คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : เอาคืน
อนที่ 70 – เอาืน
“อ้าว วันนี้ร้านพิ่าไม่เปิเหรอ?” ผู้หินหนึ่ถามึ้นในโรอาหาร พรพิมลเินเ้ามา แล้ว็บอ
“ไม่เปิหรอ่ะ นายไปร่วมมือับอทัพหมแล้ว”
“ร่วมมือับอทัพ?” อีฝ่ายถาม “เป็นเ็เนี่ยนะ?”
“พวเาเยรบับพวเอไอมาแล้วที่ศูนย์หลบภัยเ่า” พรพิมลอธิบายพลาถอนหายใ “พวเามีฝีมือ ถึไ้เ้าร่วมับอทัพไ้”
“็ี” นายสุทัศน์ว่าึ้นพลาเินเ้ามา “มันะไ้ไม่เป็นอุปสรรอพี่ะที”
พรพิมลเินหนีไปเลย ทำเอานายสุทัศน์อึ้ไป เาหันไปมอเธออย่าไม่พอใ
“ยัไม่ลืมหมอนั่นอีเหรอ?” เาถามพลาัฟันอย่าโมโหแล้วเินออไป อนนั้นเอ เรียไร็เินเ้ามา
“อ้าว? นึว่าอยู่ันที่นี่ะอี?” เรียไรว่า “โรเรียน็ไม่มา ไปไหนอพวเานะ?”
ะเียวัน พวเ็ๆ ็ถูฝึอย่าเ้มวานายทหาร พวเาโนทรมานสารพั นในที่สุวิไรพร็ทนไม่ไหวแล้ว เธอลุึ้นมาแล้ว่อว่านายทหาร
“บ้าหรือเปล่า!? ฝึอะไรันเป็นั่วโม”
“หุบปานะ!” นายทหารสั่ “ไม่ั้นันะไม่ให้พวแิน้าวเที่ย!”
“มันะเินไปแล้วนะเว้ย!” เอราลุึ้นาพื้นทรายบ้า “ทำไม...”
ฝ่ายทหารัปืนออมาทันที แล้วเล็ไปที่เอราสลับับวิไรพร พร้อมับพู
“อย่าให้ัน้อ่าเลย ันไม่อยามือเปื้อนเลือ”
“เอาเลยสิ! ยิเลย!” เอราท้าทาย “ไอ้พวทหาร แทนที่ะมาปป้อพวเราันมาทำแบบนี้!”
นายทหารัสินใลั่นไ แ่พันธรรีบวิ่เ้าไปนนายทหารนระสุนพลาโนไปทาอื่น นายทหารผลัพันธรล้มล ฝ่ายเอรา็ใ ไม่ิว่าเาะล้ายิ
“ันอยาะ่าพวแะายไป” นายทหารว่า “แ่โร้าย ันไม่มีสิทธิ์”
“ทำไมุ้อทำับพวเราถึนานี้?” พันธรถาม “เราเยไปทำอะไรใหุ้เหรอ?”
“อ๋อ รู้แล้ว” รพลว่าึ้น “ุลัวพวเราะไ้หน้าใ่ไหมล่ะ? ุถึไม่ยอมรับเรา”
นายทหารหันปืนมาทารพล่อนะู่เสีย่ำ
“ถ้าแพูออมาอีรั้ ันยิแแน่”
“ุไม่เื่อใพวเราเหรอ?” วรรสาถาม “ุน่าะไ้ยินเรื่ออเรานะ ที่ว่า...”
“อ๋อ ไอ้เรื่อที่อยปป้อศูนย์หลบภัยเ่าน่ะเหรอ?” นายทหารว่า “ันไม่เื่อหรอว่าพวแะยิปืนไ้”
“็ลอทสอบูสิ” ปิมบอออมา
“ว่าไนะ?” นายทหารหันมาเา “พูใหม่สิ”
“็บอว่าให้ลอทสอบูไรับ ว่ายิปืนเป็นริหรือเปล่า?” เาบออีที
“สามหาว!” นายทหาระอใส่ “แิว่าันะปล่อยให้แ้อมยิปืนเหรอ?”
