คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หวาดหวั่น
อนที่ 6 – หวาหวั่น
ทั้สอหนุ่มเลือมาบ้านอนื่อ ริภพ หนึ่ในสมาิอลุ่มอน 12 น เมื่อมาอหน้าบ้านนาให่โ ธนวัน์็ถึับพู
“โอ้โห บ้านให่ั ้อรวยแน่ๆ” เาว่า
“ะรวยะน ถ้าทำผิ ็้อโนับ” ธนพลถอสายาเ็มัออแล้วเปิประูออไป ลไประิ่หน้าบ้าน สัพั สาวใ้ประำบ้าน็มาเปิประู
“มีอะไรหรือะ?” สาวใ้ถาม
“ผมเป็นเ้าหน้าที่รมสอบสวนีพิเศษ อยาะอสอบสวนุริภพหน่อย”
สาวใ้ทำท่าอึอั เหมือนไม่อยาให้ธนพลเ้าไป แ่แล้วเธอ็เปิประู
ธนพลและธนวัน์เินเ้าไปในบ้านที่เป็นสถานที่โอ่โถ เมื่อเ้ามาถึห้อรับแ ็พบุโฟาหรูหรา บนเพานมีโมไฟระย้าอยู่
“เี๋ยวุริภพ็ลับมาาที่ทำานแล้ว่ะ” สาวใ้บอ
“เาทำานอะไร?” ธนพลถาม
“เป็นประธานบริษัทเรื่อื่มื่อ...” สาวใ้บอออไป ทั้สอหนุ่มเลยเ้าใว่าทำไมบ้านถึหรูหรานานี้
สาวใ้นำน้ำาเียวเย็นๆ มาเสิร์ฟทั้สอ ่อนะเินออไป
“นนนี้้อานะีที่สุในลุ่มแน่นอน” ธนวัน์ี้ใหู้ในหนัสือรุ่น “ูสิ มันเียนว่า ‘ริภพ ทายาทอบริษัทเรื่อื่มื่อั เาเป็นนรวยที่สุในห้อ’”
“อืม” ธนพลอบอย่าไร้อารม์ ธนวัน์ื่มาเียวเย็นๆ เ้าไป ไม่นานนั ริภพ็ลับมา เาถอยรถยี่ห้อหรูหราเ้ามาในบ้าน
“อ้าว?” ริภพปราัวึ้น เาสวมุสูท ผมัเรียบสีำ มีออร่าอประธานบริษัทมาเ็ม เามอธนพลและธนวัน์่อนะถาม
“ุสอนเป็นใรน่ะ?”
“ผมื่อธนพล เป็นเ้าหน้าที่รมสอบสวนีพิเศษ ส่วนนี่” เาผายมือไปทาธนวัน์ “ธนวัน์ เป็นนั่าว่อ 3”
“แล้วุมาทำไม ผมไม่ไ้ทำผิอะไร?” ริภพูมีพิรุธ
“ทำลไปสิ เพื่อนๆ อุถึถู่าไ” ธนวัน์ว่า
“ผมอสอบปาำอะไรนิหน่อย ะไ้ไหมรับ?” ธนพลถาม ริภพทำาหลุหลิ มีพิรุธอย่าเห็นไ้ั
“อผมไปอาบน้ำเปลี่ยนุ่อนละัน”
ว่าแล้วเา็เินึ้นบันไไปทันที ธนพลหันมามอธนวัน์
“ท่าทามีพิรุธ”
“อือ” ธนพล็เห็นพ้อ “เา้อรู้อะไรแน่ๆ”
หลัารอมายี่สิบนาที ริภพในุสบายๆ ็เินลมา้านล่า และลมานั่รโฟา พร้อมับระาษแผ่นหนึ่
“ผมอยาใหุู้นี่” ริภพบอ
“อะไรรับ?”
ธนพลหยิบระาษแผ่นหนึ่ึ้นมาู แล้วเา็ใ
“เฮ้ย! ทำไมเป็นแบบนี้?”
