คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : บาดเจ็บ
อนที่ 78 – บาเ็บ
หัวหน้าทหารเินออมาาห้อ พอเอพันธร พันธร็ถามทันที
“หัวหน้าะไปไหนรับ?”
“ะออไปามหาผู้รอีวิที่อาาเอื่นู” หัวหน้าบอออมา “เธอประำที่นี่แหละ”
“ไม่รับ ผมอไป้วย” พันธรบอึ้นมา เา้อาระไป้วย
“ไม่ไ้” หัวหน้าทหารัทันที “เธอ้อูแลทหารที่นี่”
“แ่ผมเป็นผู้นำแล้วนะรับ” พันธรว่า “ผมะพาพวลูน้อไป้วย เป็นำลัเสริมไรับ”
หัวหน้าทหารถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย “นี่ันไม่สามารถัใเธอไ้เลยสินะ นัรบเ็ม.ปลาย”
พันธรพยัหน้าพลายิ้มให้
“ั้น็ไ้” หัวหน้าทหารอนุา “ไปามเพื่อนๆ มาสิ”
“รับ” พันธรไ้ยินอย่านั้น็ยินี เาเลยเ้าไปที่พัอทหาร พร้อมับบอเพื่อนๆ ทั้ระับั้นเียวว่าเาและสูว่าเา
“ทุน” พันธรเริ่มพู “หัวหน้าทหาระออไปามหาผู้รอีวิภายนอ มีใรอยาไปับผมบ้า?”
ทรัพย์สินยมือึ้นทันที ัยวัน์เห็นันั้น็ยมือึ้นบ้า
“ั้นไปันเลย” พันธรบอ ทรัพย์สินและัยวัน์ึเอาอาวุธอัวเอออไป พร้อมับระสุนอีเล็น้อย
ทั้สามหนุ่มึ้นไปบนหลัรถบรรทุอทหาร นับิเรื่อและับออไปาศูนย์หลบภัยทันที เป็นรั้แรในรอบหลายวันที่พันธรเห็นวิวภายนอ มันยัมีแ่าปรัหัพัและเม่าวันไฟึ้นามทาเป็นระยะ
เาเ้ามานั่้าหัวหน้าทหาร “หัวหน้ารู้หรือรับว่าอาาเแ่ละอาาเอยู่ที่ไหน?”
“รู้” หัวหน้าทหารอบทันวัน “เรามีแผนที่ในเรื่อนี้”
แล้วเา็แสล่อสี่เหลี่ยมใหู้ มันูเหมือนอมอนิเอร์เหมือนเรื่อสแน้นหาเป้าหมายอปิม เห็นรายละเอียทั้หมอถนนและสถานที่แถวนี้ เห็นุสีน้ำเินที่เป็นุบอว่านเออยู่รุนี้ พร้อมับเส้นทาที่ะไป
“แล้วมันบอไหมรับว่าศัรูอยู่รุไหน?” เาถาม
“นี่แหละปัหา” หัวหน้าทหารว่า “มันบอแุ่อเรา แ่ไม่บอุอศัรู”
รถแล่นไปามทาที่เ็มไป้วยรถยน์ออยู่ ไม่็พลิว่ำ ทั้เมือเียบนเป็นเมือร้า มีเพียเสียเรื่อยน์อรถทหารที่ยัับไปเรื่อยๆ
“หาใรไ้ยินเสียอเรา” เสียทหารที่นั่ฝั่หน้านับพูใส่ไมโรโฟนและประาศออมาทาลำโพ “หาใรไ้ยินเสียเรา นี่ือ้อวามาศูนย์หลบภัยให่ อให้ทุนที่ไ้ยินเสียนี้ ปราัวออมา เราะทำาร่วยเหลือีวิท่าน”
“ะไม่เป็นไรหรือรับ?” พันธรถาม “เี๋ยวพวเอไอไ้ยิน...”
