คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : กลั่นแกล้ง
อนที่ 69 – ลั่นแล้
แล้วเอรา็ลับมา ปราว่าแผลเาหายีแล้ว รพลโยนอาวุธปืนลให้เา พร้อมับเรื่อแบบทหาร
“อะไรันเนี่ย?” เอราถาม
“เรื่อแบบอพวเรา” รพลี้ใหู้ที่ัวเอ “ส่วนนั่น อาวุธแ ันเอามา้วย”
“เออ อบใ” เอราพูยิ้มแย้ม “และเาะให้เราออรบเลยหรือไ?”
ภัทรส่ายหน้า ทำเอาเอราุน
“ทำไมล่ะ?”
“เราเพิ่โน่มมาเมื่อี้นี้เอ” อัมพรพู “โนให้วิพื้นับระโแล้ว็ิทอัพน่ะ”
“อ้าว เฮ้ย?” เอราสวมเสื้อเรื่อแบบไป ่อนะถาม “็ไหนบอว่าให้เรารบไ้เลยไ?”
“พวเายัไม่เื่อถือพวเรามั้?” พันธรพู “เาบอะฝึพวเราให้เ้ม้น”
“ฝึ? ็เราไ้รับารฝึมาแล้วนี่?” เอราถาม
“แ่ที่นี่เหมือนะแ่าออไป” ััยว่า แล้ว็มีเสียระิ่เือน บรราทหาร่าออาที่พัแล้ววิ่ไปยัโรอาหาร พวพันธรเลยวิ่ามไป้วย
ปราว่าเป็นเวลาิน้าวเที่ย นัรบทั้ยี่สิบนในุทหารมอทหารนอื่นๆ ทหารนอื่นๆ ็มอมาทาพวเาเหมือนัน แถมมอแบบประหลาใ้วย
“นี่มันอะไรันน่ะ?” อัมพรถาม แ่แล้ว ทหารนที่เป็นนสั่ทำโทษพวเา ็เ้ามา ูเหมือนเาะเป็นทหารยศสู
“ัา!”
พวพันธรทำไม่เป็น พอเห็นเพื่อนๆ ทหารรุ่นพี่ทำ พวเาเลยทำาม
“ินให้เร็ว ินให้ไว ินให้เียบ” ทหารนนั้นสั่ แ่ะินแบบปิไม่ไ้ ้อมีารเอา้อนึ้นั้าับโ๊ะ ่อนะินเ้าไป
เอราไม่ทำแบบนั้น ทหารนที่สั่พวเา นทีู่เหมือนเป็นหัวหน้าอบรราทหารทั้หม เลยเินมาหาเอรา
“แทำอย่านั้นไม่ถู้อ!” ทหารวาใส่เา
“อ้าว? พูีๆ ็ไ้นี่รับ” เอราเริ่มไม่สบอารม์
“ันไม่ำเป็น้อพูีๆ ับแ ไอ้พวเ็ม.ปลาย!!!” นายทหาระอใส่ เอราลุึ้นยืนทันทีอย่าไม่พอใ
“เฮ้ย ไอ้เอ” รพลแะแนเพื่อน แ่เอรา ผู้ไม่ยอมใร เายืนึ้นเผิหน้าับเ้าหน้าที่ทหาร
“นั่ลหรือะาย?” ทหารเอ่ยออมา
“อย่านึว่าันลัวพวแนะเว้ย!” เอราี้หน้า ทันในั้น นายทหาร็เอาฝ่ามือบหน้าเอราทันที ทำเอาทุนใ
“สามหาว!!” นายทหาร่าออมา เอราเือบะหมวามอทน เาว้าอาวุธอเาึ้นมา
“อยาายนัใ่ไหม!?” เอราู่เสียัลั่น รพลเลยรีบบอให้เาลปืนล
“็ูมันทำับเราสิ” เอราพูเสียั “เราลายเป็นส่วนหนึ่ออทัพไทย แ่พวมันทำับเราเหมือนไม่ใ่”
“ันมีสิทธิ์ปลพวเธอออไปไ้หมนะ” นายทหารล่าว “ถ้าไม่อยาถูปล ลับไปเป็นเ็ธรรมา ็้อทำามำสั่อันเท่านั้น!!”
