้น็รู้ไว้ะ ว่าัน เป็นลูายอพระราาลูเี่ยนับราินี ทายาทที่ถู้อ”
“อ๋อ” เออนพยัหน้า “ลูเมียหลวนี่เอ”
“หมายวามว่าไ ‘ลูเมียหลว’?” อีฝ่ายถาม
“ผมเอ็เป็นลูายอพระราาลูเี่ยนเหมือนันรับ”
อีฝ่ายมีท่าทีใเล็น้อย มอเาั้แ่หัวรเท้า
“อ๋อ” เาว่า “แนี่เอที่เป็นลูเมียน้อย ที่หนีาินแนนี้ไป แลับไปเลยนะ อย่ามาอยู่เป็นัวัวาที่นี่เลย”
“อ้าว ุ” เออนยืนเท้าเอว “พูแบบนี้ไ้ไ?”
“ันะพู มีปัหาอะไรไหม?” ลุายอลูเี่ยนถาม
“นี่แ!”
“โอเ พอเถอะรับ” ไบรอันรเ้ามาห้ามศึ แ่อีฝ่ายสะบัมือออ
“ไอ้แ่หัวหน้าทหาร อย่ามาทำเป็นสั่ันนะ!”
“เฮ้ย! ว่าุไบรอันแบบนี้ไ้ไ?” เออนพู
“ ‘ุ’ ไบรอันเหรอ?” อีฝ่ายหัวเราะ “เป็นเ้าาย แ่ันเรียลูน้อว่า ‘ุ’ เหรอ?”
“ันไม่อบารแบ่แยานะ ุไบรอัน เาเป็นถึหัวหน้าอทัพทหาร ไม่ใ่ทหารธรรมา” เออนบอ
“ไอ้นี่ หาเรื่อเหรอ!?” ายนนั้นาลายเป็นสีเหลือ และรูม่านา็เปลี่ยนเป็นเส้นแหลม
“หยุนะ”
ทั้เออนและายนนั้นหันไป ็เห็นลูเี่ยนเินเ้ามาพอี
“อะไรันน่ะ? ทะเลาะันเหรอ?”
“พ่อ” ายนนั้นพู “พ่อไปเอาลูเมียน้อยมาทำไมอ่ะ?”
“ลู” ลูเี่ยนล่าวอย่าไม่พอใ “เาเป็นน้อายลูนะ”
“น้อาย่าแม่น่ะสิ!” อีฝ่ายว่า “ยัไผม็ไม่ยอมรับ”
ไบรอันมอหน้าลูเี่ยน ่อนที่ลูเี่ยนะบอ
“หยุทะเลาะันไ้แล้ว เรียมัวสำหรับมื้อเย็น” ลูเี่ยนบอแล้วเินาไป ายนนั้นหันมามอเาและเบะปาใส่
“อ้าว เฮ้ย” เออนำหมัแน่น “แหม ถ้าไ้่อยะหน่อย....”
“อย่าีว่ารับ” ไบรอันเือน “เาไม่ธรรมานะรับ”
“ไม่ธรรมายัไ?”
“ือ เาเป็นลูภรรยาหลวอย่าที่เาบอริๆ นั่นแหละรับ” ไบรอันว่า “แ่เามีนิสัยุร้าย โหเหี้ยมมา ใรัใสั่่าหม”
“เนี่ยเหรอ ทายาท?” เออนพู “มัรโหร้ายแบบนี้เหรอะปรอบ้านเมือไ้”
ไบรอันส่ายหน้า “ท่านเหมาะมาว่าอีรับ”
“แ่ันบริหารานไม่เป็นนะ” เออนว่า
“เี๋ยว็ะมีอาารย์มาสอนเอแหละรับ”
“อาารย์?” เออนใ “ในปราสาทมีอาารย์้วยเหรอ?”
“มีสิรับ” ไบรอันพูยิ้มๆ “เี๋ยว็ไ้เอ”
“อ๋อ...” เออนพยัหน้า “ั้นไว้เอันมื้อเย็นนะ”
“เอ่อ ผมเ้าไปทาน้วยไม่ไ้หรอรับ” ไบรอันว่าเบาๆ “ผมเป็นแ่ทหาร”
“แ่ทหารเหรอ? นายเป็นหัวหน้าทหารไม่ใ่เหรอ?”
“แ่ยัไ็เ้าไปไม่ไ้รับ” ไบรอันบอ “ราาลูเี่ยนะแนะนำัวท่านอนทานอาหารมื้อเย็น เรียมัวให้พร้อมนะรับ”
“ทำไม้อเรียมัวให้พร้อม?” เาถาม “ะเิอะไรึ้นเหรอ?”
