คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นัดพูดคุย
อนที่ 6 – นัพูุย
วันรุ่ึ้นเป็นวันอัาร ในะที่ปุำลัะลับเ้าห้อพัอาารย์ในอนเที่ย ู่ๆ ็มีมือถือเ้ามาหาเาพอี เาล้วเ้าในระเป๋าแล้วหยิบมือถือออมา พอเห็นรายื่อนโทรว่าเป็นพายศ เา็รับสายทันที
“ว่าไ ไอ้ยศ?” ปุทัทายออไป้วยน้ำเสียเหนื่อยล้าเล็น้อย เพราะเมื่อืน็ไม่ไ้นอนหลับ มัวแ่ิเรื่อหมายบ้าๆ นั่นอยู่ พายศ็เลยบอออมาว่า
“วันนี้ อนเย็นมาเอันที่ร้านอาหารไอ้ธรหน่อยสิ ทุน็มา” พายศบอออมา ทำเอาปุุน
“ทุนเลยเหรอ? สิบนเลยเหรอ?” เาถามออมา พายศ็บอว่าใ่
“แล้วะมาทำอะไรที่ร้านอาหารอไอ้ธรวะ?” เาถามออมาอีที พายศ็เลยอบออมาว่า
“ะนัุยเรื่อหมายประหลานั่น” พายศาเาเอา ริๆ เา็ไม่รู้อะไรมานัหรอ “แมาให้ไ้นะ ทุน็มาันรบเลย”
“เออ ไ้ๆ” ปุว่าแล้ว ฝ่ายพายศ็วาสายไป เาถอนหายใ่อนะเินเ้าไปในห้อพัอาารย์ ไปที่โ๊ะอัวเอ ึ่มีรูปภาพอเพื่อนทั้สิบนในวัยเ็มัธยมปลายั้อยู่้วย เามอภาพนั้น ่อนะถอนหายใออมา
เาิถึวันวานเ่าๆ วันที่เาไ้อยู่เรียนมัธยมปลายปีที่ห ปีสุท้ายแล้วที่เาะไ้อยู่โรเรียน อนนั้นเป็นาบพละศึษา มีารัารแ่ันวอลเล่ย์บอลัน ภูวลที่อยู่ห้อเียวับเา้วย็เ้ามาร่วมเล่น้วย เาำไ้ี เาเป็นฝ่ายเสิร์ฟลู่อน เาีลูออไป ลูบอล็ลอย้ามผ่านา่ายไปหาอีฝั่ แล้ว็มาทาภูวลพอี แ่ภูวลลับรับไม่ไ้เสียอย่านั้น ทำเอาฝ่ายเาไ้ะแนนแล้ว็นะไปเลย
“ไอ้ภู เอาอีแล้วนะแ!” ภารที่อยู่ฝ่ายเียวับภูวละโนัลั่นอย่าหัวเสีย ่อนะเินเ้ามาหาภูวลแล้วเอามือบศีรษะภูวลอย่าแร เพื่อนนอื่นๆ ในห้อ็พาัน่อว่าภูวล้วยที่ทำให้ฝั่ัวเอแพ้ ปุเห็นันั้น เา็หัวเราะเยาะภูวลออมา ภูวลที่ยืนนิ่ๆ อยู่เยหน้าึ้นมามอเาที่ำลัหัวเราะ
“มีอะไร?” ปุในอนสมัยมัธยมปลายถามออไป ภูวลที่เอามือับศีรษะัวเอที่โนภารบ เา็่อยๆ เินออไปทาห้อน้ำาย อนนั้นเอ วราพร็เินเ้ามา้วย
“ปุไม่น่าไปหัวเราะเาเลย น่าสสารออ” วราพรบอ แ่ปุส่ายหน้า เาในอนนั้นไม่เห็นว่าภูวละน่าสสารรไหนเลย
าบพัลาวัน ภูวลถือานอาหารมาพลาเินมานเียว เาำลัะนั่ลบนโ๊ะ แ่แล้วภาร็ปราัวึ้น แล้วเา็ัสินใแล้ภูวลโยารเินนให้านอาหารพื้น ภูวลถึับอึ้ไปทีเียวที่เห็นาน้าวัวเอลบนพื้นโรอาหาร เละเทะไปหม
“อ้าว? อโทษที” ภารในอนนั้นว่าออมาพลาทำหน้าวนๆ “พอี ไม่ไ้มอเห็นทา ไม่มีปัหานะ”
ภูวลนิ่เียบไปทันที แล้วเา็ลมือเ็บาน้าวที่ห ภารเห็นันั้น็เะานอเาออไปนระเ็นไปไล ภูวลเยหน้าึ้นมอภาร้วยสายาเียแ้น ะที่นัเรียนเ็มโรอาหารำลัมอสิ่ที่เิึ้น
“ทำไม?” ภารถามออมา้วยน้ำเสียไม่พอใ “มอหน้าันแบบนั้น ะทำไมัน?”