เอรา้อมออย่าโรธแ้น เาเือบะลั่นไปืนใส่ทหารแล้ว แ่รพลึแนเาไว้ ทำให้เา้อนั่ล
พอผ่านมื้ออาหารไป ่อไป็เป็นารฝึยามบ่าย นัรบทั้ยี่สิบน้อออมายืนลาแเปรี้ย ทหารที่สั่พวเาเินไปเินมา ่อนะบอ
“แบ่ออเป็นสอแถว แถวละสิบน”
พวเ็ๆ ทำาม แล้วารฝึ็เริ่ม้น
“่อานี้ะเป็นารฝึสมรรถภาพทาร่าาย ูสิว่าพวเธอแ็แร่แ่ไหน?”
เอราแอบเบะปา ทหารเห็นเ้าเลยสั่เา
“นายนนั้นน่ะ ออมาสิ”
ทุนหันไปมอเอรา เอราเินออมา้วยท่าทาสบายใ ไม่ไ้ลัวเรอะไร
“วิพื้น ห้าสิบที ปิบัิ!”
“ไม่ทำ มีปัหาไหม?” เอราโ้อบแบบวนๆ ลับ ฝ่ายนายไ้ยิน็อึ้ไป ่อนะหัวเราะร่า
“ไม่ทำเหรอ?” นายทหารว่า “ั้น ร้อยที ปิบัิ!!”
“ไม่ทำ” เอรายืนเท้าเอว “ะทำไม?”
นายทหารทุบหลัเาอย่าแร นเอราถึับหน้าะมำ ทุนใมา โยเพาะโสรยาและัยวัน์ เอราเยหน้าึ้นมามอทหารอย่าสายาินเลือินเนื้อ
“ทำ!!!” นายทหารสั่ “อย่ามามอหน้าันแบบนั้น!! ถ้าแไม่ทำ ันะบัับให้แไปินี้!”
เอรา้อมออย่าโรธแ้น อนนี้อาวุธอพวเาทั้หม ไปเ็บในที่พัอัวเอแล้ว ึไม่มีอาวุธอบโ้ เป็นโีอทหารนนั้น เพราะถ้าเอรามีปืนลในมือ ยิทิ้ไปแล้ว
แล้วเอรา็้อยอมวิพื้นามำสั่ทหารอย่าเสียไม่ไ้ เมื่อเาทำเสร็ ็เ้าไปในแถว
“ีที่ไม่มีใรทำหน้าาแบบนั้นอี” นายทหารว่า “่อไปเป็นารฝึท่าบุลมือเปล่า ้ายหัน วาหัน ลับหลัหัน และท่าทำวามเารพทหาร”
แล้วนายทหาร็สั่ให้เาฝึ้ายหัน วาหัน ลับหลัหัน เสร็านั้น ็สั่อี
“่อไปเป็นารลุนั่” นายทหารสั่เสียเ้ม “ร้อยรั้ ปิบัิ!!”
“ะบ้าเหรอ?” อัมพรบ่นออมา “ร้อยรั้ ็ายห่าันพอีสิ!!”
“ถ้าเธอไม่อยาให้ันทำให้เธอายห่า ็ทำามที่ันสั่!” นายทหาระอ “ทำไป อย่าัืน”
พวเ็ๆ ึ้อพาันทำอย่าเสียไม่ไ้ พันธรเหื่อออเ็มหน้า ปิม็เหมือนัน ทุนเหน็เหนื่อย แ่เหมือนทหาระไม่สนใเลย
“่อไปเป็นารวิ่” นายทหารบอ่อ “ูสิว่าพวเธอมีแรแ่ไหน?”
“ุเพี้ยนไปแล้ว” วนิา่อว่าออมา “ใระไปทำไ้?”
“อ้าว? ็ท่านผู้บัาารอนุาให้พวเธอเ้ามาในอทัพไ้ ็แสว่าพวเธอ้อพร้อมทั้ำลัายและำลัใสิ” นายทหารล่าววนๆ “เรียม วิ่!”
“เี๋ยวรับ” รพลยมือึ้นพลาี้ไปที่เอรา “เพื่อนผมเพิ่ะหายาบาแผล ผมลัวว่าถ้าวิ่...”
“ทำามำสั่ัน!! อย่าั”
นายทหาระโนนอแ รพลรู้สึเลียทหารนนี้ริๆ ถ้าเามีอาวุธรนี้ ยิทิ้ไปนานแล้ว
แล้วทุน็เริ่มวิ่เป็นวลม พวพันธรยัพอมีแรเหลือ แ่พวผู้หิอย่าวรรสา วนิา และอัมพร็เริ่มะไม่ไหวแล้ว พวเาเหมือนะเป็นลม ึวิ่้าล เปลี่ยนเป็นเิน
“บอให้วิ่ไ!!” นายทหาระเบ็เสีย “ใรใ้ให้เิน?”