“อ้าว? แ่มันเป็นารฝึไม่ใ่เหรอรับ?” ปิมถามแบบวนๆ ทำเอานายทหารเินมา้าหน้าเา และเะเาเ้าที่หน้าออย่าแร นปิมล้มัวลไปนอนับพื้น
“เฮ้ย ุทำอะไรน่ะ?” พันธรโวยวายึ้นทันที
“หัวหน้า หยุเถอะรับ” นายทหารอีนที่น่าะยศ่ำว่าเินมาพร้อมับบอ “อย่าไปแล้พวเาอีเลย”
“แล้วแเสืออะไร้วย!?” หัวหน้าทหารว่าเสียั
“ผมไม่ไ้เสือ ผมแ่อยาบอ”
หัวหน้าทหารัปืนออมาแล้วยิใส่หน้าผาอทหารผู้ใีนนั้นนล้มลเสียีวิทันที ทำเอาทุนพาันใ โยเพาะโสรยา
“ทีนี้รู้แล้วใ่ไหมว่าันเอาริ?” นายหัวหน้าทหารบอ “หาใรล้าัำสั่ัน้อเป็นศพเหมือนไอ้หมอนี่”
ทุนิปาเียบ หัวหน้าทหารเอาริ เาแสยะยิ้มแล้วเอ่ยึ้นมาเสียเย็น
“เอาล่ะ ารฝึั้น่อไป...” หัวหน้าทหารเริ่มพู ทุนหวาลัวมานปิบัิาม เว้นเสียแ่เอราที่โรธเลียัหัวหน้าทหารนนี้เหลือเิน
แล้ว็ถึเวลาิน้าวเที่ย พวเาอาบน้ำนสะอา แล้วเินออมาอย่าเหนื่อยล้ามาินอาหาร ในอนนั้นเอ บรรารุ่นพี่ทหารอพวเา็ถามึ้น
“ริเหรอที่หัวหน้าทหารยิไอ้เนศาย?”
พันธรเยหน้าึ้นมา “ไอ้เนศ?” เานึไป “หรือนที่ถูหัวหน้าทหารยิใส่หน้าผา?”
“ไอ้ระยำ!” เพื่อนอนที่ถูยิ่าออมา “มันไม่น่าเป็นหัวหน้านเลย นิสัยโหร้ายแบบนั้น มันแล้พวน้อ้วยใ่ไหม?”
“ใ่รับ” ปิมอบ ยัเ็บหน้าออยู่ “ผมไม่เ้าใ ทำไมเาถึไม่ยอมรับพวเรา?”
“เาเห็นว่าเป็นเ็น่ะสิ” รุ่นพี่อีนบอพร้อมับิน้าว “ไอ้น้อเอ๊ย หาพวนายอยู่ใ้บัามัน ้อเออะไรอีเยอะ”
“ผมไม่หวั่นอยู่แล้ว” พันธรบอ “ถ้าอยาแล้พวเรานั พวเรา็ะอทน”
“น้อทนไม่ไหวหรอ ลาออเถอะ”
“ไม่่ะ” วิไรพรบอออมา “ันะสู้ให้ถึที่สุ”
ฝ่ายรุ่นพี่ทหาร็ไ้แ่ถอนหายใ “เอาเถอะ ถ้าไม่ลัวารฝึอมัน น้อ็อทนไปละัน”
“รับ” พวพันธรพยัหน้า ่อนะิน้าวเ้าไป
แล้วารฝึอนบ่าย็มาถึ หัวหน้าทหารเป่านหวีเรียนัรบทั้ยี่สิบนออไปลาแ้ที่แร้อนั
“่อไปเป็นารฝึวิ่!”
“เี๋ยวรับ” รพลถามึ้นมา “็เราฝึไปแล้วะฝึ้ำทำไม?”
“หุบปานะ!” หัวหน้าทหาระอ “ันสั่ให้ทำอะไร็ทำไปเ่!”