รู่หนึ่ ภาร็รู้สึว่ามีอะไรบาอย่ามา็อมือัวเอ เหมือนถูไฟูไม่มีผิ เาถึับัมือลับและับมือัวเอเอาไว้ ่อนะมอไปทาภูวลอย่าโมโหร้าย
“แทำันอีแล้วเหรอ? ไอ้ปีศา!” ภารหมวามอทนแล้ว เาระาอเสื้ออภูวลนร่าเาลอยึ้นมาทันใ ภารเือบะ่อยภูวลแล้ว ถ้าอาารย์วิภาวีไม่เ้ามา่วยเหลือ
“นี่ หยุไ้แล้วนะ” อาารย์วิภาวีเินเ้ามาูสถานาร์ “นี่มันอะไรันน่ะ ทะเลาะันทำไม?”
“ผมไม่ไ้ทะเลาะนะ” ภารโหออไป “ผมแ่เินนมันนาน้าวมันหล่น มันเลยะเอาเรื่อผม ผม็เลย้ออบโ้สิ”
ภูวลเยหน้ามอภารอีรั้้วยสายาโรธแ้น ภารบอออมาอย่านั้น แ่อาารย์วิภาวีไม่เื่อหรอ เธอเรียภารเ้าไปในห้อปรอ ภารที่ไ้ยินันั้น็ถึับโรธภูวลที่เป็น้นเหุให้เา้อเ้าห้อปรอ
เย็นวันนั้น หลัาออาห้อปรอแล้ว ภาร็เินมาับเพื่อนอีเ้านในลุ่ม และบัเอิเอภูวลำลัยืนินไส้รออยู่ที่ศาลาสีาวร้ามโรเรียน ภารเลยบอเพื่อนๆ ให้รอรนี้่อน
“ทำไม? แะไปทำอะไร?” พายศที่ัผมรอทรสั้นเอ่ยึ้น ภารเินย่าสามุมเ้าไปหาภูวล ่อนะปล่อยหมัใส่ภูวลนเาล้มลไปับพื้นสปร ทำเอาวราพรับนิสิาใมา ะที่นอื่นๆ ไม่ไ้ใเท่าไหร่ เพราะินแล้วที่เห็นภารรัแภูวล
“แ แเป็น้นเหุให้ัน้อเ้าห้อปรอ!!” ภาระโนลั่น มีแ่นัเรียนายหิมอมาทาพวเาเ็มไปหม แล้วภาร็ล่าว่อ “ะรับผิอบยัไ หา?”