“เราำเป็น้อทำ” หัวหน้าทหารบอ “ไม่ั้น็หานไม่พบ”
รถแล่นไปเรื่อยๆ แล้ว็ประาศไปเรื่อยๆ เ่นัน รึ่ั่วโมผ่านไป ไม่มีวี่แววอใรสัน
“เราับเ้าใล้อาาเหนึ่แล้ว” หัวหน้าทหารมอูอมอนิเอร์ พันธร ทรัพย์สินับัยวัน์ึเรียมัวัน พอมาถึหน้าอาาเ ทั้หม็ระโลารถทหารัน
หัวหน้าทหารเป็นนนำพันธรและพรรพวไปในอาาเ แ่พอเ้าไป็พบแ่าสถานที่ที่เหลือาารถูถล่ม มีศพอประานมามาย นอนายเลื่อน หัวหน้าทหารรีบวิ่เ้าไปรวสอบ แล้วเา็หันมาส่ายหน้าให้พันธร
พันธร ัยวัน์และทรัพย์สินระายำลัันไปสำรวรอบอาาเ แ่ไม่พบใรมีีวิอยู่เลย พวเาามเ้าไปในบ้านที่เยเิเพลิไหม้ แล้ว็พบศพเ้าอบ้านนอนเสียีวิอยู่
“ที่นี่ไม่มีใรรอแล้วล่ะ” หัวหน้าทหารบอทั้สามหนุ่ม “เราไปหาที่อื่นันเถอะ”
แล้วทุน็ึ้นรถทหารไป รถบรรทุทหารแล่นไปามถนนที่สปรไป้วยอยะและเศษระาษ ่อนะประาศผ่านลำโพอีรั้
แล้วพวเา็สัเเห็นวันไฟลอยออมาาที่หนึ่ บรรานับรีบมุ่หน้าไปที่นั่นทันที พอมาถึอาาเ รถบรรทุ็อทันที
“อาะเิารโมี็ไ้” หัวหน้าทหารว่าพลาถืออาวุธ “พวเธอหลบอยู่ที่นี่แหละ พร้อมับพวหมอและพยาบาล”
“ไม่ ผมะไป้วย” พันธรยืนยัน ทำเอาหัวหน้าทหารส่ายหน้า
“ไม่ เธอ้ออยู่ที่นี่”
“ไม่รับ ยัไผม็ะไป่วย้วย ให้โอาสเถอะรับ” ทรัพย์สินว่าึ้นมาอย่าล้าหา หัวหน้าทหารมอแววาอันมุ่มั่นอเา็ัสินใอนุา
“็ไ้” เาอนุา “แ่อย่าเป็นอะไรละัน”
“ผมะูแลลูน้อเอ ไม่้อห่ว” พันธรว่าและถือปืนพ ระโลไปารถทหารและวิ่เ้าไปในอาาเ
เิเสียปืนัลั่น นายหัวหน้าทหารหลบที่มุมำแพ พลามอูสถานาร์ภายใน เห็นาวบ้านหลายนำลัใ้ปืนยิ่อสู้ับพวเอไอในุเรื่อแบบสีำอยู่ แู่เหมือนพวเาะแย่ แสเลเอร์าปืนอพวเอไอพุ่ใส่ระทบาวบ้านนระเบิัูม! ร่าอาวบ้านระเ็นไปไลหลายเมร ท่าทาะบาเ็บสาหัส
“ทุน รอรนี้” หัวหน้าทหารสั่ แล้วหันไปสั่ทหารรุ่นพี่อพวพันธร “บุ!”