แล้วทุน็้อออวิ่ลาพื้นทราย พวหนุ่มๆ ยัมีแรเหลืออยู่ ึไม่่อยเป็นอะไร แ่พวผู้หิ โยเพาะอัมพร เธอเหมือนะเป็นลมแ วิ่้าลเรื่อยๆ
“เฮ้ย แนนั้นน่ะ!” หัวหน้าทหารที่นั่เ้าอี้ใ้ร่มพัผ่อนอย่าสบายเอ่ยึ้น “ใรใ้ให้เิน?”
“ไม่ไหวแล้วนะ” อัมพรว่า เหื่อเ็มัวไปหม “่าันเลยีว่า”
“แนนั้น ที่เินน่ะ! หมอบลไปับพื้นเี๋ยวนี้” หัวหน้าทหารสั่ แ่อัมพรไม่ไ้ยิน เาเลยยปืนเล็ไปที่อัมพร
“เฮ้ย แะทำอะไรวะ!?” วาสุรีเ้ามาวาอัมพร แล้ว่อว่าทหาร “แะ่าเาเหรอ?”
“ถ้าใรัำสั่ันเมื่อไหร่ ัน่าแน่!!!” นายหัวหน้าทหารว่า พอี หัวหน้าทีมสไนเปอร์ที่เป็นเพื่อนัน รู้ัันี็เินมาหา
“อ้าว? ไอ้บ้านั่น็ถูฝึ้วยเหรอ?” อีฝ่ายถามหัวหน้าทหาร
“ไอ้บ้านไหน?” หัวหน้าทหารถาม
“็ไอ้หนุ่มัวสูๆ นนั้นไ” หัวหน้าทีมสไนเปอร์ี้ไปที่ปราา “ื่อปราา มันอวเ่มา ถือว่าัวเอยิปืนแม่น”
“ั้นเหรอ?” หัวหน้าทหารว่าแล้วหัวเราะ “เฮ้ย ไอ้นื่อปราา ออมานี่สิ”
ปราาหันไปมออย่าใ นอื่นๆ พาันหยุวิ่
“ใรสั่ให้พวแหยุ?” หัวหน้าทหารว่าใส่ “ไอ้ปราา ออมานี่!”
ปราาที่เหื่อเ็มัวเินเ้ามาหาหัวหน้าทีมทั้สอ ่อนที่หัวหน้าทหาระสั่
“ุเ่าล แล้ว้มล เลียรอเท้าอมแบ็อหัวหน้าทีมสไนเปอร์เี๋ยวนี้”
ปราาเยหน้ามออย่าโรธแ้น
“มันะเินไปแล้วนะเว้ย!!” ปราาะโน
“ันบอให้ทำ ็้อทำ!!” หัวหน้าทหารสั่ หัวหน้าทีมสไนเปอร์ูะพอใที่ไ้ลั่นแล้ปราา
“ไม่ทำเว้ย!” ปราาร้อบอ “ัน็มีศัิ์ศรีเหมือนัน เรื่ออะไรัน้อไปทำเรื่อแบบนั้น?”
“ถ้าไม่ทำ” หัวหน้าทหารัปืนออมา “็ายะ”
หัวหน้าทหารลั่นไ แ่ปราาเร็วว่า เาผลัปืนออไปนปืนลั่นไปทาอื่น เาเ้าประิัวหัวหน้าทหารทันที แล้วแย่ปืนลับมาไ้สำเร็
ฝ่ายปราาไ้เปรียบแล้ว หัวหน้าทหารมอเาอย่าหวาลัว ะที่หัวหน้าทีมสไนเปอร์ใที่เพื่อนพลาท่าเสียไ้
“ลุึ้นมา!” ปราาสั่แล้วเล็ปืนไปที่หัวหน้าทหาร “บอให้ลุึ้นมาไ!!”