“็นายทำผิเอ แล้วะมาโทษันไ้ไ?” ภูวลอบลับไปเสียอ่อนเบา และนั่นุนวนระเบิให้ภารทันที เาโรธหนัมา ระาอเสื้อนัเรียนอภูวลึ้นมานร่าเาลอยาม พร้อมับะอ
“แทำันวย!!” ภาระเบ็เสียลั่น “อย่าอยู่เลย! ายมันรนี้แหละ”
“อย่านะ!!” ภูวลร้อออมา แล้ว็เหมือนมีมือที่มอไม่เห็นผลัภารออไป ภารถึับใมา เาถูผลันล้มลไปับพื้น ะที่ภูวลเอ็ใเหมือนัน
“แล้าทำันเหรอ? ไอ้ปีศา!” ภารฟื้นัวึ้นมา แล้วะเ้าไป่อยภูวลอีรอบ ในอนนั้นเอ วราพร็เินเ้าไปห้ามภารไม่ให้ทำร้ายภูวล
“ร พอเถอะ เี๋ยว็ไ้เ้าห้อปรออีรอบหรอ” วราพรอร้อ แ่ภารไม่สนใ เามุ่หมายะทำร้ายภูวลให้ไ้ วราพรับร่าอภารเอาไว้
“ปล่อย พร ไอ้นี่มัน้อโนเสียบ้าะไ้เ็!” ภารว่า ทำเอาภูวลรีบทิ้ไส้รอที่ำลัินและวิ่หนีออไปาที่รนั้นทันที ทำเอาภารร้อเรียเสียหล
“เฮ้ย ไม่แน่รินี่หว่า!!” ภาระโนนอแไปหม วราพรที่ำลัับัวภาร็ถูภารสะบันมือเธอหลุ ภาร่อว่าวราพร
“พระมาห้ามทำไม? มันทำให้ร้อเ้าห้อปรอนะ” ภารบอแ่วราพร ทำเอาวราพรส่ายหน้า
“สสารเาเถอะ เาเอ็โนแล้เป็นประำอยู่แล้ว” วราพรบอออมา แ่ภารทำเสียหัวเราะในลำอ
“สสารเหรอ? สสารหมาีว่า” ภารบอ “ไอ้นี่ไม่มี่านานั้นหรอ”
วราพรถอนหายใออมา ่อนะเินลับเ้าลุ่มเพื่อนๆ ไป ไม่มีใรในลุ่มนึสสารภูวลทั้นั้น พวเาเห็นเป็นเรื่อปิ แม้แ่ปุ เา็ไม่ไ้รู้สึสสาร
ลับมาเวลาปัุบัน ปุนั่แท็ี่ไปยัร้านอาหารอพศธรแถวๆ ย่านอโศ เมื่อเามาถึ เ้ามาในร้าน ็เอเพื่อนอีเ้านนั่รออยู่แล้ว
“ไ มาเลทนะแน่ะ” พายศบอออมา “็บอแล้วว่าให้รีบมา”
“รู้แล้ว ็รถมันินี่” ปุเอ่ยออมาอย่าไม่สบอารม์เหมือนัน ่อนะเลือเ้าอี้นั่ “เอ้า พวแมีอะไร? ว่ามาเลย ันพร้อมรับฟั”
“ถามริ” ภารเริ่มพูเป็นนที่สอ “ใรันแน่ที่วาหมายนั่นเอาไว้?”
พศธรยมือุมหน้าผาทันใ ะที่นิสิาถอนหายใออมา ่อนที่เธอะบอ “ไม่ใ่ันแน่นอน” เธอบอออมาแล้ว็ยแ้วน้ำึ้นิบ
“ันนึว่าะพูเรื่อนี้ันรู้เรื่อแล้วะอี” วรราน์บอออมา “สรุป ยัหา้อสรุปไม่ไ้เหรอ?”
“็เออน่ะสิ” ภารว่าออมาอย่าอารม์เสีย “นี่ ยอมรับมาเถอะ ันะไม่ว่า ไม่โรธอะไรทั้นั้น อแ่ยอมรับว่าัวเอทำ็พอ”
ปราว่าไม่มีใรยอมรับเลยสัน ภารถึับถอนหายใออมา แล้ว็สั่อิศราให้เอาหมายัวปัหาออมาอ่านอีรอบ
“มันไม่ใ่ไอ้ภูวลเียนแน่นอน ้อเป็นนอื่นที่รู้ัภูวลและน่าะอยู่้ามัน้วย” ภารเอ่ยออมา “มันบอะล้าแ้นพวเรา้วยนี่ ใรในนี้เป็นห่วมันหรือเปล่า?”