ไบรอันแอบระิบับเออน
“ระวั ราินีับลูายให้ีนะรับ”
“อ๋อ เรื่อแ่นี้เอ” เาแะบ่าไหล่ไบรอัน
“มันไม่ใ่ ‘เรื่อแ่นี้’ น่ะสิรับ”
เออนมอไบรอันอย่าสสัย
“ระวัราินีับลูายไว้นะรับ” เาเือน “สอนนี้ ไม่ธรรมานะรับ”
ไบรอันว่าเสร็็เินาไป ทิ้ให้เออนยืนสสัยอยู่นเียว
ในห้อนอน เานอนพลิัวไปมาบนเีย แล้ว็ลุึ้นมาาเียนอนอี
“ไอ้เวรนั่นเป็นลูอราินีเหรอ?” เาว่า “นิสัยเหมือนแม่มาเลยสินะ”
“แล้วที่ไบรอันเือนล่ะ?” เาถามัวเอ “นาไบรอัน หัวหน้าทหารยัลัว แสว่าราินีนี่โหร้ายริ”
“แ่ันไม่ลัวหรอ” เาบอ “ันะสู้ให้ไ้เลย”
เาเินออาห้อนอน เินไปเรื่อยๆ ็พบมัรในราบมนุษย์หลายนเินไปเินมา แ่ละน่ามอเาเป็นาเียว นเารู้สึอึอั
“อ๊ะ”
เาเผลอเินเะถัน้ำนล้มว่ำ น้ำไหลนอพื้น เารีบอโทษสาวใ้
“อ้าว เธออีแล้ว”
“อ๊ะ เ้าาย” สาวใ้รีบเ็บถัน้ำ “มะ ไม่เป็นไรหรอ่ะ เี๋ยวิันะทำวามสะอาเอ”
“ันเป็นนผิ ัน็้อรับผิอบสิ” เายผ้าึ้นมาเ็ราบน้ำ
“ยะ อย่าทำเลย่ะ” สาวใ้ผมสีแเอ่ย “ุเป็นถึเ้าาย”
“แล้วไล่ะ? เป็นเ้าายแล้ว่วยทำานไม่ไ้หรือไ?” เาถามยิ้มๆ ทำเอาเธอัเินนหน้าแ
“อ้าว” เาสัเ “หน้าแเลย เินอะไรเหรอ?”
“ือ....” เธอไม่รู้ะพูอย่าไร พอี ลูายอภรรยาหลว็เินเ้ามาพอี
“เฮ้ย” เาว่า “บัอาทำน้ำหใส่พื้นเหรอ?”
“เอ่อ” สาวใ้หลบาอีฝ่าย แ่ายนนั้นเะระป๋อไปเลย
“เฮ้ย!” เออนไม่พอใ “ทำอะไรวะ?”
“็เห็นเ็มานี่ไ!” เาว่า “ลืมบอไป ันื่อแอนโธนี่ แื่ออะไร?”
“เออน” เาอบ
“เออน?” แอนโธนี่หัวเราะ “ื่อห่วยะมั”
“แอนโธนี่็ใ้ไม่ไ้พอๆ ันนั่นแหละ”
“เฮ้ย! หาเรื่อเหรอ? ไอ้ลูเมียน้อย” แอนโธนี่ะอใส่
“แล้วไล่ะ ไอ้ลูเมียหลวที่ันพลาท่าไปมีเมียน้อย?” เออนอลับ
“แนี่!” แอนโธนี่ะเ้ามา่อย แ่เออนลับสวนหมัใส่
“เฮ้ย!” แอนโธนี่ับแ้มัวเอ “แล้า่อยันเหรอวะ?”
“มาว่านี้ัน็ล้า ถ้ามาูถูแม่ันอี”
“หนอยแน่” แอนโธนี่ลุึ้นมา และหวัะ่อยเออน แ่เออนับมือไว้ทัน แล้ว่อยเ้าที่ท้ออแอนโธนี่ นอีฝ่ายัวอ
“ะ แ... แย่แน่”
“เิไปฟ้อแม่ไ้เลย ันไม่ลัวหรอ” เออนอบ สาวใ้ผมสีแมอหน้าทั้สอนสลับันไปมา
“เอ่อ อย่าทะเลาะันเลยนะะ”
“อย่ามายุ่!” แอนโธนี่วาใส่ “เป็นแ่นรับใ้ ล้าหือับทายาทที่ถู้อเหรอ?”
“นี่ อย่าว่าเธอนะ” เออนบอ “นทีู่ถูนอื่นน่ะ ไม่มีปัาปรอบ้านเมือหรอ”
“เฮ้ย ไอ้นี่!” แอนโธนี่ะเื้อหมัใส่ แ่เออนัไว้
“เอาสิ! เลย รแ้มเนี้ย แ่ันไม่รับประันนะ ว่าหลัาแ หน้าแะบวมนาไหน?”