พวทหารบุออไปทันที ทหารวิ่เ้ามาโมีพวเอไอที่มีมามายว่าร้อยน พวเาราระสุนปืนลยิใส่พวมัน แ่ลับโนแสเลเอร์ออีฝ่ายพุ่เ้ามาปะทะนระเบิ ร่าระเ็นระอนไปนละทิศทา
“เรา้อ่วยแล้ว!” พันธรบอึ้นมาและเรียมัวะออไป แ่ทรัพย์สินรั้ไว้
“หัวหน้าทหารบอให้รอ” ทรัพย์สินบอ
“ผมไม่รอหรอ พี่” พันธรไม่ยอมเื่อฟัำสั่อหัวหน้าทหาร เาลุยออไปเลย ทรัพย์สินหันไปมอัยวัน์ ่อนะพยัหน้าให้ัน แล้ว็พาันวิ่ามพันธรออไป
พันธรัมีทหารออมา วิ่เ้าไปปะทะับเอไอแบบัว่อัว เาลั่นระสุนปืน้วยมือวา และใ้มือ้ายเอามีปาอพวเอไอนารึ่ ทรัพย์สินและัยวัน์วิ่เ้ามา แล้ว่วยันยิเพื่อ่วยพันธร
“ระวัยิโนหัวหน้าเราล่ะ น้อวัน์!” ทรัพย์สินะโนท่ามลาสนามรบ
“รับ!” ัยวัน์รับำ แล้ว็เล็ปืนลูโม่อเาอย่าี และลั่นไใส่ศีรษะอเอไอนหนึ่นศีรษะระเบิระาย ระเ็นล้มลไป
“พันธร!!” หัวหน้าทหารเห็นแล้วว่าเาอยู่ในวล้อมอพวเอไอ “ออมาเี๋ยวนี้!!!”
แ่พันธรไม่ยอม เาแทมีเ้าที่ออเอไอนหนึ่่อนะระาออมาแล้วแทเ้าที่ท้อออีน มีเอไอนหนึ่ะใ้วานสับเาา้านหลั แ่ทรัพย์สินยิสัเอาไว้่อน พันธรเียแ้นพวเอไอมา เาทั้ยิทั้ฟันมีอย่าไม่ปราีเลย
“พี่สิน!!” เาร้อะโน “ไปเรียพวหมับพยาบาลมาเลื่อนย้ายนเ็บเร็ว!”
“โอเ!” ทรัพย์สินะโนลับ พลาฝาัยวัน์ให้ป้อันพันธรให้หน่อย ัยวัน์็ทำหน้าที่อัวเอไ้ี ำัเอไอไปเป็นำนวนมา
ทรัพย์สินไปามหมอับพยาบาลมา ทั้หมระโลารถทหาร แล้ว็เอาเียไปรับผู้บาเ็บาระเบิ บุรุษพยาบาลบานถึั้น้อเอานบาเ็บี่หลัไปทันที พวเอไอเห็นันั้น็ะโมี แ่ถูัยวัน์ั้นเอาไว้่อน เายิปืนลูโม่อัวเอ สัั้น ไม่ให้พวเอไอทำร้ายใร
ะที่พันธรยัอยู่ในวล้อมอเอไอ เา็สู้ไม่ถอย หัวหน้าทหารวิ่มาหาเา้วยวามเป็นห่ว และัารยิใส่พวเอไอ ่อนะลาัวพันธรออไป
“ทำอะไรอยู่ รู้ัวบ้าหรือเปล่า? หา?” หัวหน้าทหารุเา
“ระวัรับ” เารีบบอให้หัวหน้าทหาร้มหลบ แล้วยิใส่เอไอนหนึ่ที่ะเอาวานสับเาพอี
“รีบพาผู้นออไป!” หัวหน้าทหารสั่ พันธรึวิ่ไปแบเพื่อนทหารรุ่นพี่สอนที่บาเ็บาระเบิ เาพยุทั้สอ แล้ว็แหปาไป้วย
“ทุน! เ้ามาหลบทานี้!!”
บรราาวบ้านไ้ยิน็พาันวิ่ามทหารเ้าไป พวเอไอลั่นระสุนเลเอร์ใส่ไม่ยั้นเิารระเบิหลายที่ เลเอร์ลำแสหนึ่พุ่รเ้ามาหาทาพันธรนเิระเบิ พันธรโนแรระเบินระเ็นออไป เามีแผลบาเ็บที่ี่โร ะที่ทหารสอนที่เาแบมา เสียีวิทันที
“หัวหน้า!!” ัยวัน์วิ่เ้ามาูอาารอพันธร “แย่แล้ว! เลือออเยอะแยะเลย ทำไี? หมอ! หมอ!!”