“็บอแล้วไว่าไม่มี” พศธรอบออมาอย่าหุหิ “อนเรียนมัธยมปลาย็ไม่มีใรสนใมันสัน ว่าะเิอะไรึ้นับมัน?”
ปุแอบเหลือบมอพศธร พลานึไปถึวันวานอีรั้ วันนั้นเป็นเย็นวันพฤหัสบี ะที่เาึ่เรียนรัษาินแนำลัอยู่ในห้อสมุ เา็บัเอิเอภูวลที่ไม่ไ้เรียนรัษาินแน ำลัหยิบหนัสือออมาพอี ปุเห็นันั้น เา็ถอนหายใออมา
“อยู่แ่ในห้อสมุ เี๋ยวปลว็ินหมหรอ” ปุว่าออมาอย่าปิ ฝ่ายภูวล็ไม่มอหน้าเา แ่เินเลี่ยไปทาอื่น ปุเลยเอ่ยออมา
“นายโนไอ้ร่อย เ็บหรือเปล่า?” ปุพูออมา ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าทำไมเิห่วภูวลึ้นมา ทั้ๆ ที่เา็ไม่ไ้สสารภูวลเท่าไหร่ ฝ่ายภูวล พอไ้ยินำถามแบบนั้น เา็หันมาอบปุ
“ะบอว่าไม่เ็บ็ ‘โห’ ล่ะ” ภูวลเอามือับที่มุมปา ปุสัเเห็นรอยแผลที่มุมปาอภูวล แล้วเา็เริ่มรู้สึสำนึผิึ้นมา ไม่รู้เพราะอะไร?
“อโทษนะที่เพื่อนันไปทำร้ายนาย ่อานี้ ันะพยายามบอไม่ให้เาทำร้ายนายนเินไป” ปุพูออมา ทำเอาภูวลเยหน้าึ้นมามอเาอีรั้ แล้ว็เินหนีไปเลย
“เฮ้อ” ปุในุเรื่อแบบนัศึษาวิาทหารถอนหายใออมา ่อนะยืมหนัสือมาเล่มหนึ่ แล้ว็ออาห้อสมุ อนนั้น เา็ไม่เอภูวลอีแล้ว ไม่รู้ลับบ้านไปหรือยั?
ลับมาเวลาปัุบัน ภารยัเื่อว่า ในลุ่มเพื่อนนี่แหละที่เป็นนวาหมาย เาบัับให้ทุนสารภาพออมา แ่็ไม่มีใรยอมรับเลยสัน
“นี่ บอออมาเถอะ” ภารเร่เร้า “ให้มันบแ่นี้ อย่าเล่น่อไปอีเลย”
“เอ๊ะ? ็บอแล้วไว่าไม่ไ้ทำ!” พศธร หนุ่มอารม์ร้อนถึับลุยืนึ้นแล้วเอามือบโ๊ะ ภารเอ็ไม่พอใเหมือนัน เา็ลุึ้นยืน้วย
“ทำเป็นร้อนัวนะ ไอ้ธร เป็นแหรือเปล่า?” ภารถามออไป และนั่นทำให้พศธรโมโหมา
“ันไม่ไ้ร้อนัว ันไม่ไ้ทำ ะให้ไปสาบานที่ไหน็ไ้” พศธรบอออมา “ันไม่รู้เรื่อริๆ ว่าหมายบับนั้นมาไ้ยัไ? ันเอ็ไม่เห็นนวาเหมือนัน”
“เี๋ยวสิ ไม่มีใรเห็นนวา แล้วมัน...” นิสิาะพูออมาแ่เธอ็หยุไว้ทัน ภารพอะรู้ว่าเธอะพูอะไร? หมายบับนั้นเหมือนับมันมาวาัวเอ ไม่ใ่มีใรเอามาวา
“นวา้อเป็น ‘มนุษย์’ นี่แหละ” เิมวว่าออมา “เพราะในหมาย็ใ้โปรแรมเวิร์พิมพ์เอา เป็นไปไม่ไ้ที่ะเป็นภูวล ้อเป็นนอื่นที่ไม่ใ่ภูวลแน่ๆ”
“เรื่อนั้นันรู้แล้ว” ภารบออย่าไม่สบอารม์ “แ่ในวันนั้น วันที่เราสัาัน ไม่มีนไหนมาเห็นพวเราไม่ใ่เหรอ? พร พรูแน่ใแล้วเหรอว่าไม่มีนมาแอบูพวเราทำอะไรอยู่?”