“ไหนๆ?” ธนวัน์แย่ระาษไปามือธนพลแล้ว็อ่าน
ถึ เหล่านบาปที่ทำให้ นาย ภูศิลป์ ธนาภูวนัถ์ ้อาย นี่ือารประาศารล้าแ้น บุลที่มีรายื่อั่อไปนี้ะ้อายทั้หม
- นาย รัวิทย์ รภวัน์ สถานะ: เสียีวิแล้ว
- นาย รรัย ภัีภูมิ สถานะ: เสียีวิแล้ว
- นาสาว มลน เียริโสภ สถานะ: เสียีวิแล้ว
- นาย อุม มหาวีรเศษ์
- นาย สุธี วิโรพิมุ์
- นา ภัทรวี วิโรพิมุ์
- นาสาว อริ วาทินศิลป์
- นาย อุปโ ิิอัรโยธิน
- นาสาว โิาร์ วิทยโรนอุม
- นาย ริภพ ิบวร
- นาสาว มนัา ศิริพร์
- นาย าิาย สุทธิุล
“นี่มันอะไรันเนี่ย!?” ธนวัน์อ่าน้อวามในระาษ
“ผมอยู่ลำับที่ 10 น่ะ” ริภพล่าวอย่าเรียๆ “อนนี้เพื่อนในลุ่มผมายไปแล้ว 3 น”
“มัน้อ่าเรียามหมายเลนี่แน่” ธนพลออวามเห็น “้อใ่แน่ๆ ทั้ 3 นที่ายไป ็ถู่าามลำับนี้”
“ุรู้ัเ็ที่ื่อภูศิลป์ไหม?” ธนวัน์ัทันที “ุทำอะไรเา?”
ริภพนิ่ไปพัหนึ่ ่อนะุมศีรษะแล้วร้อไห้ ทำเอาธนพลและธนวัน์ใ
“ผมไม่ไ้ั้ใ” เาบอ “ผมแ่เห็นเป็นเรื่อสนุ ไม่ิว่าเาะ่าัวาย”
“ุไปลั่นแล้เาเหรอ?” ธนพลั
“ใ่” ริภพยอมรับ “้อเป็นภูศิลป์นั่นแหละที่่าทุน เาฟื้นืนีพึ้นมาเพื่อล้าแ้น!”
“เี๋ยวๆ” ธนพลบอให้หยุ “ในระาษเียนว่า ‘ถึเหล่านบาปที่ทำให้นายภูศิลป์้อาย’ ็แสว่า้อเป็นนอื่น ไม่ใ่นายภูศิลป์ที่เป็นน่า”
“แ่ภูศิลป์ไม่สนิทับใรเลยนะ ใระมาแ้แ้นแทนเา?” ริภพยมือปาน้ำา “ผมะถู่าเหรอ?”
“ไม่หรอ เรารู้ลำับแบบนี้แล้ว ็ะสามารถป้อันไ้” ธนพลบอ
“ุำรว ่วยุ้มรอผม้วยนะ” ริภพรมาับมืออธนพล นธนพล้อเอามือออ
“แล้ว” ธนวัน์ั่อ “มี่าวลือว่านายภูศิลป์เป็น ‘ผีูเลือ’ เรื่อราวมันเป็นยัไ?”
ริภพนิ่ไป ่อนะเล่า
“เาถูล่าวหาว่าเป็น ‘ผีูเลือ’ มาั้แ่ม.4 แล้ว” เาเล่า “ภูศิลป์ย้ายมาาโรเรียนอื่น ้วยวามที่เป็นนัวเล็ แล้ว็ไม่อบแสแ ทำให้นพาันหาว่าเาเป็นผีูเลือและลั่นแล้เา”
“แล้วพวุ็แล้เา้วย?” ธนพลถาม
“ใ่” ริภพยอมรับ “พวเราทั้ 12 น ลั่นแล้เาทุวัน ไม่แปลหรอที่เาะโรธและิ่าพวเรา เาัสินใระโึไป ะลายเป็นผีูเลือริๆ แล้วมาไล่่าพวเราแน่ๆ”
“ใเย็นๆ ่อนุ” ธนพลห้าม “ผีูเลือไม่มีริหรอ มัน้อเป็นฝีมือมนุษย์นี่แหละ”
“แล้วใรล่ะที่่วยแ้แ้นให้ภูศิลป์?” ริภพถามลับ “ใร? ไม่มีใรหวัีับเาเลย”