“ไม่ไหวแล้วนะ” อัมพรเอ่ยออมา ลิ้นห้อยออาปา “นี่มันนรัๆ”
“เนี่ยเหรอ? พวเ็ๆ ที่เยออรบับพวเอไอมาแล้ว ยะัๆ” นายทหารล่าวอย่าูถู “อ่อนแอ บอบบา ไม่เห็นะเ่เหมือนที่ลือันสันิ”
“็แเล่นับเราแบบนี้ ทำไมไม่ปล่อยให้เราแสฝีมือวะ!?” ััยเอ่ยออมาอย่าโมโห
“อ๋อ ถ้าเรื่อยิปืน ันฝึพวเธอไ้แน่” นายทหารพู “แ่แ่วิ่แ่นี้็ยับ่นเหนื่อย บ่นร้อน ็ลาออไปเลย อย่ามาเป็นส่วนเินออทัพเลย”
พันธรรู้สึโรธมา ปิม็้วย แ่ทั้สอไม่ล้า่อรับทหาร
“แบบนี้ไม่ไหวแน่” นายทหารสั่ “พวเธออ่อนแอเินไป ้อฝึให้หนัว่านี้”
“นี่” อัมพรเอ่ย “ันะายอยู่แล้วนะ เห็นใันมั่สิ”
“ไม่! ันไม่เห็นใใรทั้นั้น” นายทหารวาอีรอบ “่อไปเป็นารฝึ....”
แล้ววันนั้น ทุน็ไ้รับารฝึอย่าหนัมา ้อเรียว่าหนัมาริๆ พอฝึเสร็ ทุนถึับลานออนออาาเลาน้อมทันที
“ไอ้พวเ็ม.ปลาย” นายทหารลับมาพูเสียปิ “พวแมันอ่อนแอมาเินไป พรุ่นี้้อเอหนัว่านี้”
เอราแ้นใมาที่ถูทำร้าย ทุนเอ็พอๆ ัน พอพวเาลับมาที่พั บรราทหารนอื่นๆ ็พาันเอาน้ำมาให้ื่ม
“อบุรับ” พันธรื่มน้ำเ้าไปอึให่ นอื่นๆ ็เหมือนัน
“หัวหน้าไม่น่าแล้พวเธอเลย” ทหารหนุ่มอีนพูึ้นมา
“แล้?” ปิมถาม “นี่ลเาแล้พวเราเหรอ? ไม่ใ่ารฝึเหรอ?”
“พวเธอถูฝึหนัว่าพวันอี” อีฝ่ายอบ “เาอยาให้เธอออไปาอทัพ”
“หนอย ไอ้ทหารสวะ!” เอราปิวน้ำ “น่าะเอาอาวุธมายิแม่”
“นั่นแหละ เาอยาให้พวเธอลาออน่ะ”
อนนั้นเอ พันธร็พูึ้น
“ใระยอมให้ลาออ” เาพู “ในเมื่อเราเป็นส่วนหนึ่ในอทัพแล้ว พวเราไม่ลัวารฝึหรอ”
“แ่พี่ลัวนะ” ัยวัน์บอออมา
“พี่วัน์ ยิ่ลัวมันยิ่แล้” พันธรบอ “สู้เราอทนีว่า อทนให้มันเห็น ว่าเรา็เ๋ไม่แพ้ใรเหมือนัน”
“น้อแม่พูีว่ะ” เอราบอยิ้มๆ “พี่อบ”
“สรุป เรา้ออทนเหรอ?” วนิาถาม
“อืม” พันธรรับ “ยัไพวเรา็พร้อมะสู้ไปับพวเาแล้ว ไม่ใ่เหรอ?”
ทุนพยัหน้า ่อนที่พันธระวามือล
“มาสัาัน่อนว่าะสู้ให้ถึที่สุ” เาบอพลายื่นแนออมาโยว่ำมือล ทุนเอามือมาแะหลัมือ้วยัน พร้อมับะโน
“สู้!”
พันธรถึยิ้มออ บรราพวทหารรุ่นพี่็มอพวเาอย่าประหลาใ
“เอาล่ะ เี๋ยว็ถึเวลาอาหารเย็นแล้ว ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อีว่า” พันธรพูนำทุน ทุนึพาันแยย้ายไปอาบน้ำ และเปลี่ยนมาใสุ่ทหารสีเียวี้ม้า ลมาิน้าวเย็น
ืนนั้น พวายและหิแยันไปนอนันนละห้อ พันธรที่นอนอยู่บนเีย เารู้สึปวแนมาาารฝึวันนี้
“เฮ้ย ไอ้พัน” ปิมที่นอน้าๆ ระิบ “มึว่าพรุ่นี้พวเราะโนอะไรอีวะ?”