วราพรพยัหน้า “พรูเรียบร้อยีแล้ว ริๆ วันนั้นไม่มีใรนอาเราสิบน แล้วฝน็้วย ริว่าะมีใรออมาเินล่ะ?”
วราพรย้อนภารเ้าให้ ภารถึับนิ่อึ้ไปทันที แล้วเา็เอาัวเอนพิหลัเ้าอี้ “ั้น...ถ้าไม่ใ่พวเรา แล้วใรล่ะ? ที่รู้วามลับอเรา?”
“ันเอ็ไม่รู้” พายศอบออมา “แ่ไม่มีใรในลุ่มเราแล้อะไรแบบนี้หรอ แน่นอน ถ้าะหาสาเหุว่าแล้ ะแล้แบบนี้ไปทำไม? มันเป็นเรื่อที่พวเราวระลืมไม่ใ่เหรอ? ไม่ใ่เอามาย้ำเือนแบบนี้”
ที่พายศพูมา็มีน้ำหนั ใ่ ไม่มีใรในลุ่มแล้เอาเรื่อวามลับที่ปปิไว้มาแล้หรอ เพราะะนั้น ปัหา็ือนที่อยู่นอลุ่ม ใรันแน่ที่รู้วามลับอพวเา?
“ใร? มันเป็นใรัน?” ภารถามออมาเป็นรอบที่สิบแล้ว แ่เา็ยัหา้อสรุปไม่ไ้ “ถ้าไม่ใ่พวเรา แล้วมันเป็นใร?”
“แล้วมันะ ‘่า’ เราริๆ เหรอ? ถ้าเราไม่บอำรว” นิสิาเอ่ยึ้นมาอย่าหวาลัว “ในหมายมันบอนี่ว่า ถ้าไม่มอบัวับำรวะ่าทิ้ทีละน”
“เือไ่ให้ลิูน่ะเหรอ?” อิศราที่พูน้อย พูึ้นมาบ้า ทุนหันไปมอเา อิศราเลยปิปาเียบเหมือนเิม แล้ว็ยแ้วน้ำื่มเ้าไป
“เราวระไปมอบัวับำรวีไหม?” นิสิาว่าออมา “มันบอมันะ ‘่า’ เรานะ ถ้าเราไม่ทำามที่มันบอ แล้วมันเป็นใร็ไม่รู้?”
“มอบให้บ้าน่ะสิ” ปุบอออมา “แ่แปล เรื่อมันเิึ้นมานานมาแล้ว ทำไมเพิ่ะมาอะไรเอาอนนี้?”
“นั่นสิ” พายศ็เห็น้วย “เป้าหมายอนส่หมายืออะไรันแน่นะ?”
“มันอยาให้เราไปมอบัวไล่ะ” วรราน์บอึ้นมา “มัน้อเป็นาิหรือนที่รัไอ้ภูวลแน่ๆ ถึเล่นส่หมาย่มู่มาแบบนี้”
ทุนทั้สิบนนั่นิ่เียบ ่อนที่ะมีลู้าเ้ามาในร้านอาหาร พศธรเลยสั่บริรหิให้ไปรับออเอร์ แล้วเา็หันมานัุ่ยเหมือนเิม
“เรา...ไม่มอบัวันหรอใ่ไหม?” พิัรถามึ้นอย่าหวาหวั่น เาลัววามผิ เพราะอนสมัยเรียนมัธยมปลาย เาเอ็เป็นนแล้ภูวลหนัเหมือนัน “เราไม่มอบัวใ่ไหม?”