ทั้ธนพลและธนวัน์หันมามอหน้าัน ียิ่เป็นปริศนาึ้นเรื่อยๆ
“ั้นผมอเ็บระาษแผ่นนี้ไปรวสอบนะ” ธนพลว่า “เผื่ออาะเอลายนิ้วมือนร้าย็ไ้”
ริภพพยัหน้า ่อนะบอ
“่วยุ้มรอผม้วยนะรับ ผมไม่อยาาย”
“ุอยู่ั้ลำับที่ 10 แน่ะ” ธนพลบอ “เรา้อับนร้ายไ้่อนอยู่แล้ว”
“แบบนี้นี่เอ ทำไมุมลนถึรู้ว่าะมีนมา่าเธอ” ธนวัน์เ้าใในที่สุ “เธอเลยถือมีและเินออไปเปิประู”
“ทั้สามนายแล้ว” เาว่า “ราย่อไปือนายอุม”
“นั่นแหละ เราะไปหาเา” ธนพลบอ “ถ้าุไ้รับำเือนแบบนี้ นอื่น็น่าะไ้รับเหมือนัน”
และแล้วทั้สอหนุ่ม็ลาริภพ ่อนะับรถออไป ไปยับ้านอนื่อ อุม
เมื่อมาถึบ้าน มันเป็นบ้านไม้สอั้น ั้อยู่ในอยลึ มีร่มไม้ร่มรื่น ธนพลเินไประิ่ สัพั็มีนมาเปิประู
“เฮ้ย!” ธนพลร้อเสียหล เพราะมีมี่อะแทเา
“ใเย็นๆ ผมเป็นำรว!” ธนพลรีบบออีฝ่าย่อนที่นายอุมะลมีล
“ุเป็นใร?” นายอุมถาม
“ผมเป็นเ้าหน้าที่รมสอบสวนีพิเศษ” ธนพลแนะนำัว “ส่วนนนี้เป็นนั่าว”
“เ้าหน้าที่ DSI ับนั่าว?” เาถาม “มาทำอะไรที่นี่?”
“ุ็น่าะรู้ัวนะ” ธนพลบอ “ุเป็นเป้าหมาย่อไปสินะ”
“ุรู้ไ้ไน่ะ?” นายอุม ที่มีท่าทาี้ลาเอ่ยถาม
“ุไ้รับหมายหรือเปล่า?” ธนวัน์ถาม
“หมายบ้าๆ นั่นน่ะหรือ?” อุมล่าว “ถ้าะมาเอาละ็ ผมเผาทิ้ไปแล้ว”
“แ่ราย่อไปือุนะ” ธนวัน์บอ “ถ้าเรียามรายื่อ นที่ะถู่า่อไปือุ”
“ันไม่ไ้ั้ใ!” อุมบอ “ันไม่ผิ!”
“ุเอ็ลั่นแล้นายภูศิลป์้วยน่ะสิ” ธนวัน์ถาม อุม พอไ้ยินื่อนั้น็ยมือุมศีรษะแล้วร้อลั่น ทำเอาทั้สอหนุ่มใ
“อย่า! อย่าพูื่อนั้นออมานะ!” นายอุมมีท่าทาประสาทเสียไปแล้ว “ันไม่อยาไ้ยิน!”
“ุเป็นเป้าหมาย่อไปนะ ให้ผม่วยเหลือุเถอะ” ธนพลบอ
นายอุมหยุลั่ ่อนะ่อยๆ เอามือลาศีรษะ
“ุะ่วยผมเหรอ?”
ธนพลพยัหน้า นายอุมยื่นมือเ้ามาับมือธนพล
“่วยผม้วย ผมไม่อยาาย”
“ผมรู้ๆ” ธนพลอบอย่าหุหินิหน่อย “อเ้าไปุยในบ้านไ้ไหม?”
นายอุม็เลยเิทั้สอเ้าไปในบ้าน ในห้อรับแ มีุโ๊ะไม้ับเ้าอี้ไม้ั้อยู่
“ุพอะรู้ไหมว่า ใรที่ทำีับนายภูศิลป์?” ธนพลัทันที
“ไม่มีหรอ” อุมล่าวพลาลอาไปมาอย่าหวาระแว “แม้แ่อาารย์็เป็นไป้วย”
“หา?” ธนวัน์ล่าวออมาอย่าเหลือเื่อ “อาารย์็แล้ภูศิลป์เหรอ?”