“ไม่รู้” พันธรอบ “นอนเถอะมึ”
วันที่ 29
เสียนหวีัึ้นอนีสี่ ปลุทหารทุนให้ื่นึ้น ภัทรื่นึ้นมาาที่นอน ยัไม่ไ้ล้าหน้า ยัไม่ไ้แปรฟัน เาหันไปปลุััย
“ไม่เอา...” ััยยัะนอน่อ ภัทรเลยระิบ้าหู
“เี๋ยว็โนแอีหรอ ะเอาเหรอ?”
ััยเลยัวเียื่นึ้นมา “นี่พวแม่ะให้พวเราทำอะไรอีล่ะเนี่ย?”
ปราว่า พวทหารทั้หม้อออมาายบริหารันแ่เ้า ััยทำท่าไปอย่า่วๆ เาทำไ้ไม่ีเท่าไหร่ ไม่เท่านอื่น เลยถูเรียไปทำโทษ
“ผมอีแล้วเหรอ?” ััยหาย่วทันที ะถูทหารนเิมเรียออไป้านหน้า
“วิพื้น ยี่สิบรั้!”
นายทหารสั่ ััยรู้สึโรธมา แ่็ัใไม่ไ้ เาเลยวิพื้นนรบ แล้ว็เินเ้าแถวไป
“านี้ใรี้เียออำลัะ้อโนอี โยเพะไอ้พวเ็ม.ปลาย”
ทหารรุ่นพี่ทุนหันมามอบรราเ็ๆ อย่าสสาร หัวหน้าอพวเาใลั่นแล้พวเ็ๆ ให้ลาออไปเสีย แ่พวเ็ๆ ัสินใแล้วว่าะสู้ พวเาเลยยอมอทน
หลัอาบน้ำ ิน้าวเ้าเสร็ ทหารรุ่นพี่ส่วนหนึ่็ไปฝึ แ่เ็ๆ ทั้ยี่สิบนถูเรียมาลาแอนเ้าที่ยัไม่ร้อนเท่าไหร่นั
“่อไปเป็นารบำเพ็ประโยน์” นายทหารสั่แล้วยิ้มอย่ามีเลศนัย “ันะให้พวเธอไปทำวามสะอาส้วมและห้อพั่าๆ ให้ทั่ว และ้อทำให้เสร็ภายในหนึ่ั่วโม ไม่ั้น โนวิ่อีแน่”
พวเ็ๆ ำ้ออทน ไม่บ่นอะไรสัำ ะทำวามสะอาส้วม ััยถึับเอามือปิมูเมื่อไ้ลิ่นไม่พึประส์ เาเทน้ำยาลไปแล้ว็ัส้วมนสะอาทุห้อ ่อนที่ะพาันไปทำวามสะอาห้อพัับโรนอน
ปราว่าพวเาทำเสร็ภายในหนึ่ั่วโมพอี นายหัวหน้าทหาร็ไม่ิว่าะเป็นแบบนี้ เาอึ้ไปเล็น้อยที่พวเ็ๆ ทำเสร็ แล้ว็ไม่บ่นอะไรเลย
“สามหาวนัใ่ไหม?” ทหารบ่นออมาอย่าโมโห “ันะสั่านพวเธอให้มาว่านี้”
ทุนำ้อยอมทำามำสั่อทหาร โยห้ามบ่นเ็า พวเาทำหน้าที่นรบทุอย่า
“เสร็แล้วรับ” พันธรี้ใหู้ผลานอัวเอ ฝ่ายทหาร็โมโหอย่ายิ่ที่ำสั่อเาไม่เป็นผล
“ี” นายทหารว่า “ั้นพวแเรียมฝึ้อมวิ่...”
“นี่” อัมพรถามึ้น “ทำไม้อแล้พวเรา้วย?”
“ันไม่ไ้แล้ใร” นายทหารปิเสธออมา เาโห
“ุทำับพวเรามาเินวรแล้วนะ” อัมพรพยายามเอ่ยอย่าสุภาพ “เรา็ทำามำสั่แล้ว ทำไม้อทำโทษ...”
“หุบปานะ! อย่าัำสั่!” นายทหาระอ “ันสั่ให้พวแวิ่ พวแ้อวิ่ ใรบัอาเิน ้อโนลโทษหนัว่านี้อี!”