หมอวิ่เ้ามา่วยพันธร ยเาออไป ะที่ทรัพย์สินยิสัพวเอไอ ัยวัน์ทำหน้าที่พยุผู้บาเ็บไปึ้นรถทหาร ทั้สอ้อวิ่ลับไปลับมา ยร่าอผู้บาเ็บไปึ้นรถ ะที่าวบ้านที่ไม่ไ้บาเ็บ รีบวิ่ึ้นไปบนรถทหารแล้ว
ทรัพย์สินยิระสุนัสุท้ายออไป ่อนะ่วยเหลือผู้บาเ็บให้ไปึ้นรถทหาร ทุนในอาาเพาันทยอยึ้นรถทหารไปหมแล้ว ทรัพย์สินวิ่ไปูร่าทหารรุ่นพี่ที่รู้ััน เาพยายามร้อเรีย แ่อีฝ่าย็นิ่ไม่ไหวิไปแล้ว
ทรัพย์สินัฟันอย่าโมโห เายร่าไร้วิาอนายทหารรุ่นพี่นนั้นไป้วย ึ้นไปบนรถ ่อนที่รถทหาระแล่นออไป ลับไปยัศูนย์หลบภัยให่
“หัวหน้าแย่แล้ว” ัยวัน์บอับทรัพย์สิน พร้อมี้ใหู้พันธรที่มีเลือไหลท่วมัว “แย่แน่”
“อทนไว้นะ หัวหน้า!” ทรัพย์สินวาปืนล “ใร็ไ้ ่วยปมพยาบาลหน่อย!”
“ไม่ไหวแล้วล่ะ่ะ บาแผลรร์เลย” นาพยาบาลนหนึ่ว่า “้อรีบเอาเ้าโรพยาบาล”
แล้วรถ็แล่นไปามถนน ห่าาพวศัรูไปแล้ว ในที่สุรถทหาร็มาถึศูนย์หลบภัยนไ้ ทรัพย์สินและัยวัน์ระโลมาารถ ะที่รถพยาบาลแล่นเ้ามาสามัน
“ุหมอ!” ัยวัน์เรียเสียั “่วยหัวหน้าผม้วย”
“หมอ่วยอยู่แล้วน่า” ุหมอพยายามสบสิอารม์่อนะพาร่าโเลืออพันธรเ้าไปในรถ ะที่ทหารและาวบ้านนอื่นๆ ที่บาเ็บ็ถูนำส่ัวเ้าโรพยาบาลทันที ส่วนศพพวทหารที่เสียีวิไปแล้ว็ยัทอร่าอยู่บนรถ
“ทุน....” หัวหน้าทหารว่าเสียเศร้า ่อนะใ้มือปิาร่าไร้วิาอนายทหารนหนึ่ เาำปืนแน่นอย่าโมโห
แล้วพันธร็ถูลาเ้าห้อุเินทันที วรรสาับวนิาวิ่เ้ามาหาทรัพย์สินและัยวัน์
“พันไปับเา้วยใ่ไหม?” วรรสาถาม “เาอยู่ไหน?”
“ห้อุเิน” ทรัพย์สินบอและพยายามทำใเย็น “ไม่เป็นไรหรอ อยู่ในมือหมอแล้ว”
“เาโนอะไร! ใรทำเา?” วรรสาถามอีรอบ
“ไอ้พวเอไอน่ะ มันยิระเบิใส่หัวหน้า” ัยวัน์เล่าให้ฟั ทำเอาวรรสาโรธมา วนิาปลอบเพื่อนให้ใเย็นๆ
ในห้อุเิน พันธรมีบาแผลรร์ บรราหมอและพยาบาล่าเร่ผ่าัทำแผลให้เาอย่า่วน
“ไม่ไ้ารละ!” ุหมอนหนึ่บอ พร้อมับบอให้เอานาพยาบาล เอาอุปร์อย่าหนึ่ออมา่วยพันธร ีวิอพันธรอยู่ในั้นวิฤ
หัวหน้าทหารวิ่เ้ามา้วย วรรสาับวนิาหันไปมอเา
“พันธรเป็นไมั่?” หัวหน้าทหารถาม
“อยู่ในมือหมอแล้วรับ หมห่ว” ัยวัน์บอ
“หมห่วอย่าั้นเหรอ!?” วรรสาเ้ามาระาอเสื้อัยวัน์ “พี่พูอย่าั้นไ้ไ!?”