ฝ่ายหัวหน้าทหารัฟันอย่าโรธแ้น ปราาบอให้เพื่อนๆ ไปหยิบอาวุธอัวเอออมา บรราเพื่อนๆ อเาึเ้าไปโรนอน แล้วหยิบอาวุธอัวเอออมา้วย
“ทีนี้ล่ะ ันอเอาืนบ้า” ปราาพู หัวหน้าทีมสไนเปอร์่าเา
“แมันไอ้บับ!” อีฝ่าย่า ปราาึเล็ปืนไปที่หัวหน้าทีมสไนเปอร์้วย
“อย่าทำให้ผมโรธีว่า” ปราาบอ วาสุรีโยนปืนสไนเปอร์ให้ปราารับ ปราาไ้ทั้ปืนพและปืนสไนเปอร์อเาไว้แล้ว
“เอาล่ะ ทั้สอน” ปราาออำสั่ “วิ่รอบวลมสิบรั้ อย่าหยุ ถ้าหยุเินเมื่อไหร่ ันะยิ!”
“แไม่ล้า่านหรอ!” นายหัวหน้าทหารยัไม่ยอมแพ้
“ใรบอ?” ปราายิ้มเหี้ยมเรียม “ันสัหารเอไอมาหลายร้อยนแล้ว ทำไมแ่นะ่าไม่ไ้!?”
ทั้สอนายทหารทำท่าหวาลัว ยิ่ทำเอาปราาสาแ่ใ “วิ่! เร็วเ้า!! ลุึ้นมาแล้ววิ่ สิบรอบ ห้ามหยุ ไม่ั้นันะเพิ่มอีสิบรอบ!”
หัวหน้าทหารทั้สอนถึ้อออแรวิ่ พอถึรอบที่ห นายหัวหน้าทหาร็เริ่มไม่ไหวแล้ว
“อย่าเิน!!” ปราาะโน “วิ่ไป! ไม่ั้นันยิแน่”
ทุนูะสะใ พันธรเอาปืนพอัวเอเหน็บไว้ที่เอว ่อนะลมานั่ที่เ้าอี้เพื่อพัผ่อน นอื่นๆ ็เหมือนัน ะที่ปราาำลัวบุมทหารอยู่
“่อไป ลุนั่สามร้อยที!”
“ะบ้าเหรอ!?” หัวหน้าทีมสไนเปอร์บ่นออมา “เหนื่อยายพอีน่ะสิ!”
“ทีแยัสั่ให้พวันทำไ้เลย พวแ็้อทำไ้้วย!” ปราาเล็ปืนไป “หรืออยาาย หา?”
หัวหน้าทหารมอเาอย่าเียแ้น ่อนะทำท่าลุนั่ เาแล้นับพลาไป
“แนับพลา!” ปราาะโน “เอาใหม่ สามร้อยรั้!”
“ไอ้พวเ็เวร!” หัวหน้าทหาระโนออมา “อย่าให้ันับปืนไ้นะแ!!”
“ุไม่มีสิทธิ์หรอ” ปราาว่า “เร็วๆ เ้า สามร้อยที!”
หัวหน้าทหารทั้สอน่าถูทำโทษ พอีทหารรุ่นพี่เินออมาูารฝึัน พวเานึว่าะไ้เห็นภาพน่าอนาถ แ่ผิา เมื่อเห็นหัวหน้าทหารทั้สอนำลัถูฝึอยู่
“นี่มันอะไรันน่ะ?” รุ่นพี่ทหารหันไปถามปราา “น้อทำอะไร?”
ปราาแสปืนพใหู้ ทหารรุ่นพี่เลยเ้าใ เาะโน่าออไป
“ีแล้ว! ทำ่อไป! เพื่อไอ้เนศที่ถูแยิายไ!”
หัวหน้าทหารหันมามอนายทหารรุ่นพี่นนั้น้วยสายาินเลือินเนื้อ รุ่นพี่ทหารสะใมา เาเอาปืนาปราามาถือไว้
“ทำเร็วๆ!!” รุ่นพี่ทหารสั่ ในอนนั้นเอ หัวหน้าทหาร็ลุพรวพราเ้ามา ่อยหน้ารุ่นพี่ทหารนนั้น่อนะแย่ปืนมาแล้วัารยิทิ้เสีย
ทุนพาันใ แ่็พาันเล็ปืนไปทาหัวหน้าทหารทั้สอนนั้น
“เฮ้ย อย่าิยิีว่าพว” เอราว่าวนๆ พลาถือปืนไรเฟิลู่โม อาวุธประำัวเาึ้นมา “อแแ่ปืนพ แ่อันยิราไ้ในเวลาศูนย์ุหนึ่วินาที”
“ใ่” ปิม็ว่า้วย “วาปืนละ แล้วเราะปล่อยให้มีีวิรอ”
“ไอ้เ็เมื่อวานืน!!” หัวหน้าทหาระโนเสียัลั่นอย่าโรธแ้น “แ้นนี้ันะไม่ลืมเลย”
“ันะไปรายานเรื่อนี้ให้ผู้บัาารอทัพรับรู้” ปราาว่าและเล็ปืนสไนเปอร์มาที่พวเาทั้สอ “ทาเรามียี่สิบน แมีสอน ูสิว่าเาะเื่อใร?”