แล้วพวเ็ๆ ็ัฟันทนะวิ่ไปนรบสิบรอบ ทุน่าเหนื่อยล้า และระหายน้ำมา แ่นายทหารยัไม่ยอมปล่อยพวเาไป
“่อไป นอนลับพื้น”
โสรยาที่เหนื่อยมาเหมือนะเป็นลม วาสุรีสัเเห็นท่าทีอเธอ็ถามไถ่
“ไหวหรือเปล่า?”
โสรยาหันมาอบ “ไหว่ะ”
ทุนนอนลับพื้นลาแร้อนๆ นายทหารสั่ “ยาึ้น!” ทั้หมทำาม
“ี ย้าไว้แบบนั้นยี่สิบนาที”
“ะบ้าเหรอ!?” ััยโพล่ออมาอย่าเหลืออ “ใระไปทำไ้วะ?”
“ไอ้หนู แอยาโนทำโทษมาว่านี้ใ่ไหม?” ทหารล่าวอย่าเลียัพวเ็ๆ “็ไ้ พวแทุน หมอบลับพื้น แล้วเอาัวลิ้ไปับพื้นทราย อย่าหยุนว่าันะบอให้หยุ!!”
เอราัฟันอย่าโรธแ้น แ่เา็้อทำ นอื่นๆ ็ทำันหม พวเาัวลุฝุ่น ทั้เหนื่อย ร้อนและสปร แ่ไม่มีใรบ่นอะไรออมาเลย ยิ่ทำให้หัวหน้าทหารยิ่โมโห
“อทนันนัใ่ไหม?” นายทหารสั่อี “ไ้!! ระโลน้ำะ”
“หา?” อัมพรลุึ้นยืน “น้ำไหน?”
นายทหารี้ไปที่หนอน้ำแห่หนึ่ ทุนหันมามอหน้าัน
“ลไปแ่ในน้ำแล้วหมุนัวไปมา!”
พวเ็ๆ ทำามำสั่อพวทหาร พยายามที่ะไม่บ่น พวเาทำามที่หัวหน้าทหารสั่ทุอย่า และไม่พูอะไรออมาเลย หัวหน้าทหารโรธเรี้ยวเป็นอย่ามาที่เ็พวนี้ทำามำสั่เาลอ ไม่ิัำสั่เลย
“อยาลอีใ่ไหม?” เาสั่ “ึ้นมาาหนอน้ำ! แล้วม้วนหน้า ม้วนหลับนพื้น นว่าันะบอให้หยุ”
ทุนทำาม อนนี้สภาพทุนเละเทะไปหม แ่พวเา็อทน ยิ่ทำให้หัวหน้าทหารไม่พอใเท่าไหร่ พวเา็ยิ่สะใเมื่อนั้น
โสรยาทำท่าม้วนหน้าม้วนหลันเวียนศีรษะ เธออาเียนออมาลาพื้นทราย ทำเอานอื่นใ
“ินอที่แอาเียนลับเ้าไป!” นายทหารสั่
“มันะมาไปแล้วนะเว้ย!!!” เอรายืนึ้นท้าทายับหัวหน้าทหาร ฝ่ายหัวหน้าทหารเห็นันั้น็ยินีที่ทำให้พวเาโรธไ้สำเร็
“ทำไม้อแล้ัน้วย?”
“แ ไปินอที่ยัยนั่น อาเียนออมา ไป!” นายทหารสั่ เอราำหมัแน่นอย่าโมโหมา แ่พอนึถึสัาที่พันธรบอเอาไว้ เา็ยอมไปโยี ินเศษ้าวที่โสรยาอาเียนออมา
ััยทำท่าเหมือนะอาเียนออมา้วย ะที่นอื่นๆ ไม่ล้ามอ ฝ่ายหัวหน้าทหาร็ไม่ิเหมือนันว่าเาะทำไ้ ยิ่ทำเอาเาโรธ
“่อไปะฝึหนัว่านี้อี!” หัวหน้าทหารสั่ “พวแรู้ไว้เถอะ ว่า ‘นร’ น่ะเป็นยัไ?”
พวบรราเ็ๆ ไม่มีใรบ่นอะไรสัำ ทำให้หัวหน้าทหารยิ่โรธที่ทำอะไรพวเาไม่ไ้
“ันะฝึพวแให้ถึเที่ยเลย!!” เาะอใส่ “พวแทุนายแน่!”
ความคิดเห็น