“ใ่สิ ใระยอมให้ีวิเรามัวหมอล่ะ” วรราน์ที่เป็นหมอบอึ้นมา “ืนันมอบัวไป หน้าที่ารานันล่มแน่นอน”
ปุเอ็ิแบบนั้น ืนเายอมรับวามผิ ประวัิอเา้อ่าพร้อยแน่ เพราะะนั้น เาไม่ยอมมอบัว นอื่นๆ ็เ่นัน ูะมีแ่นิสิาับวราพรสอนเท่านั้นที่รู้สึสำนึผิและอยามอบัวับำรวริๆ ทำเอาภารว่าึ้นมา
“ยัยาับพระมอบัวไม่ไ้นะ” ภารัไว้่อนเลย “ไม่ั้นพวเราไ้วยันหมแน่”
“อืม” นิสิาพยัหน้าออมา “ันไม่ทำหรอ”
“โห” ภารรู้ไ้ในทันที “หลัานี้ สอนนี้ะไปมอบัวใ่ไหม?”
“็บอแล้วไว่าไม่ไป” นิสิาพูึ้นมาเสียแ็ พลาหันไปมอวราพร วราพรเอ็มออบเธอเ่นัน แล้ว็พยัหน้า
“เฮ้อ ันมันเหมือนวัวสันหลัหวะเลยว่ะ” นิสิาว่าึ้นมา “มีอะไรผิปปิเอาไว้”
“นี่ แเบาๆ หน่อยสิ” พศธรบอให้นิสิาเียบ เพราะในร้านอาหารอเาเียบเหมือนัน เาลัวนอื่นะไ้ยินวามลับอพวเา
“เออ อโทษที” นิสิาว่าออมา ่อนะลุึ้น “เอาล่ะ ัน้อลับบ้านละ เี๋ยวรถะยิ่ิไปันให่”
“แน่ในะว่าแะไม่ไปมอบัว?” ภารเอ่ยถามอีรั้ ทำเอานิสิายืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ
“็บอแล้วไว่าไม่ทำ” นิสิาล่าวออมาอย่าอารม์เสีย ่อนะเินออนอร้านไปเลย เหลือเพื่อนเพียเ้านเท่านั้น แล้วทุน็ัารแยย้ายันไปามทาอัวเอ โยพศธร็ยัเฝ้าร้านอาหารอเาอยู่
ปุนั่รถแท็ี่มาับพายศ เาหันไปถามพายศ “แสอนเ็นัเรียนทำอาหารเสร็แล้วเหรอ?”
“แหม ถ้าไม่เสร็ ไม่มาหรอ” พายศอบลับไปอย่าวนๆ “ว่าแ่ เรื่อนั้นน่ะ ในวันนั้นน่ะ พรแน่ใแล้วเหรอว่าไม่มีใรแอบูพวเรา”
“ันเอ็อบไม่ไ้ แ่พรยืนยันแล้วนี่ว่าไม่เห็นใรริๆ” ปุบอออมา “แ่็ไม่แน่ อาะมีนเห็น็ไ้”
“แล้วนที่เห็นเป็นอะไรับไอ้ภูล่ะ? นนนั้น้ออยู่ในโรเรียนแน่นอน” พายศาาร์ “ในโรเรียน ไม่มีใรสันรัไอ้ภูมันเลย มีแ่นเลียมัน แล้ว็ลั่นแล้มัน มันไม่มีใรรัไม่ใ่เหรอ? แล้วนนนั้น...ถ้ามันบัเอิมาเห็น ทำไมมันะ่วยไอ้ภูล่ะ?”
พายศถามออมาเสียยาว ปุเอ็อบไม่ไ้เ่นัน ที่เารู้อนนี้็ือ ไม่ใ่นในลุ่มอเาอย่าแน่นอนที่เป็นนวาหมายและู่ว่าะ่า
“บาทีวันนั้น อาะมีนเห็นริๆ ็ไ้” ปุบอออมา “แ่นนนั้น...อย่าที่แบอ ไม่น่าะมีใรอบภูวลหรอนะ เพราะั้น... นั่นสิ ะเป็นใรล่ะที่ทำีับภูวล?”