“ไม่มีใรเื่อพวแหรอ!!” นายทหารยัทำใล้า ทั้ที่ลัวพวเ็ทั้ยี่สิบนึ้นมา
“็ลอู” ปราาวาปืนล “ันะไปรายานให้หัวหน้าที่ให่ว่าพวแทราบ และให้เาไปบอผู้บัาาร”
หัวหน้าทหารและหัวหน้าทีมสไนเปอร์ัฟันัรออย่าโมโห พวเ็ๆ ทั้ยี่สิบนเินออไป เาใ้ัหวะนั้น ะยิไปที่วนิา
ปั!
ปิมหยุารยินั้นไว้ไ้้วยปืนลอเา เาู่ออมา
“ถ้าแิะยิพวัน” เาว่า “ระวัระสุน้วยนะ”
แล้วเ็ทั้ยี่สิบน็พาันเินออไป แล้วไปรายานให้หัวหน้าอสอนนั่นทราบ เมื่อทหารยศสูนนั้นไ้ยิน็อึ้ไป
“เาทำับพวเธอแบบนี้ริๆ เหรอ?”
ทุนพยัหน้า “พวเราไม่หลอแน่รับ” ปิมบอ
“ันะไปรายานให้ท่านผู้บัาารทราบ” อีฝ่ายพู “รอันรนี้่อน”
พอเรื่อไปถึผู้บัาารทหารสูสุ เา็สั่ลโทษหัวหน้าทหารและหัวหน้าทีมสไนเปอร์ทันที โยารถอออาานทัพ ฝ่ายหัวหน้าทหารและหัวหน้าทีมสไนเปอร์ไ้ยิน็โรธมา บุเ้าไปในห้อผู้บัาารเลย
“ท่านะทำแบบนี้ไม่ไ้นะรับ! พวเราไม่ไ้ทำอะไรผิ”
“แ่เ็ทั้ยี่สิบนรายานเหมือนันว่า พวุแล้ทรมานพวเา แทนที่ะให้ฝึีๆ” ผู้บัาารทหารเอ่ยเสียเรียบๆ “มีอะไระแ้ัวไหม?”
หัวหน้าทหารและหัวหน้าสไนเปอร์่า็อึ้ันไป พวเาไม่มีำแ้ัว
“เอาล่ะ ผมะอปลุทั้สอออาอทัพ” ผู้บัาารัสินแล้ว “ถอเรื่อแบบออ แล้วไปเป็นประานธรรมาะ”
“็ไ้!!” หัวหน้าทหารอมมุทะลุวาึ้นมาแล้วถอเรื่อแบบแล้วโยนลพื้น่อหน้า่อาท่านผู้บัาารเลย “ะไล่พวผมออ็ไ้ แล้วอย่ามาเสียใทีหลัละัน!”
แล้วทั้สอ็ออไป บรราเ็ๆ ทั้ยี่สิบนที่รออยู่หน้าห้อผู้บัาารสูสุ็ทำหน้าสะใ “เป็นไล่ะ อยาฝึเราไม่ีเอ”
“ไอ้พวเ็เวร!!” หัวหน้าทหารที่เพิ่ถูปลมาหมาๆ ่าึ้น “อยูเถอะ อนแออรบ ันะไป่อนวนแ”
“อย่าี้็เป็นพวเียวับเอไอน่ะสิ” วนิาพูึ้น “ะทำอะไริหน่อยสิุ”
“หุบปา อีเ็เปร!” อีฝ่ายะโน
“อ้าว?” ปิมเริ่มโมโห “อยาถูยิายหรือไ?”