“ใ่” นายอุมล่าว “มีอาารย์ 5 น ที่แล้ภูศิลป์”
“เาื่ออะไรบ้า?” ธนวัน์ถาม่อ
“อาารย์ธนิน อาารย์ประเวศ อาารย์เริเรียริ อาารย์นันทิา แล้ว็อาารย์ธารัน์” นายอุมพูเสียสั่น “อาารย์ธนินน่ะัวีเลย อาารย์ประเวศ็อบล้อเลียน ส่วนอาารย์เริเียริ เาูะไม่อบภูศิลป์เอามาๆ”
“เห็นที้อลับไปโรเรียนอีรั้แล้ว” ธนพลพู
“อืม” ธนวัน์รับ
“แ่หลัาเา่าัวายไปแล้ว ็ไม่มีใรล้าเอ่ยื่อเาอี” นายอุมอัวเหมือนอาาศหนาว เหลือาไปมาเหมือนนบ้า
“ุไม่รู้สึผิบ้าเหรอ?” ธนวัน์ถาม “ที่ไปแล้ภูศิลป์”
“รู้สิ” เาอบทันใ “ัน็เพิ่รู้อนที่รัวิทย์ายนั่นแหละ”
ธนวัน์ไม่อบเลย นายอุมนีู่เห็นแ่ัวริๆ
“มัน....ฟื้นืนีพมา่าเราแน่ๆ” อุมัวสั่นเหมือนลูน “มัน มันะมา่าเรา”
“ใเย็นๆ ่อนุ” ธนพลรีบห้าม “ะไม่มีใรายอีแล้ว ผมสัา ผมะหานร้ายมาให้ไ้”
“นร้าย? ไม่มีหรอ” นายอุมพู
“ทำไมิั้น?”
“ไม่มีใรอบภูศิลป์เลย” เาบอ “แล้วะมีใรมาแ้แ้นแทนเา? ถ้าไม่ใ่ัวเาเอ? เาฟื้นืนีพเป็นผีูเลือ และะมา่าเราทั้หม”
อุมูท่าะประสาทเสียไปแล้ว ธนพลเอ็ไม่รู้ว่าาระลมืออนไหน?
“เี๋ยวผมะประสานานับำรวให้มาเฝ้าบ้านุ” ธนพลพู “ไม่้อห่วหรอ”
“รินะ” อุมมีท่าทีีึ้นมานิหนึ่ “ริๆ เหรอ?”
“อืม ารเ้ามาไม่ไ้หรอ” ธนพลบอ “เี๋ยวผมะรีบแ้วันนี้เลย”
แล้วสอหนุ่ม็ออาบ้านนายอุมไป ธนพลัารโทรประสานานับำรวท้อถิ่นนั้น
“อืม ผมอวามร่วมมือ้วย เสนี้อันราย” เาพูับำรวสัพัหนึ่็วาสาย
“ว่าไบ้า?” ธนวัน์ถาม
“เาะส่ำรวแวะเวียนมาเฝ้าบ้านให้” ธนพลอบ
ธนวัน์เลยโล่ใ เท่านีุ้อุม็น่าะปลอภัยแล้ว
“เี๋ยวผมะลับไปโรเรียนอีที” ธนพลบอ “ไปหาพวอาารย์บ้าๆ เหล่านั้น”
“อืม” ธนวัน์เห็น้วย เานั่รถไปที่โรเรียนามเิม อนนั้นบ่ายสามว่าๆ แล้ว นัเรียนเพิ่ะเลิเรียน
ธนพลรไปหาอาารย์พัราภร์ที่ห้อปรอ
“ุอีแล้ว”
“อย่าเพิ่รำาเลยรับ” ธนพลบอ “ือผมไ้ยินว่ามีอาารย์ถึ 5 น ที่ลั่นแล้นายภูศิลป์้วย”
อาารย์พัราภร์ถอนหายใ “ไปรู้มาาไหน?”
“รู้็แล้วัน” ธนพลับท “มีอาารย์ธนิน อาารย์ประเวศ อาารย์เริเียริ อาารย์นันทิาแล้ว็อาารย์ธารัน์ ใ่ไหม?”
“ใ่” อาารย์พัราภร์ยอมรับ “ทั้ 5 น ใร้าย่อภูศิลป์มา บาน็แอบล้อเลียน บาน็เอาภูศิลป์มาเป็นเรื่อระบายอารม์”
“ระบายอารม์ยัไรับ?” ธนวัน์ถาม
“็ับมาเอาไม้ฟา้นบ้า ฟามือบ้า” อาารย์อบ
“น่าสสารั” ธนวัน์เอ่ยึ้นมา “ไม่มีใรรัเาเลย”
“อาารย์เริเียริน่ะ อยาให้ภูศิลป์ลาออาโรเรียนนี้ไปะ เาท่าทาะเลียภูศิลป์มา เอหน้าทีไรเป็น้อ่าทุที”
“แล้วอาารย์นันทิาับอาารย์ธารัน์ล่ะรับ?” ธนวัน์ถาม
“นั่น็ล้อเลียนเหมือนัน” อาารย์พัราภร์บอ “ไม่มีใรรัภูศิลป์เลย”
“ผมอยาเออาารย์ทั้ 5 น” ธนพลบอ “ไ้ไหมรับ?”