แอนโธนี่่อยๆ เอามือล ่อนะเินอย่าระฟัระเฟียไปทาอื่น
“เาเป็นลูอราินีเหรอ?” เาถามสาวใ้
“เอ่อ ่ะ” เธออบ
“นิสัยไม่ีเลย” เาว่า “เหยียหยามนอื่น”
เาส่ายหน้า แล้วู่ๆ ็ถาม
“เธอื่ออะไรล่ะ?”
“ไม่ำเป็น้อทราบหรอ่ะ” เธอล่าว
“ทำไมล่ะ?”
“ิันไม่ไ้มีวามสำัอะไรนานั้น” เธอบอ
“เอาน่า ันื่อเออน เธอื่ออะไร?”
สาวใ้เหมือนไม่อยาะบอ
“หือ?” เออน้มหน้ามามอเธอ
“ือ ันื่อ....” เธอบอ “าน่อน่ะ”
“าน่อน?” เาพู “ื่อเพราะีนะ”
เธอไ้ฟั็หน้าแ้วยวามัเิน ่อนะรีบบอ
“เอ่อ มื้อเย็นะเริ่มแล้ว ท่าน้อไปทาน้าวับพวุนนานอื่นๆ” เธอบอ “ไปเรียมัวเถอะ่ะ”
“ไล่เหรอ?”
“เปล่านะะ” เธอรีบบอ “ไม่ใ่....”
“ฮ่ะๆๆ รู้แล้วน่า” เาบออย่ายินี “ว่าแ่ห้ออาหารอยู่ไหนล่ะ?”
เมื่อถึเวลาเย็น ไบรอัน็เินเ้ามาในห้อ เพื่อะมาวนไปห้ออาหาร
“อ๋อ ันรู้แล้วล่ะว่าอยู่ไหน?”
“อ้าว รู้ไ้ไรับ?” อีฝ่ายถาม
“ถามสาวใ้มาแล้ว”
“สาวใ้?” ไบรอันทวน “อย่าบอนะว่าเป็นาน่อน”
“ใ่เลยแหละ” เาพู “รู้ัเหรอ?”
“เธอเป็นนยันรับ” ไบรอันว่า “เป็นผู้หิแท้ๆ แ่ทำานหนัว่าผู้ายอี”
“ถ้ามีโอาส ันะไป่วยเธอ”
ไบรอันมอเออนอย่าไม่เ้าใ เออนเห็นสายานั้น็บอ
“ันไม่ใ่พวแบ่านะใร”
“แ่ท่านเป็นถึเ้าายนะรับ” ไบรอันว่า “ไม่เห็นำเป็น้อไป่วยทำวามสะอาเลย”
“เออน่า” เออนบอปัไป “ันเป็นันเอ นายเอ็ุยเล่นับัน็ไ้”
“ผมไม่ล้าหรอรับ”
“แหน่ะ” เาี้ “เอาอีแล้ว”
“็มัน...” ไบรอันสาผมสีำัสั้นอเา เออนมอแล้วหัวเราะ ่อนะเินเ้าไปในห้ออาหาร
ในห้ออาหาร มีโ๊ะให่และนายาวมา มีเทียนุเป็นเปลวเพลิให้วามสว่า เออนหายใเ้าลึๆ ่อนะเินเ้าไปในห้ออาหารนั้น
มีแ่นมอเาทั้นั้น เารู้สึอึอันิหน่อย พยายามมอหาลูเี่ยน แ่เายัไม่มา
“เอ่อ” เาไม่รู้ว่าสมวระนั่รไหนี แอนโธนี่เห็นเาเ้า็หัวเราะ
“นี่ไ พวเรา ลูเมียน้อย”
เออนมอแอนโธนี่อย่าโรธเือ เาหันไปเห็นนที่นั่้าแอนโธนี่ เป็นหิสาววัยลาน มัเล้าผมสีำ อยู่ในุสีม่วูส่าาม เามอเธอ เธอยิ้มให้เา
“ยินี้อนรับนะ” เธอว่า “ันื่ออิาเบลล่า เป็นราินีที่นี่ ยินีที่ไ้รู้ั”
นนี้ไม่ธรรมานะรับ เานึถึำพูอไบรอัน แ่ผู้หิที่อยู่รหน้าเาไม่เห็นะูน่าลัวรไหนเลย ลับัน ลับูเป็นมิร้วย้ำ
ราินีพยายามะำัแม่ับลู แม่เลยพาลูหนีมาโลมนุษย์
ำพูอแม่ัึ้นในศีรษะ เออนึพยายามระวััว
“เอ้า” ายนหนึ่พูึ้น “ที่นั่เธอรนี้”
“อ๋อ อบุรับ” เาเลยึเ้าอี้ัวหนึ่ออมานั่ พลา้อหน้าแอนโธนี่
“ไ้่าวาพ่อมานี่ว่าไปเยี่ยมพวาวบ้านมา” แอนโธนี่พู “แหม ีันะ โปรโมทัวเอีเหลือเิน ิะแย่หน้าที่ันล่ะสิ”
เออนำหมัแน่น อยาะอีฝ่ายเสียริๆ แ่ทำไม่ไ้ ะที่แม่อแอนโธนี่ยิ้มอย่าสุภาพ
ไม่นานนั ลูเี่ยน็เินเ้ามาในห้ออาหาร ในุสีำูส่าาม เารีบแนะนำเออนให้ทุนรู้ั
“นี่ือเออน ลูายอีนหนึ่อผม”
บรรามัรในราบมนุษย์่าหันมามอเา เออนประหม่านิหน่อย แ่็ทัทายลับ
“สวัสีรับ ยินีที่ไ้รู้ั”
“หน้าาหล่อีนี่” อิาเบลล่าเอ่ย “เหมือนแม่ไม่มีผิ”
เออนับรัสีวามไม่พอใออิาเบลล่าไ้ทันที ไม่นาน นรับใ้็เอาอาหารมาเสิร์ฟ รวมถึาน่อน้วย
“อ้าว าน่อน” เออนหันไปมอเธอ าน่อนรีบทำท่าบอให้เียบ
“อ้าว” ลูเี่ยนแปลใ “ลูรู้ัันไ้ไ?”