เาเล็ปืนลไปที่สอนนั้น หัวหน้าทีมสไนเปอร์มอปราาอย่าเียแ้น ปราาเอ็้มศีรษะล พร้อมับเผยรอยยิ้มให้
“ิ!!” ทั้สอสบถแล้ว็เินออไป ฝ่ายพวเ็ๆ ะออไปอยู่แล้ว แ่ผู้บัาารทหารเรียพวเาเ้าไป
“้ออโทษ้วยนะที่ส่พวเธอไปให้ับนพรร์นั้น” ผู้บัาารบอ
“ไม่เป็นไรหรอรับ ท่านไม่ทราบนี่” พันธรว่า
“อืม เี๋ยวเราะให้รอหัวหน้าทหารฝึให้ละัน” อีฝ่ายพู “แล้วถ้ามีปัหาอะไร็มาบอันรๆ ันไม่ถือสา”
“อบพระุมารับ” ทุนยมือไหว้ ่อนะเินออไปาห้อ
“เย้!” ััยร้ออย่ายินี “ในที่สุ พวเรา็นะเว้ย!”
“ให้มันรู้ะมั่” ภัทรบอ “นึเหรอว่ารัแเราไ้แ่ฝ่ายเียว”
ทุนพึพอใ แล้ว็หันมาับมือร่วมัน ่อนที่ทั้หมะออไปฝึ ราวนี้ รอหัวหน้าทหารที่ถูเลื่อนั้นมาเป็นหัวหน้าทหารแล้วมาฝึทุน
“พวเธอเหนื่อยันมามาแล้ว” รอหัวหน้าทหารที่บันี้ลายเป็นหัวหน้าแล้วพู “เรามาฝึารยิันเถอะ”
ทุนหันหน้ามอันอย่าพอใ ่อนะเินไปฝึ้อมยิปืนที่สนามยิ
“ไ้่าวว่าพวเธอเยรบับพวเอไอมาแล้ว” อีฝ่ายพู “อูฝีมือารยิปืนหน่อยสิ”
ทรัพย์สินเป็นนแรที่อาสายิ เาถืออาวุธปืนลูออนเอ และัารยิเ้าเป้าพอี
“โอ้โห เ่มา” หัวหน้าทหารนใหม่ื่นมพลาปรบมือ “ไหนลอนอื่นบ้าสิ”
แล้วพวเา็ไ้รับารฝึอย่าริๆ ัเสียที และพวเา็ไ้อยู่ใ้ารปรออนายทหารนนี้
“นี่็เย็นละ ไปเรียมัวอาบน้ำเปลี่ยนุะ แล้วลมาินอาหารเย็นันนะ” หัวหน้าล่าวอย่าใี พวพันธรเลยไปอาบน้ำแ่ัวใหม่ เ็บอาวุธปืนอัวเอเอาไว้ และลมาทาน้าว
“ไ้่าวว่าพวน้อไล่ไอ้หัวหน้าทหารนเิมไปไ้แล้วเหรอ?” รุ่นพี่ทหารพาันมารุมเ็ทั้ยี่สิบน “ทำไ้ไน่ะ?”
“็เอาเรื่อไปฟ้อผู้บัาารน่ะรับ” ปิมบอ
“เรื่อนั้น พี่รู้แล้ว แ่น้อทำไ้ยัไถึหนีมันออมาไ้”
“อ๋อ” ปราาเลยเล่าให้ฟั พอรุ่นพี่ไ้ฟั็อมยิ้ม
“ร้ายเหมือนันนี่เราน่ะ” รุ่นพี่ทหารี้ส้อมไปทาเา “เ็า สมเป็นมือสไนเปอร์”
“อบุรับ” ปราาพู แล้ว็ิน้าวเ้าไป ถึมันะไม่่อยอร่อย แ่วันนี้พวเาไ้ปลแอแล้ว ทำให้พวเายินีมา
ความคิดเห็น