“ันเอ ถ้ารู้ะบอแนแรแน่” พายศบอ “มันแปลๆ นะ”
ปุถอนหายใออมา หรือะเป็นพ่อแม่อภูวล? เาเอ็ไม่รู้เรื่อรอบรัวอภูวลเหมือนัน ถูแล้ทุวันแบบนั้น แ่พ่อับแม่อภูวล็ไม่เห็นมาร้อเรียนทาโรเรียนสัที ปล่อยให้เาถูแล้อยู่นั่น สรุป ภูวลมีพ่อแม่ริๆ หรือเปล่า? ปุยัสสัย
“มัน้อเป็นนที่รัและเอาใใส่ไอ้ภูแน่ๆ” ปุาาร์ออมา “ไม่ั้นไม่มีวันบอแบบนั้นับเราหรอ”
แล้วรถแท็ี่็ไปส่ที่บ้านพายศ่อน ่อนะมาส่ที่อนโอปุ เา่าย่าโยสารที่พายศออให้รึ่หนึ่ไป้วย่อนะลารถแท็ี่ แล้ว็เ้าไปในอนโ ลิฟ์ึ้นไปั้นที่ัวเออยู่ แล้วใ้ีย์าร์เปิประูห้อเ้าไป เาัารเปิไฟเสียสว่า อนนั้น็ประมาหนึ่ทุ่มแล้ว รถินานพอสมวร
“เฮ้อ” ปุถอนหายใออมา พลานึไปถึวันวานเ่าๆ ที่เยเอับภูวล เาเอ็ไม่อบภูวล็ริ แ่พัหลัๆ เา็เริ่มะสำนึผิึ้นมาเหมือนัน เลยพยายามเปลี่ยนมาทำีับภูวล เวลาภูวลอยู่ในห้อสมุนเียว เาเอที่เ้ามา ็เินเ้ามาทัทาย
“ไ ไอ้ภู” ปุในอนเรียนั้นมัธยมปลายพูทัทายภูวลึ้นมา ภูวลไม่ไ้เยหน้าึ้นมามอเา แ่ปิหนัสือแล้ว็ลุเินหนีไปเลย
“นี่ เลิหนีไ้แล้วน่า ันไม่ไ้มาหาเรื่อนาย” ปุบอออมา ภูวลที่ำลัะเินหนี็หยุทันที ปุเลยเินเ้ามาับบ่าอภูวล ทำเอาภูวลสะุ้ใ
“ะใทำไม?” ปุว่าออมา ภูวลหันลับมามอเา ่อนะบอ
“ทำไมู่ๆ มาทำีับันล่ะ?”
“เอ้อ” ปุเอ็ไม่รู้ะอบอย่าไรี? เาไม่ล้าบอว่าเาสำนึผิเรื่ออภูวล ็เลยเบี่ยเบนเป็นเรื่ออื่น “อ๋อ ็เห็นนาย...อยู่นเียว ะเหา ไม่มีเพื่อน”
“ัน็ไม่มีเพื่อนมาั้แ่ม.หนึ่แล้ว” ภูวลล่าวออมาเสียเบา ่อนะบอ “อัวนะ”
แล้วภูวล็เินาไปเลย ทิ้ให้ปุ้อเาศีรษะที่ัผมรอทรสั้นออมา เาพยายามทำีับภูวลแล้ว แู่ท่าทาภูวละโรธพวเามา เลยไม่ยอมพู้วยเลย
“เออ ่าเหอะ” ปุในอนนั้นบอออมา แล้ว็ยืมาร์ูนเล่มหนึ่ ่อนะเินออไปาห้อสมุ ลับมาเวลาปัุบัน ปุเอที่ิมาถึอนนี้ เา็รู้สึสำนึผิริๆ ยิ่อนนั้น อนที่่วยเหลือภูวลาารึไม่ทัน
“อโทษนะ ไอ้ภู” ปุเอ่ยออมา “ให้อภัยพวันเถอะ”
ความคิดเห็น