“็ ็ มัน” ัยวัน์ไม่ล้าเถีย เาลัววรรสา
“ไอ้สา ใเย็น่อน พันไม่เป็นไรหรอ อยู่ในมือหมอแล้ว” วนิาเ้ามาแยเพื่อนออาัยวัน์ วรรสาูะเป็นห่วพันธรมา ในอนนั้นเอ พวประานที่มาาอาาเ และไม่ไ้รับบาเ็บ็เ้ามาหลบในศูนย์เรียบร้อยแล้ว
ะที่นัรบที่บาเ็บับประานนอื่นๆ ไ้รับารรัษา บรราศพทหารที่สูเสียสละีวิเพื่อนอื่น ็ถูนำไปเผาพร้อมับเอาธาิลุมร่าเอาไว้ เพื่อเป็นเียริแ่วามล้าอเา เอรามอแล้วน้ำา็ไหลออมา นั่นมันเพื่อนรุ่นพี่อเาทั้นั้น
“ไอ้พวระยำเอไอ! ันไม่มีวันให้อภัยให้พวแเลย” เอราว่าึ้นมา
ทรัพย์สิน ัยวัน์ วรรสาและวนิาเินไปเินมาหน้าห้อุเินอยู่สอั่วโมแล้ว ไม่มีใรออมาาห้อุเินเลยสัน หัวหน้าทหารลาลับไปแล้วเพราะ้อทำธุระอย่าอื่นอี ปล่อยพวเาให้รอ่อไป
“ทำไม้าอย่าี้วะ?” วรรสาโพล่ออมาอย่าหมวามอทน และทำท่าะเินไปเปิประูห้อุเิน
“ั้สิหน่อยสิแ!” วนิาว่าเพื่อนและรั้ัวไว้ “อย่าเ้าไปรบวนหมอ”
“แ่นี่มันสอั่วโมแล้วนะเว้ย เิอะไรึ้นหรือเปล่า็ไม่รู้?” วรรสาเป็นห่วพันธรมา เา้อไ้รับบาเ็บเพราะ่วยเหลือนอื่น
รึ่ั่วโม่อมา ุหมอ็ออมาาห้อุเิน พววรรสารูันเ้าไปทันที
“นเ็บพ้นีอันรายแล้วรับ”
ทันทีที่ไ้ยิน วรรสา็เหมือนยภูเาออาอ เธอถอนหายใอย่าโล่อ
“แ่เา้อพัฟื้นนานหน่อยนะ” ุหมอบอ “บาแผลแรร์มา ้อให้เวลาหน่อย”
“อ้าว? แล้วใระมาเป็นผู้นำแทนล่ะ?” ัยวัน์ถาม
“อย่าเพิ่ิเรื่อนั้นเลย” วนิาพู แล้วเียที่บรรุร่าพันธร็ออมาาห้อุเิน วรรสาถึับน้ำาไหลเมื่อเห็นสภาพอเา เธอรีบวิ่ไปเาะที่เีย
“พัน!!”
“ไม่ไ้นะรับ เี๋ยวนเ็บะ...” บุรุษพยาบาลที่ทำหน้าที่เ็นรถพู แ่วรรสาไม่สน เธอร้อไห้ออมาอย่าหนั แล้วปล่อยให้รถเ็นเินไป วนิาเ้ามาปลอบใเพื่อน
“ไม่เอาน่า เา็บอแล้วว่าพันปลอภัยแล้ว แะร้อไห้อีทำไม?”
แ่วรรสาส่ายหน้า น้ำาอเธอไหลหยลบนพื้นโรพยาบาล
พวทรัพย์สินลับไปยัที่พัและรายานเรื่อนี้ให้ทุนทราบ รพลไ้ยิน็ถึับอึ้ไป
“หัวหน้าเรา ล้าหานานี้เียวเหรอ?”