“ือ...” เาะบอ แ่าน่อนัึ้น่อน
“บัเอิน่ะ่ะ” เธอว่าแล้ว็รีบเินหนีออาห้อไปเลย ทำเอาเออนเสียใ
มื้อเย็นแ่าาที่เาิไว้เยอะ เาิว่ามัระ้อินสัว์ ินเลือเนื้อเสียอี แ่อาหารที่อยู่รหน้าเป็นแบบยุโรป มีนมปัปิ้ ไส้รอ แฮม ไ่าว เาัินอย่าเอร็อร่อย
“เอาล่ะ” ลูเี่ยนเอ่ยออมา “เออน ลู้อเรียนสออย่า หนึ่ือบทเรียนเรื่อารปรอ สอือารฝึารรบ”
เออนยแ้วน้ำิบ่อนะพยัหน้า
“เฮอะ ะเรียนไปทำไม? เสียเวลาเปล่า” แอนโธนี่ล่าว
“แอนโธนี่” ลูเี่ยนปราม “อย่าว่าน้อแบบนั้นสิ”
“มันไม่ใ่น้อผม!” แอนโธนี่ระแทแ้วับโ๊ะ ่อนะเินออาห้ออาหารไปเลย ทำเอาลูเี่ยนถอนหายใ
“ุแม่เธอเป็นไบ้าล่ะ?” อิาเบลล่าถาม
เออนมออีฝ่ายอย่าั่ใ ่อนะอบ
“็ีรับ มีวามสุี”
“แล้วมาที่นี่ อแม่แล้วเหรอ?” อีฝ่ายถาม
“เปล่ารับ ไม่ไ้อ”
“เธอไม่มีวันไ้ลับไปหรอ” อิาเบลล่าเอ่ยึ้นมา ไม่รู้วามหมายแปลว่าอะไร? ทำเอาเออนุนเหมือนัน
และแล้ว มื้อเย็น็ผ่านพ้นไป เออนลุาโ๊ะพลาใ้ผ้าเ็มือเ็ปา
“เอ่อ พ่อรับ”
เาเรียลูเี่ยน
“มีอะไรลู?”
“ผม้อเรียนารปรอับเรียนารรบเมื่อไหร่รับ?”
“ถ้าเป็นไปไ้็พรุ่นี้เลย” เาบอ “ไม่้อห่วหรอ ไม่ยาอย่าที่ิ”
“รับ” เาพยัหน้า แล้ว็เินเ้าไปในห้อนอน
“อ้อ” ไบรอันเินเ้ามา “ห้อน้ำอยู่้านนู้นนะรับ”
“ไหน?” เาหันไปเห็น “อ๋อ ประูนู้นน่ะเอ”
“อย่าลืมอาบน้ำนะรับ” ไบรอันว่า “รารีสวัสิ์รับ”
“อืม” เออนพูพลายิ้มให้ ่อนะ้าวเ้าไปในห้อน้ำ มีอ่าให่โและส้วมไว้พร้อม
“แหม อย่าับโรแรมเลย” เาว่าพลาถอเสื้อผ้าออ ่อนะอาบน้ำ พอออมา็เห็นุนอนวาบนเีย ไบรอันเอามาให้
“อบุนะ ไบรอัน” เาัารเปลี่ยนเป็นุนอน แล้ว็ปีนึ้นเีย ่อนะนอนหลับสบาย
ความคิดเห็น