อาารย์ถอนหายใ “มัน็ไ้หรอ แ่ว่า แ่ละน็อยู่นละหมวารศึษานะ”
“เหรอรับ?” ธนวัน์ถาม
“ใ่” อาารย์พัราพร์พู “อาารย์ธนินอยู่หมวิศาสร์ อาารย์ประเวศอยู่หมวสัม อาารย์เริเียริอยู่หมวพละ อาารย์นันทิาอยู่หมวภาษาไทย และอาารย์ธารัน์อยู่หมววิทยาศาสร์”
ธนวัน์รีบำำพูออาารย์พัราภร์ เาำไว้ในใ ะที่ธนพล้อลบนสมุ
“ป่านนี้ลับบ้านไปแล้วมั้” อาารย์ว่า
“ผมไปหานื่อธนิน่อนีว่า” ธนพลบอ “หมวิศาสร์อยู่ึไหนรับ?”
หลัาทราบ ธนพลับธนวัน์็ึ้นลิฟ์ไปั้น 4 ออาาร 2 ทันที เ้าไปในหมวิศาสร์
“อโทษรับ ไม่ทราบว่าอาารย์ธนินอยู่ไหมรับ?”
“อาารย์ธนิน?” อาารย์อีนเอ่ยื่อึ้น “พี่นิน มีนมาพบแน่ะ”
“ใรเหรอ?” อาารย์ธนินปราัวออมา เาเป็นนร่าเล็ สวมแว่น ไว้ผมำยาว พอเห็นธนพล็สสัย
“ุสอนเป็นใรน่ะ?”
“ผมเป็นเ้าหน้าที่ DSI” ธนพลแนะนำัว “ส่วนนนี้เป็นนั่าว”
“เรื่อลูศิษย์ที่ถู่าายน่ะเหรอ?” อาารย์ธนินรู้ทันที “ผมไม่รู้เรื่อ”
“แุ่็เยลั่นแล้เ็ที่ื่อภูศิลป์ไม่ใ่เหรอ?”
อาารย์ธนินหันหน้ามามอทั้สอหนุ่ม
“ไปเอาเรื่อนี้มาาไหน?”
“ไม่สำั” ธนพลบอ “แุ่ไม่ไ้อยู่ในลิส์สัหาร”
“ลิส์สัหารอะไรอุ?” อาารย์ธนินถาม ธนพลเลยเล่าออไป
“มีเรื่อแบบนั้น้วยเหรอ?” อาารย์ูใมาว่าที่ิ “แ่ผมไม่ไ้ถู่านี่”
“มัน็ใ่ แุ่ทำอะไรนายภูศิลป์?” ธนวัน์บอ
“็...” อาารย์ธนินยัไหล่ “แ่พูาประให้นอื่นอาย แล้ว็ทำโทษนิๆ หน่อยๆ...”
“ุเป็นอาารย์ไ้ไน่ะ?” ธนวัน์เริ่มโมโหแทนภูศิลป์ “มาทำร้ายนัเรียนแบบนี้”
“ุไม่มีสิทธ์มาล่าวหาผมนะ!” อาารย์ธนินว่าออมา “อยาโน้อหาหมิ่นประมาทหรือไ?”
ธนวัน์รู้สึโมโห เาทำท่าะไป่อว่าแ่ธนพลห้ามไว้
“็มันเป็น ‘ผีูเลือ’ นี่” อาารย์ธนินทำท่าไม่แยแส “ไ้่าวว่ามันื่มเลือสัว์เป็นอาหาร”
ธนวัน์ิว่าอาารย์นนี้ไม่มีุสมบัิะเป็นอาารย์เลย เาทำลไปไ้อย่าไร นั่นมันนัเรียนอเานะ
“มีอะไระถามอีไหม?” อาารย์ธนินถามวนๆ
“ไม่มีแล้วรับ” ธนวัน์บอ “ไปเถอะุพล”
ธนวัน์พาธนพลออมาาห้อหมวิศาสร์ ธนพลถอนหายใ
“แล้วะทำไ่อไป?”
“ไปหาอาารย์ที่เหลือ” ธนวัน์บอ “้อไ้อะไรบ้าแหละ”
ความคิดเห็น