“็นั่นแหละ เาเ้าไปปะทะับมันัว่อัวเลย” ัยวัน์ “่าล้าหาริๆ”
ทุนเินออไปาที่พั เพื่อะไปเยี่ยมพันธรที่ห้อพัฟื้น พวเาทั้หมำ้อึ้นลิฟ์ไปยัอาารั้นบน และเ้ามาในห้อพัฟื้นนไ้
เมื่อพวเาเ้ามา ็เอวรรสาและวนิานั่ที่โฟาอยู่่อนแล้ว วรรสาร้อไห้นาบวมและเป็นสีแ พอเธอเห็นทุน็รีบเ็น้ำา
“อนนี้ ผู้นที่ถู่วยเหลือมาไ้ ปลอภัยหมแล้ว” ทรัพย์สินบอออมา พลามอไปที่เียที่พันธรนอนสลบไม่ไ้สิอยู่
“ไอ้พวเอไอ” ปราาล่าวอย่าแ้นแทน “มันน่าะายโหไปะ”
ทุนมอหน้าันไปมา ่าพูอะไรไม่ออ ะที่พันธรยั้อให้เลือเพิ่มอยู่
ืนนั้น วรรสาับวนิาอาสาะเฝ้าพันธรเอ และบอให้ทุนลับไป่อน
“ไม่เป็นไรหรอ สาับาอยู่ไ้” วรรสาบอ “พวพี่ๆ ลับไปเถอะ”
“อย่าลืมพัผ่อนล่ะ” วิไรพรว่าอย่าเป็นห่ว ธัา็้วย “อย่าหัโหมเินไปนะ”
“่ะ” วรรสาพยัหน้า “โี่ะ”
แล้วประู็ปิ วนิาเินไปเปิู้เย็น เอาน้ำเย็นมารินใส่แ้วื่ม
“แะื่มไหม?”
“ไม่อ่ะ ันินอะไรไม่ล” เธอบอ
“ทำแบบนี้ พันธร็ไม่สบายใอยู่ีนั่นแหละ” วนิาว่าเพื่อน “ให้เาื่นึ้นมาเอเธอในสภาพที่มีวามสุีว่านะ”
วรรสาหันไปมอวนิา แล้ว็ิว่าริเหมือนัน แ่อนนี้เธอยัไม่หมทุ์
เธอเินไป ับ้อมืออพันธรที่นอนสลบอยู่
“พัน สาอยู่นี่นะ” เธอพูแล้ว็ร้อไห้ออมาอี ทำเอาวนิาถอนหายใ
“หา? ันเนี่ยนะ ้อเป็นผู้นำไป่อน?” ปิมร้อึ้นเมื่อทุนัสินใให้เาเป็นผู้นำั่วราว
“ันไม่เ่เหมือนไอ้พัน ะให้ันเป็นไ้ไ?”
“แ่แเป็นเพื่อนมันนะเว้ย” ภัทรบอ “แแหละเหมาะสมสุแล้ว”
“ทำไมไม่ให้พี่สินเป็นล่ะ?” ปิมถาม
“พี่ไม่อยาเป็น” ทรัพย์สินพูออมา เาแล้ปิม
“เออ ็ไ้” ปิมยอมรับในที่สุ “เป็น็ไ้”
ทุนเลยพาันโล่ใ ะที่ปิมิหนั เาะทำไ้อย่าไร?
“ันอไปอาบน้ำ่อนนะ” ทรัพย์สินบอ “ไป ัยวัน์ ไปอาบน้ำ เปลี่ยนุัน”
ทั้สอวาอาวุธอัวเอไว้ และเินไปอาบน้ำ ะที่ทุนพาันแยย้ายันไป บาส่วน็ไปโรนอน บาส่วน็ไปูสถานที่อื่นๆ
พวที่มาใหม่ไ้รับารถ่ายรูปทำบัรประำัวเสร็เรียบร้อย ็ถูพาเ้าไปในอาารที่พั ปรั์และเรียไรทีุ่มอาารอยู่ ผายมือเิให้าวบ้านทุน เ้าไปหลบในที่พั
“ไ้่าวว่าพันธรบาเ็บสาหัสนี่” เรียไรพู
“ริเหรอ? ไปพลาท่ายัไล่ะ?” ปรั์ถาม
“ไม่รู้เหมือนัน” ทั้สอพูันไป โยไม่รู้เลยว่าพรพิมลเปิประูออมา และไ้ยินทุอย่า
ความคิดเห็น